Αναγνωστάκης: "Οι αναμνήσεις είναι η ζωή..."

"Ήθελε να ήταν ζωγράφος,

για να ζωγραφίζει μόνο τα χέρια της.
Τα ταξίδια που δεν έκανε.

Πράγματα που δε λέγονται -δεν εξηγούνται.

Πέρασαν τα χρόνια...

Ύστερα από οχτώ χρόνια έμαθε πως το τηλέφωνο της,

εκείνο το βράδυ ήταν χαλασμένο.
Έψαξε -τίποτα κάτω από τις λέξεις...

 Τελικά κατάληξαν στα ίδια πάλι λόγια: φιλία,
κατανόηση, εμπιστοσύνη.
Όμως γιατί αυτός ο κόμπος εδώ στο στήθος...;

Γιατί υποχρεωτικά να μιλήσω;
Μου είπες: οι αναμνήσεις είναι η ζωή.

 Νόμισε πως όλα τα είχε γράψει για εκείνη,

 μα εκείνη δεν είχε ακόμα γεννηθεί..."

Κατανοώντας την Ειρήνη...

 "Peace is not something you wish for. It's something you make, something you do, something you are, and something you give away..." . 
 Τάδε έφη, John Lennon. Ο υπέρμαχος της αγάπης και της αλληλεγγύης, ο ειρηνοποιός που μίλησε στις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων, δικαιώνεται μέρα με την μέρα, χρόνο με τον χρόνο για τα πιστεύω και τις σκέψεις του.

 Και ναι, είναι όπως το σκέφτηκε..."Η Ειρήνη δεν είναι κάτι το οποίο εύχεσαι. Είναι κάτι που φτιάχνεις, κάτι που κάνεις, κάτι που είσαι και κάτι που περνάς στον διπλανό σου..." Παγκόσμια ημέρα ειρήνης σήμερα και όχι λόγω της...ημέρας αλλά λόγω των δραματικών γεγονότων που ζει ο πλανήτης, η έννοια και η αξία της είναι επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε...

  Με τους πολέμους να μαίνονται στην Μέση Ανατολή, με τα παιδιά να λιμοκτονούν στις εμπόλεμες περιοχές και στις χώρες του λεγόμενου Τρίτου κόσμου, αναζητώντας λίγο νερό και ένα κομμάτι ψωμί.

 Με τους ηγέτες της Δύσης να κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου και με το μίσος για τον διπλανό μας να αυξάνεται όλοένα και περισσότερο, όλη η προσπάθεια και ο κόπος λίγων ξεχωριστών ανθρώπων για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον, πάει...περίπατο.
 Τα στοιχεία διεθνών οργανισμών αλλά και η συνεχόμενη ενημέρωση μέσω των κοινωνικών δικτύων είναι αδιάψευστος μάρτυρας των όσων τραγικών συμβαίνουν σε ολόκληρο τον κόσμο. Τίποτα πιά δεν θεωρείται δεδομένο και τίποτα αυτονόητο.

 Η κοινή λογική μεταμορφώνεται σε κοινό παραλογισμό, η αξία της ανθρώπινης ζωής δεν υφίσταται λες και οι Ερινύες έπαψαν πιά να επισκέπτονται τους φονιάδες και τους ληστές, τους βιαστές και τους πολεμοχαρείς.  
 Σα να μην υπάρχει συνείδηση πλέον στο μυαλό του ανθρώπου. Σα να χάθηκε και αυτή, στην ζάλη του κέρδους, του συμφέροντος και της απατηλής λάμψης. Το κακό ριζώνει στις ψυχές μας  και μεις ανήμποροι και υπνωτισμένοι παρακολουθούμε τα γεγονότα σαν μάρτυρες υπεράσπισης του αλλόκοτου και του μιαρού.
  Πόσο εύκολα μπορεί να αλλάξει αυτό? Πώς θα αποκτήσουμε τα αρχέγονα ανθρώπινα χαρακτηριστικά της αλληλεγγύης και της αγάπης? Του σεβασμού και της καλοσύνης? Πώς θα αλλάξουμε ρότα, πώς θα εκτιμήσουμε επιτέλους τις ζωές μας και τις ζωές των συνανθρώπων μας?

 Είναι δεδομένο πως το καλό και το κακό κατοικεί μέσα μας. Με τον ίδιο τρόπο που βγάζουμε προς τα έξω τα άσχημα χαρακτηριστικά μας, ακριβώς στην ίδια λογική πρέπει να καταφέρουμε και το αντίθετο. 
  Η καλοσύνη δεν κοστίζει τίποτα. Ούτε το ενδιαφέρον, μια πράξη αγάπης, μια κίνηση καλής θέλησης, ένας καλός λόγος. Ξεκινώντας να λειτουργούμε έτσι μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, κάνουμε ένα βήμα μπρος. 
Η συλλογικότητα είναι κάτι που δεν μπορεί να ανθίσει στο άγονο έδαφος της κακίας και του φθόνου, εκεί που κυριαρχεί το συμφέρον και η δόξα. 

 Η αρχή θα πρέπει να γίνει στο πρόσφορο περιβάλλον της οικογένειας. Εκεί που η αγάπη βρίσκεται, σε σχέση με άλλες καταστάσεις, στην πιό κρυστάλλινη και υγιή μορφή της. Θα πρέπει να περαστεί απο την μητέρα και τον πατέρα στα παιδιά και απο εκεί στην κοινωνία. Αυτός είναι ο τρόπος. Πάντα βήμα-βήμα, πάντα με παρρησία και ειλικρίνεια.

 Χρειάζεται προσπάθεια, δάκρυα και πόνο για να αλλάξουμε πρωτίστως τον κόσμο εντός μας και έπειτα εκτός, στην εργασία, στις διαπροσωπικές μας σχέσεις και γενικότερα στην καθημερινότητα μας.

  Η Ειρήνη και η Αγάπη είναι κάτι που πρέπει να σμιλέψουμε, κάτι που θα πάρει μορφή απ΄ την ψυχή μας, κάτι που θα ολοκληρωθεί όταν και μείς νιώσουμε γεμάτοι και ευτυχισμένοι.
 Αυτές οι δύο αξίες είναι αλληλένδετες. Με δεσμούς σαν ένα σώμα και μια ψυχή. Όπως το είχε πει και ο Victor Hugo: "Θέλεις Ειρήνη? Φτιαξε Αγάπη". Τα ξαναλέμε.

Ακόμα και οι τοίχοι έχουν... μιλιά Νο7

 Πάνε μήνες που έκανα ανάρτηση με τα συνθήματα στους τοίχους των πόλεων. Και αυτά πολλαπλασιάστηκαν. Λογικό βέβαια μιάς και η κοινωνία αλλά και η καθημερινότητα μας...γεννάνε εμπνεύσεις! Και όχι που θέλω να περιαυτολογήσω αλλά έκανα...ΤΗΝ μάζωξη! Συνθήματα κάθε λογής, ενδιαφέροντα, αστεία, σοβαρά, ερωτιάρικα, λυρικά! Συνθήματα κάτσε καλά να΄ούμ (που λένε και στη Θεσσαλονική). Απολαύστε τα!

Σταύρε αγόρι μου,κάτσε στα αυγά σου... (Παθώς και μαθώς εδώ)

Δώστε πόνοοοοο

"Γαβ, γαβ, γαβ" (Μίλησε κανείς?). Η Σκύλα.

Άμα είσαι έκφυλος διπλωμάτης... (για όνομα ούτε λόγος...)

Κάποιος δε με διαβάζει.....

Και κάπως έτσι, βγάζεις ο ίδιος τα μάτια σου...

Σιγά ρε... Πάριε!

Αν δεν υπάρχει...καήκαμε

Μετάφραση: "Θέλω να σε πηδήξω"

Τα μοβ απομεσήμερα του Σεπτέμβρη...

Ήταν ένα απομεσήμερο του Σεπτέμβρη. Ένα μοβ απομεσήμερο που τα ηλιοτρόπια ήταν δακρυσμένα, γιατί ο ήλιος τα είχε ξεχάσει και ταξίδευε πίσω από σκούρα σύννεφα.

Κουράγιο έλεγα μέσα μου. Μην ιδρώνεις. Την μεριές καλά την πόρτα του. Ακόμα και αν φωνάξεις, θα σε ακούσει. Αφού στο είπε. Στ΄ ορκίστηκε πώς θα σε περιμένει.

Φώναξα δυνατά ώσπου βράχνιασα.
Χτύπησα δυνατά ώσπου μάτωσαν τα χέρια μου. Κανείς....

Τι όμορφα που είναι τα μοβ απομεσήμερα του Σεπτέμβρη...

Ακόμα και όταν ξέρεις πως αυτός που νόμιζες πως θα σε περιμένει, κρύφτηκε πίσω από σκούρα σύννεφα και σε ξέχασε...


Αλκυόνη Παπαδάκη

Υ.Γ. Καλό μήνα να έχουμε...