Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2020

2020-2021...

 Υπάρχει μια ρήση που λέει: Τα πάντα ήταν διαφορετικά πριν αλλάξουν όλα. Αυτή η χρόνια που φεύγει και που οι περισσότεροι από εμας θεωρούμε πως ήταν καταστρεπτική για την κοινωνία και τις ζωές μας, μου αφήνει αυτή την αίσθηση και την γλυκόπικρή γεύση. Ότι όλα έχουν αλλάξει, αλλά κατά κάποιο τρόπο παραμένουν ίδια.

 Δε θα μπω σε ατέρμονες εξηγήσεις και περισπούδαστες αναλύσεις για το τι έχει συμβεί ή τι πρόκεται να έρθει από δω και πέρα. Κάθε χρόνο όταν γράφω αυτό το κείμενο αποχαιρετισμού στην χρόνια που φεύγει, σκέφτομαι ότι ήταν μια χρονιά δύσκολη, περίεργη, μερικές φορές ανυπόφορη, με στιγμές ευτυχίας και ελάχιστες στιγμές ξενοιασιάς. Δεν αλλάζει κάτι φέτος, αν παραδεχτούμε ίσως ότι τα πράγματα ήταν λίγο πιο δύσκολα για όλο τον πλανήτη. Η και πολύ. Δεν θέλω να διαφωνήσουμε εκεί.

 Αλλού θέλω να εστιάσω. Και θέλω να συμπεριλάβω και τον εαυτό μου σε ότι γράφω. Έχουμε κάνει κάποια ουσιαστική αυτοκριτική; Είμαστε σίγουροι ότι εμείς τα κάνουμε όλα σωστά και οι άλλοι όλα λάθος; Φταίμε ο καθένας ξεχωριστά για την κατάντια μας; 

 Ξέρετε τι πιστεύω; Ότι ο κορωνοϊος θα φύγει. Η απανθρωπιά και ο εγωισμός μας θα μείνει όμως.  Η πανδημία έβγαλε στον αφρό μερικά από τα πιο ωραία χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης. Θεωρώ ότι ανέδειξε όμως και τις προπατορικές μας αδυναμίες.

 Ξέρω ότι μπορεί να φαίνεται πως δασκαλίζω. Δεν το κάνω. Πιο πολύ τα λέω στον εαυτό μου. Γιατί πιστεύω ότι η αλλαγή ξεκινάει καταρχήν από μας τους ίδιους. Γιατί ξέρουμε εδώ και χρόνια, αιώνες μάλλον, πως αυτοί που μας κυβερνάνε πολιτικά και οικονομικά, μόνο το καλό μας δεν θέλουν. 

 Μα εγώ μιλώ για κάτι πιο χειροπιαστό και ατόφιο. Την ανθρωπιά μας. Προσπαθήστε. Γιατί ακόμα και στην εσχατιά που ζούμε, σε αυτές τις μέρες οργής, υπάρχει αυτό που μια λατινική ρήση υποστηρίζει και με βρίσκει σύμφωνο. "Όλα εκφυλίζονται, όμως τίποτα δεν χάνεται".

 Εύχομαι για όλους και όλες η νέα χρόνιά να φέρει γαλήνη, υγεία και όμορφες στιγμές. Τα ξαναλέμε.

 


 

"I walked across an empty land
I knew the pathway like the back of my hand
I felt the earth beneath my feet
Sat by the river and it made me complete
 
Oh simple thing, where have you gone?
I'm getting old and I need something to rely on
So tell me when you're gonna let me in
I'm getting tired and I need somewhere to begin.."

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2020

Που πήγαν οι άνθρωποι;


 

Ψάχνουμε την αγάπη σε χρόνια μισερά
την ανθρωπιά ψαχουλεύουμε σε κάδους απορριμμάτων
Τρέχουμε να προφτάσουμε την ζωή
μα τα σχολειά είναι κλειστά όπως οι ψυχές μας

Αναζητούμε άσκοπα τα γέλια στις παιδικές χαρές
και εκείνα τα βλέμματα που μας κρατάνε ζωντανούς
Που πήγαν όλοι;

Καλλωπίζουμε τη μοναξιά μας με ψηφιακά μασκαρέματα
και οι φωνές που αγαπήσαμε όλο και ξεμακραίνουν

Κι αν συναντώνται οι δρόμοι μας, παράλληλα περπατάμε
Κι όταν φοβόμαστε την αγκαλιά, τι άλλο μένει να δούμε;
Έρημη η πόλη, μα ακόμα πιο έρημη η καρδιά μας
Που πήγαν οι άνθρωποι;

 

 

Καλημέρα και Χρόνια πολλά με Υγεία! Ιδού! Η συμμετοχή μου στο 26ο Συμπόσιο ποίησης που διοργανώνει η Αριστέα (http://princess-airis.blogspot.com/). Και βέβαια μπορώ να πω με περίσσια τόλμη, ότι πατώσαμε αδέρφια! χαχαχα! 

 Το καταχάρηκα όμως. Και το... πάτωμα και την συμμετοχή. Για ακόμη μια φορά. Θέλω να δώσω συγχαρητήρια σε όσους και όσες έγραψαν, διάβασαν, ψήφισαν, νικήτριες και νικητές, κόσμο και κοσμάκη, την Αριστέα που για μια ακόμη φορά, παρά τις όποιες δυσκολίες που προέκυψαν, έβγαλε εις πέρας και αυτό το Συμπόσιο. Την συνήθεια που έγινε λατρεία.

 Την είχα ανάγκη αυτή την συμμετοχή. Προχωράμε και ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες. Γα όλους. Τα φιλιά μου. τα σέβη μου και τα δέοντα στην κυρία μαμά σας...

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2020

Merry Christmas...

 

 Είναι αυτή η εποχή του χρόνου που οι πιο πολλοί από μας γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, γελάμε, συγκινούμαστε, αγκαλιαζόμαστε, προσφέρουμε. 

 Τα φετινά Χριστούγεννα είναι ιδιαίτερα από κάθε άποψη, οπότε κάποια από τα παραπάνω ενδεχομένως να μη γίνουν. 

 Μπορεί να εκνευριζόμαστε πιο εύκολα, να μας έχει λείψει η ανθρώπινη επαφή χωρίς πρέπει και μη, μπορεί να γελάμε πιο δύσκολα, αλλά σημασία έχει να δείχνουμε κατανόηση στον διπλανό μας, να αγαπάμε όσο γίνεται τον εαυτό μας και να συγχωρούμε...

Σας αφήνω με δύο τραγούδια-έκπληξη! Τρελή έκπληξη λέμεεεεεε!


ΥΓ. Σας αγαπώ!


 Καλά Χριστούγεννα με Υγεία!!!

 

 

 "Πέφτει το χιόνι απαλά
Κι οι καμπάνες κτυπούν Χριστούγεννα
Πέρσι για πρώτη φορά
Σου χάρισα τη καρδιά μου..."


 

"Xριστούγεννα, Χριστούγεννα
Ευτυχισμένα
Δε γίνονται, δε γίνονται
Χωρίς εσένα..."
 

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2020

5 "μωρά" με τα οποία θέλω να περάσω τα Χριστούγεννα...

 Ώπα ώπα ρε κορίτσια μην... πυροβολείτε τον συγγραφέα (είπε ο Μάκαρος και μερικά χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο του Στίβεν Κινγκ). Ξέρετε πολύ καλά ότι θα σας ήθελα όλες μαζί σε ένα Χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν. Αλλά αναγκαστικά για λογους δημόσιας υγείας και λόγω χώρου εδώ στο μπλογκ, πρέπει να διαλέξω πέντε. 

 Δύσκολη απόφαση. Αλλά σαν έτοιμος από καιρό, έχω ήδη καταλήξει. Να τονίσω ότι έλαβα υπόψη μου πέρα από τα σωματικά προσόντα (οποία έκπληξις) και το πόσο νοικοκυροκόριτσα είναι τα... μωρά. Όπως και να χει μια γαλοπούλα, ένα ριζότο, δύο τοστ πρέπει να ξέρουν να κάνουν βρε αδερφέ. Γιορτινό τραπέζι είναι αυτό. Οπότε τι λέτε, φύγαμε;

1) Μπρίτνεϊ Σπίαρς

 Το θέλω το Μπριτνεάκι γιατί το έχω άχτι από παλιά. Τότε που ήταν όλο oops και oops και ήταν ντυμένη στα κόκκινα Διαβολάκι μεν, Χριστουγεννιάτικο χρώμα δε. Οπότε συνειρμικά τώρα που έγινε μιλφάρα την θέλω. Απο φαγητό πιθανόν θα την κάνει την μαλακία της και θα είμαστε όλη την ώρα όλο oops i did it again και οh baby, baby. Delivery και άγιος ο Θεός. Το προσπερνάω όμως. Όπως και το γεγονός ότι έμοιαζε στην Καλομοίρα. Ή η Καλομοίρα σε αυτήν; Πωωωω σαν το η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Τι δίλλημα και αυτό! Και πάλι δε με πειράζει όμως, καθώς μετά  θα πάμε στα ενδότερα και εκεί θα γίνει του... Βόρειου κώλου, εεεε Πόλου ήθελα να γράψω! Χαλάλι της.

 2) Σακίρα

  Είδατε ε, σήμερα έχω μια τάση στις μικροσκοπικές. Δεν ξέρω γιατί. Είτε γιατί μου θυμίζει την Πίπη Φακιδομύτη (παιδική σειρά που αγάπησα), είτε γιατί πέρα από κοντοπούτανο (μπιιιιιιιιιπ ρε σάτυρε Χριστούγεννα έχουμε) και πέρα απο φωνάρα, οπότε θα μου τραγουδάει τον μικρό τυμπανιστή όλο το βράδυ, νιώθω ότι ξέρει και να μαγειρεύει. 

  Από που το νιώθω; Ένστικτο λέγεται κυρίες και κύριοι. Ένστικτο. Καλού κακού ας έχω έτοιμο πανέτοιμο το e-food, γιατί οκ να λέμε καμια μαλακία να περάσει η ώρα αλλά εγώ το τερμάτισα. Ας την έχω εγω αγκαλιά όλο το βράδυ και ας μασουλάω τις τρίχες των έξαλλων μαλλιών της και τα άλλα περισσεύουν...

3) Μαρίνα Βακτ

  Χα, σας την έσκασα. Άγνωστο όνομα φαντάζομαι ε; Ίσως όχι για όλους. Και όμως και γω φέτος την ανακάλυψα και πραγματικά αναθεώρησα για τις Γαλλίδες που τις θεωρούσα νερόβραστες. Τι μωρό είναι αυτό ρε παιδιά; Τι μωρό; Γαλλίδα λοιπόν, που σημαίνει ότι μας βλέπω για ρεβεγιόν ή στην Μονμάρτη ή στον Σηκουάνα βαρκάδα.

 Και να μην χλαπακιάσω  τίποτα γιορτινές μέρες δε με πειράζει, αρκεί να είμαι μαζί της. Λογικά ίσως μου βγει κομματάκι ακριβό το μπαλάρισμα μαζί της που θα έλεγε και ο Πυργίδης στο Big Brother, μιας και θα θέλει σαμπάνιες χαβιάρια, αυγά ποσέ, χωσέ και δε συμμαζεύεται. Τι να κάνω; Θα σπάσω τον κουμπαρά μου για πάρτη της.

ΥΓ. Όποιος δεν την γνωρίζει και θέλει να την μάθει ας δει την ταινία Young and beautiful.

 4) Τζενιφερ Λοπεζ

 Ξέρω καταντάει κουραστικό. Αλλά εδώ την προτιμούσα νταρντανομωρό, τώρα που έγινε σαν την Πετρουλάκη θα πω όχι; Γυμνασμένη όσο δεν πάει, Λατίνα, καυτή, με οπίσθια που δεν ξέρουν από Silent night, Holy night, σε προκαλεί και είναι σα να σου λέει: Άμα θες να κάνουμε τα Χριστούγεννα, 4η Ιουλίου, κόπιασε.

  Κι ας είναι απ'ότι πήρε το μάτι μου με έναν θηριώδη και άσβερκο γορίλα. Δε μασάω εγώ.  Πάντως να ξέρετε φαγωμένος θα πάω γιατί που καιρός για φαί όταν έχεις μπροστά σου την Jenny from the block...

5) Τίφανι Άμπερ Θίεσεν

 Ναι, ναι καλά καταλάβατε. Θέλω την Βάλερι Μαλόουν. Μα την θέλω ρε παιδιά. Γιατί δηλαδή να την έχει πάρει το μισό μπεβερλι Χιλς και γω όχι; Και την θέλω και τώρα που είναι μια μιλφάρα περιωπής και σέξυ μαμά. Με δύο μηνύματα την έχω. Θα πάμε σε κανά σαλέ κάπου στα μέρη της. 

 Οπωσδήποτε θα φοράει ντεκολοτέ που έλεγε και ο Βουτσάς στον τελευταίο άντρα. Και επειδή την έχω και διαδικτυακή φίλη (τι νομίζετε τυχαία λέω ότι την έχω με δύο μηνύματα;), βλέπω ότι μαγειρεύει κιόλας. Κάτι strawberries, cranberries, rasberrries, γενικά κάτι σε berries συνέχεια κάνει. Αααααα κάνει και apple pies, οπότε κάτι γίνεται. 

 Νταξ το στομάχι μου θα με πιάσει αλλά οκ σε σχέση με τις άλλες θα φάμε καλα. Και μεταφορικά και κυριολεκτικά. 23 Δεκεμβρίου έφυγα. Βαλεράκι σου έρχομαι! Ετόιμασου για... πίτες!

 Εντάξει ξέρω τώρα, θα σκέφτεστε πως γίνεται να έχω τόσο αχαλίνωτη φαντασία. Τζάμπα είναι όμως. Άκοπα, απροβλημάτιστα και ακομπλεξάριστα, γέμισε το μυαλό μου νοερά με μωρά. Και τι μωρά. Για όλα τα γούστα. Εσείς άραγε με ποιές/ποιούς θα θέλατε να περάσετε τις γιορτές των Χριστουγέννων, αν είχατε την δυνατότητα; 

 

ΥΓ. Σχόλια τύπου "θα ήθελα να περάσω τις γιορτές με την οικογένεια μου, τον άντρα μου, την γυναικάρα μου, τον παππού και την γιαγιά", θα εξετάζονται πριν την δημοσίευση! χαχα! Τα σέβη μου!

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2020

Ακόμα και οι τοίχοι έχουν... μιλιάΝο14

 Χαιρετώ τα πλήθη. Έσκασε μύτη και ο... Δεκέμβρης. Φορτσάτος δεν θα το έλεγα, αλλά σίγουρα τον ανέμενε με αγωνία ο μισός και βάλε... πλανήτης. 7 του μήνα λέει το ημερολόγιο. Όσο πιο κοντά το τέλος του 2020, τόσο πιό καλά δε νομίζετε; Αν και εδώ που τα λέμε η φάση κορωνοϊος θα τραβήξει σίγουρα χρονικά μέχρι το καλοκαίρι όπως το κόβω. Το σημαντικό είναι να έχουμε την υγεία μας και να προσέχουμε. Γενικά και αόριστα. Ειδικά και συγκεκριμένα. Τι βλέπουμε, τι ακούμε, τι ζούμε.

 Δεν έχω σκοπό από δω και πέρα όμως να μιζεριάζω στα κείμενα μου. Ο Δεκέμβρης ανέκαθεν ήταν μήνας γιορτινός, μήνας γεμάτος αγάπη και ελπίδα. Παρά τις αντιξοότητες, που ειδικά τα τελευταία χρόνια, για άλλους λίγο για άλλους πολύ, υπάρχουν, πρέπει να προσπαθήσουμε παρέα να κάνουμε την ζωή μας όσο πιο όμορφη γίνεται. Δώστε αγάπη και σεβασμό για να λάβετε πίσω...

 Είπα, εφόσον ο Δεκέμβρης είναι  περίεργος συναισθηματικά, να ξεκινήσω εγώ αυτή την φορά φορτσάτος τον μήνα. Με συνθήματα των τοίχων. Ας μιλήσουν αυτά λοιπόν για άλλη μια φορά (νταξ και γω λίγο στον σχολιασμό, αφού με ξέρετε δεν κρατιέμαι!) Για πάμε.


Α να χαθείς πρόστυχε...







Ένας ένας παιδιά, δεν θέλω συνωστισμούς...







Α είσαι μαζοχάκι...





Ας μην ήσουν γυμνή. Τι να κανα;






Κάτι θέλει να πει ο ποιητής...









"σκέφτηκε το σουβλάκι". Όπερ και εγένετο.

 

 

 

 

 

 

2 μερίδες μουσακά φάγαμε ρε. Θα σκάσουμε!


.





Εγώ σε έλκηθρο, αποκλείεται...





Μετά απο τόσα γλυκά, θα μείνουν, θα μείνουν...





Τσα πρρρρρ, κιτς κιτς.





Η φαντασία στην εξουσία...





Χωρίς λόγια...


Αναγνώστες

Page translation