Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Ο παλιάτσος...

 Προχωρώντας με βήματα αργά από την κούραση και τις κακουχίες, ο Λίνο ο παλιάτσος, αναπολούσε την εποχή που ήτανε μέλος σε ένα από τα πιο ξακουστά και φημισμένα τσίρκο του κόσμου... Εκεί όπου με τις γκριμάτσες του, τα αστεία του, τις κινήσεις του, ξεσήκωνε μικρούς και μεγάλους χαρίζοντας άφθονο χαμόγελο... Χαμόγελο που γι’ αυτόν έχει λείψει τα τελευταία χρόνια...
 Βλέπετε ο Λίνο ήταν θύμα της οικονομικής κρίσης... Το τσίρκο που δούλευε σταμάτησε να δίνει παραστάσεις και διαλύθηκε μέσα σε μια νύχτα λόγω «μειωμένης προσέλευσης κόσμου», όπως χαρακτηριστικά είπε στο προσωπικό ο διευθυντής...
 Από τότε ο Λίνο περιφέρεται στους δρόμους ζητιανεύοντας... Κάποιες φορές, τις «καλές μέρες» ο κόσμος του δίνει φαγητό και κάπου-κάπου χρήματα... Κάποιες άλλες όμως, όπως τη σημερινή, αυτό που ζει είναι σαν εφιάλτης... Μερικές φορές κάνει και 4-5 μέρες για να βάλει ένα κομμάτι ψωμί στο στόμα του. Και να’ταν μόνο αυτό... Το τσουχτερό κρύο του χειμώνα «τρυπάει» τα σωθικά του, δυσκολεύοντας ακόμη περισσότερο την κατάσταση...
 Όμως αυτό που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με τίποτα, είναι η συμπεριφορά των ανθρώπων... Των ίδιων, που χάριζε απλόχερα το χαμόγελο την εποχή που δούλευε στο τσίρκο. «Πόσο σκληροί μπορούν να γίνουν μερικοί άνθρωποι?», αναρωτιέται μερικές φορές. Κάποιοι τον βρίζουν, κάποιοι άλλοι έχουν σηκώσει και χέρι επάνω του... Αυτός είναι ο μεγάλος καημός του.... Η απαξίωση, η σκληρότητα, ο εγωισμός, η απανθρωπιά που δείχνουν οι συνάνθρωποι μας...
 Έπειτα από ακόμη μια μέρα χωρίς φαγητό, χωρίς ζεστασιά, ο Λίνο φτάνει σε μια βρώμικη και πρόχειρα φτιαγμένη χάρτινη κατασκευή για να ξεκουραστεί μιας και περπατούσε ξυπόλητος για ώρες... Τα πόδια του έχουν γεμίσει πληγές από τις ακαθαρσίες, τις πέτρες και το πολύωρο περπάτημα... Κόσμος πάει και έρχεται δίπλα από το χάρτινο παράπηγμα... Κανείς δε σταματάει....   Κανείς δε γυρνά το κεφάλι του προς τα εκεί... Μα πως έχουμε καταντήσει έτσι....?
 Ο Λίνο ξαπλώνει μέσα στα χαρτόκουτα  και τα βλέφαρά του κλείνουν από την κούραση... «Μαμά, τι κάνει αυτός ο κύριος ξαπλωμένος στον δρόμο? Δεν θα κρυώσει?» ακούγεται να λέει μια λεπτή φωνή από μια μικρούλα που περνούσε εκείνη τη στιγμή τον δρόμο με την μητέρα της... «Τίποτα γλυκιά μου... Μη δίνει σημασία... Τίποτα δε είναι...»
 Τίποτα...? Τα λόγια της μητέρας ήταν μαχαίρι στην καρδιά του Λίνο... Αυτός που χάριζε το χαμόγελο στον κόσμο, ήταν ένα τίποτα... «Κρίμα, γιατί πίστευα πως ήμουν τουλάχιστον κάτι...», σκεφτόταν ο Λίνο και ανεπαίσθητα του ξέφυγε ένα χαμόγελο... Μόνο που αυτό ήταν το τελευταίο του...

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Nevermore (Ποτέ πια...)

Είμαι σίγουρος ότι δεν θα υπάρξει ποτέ πια καλλιτέχνης όπως αυτός. Ποτέ πια δεν θα υπάρξει τόσο κρυστάλλινη, καθαρή, μελωδική φωνή. Ποτέ πια το σκίρτημα  στην καρδιά μας δεν θα είναι τόσο δυνατό, όπως όταν πρωτακούσαμε  το «The Show Must Go On» ή το «I Want It All», ή το «I Want to Break Free» ή το κορυφαίο για μένα «Bohemian Rhapsody». Ποτέ πια δεν θα υπάρξει άλλος άνθρωπος της λεγόμενης show biz που ήταν τόσο απελευθερωμένος και που διατράνωνε ξεκάθαρα τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, χωρίς να υπολογίσει το κόστος. Ήταν ουσιαστικά ο πρώτος που την ντροπή για άλλους, την έκανε προτέρημα... Ποτέ πια δεν θα υπάρξει άλλος τέτοιος μελωδικός ποιητής... Άλλος τέτοιος rock τενόρος...
Ποτέ πια δεν θα υπάρξει άλλος τόσο χαρισματικός performer  όπως αυτός πάνω στη σκηνή. Δημιούργησε σχολή με το ντύσιμο, το στυλ, τις κινήσεις του τον τρόπο που ξεσήκωνε το κοινό που με ένα νεύμα του χεριού αυξομείωνε η όχι τα συναισθήματα του... Η διαφορετικότητα που πάντα ενοχλούσε, όπως έγραφα στο προηγούμενο κείμενο μου, βρήκε την απόλυτη έννοια της στο πρόσωπο του μοναδικού καλλιτέχνη από την Ζανζιβάρη που κατέκτησε όλο τον κόσμο... Του ανθρώπου που συντροφεύει μαζί με λίγους ακόμα εκλεκτούς, τα μουσικά μας ταξίδια και τις προσωπικές μας αναζητήσεις... Κυρίες και κύριοι... ποτέ πια δεν θα υπάρξει άλλος Freddie Mercury...


Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Η διαφορετικότητα πάντα ενοχλούσε...

 Ξέρετε, όταν είσαι διαφορετικός πάντα ενοχλείς... Το ένιωσα από πολύ μικρός  αυτό και τώρα που μεγάλωσα αρκετά το νιώθω ακόμη περισσότερο.  Υπήρχε παλιά (ακόμη και τώρα...) η εντύπωση, πως όσοι ντυνόντουσαν παράξενα, ή όσοι μιλούσανε διαφορετικά από τους άλλους, ή όσοι  είχαν διαφορετικές απόψεις, ήταν αυτό που  οι εξυπνάκηδες λένε, δογματικοί, παράξενοι, τρελοί...
 Σαν παράδειγμα έφερναν και φέρνουν την κοινή λογική. Μα αν δεν κάνω λάθος η κοινή λογική είναι αυτό που ο νους του ανθρώπου επιτάσσει σωστά? Πως λοιπόν θα διέφερε ένας άνθρωπος από έναν άλλο, πως θα υπήρχαν πρωτότυπες ιδέες, ιδέες που άλλαξαν το ρουν της ανθρώπινης ιστορίας αν δεν υπήρχαν οι διαφορετικοί άνθρωποι? Η πως ακόμα θα υπήρχε ενδιαφέρον στις ανθρώπινες σχέσεις, πως θα γινόντουσαν λάθη που μέσα από αυτά θα μαθαίναμε το σωστό αν δεν υπήρχαν αυτοί οι «δύσκολοι» άνθρωποι?
 Αυτό που σιχαίνομαι πιο πολύ είναι ο ρατσισμός. Σε όλες του τις μορφές... Και νομίζω πως πέρα από τον ταξικό, τον φυλετικό ρατσισμό η χειρότερη μορφή είναι ο υπαρξιακός ρατσισμός. Έτσι τον λέω εγώ και ας με συμπαθάνε οι επιστήμονες και οι γραμματικοί... Ο ρατσισμός της ανθρώπινης ύπαρξης και οντότητας, το να είσαι δακτυλοδεικτούμενος επειδή απλά έχεις διαφορετικές ιδέες, όχι τόσο  συνηθισμένες, η απαγόρευση  του εναλλακτικού, του καινούργιου, του αληθινού είναι ο πιο εύκολος τρόπος  που χρησιμοποιούν οι βολεμένοι, οι δήθεν υποστηρικτές της ελεύθερης έκφρασης, για να εξαφανίσουν έστω και ως ιδέα το... άλλο.
 Σαν μια μυστική συνεννόηση των απανταχού ανέραστων μου κάνει όλο αυτό... Αυτών που δεν μπορούν να χαρούν τον έρωτα, την ζωή, την χαρά και την προσπάθεια των υπολοίπων... Τους μιλάς και σε κοιτάνε με ανοιχτό το στόμα γιατί αυτοί έχουν μάθει να σωπαίνουν, γελάς εκεί που αυτοί κλαίνε και σε βλέπουν με μισό μάτι..., τρέχεις εκεί που αυτοί περπατάνε και θεωρείσαι τουλάχιστον ντοπέ...   Τέτοιες στιγμές εύχεσαι, αν πραγματικά δεν κρατάς μανιάτικο, να ανοίξει η γη να σε καταπιεί, όχι γιατί τα βάζεις με σένα αλλά επειδή δεν αντέχεις αυτό που αυτοί είναι...
 Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι γύρω μας αγαπητοί μου... Είναι αυτοί που μας φτάσανε εδώ ως ανθρώπους... Είναι αυτοί που τους λέμε καλημέρα καθημερινά γιατί εμείς τη νιώθουμε, είναι αυτοί που πάνε στις γιορτές για να τις χαλάσουν και τελικά είναι αυτοί  που εξωτερικά μπορεί να δείχνουν καλύτεροι από εμάς αλλά μέσα τους κυριαρχεί η κακία, η μεμψιμοιρία ,η αδιαφορία, ο εγωισμός και η ψευτιά...
 Επειδή σε αυτή τη ζωή παίρνει ο καθένας ότι του αξίζει, αργά η γρήγορα τα παραπάνω χαρακτηριστικά αποκαλύπτονται από μόνα τους... Και ας συνεχίζουν να μας λένε τρελούς και παράξενους... Εμείς μέσα μας είμαστε ατόφιοι. Και όχι ψόφιοι...

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

Τρικυμία εν κρανίω...

  Τι μπέρδεμα είναι αυτό ρε παιδί μου... Αποφάσεις που δεν παίρνονται, συζητήσεις που δεν γίνονται... τρέξιμο, άγχος, προβλήματα.  Οι περισσότεροι από μας είμαστε αναποφάσιστοι το τελευταίο διάστημα. Και όχι, τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν έτσι τα πράγματα.  Μπορεί όντως να είχαμε έγνοιες, αλλά σίγουρα αυτή την τρικυμία στο... κρανίο δε την είχαμε. Με λίγα λόγια, κουλουβάχατα...
 Πως θα την βρούμε την άκρη όμως...? Πρέπει, γιατί αν δεν, τότε... κλάφτα Χαράλαμπε. Αυτή η κατάσταση είναι τόσο αγχωτική, που λες και καθημερινά μια αόρατη δύναμη βάζει μέσα μας, στον οργανισμό μας αυτή την αρρώστια... Θα μου πείτε «και πόσο εύκολο είναι ρε φίλε όταν γίνονται μαζικές απολύσεις, όταν για πρώτη φορά φέτος τα παιδιά μας αντί για βιβλία θα έχουν φωτοτυπίες, όταν η καλή μας εφορία στέλνει ραβασάκια λες και είναι... ερωτευμένη μαζί μας, όταν πληρώνεις 5 ευρώ τον καφέ, όταν ο μισθός δεν φτάνει ούτε για «ζήτω», όταν οι αδικίες και τα λαμόγια κυβερνάνε αυτή την χώρα, όταν έχουμε πλέον σταματήσει να ονειρευόμαστε...». Θα σας απαντούσα, πως δεν έχετε και άδικο, αλλά είμαι σίγουρος πως η απάντηση δεν θα σας ικανοποιούσε. Γιαυτό σκέφτηκα κάτι άλλο...
 Προβληματιστείτε, αλλά μη σας παίρνει από κάτω. Τσιρίξτε, αλλά μην μουγκρίζετε... Βρίστε, αλλά με τακτ... Αναθεματίστε, αλλά όχι την τύχη σας, Τρέξτε, αλλά όχι για να το... σκάσετε. Εμπιστευτείτε, αλλά μόνο τον εαυτό σας. Κάντε πανικό αλλά με σχέδιο... Είναι φύσει αδύνατο να κάνετε τα παραπάνω και να μην βρείτε λύση. Έστω, προσωρινή. Όταν κερδίζεις χρόνο την στιγμή που δεν είχες τέτοιον ούτε για να... αναπνεύσεις τότε αυτό είναι μια καλή αρχή. Οι καλοί οι καπετάνιοι φαίνονται στις φουρτούνες.
 Α και μη ξεχάσω να αναφέρω. Παγκόσμια ημέρα κατά της λύσσας σήμερα. Και επειδή τα λαμόγια, οι τιποτένιοι που λέγαμε, έχουν... λυσσάξει και θέλουν να μας κάνουν πλάσματα άβουλα, ρομποτικά και αναίσθητα, να τους πω πως τα κάναμε τα εμβόλια μας... Καλό Φθινόπωρο να έχουμε...

Αναγνώστες

Page translation