Blade runner-Vangelis: 'Οταν το δυστοπικό μέλλον συνάντησε το ένδοξο παρελθόν

 Την ταινία blade runner την έχετε δει; Βγήκε στους κινηματοράφους το 1982. Σκηνοθέτης ο Ρίντλει Σκοτ. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους ο τεράστιος Χάρισον Φορντ, η Σον Γιάνγκ, η νεαρή Ντάριλ Χάνα, ο Έντουαρτν Τζέιμς Όλμος και ο μέγιστος Ρούτγκερ Χάουερ.

 Μουσική Βαγγέλης Παναθανασίου. Ο δικός μας. Ένας μεγάλος Έλληνας, ένας αξεπέραστος καλλιτέχνης. Σήμερα έφυγε από την ζωή σε ηλικία 79 ετών. 

 Το έργο του αιώνιο και τόσο ελληνικό. Μεγαλειώδες, ιδιαίτερο, επηρρρεασμένο από την αρχαία Ελλάδα και τους επίγειους Θεούς της. Τον Σοφοκλή, τον Ευριπίδη, τον Σωκράτη, τον Αριστοτέλη. Ντυμένο με νότες που θύμιζαν το ένδοξο παρελθόν μας. Αυτό που λοιδωρούμε και ξεχνάμε. Αυτό που δεν μπήκαμε στον κόπο να μάθουμε για να μας συντροφεύει ως εφόδιο στις ζωές μας.

  Στην συγκεκριμένη ταινία, που θεωρείται από τις καλύτερες όλων των εποχών, ο Παπαθανασίου μπήκε σε άλλα... παπούτσια. Όχι άγνωστα. Άλλωστε ήταν ένας απο τους κορυφαίους της ηλεκτρονικής μουσικής από την εποχή των Aphrodite's child. 

 Η μουσική του δένει απόλυτα με ένα δυστοπικό Λος Άντζελες, με ρέπλικες σε μορφή ανθρώπων που επαναστατούν, που δείχνουν να έχουν συναισθήματα, που τις κυνηγάνε και στο τέλος τις θανατώνουν.

 Παρακάτω μερικές ατάκες, συνδυασμένες με μουσικά κομμάτια που "έντυσαν" την ταινία. Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου ήταν ένας παγκόσμιος καλλιτέχνης που τίμησε την Ελλάδα όσο λίγοι. Κάπως έτσι σας αφήνω. Απολαύστε ελεύθερα.

 

" I've seen things you people wouldn't believe. Attack ships on fire off the shoulder of Orion. I watched C-beams glitter in the dark near the Tannhauser gate. All those moments will be lost in time... like tears in rain... Time to die..."

 "Quite an experience to live in fear, isn't it? That's what it is to be a slave..."

" I'm not in the business. I am the business"

 "Nothing is worse than having an itch you can never scratch!"

 "We're not computers, Sebastian, we're physical."

  "Commerce is our goal, here. More human than human..."

"Replicants are like any other machine - they're either a benefit or a hazard. If they're a benefit, it's not my problem."

"Painful to live in fear, isn't it?"

"We began to recognize in them a strange obsession. After all, they are emotionally inexperienced, with only a few years in which to store up the experiences which you and I take for granted. If we gift them with a past, we create a cushion or a pillow for their emotions, and consequently, we can control them better."¨

"Memories! You're talking about memories!"

Εγώ ο ξένος...

 Ναι το παραδέχομαι και είναι και φανερό. "Έκλεψα" τον τίτλο του σημερινού κειμένου μου από το τραγούδι του μοναδικού Τάκη Μουσαφίρη που ερμήνευσε αξεπέραστα ο μέγαλος Στράτος Διονυσίου.

  Τον τίτλο βεβαίως βεβαίως. Γιατί την ουσία των όσων θα πω την είδα και την βλέπω στις σχέσεις των ανιθρώπων. Που εύκολα λησμονούνε ή που κάνουνε πως δεν θυμούνται. Και δείχνει πολλά. Γιατί όπως είχε πει και ο Καρλ Μαρξ, "ο άνθρωπος είναι  (και) οι σχέσεις του".

 Λίγο πολυ όλοι το έχουμε ζήσει. Άνθρωποι που έχουν περάσει από την ζωή μας, σχέσεις, φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι από την δουλειά, απλοί γνωστοί, να κάνουν πως δεν μας θυμούνται. Ή όντως να μας έχουν ξεχάσει. Το χειρότερο όμως είναι όταν διαπιστώνουμε ότι η συμπεριφορά τους είναι ξένη και παράταιρη απέναντι μας. Γι'αυτο και δεν εννοώ την λήθη που φέρνει ο χρόνος, κάτι που είναι φυσιολογικό πολλές φορές, αλλά την λήθη που ο ανθρώπινος εγωισμός φέρνει στην επιφάνεια.

 Πραγματικά με λυπεί αυτή η κατάσταση. Γιατί, θεωρώ από τα λίγα που καταλαβαίνω από τον εαυτό μου, ότι εγώ δεν τον έχω κάνει ποτέ αυτό σε κάποιον που πέρασε από την ζωή μου και ούτε πρόκειται. 

 Και δεν μιλάω για τις περιπτώσεις που αποφασίζουμε να βγάλουμε έναν τοξικό άνθρωπο από την ζωή μας. Αλλά για εκείνες που η καθημερινότητα, οι δυσκολίες, η συνειδητοποίηση ότι έκλεισε ένας κύκλος, η ίδια η ζωή τελικά, έκανε δύο ανθρώπους να απομακρυνθούν ο ένας απο τον άλλο.

 Είναι πολυ άσχημο να συναντιέσαι με κάποιον που μοιράσστηκες πράγματα και ξαφνικά να τον νιώθεις  ξένο. Να νιώθεις πως έχει αλλάξει προς το χειρότερο, να αναρωτιέσαι αν είναι αυτός ο άνθρωπος με τον οποίον συναναστράφηκες, συνεργάστηκες, έκλαψες, γέλασες, ήταν ο συζυγος, ο εραστής σου, ο φίλος, ο συγγενής που κάποτε ήσασταν... αυτοκόλλητοι.

Είναι άσχημο, γιατί διαπιστώνεις ότι τελικά οι άνθρωποι ξεχνάνε εύκολα, νιώθουν ψεύτικα και θυμούνται μόνο ότι ικανοποιεί τον εγωισμό και την ματαιοδοξία τους. Σε χαιρετάνε μηχανικά, σχεδόν επιτηδευμένα, μιλάνε κοφτά και χωρίς ίχνος συναισθήματος, σου δίνουν την εντύπωση ότι σε βλέπουν για πρώτη φορά.

 Αντιλαμβάνεσαι αυτόματα ότι ενδεχομένως και συ να ήοουν αλλιώς την περίοδο που συναναστρεφόσασταν με όποιον τρόπο, αλλά καταλαβαίνεις κιόλας ότι εσύ είσαι ο εαυτός σου. Και όχι κάποιος η κάποια που παίζει έναν ρόλο ανάλογα τις περιστάσεις. Γιατί εσύ δεν άλλαξες. Δεν έγινες ξένος.  Έδωσες και έμεινε κάτι μέσα σου από όλο αυτό.

 Είναι τραγικά απάνθρωπο να υπάρχουν... άνθρωποι που διαγράφουν το παρελθόν τους έτσι απλά, μονοκοντυλιά. Είναι λυπηρό από πρώτη αγάπη, καλύτερος φίλος, φοβερός συνάδελφος, τρυφερός σύζυγος, να νιώθεις ξένος, να σου συμπεριφέρονται απρόσωπα και τυπικά. Τα κομμάτια της ζωής μας τα κρατάμε μέσα μας και δεν τα πετάμε στον κάλαθο των αχρήστων. 

 Γιατί, όπως έχουμε τονίσει ξανά, η ζωή έχει την τάση να επιστρέφει συμπεριφορές. Και όποιος "λησμονεί τους σταθμούς που έκανε στάση", που ξεδίψασε και ξεκουράστηκε, που μοιράστηκε τα όνειρα του περιμένοντας το τραίνο για ένα καλύτερο αύριο, τότε είναι καταδικασμένος να ξεχαστεί και ο ίδιος...

 

 ΥΓ. Καλό μήνα, έστω και καθυστερημένα! 

ΥΓ2. Γουστάρετε, με Στράτο και Τάκη!

 

Στίχοι-Μουσική: Τάκης Μουσαφίρης- Τραγούδι: Στράτος Διονυσίου