"Ήθελε να ήταν ζωγράφος,
για να ζωγραφίζει μόνο τα χέρια της.
Τα ταξίδια που δεν έκανε.
Τα ταξίδια που δεν έκανε.
Πράγματα που δε λέγονται -δεν εξηγούνται.
Πέρασαν τα χρόνια...
Πέρασαν τα χρόνια...
Ύστερα από οχτώ χρόνια έμαθε πως το τηλέφωνο της,
εκείνο το βράδυ ήταν χαλασμένο.
Έψαξε -τίποτα κάτω από τις λέξεις...
Έψαξε -τίποτα κάτω από τις λέξεις...
Τελικά κατάληξαν στα ίδια πάλι λόγια: φιλία,
κατανόηση, εμπιστοσύνη.
Όμως γιατί αυτός ο κόμπος εδώ στο στήθος...;
κατανόηση, εμπιστοσύνη.
Όμως γιατί αυτός ο κόμπος εδώ στο στήθος...;
Γιατί υποχρεωτικά να μιλήσω;
Μου είπες: οι αναμνήσεις είναι η ζωή.
Μου είπες: οι αναμνήσεις είναι η ζωή.
Νόμισε πως όλα τα είχε γράψει για εκείνη,
μα εκείνη δεν είχε ακόμα γεννηθεί..."
Πόσο αγαπημένος!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι το συνδίασες τέλεια με τη μουσική σου επιλογή!
Χαιρετώ σε :)
Μ'αρέσει και μένα ο Αναγνωστάκης! Πολύ! Σ ευχαριστώ για το σχόλιο... βρε μελαχρινάκι!
ΔιαγραφήΆσε το σχόλιο και με ευχαριστείς για το κληροδότημα,χαχαχα.
ΔιαγραφήΠέρνα από το ''σπιτάκι'' μου, έχεις δωράκι και πρόσκληση :)
Για να δω...
ΔιαγραφήΤι ομορφο!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤη νοσταλγία την λατρεύω!
Καλημερα φιλε μου
Και γω λατρεύω την... Νοσταλγία Κική! Σε ολες τις τις μορφές και ιδιαίτερα σε αυτο που βγαινει απο το τραγούδι του Yanni! Σε φιλω!
ΔιαγραφήΜα είναι ο ίδιος Ποιητής που έχει πει "Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους"... Οκ, για την μουσική υπόκρουση, απλά θα σε χειροκροτήσω.. Έγραψες! Καλό μήνα :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ ναι ο ίδιος είναι Πέτρα μου! Κι όμως αυτή η διαφορετικότητα των λόγων του δείχνουν και την αλήθεια που κρύβει μέσα του!
ΔιαγραφήΥ.Γ. Σε ευχαριστώ για τις ευχαριστίες! Λατρεύω το συγκεκριμένο κομμάτι! Φιλιά, καλό μήνα!