Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2019

Ζήσε στο φως...


         
                                 Και αν οι σκέψεις σου στο γκρίζο είναι βαμμένες


Και αν τα γέλια σου, χάσκουν σα μέρες ξένες

Και συ υπότροπος στα λάθη σου, αιώνια, είσαι

Βρες τρόπο και αντέδρασε το μαύρο σβήσε

Ζήσε στο φως, γιατί φωτός γέννημα είσαι.
..

 

Το παραπάνω κείμενο που διαβάσατε, ήταν το ποιήμα, η συμμετοχή μου πιο σωστά, στο 25ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργανώνει η αγαπημένη μου Αριστέα (https://princess-airis.blogspot.com/). Συγχαρητήρια στην Mary Pertax (https://ghinimatia.blogspot.com/) για την πρωτιά αλλά και σε όσους και όσες βαθμολόγησαν, έγραψαν, διάβασαν τις υπέροχες προσπάθειες των Συμποσιαζόμενων φίλων. Ήταν ένα πολύ όμορφο Συμπόσιο όπως μόνο η Αριστέα ξέρει να διοργανώνει. Εγώ την ευχαριστώ και πάλι. Ξέρει γιατί.

Αυτή η γραπτή κατάθεση ψυχής λοιπόν, είναι η τελευταία μου για το 2019. Ένας χρόνος δύσκολος, όμορφος ταυτόχρονα, με τα πάνω και τα κάτω του. Με χαμογελα, λύπες, δάκρυα και περισυλλογή. Ίσως ο χρόνος με τηνπιο έντονη περισυλλογή για μένα. Καιροί αναθεώρησης που λέτε...
Εύχομαι Υγεία και όμορφες στιγμές για όλους μας. Εύχομαι το 2020 να φέρει περισσότερα και να πάρει όσο το δυνατόν λιγότερα από όλους μας. 

Για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τις νέες προκλήσεις που έρχονται, δύο είναι τα σημαντικότερα εφόδια. Η Αγάπη και η Ανθρωπιά. Πιστέψτε με. Ο συνδυασμός αυτός είναι που μπορεί να κάνει την διαφορά στην δύσκολη καθημερινότητα που ζούμε.


Σας αγαπώ, σας φιλώ, τα δέοντα στην κυρία μαμά σας...
Καλή Χρονιά!




"And we can build this thing together
Standing strong forever
Nothing's gonna stop us now

And if this world runs out of lovers
We'll still have each other
Nothing's gonna stop us
Nothing's gonna stop us now..."

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2019

Ποιό είναι τελικά το νόημα των Χριστουγέννων;

 21 Δεκέμβρη λέει το ημερολόγιο. Τέσσερις μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Ο κόσμος στους δρόμους πολύς. Ειδικά την τελευταία εβδομάδα νομίζω πως έχουν διπλασιαστεί τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν και μαζί με αυτά και οι άνθρωποι.

 Όπου άνθρωποι βεβαίως βεβαίως, δεν είναι μόνο αυτοί που ψωνίζουν και καταναλώνουν αυτό το διάστημα, αλλά και οι... άλλοι αυτοί που εξυπηρετούν και εργάζονται ακόμη και τις μέρες των αργίών για μας. Αυτοί που θα περάσουν μόνοι τις μέρες των γιορτών, αυτοί που δεν θα έχουν το τραπέζι τους γεμάτο. Και κάθομαι και αναρωτιέμαι. Ποιό είναι τελικά το νόημα των Χριστουγέννων;

 Είμαστε υπερκαταναλωτική κοινωνία. Γεγονός αδιαμφισβήτητο. Και μαζί με αυτή την καταναλωτική μανία που μας πιάνει τις μέρες των γιορτών (και όχι μόνο), παρασέρνουμε μαζί και ανθρώπινες ψυχές. Επίσης γεγονός που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. 

 Κάθε χρόνο έρχονται και παρέρχονται αυτές οι μέρες και κάπου νομίζω πως χάνουμε την ουσία αυτής της περιόδου. Η ουσία είναι η Αγάπη. Η Αλληλεγγύη. Ο σεβασμός στον διπλανό μας.

 Παρατηρώ καθημερινά με τα μέσα μεταφοράς που μετακινούμαι ανθρώπους να αγριεύουν ευκολότερα, να θυμώνουν με την πρώτη ευκαιρία, να μιλάνε άσχημα, nα συμπεριφέρονται ακόμη χειρότερα. Λες και το κάνουν επίτηδες. Για να δείξουν τι όμως; Πως αυτοί είναι ανώτεροι; Πως ακόμη και τέτοιες μέρες αυτοί παραμένουν κακιασμένοι και ανάλγητοι; Από αντίδραση στην, σε πάρα πολλες περιπτώσεις όντως ισχύουσα και λανθασμένη, "όλα είναι ανθηρά" φάση των εορτών; 


 Για οποιονδήποτε από τους παραπάνω λόγους ή ακόμη και για κάποιον διαφορετικό που δεν ανέφερα, αν ένας άνθρωπος έχει άσχημη συμπεριφορά σε συνάνθρωπο του, ειδικότερα αν δεν έχει δεχτεί αντίστοιχη συμπεριφορά, δεν είναι άνθρωπος για μένα.

  Και εννοείται πως δεν συμφωνώ ούτε στην λαίλαπα της καλά και ντε αγγελικά πλασμένης περιόδου των Χριστουγέννων, ασχέτως αν από μικρός την λάτρευα και την λατρεύω. Δε θεωρώ πως είναι κακό άλλωστε να υπάρχουν μέρες στην δύσκολη καθημερινότητα μας, που θα μας κάνουν να χαμογελάμε και να περνάμε όμορφα, με φίλους και συγγενείς.

 Το κακό είναι το προσωπείο που φοράμε ορισμένοι από εμάς. Η κακία που μας διακατέχει. Η μεμψιμοιρία. Η αλαζονέια και ο καθωσπρεπισμός. 

 Το νόημα δεν είναι αυτό. Ούτε οι σπατάλες. Ούτε η υπερκατανάλωση. Ούτε καν τα δώρα στους αγαπημένους μας. Το νόημα είναι να είμαστε άνθρωποι. Να δείχνουμε την συμπόνοια και την αγάπη μας σε όσους την χρειάζονται. Ακόμη και σε αυτούς που δεν την έχουν ανάγκη. Επιτέλους δηλαδή...

Καλά Χριστούγεννα σε όλους και όλες με Υγεία. Τα ξαναλέμε.

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2019

Ο φόβος της ευτυχίας...

  Πόσες φορές αρνούμαστε να χαρούμε; Πόσες μέρες της ζωής μας περνάμε αναλογιζόμενοι τι θα γίνει, αν ξαφνικά μας... χτυπήσει την πόρτα η ευτυχία; Γιατί φοβόμαστε να ζήσουμε; Γιατί φοβόμαστε να "ρουφήξουμε" την ζωή και τις χαρές της;

Τι μας κρατάει πίσω; Περασμένοι και ανεκπλήρωτοι έρωτες; Ο φόβος της αλλαγής;  Η μοναξιά της επιτυχίας σε έναν κόσμο αποτυχημένο; Μήπως οι άνθρωποι;


  Ξέρω, δεν είναι ορθό να σας βομβαρδίζω με ερωτήματα που, λίγο-πολύ, όλοι μας έχουμε σκεφτεί σε διάφορα στάδια της ζωής μας ή ακόμη και στον μεγαλύτερο μέρος αυτής, που ουσιαστικά δεν έχουν σαφείς απαντήσεις. Στην πραγματικότητα θεωρώ πως η ανθρώπινη φύση είναι μια περίπλοκη διαδικασία. Η δύναμη της συνήθειας επίσης, επηρρεάζει και με το παραπάνω την καθημερινότητα μας. 

 Και η ευτυχία λοιπόν, όπως έχω αναφέρει και σε παλαιότερο κείμενο μου, είναι κάτι επίπλαστο. Αλλά υπάρχει σε συγκεκριμένες περιόδους της ζωή μας σίγουρα. Έστω και με την μορφή όμορφων και χαρούμενων στιγμών.

 Σε μια κοινωνία που πατρονάρει τους ανθρώπους της, που τους θέλει "αγαλματάκια ακούνητα και αμίλητα", που  τους γεμίζει με άγχος για το αύριο και το μέλλον, δεν είναι εύκολο πράγμα η ευτυχία.
 Γι'αυτό και όταν έρχεται, όταν αχνοφαίνεται η αφεντιά της, λειτουργεί ο εσωτερικός διακόπτης και παρά πολλοί απο εμάς, κατεβάζουμε ρολά, φοβούμενοι πως κάτι κακό θα ακολουθήσει, πως κάτι δεν πάει καλά.


 Κρίνοντας από μένα, υπήρχαν φορές που φοβήθηκα να προχωρήσω στην αλλαγή που, αποδεδειγμένα, είχε τέτοιες στέρεες βάσεις και πιθανότατα θα άνοιγε μπροστά μου δρόμους και διαδρομές γεμάτες, γέλιο, έρωτα, αγάπη και άρα στιγμές ευτυχίας.

 Έβρισκα παράταιρο αυτό το θετικο κλίμα. Και να σας πω πως ακόμα μου συμβαίνει κάποιες φορές...

Σίγουρα δεν μπορούμε να προκαταβάλουμε τι μπορεί να μας συμβεί, αλλά όταν έχεις θετικό συναίσθημα για κάτι, τότε αυτό το κάτι έχει μεγάλες πιθανότητες να είναι όπως το ονειρεύεσαι και το νιώθεις.
Τότε γιατι δεν προχωράμε; Το έχετε σκεφτεί? Γιατί ψηφίζουμε μιζέρια, γκρίνια και ταλαιπωρία, ενώ η άλλη ζωή, αυτή που θέλουμε να ζήσουμε, μας... κλείνει το μάτι;


 Δε το κάνουν όλοι αυτό. Υπάρχουν και εκείνοι που τολμούν, που αρπάζουν την ευκαιρία από τα... μαλλιά, που ψάχονται, που ρισκάρουν. Νομίζω πως εδώ παίζουν ρόλο τα βιώματα αλλά κυρίως ο τρόπος που μεγαλώσαμε. Ξεκάθαρα. 

 Εκτος πια και αν ειμαστε τόσο μπερδεμένοι και αναποφάσιστοι που περιμένουμε να συμβούν όλα ως δια μαγείας.  Θέλει κόπο και τρόπο η ευτυχία. Συνεχή προσπάθεια. Ξεκάθαρες απόψεις και συναίσθημα. Σίγουρα τύχη. Αλλά πάνω απ΄όλα, θέλει βούληση.

Για να μπορέσουμε να ευτυχήσουμε πρέπει και να το θέλουμε.  Και όπως έχει πει και ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, "Ο φόβος είναι αντίδραση. Το θάρρος είναι απόφαση..." Τα ξαναλέμε.

Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2019

Ω ρε ένας Δεκέμβρης...

 Και ναι, έχω την εντύπωση ότι το ημερολόγιο τρέχει σαν διαολεμένο, μιας και γράφει 2 του μηνός τουτουνού! Του Δεκεμβρίου ντε! Μπήκαμε γεμάτοι ένταση και άγχος στον μήνα τον γιορτινό τον σπαταλιάρη! 

 Ααααα έτσι τον ε-λέω εγώ τον Δεκέμβριο. Σπάταλο. Αφού είναι και φαίνεται ρε παιδιά!

 Το τι δώρο έχει να πέσει, τι μελομακάρονο, τι κουραμπιές, τι ρεβεγιόνια και τι κοινωνικόμερίσματα, δε λέγεται! Θα φάμε, θα ξαναφάμε, θα σκάσουμε στο τέλος και θα ησυχάσουμε. Θα ψωνίσουμε, όσοι έχουμε μπικικίνια, θα προετοιμαστούμε για τον λιτοδίαιτο Γενάρη μετά και έχει ο Θεός. Γιατί ξέρετε, μετά την σπατάλη, ακολουθεί κατα πόδας και κατα άδειας τσέπας η... δίαιτα!

 Δύσκολος μήνας και αυτός. Όχι ότι οι άλλοι μας τάραξαν στην... ευκολία, αλλά αυτός ο καθαρά χειμωνιάτικος μήνας, θα έχει ντράβαλα. Με την Τουρκία; Με τον Κούλη; Τον Αλέξη; To Gntm; Το Voice; Το επερχόμενο Big Brother;Τον καιρό τον φιλανοιξιάτικο;
 Δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι μπλέξαμε και άντε να ξεμπλέξουμε.

 Καθείς με την τρέλα του και εμείς με την δική μας.  Εμένα μ'αρέσει όμως ο Δεκέμβριος. Είναι πάντοτε μήνας περισυλλογής και μοναδικής ευκαιρίας για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Θα μου πείτε, γιατί πρέπει σώνει και ντε να γινόμαστε περισσότερο άνθρωποι αυτον τον συγκεκριμένο μήνα;  Αυτό είναι σίγουρα απορίας άξιο. 

 Πάντως, μη νομίζετε ότι αυτό το διάστημα είναι αυτό που λέμε ευκαιρία για αλλαγές. Γιατί αλλάζω, σημάινει, θέλω. Και γιατί το θέλω, ενίοτε, έχει μέσα του και κάμποσα πρέπει. 

 Ε και όπως καταλαβαίνετε, οι άνθρωποι με τα πρέπει δεν τα πάμε καλά. Χίλιες φορές σταρχιδισμός και στrουθοκαμηλισμός, παρά πατροναρέισον. Δεν είναι στην φύση μας οι υποδείξεις και οι συμβουλές.
 Άλλωστε είναι γνωστό τοις πασι (έτσι γράφεται αυτό ρε παιδιά;), ότι έχουμε ιδιαίτερη προτίμηση στο να τα κάνουμε ταναπού (πουτάνα με λίγα λόγια), μόνοι μας, παρά παρέα με συμβουλάτορες. 
Τι νομίζετε ότι είναι όλοι; Καρανίκες και Αδώνιδες να συμβουλεύουν πάντοτε σωστά τους τριγύρω τους; Ε όχι. Εννοείται πως όχι.

 Στο μεταξύ, και με αυτό κλείνω, αν λατρεύω για κάτι τα Χριστούγεννα και την εορταστική περίοδο, είναι για τις Αγιοβασιλίτσες τις σεξουαλιάρες. Αμί. Ειδικά στις γιορτές του δίνουν και καταλαβαίνει. Της κοκκινοζαρτιέρας γίνεται. 

 Αρκεί να έχουν και τα δωράκια τους. Ε τι, τζάμπα κάλαντα με τρομπόνια και... φυσαρμόνικες υφίστανται; 
Τσου, δεν υφίστανται. "Σου στέλνω μύνημα μ’ ένα ταμ ταμ να μαγειρεύεις με βιτάμ κι ήσουνα γόησα κι έκανες μπαμ κι εγώ σε ψάχνω στο χαμάμ..." Έτσι ακριβώς. Όπως τα λέει ο Νικόλας.

Καλό μας μήνα!


                      
                                                Στίχοι - Μουσική: Νικόλας Άσιμος

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2019

Υδροχόος...


"Μπαίνουμε στόν Υδροχόο 
και θ΄ ανάψουνε φωτιές 
οι καιροί νερό θα φέρουν
 έτσι λεν αυτοί που ξέρουν 
κι όμως θα καούν καρδιές 

Όλα τριγύρω αλλάζουνε 
κι όλα τα ίδια μένουν
 και μένα τα χεράκια της
 με λύνουν και με δένουν

 Μπαίνουμε στον Υδροχόο 
και θα φύγουν οι Ιχθείς
 Έτσι ήτανε γραμμένα
 Μέσα στ΄ άστρα τα σβησμένα
 Που `χα δει στα μάτια της

 Όλα τριγύρω αλλάζουνε
 κι όλα τα ίδια μένουν
 και μένα τα χεράκια της
 με λύνουν και με δένουν..."


 * Οι μυημένοι και οι εσωτεριστές, λένε πως όταν μπούμε στην εποχή του Υδροχόου, θα συμβούν κοσμογονικές αλλαγές, θα είναι εφικτά τα διαστρικά ταξίδια και ο κόσμος μας δεν θα είναι ποτε πιά ο ίδιος. 
Εγώ λέω πως όλα τα παραπάνω συμβαίνουν κάθε φορά που ερωτευόμαστε, που ερχόμαστε κοντά με έναν άνθρωπο, όταν αγαπάμε και μας αγαπούν, όταν ζούμε παθιασμένα και αληθινά.
 Δεν ξέρω αν ο Ρασούλης είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό του όταν έγραφε αυτό το θεσπέσιο άσμα, ξέρω όμως ότι ο Παπάζογλου το τραγούδησε σα να πίστευε όλα τα παραπάνω...



Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης-Μουσική: Βάσω Αλαγιάννη

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2019

Ακόμα και οι τοίχοι έχουν... μιλιά Νο12

 Τζα! Να'μαι, να΄μαι, πετιέμαι! Τι σας έχω σήμερα; Τιιιιι;;;  Μετά απο ένα κείμενο για τον Manson τον killer, δε μπορεί παρά να ακολουθήσουν οι... τοίχοι και οι μιλιές τους! Ε βέβαια, σε ποιο άλλο ιστολόγιο, παγκοσμίως παρακαλώ, μπορείτε να παρακολουθήσετε τόσο μεγάλη γκάμα θεματολογίας; Εεεε;;; Σε ποιό;

 Ποιο άλλο ιστολόγιο κάνει τον μυαλο σας κιμά; E;;; Κανένα άλλο παρά μόνο το My Way φίλοι και φίλες.  Συνθήματα ξανά λοιπόν. Άρρωστα, αισθησιακά, τσαχπινογαργαλιάρικα, έξυπνα, όλων των ειδών. Τουτέστιν, τα μυαλά στο μπλέντερ και ξεκινάμεεεεεε...

Μπιππππππ... μπιπππ είπαμε μωρή καύλα!













Ακούτε κορίτσια; Ακούνε, ακούνε!











Ε τι, παιδιά είμαστε;;;














Λάθος ερώτηση. Τι ΔΕΝ φοράς όταν κοιμάσαι;












Χαϊλάντερ, εσύ;













Και το μυαλό μου είναι θολό, πω πω πω πω πωπωπωπω...














Ίσιωσέ τες τώρα...










Ίσα ρε μάγκα...













Κοκορετσάκι μου εσύ!

Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2019

Charles Manson: Ο 5ος Άγγελος της Αποκάλυψης...

"When I get to the bottom I go back to the top of the slide
, where I stop and I turn and I go for a ride, till I get to the bottom and I see you again..."
 
 Τα λόγια από το "Helter Skelter" των Beatles, αντηχούν ακόμη στα αυτιά των οπαδών του κορυφαίου συγκροτήματος, κατατάσσοντας το συγκεριμένο τραγούδι πολύ ψηλά στην λίστα με τα καλύτερα τους.
 
  Για τους πιο μυημένους, οι παραπάνω στίχοι, "δείχνουν" έναν από τους μεγαλύτερους-που δε σκότωσαν ποτέ- δολοφόνους που γέννησε η ανθρωπότητα. Τον μανιακό Charles Manson.
 
 O Charles Miles Manson, γεννήθηκε στις 12 Νοεμβρίου του 1934 στο Οχάϊο των Ηνωμένων Πολιτειών. Στα νεανικά του χρόνια ήταν μουσικός του δρόμου στο Λος Άντζελες, ενώ ήδη από μικρή ηλικία έδειχνε επιθετικές τάσεις και δυσκολία στη προσαρμογή στο κοινωνικό σύνολο. Μέχρι και τα 25 του έχει ήδη κάνει το... αγροτικό του σε αναμορφωτήρια αλλά και σε φυλακές λόγω επιθέσεων  και βίαιων συμπεριφορών, σε ανθρώπους που έτυχε να βρεθούν στο διάβα του.

 Την δεκαετία του 60', στις αρχές της, δημιουργει την περίφημη σέχτα του, μία αίρεση από νέους και νέες με διαταραγμένο ψυχικό κόσμο, αυτοπροσδιορίζοντας τον εαυτό του, ως τον μέγα προφήτη που ήρθε να σώσει τον κόσμο από τους νέγρους, όπως τουw αποκαλούσε. Η αίρεση είχε την ονομασία "Οικογένεια". 
 
 Ο Manson κυριολεκτικά έκανε ότι ήθελε τα άγουρα παιδιά, κάνοντας τους ψυχολογικό πόλεμο, πατρονάρωντας τον έυθραστο ψυχικό τους κόσμο. Πλέον, είχε μαζέψει έναν μικρό στρατό γύρω του, που ήταν έτοιμος να κάνει ότι του πει ο 5ος άγγελος της αποκαλύψεως (οι άλλοι τέσσερις ήταν οι Beatles κατά τα λεγόμενα του).

 Στο κοινόβιο του που μεταφέρεται από έρημο σε έρημο, γίνονται όργια, χρήση ναρκωτικών, ληστείες, για να μπορέσουν τα μέλη της αίρεσης να ζήσουν, αλλά κυρίως καταστρώνεται με κάθε λεπτομέρεια το σχέδιο Helter Skelter", όπως το ονόμασε ο ίδιος ο παράφρων ηγέτης της "Οικογένειας". Αυτό το σχέδιο δεν ήταν άλλο, από τις δολοφονίες διασήμων του Χόλιγουντ.

 Στις 9 Αυγούστου 1969, ο κόσμος συνταράσσεται από την δολοφονία της εγκύου στον 8ο μήνα (!!!) ηθοποιού του Χόλιγουντ, της πανέμορφης Sharon Tate, συζύγου του ανερχόμενου τότε σκηνοθέτη, Roman Polanski. 
 
 O Polanski έλειπε εκείνες τις μέρες λόγω της δουλειάς του από την πολυτελή έπαυλη τους και αυτή ήταν η κατάλληλη στιγμή για τα... παιδιά του Manson να δράσουν.
Εισβάλλουν στο σπίτι και στην κυριολεξία κατακρεουργούν την ηθοποιό και άλλα τέσσερα άτομα που βρίσκονταν εκεί το βράδυ εκείνο. O Manson ήταν κοντά αλλά δεν συμμετείχε στις δολοφονίες. Ήταν όμως ο ιθύνων νους.
 
 Η φρίκη των αρχών και των δημοσιογράφων που αντίκρυσαν τα πτώματα ήταν δύσκολο να περιγραφεί. Ο χώρος ήταν άνω κάτω, αίματα υπήρχαν παντού και η εικόνα θύμιζε σκηνικό σφαγείου. Στον τοίχο πάνω από το πτώμα της άτυχης Tate, που χτυπήθηκε με 16 μαχαιριές, οι δολοφόνοι είχαν γράψει με το αίμα της τη λέξη "pigs.
 
 Οι Tex Watson, Susan Atkins
, Patricia Krenwinkel και Linda Kasabian, είχαν ακολουθήσει πιστά τις οδηγίες του αρχηγού τους. Την επόμενη μέρα, δολοφονούν το ζέγος La Bianka στο Λος Άντζελες. 
 
 Χαρακτηριστικό των δολοφονιών είναι ότι η αστυνομία καθυστέρησε να συνδέσει μεταξύ τους τις δύο υποθέσεις και η σύλληψη του Manson και της "Οικογένειας" έγινε τέσσερις μήνες μετά και αυτό λόγω της Atkins η οποιά όταν προφυλακίστηκε για άλλη υπόθεση, κόμπάζοντας για τα... κατορθώματα στο σπίτι της Tate, ξετυλίγοντας έτσι το κουβάρι του τρόμου.

 Με περίπου μισό αιώνα σε διάφορα σωφρονιστικά ιδρύματα, εκτίοντας ισόβια ποινή, στις 19 Νοεμβρίου 2017, δύο χρόνια πριν, ο Manson άφησε την τελευταία του πνοή φυλακισμένος, σε ηλικία 83 ετών. Προηγουμένως είχε παντρευτεί μια οπαδό του (!!!), μετά από χρόνια αλληλογραφίας και επαφής των δύο. 

 Παρατηρώντας την ιστορία από την χρονική απόσταση που μας δίνει και μια ασφάλεια για να βγάλουμε συμπεράσματα, αυτό που μένει, πέρα από την φρικιαστική και ειδεχθή προσωπικότητα του Charles Manson, είναι αυτό το παράξενο συναισθηματικό δέσιμο των ανθρώπων με άλλους ανθρώπους που καταδυναστεύουν, φοβίζουν και τρομοκρατούν την ίδια τους την ύπαρξη.

 Είναι ειλικρινά κάτι, που όσο και αν χρόνια τώρα προσπαθούν να αποσαφηνίσουν οι επιστήμονες και οι ψυχολόγοι, δεν μπορεί να εκλογικευτεί. Δεν πρόκειται για μια περίπτωση παράνοιας, ή συνδρόμου της Στοκχόλμης ή ακόμη και απλού συναισθηματικού δεσίματος. Θεωρώ πως είναι κάτι παραπάνω. Κάτι ανεξήγητα τρομακτικό.
 
 Ίσως αυτό το κάτι να αντικατοπτρίζεται στα λόγια του Γερμανού γνωμικογράφου Kristof Lihtenberg: "Για τους περισσότερους ανθρώπους, η αποστροφή απέναντι σε κάτι έχει συνήθως τις ρίζες της στην τυφλή πίστη σε κάτι άλλο..." Τα ξαναλέμε.
 
 

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2019

Νοέμβρια όντα...

 Ντάξει ξέρω, ο τίτλος θυμίζει στην καλύτερη X-files, στην χειρότερη βαλτοτόπια γεμάτα σκνίπες, βατράχους και βούρκους.
 Έλα όμως που εγώ τον επινόησα για τα κοριτσόπουλα που δεν χαμπαριάζουν από βροχές, ήλιους, υγρασίες και τα τοιαύτα.  Ειδικά τα κορίτσια του GNTM, είναι φάση "μαστιγώστε με ρε ασθένειες θα κάτσω, θα σας... κάτσω ο άμοιρος!" 

 Μπήκε λοιπόν τσιτάτος ο Νοέμβριος ο προχριστουγεννιάτικος μήνας. 4 λέει το ημερολόγιο. Βλέπω εκεί βιτρίνες Χριστουγεννιάτικες να ετοιμάζονται, δέντρα να στολίζονται και η θερμοκρασία, αν εξαιρέσεις μερικά διαλλείματα συννεφιάς και βρόχας, να θυμίζει καλοκαίρι.

   Πως λένε ότι ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη, εεεε έτσι και τώρα μια βιτρίνα στολισμένη, δεν φέρνει... ακόμα τα Χριστούγεννα. 

Έχουμε και black friday τέλος του μήνα. Μη μου βιάζεστε. Και μελομακάρονα θα φάμε, και τους κουραμπιέδες θα τους... δολοφονήσουμε, και τον 13ο μισθό (όσοι τον παίρνουν ακόμα) θα τον εξαφανίσουμε και θα φάμε και θα μας πάει πλυντήριο στο τέλος. Αλλά όλα στην ώρα τους ρε παιδιά. Εδώ προέχουν άλλα προς το παρόν...

 Δε βλέπετε τι γίνεται; Τσακωνόμαστε για τις παρελάσεις, ανακαλύπτουμε τους φλεγματικούς Monty Python (τρομάρα μας οι... αντιφλεγματικοί Ελληνάρες) και γενικά άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Βρίσκει την ευκαιρία ο Κούλης με τον Αλέξη να τσακώνονται. Για άλλη μιά φορά. Σαν γάϊδαροι σε ξένο αχυρώνα. Όπου ξένος αχυρώνας βάλτε την Ελλαδίτσα μας. Έτσι την κατάντησαν. Μια χώρα ξένη, γεμάτη ανθρώπους δίχως ανθρωπιά, με τάσεις ξερολίασης και παγαποντιάς.


Στο μεταξύ είμαστε όλοι μας τόσο αλάθητοι, τόσο άτεγκτοι κριτές των πάντων, που δεν υπάρχει περίπτωση να έχουμε άδικο.  

 Αν δεν ξέρουμε εμείς ποιος ξέρει; Και τι δουλειά έχουν οι ξένοι στην χωρα μας; Γιατί να τους ταίσουμε το φαί μας; Γιατί να πάνε το παιδιά τους σχολείο με τα δικά μας; Πέρα από την πλάκα, φταίμε όλοι. Ξένοι, Έλληνες, οι απολίτιστοι πολιτικοι μας, εμείς οι ίδιοι, ο καθένας ξεχωριστά. Πολύ το σοβαρεύω όμως, πάρα πολύ και το θέμα είναι ότι ξεκίνησα με την λογική να γράψω τις αρλούμπες μου.

 Αααααα και μιας και λέω αρλούμπες έχουμε και τον Έρντι, τον Τούρκο δικτάτορα-μυγόχεσμα-κόπια του Χίτλερ να συνεχίζει να εκστομίζει γιουσουφακικές αηδίες. 

 Εισβάλει στην Συρία, κάνει τον μάγκα στην Αμερική και δεν...ανοίγει μύτη και στο τέλος περνάει το δικό του! Συνεχίζει τα τσαλίμια του που λέτε. Και εμείς εκεί τσιφτετέλια και Τουρκοσήριαλ. Δεν υπάρχει σωτηρία σας λέω...

  Λοιπόν, στροφή 180 μοιρών πριν πηδηχτώ από το παράθυρο. Και ρωτάω. Τι θα γίνει με σας ρε κορίτσια; Δεν σας έφτανε το καλοκαίρι; Δεν σας φτάνει που μας βγαίνουν όξω τα μάτια με τα κάλλη σας; 

 Πρέπει να καταργήσετε κάθε ίχνος σεμνότητας; Πρέπει να μας ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι; (μαντέψτε σε ποιο), Πρέπει κάθε μέρα πριν ξεκινήσουμε για την δουλειά μας περπατάμε με κλειστά μάτια για να μην παθαίνουμε εγκεφαλικά με αυτά που φοράτε; Γιατί μας το κάνετε αυτό; Βγάζω εγώ τους γραμμωμένους κοιλιακούς μου να προκαλέσω; Επιδεικνύω τα υπερμεγέθη μπράτσα μου; Προτάσσω τα σφριγηλά οπίσθια μου; Όχι. Εσεις όμως μας τρελένετε.

  Μια παράκληση λοιπόν. Συνεχίστε να το κάνετε! Μην διαβάζετε και μην υιοθετείτε καμία κουβέντα από τις παραπάνω. Έτσι τα λέω. Και καλά, που λένε οι νεανίες. Ντεμεκ, που λένε στη Σαλόνικα. 

 Άλλωστε στις περιόδους ξεραϊλας και αναβροχιάς, οι περισσότεροι άντρες είναι υπέρμαχοι της φράσης "φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο". Έχει βαθύ νόημα. Φιλοσοφικό. Και χειρωνακτικό μη σας πω!

Ουφφφφφ, πάει και αυτό. Τα είπα και ξελάφρωσα. Το δικαιούμαι και γω ρε παιδιά που και που. Πως το είχε τραγουδήσει ο Πάριος; "Απόψε όλα μου τα επιτρέπω..."


ΥΓ. Καλό μας μήνα!



Στίχοι: Φιλ. Γράψας-Μουσική: Μ. Τόκας-Τραγούδι: Γ. Πάριος

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2019

Τάσος Λειβαδίτης: "Τυμπανιστής μιας απέραντης στρατιάς..."



"Τραγουδάω εσάς που πέσατε κάτω απ’ τις σφαίρες
και βουτηγμένοι στο αίμα σας σηκώνατε το χέρι και δείχνα-
τε στους άλλους να προχωρήσουν
κι αφού είχαν όλοι προσπεράσει πια κ’ είχατε μείνει καταμό-
ναχοι πεσμένοι στο δρόμο
ακούγοντας τη βουή και τα ντουφέκια του πλήθους που προ-
χωρούσε
σφίγγατε πάνω στο στήθος σας μια χούφτα χώμα απ’ την
αγαπημένη πατρίδα
και πεθαίνατε. Τραγουδάω εσάς.

Τραγουδάω όλους εσάς που αντισταθήκατε
τραγουδάω τους άσπρους, τους μαύρους, τους κίτρινους
τραγουδάω την ελπίδα που δεν έχει χρώμα
τραγουδάω το αίμα που σ’ όλα τα γεωγραφικά σημεία είναι
κόκκινο.
Με το λαρύγγι μου πεταμένο έξω φαρδύ, σαν προκυμαία
τραγουδάω την παγκόσμια αδερφοσύνη.

Μα απόψε, αδέρφια, δεν είμαι ποιητής.
Απόψε δε θέλω να ’μαι ποιητής.
Απόψε είμαι ο τυμπανιστής μιας απέραντης στρατιάς
με δύο δισεκατομμύρια μαχητές ακροβολισμένους
μές στη νύχτα.

Και προχωράμε."

*Απόσπασμά από την ποιητική συλλογή του Τάσου Λειβαδίτη, ¨Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο".


ΥΓ. Μέρες που είναι, που το φρόνημα του λαού προσπαθεί να είναι υψηλό, αυμβαίνουν διάφορα τριγύρω που μας κάνουν να απογοητευόμαστε. Πρέπει να μην μας πάρει από κάτω όμως.  Να αντισταθούμε ο καθένας με τον τρόπο του, και όχι απαραίτητα με τα στερεότυπα που θέλουν να μας περάσουν, στην προσπάθεια μηδενισμού της ανθρώπινης ταυτότητας μας.

Το πιο σημαντικό απ'όλα είναι να πιστέψουμε στον Άνθρωπο. Σε αυτόν που όπως γράφει και ο Λειβαδίτης στον τίτλο της συλλογής του, κρατάει το ταμπούρλο και το χτυπάει, για να μας υπενθυμίζει πως δεν πρέπει να χάνουμε την πίστη μας. Οφείλουμε αυτή την προσπάθεια λοιπόν. Στους προγόνους, στους συνανθρώπους, στους φίλους και στους συγγενείς, αλλά κυρίως, στους απογόνους και στην ίδια μας την ύπαρξη. Τα ξαναλέμε.

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2019

Ανικανοποίητες ζωές...

 Ο Άλφρεντ Τένισον, Άγγλος ποιητής, είχε γράψει κάποτε το εξής: " Τόσοι πολλοί κόσμοι, τόσα πολλά να κάνουμε, τόσα λίγα αυτά που γίνονται, έτσι έχουν τα πράγματα...". Απλό, αλλά πόσο κατανοητό στη σύγχρονη κοινωνία; 

 Οι άνθρωποι, και είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός αυτό, είιμαστε ανικανοποίητα όντα. Ότι και αν κάνουμε, δεν θα είναι ποτέ αρκετό, δεν θα μας γεμίζει, δεν θα ικανοποιεί την ματαιοδοξία και την θέληση μας για περισσότερα λεφτά, περισσότερη ευτυχία, περισσότερη επιτυχία...

 Η αλήθεια είναι πώς όταν βάζεις στον εαυτό σου όρια που ξεπερνάνε τις δυνατότηττες σου, δεν είναι απαραίτητα κακό. Ίσα ίσα.  Αυτή η διαδικασία σου δίνει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και πυγμή. Αν δεν γκρεμοτσακιστείς βέβαια. Γιατί είναι άλλο πράγμα να βάζεις όρια που ξεπερνιούνται και άλλο να σε τρώει η συναισθηματική, και όχι μόνο, απληστία. Αν ρίξουμε μια ματία στο φιλικό και οικογενειακό μας περιβάλλον, όλο και κάποια τέτοια δραματική περίπτωση θα βρούμε.

 Θεωρώ πως το αίσθημα του ανικανοποίητου που μας χαρακτηρίζει ως όντα, έχει αρχέγονες ρίζες. Το έχουμε από την στιγμή που γεννήθηκαμε, από την στιγμή που ο πρώτος άνθρωπος ήρθε στον κόσμο. 

Η λειτουργία και η αδηφάγα καθημερινότητα της σύγχρονης ζωής, ήρθε να προσδώσει σε αυτό το αίσθημα, αυτό που του έλειπε για να κυριαρχήσει πάνω μας. Η φήμη, η δόξα, η επαγγελματική ανέλιξη, οι επιτυχίες σε προσωπικό και οικογενειακό επίπεδο, λειτουργούν σαν τις Σειρήνες με εμάς... δεμένους στο κατάρτι ενός πλοίου που θαλασσοδέρνεται και στο τέλος τελικά βουλιάζει.

 Τρέχουμε, προσπαθούμε, ματαιοπονούμε κατά την διάρκεια της δύσκολης καθημερινότητας και μέσα σε αυτή την δίνη ξεχνάμε βασικά πράγματα που είναι επί της ουσίας αυτά που μας λείπουν κιόλας. Καταφέρνουμε κάτι και πολλές φορές αντί να... γευτούμε το νέκταρ του κόπου μας, βάζουμε τον επόμενο στόχο. Αλλά ποιον στόχο τελικά; Η στην τελική τι είναι αυτό που ορίζει τον επόμενο στόχο. Η ευτυχία μας; Η μήπως η ματαιοδοξία και αυτο το σαράκι που ονομάζεται απληστια;

  Και επειδή έκανα αναφορά στην ευτυχία, θεωρώ πως είναι κάτι επίπλαστο. Σε αυτό που καθημερινά ζουμε τουλάχιστον, αυτά τα μικρά περιστατικά που μας κάνουν να γελάμε, να κλαίμε απο χαρά, να ερωτευόμαστε, να νοιαζόμαστε για τον διπλανό μας, είναι η πραγματική ευτυχία. Και όχι το σύνολο, το όλον που νομίζουμε ότι είναι η μεγάλη εικόνα.

 Σε έναν κόσμο που τα παιδιά πεινάνε, που ο ένας σκοτώνει τον άλλο, που η ανέχεια και η φτώχεια κατακλύζει τον μισό πλανήτη, που η φιλαργυρία και ο φθόνος κυριαρχούν, δε μπορεί να υπάρχει ευτυχία παρα μόνο ευτυχισμένες στιγμές.
 Άρα προς τι αυτό το αδιάκοπο κυνήγι της (αυτό) ικανοποίησης; Έχετε αναρωτηθεί; Πρέπει να κατανοήσουμε πως για να σταματήσουμε να είμαστε καταθλιπτικοί, για να εκλείψουν άνθρωποι που ζούνε χρόνια δυστυχισμένοι, οφείλουμε να είμαστε ικανοποιημένοι με τα λίγα. Αν έρθουν τα πολλά, καλοδεχούμενα.

 Εκτός αν θεωρούμε ικανοποίηση μια ρεβανς σε φιλονικία, μια θέση καλύτερη στον εργασιακό χώρο που θα μας τρώει περισσότερες ώρες από την ζωή μας ή περισσότερα χρήματα που θα μας δίνουν την δυνατότητα να αγοράσουμε ότι ονειρευόμαστε.

  Ξέρω, ξέρω, μπορεί να νομίζετε πως το παίζω υπεράνω και ξερόλας. Αλλά θα κλείσω με έναν άλλο Άγγλο ποιητή προς υπεράσπιση μου. Ο Ρόμπερτ Χέρικ λοιπόν, είχε πει πως "Όποιος δεν είναι ευχαριστημένος με τα λίγα, υπομένει μια αιώνια τιμωρία." Αυτό. Σκεφτείτε το λίγο. Και μαζί με σας, θα το σκεφτώ και γώ. Τα ξαναλέμε.

Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2019

Λέο Μπουσκάλια: Το απροσμέτρητο της ζωής...

 

«Τι κρίμα για σένα, αν πιστεύεις ότι υπάρχει μόνο ό,τι μπορεί να μετρηθεί στατιστικά. Πραγματικά σε λυπάμαι αν διευθύνει τη ζωή σου μόνο αυτό που μπορεί να μετρηθεί, γιατί εμένα με κεντρίζει το απροσμέτρητο. Με κεντρίζουν τα όνειρα, όχι μόνο αυτό που είναι μπροστά μου. 
Δε δίνω δεκάρα γι’ αυτό που βρίσκεται μπροστά μου. Αυτό το βλέπω. Αν θες να περάσεις τη ζωή σου μετρώντας το, είναι δικαίωμά σου, εμένα όμως με ενδιαφέρει αυτό που βρίσκεται πιο έξω. 
Υπάρχουν τόσα που δε βλέπουμε, δεν πιάνουμε, δε νιώθουμε, δεν καταλαβαίνουμε. 
Υποθέτουμε πως η πραγματικότητα είναι αυτό το κουτί που μας βάλανε μέσα, κι όμως σας βεβαιώνω πως δεν είναι έτσι. 
Ανοίξτε την πόρτα κάποτε και κοιτάξτε τι υπάρχει έξω. Το όνειρο του σήμερα θα είναι η πραγματικότητα του αύριο. Κι όμως έχουμε ξεχάσει να
ονειρευόμαστε».

Λέο Μπουσκάλια


 

 Τελικά διαπιστώνω ότι υπάρχει ελπίδα. Η συγκινητική στήριξη που έχουν τα δύο μικρά αγγελούδια στα σοβαρά θέματα υγείας που αντιμετωπίζουν αυτές τις μέρες, με κάνει να αισιοδοξώ. Από την άλλη η γύμνια και η απανθρωπιά που χαρακτηρίζει την Πολιτεία, το κράτος που ζούμε, έχουν περάσει πλέον σε άλλο επίπεδο. Ένα κράτος για να έχει Πρόνοια, σεβασμό απέναντι σε κάθε ζωντανό πλάσμα που είναι μέλος του, πρέπει και να το δείχνει. Στην δική μας την περίπτωση τα κόστη για την θεραπεία των μικρών παιδιών καλύπτονται απο εταιρίες, ιδιώτες, απλούς ανθρώπους, που δίνουν από το υστερημά τους. Αυτό είναι τόσο μαγικό και ελπιδοφόρο... 
 Αλλά έτσι δεν γίνεται δουλειά. Γιατί υπάρχουν και άλλες παρόμοιες περιπτώσεις που δεν έχουν βγει στην επιφάνεια. Υπάρχουν και άλλα παιδιά, κι άλλοι άνθρωποι που περιμένουν η χώρα που ζούνε, το κράτος της, να σκύψει και να δείξει το ενδιαφέρον που πρέπει όταν αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Πρέπει να γίνει σαφές σε κάθε μορφή εξουσίας, ότι οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί. Η ζωή δε μπορεί να μετρηθεί όπως λέει παραπάνω ο υπέροχος Μπουσκάλια. Είναι απροσμέτρητη. Ιερή. Ξεπερνάει κάθε αξία υλικών αγαθών.  

 Και ακόμα και για το 1% πιθανότητα να ζήσει ένας άνθρωπος, να βγει νικητής στον αγώνα με αντίπαλο τον θάνατο, τότε όλα τα εκατομμύρια του κόσμου δε... πιάνουν μία μποστά στην ανθρώπινη ζωή. Ελπίζω όσοι κυβερνούν αυτόν τον τόπο κάποια στιγμή να το καταλάβουν...


"Απ’ το ραδιόφωνο οι εκφωνητές ασκούν υπεροχή
 Ανασταίνουν και θάβουν χωρίς καμιά διακοπή
 Ασταμάτητα κανάλια τρώνε το μυαλό μας 
Έχουμε χάσει τόσα που δεν ξέρουμε τι είναι δικό μας..."
Στέρεο Νόβα

Αναγνώστες

Page translation