Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

ΓΙΟΖΕΦ ΓΚΑΙΜΠΕΛΣ: Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΛΑΪΚΗΣ ΔΙΑΦΩΤΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ...



Στις 29 Οκτωβρίου 1897 στο Ρέιτ, γερμανική κωμόπολη δίπλα στο Μένχεγκλάντμπαχ, γεννήθηκε ο άνθρωπος που το ονοματεπώνυμο του έγινε συνώνυμο της προπαγάνδας και της λεγόμενης «πλύσης εγκεφάλου» , ο Γιόζεφ Γκαίμπελς.
Τα παιδικά χρόνια του, μεγαλωμένου με αυστηρές καθολικές αρχές, Γκαίμπελς ήταν δύσκολα καθώς εκτός του ότι ο πατέρας του Φρίντριχ εργαζόταν ως εργοδηγός σε τοπική βιομηχανία υφασμάτων, προσβλήθηκε από μυελίτιδα σε ηλικία 4 ετών και έμεινε κουτσός απο το δεξί του πόδι. Η μητέρα του Κατερίνα ήταν μια κλασσική γυναίκα της και κύρια ασχολία της ήταν το νοικοκυριό και τα παιδιά της, ο Γιόζεφ, ο Κόνραντ, η Μαρία-Κατερίνα και η Ελισάβετ. Χρόνια αργότερα ο Γκαίμπελς ανέφερε πως το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε το έκανε πιο αποφασιστικό για να τα καταφέρει στην ζωή του...
Αργότερα ενώ ήθελε να πολεμήσει στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, εκτιμήθηκε ανίκανος για στρατιωτική θητεία λόγω αναπηρίας. Σπούδασε κατόπιν Λογοτεχνία και Φιλοσοφία στην Βόννη, στο Βύρτσμπουργκ, στο Φράιμπουργκ και στη Χαϊδελβέργη. Απεφοίτησε από την Χαϊδελβέργη το 1921. Ήταν κατά της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, επειδή την θεωρούσε επακόλουθο της γερμανικής ήττας στον Πόλεμο. Το οικονομικό πρόβλημα πυο αντιμετώπιζε ο νεαρός Γιόζεφ τον ανάγκασε να στραφεί και κατά της ιδέας του καπιταλισμού που μισούσε υπερβολικά.
Οι αντισημιτικές τάσεις του Γκαίμπελς όμως δεν είχαν φανεί ακόμα. Άλλωστε η μετέπειτα γυναίκα του Έλζε Γιάνκε είχε Εβραία μητέρα. Στις 9 Δεκεμβρίου του 1925 προσχώρησε στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα NSDAP με αριθμό μέλους 8762 [2], και εκεί άρχισε προπαγανδιστική δραστηριότητα στην Ρηνανία και την Βεστφαλία.
Ως μέλος του NSDAP, ο Γκαίμπελς εργάστηκε αρχικά ως γραμματέας του Γκρέγκορ Στράσερ σημαντικού πολιτικού της εποχής- Αντικαγκέλάριου και αργότερα πολέμιου του Αδόλφου Χίτλερ που θανατώθηκε το 1934 έπειτα από τη «Νύχτα των μεγάλων μαχαιριών» Το διάστημα εκείνο ο Γκαίμπελς δεν απέκλειε την γερμανική συμμαχία με την Σοβιετική Ένωση, αφού υπήρχε ο κοινός στόχος της καταπολέμησης του καπιταλισμού. Αναλόγως χαρακτήριζε το Λένιν ως εθνικό απελευθερωτή της Ρωσίας και τον εαυτό του ως γερμανό κομμουνιστή. Συνεπώς απομακρύνθηκε και από τον Χίτλερ, τον οποίο μέχρι τότε εκτιμούσε πολύ. Δεν δεχόταν όμως το γεγονός ότι ο Χίτλερ δεχόταν δωρεές από βιομηχάνους. Εντούτοις ο ίδιος, εκείνο το διάστημα, όπως γράφει στο ημερολόγιο του, υποστηριζόταν οικονομικά από τον διευθυντή εργοστασίου Άρνολντ. Αντ' αυτού θέλησε να ενισχύσει την πτέρυγα γύρω από τους αδελφούς Στράσερ και να μεταφερθεί η ηγεσία του NSDAP από το Μόναχο στην βόρεια Γερμανία. Ως Πρόεδρο του κόμματος προόριζε τον Γκρέγκορ Στράσερ, ενώ ο Χίτλερ θα παρέμενε επίτιμος Πρόεδρος.

Ο Χίτλερ, όμως, γνώριζε τον Γκαίμπελς, τον εκτιμούσε ως ικανό δημαγωγό και προσπαθούσε με κάθε τρόπο να τον αποσπάσει από την παράταξη των Στράσερ, πράγμα που τελικά κατάφερε μετά την διάσκεψη της Βαμβέργης ,(14 Φεβρουαρίου 1926). Αφού μελέτησαν μαζί τα κεφάλαια του βιβλίου του Χίτλερ «Ο Αγών μου» σχετικά με την οργάνωση και την προπαγάνδα, ο Γκαίμπελς ενθουσιάστηκε από τις απόψεις που εξέφραζε ο Χίτλερ. Ο παλαιός θαυμασμός του Γκαίμπελς φούντωσε και πάλι και στη συνέχεια αναδείχθηκε σε πιστό οπαδό του Χίτλερ.
Στις 4 Ιουλίου 1927 ιδρύεται η εφημερίδα του «Η Επίθεση». Κατόπιν ίδρυσε λέσχες σε όλη την πόλη, καταστρατηγώντας με τον τρόπο αυτό την απαγόρευση της οργάνωσης, του αφαιρέθηκε η ελευθερία λόγου στον χώρο του Βερολίνου. Ο Γκαίμπελς εκμεταλλεύτηκε και πάλι την ευκαιρία να παρουσιάσει τον εαυτό του θύμα: στην κομματική εφημερίδα (Λαϊκός Παρατηρητής) δημοσιεύτηκε φωτογραφία του που τον έδειχνε σε δεσμά. Επίσης το διάστημα εκείνο ξεκίνησε μια δημαγωγική εκστρατεία κατά του εβραίου προϊστάμενου της αστυνομίας του Βερολίνου Μπέρνχαρντ Βάις. Ο Βάις αποτελούσε ιδανικό στόχο για την ναζιστική προπαγάνδα: ήταν πολίτης εβραϊκής καταγωγής και εκπρόσωπος της μισητής Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, «αντιπρόσωπος του συστήματος» όπως τον έλεγε ο Γκαίμπελς.
Η μεγάλη στιγμή για τον φιλόδοξο Γιόζεφ έφτασε. Στις 27 Απριλίου 1930 ορίστηκε από τον Χίτλερ ως επικεφαλής της Προπαγάνδας του Ράιχ. Εκτός από την Προπαγάνδα, προώθησε και οργάνωσε την τρομοκρατία μέσω της παραστρατιωτικής οργάνωσης των SA. Σε άρθρα του εμφάνιζε τους άνδρες της SA ως ήρωες. Ειδικά ο θάνατος του 23χρονου SA Χορστ Βέσελ αποτέλεσε ευκαιρία για τον Γκαίμπελς να πλάσει έναν «ήρωα μέσα από τον λαό».
Ο Γκαίμπελς, ικανός να ξεσηκώνει και να οδηγεί τις μάζες, περιφρονούσε πάντα τους ακροατές του και έμενε έκπληκτος με το πόσο απλά μπορούσε να ασκηθεί έντονη επιρροή στους ανθρώπους γενικώς. Αναλόγως κινητοποίησε ολόκληρο το Κόμμα για τις κοινοβουλευτικές εκλογές στις 14 Σεπτεμβρίου 1930. Ανακοίνωσε δημοσίως το στόχο των Εθνικοσοσιαλιστών να αποκτήσουν 40 έδρες στη νέα Βουλή. Στα πλαίσια του προεκλογικού αγώνα, ο ίδιος και άλλοι εκλεγμένοι ομιλητές μίλησαν σε περισσότερες από 6.000 εκδηλώσεις, ενώ αμέτρητες αφίσες σε όλη τη Γερμανία έκαναν γνωστό το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα. Ο αριθμός πωλήσεων των εφημερίδων του NSDAP πολλαπλασιάστηκε.
Έτσι με την βοήθεια του Γκαίμπελς ο Χίτλερ πήρε 107 έδρες στις εκλογές. Στις 30 Ιανουαρίου 1933 ο πρόεδρος του Ράιχ Χίντενμπουργκ κάλεσε τον Χίτλερ να αναλάβει την Καγκελαρία. Στις κατοπινές παρελάσεις της Sturmabteilung στο Βερολίνο, ο Γκαίμπελς βρισκόταν πάντα πίσω από τον νέο καγκελάριο. Από το ημερολόγιό του διακρίνονται τα εξής αποσπάσματα: "Δημιουργήθηκε το νέο Ράιχ. ... Πετύχαμε το στόχο μας. Η γερμανική επανάσταση αρχίζει." Επίσης είπε: "Θα μας βγάλουν από εδώ μονάχα νεκρούς."
Στις 13 Μαρτίου 1933 ορίζεται από τον Αδόφλο Χίτλερ «Υπουργός λαϊκής διαφώτισης και προπαγάνδας». Ο Γκαίμπελς συνέχισε μέχρι το τέλος της αυτοκρατορίας των Γερμανών να είναι το δεξί χέρι του Χίτλερ. Μάλιστα ήταν από αυτούς που πίεζαν για την «Τελική Λύση», όπως επίσης ήταν ο κύριος λόγος της από-εβραιοποίησης τριών μεγάλων πόλεων του Ράιχ... Του Βερολίνου, της Πράγας και της Βιέννης.
Μετά την ήτταν των Γερμανών στο Στάλινγκραντ από τους Σοβιετικούς ο Γκαίμπελς καταλάβαινέ, ως διορατικός και έξυπνος άνθρωπος ότι το τέλος ήταν κοντά...Ακόμα και εκεί ο παμπόνηρος γερμανός διαδίδει πως η Γερμανία έχει στην κατοχή της ισχυρά μυστικά όπλα που είναι ικανά να καταστρέψουν ολόκληρες χώρες.
Τα πράγματα όμως δεν πάνε καλά. Ο Γκαίμπελς παρίσταται ως μάρτυρας το γάμο του Χίτλερ με την Εύα Μπράουν και υπαγορεύει την πολιτική του διαθήκη. Εκεί και τα παιδιά με την γυναίκα του. Όλα είχαν αποφασισθεί. Την επομένη της αυτοκτονίας του Χίτλερ γυναίκα του Γκαιμπελς δολοφονεί τα παιδιά τους με δηλητήριο στον ύπνο τους και αμέσως μετά βγαίνουν στον κήπο της Καγκελαρίας, όπου ο Γκίντερ Σβέγκερμαν τους εκτελεί με περίστροφο.
Αυτό ήταν το τέλος , ενός εκ των μεγαλυτέρων δημαγωγών που γνώρισε η ανθρωπότητα. Ενός ανθρώπου που ήταν ανάμεσα στους βασικούς συντελεστές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Του «σατανικού» Γιόζεφ Γκαίμπελς...

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Γελάτε γιατί... χανόμαστε



Οι επιστήμονες το βλέπουν από τη δική τους σκοπιά. Το γέλιο λένε προέρχεται από συγκεκριμένο σημείο του εγκεφάλου, έπειτα από διάφορα οπτικά και ακουστικά και συναισθηματικά ερεθίσματα. Ο Γερμανός Καρλ Νιεμιτζ, καθηγητής της Φυσικής Ανθρωπολογίας στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, μελετητής της προέλευσης του γέλιου εξηγεί πως κατευθύνει ο εγκέφαλος το γέλιο:
«Όλα αρχίζουν στον εγκέφαλο. Μόλις επισημάνει κάτι ως αστείο το αποθηκεύει.
Και μετά, ακαριαία και αυθόρμητα, η εντύπωση αυτή περνάει στον πνεύμονα, στους μυς του στόματος και των ματιών: γύρω στις 40 φορές κινούνται οι προσωπικοί μυς και καταλήγει στα πλευρά, που δονούνται γύρω στις 150 με 200 φορές, στην ουροδόχο κύστη και στα πόδια που χαλαρώνουν». Οι απλοί άνθρωποι το βλέπουν από τη δική τους οπτική γωνία. Το γέλιο τους φέρνει ευθυμία, ξεχνούν τις σκοτούρες τους (έστω και προσωρινά) και νιώθουν όμορφα.
Νομίζω πως η αλήθεια είναι όπως πάντα κάπου στη μέση. Σε μια κοινωνία μίζερη, σε μια καθημερινότητα ανυπόφορη, με ρυθμούς γκραν-γκινιόλ το γέλιο σίγουρα το σημαντικό που κάνει είναι να μας χαλαρώνει. Να απολαμβάνουμε λίγες στιγμές ευεξίας και διαύγειας, να νιώθουμε ένα σκίρτημα στην καρδία μας, να βλέπουμε το γκρίζο, χρωματιστό και το μαύρο άσπρο.
Πολλοί οι τρόποι για να γελάσει κανείς. Από ένα πετυχημένο ανέκδοτο, μια αστεία γκριμάτσα, ένα γελοίο πρόσωπο, μέχρι ένα αποτυχημένο ανέκδοτο (ακόμα και σε αυτά γελάς αν είναι... γελοία), μια ασυνήθιστη πρωτόγνωρη κατάσταση για μας, ένα γλίστρημα κάποιου στο δρόμο που στα δικά μας μάτια φαίνεται αστείο και πάει λέγοντας... Εκατοντάδες χιλιάδες τρόποι που έχουν το γέλιο μέσα τους και που στις περισσότερες των περιπτώσεων η κατάσταση αυτή δημιουργείται υποσυνείδητα από την ανάγκη που έχουμε για να γελάσουμε.
Διαχρονικά θιασώτες του γέλιου ήταν σπουδαίες προσωπικότητες της ανθρώπινης ιστορίας. Κωμικοί, μουσικοί, επιστήμονες, πολιτικοί χάρισαν και χαρίζουν απίστευτο γέλιο. Είναι απίστευτο το πόσοι πολλοί άνθρωποι έχουν ασχοληθεί με το γέλιο και τα παρεπόμενα του. Εξίσου άξιο απορίας όμως είναι και το πόσοι επιδεικτικά το αγνοούν. Ίσως η καθημερινότητα, ο χαρακτήρας τους να αποτελεί τροχοπέδη στο να... σκάσουν ένα χαμόγελο.
Είναι αρχαία ιστορία ο... γέλωτας. Γραπτά για το γέλιο υπάρχουν ακόμη και στην Παλιά Διαθήκη. «Μωρός εν γέλωτι ανυψοί την φωνήν αυτού. Φρόνιμος δε, μόλις ησυχή μειδιάσει» Παλαιά Διαθήκη (Σοφία Σειράχ κα’20) αναφέρει εύστοχα ένα από αυτά. «Γέλα πριν ευτυχήσεις, διότι υπάρχει φόβος να μην γελάσεις ποτέ» αναφέρει σε κείμενο του ο Πλάτωνας ή το «Η πιο χαμένη από όλες τις ημέρες μας είναι εκείνη που δεν γελάσαμε καθόλου του Αριστοτέλη είναι δείγματα ότι όντως το γέλιο είναι συνυφασμένο με το ανθρώπινο γένος.
Κλείνοντας θεωρώ πως αν προσπαθούμε να γελάμε όσο πιο πολύ μπορούμε σίγουρα θα αυξάνουμε τις πιθανότητες να ζούμε καλύτερα τη ζωή μας. Είναι κάτι που ο μεγάλος μας ποιητής, ο Γιάννης Ρίτσος μεταφέρει με εκπληκτικό τρόπο σε ένα ποίημα του... «Γέλα, καρδιά μου, γέλα. Βρες χρόνο να γελάς, αυτό είναι η μουσική της ψυχής...»

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

Καλό ταξίδι κύριε Σάκη, ευχαριστώ για όλα...




Δε μπορεί να το χωρέσει ο νους μου... Ο κύριος Σάκης, ο «άρχοντας του αθηναϊκού αθλητικού ρεπορτάζ», ο μεγαλύτερος ατακαδόρος που γνώρισα, δεν είναι πια κοντά μας.... Έφυγε έπειτα από δύσκολη και άνιση μάχη με την επάρατη νόσο στα 75 του χρονια...
Τι να πρωτοθυμηθώ , τι να ξεχάσω από την συνεργασία μου με τον Διονύση Τσακασιάνο στην προσπάθεια που έκανα να μπω στο χώρο της δημοσιογραφίας. Μάρτιος του 2004. Το ψάξιμο, ο δρόμος με φέρνει στην Κωνσταντινουπόλεως, κοντά στο Ρουφ στα παλιά γραφεία της «Αθλητικής Ηχούς». Εκεί ο κύριος Σάκης, χαμογελαστός με υποδέχεται και με βάζει άμεσα στο κλίμα της δουλειάς.
Ένας κόσμος πρωτόγνωρος για μένα που έγινε πιο εύκολος με τον κύριο Σάκη δίπλα μου... Τα πράγματα χειροτέρευαν στην «Αθλητική Ηχώ» και έτσι αναγκαστήκαμε να φύγουμε για το δεύτερο μεγάλο σχολείο για μένα την «Derby», στην Λεωφόρο Ιωνίας στα Κάτω Πατήσια. Εκεί έμεινα μέχρι τον Μάιο του 2005 που έφυγα για να παρουσιαστώ στον στρατό και έπειτα αν φύγω τελείως από τον χώρο που τόσο αγάπησα...
Όλους αυτούς τους μήνες στην «Derby» πέρασα με τον Κύριο Σάκη στιγμές όμορφες, δύσκολες μα τόσο δημιουργικές... Πάντα λάτρευα την στήλη του με τίτλο «Στον παλμό της Ατάκας» . Καυστικές ατάκες, αστείες, πανέξυπνες. Ένα σχολείο μόνος του ήταν ο Διονύσης Τσακασιάνος. Το αρχειακό υλικό που είχε από τα γήπεδα της Αθήνας που στην κυριολεξία τα... Όργωνε, ο τρόπος που έκανε το ρεπορτάζ, οι ατάκες του. Μαζί του και με τα άλλα παιδιά που συνεργαζόμασταν στην εφημερίδα γυρίσαμε σχεδόν όλη την Αττική... Από το Κρυονέρι και τον Μαραθώνα, μέχρι κεντρικά στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας, την Λούτσα και τους Αγίους Αναργύρους...
Σαν τώρα έρχονται στο μυαλό μου τα απογεύματα στην ταβέρνα κάτω από τα γραφεία της εφημερίδας... Ο κύριος Σάκης, τζέντλεμαν πάντα, μας κερνούσε το μεσημεριανό φαγητό... Ακόμη και από την τσέπη του μας πλήρωνε για να μας ανανεώνει τον ενδιαφέρον και να μας κρατάει... ζεστούς μιας ήμασταν στο περίμενε για να μπούμε στο μισθολόγιο... Θυμάμαι τις συμβουλές του, τις συζητήσεις που κάναμε. Τις ιστορίες από την αγαπημένη του Ζάκυνθο η τις βουτιές που έκανε στην Παλαιά Φώκαια.
Ήταν τόσο δραστήριος. Έτρεχε στην κυριολεξία, ήταν στους δρόμους όλη την μέρα... «Σ’αγαπάω μ’ακούς?» μου έλεγε συχνά πυκνά θυμούμενος το παλιό τραγούδι του Γιώργου Σαλαμπάση... Και γω κύριε Σάκη. Για όλα αυτά που μου διδάξατε, μου μάθατε. Και ας μην είμαι σήμερα στον χώρο της δημοσιογραφίας. Άλλωστε τα... μαθήματα που μου δώσατε ήταν μαθήματα ζωής πάνω απ΄όλα... Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδίας μου... Καλό ταξίδι κύριε Σάκη...

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009


Ένα παιδί μετράει τ'άστρα...

"Πήχτωσε το βράδυ. Λιγόστεψε κι ο αχός απ' τα κυπαρίσσια. Ανάψανε οι λαμπάδες τ' ουρανού. Όλα ήταν γάλα, γάλα, λουλάκι και σπίθες. Το ποτάμι μουρμούριζε μες στον ύπνο του κρυφά παραμιλητά. Το παιδί κείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε, ολόκληρο το βράδυ. Έγραφε το πιο πικρό, το πιο μεγάλο του παραμύθι.

Την αυγή ξεκίνησε. Ήταν παρηγορημένο. Είχε καταφέρει όλη τη νύχτα να μετρήσει τ' αστρα. Να τα μετρήσει όλα, σιγά-σιγά, ένα-ένα... Όλα.
Και τα βρήκε σωστά."

Μενέλαος Λουντέμης

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Ελπίδαααααα??? Είσαι εδωωωώ???




Προεκλογική περίοδος. Τα... Θα και οι υποσχέσεις δίνουν και παίρνουν. Καθισμένος στην πολυθρόνα του σπιτιού μου παρακολουθώ δηλώσεις του Κώστα Καραμανλή και του Γιώργου Παπανδρέου. Απόφαση ευθύνης που θα δημιουργήσει ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο ο τέως πια Πρωθυπουργός, ελπίδα που αναμένεται να πάρει σάρκα και οστά άμεσα, ο νέος κυβερνήτης της χώρας. «Ρε συ κάτι δεν πάει καλά....» σκέφτομαι και κάνω ένα φλας μπακ σε όσες περιπτώσεις θυμάμαι και περιέχουν μέσα τους την... Ελπίδα.
Ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, ελπίδα για μια καλύτερη ζωή, ελπίδα να βρούμε καλύτερη δουλειά, ελπίδα να μειωθούν οι φόροι, ελπίδα να κερδίσουμε το τζόκερ. Οι μισοί Έλληνες ελπίζουν και οι άλλοι μισοί τους... ακολουθούν. Ανοίγω αμέσως το λεξικό και ψάχνω να βρω την ακριβή έννοια της λέξης. Αααα το βρήκα.... Για να δω. Προέρχεται από το αρχαίο Ελπίς, ουσιαστικό θηλυκό. Η προσδοκία ότι κάτι καλύτερο θα συμβεί. «Δε μπορεί...» σκέφτομαι μιας και για να υπάρξει προσδοκία για κάτι καλύτερο θα πρέπει πρώτα να υπάρξουν οι προϋποθέσεις για να γεννηθεί αυτή η αίσθηση.
Εδώ το μόνο που θυμάμαι από μικρό παιδί σε αυτή την χώρα είναι ότι οι προσδοκίες μας σχεδόν πάντα διαψεύδονται και η ελπίδα να υπάρχει μόνο σαν λέξη για να γεμίζουν τα λεξικά. «Μήπως είμαι ακραίος?» σκέφτηκα πάλι, αυτή την φορά πιο ζωηρά παραβλέποντας το γεγονός πως αυτό το ρημαδιασμένο το φλας μπακ ίσως ήταν η αφορμή να με πιάσουν πάλι τα υπαρξιακά μου... Προσπάθησα να ανασυνταχτώ και άρχισα να σκέφτομαι ξανά τι συναίσθημα μου δημιουργεί η λέξη ελπίδα.... Δεν πέρασαν πέντε λεπτά και ξαφνικά ανακάλυψα πως η εύηχη αυτή λέξη δεν μου δημιουργεί τίποτα. Απολύτως τίποτα.
Γιατί όμως? Λες να είναι έτσι επειδή η κοινωνία έχει φτάσει στο έσχατο σημείο της? Επειδή ο Παναθηναϊκός έχει να πάρει πρωτάθλημα από το 2004? Επειδή η καθημερινότητα μας έχει γίνει σκληρή και απάνθρωπή? Η μήπως επειδή οι μισθοί είναι χαμηλοί και οι μόνοι που επωφελούνται είναι οι κλέφτες και οι απατεώνες? Η μήπως επειδή τα ράντζα στα νοσοκομεία είναι πιο πολλά και από αυτά στο Τέξας??? Η αξιοκρατία? Η διαφάνεια?? Η Παιδεία? Η φτώχεια?
Η ώρα είχε πάει 1 μετά τα μεσάνυχτα και άρχισα να νιώθω κουρασμένος από τις πολλές ερωτήσεις που έκανα στον εαυτό μου. Και επειδή είμαι ισχυρογνώμων έπρεπε οπωσδήποτε να βγάλω ένα συμπέρασμα. Μετά από διάστημα 5 λεπτών (μιλάμε για πολύ στύψιμο...) ήμουν έτοιμος να δεχτώ την αλήθεια. Η ελπίδα κύριοι και κυρίες μου δεν υπάρχει. Τουλάχιστον με την μορφή που όλοι την γνωρίζουμε και την προσμένουμε.
Ορθώς κάποιος θα μπορούσε να με αποκαλέσει μηδενιστή και πεσιμιστή. Δεν είναι έτσι όμως και το συμπέρασμα δεν είναι αυθαίρετο Άλλωστε είπα πως δεν υπάρχει ελπίδα δεν είπα πως θα σταματήσω να ελπίζω. Και μιας και πολύς ο λόγος αυτές τις μέρες για το καημένο το... Ελπιδάκι, ένα έχω να σας πω και βάλτε το καλά στο μυαλό σας.
«Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία» λέει ο λαός μας. Σωστό. Άλλα ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί ενώ τόσα χρόνια ενώ την φωνάζω αυτή είναι εξαφανισμένη....? Ελπίδαααααά???? Που είσαιιιιιιί???




Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Ο χαρισματικός κύριος Waters...





«And if I show you my dark side...Will you still hold me tonight?» Ο στίχος του μοναδικού «Final Cut» των Pink Floyd εκτός από την διαφορετικότητα, καταδεικνύει και τις... ξεχωριστές πινελιές που έβαζαν τα μέλη του θρυλικού συγκροτήματος, για να το κατατάσσουν στα πλέον επιτυχημένα στην ιστορία της μουσικής.
Στην προκειμένη περίπτωση το συγκεκριμένο τραγούδι, που ήταν και ο κύριος τίτλος του άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 1983 (τελευταίο χρονολογικά για τους Floyd) ήταν σε μεγάλο βαθμό δημιούργημα του μπασίστα Roger Waters.
Ο George Roger Waters γεννήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου του 1944 στο Great Bookham της Αγγλίας είχε από μικρός κλίση στην μουσική, καθώς τα πρώτα μουσικά κομμάτια που έγραψε αφορούσαν τον πατέρα του, που έχασε την ζωή του κατά την διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου πολέμου. Αργότερα στο κολέγιο γνώρισε τον Syd Barret με τον οποίο ξεκίνησαν να κινούνται λίγο πιο ενεργά πλέον στον χώρο της μουσικής. Το 1965 o Waters, o Barret και ο Nick Mason δημιουργούν τους Pink Floyd. To 1967 με την φυγή του Mason προτείνουν στον David Gilmour να πάρει την θέση του.
Αυτό ήταν. Από εκείνη την στιγμή και μέχρι το 1985 οι Pink Floyd γίνονται κάτι παραπάνω από ένα μουσικό συγκρότημα. Άλμπουμ και τραγούδια όπως το «The Wall», «The Final Cut», «The Dark Side of the Moon» γίνονται παγκόσμιες επιτυχίες και αλλάζουν την μορφή του ροκ με την μορφή που ο κόσμος το γνώριζε. Ο Waters είναι ο ιθύνων νους του συγκροτήματος, μιας και εκτός από το μπάσο, κάνει φωνητικά αλλά και γράφει τους στίχους των περισσότερων τραγουδιών.
Ο δύσκολος, εκρηκτικός χαρακτήρας του θα τον φέρει σε αντιπαράθεση με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας και αυτές οι εσωτερικές «συγκρούσεις» θα οδηγήσουν στην διάλυση των Floyd. O Τύπος, χρέωνε την άσχημη αυτή εξέλιξη στον Waters o οποίος κλείνοντας τα αυτιά του στις κακοπροαίρετες απόψεις ξεκίνησε (με όχι ιδιαίτερη επιτυχία) σόλο καριέρα με την γνωστή συνταγή... Ευφυέστατα μουσικά κομμάτια με έντονο το πολιτικό στοιχείο. Το "Leaving Beirut" καταφέρεται εμφανώς εναντίον του τότε προέδρου της Αμερικής George Bush, αλλά και του Πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας Τony Blair. Γνωστές επιτυχίες έγινα επίσης τα τραγούδια "Money" και "Wish You Were Here"...
Τα τελευταία χρόνια ο Roger Waters ασχολείται κυρίως με συναυλίες που έχουν ανθρωπιστικό και φιλανθρωπικό χαρακτήρα και προσπαθεί με τον δικό του μοναδικό τρόπο να περάσει στο κοινό του το μήνυμα πως εκτός από την σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού υπάρχει και η φωτεινή... Αυτή που κερδίζεται με μάχες, αγώνες και αντιδράσεις. Άλλωστε στην μέχρι τώρα σταδιοδρομία του ο Waters ήταν κρυστάλλινος, και ξεκάθαρος στις απόψεις και στις θέσεις του, πολιτικοποιημένος αλλά και συναισθηματικός, δυναμικός και ευφυής. Σαν τα παιδιά που ονειρεύονται ακόμα. «Remember a day before today, α day when you were young...»

Αναγνώστες

Page translation