Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017

Ζήλια μεταξύ γυναικών (feat. Άντε από δω ρε τσόκαρο...)

 Έχουμε και λέμε. Μην τα βάζετε με γυναίκες. Είναι μοχθηρές. Τέρατα. Πλάσματα εξωτερίκευσης κακίας. Θηλυκοί Χίτλερ. Στραβομουτσουνιάζουν. Αγριεύουν. Ρίχνουν τα φαρμακερά βέλη τους και ενίοτε τις... αιωρούμενες παντόφλες τους και "όποιον πάρει ο Χάρος".

 Όχι όλες οκ. Μακριά από μας οι γενικεύσεις. Αλλά για ρωτήστε και τις αντίστοιχες παθούσες κάρχιες... εεεε γυναίκες ήθελα να πω. Ιστορίες γεμάτες ματωμένα τσόκαρα, ξεμαλλιάσματα και νυχιές. Welcome to hell...

 Ντάξει πρέπει να εξηγηθώ. Και εξηγούμαι για άκομη μιά φορά. Μην τολμήσεις να κοιτάξεις τον γκόμενο τους ή τον άντρα τους. Μη διανοηθείς να τον ακουμπήσεις καταλάθος  ενώ περνάς από δίπλα του. Ούτε καν να σου περάσει από το μυαλό να του στείλεις καλησπέρα στο φου μπου.


Εννοείται πως δεν θα πρέπει να διαπρέπεις στον χώρο της εργασίας σου. Σκέψου το πολύ αν είσαι ψηλότερη και φοράς και τακούνι δίπλα τους. Αν τέλος μαγειρεύεις καλύτερα, τότε μαύρο φίδι που σ΄έφαγε...

Ω ναι, σε σένα το λέω μέλλουσα γυναίκα αράχνη, ποταπό και υποχθόνιο τσουλάκι (το τσουλάκι είναι καθαρά γυνακεία έκφραση παρεπιπτοντως), που νομίζεις οτι θα υψώσεις ανάστημα στην παλαιά εταίρα (κατά κόσμον πόρνη, κατά... υπόκοσμον πουτάνα).  Εκτός αν θέλεις να αλλάξεις κούρεμα στα μαλλιά σου και να μεταμορφωθείς σε θηλυκό Τέλη Σαβάλας. Για να σε δω τολμάς; Και οκ, οι άντρες που και που λακίζουμε με τις τρελές. Εσεις οι γυναίκες όμως δεν έχετε φόβο μέσα σας; Δεν λυπάστε την ζωούλα σας; Δε θέλετε  να κάνετε οικογένεια και μετά σαν καλές νοικοκυρές να χωρίσετε και να απατήσετε τον άντρα σας;;; 


 Δε σας καταλαβαινω ειλικρινά. Αφού βλέπετε πως γυαλίζει το μάτι τους. Αφού νιώθετε την καυτή τους ανάσα όταν πλησιάζετε το αρσενικό τους.  Δε πα να΄στε κολλητές φίλες, παλιές συμμαθήτριες, νυν κουμπαροκουτσομπόλες; Εκείνη την στιγμή μεταμορφώνεστε σε άτιμη σκύλα που... "θα σου δείξω εγώ παλιοτσόκαρο", "θα σου μάθω τον σεβασμό άξεστη καραβλαχάρα".
 Γιάυτό προτείνω καταρχήν ασφάλεια ζωής και κάτα δεύτερον σύνεση. Καλού κακού προσλάβετε και έναν bodyguard (όχι αλά Κέβιν Κόστνερ, αλά Ντάνι Ντε Βίτο καλύτερα). Ίσως γλιτώσετε...

Και δεν είναι η μοναδική απειλή αυτή βέβαια. Το ξεκίνησα από την έσχατη περίπτωση εγώ. Υπάρχουν και οι πιό light εκδοχές ένδειξης ζήλιας και εκδικητικών τάσεων, που έχει να κάνει με την καθημερινότητα. Σκάσιμο λάστιχων στο τουτού σας ή χάραξη των αρχικών του ονόματος τους, με την σίγουρη μέθοδος καταστροφής του κλειδιού-μαχαιριού-τσιμπιδακίου (sic).

Υπάρχει η πιθανότητα αηδιαστικών μηνυμάτων στο κινητό ή στα κοινωνικά δίκτυα, άλλη και η παρωχημένη, αλλά ουχί αμελητέα μέθοδος του "κακού ματιού" που προκαλεί πονοκεφάλους, εμετόυς και διάρροιες. Κοινώς σας πάει...πλυντήριο!

 Αυτά τα λίγα από τον μίνι οδηγό προς ναυτιλομένες. Η ζήλια δεν είναι καλό πράγμα. Οι ζηλιάρες γυναίκες είναι χειρότερο. Βασικά το συγκρίνω μόνο με την κλωτσιά στα αχαμνά. Για τόσο πόνο μιλάμε!

 Αλλά μην μου ανησυχείτε. Αν μεινετε έξω απο τον χορό, αν είστε σωστές και δεν ξενοκοιτάτε όλα θα πανε καλά. Και αυτές οι μέγαιρες θα πάψουν για λίγο να αποζητάνε αίμα. Θα ρουφάνε του αγοριού, του άντρα, του φίλου τους.

Υ.Γ. "Ο φθόνος είναι συντετριμμένος θαυμασμός", είχε πει ο Δανός φιλόσοφος Σίρεν Κίργκεκορ. Μη μασάτε...

Τρίτη 21 Νοεμβρίου 2017

"Άντε να πνιγείτε ρε". Και μεις το κάνουμε...

 Αυτή η χώρα, αυτό το κράτος συνεχώς μας εκπλήσσει. Αρνητικά. Δεν έχουν περάσει παρά μόνο λίγες μέρες, από ακόμα μιά μαύρη σελίδα που γράφτηκε στα κιτάπια αυτού του τόπου. 
 Δεκάδες συνάνθρωποι μας χάθηκαν στις λάσπες, καταπλακώθηκαν απο αυτοκίνητα και μπάζα, πνίγηκαν απο τη νεροποντή που έπληξε την χώρα, και κυρίως την... ξεχασμένη-μπαζωμένη Δυτική Αττική. Η φύση δεν παραβαίνει ποτέ τους δικούς της κανόνες, είχε πει κάποτε ο Πάμπλο Πικάσο. Οι άνθρωποι δυστυχώς το κάνουν σχεδόν πάντα...


 Στις πλάτες των ταλαιπωρημένων κατοίκων, που και αυτοί έχουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί, μιάς και χτίσανε σπίτια πάνω σε ρέματα, παράνομα και εκτός σχεδίου, οι πολιτικοί μας ηγέτες, παίζουνε για ακόμη μιά φορά την... κολοκυθιά.  

 Φταίει ο ένας, όχι φταίει ο άλλος, η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, ο Σύριζα, οι Δήμοι, οι Νομαρχίες και πάει λέγοντας. Τσακώνονται στα κανάλια, βρίζονται στην Βουλή, αερολογούν και (ψευτο) οδύρονται, κάνοντας όπως πάντοτε τους μετά Χριστον προφήτες. Aν είχαν λίγη τσίπα επάνω τους, θα έπρεπε να είχαν παραιτηθεί όλοι τους.
 Είναι ποτέ δυνατόν σε καιρό ειρήνης να έχουμε τόσα θύματα, τόσες καταστροφές από μιά, οντως, πολύ δυνατή νεροποντή;;; Η μήπως βρισκόμαστε σε ένα διαρκή πόλεμο και δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει;


 Αυτό που διακρίνω καθημερινά τα τελευταία χρόνια είναι η αγανάκτηση του κόσμου. Αγανάκτηση η οποία όμως εξωτερικεύεται με λάθος τρόπο και στους λάθος ανθρώπους. Και για να μην γίνει καμία παρανόηση δεν εννοώ να... βαράμε πολιτικό όπου τον πετυχαίνουμε.

 Όχι, δεν είναι αυτή η λύση. Αλλά σίγουρα δεν είναι λύση να ξεσπάμε στους συνανθρώπους μας. Στην οικογένεια μας.  Στους φίλους μας. Στους ανθρώπους που μας εξυπηρετούν σε ταμεία, τράπεζες, εκεί που πίνουμε τον καφέ μας ή το ποτό μας. Στους περαστικούς που καταλάθος μας σκουντάνε ή σε αυτούς που παίρνουν την θέση μας στα μέσα μεταφοράς.

Όταν αυτοί που μας κυβερνάνε, και το κάνουν από την δική μας ψήφο εμπιστοσύνης, δε νοιάζονται για μάς, αυτό όμως δε σημαίνει ότι πρέπει να γίνουμε ίδιοι. Πρωτίστως για την καθημερινότητα μας. 

 Τέτοιες συμπεριφορές, περισσοτερο μας δυσκολεύουν, παρά μας δίνουν λύση. Γιατί, μην ψαρώνετε. Θα νιώσουμε κάποιοι εκείνη την στιγμή. Θα θεωρήσουμε μαγκιά το ότι καπελώσαμε ή την... είπαμε σε κάποιον. Μετά όμως; Μετά δυστυχώς τα προβλήματα μας θα είναι πάλι εκεί. Μπροστά μας. Να μας ταλαιπωρούν. Και θα έχουμε απομακρυνθεί από την ανθρώπινη ιδιότητα μας.

  Από ότι συμβαίνει σε αυτό τον τόπο τα τελευταία χρόνια των μνημονίων, ένα πράγμα με προβληματίζει. Η έλλειψη ανθρωπιάς. Δεν είναι κάτι που ανακάλυψα αυτό το διάστημα βέβαια. Προυπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. 

 Αλλά αντί οι δυσκολίες να μας ενώνουν ως ανθρώπους, μας απομακρύνουν. Λειτουργούμε εγωιστικά, χαιρέκακα, σκληρά. Με φοβίζει η κτηνωδία που κρύβουμε μέσα μας.  Γιατί δεν μαθαίνουμε. Δεν θέλουμε να μάθουμε θα έλεγα. Μας λένε να πάμε να πνιγούμε. Και εμείς πλέον το κάνουμε στην κυριολεξία...

Υ.Γ. Μόναδική χαραμάδα ελπίδας σε αυτό το σκοτάδι που μας περιβάλλει, η συμπαράσταση και ο αλτρουϊσμος κάποιων συνανθρώπων μας, που προσφέρουν από το υστέρημα τους στους πληγέντες από την κακοκαιρία. Αλλά και η αυταπάρνηση που έδειξαν κάποιοι ριψοκίνδυνοι για να σώσουν ανθρώπους που κινδύνευαν. Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα τους...


* Στο τραγούδι της ημέρας, "Happiness is a warm gun", από τους Beatles και το White album, που κυκλοφόρησε σαν σήμερα το 1968...

Σάββατο 11 Νοεμβρίου 2017

Θα΄ρθει μιά μέρα...


Θά ῾ρθει μιὰ μέρα ποὺ δὲ θά ῾χουμε πιὰ τί νὰ ποῦμε
Θὰ καθόμαστε ἀπέναντι καὶ θὰ κοιταζόμαστε στὰ μάτια
Ἡ σιωπή μου θὰ λέει: Πόσο εἶσαι ὄμορφη, μὰ δὲ
βρίσκω ἄλλο τρόπο νὰ στὸ πῶ...

Θὰ ταξιδέψουμε κάπου, ἔτσι ἀπὸ ἀνία ἢ γιὰ νὰ
ποῦμε πὼς κι ἐμεῖς ταξιδέψαμε.
Ὁ κόσμος ψάχνει σ᾿ ὅλη του τὴ ζωὴ νὰ βρεῖ τουλάχιστο
τὸν ἔρωτα, μὰ δὲν βρίσκει τίποτα... 



Μανόλης Αναγνωστάκης

- - - - - - - - - - - - - - -

Θα ‘ρθούνε καλύτερες μέρες
Να μη μου θυμώνει κανείς
Σαν έρθουνε εκείνες οι μέρες
Δεν ξέρω που θα ‘μαστε εμείς

Σαν έρθουνε εκείνες οι μέρες
Δεν ξέρω που θα ‘μαστε εμείς

Θα ‘ρθούνε πιο ξένοιαστα χρόνια
Κι αλλιώτικοι τρόποι ζωής
Σαν έρθουνε εκείνα τα χρόνια
Δεν ξέρω που θα ‘μαστε εμείς

Σαν έρθουνε εκείνα τα χρόνια
Δεν ξέρω που θα ‘μαστε εμείς

Θα ‘ρθούνε καλύτερες μέρες
Και ξέρω που θα ‘μαστε εμείς...


Στίχοι -Μουσική: Λουκιανός Κηλαηδόνης

Τετάρτη 1 Νοεμβρίου 2017

Ωραία, ήρθε ο Νοέμβρης. Και τώρα τι;;;

 Και μπήκαμε στον Νοέμβρη. Και έχω την εντύπωση ότι... μπουκάραμε χειρότερα απ΄ότι τον Οκτώβρη που την έκανε και αυτός με ελαφρά...

 Κάτι για επιδόματα αλληλεγγύης ακούω (που σημαίνει ότι θα μας τα πάρουν τριπλάσια πάλι πίσω), κάτι για επιδόματα θέρμανσης ακούω (που σημαίνει ότι θα δώσουμε μπροστάτζα τα λεφτά και θα μας τα επιστρέψουν... καλοκαίρι) και έχουμε και συνέχεια.
 Κάπου πήρε το αυτί μου πως έρχεται καρφωτή και η... ανάπτυξη (και ναααα οι ουρές στα εκδοτήρια για να βγάλουμε τις μηνιαίες ηλεκτρονικές κάρτες μετακίνησης, ναααα η ανεργία, ναααα τα κουρέματα μισθών και συντάξεων). Ότι έρχεται, έρχεται όμως η μεγάλη αλλαγη. Ποιοί το λένε; Οχι έγω πάντως. Οι Υπουργοί, ο Πρωθυπουργός και η παρέα τους. Γκέγκε;

 Πάλι καλά που ο μήνας αυτός... φυσάει από μόνος του, ειδάλλως θα βάζαμε μαύρες πλερέζες με αυτά που συμβαίνουν. Τι; Γιατί φυσάει; Εξηγούμαι. Τούτο τον μήνα που ανήκει ως επί το πλείστον στους Σκορπιούς όλης της Γης (ναι, και στην αφεντιά μου), γεννήθηκαν στο πέρασμα των χρόνων, μεγάλες προσωπικότητες και σπουδαίοι άνθρωποι.
 
 Ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο (ο υπέροχος Γκάτσμπυ), η φωνάρα Δήμητρα Γαλάνη, οι... φωνάρες (απο κορμί δηλαδή... φωνάρες) Μάϊλι Σάϊρους (εγώ την λατρεύω πάντως), Ήβη Αδάμου, οι μοντέλες-παρουσιάστριες-τηλεπερσόνες (τι λέξη Θεέ μου...) Δούκισσα Νομικού και Ευαγγελία Αραβανή, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης και η Αλέκα Παπαρήγα ( κου κου εεεε), η Εμμάρα η Στόουν και η Ντέμι -ονείρωξη-Μουρ! Ε θέλετε και άλλους για να πειστείτε ότι ο μήνας τα... σπάει;;;;

 Και να΄ταν μόνο οι γεννήσεις; Έχουμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου από την τότε γενιά φοιτητών (όχι όλων) που κατέστρεψαν την Ελλάδα αργότερα, έχουμε την πρώτη του MEGA στον αέρα, έχουμε την βροχή των Λεοντιδών και τα Εσόδια της Θεοτόκου μας. Δόξα τω Θεω, γεμάτος, θετικότατος μήνας.
 Αφού έτσι μου΄ρχεται, να τραγουδήσω προκαταβολικά την επιτυχία: "επεράσαμε όμορφα, όμορφα, όμορφα...", τόσο σίγουρος και αισιόδοξος είμαι!

Αααα και που΄στε, δεν θέλω μουντρουχιές και πεσμένα.. ηθικά! Όλα θα στρώσουν. Σιγά σιγά. 
 Και η ανάπτυξη θα έρθει, και ασφαλείς θα νιώσουμε κάποια στιγμή και δουλειές θα υπάρξουν με το τσουβάλι. 

Και στις αγορές θα βγούμε και επενδύσεις θα έρθουν σωρηδόν και γκόμενα θα πιάσουμε (για μένα πάει αυτό). Έχουμε πρόγραμμα. Μην μου ανησυχείτε. Τα πρώτα εκατό χρόνια είναι δύσκολα... Μετά; Άντε πιάστε μας...

Υ.Γ. Καλό μας μήνα!

Αναγνώστες

Page translation