Τ'ακούς ρε;

 Έφτιαξα μέσα μου ένα σπίτι
Με τοίχους αδιαπέραστους απ' την κακία
Με ψυχή αναλλοίωτη απ' την ευτέλεια
Για να μην πονάω, τ' ακούς; 

Έφτιαξα μέσα μου ένα σπίτι
Με σκεπή σμιλεμένη από αγάπη
Με πόρτες χτισμένες από υπομονή
Για να μην πονάω, τ' ακούς;

Έφτιαξα μέσα μου ένα σπίτι
Χωρίς ξύλινα πατώματα,
για να μην τρέμω στον ήχο των βημάτων σου
Χωρίς καθρέφτες,
για να μην βλέπω τα σημάδια της "λατρείας" σου
Τ' ακούς;

Πάντα ήσουν έτσι,
Εγώ έφτιαχνα, εσύ χαλούσες
Εγώ αγαπούσα, εσύ μισούσες,
Εγώ σε χάϊδευα, εσύ με χτυπούσες

Μα όμως μάθε το για τα καλά
Έφτιαξα μέσα μου ένα σπίτι
Και πλέον όσο κι αν χτυπάς, δεν πρόκειται να ανοίξω
Τ' ακούς ρε, τ' ακούς;

 

 Και ναι, αυτή ήταν, για άλλη μια φορά, η συμμετοχή μου στο 27ο Συμπόσιο ποίησης που διοργανώνει πάντα με μεράκι η αγαπημένη μου Αριστέα (https://princess-airis.blogspot.com/). Η επιλογή της λέξης ήταν απόλυτα επιτυχημένη, γιατί πραγματικά μας έδωσε πολύ όμορφα κείμενα. Συγχαρητήρια στην Μαρία (http://toapagio.blogspot.com/), που για ακόμηα μια φορά σάρωσε! Συγχαρητήρια σε όσους και όσες έγραψαν, διάβασαν και βαθμολόγησαν, στους πρώτους και στους τελευταίους, και βέβαια, ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Αριστέα. Γιατί καταφέρνει με αυτό το δρώμενο να βγάζει πάντα τον καλύτερο εαυτό μας.

 Προσπαθούσα να σκεφτώ πως θα μπορέσω να χωρέσω την λέξη σπίτι στις σκέψεις μου. Και βγήκε αυτό. Ελπίζω όχι να σας άρεσε, αλλά να σας άγγιξε. Αυτό ήθελα.Έστω και λίγο...

Τελευταία μέρα του 2021 και θέλω να κλείσω λίγο διαφορετικά από τις προηγούμενες χρόνιες.

 Δεν θα ευχηθώ καλή χρονιά, όχι γιατί δεν θέλω να είναι τέτοια, απλά γιατί τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πλέον τόσο κοινότυπη η ευχή, που νομίζω ότι τελικά μας γεμίζει προσμονές σε μια περίοδο δύσκολη και άσχημη για την ανθρωπότητα. Προσγειωνόμαστε απότομα και εκεί ξεκινούν τα δύσκολα...

Θα ευχηθώ υγεία, θα ευχηθώ ψυχική ηρεμία, θα ευχηθώ το 2022 να μην μας πάρει αλλά να μας δώσει επιτέλους. Να μας κάνει πιό ανθρώπινους στις επαφές μας, να κατευνάσει τα πάθη (όχι όλα χαχαχα), να είναι ένα έτος αναθεώρησης και αγάπης.

ΥΓ. Σας αφήνω με Γιάννη Πουλόπουλο. Ένα τραγούδι που όταν το ακούω η ελπίδα γεννιέται ξανά μέσα μου. Με χρώματα, αρώματα, μυρωδιές, εικόνες. Με αγάπη. Πολλή αγάπη. Κι ας μην ξημερώνει Κυριακή αύριο. Τα ξαναλέμε.

"Ξημερώνει Κυριακή 

μη μου λυπάσαι 

Έιναι όμορφη η ζωή

 να το θυμάσαι..."

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος Μουσική: Μίμης Πλέσσας

Have Yourself a Merry Little Christmas...

 Να' μαστε πάλι εδώ. Ζωντανοί. Ακμαίοι η όχι δεν έχει τόσο σημασία. 

Αναπνέουμε. Παλεύουμε. Προσπαθούμε. Αγωνιούμε, μιζεριάζουμε, μαλώνουμε, γελάμε και κλαίμε. Χριστούγεννα του 2021. Με τον κόσμο γύρω μας να αλλάζει τόσο γρήγορα που πολλες φορές χάνουμε τον εαυτό μας. 

Ξοδεύουμε και ξοδευόμαστε σε καταστάσεις αδιέξοδες.

Τα χρόνια δείχνουν μαύρα και δύσκολα. Οι καρδιές μας όμως δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία λέξη. Κάντε χώρο στην αγάπη να περάσει. Αφήστε την να γεμίσει την ψυχή σας.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους και όλες. 

 

 "Τα Χριστούγεννα είναι μια γέφυρα. Χρειαζόμαστε γέφυρες, καθώς ο ποταμός του χρόνου γίνεται παρελθόν. Τα σημερινά Χριστούγεννα, θα πρέπει να σημάνουν την δημιουργία ευτυχισμένων ωρών για το αύριο, και να αναγεννήσουν εκείνες του χθες."
Gladys Taber

 

 “Ευλογημένη είναι η εποχή η οποία εμπλέκει ολόκληρο τον κόσμο σε μια συνωμοσία αγάπης."
Hamilton Wright Mabie

 

"Have yourself a merry little Christmas
Let your heart be light.."

Φλασιές... Χριστουγέννων

 Ώρες ώρες αναρωτιέμαι για την χρησιμοτητα των πραγμάτων. Την ουσία και τον λόγο για τον οποίο υπάρχουν. Ένα από αυτά τα "πράγματα", είναι και οι γιορτές των Χριστουγέννων. 

 Πέρα απο τον προφανή λόγο, που είναι η εμπορευματοποίηση της συγκεριμένης περιόδου για ιδίον όφελος από την κοινωνία των ανθρώπων, πέρα απο την γέννηση της έννοιας Χριστός (που εγώ θεωρώ ότι υπήρξε με σάρκα και οστά), υπάρχει κάτι ακόμα που, ακόμη και να συνέβη κατά λάθος, είναι αυτό θα ήθελα πάντα να χαρακτηρίζει αυτή την ευλογημένη περίοδο. 

 Η  δυνατότητα που μας δίνεται να γινόμαστε, έστω και για λίγο, παιδιά. Με όλα τα σημαντικά και όμορφα που περικλείει αυτή η λέξη.

 Σίγουρα δεν είναι για όλους τους ανθρώπους έτσι. Σίγουρα ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων σιχαίνεται τα Χριστούγεννα. Ο καθένας έχει τον λόγο του. Άλλος νιώθει μόνος, σε άλλον θυμίζει άσχημες καταστάσεις, σε κάποιον μπορεί να θυμίζει ότι πάντοτε τα περναγε φτωχικά, για κάποιους ανθρώπους που δεν έχουν τα βασικά αυτή η περιόδος είναι μαρτύριο αντί για χαρά.

 Απ' την άλλη όμως, είναι και μια ευκαιρία. Μια μοναδική ευκαιρία να γίνουμε παιδιά. Να αγαπήσουμε, να αγαπηθούμε, να συγχωρήσουμε και να μας συγχωρήσουν, να προσπαθήσουμε να βρούμε το νόημα της υπαρξής μας, που είναι η αλληλεγγύη, η δοτικότητα και η αγάπη. Η έννοια παιδί δεν σημαίνει απαραίτητα, μόνο όμορφες αναμνήσεις. Αλλά και συγκεκριμένη συμπεριφορά. Αθωότητα, ειλικρίνεια, νοιάξιμο, ικανοποίηση και με τα λίγα, ζωντάνια, απλή σκέψη και αγάπη. Πολλή και πολύ αγάπη.

 Ξέρω, ξέρω. Κάθε χρόνο τα ίδια. Και τι έγινε αν για λίγες μέρες αλλάξουμε ρότα και γίνουμε λίγο καλύτεροι; Και αν το κάνουμε εκ του πονηρού; Και σιγά που νοιαζόμαστε πραγματικά για τον διπλανό μας. 

 Για τα παιδιά, για την φτώχεια, την κακοποίηση συνανθρώπων μας, την κακοποίηση ζώων, τα απαραίτητα που λείπουν απο εκατομμύρια ανθρώπους;   

Που πλέον έχουμε γίνει μια κοινωνία τεράτων, που η αξία της ανθρώπινης ζωής έχει ευτελιστεί και εξευτελιστεί ταυτόχρονα; Που το συμφέρον και το χρήμα κυβερνάει τκς ζωές μας; Ξέρω, ξέρω.

 Επιτρέψτε μου να έχω ακόμα πίστη στον άνθρωπο όμως. Στην αξία του, στην ανάγκη του τελικά να αγαπήσει και να αγαπηθεί κάποια στιγμή. Στην προσπάθεια που κάνει να υπερνικήσει τα πάθη και τα λάθη του. Να γίνει, έστω και μια ιδέα, καλύτερος και πιο ανθρώπινος με τους γύρω του.

 Ναι, ακούγεται σαν όνειρο θερινής νύχτας. Ναι, ο κόσμος δείχνει να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Μα κάθε χρόνο τέτοια εποχή, έχουμε την ευκαιρία. Να νιώσουμε αυτό το μοναδικό συναίσθημα χαράς και αγαλλίασης με τον διπλανό μας. Με ένα χάδι, μια κουβέντα, ένα δώρο. Οχι απαραίτητα υλικό, αλλά κυρίως συναισθηματικό.

 Μου λείπουν τα παλιά Χριστούγεννα. Τότε που όλα ήταν πιο απλά. Τότε που το σπίτι μύριζε πίτες της γιαγιάς, τότε που χωρίς ίντερνετ βρισκόμασταν με φίλους και συγγενείς, με ένα απλό τηλεφώνημα, με μια επίσκεψη στο σπίτι. 

 Τότε που περίμενα, με μια μαγική αίσθηση μέσα μου, τον Άγιο Βασίλη να... σκάσει μύτη μετά τα μεσάνυχτα. Τότε που στολίζαμε την τάξη στο σχολείο. Που οι φούρνοι τα πρωινά μου... σπάγανε την μύτη με τις μυρωδίες τους. Τα καλούδια τους. Μελομακάρονα, κουρμπιέδες, τσουρέκια. Το Μινιόν, τα μαγαζιά στο κέντρο της πόλης, στολισμένα και φανταχτερά.

  Τότε που καθόμασταν στην τηλεόραση να παρακολουθήσουμε τα παιδικά και τις ταινίες που έιχαν ως θέμα την Γέννηση του Χριστού, τις γιορτές, την έλευση του νέου χρόνου.

Η την εποχή που ήμουν έφηβος. Και τότε που έπιασα για πρώτη φορά δουλειά.  Οι ατελείωτες ώρες δουλειάς στην περίοδο των γιορτών, με ένα μαγαζί όμως στολισμένο, με χαμόγελα συναδέλφων, με ένα μέλλον όμορφο να ανοίγεται μπροστά μου. 

 Με τον Στήβι Γουόντερ να μου τραγουδάει " i just want to say i love you" και το μυαλό μου να ταξιδεύει. Εκείνα τα πρώτα Χριστούγεννα όταν σπούδαζα. Τα πρώτα σκιρτήματα. Οι παρέες, τα γέλια.

 Οι εποχές αυτές έχουν μια αίσθηση γλυκόπικρης νοσταλγίας. Τα χρόνια περνάνε και οι άνθρωποι φεύγουν απο δίπλα μας. Αγαπημένα πρόσωπα, που έπαιξαν σημαίνοντα ρόλο στην ζωή μας. Φίλοι που χάθηκαν, συγγενείς, γνωστοί άγνωστοι, που λέγαμε απλά μια καλημέρα, ή που παίξαμε μαζί τους κρυφτό και κυνηγητό, που εργαστήκαμε παρέα, που γλεντήσαμε και κλάψαμε και γελάσαμε.

 Ναι, ακόμη και τότε υπήρχαν προβλήματα, αλλά η καρδιά μας ήταν πιο αγνή. Πιο υπομονετική, πιο ήρεμη.

Aυτές οι γιορτές μου λειπουν. Και μου λείπουν γιατί νιώθω πως δεν βρίσκω πια αυτή την ευκαιρία να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Γιατί οι γύρω μου είναι κλειδωμένοι. Απόμακροι. Γιατί πολλές φορές γίνομαι έτσι και γω.

 Μπαίνουμε σε μια περίεργη στροφή ως ανθρωπότητα θεωρώ. Χρειάζεται πίστη και αλληλεγγύη. Χρειάζεται ανθρωπιά. Σε ότι ζούμε αυτό ειναι το αντίδοτο. Αγαπήστε λίγο παραπάνω τον διπλανό σας. Νοιαστείτε τον. Ακούστε τι έχει να σας πει. Βοηθήστε τον όπως μπορείτε.

 Πρέπει, οφείλουμε στον εαυτό μας να προσπαθήσουμε να δούμε ξανά την θετική πλευρά της ζωής. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να δούμε ξανά με αισιοδοξία το μέλλον, μα πιο πολύ, μόνο έτσι θα γίνουμε έστω και λίγο, καλύτεροι άνθρωποι. Ας αρπάξουμε την ευκαιρία...

 

 ΥΓ. Θα τα πούμε ξανά πριν τα Χριστούγεννα δικοί μου και δικές μου. Σας φιλώ.

Νταλκαδιάρης Δεκέμβρης...

 Ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο ακούγοντας Μανώλη Αγγελόπουλο. "Χίλια κομμάτια όταν για σένανε γινόμουνα και συγχωρούσα κάθε λάθος σου βαρυυυυυύ και καθε νύχτα σε σκεφτόμουν και καιγόμουνα, γιατί με πρόδωσες για άλλου το φιλί". 

 Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πως να το συνδέσω με τα Χριστούγεννα, την πανδημία και τα ευτράπελα που συμβαίνουν γύρω μας, αλλά έχω να πω τούτο: Τρέλανε μας ρε Μανώλη μεγάλε Τσιγγάνε, νταλκαδιάρη! Αααα να το βρήκα, το ημερολόγιο λέει 2 του μήνα του γιορτινού και νταλκαδιάρικου, μιας και τον Δεκέμβριο οι έρωτες, τα γούτσου γούτσου και τα πίτσι πίτσι, έχουν την τιμητική τους. Εδώ κολλάει και ο Μανώλης...

 Και μεις μη νομίζετε χίλια κομμάτια έχουμε γίνει για τους κυβερνώντες μας. Αυτά τα πεφωτισμένα μυαλά που μας έχουν αλλάξει τον αδόξαστο και μας... αγαπάνε με τον τρόπο τους. Μια δόση, δύο δόσεις τρεις και το λουρί της μανας. Οι άλλοι στην Φάιζερ λένε πως σε τρεις μήνες θα έχουν βγάλει νέο εμβόλιο για την μετάλλαξη Όμικρον. Μα τι νομίζουν ότι ειναι τα εμβόλια ρε παιδιά; Ταχύρρυθμα μαθήματα ECDL ή ελιές που ξεπικρίζουν σε βαζάκι στο παραθύρι;

 Εκατό ευρώ πρόστιμο λέει σε όσους άνω των 60 δεν κάνουν το εμβόλιο. Λογικό μου ακούγεται. Είναι τέτοιος ο ρυθμός ανάπτυξης της χώρας, είναι τόσο υψηλές οι συντάξεις, η αγορά όχι απλώς κινείται αλλα χορεύει και τσιφτετέλι, που οκ, ένα κατοστάρικο λιγότερο τι διαφορά να κάνει στους μεγιστάνες συνταξιούχους των Σεπολίων και της Κοκκινιάς;

 Ευτυχώς που έρχονται Χριστούγεννα πάντως και όσο ναναι ένα mood  ανανέωσης και αισιοδοξίας υπάρχει μπροστά μας. Πλακωθείτε στα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες και αφήστε την κατάθλιψη μόνη της σε μια γωνιά, να κλαίει την μοίρα της.  Βγείτε λίγο, περπατήστε, συναναστραφείτε, πάντα με προσοχή, νταξ βγάλτε και τα μάτια σας κακό δεν είναι και γενικά προσπαθήστε να πάρετε τα πράγματα όπως σας έρθουν.

 Εδώ και ο Έρντι (aka Ερντογάν ο μεγαλοπρεπής), έτσι τα παίρνει. Χαλαρά. Άσχετα αν πεινάει ο Τούρκικος λαός. Άλλωστε μόνο αυτός είναι που πεινάει; Μέχρι και μισό κουλούρι πουλάνε στους δρόμους  της γειτονικής χώρας. Αλλά ο Έρντι βλέπει παντού φαντάσματα. Φταίει ο έτσι, φταίει ο δείνα και μόνο αυτός τα κάνει όλα σωστά...

 Λοιπόν, σα να σας τα είπα πολλά πάλι και θα φύγετε με ένα κεφάλι καζάνι από αυτά που διαβάσατε. Τίποτα, όπως τα είπαμε, απολαύστε τον τελευταίο μήνα του 2021, οπλιστείτε με υπομονή και ότι θέλετε εδώ ειμαι, χτυπάτε και ανοίγω.

 Κλείνοντας, θέλω να αναφέρω ότι είμαι πολύ συγκινημένος γιατί πλέον η μιλφάρα Μπρίτνει Σπίαρς είναι ελεύθερη απο τα δεσμά του πατέρα της και ήδη αρχίζει να χαίρεται την ελευθερία της με γυμνές φωτογραφίες.  Δεν έχασε χρόνο το Μπριτνεάκι...

ΥΓ. Καλό μήνα!  

ΥΓ2. Το ότι ξεκίνησα με Αγγελόπουλο και τελείωνω με Σπίαρς, είναι τουλάχιστον ανησυχητικό...

 

Τζία Καράντζι: Η ομορφιά (δεν) είναι μια υπόσχεση ευτυχίας...

 "I've seen the world, done it all, had my cake now...". Αυτά τα λόγια, από το young and beautiful της Λάνα Ντελ Ρέι μου ήρθαν ανεπαίσθητα στο μυαλό, διαβάζοντας πρόσφατα την ιστορία της πολυτάραχης ζωής της Τζία Καράντζι. Του, πιθανότατα, πρώτου πραγματικού τοπ μόντελ, που εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 80', κυριάρχησε με την ομορφιά της, έκανε... μόδα  το μόντελινγκ αλλά ταυτόχρονα συγκλόνισε με το πρόωρο τέλος της από AIDS. 

 Ο Πιέρ Κλωντ Μπουάστ, Γάλλος λεξικογράφος, είχε πει πως η ομορφιά πεθαίνει δύο φορές. Στην περίπτωση της Καράντζι, οι "θάνατοι", μέχρι την τελική της φυγή σε ηλικία 26 ετών σαν σήμερα το 1986, ήταν πολλοί και επώδυνοι.

 Γεννημένη στις 29 Ιανουαρίου του 1960 στην Φιλαδέλφεια των Ηνωμένων Πολιτειών, με καταγωγή από Ιταλία, Ιρλανδία και Ουαλία, η μικρή Τζία, δε μπορούσε παρά να είναι ένα παιδί με έντονο ταπεραμέντο, που μεγάλωσε σχετικά φτωχά και που μετά την φυγή της μητέρας της από το σπίτι, ενώ ήταν δέκα ετών, αναγκάστηκε να δουλέψει στο fast food του πατέρα της.

 Μετά απο λίγα χρόνια, το πρώτο παραστράτημα ήταν γεγονός. Η Τζία, έφηβη πια, "κλέφτηκε" με έναν νεαρό που δούλευε στο φαστφουντάδικο και που αυτός ήταν που της πρότεινε να ασχοληθεί με το μόντελινγκ. Το πρώτο βήμα έγινε και η Τζία παρουσιάστηκε, γεμάτη αυτοπεποίθηση και "αέρα" σε ένα πρακτορείο μοντέλων όπου εντυπωσίασε την ιδιοκτήτρια με την φυσική και διαφορετική, σε σχέση με την επικρατούσα κατάσταση, ομορφιά της.

 Στα 1978, η  Τζία ήδη άρχισε να συζητιέται ατον χώρο του θεάματος και του μόντελινγκ. Φωτογραφήσεις για περιοδικά (στα τέλη εκείνης της δεκαετίας και αρχές του 80΄, ήταν άλλωστε το πρόσωπο του Vogue, και του Cosmopolitan), εμφανίσεις σε διαφημίσεις στην τηλεόραση, συνεργασίες με τους μεγαλύτερους σχεδιαστές μόδας εκείνης της εποχής και... φώτα. Πολλά φώτα. ίσως από αυτά άρχισε σιγά σιγά να "τυφλώνεται". Ήταν ένα κορίτσι μικρό, χωρίς κάποιον άνθρωπο δίπλα της να την συμβουλεύει και να κρατάει τα... γκέμια όταν αυτό χρειαζόταν.

  Η Καράντζι άρχισε να εθίζεται σε μια αδιέξοδη ζωή. Οι ερωτικές προτιμήσεις της, που είχαν να κάνουν με σχέσεις εφήμερες (με γυναίκες και άντρες), ακόμη και με πάρτυ οργίων με συμμετοχή διασήμων ονομάτων της εποχής, αλλά κυρίως η χρήση σκληρών ναρκωτικών και ο εθισμός της στην ηρωίνη, την έβαλαν σε έναν δρόμο χωρίς γυρισμό. 

 Η απέλπιδα προσπάθεια της στυλίστριας Σάντυ Λίντερ, με την οποία διατηρούσε σχέση, να την σταματήσει από τον κατήφορο, δεν ήταν επιτυχής.

 Το 1983 ήταν η αρχή του τέλους. Την συλλαμβάνουν στο αεροδρόμιο με ναρκωτικά, μένει απένταρη, γιατί ενώ σπαταλούσε για να παίρνει τις δόσεις της, πλέον δεν την έπαιρναν στις δουλειές λόγω των των προσωπικών της θεμάτων. Στο όλο σκηνικό και σαν... κερασάκι στην τούρτα πεθαίνουν δύο σημαντικοί άνθρωποι της ζωής της. Ο αγαπημένος της φωτογράφος σε τροχαίο και η καλύτερη της φίλη απο καρκίνο. Επιστρέφει στην Φιλαδέλφεια, μπαίνει σε κέντρο απεξάρτησης και μόλις βγαίνει αποφασίζει να αλλάξει τελείως ζωή και ασχολείται με τις πωλήσεις.

 Το τέλος της όμως ήταν προδιαγεγραμμένο. Δεν καταφέρνει να ορθοποδήσει και ουσιαστικά γίνεται μια πόρνη πολυτελείας. Βιάζεται κατα κόρον απο τους πλούσιους πελάτες της, ζει μέσα στην βρωμιά και η υγεία της επιβαρύνεται. Νοσεί από πνευμονία και οι γιατροί της λένε πως πάσχει απο AIDS...

 Πριν φύγει συναντιέται με την Λίντερ και επί της ουσίας την αποχαιρετά, λέγοντας της πως είναι ο μοναδικός άνθρωπος που αγάπησε πραγματικά. Στις 18 Νοεμβρίου του 1986, το κορίτσι με αυτά τα μεγάλα και πανέμορφα μάτια, τα σαρκώδη χείλη και το έντονο βλέμμα, φεύγει από την ζωή σε ηλικία 26 ετών. 

 Είχε στο πλευρό της μόνο την μητέρα της, τις βασανιστικές μέρες στο νοσοκομείο, ενώ στην κηδεία της ήταν απόντες οι άνθρωποι που συνεργάστηκε από τον χώρο του μόντελινγκ. 

 Αυτή η ιστορία, με μελαγχόλησε και με άγγιξε πολύ. Με έκανε να αναρωτηθώ για άλλη μια φορά, τι μπορεί να είναι αυτό που καταστρέφει ζωές, όταν μπροστά ανοίγονται φωτεινοί ορίζοντες και η τύχη δείχνει να μας χαμογελά. Ποιος μηχανισμός ενεργοποιείται ξαφνικά, που μας πάει από το φως στο σκοτάδι;

 Στο πρόσωπο της Τζία Καράντζι, βλέπω όλα εκείνα τα νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, που "ανοίγουν τα φτερά" τους, που έχουν όνειρα για το μέλλον, που θέλουν να γίνουν ευτυχισμένοι άνθρωποι, αλλά τελικά οι εσωτερικοί τους δαίμονες, ο περίγυρος και αυτή η αδηφάγα δίψα για την ματαιοδοξία, τους οδηγεί στην καταστροφή και στο πρόωρο τέλος.

 Κι αν παραφράσω τα λόγια του Γάλλου συγγραφέα Σταντάλ, αποδεικνύεται, πως η ομορφιά τελικά δεν είναι μια υπόσχεση ευτυχίας... Τα ξαναλέμε. 

Το ευ και το ζην...

 

"Ποιο είναι το νόημα να ανησυχούμε για το τι θα μπορούσαμε ή δεν θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει για να ελέγξουμε τον δρόμο που πήρε η ζωή μας; 

Σίγουρα είναι αρκετό ότι άνθρωποι σαν εσένα κι εμένα τουλάχιστον προσπαθήσαμε και προσφέραμε κάτι αληθινό, κάτι πολύτιμο. 

Κι αν ορισμένοι από εμάς είναι έτοιμοι να θυσιάσουν πολλά πράγματα στη ζωή τους για να κυνηγήσουν αυτές τις προσδοκίες, σίγουρα αυτό από μόνο του, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, θα προκαλέσει υπερηφάνεια και ικανοποίηση..."

 Καζούο Ισιγκούρο

 

 Το παραπάνω απόσπασμα από το βιβλίο του-γεννημένου σαν σήμερα το 1954- Ιάπωνα συγραφέα Καζούο Ισιγκούρο "Απομεινάρια μιας μέρας", έρχεται να μας υπενθυμίσει την αναγκαιότητα αλλά και την σπουδαιότητα της συνεχούς προσπάθειας για ένα καλύτερο αύριο. Τα όνειρα, οι προτεραιότητες, οι στόχοι, η εξέλιξη, είναι απαραίτητα συστατικά για μια ζωή που θα έχει σκοπό και ουσία.

 Δυσκολίες και οι κακοτοπιές θα βρεθούν στο διάβα μας. Τα ανθρώπινα όρια όμως, ξεπερνιούνται με τον ίδιο τρόπο που ορίζονται. Από εμας τους ίδιους και από την ικανότητα μας να αντιληφθούμε πως το ζην οφείλει να πηγαίνει παντα παρέα με το ευ...

 

ΥΓ. Καλό μήνα να έχουμε. Να προσέχετε τους εαυτούς σας.

ΥΓ2. Σας αφήνω με έναν... πειραγμένο Paul Anka.

 

Η ανοχή δεν είναι αποδοχή...

 "Ο σιωπών συναινεί", λέει μια αρχαία ελληνική παροιμία. Εν μέρει ισχύει, υποδηλώνοντας πως εφόσον δεν αντιδράσεις σε κάτι που σε ενοχλεί ή σε κάτι που θεωρείς λάθος, τότε αυτόματα το αποδέχεσαι. 

  Δεν είναι ακριβως έτσι όμως. Το να ανεχόμαστε μια κατάσταση, έναν άνθρωπο ή μια συμπεριφορά, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι κάτι που μας βρίσκει σύμφωνους. Το αντίθετο, θα έλεγα πολλές φορές. Απλά, είναι τόσο περίεργη η ανθρώπινη φύση, που είναι πιο εύκολο να κάνουμε ένα αβέβαιο βήμα πίσω, παρά ένα αποφασιστικό βήμα μπροστά...

 Ιδιαίτερα στις σχέσεις που έχουν ερωτικό και συναισθηματικό υπόβαθρο, ακόμη και στις αντίστοιχες επαγγελματικές, είναι πιο εύκολο να υπομένουμε, να σιωπούμε, να ανεχόμαστε μια κατάσταση που υπό άλλες συνθήκες θα "τελειώναμε" εν τη γενέσει της.

  Το δύσκολο είναι να εκφράστουμε διαφωνόντας άμεσα και κοφτά, με σαφή τρόπο, εκφράζοντας ξεκάθαρα μας την αντίθεση μας.  Τις περισσότερες φορές μάλιστα, τα λόγια από τις πράξεις μας διαφέρουν τόσο πολύ, που είναι απίθανο να μην γίνει αυτό αντιληπτό από τους ανθρώπους που συνανστρεφόμαστε επαγγελματικά, φιλικά και σχετιζόμαστε σε αυναισθηματικό επίπεδο.

Γιατι, ναι μεν κάνουμε πίσω, αλλά η ενόχληση και η αποστροφή μας αργά η γρήγορα θα βγει στην επιφάνεια. Οι συνέπειες δε, όταν αυτό γίνεται μετά απο μεγάλο χρονικό διάστημα που συσσωρεύει μέσα μας αρνητικά συναισθήματα και σκέψεις, είναι σχεδόν πάντοτε καταστροφικές.

 Τι είναι αυτό λοιπόν που μας κάνει να υπομένουμε καρτερικά συμπεριφορές και καταστάσεις που πρακτικά μας ενοχλούν; Η απάντηση είναι απλή, αλλά δύσκολα την αποδεχόμαστε. Το συμφέρον.

 Πάντα οι άνθρωποι κάτι προσδοκούν απο τους συνανθρώπους τους. Έχοντας στο νου πως πρέπει συνεχώς να παίρνουμε χωρίς να δίνουμε, πως πρωτίστως μας ενδιαφέρει πως θα νιώσουμε καλύτερα εμείς και όχι οι άλλοι, λειτουργούμε πλέον σαν ρομπότ. Αυτόματα Μηχανικά. 

 Και είναι ιδιαιτέρως τρομακτικό αν το σκεφτείτε. Γιατί για να φτάνουμε στο σημείο να σκεφτόμαστε έτσι αυθόρμητα και χωρίς την, κοπιαστική όντως, αλλά λυτρωτική και σωτήρια διαδικασία της αυτοκριτικής, σημαίνει πως έχει ήδη εγκαθιδρυθεί εντός μας η ανίατη ψυχική ασθένεια που λέγεται εγωισμός.

Οκ δεν είναι κάτι καινούργιο. Ο εγωισμός ζει και βασιλεύει μέσα στους ανθρώπους. Από την ημέρα που υπήρξαμε. Η διαφορά είναι πως υπάρχει μια μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας που έχουν καταφέρει να βρουν ισορροπία στο δούναι και λαβείν. Δίνουν απλόχερα και λαμβάνουν απρόσκοπτα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που προσφέρουν. 

 Επικεντρώνουν περισσότερο στο πως θα νιώσει ο διπλανός τους όμορφα, γνωρίζοντας πως τελικά δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να κάνεις ευτυχή έναν άνθρωπο. Να του προσφέρεις όραμα, ελπίδα, συμπαράσταση, αξιοπρέπεια, πάθος και αγάπη.

 Ξέρω, ξέρω τα εύκολα λόγια ουδείς εμίσησε, τις δύσκολες πράξεις όμως... Αυτό είναι το ζητούμενο. Οι πράξεις. Και για να το ξεκαθαρίσω, όταν χαλάει κάτι, εννοείται πως πρέπει με υπομονή και επιμονή, να προσπαθήσουμε να το φτιάξουμε. 

 Είναι άλλο θέμα αυτό όμως και άλλο το να συνεχίσουμε να επενδύουμε σε μια κατάσταση που έχει δημιουργηθεί και παγιωθεί με αρνητικά επαναλαμβανόμενα χαρακτηριστικά.

 Με ανθρώπους που κοιτάνε μόνο το συμφέρον τους, που δεν λογαριάζουν τον σύζυγο, τον συγγενή ή τον φίλο τους. Τον άνθρωπο τους. Ας ανοίξουμε τα μάτια μας. Ας αποφασίσουμε τι είναι καλύτερο για την ζωή μας. Ταυτόχρονα όμως σε συνδυασμό και με τις ζωές των άλλων. Τα ξαναλέμε.

 

ΥΓ. Προς Θεού, δεν δασκαλίζω και δεν διεκδικώ το βραβείο του μοναδικού κατόχου της αλήθειας. Ίσα ίσα. Ενδεχομένως να μην έχω και το δικαίωμα να το... παίζω αναλυτής. Αλλά το κάνω με απόλυτη ειλικρίνεια όταν νιώθω πως θέλω να το κάνω. Για μένα κυρίως.  Γράφω πρωτίστως για να κατανοήσω τα δικά μου λάθη. Αυτά και υγιαίνετε...

Journalιαστείτε και φθινοπωριάζεστε...

 Ξέρετε τι έχω καταλάβει ε; Αν τελικά ρε παιδί μου έχεις ταλέντο στο... γκρέμισμα (ελέυθερη μετάφραση στο να τα κάνεις πουτ@ν@ όλα), τότε αυτό είναι σαν το ποδήλατο. Και δεν το ξεχνάς ποτέ αλλά και με το που βρεις ευκαιρία, το εξωτερικεύεις. Εγώ δεν φταίω όμως. Από την Κατερίνα (https://pause-theblog.blogspot.com) το είδα. Και πήρα την ιδέα. Να η ευκαιρία, αναφώνησα. 

 Μια σειρά ερωτήσεων λοιπόν, για τον Σεπτέμβριο που την... έκανε με ελαφρά. Journal Promts, λέει και ιδού οι απαντήσεις μου στις αντίστοιχες ερωτήσεις:

 

1. Κάτι για το οποίο ανυπομονείς

Περιμένω να έρθει εκείνη η ευλογημένη μέρα που θα ρίξω χυλόπιτα στην Σάλμα Χάγιεκ και την  Μισελ Φάϊφερ. Αντε γιατί  σα να μας τα παν πολλά. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Τόσα μηνύματα έχω στείλει στο φου μπου. Όχιιιιι δεν θα σας κάτσω τόσο εύκολα μαναράκια μου...

2. Πως αισθάνεσαι σήμερα;

Βαρύς. Θα φταίνε τα δύο πιάτα φρικασέ που έφαγα. Το παράκανα ε;

3.  Μια λίστα με όσα σε ενθουσιάζουν το φθινόπωρο

Μα δεν ξέρω ποιο να πρωτοδιαλέξω... Να'ναι αυτή η γλυκία αίσθηση σαπίσματος που σε πιάνει τις 23 από τις 24 ώρες της ημέρας; Η μήπως αυτή η απόλυτη βεβαιότητα ότι ο καιρός είναι για κοντό μανίκι και τελικά βγαίνεις και σε 5 λεπτά θες μπουφάν; Η το άλλο που αφήνεις το παράθυρο ανοιχτό για να μπει το αεράκι και ξυπνάς το πρωί με μια ωραιότατη ψύξη; Όχι, όχι το βρήκα. Δεν έχει κουνούπια. Ενταξει πλάκα κάνω. Το φθινόπωρο πάντα μ΄αρεσε. Μαζί με την Άνοιξη είναι η πιο ισορροπημένη εποχή.

4. Τι σε εμπνέει αυτή τη στιγμή;

Αυτές οι ερωτήσεις. Μα με τσιγκλάνε τόσο πολύ να γράφω τα χαζά μου. Στην πραγματικότητα εμπνέομαι απο τις πιο ασήμαντες η σημαντικές καταστάσεις που μπορούν να πέσουν στην αντίληψη μου. Νομίζω πως η έμπνευση δεν έχει αρχή και τέλος. Δεν έχει οδηγίες χρήσης. Απλά συμβάινει (καλα τι είπα ο άνθρωπος, άμα μπορείτε κάντε τέτοια ανάλυση εσεις...).

 5.  Τι στόχους έχεις πετύχει μέχρι τώρα αυτή τη χρονιά;

Βασικά καλό η κακό δεν ξέρω, αλλά δε βάζω στόχους τα τελευταία χρόνια. Έχω επηρρεαστεί τόσο πολύ από αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, που θεωρώ ότι ακόμα και τα βασικά πλέον, δεν είναι αυτονόητα. Όπως επίσης τίποτα δεν είναι αυτοσκοπός. Η υγεία είναι αυτό  που πρέπει να υπάρχει. Τα υπόλοιπα ειναι δική μας δημιουργία.

6.  Για τι είσαι παθιασμένος;

Για τον Παναθηναϊκό, τις γυναίκες, τον αθλητισμό, το διάβασμα, το γράψιμο και την καλοσύνη. Ααααα και για τις ωραίες συζητήσεις.

7.  Πως διαχειρίζεσαι τις αλλαγές;

Τις δέχομαι, εύκολα η δύσκολα, ανάλογα με την προοπτική τους και προσπαθώ πάντα να τις φέρω στα μέτρα μου.

8.  Υπάρχουν αλλαγές που θέλεις να κάνεις; Τι θέλεις να κρατήσεις;

 Θα ήθελα να εμπιστεύομαι πιο εύκολα τους ανθρώπους.

9.  Αυτή την εβδομάδα έμαθες...

Πως η ηρεμία είναι κάτι πολυ σημαντικό.

10.  Τι είναι στην καρδιά σου σήμερα;

Οι ανθρώποι που αγαπώ. Κυρίως ένα κορίτσι, μια γυναίκα πλέον εδώ και χρόνια, που έτσι και αλλιώς θα είναι για πάντα στην καρδιά μου.

11. Ποιες σειρές παρακολουθείς;

Αυτή την στιγμή καμία. Είμαι ταγμένος Μπεβερλιχελικός εγώ. Τέλος.

 12.  Τι αγόρασες για τον εαυτό σου πρόσφατα;

Λίγο περισσότερο μυαλό που βρήκα εύκαιρο και ένα μπλουζάκι μακρυμάνικο.

13.  Γράψε ελεύθερα ό,τι έρχεται στο μυαλό σου για 10 λεπτά

Η αλήθεια είναι πως με απασχολεί τελευταία το που οδηγούμαστε ως άνθρωποι. Θεωρώ ότι όχι απλά έχουμε παρεκκλίνει της πορείας μας, αλλά ότι μπαίνουμε γενικότερα σε μια κατάσταση που όμοια της δεν έχουμε βιώσει ως ανθρωπότητα. Με αρνητικό πρόσημο όλο αυτό. Με θλίβει το γεγονός ότι βγάζουμε κακία και μίσος ολοένα και περισσότερο. Εύχομαι και ελπίζω να βγουν μπροστά άνθρωποι που λειτουργούν με επίκεντρο τον άνθρωπο.  Έχουμε ανάγκη τον έρωτα, την αγάπη, την αλληλεγγύη, την καλοσύνη.

14.  Αν μπορούσες να κάνεις κάτι σήμερα ανεξαρτήτως χρημάτων ποιο θα ήταν αυτό;

Θα ήθελα να εξαλείψωτην φτώχεια και τις κοινωνικές ανισότητες.

15. Ποιοι άνθρωποι έχουν μεγαλύτερη επιρροή στην ζωή σου;

 Η οικογένεια και οι φίλοι μου.

 

 

 16.  Τι έκανες για το μυαλό, το σώμα και την ψυχή σου αυτή την εβδομάδα; 

Διάβασα, έκανα τζόκινγκ και έγραψα το προηγούμενο κείμενο στο blog.

17. Ποια είναι τα τρία πράγματα που μπορείς να κάνεις για να είσαι έτοιμος αύριο;

 Μπάνιο, βούρτισμα δοντιών, σεξ. Μα πόσο κυνικός και αμετροεπής πια...

18.  Τι θα έκανε τη ζωή σου ευκολότερη;

Να ήμουν περισσότερο τολμηρός.

19. Τι πηγαίνει καλά αυτή τη στιγμή;

Ο ΠΑΟΚ μόνο. Αλλά εγώ είμαι Παναθηναϊκος...

20.  Για τι αγωνίζεσαι;

Για να κάνω τους ανθρώπους να νιώθουν καλά όταν δεν είναι.

21.  Ποιο είναι το ορόσημο που θέλεις να πετύχεις σε 5 χρόνια:

Να είμαι καλύτερος άνθρωπος.

22.  Τι απολαμβάνεις να διαβάζεις;

Εδώ και χρόνια, Στίβεν Κινγκ.

23.  Ένας τρόπος που εμψυχώνεις τους άλλους είναι...

Ανάδειξη των θετικών στοιχείων του εαυτού τους. Υπενθύμιση του τι έχουν καταφέρει μέχρι τώρα.

24.  Ποια είναι η καλύτερή σου ποιότητα;

Δεν ξέρω. Ίσως τo χιούμορ μου;

25.  Ποιο είναι το αγαπημένο σου γεύμα και γιατί

Σουβλάκια. Λιτά, απέρριτα και απ' όλα. Μην ξεχνιόμαστε.

26.   Κάνε μια λίστα με 10 ανθρώπους που θέλεις να συναντήσεις

Σάλμα Χάγιεκ, Μισελ Φάϊφερ, Πάμελα Άντερσον, Σκάρλετ Γιόχανσον, Ούμα Θέρμαν, Τζένιφερ Λόπεζ, Σακίρα, Κριστίνα Αγκιλέρα, Μπρίτνει Σπίαρς, Μπιγιονσέ. Αυτές θέλω τώρα. Τις υπόλοιπες μετά.

27. Γιατί είσαι ευγνώμων αυτόν τον μήνα;

Για το ότι είμαι υγιής και για το ότι δύο πολυ κοντινοί μου άνθρωποι ξεπέρασαν προβλήματα υγείας που τους προέκυψαν.

28.  Που θέλεις να είσαι στην ζωή σου τον επόμενο Σεπτέμβρη;

Νέα Υόρκη.

29.  Ποια στιγμή θα ήθελες να θυμάσαι από αυτόν τον Σεπτέμβρη;

Ένα ωραίο και χαλαρό Σ/κ που πέρασα.

30.  Τι αγαπάς σε αυτόν τον μήνα, τι σου δίδαξε και τι σε κάνει να ανυπομονείς για τον επόμενο μήνα;

Η ζωή είναι ένας μαραθώνιος. Ας αγαπήσουμε την διαδρομή. Αυτό ισχύει για όλους τους μήνες και τα χρόνια που πέρασαν, αλλά και θα έρθουν.  

 

Είδατε ε; Προσπάθησα να μην σας αφήσω αναπάντητα ερωτήματα. Ελπίζω να περάσατε καλά ναι;

Απολεσθέντα...

 

Το φθινόπωρο πάντα μετράμε απώλειες

Οι δικές μου έχουν το χρώμα των ματιών σου

Έχουν την αρμύρα των χειλιών σου

Έχουν την μυρωδιά των μαλλιών σου

 

Το φθινόπωρο κλαίμε κρυφά για ότι χάσαμε

Εγώ κλαίω για την συγνώμη που άργησε

Κλαίω γιατι άφησα τα χρόνια να περάσουν

Κλαίω γιατί μπόρεσα και ζω χωρίς εσένα

 

Το φθινόπωρο, λένε, γυρνάμε στο παρελθόν

Εγώ γυρίζω πάντα σε σένα

Κρύβω την λύπη μου στο γέλιο σου

Κουρνιάζω την ψυχή μου στη ζεστή σου αγκαλιά

 

Το φθινόπωρo πάντα, αρχιζω και αποθηκεύω

Συναισθήματα, αναμνήσεις, μυρωδιές 

Στριμώχνονται στο υπόγειο της ζωής μου

 Απολεσθέντα, τα λέω...

----------------

But it's not defeat
When you set somebody free
And I know you're meant to be yourself with someone else
Not me 

 

ΥΓ. Μερικές λέξεις όπως τς ένιωσα. Δεν θέλω να σας "ρίξω" και άλλο την ψυχολογία. Αρκετά  συμβαίνουν γύρω μας. Έτυχε, μου βγηκαν. Περισσότερο σαν κάθαρση. Για άλλη μια φορά.

ΥΓ2. Καλό μήνα να έχουμε. Σας αφήνω με Duran Duran. Τα ξαναλέμε.

Η πανδημία και οι θηλυκές... μεταλλάξεις

 Δύο χρόνια αγάπες μου. Ναι, ναι δύο ολόκληρα χρόνια κοντεύομε να κλείσουμε με την πανδημία του covit (αααα να με σχωράτε τώρα τελευταία έτσι βλέπω να το γράφουν μερικοί παν-επιστήμονες που ξέρουν απ έξω όλη την βιβλιογραφία της ιατρικής επιστήμης). 

 Ανάθεμα την ώρα και την στιγμή που εκείνη η ριμάδα η νυχτερίδα φαγώθηκε α λα κρεμ και κατακάθισε στο στομάχι του ανυποψίαστου Κινέζου. Ανάθεμα...

 Και ξέρετε τι γίνεται ε; Μέσα σε όλα τα κακά που μας έχουν βρει ως ανθρώπινο γένος, υπάρχει και κάτι που περνάει στα ψιλα. Οι μεταλλάξεις. Όοοοοχι δεν αναφέρομαι στις μεταλλάξεις του ιού, έτσι και αλλιώς εκεί μόλις τελειώσει το αλφάβητο, λογικά τελειώνουν και αυτές. Στις άλλες μεταλλάξεις αναφέρομαι, τις θηλυκές ντε. Είναι που είναι η γυναικεία ψυχοσύνθεση Τριπολιτσώτικος καιρός, ήρθε και ο κορωνοιός και... έδεσε το γλυκό.

 Δυό χρόνια τώρα κοντά, αυτά τα δύσμοιρα παλικάρια, γιατί έτσι τα χαρακτηρίζω με όσα περνάνε, έχουν τραβήξει του Χριστού τα πάθη. 

  Τι μούτρα μέχρι το πάτωμα, τι θανατηφόρα βλέμματα και ειρωνείες, τι "θα τα πούμε σπίτι μετά εμείς", τι "φάε αυτό και πολύ σου είναι" ή "αμά θες πες στη μάνα σου να μαγειρέψει", ακόμα και  (άκουσον-άκουσον)"έχω πονοκέφαλο μη με ακουμπάς" (για δέκατη φορά μέσα σε τρεις μέρες, λες και ζητήσαμε κάτι υπερβολικό οι επιβήτορες). Το ρέπερτόριο μεγάλο και ατελείωτο. Ευτυχώς που δεν έχω σχέση ο άσχετος γιατι δεν ξέρω πως θα την πάλευα. Φτηνά την γλίτωσα. Λέτε να φταίει η κλεισούρα;

 Μα ρε κορίτσια άδικο έχω; Δηλαδή τι ζητάμε τα απόλυτα αρσενικά;  Να μας ταίζετε, να μας... ποτίζετε, να μας... κάθεστε (εμείς πάντα καθόμαστε να ξέρετε) και να μην μας πρήζετε. Πολλά είναι αυτα; Όχι δηλαδή, σκεφτείτε και πείτε μου. Πολλά είναι;

 Είστε και αδίστακτες ρε παιδί μου. Ολόκληρη πανδημία και θέλετε δεσμεύσεις, αρραβώνες, γάμους, ταξίδια και δε συμμαζεύεται και μας βάζετε και το μαχαίρι στο λαιμό. "Αν δε με πας αυτό το καλοκαίρι διακοπές, να ξεχάσεις αυτά που ήξερες". 

 Και έχετε υπόψιν σας παλικαράδες μου, αυτό το "αυτά που ήξερες", είναι μελετημένο. Δεν το πετάνε έτσι τα κοριτσόπουλα και οι καραμιλφάρες. Τα πάντα έχουν την σημειολογία τους. Μακάριοι αυτοί που οσμίζονται το επερχόμενο κακό.

 Τώρα βέβαια εδώ που τα λέμε και για να λέμε και μερικές αλήθειες, τι θέλετε δηλαδή ρε μπαγλαμάδες. Τα πάντα όλα χωρίς ιδρώτα; Κορίτσα είναι αυτά και όπως να΄χει την θέλουν και την λεζάντα τους, και τις διακοπές τους και τα χάδια και μην σας πω και την αγάπη και τον σεβασμό τους. Αμέ. Υπάρχουν και αυτά Αλεντελονάδες μου.

 Εγώ πάντως και κλείνω (όχι ως άντρας αλλά το κείμενο), το΄χω πάρει απόφαση. Μέχρι να τελειώσει η πανδημία δεν μπλέκω σε σχέση (ούτε και πριν έμπλεκα αλλά οκ τι θέλετε τώρα, να μην κάνω και γω το κομμάτι μου;), παρά μόνο, και αυτό με βαριά καρδιά, σε τσιλιμπουρδίσματα. Διότι οκ, την σχέση πολλοί εμίσησαν (οι πολυγαμικοί ντε μην βαράτε), την ξεπέτα ουδείς (εμού του ιδίου συμπεριλαμβανομένου). Αυτά, σας φιλώ ρουφηχτά και τα ξαναλέμε.

Τα πλοία που περνούν...

 "Kάναμε χιλιόμετρα για ανθρώπους που δεν έκαναν ούτε βήμα για μας...", είχε γράψει κάποτε ο αγαπημένος μου ποιητής Τάσος Λειβαδίτης. Πόσο εύστοχα λόγια και πόσο πονεμένη αυτή η ιστορία.

 Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι γεμάτες απο τέτοιες συμπεριφορές. Υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν δεδομένα τα πράγματα σε μια σχέση. Είτε αυτή είναι ερωτική, φιλική, συναισθηματική. Υπάρχουν αυτοί που ενδιαφέρονται λιγότερο και όμως επηρρεάζουν και ορίζουν την πορεία μιας σχέσης. Υπάρχουν εκείνοι που με μια πλαστή ευμάρεια και μια επίπλαστη ευτυχία, πορεύονται όχι προς τα μπρος όπως θεωρούν, αλλά προς τα πίσω.

 Ο Θεόφιλος Γκωτιέ Γάλλος συγγραφές και ποιητής, είχε πει πως το να μένεις στο ίδιο σημείο στον έρωτα και την ποίηση, σημαίνει ότι πας προς τα πίσω. 

Σε αυτές τις περιπτώσεις έχουμε και εκείνους τους ανθρώπους που προσπαθούν να κάνουν ποιοτικότερη την ανθρώπινη επαφή. Να την εξελίξουν, να την οδηγήσουν στα δικά τους ιδεατά στάνταρ, να νιώσουν γεμάτοι με την όλη διαδικασία και το ταξίδι. Μάχονται, εστερνίζονται και αφουγκράζονται ταυτόχρονα τις ανάγκες του έτερου τους ήμισυ και την μία και μοναδική φορά που μπορεί να χρειαστούν κάτι, να θελήσουν λίγη κατανόηση και συμπόνοια, το ταίρι τους βλέπει τα... πλοία να περνούν.

 Εκεί η σχέση μπαίνει σε αχαρτογραφητα νερά. Οι δυσκολίες δένουν ένα ζευγάρι, αλλά η αδιαφορά και η αμεταβλησία το οδηγούν σε μονοπάτια  δύσβατα και πρωτόγνωρα. 

 Αυτοί που θα καταφέρουνν να αλλάξουν τα αρνητικά τους χαρακτηριστικά και να αγαπήσουν τον άλλο και τον εαυτό τους (χωρίς όμως να τον βάζουν σε δεύτερη μοίρα), θα βρουν την λύση. Όσοι μείνουν στυλώμένοι μόνο στα όμορφα λόγια και δεν περάσουν στην πράξη, τότε πέρα απο τα πλοία θα έχουν χάσει και το...τραίνο που οδηγεί στην ευτυχία.
 Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο όσον αφορά στη συναισθηματική του λειτουργία, είναι να... ξενερώσει. Εκεί δεν υπάρχει γυρισμός. Και είναι πραγματικά φρόνιμο, να μην θεωρούμε τίποτα και κανέναν δεδομένο. Ούτε να ανυψώνουμε κάποιον στο μυαλό μας σε σημείο να τον εξιδανικεύουμε και επί της ουσίας να ¨κρεμόμαστε" από τις προθέσεις του.

 Είμαστε δύσκολα όντα οι άνθρωποι. Εξαρτημένοι απο τον εγωισμό μας τις περισσότερες φορές και από την αγωνία της επιβεβαίωσης. 

 Ίσως η αίσθηση του να νιώσουμε αρεστοί ή  αποδεκτοί απο μια μερίδα συνανθρώπων μας, να μας οδηγεί σε τέτοια μονοπάτια. Ίσως πάλι να... φταίει και η ανάγκη να μην είμαστε και κυρίως να μη νιώθουμε μόνοι. Αυτή μπορεί να είναι ο καταλύτης στη ζωή μας. 

 Αυτό που θα πρέπει να κατανοήσουμε (και συγνώμη αν δείχνω "σοφή κουκουβάγια¨), είναι πως, πρωτίστως, θα πρέπει να σεβαστούμε τον εαυτό μας, ώστε να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τα λάθη που κάνουμε στην όποια σχέση έχουμε με κάποιον. Αν βάζουμε πάντα σε δεύτερο πλάνο τα δικά μας συναισθήματα και τις ανάγκες δεν πρόκειται να αντιληφθούμε την εκμεταλλευση (εκούσια ή ακούσια) που υπάρχει από την άλλη πλευρά.

 Για να προλάβω ενδεχόμενες σκέψεις σας, όλα τα παραπάνω τα συμπεραίνω κυρίως από αυτά που συμβαίνουν γύρω μου με τους ανθρώπους και όχι από τις σχέσεις που με αφορούν προσωπικά. Σίγουρα και από αυτές, αλλά είμαι υπέρμαχος εδώ και χρόνια της λογικής, πως στο θέμα των σχέσεων, αυτός που είναι... έξω απο τον χορό αντιλαμβάνεται πιο ξεκάθαρα τα πράγματα. Τα... ζυγίζει διαφορετικά, όντως ανεπηρρέαστος απο τα αρνητικά η θετικά συναισθήματα που προκύπτουν απο την τριβή της σχέσης.

 Το μυστικό λοιπόν, είναι καταρχήν ο σεβασμός προς τον εαυτό μας, κατα δεύτερον η  αποδοχή της πραγματικότητας και πως εμείς την βιώνουμε και τρίτο και τελευταίο, αλλά εξίσου σημαντικό, η λήψη δραστικών αποφάσεων.

 Ξέρω και δεν το παίζω ξερόλας, πως δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά, που λέει και ένας γνωστός μου. Απ΄την άλλη... χορτάσαμε από τις εύκολες, flat και ανούσιες σχέσεις. Ας μην βλέπουμε πια το δέντρο αλλά το δάσος. Την μεγάλη εικόνα. Τα ξαναλέμε.

ΥΓ. Καλό Σεπτέμβριο να έχουμε.

ΥΓ2. Ίσως είναι η πρώτη φορά που λείπω από την μπλογκόσφαιρα για τόσο μεγάλο διάστημα (κοντά δύο μήνες). Ήταν κάτι συνειδητό. Συνέβησαν πολλά στην κοινωνία μας το τελευταίο διάστημα. Συνταρακτικά θα έλεγα. Ήταν ένα δύσκολο καλοκαίρι. Ας ελπίσουμε το φθινόπωρο που έρχεται να είναι πιο φωτεινό και με λιγότερες δύσκολες στιγμές.

ΥΓ3. Λόγω της απώλειας του Μίκη Θεοδωράκη, σας αφήνω με μια απο τις πολύ όμορφες δημιουργίες του, σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη και ερμηνεία Γρηγόρη Μπιθικώτση...

 

Γιουσούφ Καρς: Η γοητεία της διχρωμίας...

"Ήμασταν φτωχοί. Τόσο φτωχοί, που στη γειτονιά μου το ουράνιο τόξο ήταν ασπρόμαυρο..." Η φράση ανήκει στον ξεκαρδιστικό και μεγάλο Αμερικάνο κωμικό Ρόντνεϊ Ντάνγκερφιλντ και έχει μια διττή οπτική και αλήθεια. 

 Γιατί ακόμα και στην φτώχεια, τις κακουχίες, την μιζέρια, δύο χρώματα αρκούν για να φτιάξουν μια πολύχρωμη ζωή, γεμάτη μυρωδιές και συναισθήματα. Γεμάτη όνειρα και ελπίδες. Η απόδειξη για τα παραπάνω  είναι ο Αρμένης φωτογράφος Γιουσούφ Καρς. Ο καλλιτέχνης του ασπρόμαυρου...

  Η αρχή της ζωής του, δεν ήταν σπαρμένη με... ροδοπέταλα. Το κάθε άλλο. Έζησε ώς παιδί την γενοκτονία των Αρμενίων και η οικογένεια του αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στην κοντινή Συρία. Σε αυτή την πορεία συνέβη το τραγικότερο γεγονός της ζωής του, καθώς έχασε την αδερφή του από την πείνα. Στην ηλικία των 16 ετών παίρνει την μεγάλη απόφαση να φύγει για ένα καλύτερο μέλλον στον Καναδά. Απο εκεί και πέρα ξεκινάει το μαγικό ταξίδι στην τέχνη της απεικόνισης και της φωτογραφίας.

 Ο θείος του, που ήταν φωτογράφος, τον υποδέχεται και τον βοηθάει να προσαρμοσθεί και να εγκατασταθεί στη νέα του πραγματικότητα.  Παρατηρεί το ταλέντο και το ενδιαφέρον που έχει στο να φωτογραφίζει, κυρίως ανθρώπους, και τον στέλνει να μαθητεύσει στον φίλο του, Αμερικάνο φωτογράφο Τζον Γκαρό, που εργάζεται κυρίως στην Βοστώνη.

  Μετά απο κάποια χρόνια μαθητείας, επιστρέφει το 1932 στον Καναδά και εγκαθίσταται σε ένα χώρο που βρίσκεται κόντά στο κοινοβούλιο, στην πρωτεύουσα Οττάβα. Ο νεαρός Καρς δείχνει ιδιαίτερη κλίση στα ασπρόμαυρα πορτραίτα και μετά την φωτογράφιση του τότε πρωθυπουργού του Καναδά Μακένζι Κινγκ, η δημοτικότητα και η φήμη του εκτοξεύονται.

 Το 1941, εν μέσω του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, φωτογραφίζει τον Ουίνστον Τσώρτσιλ, ο οποίος έδωσε μια ομιλία στην Οττάβα που άφησε εποχή. Αυτό το πορτραίτο του Βρετανού πρωθυπουργού, έμεινε στην ιστορία ώς ένα από τα πιό χαρακτηριστικά του. Η φωτογραφία μπαίνει στο περιοδικό Life και ο Καρς είναι πλέον ανάμεσα στους κορυφαίους του είδους.

  Με μια μηχανή μεγάλου φορμά (8 × 10 Calumet) απαθανάτισε προσωπικότητες όπως τον Άλμπερτ Αϊνστάιν, τον Άλμπερτ Σβάιτσερ, τον Κουβανό επαναστάτη Φιντέλ Κάστρο, την Ιντίρα Γκάντι, τον κορυφαίο πυγμάχο Μοχάμεντ Άλι, και πολλούς ακόμα διασήμους, όπως τον ζωγράφο Πάμπλο Πικάσσο, την Βασίλισσα Ελισάβετ, τον συγγραφέα Έρνεστ Χέμινγουέϊ, τον καλλιτέχνη Άντι Γουόρχολ, τον μεγάλο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και δεκάδες ακόμα ονόματα που άφησαν στο στίγμα τους στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

  Ο ίδιος, σύμφωνα με τις καταγραφές, ήταν πάντα ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, που οι φωτογραφίες σε ασπρόμαυρο φόντο, ήταν η αποτύπωση της ψυχής του, για όσα, ως παιδί είχε ζήσει. Η γενοκτονία των Αρμενίων είχε σημαδέψει την ζωή του.

 Οι φωτογραφίες, και οι σπάνιας ομορφιάς και επιπέδου απεικονίσεις του Καρς, βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη του Καναδά (Οττάβα), στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης, στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας καθώς και στην Εθνική Πινακοθήκη Προσωπογραφιών (Λονδίνο) αλλά και σε συλλογές πολλών άλλων μουσείων

 Ο φωτογραφικός εξοπλισμός του φυλάσσεται σε περίοπτη θέση στο Καναδικό Μουσείο Επιστήμης και Τεχνολογίας (Οττάβα), ενώ  ο ίδιος προς το τέλος της καριέρας του τιμήθηκε και έγινε εξέχων μέλος του Τάγματος του Καναδά. Το 1992, κλείνει το στούντιο του αλλά συνεχίζει να ασχολείται επαγγελματικά με την φωτογραφία. Μια μέρα σαν την αυριανή το 2002, φεύγει από την ζωή στην Βοστόνη, στην πόλη που μαθήτευσε τα πρώτα χρόνια της καριέρας του.

 Ο Γιουσούφ Καρς ενέπνευσε πολλούς φωτογράφους και δημιουργησε σχολή με την ασπρόμαυρη οπτική του στα πορτραίτα. Ήταν ένας πολύ ιδιαίτερος και ταλαντόυχος καλλιτέχνης, που χάρισε στην ανθρωπότητα, μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές φωτογραφίες που έχουν τραβηχτεί ποτέ.

 Η ουσία της δουλειάς και της σκέψης του συνοψίζεται στα παρακάτω λόγια του: "Μέσα σε κάθε άνδρα και σε κάθε γυναίκα, κρύβεται ένα μυστικό· ως φωτογράφος οφείλω να το αποκαλύψω, εάν μπορώ. Η αποκάλυψη, αν συμβεί, θα συμβεί σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου με μια ασυνείδητη κίνηση, με μια στιγμιαία λάμψη του ματιού, με ένα πρόσκαιρο σήκωμα της μάσκας που όλοι οι άνθρωποι φορούν για να κρύβουν από τον κόσμο τον ενδόψυχο κόσμο τους. Σ' αυτή την πολύ φευγαλέα ευκαιρία, ο φωτογράφος πρέπει να δράσει, γιατί αλλιώς έχει χάσει..."

Τα ξαναλέμε.

 

*Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια