Ουλαλούμ…

Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά
απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,
κι έλεγα: Θά ‘ρθει απόψε απ’ τα νερά
κι από τα δάσα.

Θά ‘ρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει ήλιο και βροχή
και νειό φεγγάρι...

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,
και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα:

Πως – να, θα μείνει ο κόσμος με το «μπά»
που μ’ έλεγε τρελόν πως είχες γίνει
καπνός και – τάχας – σύγνεφα θαμπά
προς τη Σελήνη...

Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ·
κίνησα να σε βρω στο δρόμο – ωιμένα –
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή
κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ σ’ αγάπησα Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα γω – στραβός – μεσ’ τα νερά;
κι εσύ κοντά μου...

Γιάννης Σκαρίμπας

Στίχοι: Γιάννης Σκαρίμπας - Μουσική-Ερμηνεία: Νικόλας Άσιμος

Ελεύθεροι ή κατακτημένοι;

 Οι μέρες που όλο και περισσότεροι Έλληνες δεν θέλουν να έρθουν, ξανάρχονται. Μέρες μνήμης, αγώνων, πολέμου, αυτοθυσίας, δίψας για ελευθερία, αυτοεκτίμησης, μέρες περασμένων δεκαετιών, αλλότροιων στην σημερινή επιδερμική εποχή του φαίνεσθαι.  

  Μέρες που η φλόγα έκαιγε στα σωθικά όλων. 28η Οκτωβρίου 1940. Σύμπνοια και αποφασιστικότητα. Με αντιπάλους ανώτερους (θεωρητικά), από εμάς, αλλά με καρδιά χιλίων λεόντων, τα καταφέραμε τότε. Η μήπως όχι;
 

  Αν τα είχαμε καταφέρει, τότε γιατί ντρεπόμαστε να υψώσουμε την ελληνική σημαία σπίτι μας; Γιατί κάθε χρόνο, ολοένα και περισσότερο, η τιμή στην μνήμη των ανθρώπων εκείνης της περιόδου, ξεφτίζει, όπως οι αξίες μας;

 Σε μιά κοινωνία βαθιά και βαριά άρρωστη (είμαι και γω μέλος της), από την μιά κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς φασίστας και ακροδεξιός αν υποστηρίξεις την πατρίδα σου, από την άλλη στοχοποιείσαι αν υποστηρίζεις την διαφορετικότητα των συνανθρώπων μας και την οικουμενικότητα των λαών.

  Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή. Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου. Μια χώρα, ατελείωτο φρενοκομείο, μια χώρα που... τρώει τις σάρκες της, μια κοινωνία που... βράζει από θυμό και αγανάκτηση, χωρίς όμως να επικεντρώνει στα πραγματικά αίτια που την οδήγησαν σε αυτό.

 Και η Ελευθερία μας; Οι αγώνες των προγόνων μας; Είμαστε τελικά ελεύθεροι άνθρωποι; Δεν θα το΄λεγα. Για να μπορείς να είσαι και να νιώθεις πραγματικά ελεύθερος, πρέπει να μην είσαι δέσμιος των σκέψεων και της φιλαυτίας σου. Η πραγματική ελευθερία απαιτεί και προϋποθέτει προσωπικές θυσίες. Αλλαγή τρόπου σκέψης. Εσωτερική αναθεώρηση.

  Πλέον, αντίπαλοι δεν είναι οι Γερμανοί και οι Ιταλοί, οι Τούρκοι, οι Αλβανοί και οι Σκοπιανοί. Αντί για αυτούς η αφεντιά μας στέκεται απέναντι. Μας κοιτάει με αυτό το διαβολεμένο βλέμμα της κακεντρέχειας, του μίσους, του φθόνου και της χαιρεκακίας.  
 Αυτοί οι αντίπαλοι αν και δεν κρατάνε όπλα, είναι οι πιό θανατηφόροι, γιατί μπαίνουν στο μυαλό μας και το ορίζουν. Πολλές φορές στο τέλος το διαλύουν.

 Κάθε χρόνο τέτοια εποχή συλλογίζομαι και αναρωτιέμαι, τι άλλο πρέπει να μας συμβεί για να μάθουμε. Και πάντα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα. Πάθαμε, δεν μάθαμε, δεν θέλουμε να μάθουμε, δεν μας νοιάζει κιόλας...

--------------

"Στρατιώτες έρχονται 

Πάνε, ρωτάνε γιατί πολεμήσαν 

Κι εσύ ησυχάζεις 

Το δάχτυλο βάζεις 

Να βρεις την πληγή 

Μη με ρωτάς, δε θυμάμαι

 Μη με ρωτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς 

Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι,

μη με κοιτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς..."

Στίχοι: Λευτ. Παπαδόπουλος - Μουσική: Μάνος Λοϊζος

Ακόμα και τοίχοι έχουν... μιλιά Νο10

 Καλησπέρα, καλησπέρα! Επιστρέφω με την στήλη που έκανε πάταγο στην μπλογκόσφαιρα, με τα εξαιρετικά-πιασάρικα συνθήματα των τοίχων και τις απαντήσεις μου, που άλλαξαν το ρουν της μπλογκικής ιστορίας (το ξεφτίλισα...). 
 Ξαναπάμε. Γειά χαραντάν δικοί μου και δικές μου. Οι τοίχοι μας. Ένας τρόπος έκφρασης του είναι μας, ενδόμυχες σκέψεις, αστείες ατάκες, φιλοσοφημένη γραφή. Όλα αυτά και πολλά περισσότερα,θα σας παρουσιάσω παρακάτω στην δέκατη συνέχεια των... τοίχων που έχουν μιλιά. Άλλωστε πάει καιρός από την τελευταία φορά που έκανα παρόμοια ανάρτηση (καλύτερο αυτό). Ιδού λοιπόν...

Και πολύ σε περίμενε παλουκάρι...

Εγώ Σκορπιός και αυτή... ρουφιάνα!

Καλά αυτός μαρτυράει χωρίς ξύλο...

Δε το παίζω τρελός αλλά είμαι, δε το παίζω σου λέω τρελός...

Η έστω σεξ με... σοκολάτα!

Μεταξύ μας αγορίνα, να πηδήξεις θέλεις...

Καταλάβατε ε; Μετά φταίνε οι άντρες που είναι γουρούνια...

Η 1η από τις 10 εντολές...

Πάλι καλά να λες, σε άλλους χρωστάνε ολόκληρες ζωές...

Φέρελπις νέος...

Άτσααα ο Ντι Κάπριο των φτωχών...

Πιστεύω...

 Πιστεύω σε κείνον που χτίζει, και αγεροκρέμεται μες στον ουρανό, σαν Θεός, και κατευνάζει το χάος, πιστεύω σε κείνον που θερίζει, και το δρεπάνι του κυματίζει ολόφωτο σαν τα λαγόνια της αγαπημένης μου.

Πιστεύω σε κείνον που αγαπάει, όπως πιστεύω και σε κείνον που μισεί, πιστεύω σε κείνον που αμαρτάνει κα ζητάει με δάκρυα να τον συγχωρέσουν...

 Πιστεύω και σε κείνον που αμαρτάνει και συχωρνάει τον εαυτό του και προχωράει, πιστεύω στη μέρα που σου δίνει πράγματα μες στο φως, πιστεύω και στη νύχτα που σου ξαναδίνει τα πράγματα μες στην καρδιά σου, πιστεύω στο αλάτι και στο κάρβουνο, στις μέλισσες και τα παιδιά...

Πιστεύω στις πολιτείες, που η βουή τους, σαν τους ραψωδούς, έξω από το παραθύρι σου, τραγουδάει την οδύσσεια της καθημερινότητας. Πιστεύω και στη γλυκειά ετούτη γη, γεμάτη μαχαιρώματα και ζεστούς γυναικείους κόρφους...

 Πιστεύω στους μεγάλους εφευρέτες, τους ήρωες, τους ποιητές που αλλάζουνε με μιά χειρονομία  τη γεωγραφία και τα πεπρωμένα, πιστεύω και στα ταπεινά βόδια που σηκώνουνε στη ράχη τους, σα δόξα, το αιώνια αναλλαχτο κι ολοπόρφυρο δειλινό, πιστεύω σε σας που κρατάτε ψηλά τις σημαίες και προχωράτε μές στον ενάντιο άνεμο, πιστεύω και σε κείνα που δεν πιστεύω...

* Τάσος Λειβαδίτης- Απόσπασμα από το "Σύμβολο Πίστεως" (Ο Άνθρωπος με το Ταμπούρλο- Εκδόσεις Κέδρος 1979)

Υ.Γ. Καλό Μήνα σε όλους και όλες...