Έτσι πάει πάντα. Δε νομίζω πως είναι θέμα χαρακτήρα πάντοτε. Να νιώθεις απογοητευμένος εννοώ... Εννοείται πως πρωτεύοντα ρόλο παίζει ο χαρακτήρας, τα βιώματα και η ψυχοσύνθεση σου... Με μένα όμως δε ξέρω...
Όταν αλλάζει ο τρόπος, η συμπεριφορά ανθρώπων που γνωρίζω, συναναστρέφομαι, τότε αυτά που θεωρώ δεδομένα αρχίζουν και καταρρέουν παίρνοντας την μορφή χιονοστιβάδας. Και όταν γίνεται αυτό, ξενερώνω. Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι η αμφιβολία. Αυτή είναι που με «σκοτώνει», αυτή που είναι ικανή να με κάνει να σκέφτομαι για ώρες πράγματα, πρόσωπα, καταστάσεις. Να προσπαθώ να δω αν αυτό που πιστεύω είναι σωστό η λάθος. Αυτή η διαδρομή σε γεγονότα και σκέψεις λειτουργεί αρνητικά μέσα μου με αποτέλεσμα να κλείνομαι ακόμη περισσότερο στον εαυτό μου. Υπάρχουν φορές που κατανοώ πως το λάθος το έχω εγώ. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που το λάθος είναι στην άλλη πλευρά. Δε με πειράζει αυτό. Αυτό συγχωρείται. Άλλωστε δεν είμαστε θεοί για να είμαστε αλάθητοι. Άνθρωποι είμαστε... Αυτό που με πειράζει είναι η κατάληξη. Που είναι πάντα η ίδια για μένα... Απογοήτευση. Μοιράζεται αφειδώς και πολλαπλασιάζεται ενίοτε.
Και μη νομίζετε. Σκέφτομαι μήπως είμαι μεμψίμοιρος, αλλά δε νομίζω... Προσπαθώ να βρω ένα σημείο να πιαστώ για να βρω την άκρη αλλά δεν γίνεται... Ίσως η αρνητική σκέψη να λειτουργεί ανασταλτικά σε αυτό.
Δε θέλω να τα παρατήσω όμως σε ορισμένες περιπτώσεις. Είτε γιατί αυτό που είναι στο μυαλό μου αξίζει, είτε γιατί θέλω να δώσω άλλη μια ευκαιρία στον εαυτό μου... Δε μπορώ να τα διαχωρίσω αυτά τα δύο κάποιες φορές. Και οκ ξέρω τι είμαι στην τελική. Δύσκολος, περίεργος αλλά αληθινός άνθρωπος. Πως λοιπόν να μην θέλω να δώσω ευκαιρία σε αυτό το... κάτι που κάνει βίωμα, κτήμα του τα παραπάνω χαρακτηριστικά μου...?
Στο τέλος κάθε μέρας λοιπόν κάνω τον απολογισμό μου. Το πρόσημο άλλες φορές είναι θετικό άλλες αρνητικό. Αναθεματίζω τον εαυτό μου για αυτή την «περίεργη» κατάσταση, αλλά όπως και να έχει είμαι σίγουρος πως η αμφιβολία είναι μονόδρομος που οδηγεί στην απογοήτευση...
Παράφραση της παρότρυνσης-σλόγκαν της δεκαετίας του 80’ ο σημερινός τίτλος. Θυμάστε την μέγιστη Ελένη Βιτάλη να λέει «χορέψτε γιατί χανόμαστε» στο μέσο του εξαιρετικού τραγουδιού της «Τι τα θέλεις τα λεφτά» και τον κόσμο από κάτω αλλά και πάνω... στα τραπέζια να τα δίνει όλα? Οι πιο παλιοί θα το θυμάστε σίγουρα.
Ε πλέον, από την αμετανόητα καταναλωτική γενιά της δεκαετίας εκείνης με τον πατήρ Παπανδρέου να παροτρύνει τον Τσοβόλα να τα δώσει όλα, με τις γούνες να βρίσκονται τουλάχιστον 2-3 από δαύτες σε κάθε σπιτικό και τα μπουζούκια να είναι γεμάτα καθημερινά, έχουμε περάσει στο άλλο άκρο. Τώρα Παπανδρέου υπάρχει αλλά χωρίς Τσοβόλα και πακέτα... Ντελόρ, γούνες ούτε για δείγμα μιας και η Καστοριά συνεχίζει να έχει αλεπούδες αλλά δεν έχει εργοστάσια και τα μπουζούκια ναι μεν είναι γεμάτα αλλά αυτοί που πάνε η ανήκουν στο κλειστό club των βολεμένων από παλιά ή παραγγέλνουν ένα μπουκάλι ουίσκι 10 άτομα και πίνουν από μισή γουλιά ο καθένας...
Αυτό που κυριαρχεί ολοένα και περισσότερο στη ζωή μας, στη ζωή όλων των Ελλήνων είναι οι διακανονισμοί. Διακανονισμοί στις τράπεζες, διακανονισμοί στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, του σταθερού τηλεφώνου, του νερού και πάει λέγοντας...
Όλα τα διακανονίζουμε πλέον γιατί δε μπορούμε να τα... κανονίζουμε. Πιστεύω και μην το γελάτε πως θα πηγαίνουμε στην λαϊκή και θα πληρώνουμε τις ντομάτες και τον άνηθο με διακανονισμό. Δεν θα έχουμε και άλλη εναλλακτική. Τις πιστωτικές τις έχουμε μπουκώσει, τα δάνεια όλων των ειδών έχουνε εκλείψει (εορτοδάνεια, διακοποδάνεια και πάει λέγοντας), στην εργασία μας άλλοι πληρωνόμαστε με καθυστέρηση, άλλοι δεν πληρωνόμαστε καθόλου, η Μέρκελ είναι ο νέος Φρέντι Κρούγκερ στον εφιάλτη στο δρόμο με το Δ.ΝΤ. , μια μερίδα Ελλήνων ζει στον δικό της κόσμο, οπότε???
Διακανονίστε γιατί χανόμαστε αδέρφια... Διακανονίστε όσο είναι καιρός. Όχι ότι αυτό θα μας σώσει. Αλλά είναι μια κάποια λύση. Άλλωστε δείτε το και από την οπτική της διασκέδασης. Γιατί πείτε μου ειλικρινά υπάρχει κάτι πιο διασκεδαστικό από το να κάθεσαι και να μιλάς με κάποιον και να διακανονίζεις χρήματα τα οποία κατά πάσα πιθανότητα δεν θα τα πάρει ποτέ ή θα τα πάρει καθυστερημένα??? Όχι λέω εγώ. Είναι σα να σε δικάζουνε στο Ντάλας για φόνο και ο δικαστής να σου δίνει την εναλλακτική της ένεσης ή της ηλεκτρικής καρέκλας. Αφού το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο γιατί να σκας? Κάνε το παιχνίδι σου, πες την εξυπνάδα σου, δώσε το σόου σου και όλα καλά.
Άλλωστε η λέξη διακανονισμός στην Ελλάδα δεν έχει την έννοια που έχει σε άλλες χώρες. Εδώ την βλέπουμε από διαφορετική οπτική, από διαφορετική γωνία... Από την γωνία που έχουμε διαλέξει να τις σκαπουλάρουμε ... Γιατί εδώ είναι Ελλάδα δεν είναι παίξε γέλασε...
Μερικές φορές εκεί που το φτωχό μου το μυαλό κάνει ανήθικες σκέψεις (ναι κάνει και τέτοιες όταν δε φοράω το φωτοστέφανο...), κάνει συγχρόνως και διάφορους συνειρμούς.... Σήμερα λοιπόν έφτασε η μεγάλη μέρα... Αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας σκέψεις και συνειρμούς... «Και τι είναι ρε φίλε οι ανήθικες σκέψεις να τις μοιραστείς μαζί μας...? Τσιγάρα η τράπουλα???» Τίποτα από τα δύο απαντάω... Είναι όμως αστείο... Αυτό που σκέφτομαι... Αλλά και σοβαρό... Νομίζω δηλαδή... Για ρίξτε μια ματιά...
Πιστεύω λοιπόν πως οι σαραντάρες είναι σαν τα αφεψήματα. Και ξηγούμαι... 1) Σαραντάρα-Τσάι.Η αλλιώς Γριαγυναίκιους η βαρετή. Ο μοναδικός άντρας που πήγε (έκανε έρωτα ντε...) ήταν ο... άντρας της. Δεν είναι κακό, αλλά όταν αποφασίζεις στα σαράνταφεύγα σου να το παίξεις λολίτα, πεταλουδίτσα του φτερωτού θεού δύσκολα το έχεις... Είναι σα να λέμε πως το τσάι μπορεί να συναγωνιστεί την Coca-Cola... Δε γίνονται αυτά... Σαν το τσάι λοιπόν αυτές οι σαραντάρες. Μια φλατ κατάσταση που δεν μας κάνει αίσθηση και που απλά την υπομένουμε όπως τόσα άλλα πράγματα στη ζωή μας. Να δείτε πως το λένε... Αααα ναι, στην αναβροχιά καλό και το χαλάζι... 2) Σαραντάρα-Χαμομήλι. Η αλλιώς γυνή η θεραπευτική... Αυτή η σαραντάρα, μας είναι η πιο χρήσιμη απ’ όλες. Μας λέει σε όλα ναι (σε όλα όμως...), είναι απροβλημάτιστη, χαλαρή, φυσιολογική, μας γιατρεύει από τις χλαπάτσες και τις χυλόπιτες των νεαρών γυναικών, κάνοντας μας να νιώθουμε μοναδικοί. Τι άλλο θέλουμε??? 3) Σαραντάρα-Φασκόμηλο. Την λένε και ξεκωλογυναίκιους η ανεβαστική. Και αυτό γιατί είναι μοναδική στο να ανεβάζει την... λίμπιντο των αντρών τόσο εύκολα όσο και το φασκόμηλο που ανεβάζει την ερωτική διάθεση. Αυτές οι σαραντάρες έχουν έντονα στοιχεία, όπως και το φασκόμηλο και ειδικεύονται στα του... στόματος τα κόλπα....(ο νοών νοείτω και εγώ μετά πρέπει να... μετανοείτω με αυτά που γράφω απόψε...) 4) Σαραντάρα-Μέντα. Επιστημονικά, στο ανδρικό περιοδικό «Ο Μισογύνης», αυτή η σαραντάρα περιγράφεται ως Μπεμπεκογυναίκιους η δροσερή. Εδώ έχουμε να κάνουμε με σαραντάρες που δείχνουν μικρότερες, δροσερές και μιλάνε όπως η Καλομοίρα στα ντουζένια της... Κοτσιδάκια στα μαλλιά, νύχια βαμμένα στα ροζ, λέξεις σπαστές και μισές, όπως μιλάνε τα παιδιά στην νηπιακή ηλικία, αλλά στο κρεβάτι είναι φτυστές η Ντομινίκ Σουέιν στην «Λολίτα». Πιάνουν τον... ταύρο από τα κέρατα και κάνουν τον άντρα τους κερατά πριν πεις κύμινο... 5) Σαραντάρα-Βασιλικός Πολτός. Ψηλομύτιους η δύσκολη. Αυτή η σαραντάρα είναι τόσο δύσκολη, όσο και το να πλησιάσεις και να συλλέξεις έναν βασιλικό πολτό. Οι συγκεκριμένες γυναίκες πατούν επί πτωμάτων για να αναδείξουν την ομορφιά τους, όπως η βασίλισσα των μελισσών και επειδή γνωρίζουν ότι η μπογιά τους θα περνάει για λίγα χρόνια ακόμα, βγάζουν αυτό το κόμπλεξ κατωτερότητας (ανωτερότητα νομίζουν αυτές...), αγνοώντας τα κιλάκια τους, την κυτταρίτιδα, την ξαφνική κάθοδο των οπισθίων τους κλπ κλπ...
Είναι όμως και αυτές απαραίτητες. Γιατί για μας τους νεότερους αλλά και για όλους τους άντρες, οι σαραντάρες είναι φετίχ. Οι ίδιες βλέπουνε μέχρι εκεί που τις βολεύει, ξεχνώντας πως για την ζωή ενός άντρα, για την ενηλικίωση, την εδραίωση του ως αρσενικό στο μυαλό των γυναικών, παίζουν καταλυτικό ρόλο... Μετράνε... Κάτι ήξερε η Ρίτα και το έλεγε... «Οι σαραντάρες ίσον με δύο εικοσάρες, γι'αυτό οι σαραντάρες έχουν διπλές τις χάρες...»
Ώρες-ώρες αναρωτιέμαι τι σόι άνθρωποι είμαστε... Συμπεριλαμβανομένου και εμού βεβαίως-βεβαίως. Μανίες παντού. Τώρα τελευταίες νομίζω πως τους περισσότερους μας έχει πιάσει μανία κατάθλιψης, άλλους περισσότερο άλλους λιγότερο. Με ότι συμβαίνει γύρω μας βέβαια είναι φυσιολογικό. Είναι και παράλογο λιγάκι. Παράλογο γιατί θα αναρωτηθείτε? Επιστήμη δεν είναι, αλλά λιγάκι ψιλά γράμματα είναι... Τι είναι αυτό που έχει αλλάζει δραματικά στις ζωές μας τα τελευταία χρόνια? Τα οικονομικά μας, θα μου πείτε. Και αυτά συμπαρασύρουν και όλα τα άλλα.. Οικογένεια, εργασία, σχέσεις. Οκ. Δεκτό. Δεν είναι κάτι καινούργιο όμως σωστά? Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου και τους γύρω μου πάντα έτσι ήμασταν. Πως έτσι? Γκρινιάρηδες, ωχαδελφιστες, αναβλητικοί, δήθεν καταγγελτικοί. Τα βλέπαμε όλα μαύρα. Άλλα όσο τσούλαγε το πράγμα, όλα δούλευαν ρολόι και όσο ήταν γεμάτο το πορτοφόλι μας, το πορτοφόλι του διπλανού δεν μας ένοιαζε...
Τώρα όμως... Τώρα αγαπητοί μου προέχει η (και καλά) εθνική ταυτότητα, η (της πλάκας) αντίσταση, τώρα οι πρώην βολεμένοι αφρίζουν από το κακό τους... Τώρα που οι συντάξεις μερικών πήγαν από τις 3000 ευρώ στις 2.500, τώρα που οι Δημόσιοι καρεκλοκένταυροι, εεε με συγχωρείτε υπάλληλοι ήθελα να πω, χάσανε τα πόστα... τώρα θα μας κάνουν το μυαλό κομπόστα που έλεγαν και οι ΤΧC... E όχι.
Όσο σε αυτή την ρημάδοχώρα θα εθελοτυφλούμε, όσο θα νοιαζόμαστε μόνο για το θεαθήναι, τίποτα δεν μας σώζει... Και επειδή βαρέθηκα τις «στημένες» εξεγέρσεις, τις επαναστάσεις των εαυτούληδων, τις μαζώξεις των κουκουλοφόρων, ο καθένας μας πρέπει να κάνει την δική του προσωπική επανάσταση. Πλέον ούτε Καραϊσκάκη έχουμε, ούτε Κολοκοτρώνη, ούτε Μιαούλη. Ο καθένας μέσα από τις προσωπικές του αλλαγές, την αλλαγή σκέψης, την σωστή κρίση των καταστάσεων, θα βάλει το λιθαράκι για να μπορέσει να αλλάξει σιγά-σιγά αυτός ο τόπος προς το καλύτερο. Αλλά όχι με την μύτη ψηλά, όχι με συνθήματα Κολωνακιώτικα του τύπου «Όλι Ρεν, Όλι Ρεν κάτω τα χέρια απ’ τα Καγιέν», όχι με καψίματα, όχι με μολότοφ, όχι με τσιφτετέλια στις 5 τα ξημερώματα με ψηλοτάκουνη γόβα και σιθρού φόρεμα... Η κατάρα μας είναι η έλλειψη εγωισμού. Δεν έχουμε, δεν μας έχει μείνει, δε ξέρω... Κάτι πρέπει να κάνουμε πάντως.
Ακόμη και τώρα στις δύσκολες στιγμές που βιώνει η κάθε ελληνική οικογένεια, ακόμα και σε αυτούς τους πρωτόγνωρους, για μας τους νεότερους, καιρούς, υπάρχουν κάτι τυπάκια και τύπισσες που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την έλλειψη εγωισμού από τον συνάνθρωπο τους... Είναι πονηροί καιροί να ξέρετε και οι εχθροί παντός τύπου παραφυλάνε... Για όλους αυτούς λοιπόν, έχω να πω κάτι που είναι και της μόδας... Φακ οφ εντ γκόου χομ... Όχι άλλο κάρβουνο... Έλεος... Άντε... Άντε πια...
Αγαπήσαμε και μάθαμε ότι τελικά κάποιες φορές πονάει πολύ... Αγαπήσαμε και καταλάβαμε πως άλλο ο έρωτας και άλλο η αγάπη. Σε όλη αυτή την δίνη της καθημερινότητας αγαπήσαμε και νιώσαμε πως είναι να αγαπιέσαι αλλά και πως να μισιέσαι.. Αγαπήσαμε και δώσαμε, άλλοι τα πάντα, άλλοι τίποτα και άλλοι όσα μπορούσαμε...
Αγαπήσαμε και χρειάστηκε να σταματήσουμε να αγαπάμε γιατί δεν βρήκαμε ανταπόκριση. Γιατί? Μα γιατί αν αυτό θεωρήσαμε, τότε δεν αγαπήσαμε πραγματικά... Γιατί η πραγματική αγάπη είναι πάνω από έρωτες, πάνω από εγωισμούς και ατομικισμούς, πάνω από συμφέροντα... Αγαπήσαμε, λένε οι γνώστες της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, γιατί είχαμε ανάγκη να το κάνουμε. Γιατί αυτός είναι «ο κόσμος μας». Αγαπήσαμε και όσοι από εμάς το κάναμε ανιδιοτελώς κερδίσαμε κάτι σημαντικό. Βιώσαμε την πραγματική αγάπη, αν όχι από τους άλλους, τότε από εμάς τους ίδιους, από τον εαυτό μας...
Αγαπήσαμε για να ζήσουμε, ζούμε για να αγαπάμε, όπως έγραψε και ο Διονύσιος Σολωμός στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους». Η Αγάπη τρομοκρατεί τις «άκαρδες» καρδιές... Στήνει στον τοίχο τους δολοφόνους των ψυχών...
Η Αγάπη, είναι το μόνο φάρμακο για την ψυχή μας... Είναι αυτή που μας οδήγησε και θα μας οδηγεί και στο τέλος θα μας φτάσει στον προορισμό μας... Στην απόλυτη ανθρωπιά και περηφάνια. Γιατί η Αγάπη δίνει ώθηση στους ανθρώπους να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και να ζήσουν αρμονικά με τους συνανθρώπους τους. Και όπως είπε ο μεγάλος μας ποιητής Νίκος Εγγονόπουλος, «η αγάπη είναι ο μόνος τρόπος...»
