"Ο χρόνος, σκέφτομαι, ίσως είναι μια αργοπορημένη τιμωρία – για ποιο
πανάρχαιο σφάλμα! Βράδιαζε. Άνοιξα το παράθυρο κι αφουγκράστηκα μακριά
το αιώνιο παράπονο του κόσμου...
Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία χρόνια μας, από `να τίποτα: ένα αύριο
που άργησε ή ένα λυκόφως που κράτησε πολύ. Κι όταν ο Θεός μοίρασε τον
κόσμο, τα παιδιά πήρανε τις γωνιές των δρόμων κι ο διάβολος τις πιο
ωραίες λέξεις…
Ύστερα το σπίτι ερήμωσε, όλοι έφυγαν, κι οι νεκροί κι οι
φίλοι κι η νεότητα – δρόμοι λησμονημένοι στο βάθος της νύχτας και στον
κήπο τα δέντρα είχαν ακούσει τόσους λυγμούς που ανθίζαν μ’ έναν άλλο
τρόπο, «να με θυμάσαι» έλεγε τα φθινοπωρινά βράδια μια κοριτσίστικη
φωνή, γιατί πάντα στα παιδικά μας χρόνια υπάρχει ένα κορίτσι που λέγεται
Μαρία..."
Τάσος Λειβαδίτης