Ζήσε στο φως...

         
                                 Και αν οι σκέψεις σου στο γκρίζο είναι βαμμένες

Και αν τα γέλια σου, χάσκουν σα μέρες ξένες

Και συ υπότροπος στα λάθη σου, αιώνια, είσαι

Βρες τρόπο και αντέδρασε το μαύρο σβήσε

Ζήσε στο φως, γιατί φωτός γέννημα είσαι...
 

Το παραπάνω κείμενο που διαβάσατε, ήταν το ποιήμα, η συμμετοχή μου πιο σωστά, στο 25ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργανώνει η αγαπημένη μου Αριστέα (https://princess-airis.blogspot.com/). Συγχαρητήρια στην Mary Pertax (https://ghinimatia.blogspot.com/) για την πρωτιά αλλά και σε όσους και όσες βαθμολόγησαν, έγραψαν, διάβασαν τις υπέροχες προσπάθειες των Συμποσιαζόμενων φίλων. Ήταν ένα πολύ όμορφο Συμπόσιο όπως μόνο η Αριστέα ξέρει να διοργανώνει. Εγώ την ευχαριστώ και πάλι. Ξέρει γιατί.

Αυτή η γραπτή κατάθεση ψυχής λοιπόν, είναι η τελευταία μου για το 2019. Ένας χρόνος δύσκολος, όμορφος ταυτόχρονα, με τα πάνω και τα κάτω του. Με χαμογελα, λύπες, δάκρυα και περισυλλογή. Ίσως ο χρόνος με τηνπιο έντονη περισυλλογή για μένα. Καιροί αναθεώρησης που λέτε...

Εύχομαι Υγεία και όμορφες στιγμές για όλους μας. Εύχομαι το 2020 να φέρει περισσότερα και να πάρει όσο το δυνατόν λιγότερα από όλους μας. 

Για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τις νέες προκλήσεις που έρχονται, δύο είναι τα σημαντικότερα εφόδια. Η Αγάπη και η Ανθρωπιά. Πιστέψτε με. Ο συνδυασμός αυτός είναι που μπορεί να κάνει την διαφορά στην δύσκολη καθημερινότητα που ζούμε.

Σας αγαπώ, σας φιλώ, τα δέοντα στην κυρία μαμά σας...

Καλή Χρονιά!

"And we can build this thing together
Standing strong forever
Nothing's gonna stop us now

And if this world runs out of lovers
We'll still have each other
Nothing's gonna stop us
Nothing's gonna stop us now..."

Ποιό είναι τελικά το νόημα των Χριστουγέννων;

 21 Δεκέμβρη λέει το ημερολόγιο. Τέσσερις μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Ο κόσμος στους δρόμους πολύς. Ειδικά την τελευταία εβδομάδα νομίζω πως έχουν διπλασιαστεί τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν και μαζί με αυτά και οι άνθρωποι.

 Όπου άνθρωποι βεβαίως βεβαίως, δεν είναι μόνο αυτοί που ψωνίζουν και καταναλώνουν αυτό το διάστημα, αλλά και οι... άλλοι αυτοί που εξυπηρετούν και εργάζονται ακόμη και τις μέρες των αργίών για μας. Αυτοί που θα περάσουν μόνοι τις μέρες των γιορτών, αυτοί που δεν θα έχουν το τραπέζι τους γεμάτο. Και κάθομαι και αναρωτιέμαι. Ποιό είναι τελικά το νόημα των Χριστουγέννων;

 Είμαστε υπερκαταναλωτική κοινωνία. Γεγονός αδιαμφισβήτητο. Και μαζί με αυτή την καταναλωτική μανία που μας πιάνει τις μέρες των γιορτών (και όχι μόνο), παρασέρνουμε μαζί και ανθρώπινες ψυχές. Επίσης γεγονός που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. 

 Κάθε χρόνο έρχονται και παρέρχονται αυτές οι μέρες και κάπου νομίζω πως χάνουμε την ουσία αυτής της περιόδου. Η ουσία είναι η Αγάπη. Η Αλληλεγγύη. Ο σεβασμός στον διπλανό μας.

 Παρατηρώ καθημερινά με τα μέσα μεταφοράς που μετακινούμαι ανθρώπους να αγριεύουν ευκολότερα, να θυμώνουν με την πρώτη ευκαιρία, να μιλάνε άσχημα, nα συμπεριφέρονται ακόμη χειρότερα. Λες και το κάνουν επίτηδες. Για να δείξουν τι όμως; Πως αυτοί είναι ανώτεροι; Πως ακόμη και τέτοιες μέρες αυτοί παραμένουν κακιασμένοι και ανάλγητοι; Από αντίδραση στην, σε πάρα πολλες περιπτώσεις όντως ισχύουσα και λανθασμένη, "όλα είναι ανθηρά" φάση των εορτών; 

 Για οποιονδήποτε από τους παραπάνω λόγους ή ακόμη και για κάποιον διαφορετικό που δεν ανέφερα, αν ένας άνθρωπος έχει άσχημη συμπεριφορά σε συνάνθρωπο του, ειδικότερα αν δεν έχει δεχτεί αντίστοιχη συμπεριφορά, δεν είναι άνθρωπος για μένα.

  Και εννοείται πως δεν συμφωνώ ούτε στην λαίλαπα της καλά και ντε αγγελικά πλασμένης περιόδου των Χριστουγέννων, ασχέτως αν από μικρός την λάτρευα και την λατρεύω. Δε θεωρώ πως είναι κακό άλλωστε να υπάρχουν μέρες στην δύσκολη καθημερινότητα μας, που θα μας κάνουν να χαμογελάμε και να περνάμε όμορφα, με φίλους και συγγενείς.

 Το κακό είναι το προσωπείο που φοράμε ορισμένοι από εμάς. Η κακία που μας διακατέχει. Η μεμψιμοιρία. Η αλαζονέια και ο καθωσπρεπισμός. 

 Το νόημα δεν είναι αυτό. Ούτε οι σπατάλες. Ούτε η υπερκατανάλωση. Ούτε καν τα δώρα στους αγαπημένους μας. Το νόημα είναι να είμαστε άνθρωποι. Να δείχνουμε την συμπόνοια και την αγάπη μας σε όσους την χρειάζονται. Ακόμη και σε αυτούς που δεν την έχουν ανάγκη. Επιτέλους δηλαδή...

Καλά Χριστούγεννα σε όλους και όλες με Υγεία. Τα ξαναλέμε.

Ο φόβος της ευτυχίας...

  Πόσες φορές αρνούμαστε να χαρούμε; Πόσες μέρες της ζωής μας περνάμε αναλογιζόμενοι τι θα γίνει, αν ξαφνικά μας... χτυπήσει την πόρτα η ευτυχία; Γιατί φοβόμαστε να ζήσουμε; Γιατί φοβόμαστε να "ρουφήξουμε" την ζωή και τις χαρές της;

Τι μας κρατάει πίσω; Περασμένοι και ανεκπλήρωτοι έρωτες; Ο φόβος της αλλαγής;  Η μοναξιά της επιτυχίας σε έναν κόσμο αποτυχημένο; Μήπως οι άνθρωποι;

  Ξέρω, δεν είναι ορθό να σας βομβαρδίζω με ερωτήματα που, λίγο-πολύ, όλοι μας έχουμε σκεφτεί σε διάφορα στάδια της ζωής μας ή ακόμη και στον μεγαλύτερο μέρος αυτής, που ουσιαστικά δεν έχουν σαφείς απαντήσεις. Στην πραγματικότητα θεωρώ πως η ανθρώπινη φύση είναι μια περίπλοκη διαδικασία. Η δύναμη της συνήθειας επίσης, επηρρεάζει και με το παραπάνω την καθημερινότητα μας. 

 Και η ευτυχία λοιπόν, όπως έχω αναφέρει και σε παλαιότερο κείμενο μου, είναι κάτι επίπλαστο. Αλλά υπάρχει σε συγκεκριμένες περιόδους της ζωή μας σίγουρα. Έστω και με την μορφή όμορφων και χαρούμενων στιγμών.

 Σε μια κοινωνία που πατρονάρει τους ανθρώπους της, που τους θέλει "αγαλματάκια ακούνητα και αμίλητα", που  τους γεμίζει με άγχος για το αύριο και το μέλλον, δεν είναι εύκολο πράγμα η ευτυχία.
 Γι'αυτό και όταν έρχεται, όταν αχνοφαίνεται η αφεντιά της, λειτουργεί ο εσωτερικός διακόπτης και παρά πολλοί απο εμάς, κατεβάζουμε ρολά, φοβούμενοι πως κάτι κακό θα ακολουθήσει, πως κάτι δεν πάει καλά.

 Κρίνοντας από μένα, υπήρχαν φορές που φοβήθηκα να προχωρήσω στην αλλαγή που, αποδεδειγμένα, είχε τέτοιες στέρεες βάσεις και πιθανότατα θα άνοιγε μπροστά μου δρόμους και διαδρομές γεμάτες, γέλιο, έρωτα, αγάπη και άρα στιγμές ευτυχίας.

 Έβρισκα παράταιρο αυτό το θετικο κλίμα. Και να σας πω πως ακόμα μου συμβαίνει κάποιες φορές...

Σίγουρα δεν μπορούμε να προκαταβάλουμε τι μπορεί να μας συμβεί, αλλά όταν έχεις θετικό συναίσθημα για κάτι, τότε αυτό το κάτι έχει μεγάλες πιθανότητες να είναι όπως το ονειρεύεσαι και το νιώθεις.
Τότε γιατι δεν προχωράμε; Το έχετε σκεφτεί? Γιατί ψηφίζουμε μιζέρια, γκρίνια και ταλαιπωρία, ενώ η άλλη ζωή, αυτή που θέλουμε να ζήσουμε, μας... κλείνει το μάτι;

 Δε το κάνουν όλοι αυτό. Υπάρχουν και εκείνοι που τολμούν, που αρπάζουν την ευκαιρία από τα... μαλλιά, που ψάχονται, που ρισκάρουν. Νομίζω πως εδώ παίζουν ρόλο τα βιώματα αλλά κυρίως ο τρόπος που μεγαλώσαμε. Ξεκάθαρα. 

 Εκτος πια και αν ειμαστε τόσο μπερδεμένοι και αναποφάσιστοι που περιμένουμε να συμβούν όλα ως δια μαγείας.  Θέλει κόπο και τρόπο η ευτυχία. Συνεχή προσπάθεια. Ξεκάθαρες απόψεις και συναίσθημα. Σίγουρα τύχη. Αλλά πάνω απ΄όλα, θέλει βούληση.

Για να μπορέσουμε να ευτυχήσουμε πρέπει και να το θέλουμε.  Και όπως έχει πει και ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, "Ο φόβος είναι αντίδραση. Το θάρρος είναι απόφαση..." Τα ξαναλέμε.

Ω ρε ένας Δεκέμβρης...

 Και ναι, έχω την εντύπωση ότι το ημερολόγιο τρέχει σαν διαολεμένο, μιας και γράφει 2 του μηνός τουτουνού! Του Δεκεμβρίου ντε! Μπήκαμε γεμάτοι ένταση και άγχος στον μήνα τον γιορτινό τον σπαταλιάρη! 

 Ααααα έτσι τον ε-λέω εγώ τον Δεκέμβριο. Σπάταλο. Αφού είναι και φαίνεται ρε παιδιά!

 Το τι δώρο έχει να πέσει, τι μελομακάρονο, τι κουραμπιές, τι ρεβεγιόνια και τι κοινωνικόμερίσματα, δε λέγεται! Θα φάμε, θα ξαναφάμε, θα σκάσουμε στο τέλος και θα ησυχάσουμε. Θα ψωνίσουμε, όσοι έχουμε μπικικίνια, θα προετοιμαστούμε για τον λιτοδίαιτο Γενάρη μετά και έχει ο Θεός. Γιατί ξέρετε, μετά την σπατάλη, ακολουθεί κατα πόδας και κατα άδειας τσέπας η... δίαιτα!

 Δύσκολος μήνας και αυτός. Όχι ότι οι άλλοι μας τάραξαν στην... ευκολία, αλλά αυτός ο καθαρά χειμωνιάτικος μήνας, θα έχει ντράβαλα. Με την Τουρκία; Με τον Κούλη; Τον Αλέξη; To Gntm; Το Voice; Το επερχόμενο Big Brother;Τον καιρό τον φιλανοιξιάτικο;
 Δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι μπλέξαμε και άντε να ξεμπλέξουμε.

 Καθείς με την τρέλα του και εμείς με την δική μας.  Εμένα μ'αρέσει όμως ο Δεκέμβριος. Είναι πάντοτε μήνας περισυλλογής και μοναδικής ευκαιρίας για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Θα μου πείτε, γιατί πρέπει σώνει και ντε να γινόμαστε περισσότερο άνθρωποι αυτον τον συγκεκριμένο μήνα;  Αυτό είναι σίγουρα απορίας άξιο. 

 Πάντως, μη νομίζετε ότι αυτό το διάστημα είναι αυτό που λέμε ευκαιρία για αλλαγές. Γιατί αλλάζω, σημάινει, θέλω. Και γιατί το θέλω, ενίοτε, έχει μέσα του και κάμποσα πρέπει. 

 Ε και όπως καταλαβαίνετε, οι άνθρωποι με τα πρέπει δεν τα πάμε καλά. Χίλιες φορές σταρχιδισμός και στrουθοκαμηλισμός, παρά πατροναρέισον. Δεν είναι στην φύση μας οι υποδείξεις και οι συμβουλές.
 Άλλωστε είναι γνωστό τοις πασι (έτσι γράφεται αυτό ρε παιδιά;), ότι έχουμε ιδιαίτερη προτίμηση στο να τα κάνουμε ταναπού (πουτάνα με λίγα λόγια), μόνοι μας, παρά παρέα με συμβουλάτορες. 
Τι νομίζετε ότι είναι όλοι; Καρανίκες και Αδώνιδες να συμβουλεύουν πάντοτε σωστά τους τριγύρω τους; Ε όχι. Εννοείται πως όχι.

 Στο μεταξύ, και με αυτό κλείνω, αν λατρεύω για κάτι τα Χριστούγεννα και την εορταστική περίοδο, είναι για τις Αγιοβασιλίτσες τις σεξουαλιάρες. Αμί. Ειδικά στις γιορτές του δίνουν και καταλαβαίνει. Της κοκκινοζαρτιέρας γίνεται. 

 Αρκεί να έχουν και τα δωράκια τους. Ε τι, τζάμπα κάλαντα με τρομπόνια και... φυσαρμόνικες υφίστανται; 
Τσου, δεν υφίστανται. "Σου στέλνω μύνημα μ’ ένα ταμ ταμ να μαγειρεύεις με βιτάμ κι ήσουνα γόησα κι έκανες μπαμ κι εγώ σε ψάχνω στο χαμάμ..." Έτσι ακριβώς. Όπως τα λέει ο Νικόλας.

Καλό μας μήνα!

                      

                                                Στίχοι - Μουσική: Νικόλας Άσιμος