Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

New Year's Day...




Ας είμαστε ευγνώμονες για όσα μας έχει χαρίσει η ζωή... Ας φυλάξουμε βαθιά μέσα μας αναμνήσεις, πρόσωπα και καταστάσεις... 
 Ας υποσκελίσουμε κακίες πάθη και εγωισμούς. Ο νέος χρόνος που ανοίγεται μπροστά μας ας φέρει την αλλαγή που περιμένει ο καθένας από εμάς.
 Μικρή η μεγάλη δεν έχει σημασία. Αν καταφέρουμε και παραμείνουμε δυνατοί και αισιόδοξοι, τα πράγματα θα πάρουν τον δρόμο που πρέπει. Δώστε μορφή στα όνειρα σας...

Υ.Γ. Καλή Χρονιά να έχουμε...



All is quiet on New Year's Day
A world in white gets underway
I want to be with you
Be with you night and day
Nothing changes on New Year's Day
On New Year's Day

I will be with you again
I will be with you again

Under a blood red sky
A crowd has gathered in black and white
Arms entwined, the chosen few
The newspapers says, says
Say it's true it's true

And we can break through
Though torn in two
We can be one

I...I will begin again
I...I will begin again

Oh...
Maybe the time is right
Oh...maybe tonight

I will be with you again
I will be with you again

And so we're told this is the golden age
And gold is the reason for the wars we wage
Though I want to be with you
Be with you night and day

Nothing changes
On New Year's Day
On New Year's Day...


U2

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2015

Το παιδί με την σάλπιγγα...


 
Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την ψυχή μου
να την πας ως την άκρη του κόσμου...

Να την κάνεις περιπατητικό αστέρι ή ξύλα
αναμμένα για τα Χριστούγγενα – στο τζάκι του Νέγρου
ή του Έλληνα χωρικού... 

Να την κάνεις ανθισμένη μηλιά
στα παράθυρα των φυλακισμένων. 
Εγώ μπορεί να μην υπάρχω ως αύριο...

Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την ψυχή μου
να την κάνεις τις νύχτες, ορατές νότες, έγχρωμες,
στον αέρα του κόσμου...

Να την κάνεις αγάπη...


Νικηφόρος Βρεττάκος


Υ.Γ. Καλά Χριστούγεννα σε όλους με Υγεία. Αγαπήστε τον διπλανό σας με όλη σας την ψυχή...


Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2015

Μικρή Χριστουγεννιάτικη ιστορία: Η χιονοθύελλα...

 Παραμονή Χριστουγέννων, κάπου στις Άλπεις.  Το χιόνι έπεφτε πυκνό και το μόνο που ακούγονταν ήταν τα ουρλιαχτά των λύκων και ο μανιασμένος αέρας που δεν έλεγε να κοπάσει... 
 "Μα πως βρέθηκα εδώ?" αναρωτήθηκε ο Κλάρενς προσπαθώντας να ανοίξει τα μάτια του, κοιτώντας με δέος τα βουνά που τον περικύκλωναν.

 Το ρολόι έδειχνε περασμένες 12 και αυτά τα μεσάνυχτα ήταν τα πιό δύσκολα της ζωής του νεαρού εξερευνητή. Το κρύο διαπερνούσε το σώμα του και δεν μπορούσε να σκεφτεί καθαρά... Πως χάθηκε από την υπόλοιπη ομάδα? Τι θα κάνει τώρα?
 Η σκέψη του Κλάρενς έτρεχε όλο και πιό γρήγορα γιατί ο καιρός χειροτέρευε και όλα έδειχναν πως μια μεγάλη χιονοθύελλα ήταν προ των πυλών... Με μια ματιά επεξεργάστηκε το τοπίο και διέκρινε ένα ξύλινο σπίτι, 500 μέτρα περίπου από εκεί που ήτανε. Τα παράθυρα του φεγγοβολούσαν και καπνός έβγαινε από την καμινάδα του, στοιχεία που έδειχναν πως κάποιος ήταν μέσα. Αυτή την σκέψη την διέκοψε ένας τρομερός αέρας...

 Σηκώθηκε αμέσως και ξεκίνησε να περπατάει με βήμα αργό και σταθερό. Οι μπότες του βυθίζονταν στο χιονισμένο έδαφος και τα πόδια ήταν παγωμένα, αλλά διάολε, έπρεπε να συνεχίσει... 
 Αν δεν το έκανε θα χανόταν στο χιόνι μιά για πάντα. Δεν θα έβλεπε ξανά τους φίλους του, τους συγγενείς του μα πάνω απ΄ολα την γυναίκα της ζωής του, την Έλμα... 
 Η χιονοθύελλα ήταν πια γεγονός. Ο Κλάρενς συνεχίζει να περπατάει. Ξαφνικά, από την ένταση της θύελλας και του χιονιού, παραπατάει και σωριάζεται στο έδαφος... Προσπαθεί να σηκωθεί αλλά μάταια. Καθαρίζει το πρόσωπο του από το χιόνι και νιωθει τα χείλη του παγωμένα και ξερά. "Δεν... δεν... αντέχω άλλο" ψελλίζει και αμέσως λιποθυμάει. Ονειρεύεται... Είναι σε ένα σπίτι. Τόσο γνωστό σε αυτόν. Αυτά τα κάδρα στον τοίχο."Μα ναι, είμαι σπίτι μου, στο σπίτι των γονιών μου..." σκέφτεται ανεπαίσθητα. Ο Κλάρενς έχει χάσει τους γονείς του 5 χρόνια πριν σε ένα αεροπορικό δυστύχημα...



 Προχωρώντας προς το σαλόνι ακούει φωνές. Οικείες και ζεστές. "Μαμά, μπαμπά" φωνάζει δυνατά βλέποντας τους γονείς του να είναι καθισμένοι στο τραπέζι και να τρώνε... Δεν τον ακούνε όμως. 
 Ο Κλάρενς φωνάζει δυνατά αλλά μάταια. Δεν τον ακούν ούτε τον βλέπουν. Πηγαίνει κοντά τους να ακούσει τι λένε. Είναι χαρούμενοι και γελάνε... Κοιτάνε φωτογραφίες ενός μωρού. Μα ναι, είναι ο ίδιος. Ο Κλάρενς σε μικρή ηλικία. 
 Ξαφνικά η μητέρα του σηκώνεται και πηγαίνει προς το υπνοδωμάτιο. Γυρίζει αγκαλιά με ένα μωρό... Τα μάτια του Κλάρενς γεμίζουν με δάκρυα, καθώς συνειδητοποιεί πως το μωρό στην άγκαλιά της μητέρας του είναι αυτός... Το ρολόι στον τοίχο του σπιτιού δείχνει 12.30. 

 Ο Κλάρενς παρατηρεί πως το σπίτι είναι στολισμένο. Ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο δίπλα στο παράθυρο, μια γαλοπούλα ψημένη και μυρωδάτη στο τραπέζι... Και οι γονείς του, κρατώντας στην αγκαλιά αυτόν... Τα δάκρυα του νεαρού εξερευνητή δεν σταματάνε να τρέχουν. Νιώθει πλημμυρισμένος από αγάπη. αλλά και θλίψη. Για το άδικο χαμό των γονιών του. Επειδή δεν πρόλαβε να τους αποχαιρετήσει, επειδή δεν προλαβε να ζητήσει συγγνώμη για τα λάθη που έκανε μικρός και τους πίκρανε...  Για τις φορές που μιλούσε άσχημα, και για τότε που έκανε μέρες να πάει επίσκεψη στο σπίτι του, γιατί ήταν.. πνιγμένος στην δουλειά. Είχε τόσα πολλά να τους πει... Τόσα πολλά να ζήσουν μαζί. Μα τώρα είναι αργά...
 Αυτές του τις σκέψεις διέκοψε μια γνώριμη φωνή. "Κλάρενς, Κλάρενς... Με ακούς? " Ανοίγοντας τα μάτια του παρατηρεί μια φιγούρα σκυμμένη από πάνω του. Κοιτάζει δεξιά και αριστερά και νιώθει παγωμένος  και ξαπλωμένος στο ίδιο χιονισμένο τοπίο που βρίσκονταν πριν λιποθυμήσει.

 Όμως, αυτό που διακρίνει δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Η φιγούρα που του μιλάει είναι ο πατέρας του. Με μια γρήγορη κίνηση τον σηκώνει και τον αγκαλιάζει, προτρέποντας τον να συνεχίσει τον δρόμο του.
  "Έλα Κλάρενς   προσπάθησε αγόρι μου, συνέχισε να περπατάς..." Μηχανικά σχεδον ο Κλάρενς, συνέχιζει αν και νιώθει καταπονημένος και εξαντλημένος από την υπερποσπάθεια. Το σπίτι φαίνεται όλο και πιό κοντά. Μετά από λίγα λεπτά φτάνουν στο κατώφλι του. Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και από πίσω της εμφανίζεται η μητέρα του Κλάρενς. ""Ηρθατε επιτέλους? Σας περίμενα. Άντε, ελάτε, βιαστείτε θα κρυώσει το φαί..." τους λέει και αυτοί μπαίνουν στο σπίτι. Η ζεστασιά από το τζάκι είναι βάλσαμο για το παγωμένο κορμί του Κλάρενς που σιγά σιγά αρχίζει και συνέρχεται.

 Το τραπέζι είναι γεμάτο από λιχουδιές και φαγητά που έχει έτοιμάσει η μητέρα του. "Εμείς πρέπει να φύγουμε Κλάρενς"¨του λέει ο πατέρας του, ενώ ο ίδιος έχει καθίσει στο τραπέζι. "Μααα μισό λεπτό, που θα πάτε δεν θα καθίσετε μαζί μου?" λέει ο Κλάρενς στον πατέρα του. "Τώρα που σας βρήκα έπειτα από καιρό θα φύγετε?' λέει με τρεμάμενη φωνή.

 "Ναι παιδί μου πρέπει να φύγουμε. Δεν μπορούμε να μείνουμε άλλο. Αυτό που έπρεπε να κάνουμε το κάναμε. Να ξέρεις μόνο πως σε αγαπάμε πολύ και είσαι για μας το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής μας" λέει ο πατέρας του και με μιά κίνηση ανοίγει την πόρτα. 
 Η μητέρα του Κλάρενς σκύβει και φιλάει τρυφερά στο μάγουλο τον γιό της, σκουπίζοντας του τα δάκρυα..." Μη κλαίς παιδί μου, μην κλαίς, εμείς θα είμαστε πάντα δίπλα σου. Κοντά σου, σε ότι χρειαστείς..." 

 Με μιάς, η πόρτα κλείνει με δύναμη και οι γονείς του Κλάρενς εξαφανίζονται. Ο ίδιος σηκώνεται και προσπαθεί να τους ακολουθήσει. Ανοίγει την πόρτα αλλά δεν τους βλέπει. Δεν είναι κανείς εκεί έξω... Η χιονοθύελλα είναι τρομερή. "Τώρα καταλαβαίνω" σκέφτεται ο Κλάρενς.

Το ρολόι δείχνει 1.15 μετά τα μεσάνυχτα. Είναι ήδη Χριστούγεννα. Ο νεαρός εξερευνητής είναι πλέον ζεστός και ασφαλής, σκεπασμένος με μια κουβέρτα στο ξύλινο σπίτι, στους πρόποδες του βουνού. 
 Αυτά τα Χριστούγεννα για αυτόν ήταν τα πιό περίεργα αλλά συγχρόνως και τα πιό όμορφα. Όπως τότε που ήταν παιδί. Τα μάτια του σιγά σιγά κλείνουν... "Τίποτα δεν είναι πιό δυνατό από την αγάπη τελικά. Τίποτα. Όταν οι καρδιές είναι ζεστές, γεμάτες από συναισθήματα και μυρωδιές, καμία θύελλα δεν μπορεί να τις ραγίσει..." σκέφτεται και αποκοιμιέται...


Υ.Γ. Να αγαπάτε τους γονείς σας και να το δείχνετε...


* Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στην καταπληκτική ιδέα της Αριστέας για την Μικρή Χριστουγεννιάτικη ιστορία. Όλες τις ιστορίες θα τις βρείτε γραμμένες εδώ. Αριστέα μου, σε ευχαριστώ! 

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2015

Ο ταχυδρόμος...


Κάποιος μ' έστειλε εδώ κάτω,κάποιος μου είπε να σε βρω,
να βουλιάξουμε ως τον πάτο για να βρούμε ουράνο...

Κάποιος μου είπε να σου πω χίλια χρόνια περιμένω,
το μισό μου μυστικό, είναι μέσα σου κρυμμένο...

Κάποιος μ' έστειλε εδώ να μου μάθεις το σκοπό.
Κάποιος μ' έστειλε εδώ να σε σώσω, να σωθώ...

Είν' οι θάλασσες μεγάλες και το πλοίο μου μικρό.
Κάποια μέρα σαν τις άλλες θα μ' ακούσεις να χτυπώ...

Ξέρω κάποιος σου `χει πει μην ανοίγεις σε κανένα.
Ξέρω πόνεσες πολύ και φοβάσαι σαν κι εμένα...

Κάποιος μ' έστειλε εδώ να μου μάθεις το σκοπό.
Κάποιος μ' έστειλε εδώ να σε σώσω, να σωθώ...

Κάποιος μ' έστειλε εδώ μ' ένα γράμμα σφραγισμένο,
ταχυδρόμο και φρουρό στην αγάπη ορκισμένο...



Στίχοι-Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2015

Ακόμα και οι τοίχοι έχουν... μιλιά Νο5

Η στήλη που αγαπώ επέστρεψε δριμύτερη! Συνθήματα νέα, κουλτουριάρικα, αγαπησιάρικα, τρελιάρικα και γενικά όλα τα... άρικα! Τα συνθήματα στους τοίχους και στους δρόμους των ελληνικών πόλεων είναι πραγματική απόλαυση. Διαπιστώστε το παρακάτω...

Άστο σε πρόλαβε η Βιτάλη φιλαράκι...









Έτσι μπράβο κοριτσάρα μου, ύψωσε ανάστημα...










Εγκώ να ντης...









Ας πει κάποιος στην κυρία ότι μας τελειώσανε οι πρίγκιπες...











Αυτό μας έλειπε τώρα... Α ρε ΣΥΡΙΖΑ με τις... ελευθερίες σου










Ρε φίλε, μη χαλάς την πιάτσα...








Ποιός έχει λερωμένη την φωλιά του...?









Κοπελιά σόρυ που στο λέω αλλά σα να...άργησες λιγάκι










Νάτος και ο ποιητής...









Κατάλαβα, κάποιος δάγκωσε φιλέτο...













Το παίζεις και ανήξερος ε? (ακολουθεί ήχος ιπτάμενης παντόφλας)

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2015

Μισήστε το AIDS, όχι τους ανθρώπους...

 Η σελίδα http://www.hivaids.gr/i/pliroforisi/hivaids αναφέρει: "Ο ιός του AIDS είναι ένας ρετροϊός: έχει δηλαδή γενετικό υλικό το RNA, το οποίο με τη δράση ενός ενζύμου που λέγεται αντίστροφη μεταγραφάση μετατρέπεται σε DNA για να ενσωματωθεί στο γονιδίωμα του ανθρώπου.

 Το χαρακτηριστικό του ιού HIV είναι το πολύ υψηλό ποσοστό μετάλλαξής του, ο γρήγορος ρυθμός αναπαραγωγής του και το τεράστιο μέγεθος του πληθυσμού του."

 Το σύνδρομο της Επίκτητης Ανοσοανεπάρκειας λοιπόν. Μια ασθένεια που στις αρχές της δεκαετίας του 80΄ και κυρίως στα μέσα της, όταν και μπήκε στις ζωές μας, προκάλεσε φόβο και τρόμο σε όλη την Υφήλιο.

 Στους φτωχούς που νοσούσαν και πέθαιναν από μια απλή ίωση αλλά και σε πλούσιους, γνωστούς, ανθρώπους που έδειχναν άτρωτοι και λαμπεροί.

 O Anthony Perkins, o Rock Hudson, o χορογράφος Rudolph Nureyef, o μεγαλύτερος καλλιτέχνης της rock Freddie Mercury, o ηθοποιός από το "Εξπρές του Μεσονυχτίου"  Brad Davis, o δικός μας Billy Bo, ο σκηνοθέτης Αλέξης Μπίστικας, ο μπασκετμπολίστας Magic Jonshon, ο πορνοστάρ John Holmes  και πολύ πρόσφατα ο ηθοποιός Charlie Sheen, ήταν και είναι μερικά από τα μεγάλα ονόματα και θύματα του ιού. Κάποιοι κατάφεραν να ζήσουν καποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι συνεχίζουν να παλεύουν...

 Το AIDS ξεκίνησε ως σπάνια μορφή καρκίνου, συνέχισε ως ασθένεια των ομοφυλοφίλων και καταλήγει ως μια μάστιγα που έχει τρόπο αντιμετώπισης... Ο κόσμος φοβάται αλλά μαθαίνει, παθαίνει αλλά πλέον προλαμβάνει. Όχι σε όλες τις κοινωνίες και σε όλες τις χώρες. Στην Αφρική τα ποσοστά του ιού είναι τεράστια. Η ενημέρωση ανεπαρκής και η πρόληψη μηδαμινή. 

 Στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο τα πράγματα ναι μεν είναι καλύτερα, αλλά η φύση και η πονηριά της ασθένειας την καθιστά προς το παρόν δύσκολα ιάσιμη. Φάρμακα έχουν βγει, θεραπείες υπάρχουν, αλλά το νερό θα μπει στο αυλάκι όταν σταματήσουμε να εθελοτυφλούμε... 
  Η μεγαλύτερη αρρώστεια από όλες είναι η ανθρώπινη κακία. Η μικροπρέπεια και ο φθόνος. Η φτήνια και ο εγωισμός. Όταν κάτι δεν μας ακουμπάει, δεν είναι δικο μας πρόβλημα αλλά των άλλων. Και όταν γίνεται πρόβλημα δικό μας, τότε πάλι οι άλλοι φταίνε...

 Πολλοί συνάνθρωποι μας άντεξαν την ασθένεια, αλλά πέθαναν μεταφορικά και κυριολεκτικά από την ασθένεια της ανθρώπινης απαξίωσης. Την περιφρόνηση και την σκληρότητα. Οι άνθρωποι που έχουν AIDS είναι σαν και μας. Δεν κολλάμε απο μιά αγκαλιά, δεν νοσούμε από μια καλή κουβέντα η ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο. Δεν θα μας κάνει κακό μιά χειραψία, ούτε ένα φιλί στο μάγουλο... Αγάπη ρε παιδιά. Αγάπη για να διώξουμε τον φόβο. Για να τελειώσουμε μιά για πάντα το AIDS...

Υ.Γ. Καλό μήνα να έχουμε...

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015

Βουτιά στο παρελθόν...




Σας έχει τύχει να μην έχετε ζήσει κάτι αλλά να το... έχετε ζήσει? Είχατε ποτέ την αίσθηση της γλυκιάς νοσταλγίας? Ξαφνικά τις προάλλες έξω από εκεί που δουλεύω ξεπρόβαλλε μια λατέρνα... 

Ναι, ναι λατέρνα. Σαν και αυτές που σπάνια συναντάμε πλέον  κυρίως στο κέντρο, στην περιοχή του Θησείου ή στο Μοναστηράκι... Μπροστά ο γκριζομάλλης λατερνατζής με την υπέροχη φωνή και πίσω του μιά κυρία με ντέφι ανάποδα γυρισμένο για μερικά ψιλά... Ο υπέροχος ήχος της λατέρνας πλημμύρισε την γειτονιά και ξαφνικά ήταν σα να βρέθηκα πίσω στην παλιά Αθήνα.



 Τόσο έντονη η αίσθηση λες και είχα ζήσει την εποχή εκείνη...  Στα σοκάκια της πόλης, στις αλάνες της... Στα πεζοδρόμια ο καστανάς με την φουφού του και ο λούστρος που γυάλιζε τα παπούτσια των περαστικών, που βιαστικά-βιαστικά έριχναν ένα πενηνταράκι και συνέχιζαν τον δρόμο τους. Οι κυρίες με τα ταγιέρ τους και τα μεγάλα φανταχτερά καπέλα τους έκαναν το καθημερινό κους κους τους και οι άντρες στα καφενεία διαβάζαν τα νέα στις εφημερίδες... 

Και εγώ εκεί. Έτρεχα ξυπόλητος πάιζοντας μπάλα και κρυφτό. Γέλουσα δυνατά και έπαιζα με τα παιδιά της μικρής μας γειτονιάς.  Προσεκτικά όμως, γιατί που και που περνούσε και το τραμ από εκεί. Και έπειτα, το βράδυ γύριζα σπίτι γεμάτος χώματα και με λερωμένα ρούχα. Κουρασμένος, αλλά ευτυχισμένος. Σαν ένα όνειρο όλα αυτά. Ένα όνειρο, από την οδό ονείρων του Μάνου Χατζιδάκι...



Κάθε κήπος έχει
μια φωλιά για τα πουλιά.
Κάθε δρόμος έχει
μια καρδιά για τα παιδιά.

Μα κυρά μου εσύ,
σαν τι να λες με την αυγή
και κοιτάς τ’ αστέρια
που όλο πέφτουν σαν βροχή.

Δώσ’ μου τα μαλλιά σου
να τα κάνω προσευχή,
για να ξαναρχίσω
το τραγούδι απ’ την αρχή.

Κάθε σπίτι κρύβει
λίγη αγάπη στη σιωπή.
Μα ένα αγόρι έχει
την αγάπη για ντροπή...


Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015

Λουκιανός Κηλαηδόνης: Νότες πασπαλισμένες με γιασεμί...

 Γεννημένος στην καρδιά της Αθήνας, την πολύβουη Κυψέλη τον Ιούλιο του 43, έμελλε να αφήσει το στίγμα του στην μουσικά δρώμενα του τόπου, όντας ένας από τους σημαντικότερους τραγουδοποιούς της γενιάς του και όχι μόνο. 
 Σπούδασε στο Λεόντειο Λύκειο Πατησίων και μετέπειτα στην Αρχιτεκτονική του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονικής, αλλά και στο Πολυτεχνείο.

 Πνεύμα ανήσυχο και αντισυμβατικό, έξυπνος, ταλαντούχος, σατιρικός, με μια φωνή βγαλμένη από τις εποχές μιάς άλλης Αθήνας, μιας πολής που στους δρόμους της αντηχούσε ο ήχος της λατέρνας και η μυρωδιά του γιασεμιού, παραμένει στο δικό μου μυαλό ένα παιδί που δε λέει να μεγαλώσει. Γιατί αν και τα χρόνια περνούν, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης ήταν, είναι και θα είναι, ο αιώνιος  "Πήτερ Παν" της ελληνικής μουσικής...

Το ξεκίνημα...

Ξεκίνησε την καλλιτεχνική του καριέρα στις αρχές της δεκαετίας του 70', εν μέσω δικτατορίας. Πρώτα δουλειά του στην παράσταση "Η πόλη μας". Τα τραγούδια του ερμηνεύονται από την Βίκυ Μοσχολιού και τον Μανώλη Μητσιά (Όσο αγαπιόμαστε τα δυό). Από εκεί και πέρα η επιτυχία διαδέχεται η μία την άλλη. 

Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης ο Κηλαηδόνης είναι ένας απο εκείνους τους τραγουδοποιούς, που οι στίχοι του έχουν πολιτικό και κοινωνικό υπόβαθρο.  Ο δίσκος του 1973, "Μικροαστικά", σε στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη και μουσική δική του, αφήνει εποχή. Τραγούδια όπως " Του Κολλήγα γιός", "Ντροπή τέτοιο παιδί", "Ξερίζωμα" (τραγουδισμένο από τον Λάκη Χαλκιά) και "Μακριά από την πόλη" (το είχε ερμηνεύσει ο Μίμης Χρυσομάλλης), γίνονται αμέσως επιτυχίες και σιγοψιθυρίζονται στους δρόμους της Αθήνας.  Ακολουθεί το 1975 το άλμπουμ "Μαθήματα πολιτικής οικονομίας" και το 76΄ το Media Luz.

Το Πάρτυ στη Βουλιαγμένη...

Στις 25 Ιουλίου του 1983, εν μέσω φοβερής ζέστης συμβαίνει ένα μοναδικό γεγονός στα ελληνικά και όχι μόνο, μουσικά χρονικά. Ο Κηλαηδόνης, χωρίς να γνωρίζει την απήχηση που θα είχε, σχεδιάζε μια συναυλία ένα βράδυ με πανσέληνο, που όπως ο ίδιος υποστήριζε θα είχε παρείστικα χαρακτηριστικά και θα μπορούσε να παρευρεθεί αρκετός κόσμος. 
 Αυτό που δεν περίμενε βέβαια είναι πως αυτή η συναυλία θα είχε περίπου 50 με 70 χιλιάδες κόσμο, ο οποίος αυθόρμητα ξεκίνησε από τα σπίτια του εκείνο το μαγικό βράδυ και έφτασε την Βουλιαγμένη. Οι εφημερίδες της εποχής χαρακτήρισαν την συναυλία, και όχι άδικα, "το Γούντστοκ της Ελλάδας".
 Δεκάδες καλλιτέχνες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, κάποιοι ήρθαν απρόσκλητοι. Ανάμεσα τους ο Γιώργος Νταλάρας, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Βαγγέλης Γερμανός, η Μαργαρίτα Ζορμπαλά, η Αφροδίτη Μάνου, η πιανίστρια Νέλι Σεμιτέκολο, ενώ ενδιάμεσα εμφανίστηκε μια βάρκα με κανταδόρους και η μαντολινάτα του Φώτη Αλέπωρου.
  Η αστυνομία αδίκως προσπαθούσε να βάλει μια τάξη, τα αυτοκίνητα είχαν σχηματίσει ουρά στην παραλιακή, αλλά ο κόσμος ξεφάντωνε και έκανε μπάνιο, ακούγοντας τους αγαπημένους του καλλιτέχνες να τραγουδάνε πάνω σε ράμπα που είχε στηθεί μέσα την θάλασσα. Μια εικόνα μαγική που δεν έχει επαναληφθεί ξανά από τότε...

Και συνεχίζει και συνεχίζει...

Την τετραετία 78'-82', δημιουργεί τρία άλμπουμ που δείχουν και εγκαθιδρύουν, το δρόμο που θα ακολουθήσει ο τραγουδοποιός τα επόμενα χρόνια.

 "Κάπου την έχουμε πατήσει",  "Είμαι ένας φτωχός και μόνος cowboy", "Όταν η πόλη κοιμάται", "Στη Βουλιαγμένη, "Τα νέα μέτρα", είναι μερικά από τα τραγούδια που αγαπήθηκαν από τον κόσμο. Το 1982 ο δίσκος "Χαμηλή Πτήση", περιέχει μέσα του επιτυχίες όπως το "Που βαδίζουμε κύριοι", 'Μια μέρα μιας Μαίρης" (με την χαρακηριστική φωνή της Αφροδίτης Μάνου), "Ένα γουρούνι λιγότερο", "Αρχίζει το ματς" και βέβαια την μεγαλύτερη ίσως επιτυχία του και ένα από τα ωραιότερα ελληνικά τραγούδια όλων των εποχών, "Τα θερινά σινεμά". 
 Τεράστιες επιτυχίες ήταν και "Ο ύμνος των μαύρων σκυλιών (Λέμε ναι)" το 1986, ο "Μικρός ήρωας", το "Θα κάτσω σπίτι'", "Τεταρτη 28 Ιουλίου", "Έξι πράγματα" και ''Ένα φιλάκι είναι λίγο". Το 1990 στην Ελλάδα του Πασοκ και της Νέας Δημοκρατίας, κυκλοφορεί το "Φταίει ο Χοντρός", τραγούδι άκρως σατιρικό και μέσα στο κλίμα της εποχής...Το 1992 κυκλοφορεί έναν εξαιρετικό δίσκο με τίτλο "Αχ πατρίδα μου γλυκειά".
 Ανάμεσα στα τραγούδια του άλμπουμ, ξεχωρίζουν οι επανεκτελέσεις σε ελαφρά του 50΄και του 60΄, τα παιδικά και μερικά ρεμπέτικα με μεγάλη μουσικη ιστορία...

Αεικίνητος και μαγικός...

  Το 1999 συνεργάζεται με τα Ημισκούμπρια για το "Νωρίς", ενώ λόγο αργότερα δημιουργεί μαζί με την σύντροφο της ζωης του, την ηθοποιό Άννα Βαγενά, την μουσική σκηνή "Μεταξουργείο", στην οποία βρίσκονται μέχρι και σήμερα. Έχει δύο κόρες την Γιασεμί και την Μαρία.
 Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης είναι από εκείνους τους καλλιτέχνες που φωνάζουν την διαφορετικότητα τους. Μια όαση μελωδίας ανάμεσα στους ατάλαντους "μουσικούς" του σήμερα. 
 Ότι έκανε και ότι κάνει είναι αυθόρμητο και ειλικρινές. Ένας πραγματικός δημιουργός, με νότες και λέξεις που βρίσκουν απευθείας στην καρδιά των απλών ανθρώπων. Ένα ξωτικό της μουσικής που στριφογυρνάει σαν σβούρα με τη μαγική φωνή του, στα μουσικά μονοπάτια της ψυχής μας...


Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015

Απο το Πολυτεχνείο στο Παρίσι...

 Και ακούω. Και διαβάζω. Τσακώνονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στις τηλεοράσεις, στον δρόμο, στις παρέες. Έχουν ειπωθεί και γραφτεί τα μύρια όσα αυτές τις μέρες. Οι μεν κατηγορούν τους δε και αντίστροφα. Ποιοί είναι με την Γαλλία και ποιοί με τους τζιχαντιστές? Ποιοί εθελοτυφλούν και ποιοί βλέπουν τα πράγματα όπως ειναι?

 Τα παιδιά της Συρίας καταλήγουν στην άβυσσο... Όχι τόσο της θάλασσας όσο της μνήμη μας. Η δήθεν (μακιγιαρισμένη) καλοσύνη έχει κοντά ποδάρια τελικά σε αυτή την χώρα. Πειράζει που πέθαναν εκατοντάδες αθώοι Γάλλοι την ώρα που αμέριμνα διασκέδαζαν αλλά δεν πειράζει που χάθηκαν αθώοι στον Λίβανο? Ο ξεριζωμός χιλιάδων ανθρώπων από την πατρίδα τους για λόγους αντιμαχίας Δυτικών και Ανατολικών έχει λιγότερη σημασία επίσης? Η επειδή αυτοί αφήνουν την τελευταία τους πνοή με...δόσεις δεν πιάνεται στο μέτρημα? 

Το τυφλό χτύπημα στην Γαλλία είναι μια υπενθύμιση για τον τρόπο που φερόμαστε ως άνθρωποι. Είναι τελείως άδικο να την πληρώνουν αθώοι. Δεν ξέρω όμως αν έχει μείνει κανείς απο εμάς που δεν...φταίει. Και πάλι όμως τα λάθη δεν πληρώνονται με αίμα. Είματε όλοι μάρτυρες του εκφυλισμού του ανθρώπινου είδους και της μετατροπής του σε κάτι άρρωστο... 
 Και έχουμε και τα δικά μας εδώ... Ηταν η όχι γενοκτονία των Ποντίων? Τι θα γίνει με τα κόκκινα δάνεια? Ενφια, κατασχέσεις, φόροι, ΦΠΑ... Και να και η 17η Νοέμβρη... Μια επέτειος 42 χρόνια μετά και τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει ουσιαστικά. Οι περίφημοι φοιτητές (όχι όλοι εννοείται) του τότε, που πάλεψαν με τα τανκς, την αστυνομία και τον στρατό, μας κυβερνούν και έχουν μετατραπεί σε επικίνδυνους χαρτογιακάδες...Όλα τριγύρω αλλάζουν και ολα τα ίδια μένουν. Είμαστε πολέμιοι της ίδια μας της ύπαρξης. Ο εχθρος είναι εντος των τειχών. Εντός μας... Μετατρεπόμαστε αργά και βασανιστικά, πολύ θαρρώ όπως μας αρμόζει,  σε όντα απάνθρωπα και κτηνώδη... 

 Και αν τις προηγούμενες δεκαετίες ο Μάης του 68', η Αμερικάνικη νεολαία και η αντίσταση της τον πόλεμο του Βιετνάμ, ο Νοέμβρης του 73΄ και η πτώση του Τείχους, ήταν μια αχτίδα ελπίδας σε έναν κόσμο που κατέρρεε, σήμερα δεν έχει μείνει ούτε ίχνος από εκείνες τις πολύχρωμες μέρες... Ο προσχεδιασμένος φόβος πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας και είμαστε πιόνια ενός συστήματος, που μας θέλει ρομποτικούς και αυτόματους...
 Και δεν καταλαβαίνουμε με τίποτα ρε γαμώτο. Με τίποτα. Και αν πιάνουμε τον εαυτό μας να γίνεται ολοένα και περισσότερο καχύποπτος με ότι συμβαίνει γύρω μας, τότε ας μην έχουμε καμία αμφιβολία πως τα λόγια του Γουίλιαμ Σαίξπηρ βρίσκουν την απόλυτη εφαρμογή τους. "Η καχυποψία στοιχειώνει τις ένοχες συνειδήσεις..." Τα ξαναλέμε.

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015

Ο κοντός με την γραβάτα...

 1.73, προς 1.74. Εντάξει δε με λες και πρώτο μπόι. Εεεε οκ ρε παιδιά είμαι κοντούλης... Ε και??? Μήπως έφαγα κανενός το φαί? Ίσα ίσα, μάλλον άλλοι φάγανε το δικό μου. 
 Τώρα θα μου πείτε προς τι αυτή η πρεμούρα για το ύψος μου. Ε να. Οι γυναίκες. Ναι, ναι πάλι αυτές... Προτιμούν λέει τους ψηλούς. Ώπα, ώπα κορίτσια, χαλαρώστε...

 Δε μπορώ να καταλάβω πως ξαφνικά όλες προτιμούν τα ψηλά και γυμνασμένα αγόρια. Άντε τα γυμνασμένα να το καταλάβω. Τα ψηλά όμως ρε κορίτσια, ενώ του λόγου σας είστε ένα μέτρο και ένα milko, δεν είναι λίγο τραβηγμένο? 
 Δηλαδή εμείς οι υπόλοιποι που είμαστε μετρίου ή κοντού (sic) αναστήματος, τι να κάνουμε να βουτήξουμε από την Ακρόπολη ή να πέσουμε στα στρινγκ σας γονατιστοί και να παρακαλάμε? Οχι. Τέλος, έχουμε και μια αξιοπρέπεια.

 Οι έρευνες λέει πως οι γυναίκες προτιμούν τους ψηλούς  άντρες επειδή νιώθουν ασφάλεια. Δηλαδή? Αμα θέλετε ασφάλεια κάντε μία ζωής ή πυρκαγιάς... Σας έχει αγκαλιάσει ποτέ κοντό αγόρι? 
 Οι κοντοί που λέτε κοριτσάρες μου έχουμε προσωπικότητα, έξυπνη σκέψη και... άντερα. Αλλά έτσι και αλλιώς δεν είναι λιγάκι άσχημη εικόνα να βλέπεις ζευγάρια με δυσαναλογία ύψους? Εμένα όμως δε με πειράζει  τόσο αυτό. Αν κάποιος αγαπάει κάποια και το αντίστροφο το ύψος, δε παίζει ρόλο.
 Οι κοντοί (και αυτό σας το υπογράφω) είναι μεγάλες καρδιές. Το θέμα είναι πως μας δημιουργείτε κόμπλεξ (ευτυχώς εγώ ελέω τρέλας δεν έχω τέτοιο προβλημα) και δεν φλερτάρουμε εύκολα. Ο φόβος της απόρριψης βλέπετε... 

 Όπου και να κοιτάξεις (σάιτ γνωριμιών, chat, μέσα κοινωνικής δικτύωσης), ότι γυναικεία συζήτηση και να πιάσει το αυτί σου, τα κορίτσια ψάχνουν ένα κράμα Ρουβά και... Φασούλα. Δηλαδή όμορφο και ψηλό. 
 Ντάξει να μην το παρακάνω, όχι Φασούλα, αλλά ένα μπόι γύρω στο 190-1.95.  
Σιγά ρε  Νόνες Δούνιες εσείς... Παρκάρετε την ομορφιά σας και τις κορμάρες σας ή μάλλον καλύτερα προσγειωθείτε στην πραγματικότητα.
Αντί να ψάξετε να βρείτε ένα καλό παιδί που θα σας νοιάζετε και θα σας αγαπάει, εσείς καλά και ντε ψάχνετε τον... Κολοσσό της Ρόδου. 
 Και μετά απορείτε γιατί μένετε στο ράφι και δεν σας θέλει κανείς, ενώ η κοντή ξαδέρφη σας (άσχετα αν σας περνάει 5-6 πόντους), παντρεύτηκε άντρα ψηλό και αγγελικά πλασμένο. Ανοίχτε τα μάτια σας και βγάλτε τα 20ποντά τακούνια σας μην σκίσετε και κανά καλσόν η σπάσετε κανά πόδι...

Να, αυτά σκέφτομαι ώρες ώρες και τρελαίνομαι. Εγώ δηλαδή γιατί βολεύομαι και με γυναίκες στο 1.60? Δε θα μπορούσα και γω έτσι όμορφος, χτιστός και ημίψηλος που είμαι να βγαίνω με δίμετρες κουκλάρες που το πόδι τους θα ξεκινάει από το ύψος του κεφαλιού μου?? 

Η Σακελλαρίου το τραγούδησε πάντως και καλά θα κάνετε να την ακούτε την Ρίτα..." Μην τον εβλέπεις έτσι εκείνο τον κοντό, το μπόι που του λείπει το 'χει σε μυαλό. Είναι γάτα, είναι γάτα ο κοντός με τη γραβάτα. Είναι γάτα, είναι γάτα ο κοντός με τη γραβάτα..."


Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2015

Στη λογική του "ένα μπουρδέλο είμαστε"...

 Το παρατηρώ όλο και πιο συχνά τελευταία. Είναι φαινόμενο των ημερών ή ιδίωμα συγκεκριμένων ανθρώπων? 
 Η θρασύτητα (με την κακή έννοια), η αισχρολογία, η ευκολία με την οποία άνθρωποι συμπεριφέροντα άσχημα και υποτιμητικά σε άλλους ανθρώπους στην καταρρέουσα ελληνική κοινωνία, είναι πλέον κάτι που μας αγγίζει όλους ανεξαιρέτως και ταυτόχρονα μας κάνει θύτες και θύματα στο παράλογη λογική του ο καθενας κάνει ότι θέλει, όποτε το θέλει, όπου θέλει...

 Είναι τροματικά επικίνδυνο αυτό που συμβαίνει γύρω μας. Το.. σύμπαν διαλύεται και επειδή διαλύεται, επειδή οι τράπεζες μας τα παίρνουν, επειδή όλοι είναι κλέφτες και απατεώνες, επειδή δεν υπάρχουν και δεν τηρούνται οι νόμοι, επειδή οι πολιτικοί μας κοροιδεύουν, επειδή δεν έχουμε λεφτά, μας φταίει ο... διπλανός μας. 
 Όπου και να γυρίσεις το κεφάλι σου, θα δεις ανθρώπους να τσακώνονται. Στην δουλειά σου, στην ουρά των τραπεζών και των δημοσίων υπηρεσιών, στα περίπτερα, στα φαρμακεία, στου δρόμούς καθως οδηγάνε και πάει λέγοντας. 
 Αυτό που πραγματικά μου κάνει αλγεινη εντύπωση είναι πως έχει χαθεί το μέτρο και ο σεβασμός. Ο κάθε ένας σου απευθύνεται λες και μιλάει στον κολλητό του, τον γιό του ή την κόρη του... Ο πληθυντικός έχει χαθεί κάπου στον δρόμο, η καλημέρα με δυσκολία βγαίνει από το στόμα μας, ενώ εκεί που γίνεται της κακομοίρας είναι εάν τολμήσεις και έχεις διαφορετική άποψη η γνώμη από τον συνομιλητή σου... Άλλα τους λες άλλα καταλαβαίνουν. Ουσιαστικά δε σε ακούνε και με το που τελειώσεις (σιγά μην σ΄αφήσουν), διαφωνούν αμέσως με ανεπίτρεπτο τρόπο.
 Τα μέσα μαζικής μεταφοράς (με τα οποία κινούμαι), είναι πηγή συνεχών τσακωμών και ορμητήριο κάφρων. Σε σπρώχνουν, σου μιλάνε άσχημα, βρίζουν και ωρύωνται στα τηλέφωνα καθώς μιλάνε με την γκόμενα η τον γκόμενο στις 9 το πρωί λες και είναι μόνοι στο σπίτι τους και με αυτό τον τρόπο η μέρα σου ξεκινάει...όμορφα! 
 
  Σήμερα το πρωί ήμουν μάρτυρας ενός απαράδεκτους γεγονότος. Λόγω μιάς απόπειρας αυτοκτονίας (άλλο σημείο των καιρών αυτό...) που έγινε σε ένα κοντινο σταθμό, ο κόσμος ήταν υπερβολικά πολύς. 
 Μπαίνει λοιπόν ένας τύπος και σπρωχνει μια κοπέλα λέγοντας της το εξής. "Άντε μάζεψε την τσάντα σου ρε πρωί πρωί". Η ίδια ατάραχη και με χαμηλωμένη την φωνή του απαντάει, "μα δεν μπορώ να την μετακινήσω αλλιώς" και ο τσάμπα μάγκας συνεχίζει λέγοντας "έλα τελείωνε"... Η κοπέλα απαντάει με ένα "καλά" και ο τύπος δείχνοντας την ανατροφή του, της κόβει τον αέρα λέγοντας "καλάμιααα". Εκεί, όσοι είμασταν κοντά, του... βάλαμε χέρι και άρχισε να τα μαζεύει. Η κοπέλα αποκαμωμένη και χωρίς διάθεση να ασχοληθεί με τον κάφρο είπε απλά μια λέξη που περικλείει όλο το ρεζουμέ της κατάστασης που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία... "Λίγος σεβασμός δεν βλάπτει κύριε μου...".

 Αυτό ακριβώς. Δεν υπάρχει σεβασμός στις μέρες μας. Είμαστε όλοι συνένοχοι για αυτό. Για τον ωχαδερφισμό μας, για την απάθεια μας σε καθημερινά παρόμοια γεγονότα που συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας, για την χαλαρή διάθεση που έχουμε  απέναντι σε αυτούς που χαλάνε την μέρα μας επειδή έτσι... ξύπνησαν. 
 Τα φαινόμενα αυτά θα πολλαπλασιαστούν, εάν δεν τα αντιμετωπίσουμε όπως τους αρμόζει. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει, να επικρίνει, να καφρίζει, να βωμολοχεί, όσο αγανακτισμένος και έξω από τα ρούχα του και να είναι. Αν όλοι λειτουργούμε με αυτή την λογική, τότε θα γίνουμε μια κοινωνία λιονταριών που στο τέλος θα κατασπαράζει ο ένας τον άλλο...

Υ.Γ. Καλό μας μήνα...

Αναγνώστες

Page translation