"Αν σου λείψω μια νύχτα μην ανησυχήσεις ως το άλλο πρωί, ως το άλλο βράδυ, ως την Κυριακή.
Εδώ κάπου θα βρίσκομαι σ' έναν άρρωστο δίπλα, μ' ένα πικρό ραβδί θα ψάχνω να βρω μια πηγή, πόρτα σε πόρτα θα γυρνώ μ' ένα ψωμί στη μασχάλη.
Έχε αναμμένη τη φωτιά πάντοτε, γιατί πάντοτε θα σου γυρίζω μουσκεμένος.
Έχε ζεσταμένο στα γόνατά σου ένα πουκάμισο κι έχε το νου σου στην πόρτα και στη δημοσιά μην ακουστώ, γιατί, δίχως λειψό αποφέγγαρο κι άστρι, κάθε φορά, από την άκρη θα 'ρχομαι του κόσμου.."
Περπατούσε αργά και σταθερά προς την πόρτα, που ήταν γι'αυτόν το ταξίδι προς την ελευθερία. Τα βήματα του ήταν βαριά και ο σκοτεινός διάδρομος έμοιαζε ατελειώτος, σαν τις δύσκολες στιγμές που είχε περάσει...
Φτάνοντας στον εξώστη, άνοιξε με μια αστραπιαία κίνηση το παράθυρο και το απαλό αεράκι είχε την αίσθηση του οξυγόνου, μια αίσθηση που του έκοψε την αναπνοή αλλά ταυτόχρονα του έδωσε λίγο παραπάνω ζωή...
Δε μπορούσε να ανοίξει τα μάτια του. Το φως τον τύφλωνε. Δε μπορούσε πια να σκεφτεί. Τις προηγούμενες μέρες μετρούσε τα λάθη του και ένιωσε πως αυτα, ένα προς ένα, ήταν καρφιά στη πονεμένη του καρδιά... Η ψυχή του... Αυτή ήταν άλλο θέμα. Έφτασε να θέλει να την πουλήσει στο διάβολο, αλλά ακόμα και αυτός θα έκλεινε τα μάτια μπροστά στην ασχήμια της...
Από παιδί νόμιζε πως ηταν διαφορετικός. Με την καλή έννοια. Μεγαλώνοντας όμως κατάλαβε πως έκανε λάθος. Πέταξε άωρα από πάνω του τον... μανδύα της αθωότητας.
Τα χρόνια, έλεγε, ήταν που τον έκαναν έτσι. Δύσκολα και παράξενα. Λες και τον πιέζανε να γίνει άλλος. Αυτός προσπάθησε, αλλά δε μπόρεσε να αντισταθεί στην γοητεία του απόλυτου τίποτα. Η γοητεία της ματαιοδοξίας κινούσε και κινεί τα νήματα σε όλο τον κόσμο. Έτσι και στη δική του ζωή.
Μεγάλωσε με την εσωστρέφεια του να εξωτερικεύει συναισθήματα που πλήγωναν τους γύρω του. Κάποτε τον αγάπησε μια κοπέλα. Η συμπεριφορα του απέναντι της, ήταν το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα για το αλλόκοτο της ψυχής του.
Την αγαπούσε και την ποθούσε όσο τίποτα στον κόσμο, αλλά η εύθραυστη ψυχοσύνθεση του την έκανε να τον μισήσει. Έπειτα, έμεινε μόνος. Έτσι και αλλιώς μόνος ήταν σε όλη του την ζωή. Όχι τόσο θεωρητικά, αλλά επί της ουσίας. Ψυχικά και συναισθηματικά.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του δε, ξέμεινε και από φίλους. Λιγους και καλούς είχε, αλλά είπαμε. Το Εγώ του υποσκέλιζε οτιδήποτε πήγαινε να του δείξει τον δρόμο προς το φως.
Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα όλη του η ζωή έμοιαζε με ατελείωτο διάδρομο που στο βάθος του υπήρχε ένας εξώστης και το φως του ήταν ο άφταστος προορισμός. Αυτή η αίσθηση, σκεφτόταν, ναι, ξεπερνάει την μαγεία του τίποτα!
Και να τώρα, μπροστά στον απολογισμό της ζωής του τα κατάφερε. Και πως τους φάνηκαν όλα πιο εύκολα??? Πως έφτασε ο ατελείωτος διάδρομος στο τέλος του??? Ανεπαίσθητα μια εικόνα πέρασε από το μυαλό του. Θυμήθηκε ένα βροχερό απόγευμα, όταν Εκείνη του είχε πει κάτι που τον είχε συγκλονίσει, αδυνατώντας όμως τότε να καταλάβει την ουσία του.
"Θα καταλάβεις την αξία της ζωής όταν αυτή θα μοιάζει άγνωστη για σένα. Όταν το σημείο μηδέν πλησιάζει ολοένα και περισσότερο κοντα σου, η ανάγκη για αλλαγή θα γίνει απόφαση που θα φέρει το φως μπροστά στα μάτια σου..."
Μα ναι... Πόσο δίκιο είχε τελικά, σκέφτηκε. Με μιας άνοιξε τα μάτια του και ένιωσε το απέραντο του ουρανού να αγκαλιάζει την φοβισμένη του ψυχή. Επιτέλους κατάλαβε. Και ένιωσε... Το απόλυτο τίποτα χάθηκε και την θέση του πήρε ένα υπέροχο, κατάλευκο φως...
* Το κείμενο το εμπνεύστηκα από το καταπληκτικό βιβλιο "Ο Εξώστης" του Νίκου Καχτίτση. Σας συνιστώ να το διαβάσετε!
Καλησπέρα, καλησπέρα. Ζούμε δύσκολες μέρες, αλλά επιβάλλεται, πρέπει να βρούμε τον δρόμο μας. Και αν χρειαστεί να κάνουμε τους δικούς μας μυστικούς δείπνους για να αναθεωρήσουμε, να συζητήσουμε, να αφουγκραστούμε, να ξεκαθαρίσουμε ότι μας συμβαίνει, να τους κάνουμε.
Ας προσπαθήσουμε να δούμε πέρα από το τώρα για να φτιάξουμε ένα όμορφο μέλλον. Για μας. Για τους γύρω μας. Λίγο-λίγο, βήμα-βήμα θα ξεπερνάμε τις δυσκολίες και θα ανεβαίνουμε τα σκαλιά του δικού μας Γολγοθά. Στο τέλος όμως θα έρθει η εξιλέωση. Η δική μας "Ανάσταση".
Όταν το νόημα αυτών των Άγιων ημερών συνοψίζεται στην "θυσία" και στην αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπο και στον θρίαμβο της ζωής απέναντι στον θάνατο, τότε δε χρειάζεται παρά να ακολουθήσουμε αυτό τον δρόμο όσο δύσκολος και αν είναι...
Και αν ο καιρός έχει βαλθεί να μα τας χαλάσει, εμείς ήδη νιώθουμε την Άνοιξη μέσα μας. Και επειδή έτσι ξαφνικά συμβαίνουν τα όμορφα στη ζωή, θα σας αφήσω με ένα ποίημα, κείμενο, όπως θέλετε πείτε το, που έγραψα και συμμετείχε στο 3ο Συμπόσιο ποίησης που διοργάνωσε η αγαπημένη μου Αριστέα στο blog της (http://princess-airis.blogspot.gr/). Την ευχαριστώ ιδιαίτερα και απο δω που μου έδωσε την ευκαιρία να δοκιμάσω κάτι καινούργιο για μένα. Με βοήθησε να δω την μαγεία της Άνοιξης. Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε σε όλους...
Αναγεννησιακή Άνοιξη
Όταν σε κοίταξα ήσουν Άγγελος Όταν σε μύρισα ήσουν λουλούδι ΄Οταν σε άγγιξα ήσουν γυναίκα και όταν σε ένιωσα έγινες Άνοιξη...
Όταν πονούσα ήσουν η γιατρειά μου όταν έπεφτα ήσουν το στηριγμά μου όταν ασφυκτιούσα ήσουν ο ορίζοντας μου και όταν φυλορρόησα έγινες η Αναγέννηση μου...
Σαν μια ανάσα, ένα χάδι, ένα φιλί, σαν ένα βλέμμα, μια αγκαλιά και ένα δάκρυ είσαι ο Ήλιος και η Άνοιξη μαζί στης Αναγέννησης το φωτεινό περβάζι...
Και ξαφνικά μας βρήκαν τα Πάθη. Και εμείς αδύναμοι μπροστά στη δύναμη
τους, σαν άμοιροι δούλοι, υποκύψαμε στη σαγήνη τους.
Κάποιοι από εμάς
προσπαθήσαμε να αλλάξουμε δρόμο αλλά φευ, άδικος κόπος...
Γίναμε
σημαδεμένα πιόνια σε μια παρτίδα σκάκι που είχε ήδη νικητή. Δώσαμε την
μάχη μας σε άγνωστα μέρη εκεί που η φιλαυτία, η μνησικακία, ο πόθος, η
φιλαρχία, η αλαζονεία, η αμάθεια, η προδοσία, η σιμωνία έκαναν κουμάντο...
Άβουλα πλάσματα, παρατημένα από Θεους και δαίμονες, με μόνη έγνοια την
πάρτη μας, καταπατήσαμε όρκους και αγάπες, γνωστούς και αγνώστους,
συγγενείς και φίλους, ζωές και συναισθήματα..
Και αν η επανάληψη είναι η
μητέρα της μαθήσεως τότε ήμασταν κακοί μαθητές. Είδαμε, ζήσαμε και
νιώσαμε λάθη και πάθη, μα δεν μάθαμε...
Το προχωρήσαμε και ένα βήμα
παραπάνω και αφουγκραστήκαμε επί της ουσίας τις ασχήμιες και τις φτηνές
συμπεριφορές, αλλάζοντας προσωπεία κατά το δοκούν...
Πατήσαμε επί
πτωμάτων μη λογαριάζοντας το κόστος και την επόμενη μέρα, αρκεί αυτή να
ήταν ηλιόλουστη για μας. Ποιος νοιάζεται άλλωστε για τις καταιγίδες στις
ζωές των άλλων...?
Καλησπέρα και καλό μήνα. Η σημερινή μέρα για μένα, ήταν αυτό που ο Όμηρος είχε σπουδαία περιγράψει ως "Νόστιμον ήμαρ", που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει η μέρα της επιστροφής. Επέστρεψα πίσω λοιπόν σε μιά εποχή, που κάθετι έμενε χαραγμένο στο παιδικό μας μυαλό και στις καρδιές μας...
Θυμήθηκα τις παιδικές σειρές, τα Σαββατιάτικα πρωινά, τα παιχνίδια στους δρόμους, μα πιό πολύ θυμήθηκα τις φωνές που συντρόφευαν τα ταξίδια που κάναμε με το μυαλό μας σε κόσμους φανταστικούς και μαγεμένους. Θέλετε να κάνουμε μια βουτιά στο... παρελθόν και να δούμε κάποιους από τους ανθρώπους που κρύβονταν πίσω από τους παιδικούς μας ήρωες???
1) Αργύρης Παυλίδης
Τον βάζω πρώτο γιατί πραγματικά η φωνή του (που θα την ακούσετε παρακάτω και θα καταλάβετε...) θυμίζει στον καθένα ξεχωριστά από εμάς τα πιό ανέμελα και όμορφα χρόνια μας.
Σπάνια φωνητική πάστα και ένας πολύ σεμνός ηθοποιός και άνθρωπος. Τώρα βέβαια θα αναρωτιέστε που τον ακούσαμε. Ε λοιπόν αν σας πως πως ο συγκεκριμένος ηθοποιός ήταν ο Τέρρυ (ο έρωτας της Κάντυ Κάντυ κορίτσια σωστά θυμάστε...), ο Γιου-γκι-ο, έπαιζε στον Spοrt Billy, στα Γιαπωνέζικα παραμύθια, στους Power Rangers και σχεδόν σε όλες τις μεταγλωττισμένες παιδικές σειρές της δεκαετίας του 80' και έπειτα (Digimon, Pokemon κλπ), θα το πιστέψετε? Και όμως αυτός είναι.
Παρουσίαζε επίσης και τηλεπαιχνίδια με πιό γνωστό από αυτά το "Κόκκινοι γίγαντες άσπροι νάνοι" που έπαζει στην Ερτ από το 1982 έως το 1986. Μια τόσο γνώριμη φωνή για όσους μεγάλωσαν αυτές τις δεκαετίες, μια φωνή που μας γεμίζει με αίσθημα νοσταλγίας...
2) Μάνος Βενιέρης
Μιά φωνή στεντόρεια και επιβλητική. Ο Μάνος Βενιέρης που έγινε γνωστός και από τα θεατρικά παιδικά έργα που συμμετείχε και σκηνοθετούσε, ήταν ο Οδυσσέας από το πασίγνωστη παιδική σειρά Οδύσσεια του Διαστήματος, ήταν ο Τέρρυ (για κάποιο διάστημα πριν τον Παυλίδη) και βέβαια ήταν ο ανεπανάλτηπτος He-Man που για μας, τα (τότε) αγόρια της εποχής ήταν ο απόλυτος ήρωας. Μοναδικός αφηγητής με καταπληκτική άρθρωση, δάνεισε την υπέροχη φωνή του σε δεκάδες ήρωες παιδικών σειρών και παραμυθιών (Ιστορίες της Βίβλου, Το μικρό σπίτι στο λιβάδι, Dragonball, Χελωνονιτζάκια) και ουσιαστικά θεωρείται ο... Πρύτανης των μεταγλωττίσεων στην Ελλάδα. Αν ακούσετε την παρακάτω αφήγηση θα καταλάβετε το γιατί...
3) Ματίνα Καρρά
Εδώ μιλάμε για την κορυφαία γυναικεία φωνή στις μεταγλωττίσεις. Η εξαιρετική Ματίνα Καρρά έχει δανείσει την φωνή της σε δεκάδες παιδικές (και όχι μόνο) σειρές στην ελληνική τηλεόραση.
Τι να πρωτοθυμηθώ, τι να ξεχάσω που λέει και το τραγούδι. Για όσους και όσες θυμούνται η κ. Καρρά ήταν η Χάιντι, η Μικρή Λουλού, η Πίπη η Φακιδομύτη, η Μαρία της Γειτονιάς, η κυρία Σιμένα, η Μαρουλίτα, η Χιονάτη, η Εσμεράλδα, αλλά πάνω απ όλα έμεινε χαραγμένη στο μυαλό μας ως Κάντυ Κάντυ και Μάγια η Μέλισσα.
Έπαιξε επίσης σε πολλές ελληνικές ταινίες και διακρίθηκε για την άρτια άρθρωσή της. Μια λεπτή φωνή, γεμάτη συναίσθημα και συγκίνηση που μας ταξιδεύει πολλά χρόνια πίσω...
4) Τάσος Κωστής
Οι πιο πολλοί από εμάς τον μάθαμε ως Φοίβο στο Ρετιρέ και ως Μαρίκο στο 'Εκείνες και γω" με πρωταγωνιστή τον Γιάννη Μπέζο, αλλά ο Τάσος Κωστής ήταν πολλά χρόνια πριν η φωνή του αιώνια μισητού Δρακουμέλ και του πολυμήχανου ντεντέκτιβ Αστυνόμου Σαϊνη.
Έχει κάνει επίσης τον γάτο Συλβέστερ, τον Ντάφυ Ντακ, τον Γκούφυ, τον Βασιλιά Μίνωα στην Οδύσσεια του Διαστήματος, τον Μπομπ τον Μάστορα, τον Optimus Prime στο Transformers, έχει δώσει την φωνή του στα Αρκουδάκια της Αγάπης και τον Υπαστυνόμο Ρεξ, ενώ έχει συμμετάσχει σε εκατοντάδες μεταγλωττίσεις παιδικών σειρών από την δεκαετία του 80 έως και σήμερα. Το κύριο χαρακτηριστικό του ήταν οι πολύ λεπτές αλλά και βαριές φωνές που μπορούσενα κάνει, κάτι που τον έκανε και τον κάνει μέχρι και σήμερα περιζήτητο στον χώρο των μεταγλωττίσεων. Μοναδικός.
5) Κώνσταντίνος Τσάκωνας
Όχι δεν είναι ο μαστροχαλαστής κωμικός ηθοποιός από την "Κλασσική περίπτωση βλάβης". Ο Κώνσταντίνος Τσάκωνας (γνωστός εμφανισιακά ηθοποιός) έχει καταγράψει στο ενεργητικό του αρκετές τηλεοπτικές σειρες και θεατρικα έργα, αλλά στο δικό μου μυαλό είναι ο Τάιγκρα από τους Θάντερκατς αλλά και ο αφηγητής του Εξκάλιμπερ!
Ήταν επίσης ο Τζάγκαλμαν από την ίδια παιδική σειρά, συμμετείχε στον Ντένις τον τρομερό, δάνεισε την φωνή του σε δεκάδες άλλες αφηγήσεις και διαφημίσεις με κύριο χαρακτηριστική την ένταση και την βαθύτητα της.
Υπάρχουν και άλλοι εκατοντάδες ηθοποιοί γνωστοί αλλά και λιγότερο γνωστοί που δάνεισαν την φωνή τους σε γνωστές παιδικές η μή τηλεοπτικές σειρες! Η Βάσια Τριφύλλη ήταν η Μάγια η Μέλισσα (μετά την Ματίνα Καρρά) και συμμετείχε στον Νηλς Χόλγκερσον, ο Βασίλης Καϊλας το παιδί θαύμα του ελληνικού κινηματογράφου ήταν ο Σκέλετορ και ο He-man, ο Σοφοκλής Πέππας ήταν ο μοναδικός Μπαμπαστρούμφ από τα Στρουμφάκια και ο Φιλέας Φογκ από τον "Γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες".
Ο καρατερίστας Γιάννης Ευδαίμων έπαιζε στην Κάντυ Κάντυ, στα Στρουμφ και σε δεκάδες άλλες μεταγλωττισμένες σειρές (αρκετές από αυτές Γιαπωνέζικες) κάνοντας συνήθως ήρωες μεγαλύτερους την ηλικία. Ο απίθανος Ακίνδυνος Γκίκας (πασίγνωστος όνομα στον χώρο και πολύ καλός ηθοποιος) ήταν ο Λάϊονο από τους Θάντερκατς, ο Σλάιθ από την ίδια σειρά και ο Σαμ από τα Looney Tunes!
Η Αννέτα Παναθανασίου ο Σπιρτούλης από τα Στρουμφ, ο Γιώργος Μάζης από την Seilor Moon, τον Χόρντακ από την She-ra και πολλές άλλες σειρές, η Κλεοπάτρα Ροντήρη η πιo χαρακτηριστική φωνή του Τουϊτι της Νταίζη Ντακ και του Φρου Φρου του μικρού ξωτικού! O Γιώργος Βασιλείου (ναι, ναι ο Αστυνόμος Θεοχάρης) δανεισε την φωνή του στον He-man, η Μαρία Κωνσταντάρου ήταν η γνωστή και μη εξαιρετέα Ψιψινέλ, ο Δημήτρης Πιατάς ήταν ο δαιμόνιος ρεπόρτερ της Φρουτοποίας Πίκος Απίκος, ενώ η Δήμητρα Δημητριάδου ήταν η Βασίλισσα She-ra!
Κλείνοντας θέλω να αναφέρω πως υπάρχουν εκατοντάδες ακόμα ηθοποιοί και καλλιτέχνες που έδωσαν την φωνή τους σε διάφορους χαρακτήρες παραμυθιών και παιδικών σειρών και σίγουρα θα ξεχνάω πολλούς σημαντικούς από αυτούς!
Για μένα η σημερινή θύμηση όμως ήταν κάτι παραπάνω από αναζωγονητική και άκρως ενδιαφέρουσα! Θυμήθηκα ξεχασμένους ανθρώπους, μαγικές φωνές, μα πάνω απ΄όλα μεταφέρθηκα νοερά σε μια εποχή που μου λείπει. Μια εποχή που οι φωνές, οι μυρωδιές και οι εικόνες έπαιζαν σημαίνοντα ρόλο στις ζωές μας και διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα και την συμπεριφορά μας...