Τον τίτλο βεβαίως βεβαίως. Γιατί την ουσία των όσων θα πω την είδα και την βλέπω στις σχέσεις των ανιθρώπων. Που εύκολα λησμονούνε ή που κάνουνε πως δεν θυμούνται. Και δείχνει πολλά. Γιατί όπως είχε πει και ο Καρλ Μαρξ, "ο άνθρωπος είναι (και) οι σχέσεις του".
Λίγο πολυ όλοι το έχουμε ζήσει. Άνθρωποι που έχουν περάσει από την ζωή μας, σχέσεις, φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι από την δουλειά, απλοί γνωστοί, να κάνουν πως δεν μας θυμούνται. Ή όντως να μας έχουν ξεχάσει. Το χειρότερο όμως είναι όταν διαπιστώνουμε ότι η συμπεριφορά τους είναι ξένη και παράταιρη απέναντι μας. Γι'αυτο και δεν εννοώ την λήθη που φέρνει ο χρόνος, κάτι που είναι φυσιολογικό πολλές φορές, αλλά την λήθη που ο ανθρώπινος εγωισμός φέρνει στην επιφάνεια.
Και δεν μιλάω για τις περιπτώσεις που αποφασίζουμε να βγάλουμε έναν τοξικό άνθρωπο από την ζωή μας. Αλλά για εκείνες που η καθημερινότητα, οι δυσκολίες, η συνειδητοποίηση ότι έκλεισε ένας κύκλος, η ίδια η ζωή τελικά, έκανε δύο ανθρώπους να απομακρυνθούν ο ένας απο τον άλλο.
Είναι πολυ άσχημο να συναντιέσαι με κάποιον που μοιράσστηκες πράγματα και ξαφνικά να τον νιώθεις ξένο. Να νιώθεις πως έχει αλλάξει προς το χειρότερο, να αναρωτιέσαι αν είναι αυτός ο άνθρωπος με τον οποίον συναναστράφηκες, συνεργάστηκες, έκλαψες, γέλασες, ήταν ο συζυγος, ο εραστής σου, ο φίλος, ο συγγενής που κάποτε ήσασταν... αυτοκόλλητοι.
Είναι άσχημο, γιατί διαπιστώνεις ότι τελικά οι άνθρωποι ξεχνάνε εύκολα, νιώθουν ψεύτικα και θυμούνται μόνο ότι ικανοποιεί τον εγωισμό και την ματαιοδοξία τους. Σε χαιρετάνε μηχανικά, σχεδόν επιτηδευμένα, μιλάνε κοφτά και χωρίς ίχνος συναισθήματος, σου δίνουν την εντύπωση ότι σε βλέπουν για πρώτη φορά.
Είναι τραγικά απάνθρωπο να υπάρχουν... άνθρωποι που διαγράφουν το παρελθόν τους έτσι απλά, μονοκοντυλιά. Είναι λυπηρό από πρώτη αγάπη, καλύτερος φίλος, φοβερός συνάδελφος, τρυφερός σύζυγος, να νιώθεις ξένος, να σου συμπεριφέρονται απρόσωπα και τυπικά. Τα κομμάτια της ζωής μας τα κρατάμε μέσα μας και δεν τα πετάμε στον κάλαθο των αχρήστων.
Γιατί, όπως έχουμε τονίσει ξανά, η ζωή έχει την τάση να επιστρέφει συμπεριφορές. Και όποιος "λησμονεί τους σταθμούς που έκανε στάση", που ξεδίψασε και ξεκουράστηκε, που μοιράστηκε τα όνειρα του περιμένοντας το τραίνο για ένα καλύτερο αύριο, τότε είναι καταδικασμένος να ξεχαστεί και ο ίδιος...
ΥΓ. Καλό μήνα, έστω και καθυστερημένα!
ΥΓ2. Γουστάρετε, με Στράτο και Τάκη!
Στίχοι-Μουσική: Τάκης Μουσαφίρης- Τραγούδι: Στράτος Διονυσίου
Καλησπερα Μάκη μου μετά από καιρό
ΑπάντησηΔιαγραφήκατι παρόμοιο βίωσα κι εγω πρόσφατα κι άρχισα να αναρρωτιέμαι τι πάει τελικά τόσο στραβά στις ανθρώπινες σχέσεις.
κατέληξα στο ότι κάποιοι άνθρωποι στα ευκολα ειναι καλά
Όταν όμως η ζωή αλλάζει και μπαίνει σε άλλουs ρυθμας η σχέση αρχίζει και μπαίνει σε διαδικασίες δοκιμασίας και επαναπροσδιορισμου κι εκει φαίνονται οι αντοχές της. Α ν οι αλλαγες την επηρρεάζουν σημαίνει ότι από την αρχή δεν ήταν δυνατή.
Καλησπέρα Μαρία μου καλώς ήρξθες ξανα! Μ'αρέσει η οπτική σου. Εστιάζεις σε μια κατάσταση που θεωρώ πως όντως ισχύει. Συνήθως όταν χανόμαστε με κάποιον η βλέπουμε η σχέση να αλλάζει προς το χειρότερο και να υπάρχει αυτή η... αποξένωση, τότε ίσως αυτό που είχαμε να μην ήταν δυνατό.
ΔιαγραφήΑυτή είναι η μία ανάγνωση. Η άλλη είναι ότι μπορεί απο την πλευρά μας να ήταν κάτι σημαντικό αλλά να μην ήταν από την άλλη. Μπορεί μάλιστα να κάναμε και προσπάθειες επανένωσης. Μπορεί και όχι.
Νομίζω όμως ότι ακόμα και έτσι, το να είσαι σωστός και όχι φτιαχτός στην συμπεριφορά σου σε έναν άνθρωπο που έζησες πέντε πράγματα μαζί του, θα έπρεπε να είναι το φυσιολογικό και το ανθρώπινο. Σε ευχαριστώ για το σχόλιο.
Να ήξερες πόσες φορές έχω αναρωτηθεί κι εγώ αυτά που εκφράζεις... Αλλά πιστεύω πολύ σε αυτό που αναφέρεις προς το τέλος, πως "η ζωή επιστρέφει συμπεριφορές". Φιλί σου στέλνω! ♡
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ ναι Λία μου. Νομίζω πως επιστρέφει. όχι πάντα, όχι συνέχεια αντίστοιχα, αλλά το κάνει και με τον τρόπο που πρέπει, γιατί αυτή ειναι η φυσιολογική ροή των πραγμάτων.
ΔιαγραφήΚάποιος που το παίζει ξένος, θα έρθει στην ίδια θέση από κάποιον που ξαφνικά θα τον...ξεχάσει!
Α, ρε Μάκη.. και ποιος δεν έχει βιώσει αυτά που εσύ λες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ποιος δεν του έχει τύχει να τον ξεχνούν και ιδιαίτερα όταν τον άλλο τον ήθελες κοντά σου , απλά να σου κάνει παρέα. Και ποιος δεν έχει ακούσει κατόπιν εορτής να στη λέει και από πάνω «..ξέρεις λάθος μου τότε, ..».
Μάκη όταν βρεθείς σε δύσκολη θέση να θυμάσαι ότι οι «φίλοι» ΕΠΙΜΕΛΩΣ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΝΤΑΙ..
Ξένος είπες.. Ε, και.. Προχωράμε με αυτά που έχουμε.
Καλησπέρα Τάσο. Ενδεχομένως να σου θύμησα καταστάσεις που σε στεναχώρησαν. Αλλά έχεις απόλυτο δίκιο. όλοι μας το έχουμε ζήσει. Άλλοι λίγο άλλοι πολύ. Και μπορεί και απο τις δύο πλευρές. Άθελα μας ίσως πληγώσαμε και εμείς κάποιον.
ΔιαγραφήΤο ηθελημένα είναι που πονάει. Και αυτό το επιμελώς που εύστοχα ανέφερες. Σαφώς, προχωράμε, συγχωρούμε αλλά δεν ξεχνάμε. Ακόμα και τα άσχημα.
Καλό μήνα Μάκη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρούσες και δυναμικές και πάλι οι σκέψεις σου φίλε μου. Σκέψεις ουσιαστικές αλλά και σκέψεις που καίνε.
Δεν έχεις καθόλου άδικο φίλε μου. Ναι, αυτό που περιγράφεις συμβαίνει γύρω μας. Σίγουρα δεν αφορά τους πάντες αλλά έναν κανόνα αυτή η συμπεριφορά τον έχει χτίσει.
Και άντε τώρα να ερμηνεύσεις τα "γιατί". Τελικά, φίλε μου, ο άνθρωπος χτίζει το δικό του μικρόκοσμο, αυτόν τον κόσμο του "από εδώ ίσαμε τη ...μύτη μου" και μέσα εκεί βουλιάζει.
Έχω και εγώ φίλους παιδικών χρόνων, που δεν ένιωσαν ρε Μάκη την ανάγκη, μία φορά έτσι να πουν "αυτός ο Γιάννης πού είναι ρε φίλε;"
Μην ψάχνεις. Είναι λυπηροί, πραγματικά λυπηροί. Μα συνάμα τόσο άδειοι φίλε μου.
Την καλησπέρα μου Μάκη. Κράτα την όμορφη ψυχή σου φίλε μου και προχώρα. Θα νιώθεις υπέροχα.
Καλησπέρα Γιάννη!
ΔιαγραφήΩραίο αυτό που είπες με τον μικρόκοσμο. Γιατί έτσι είναι κιολας ρε φίλε. Πολλές φορές δεν κοιτάμε πέρα από την μύτη μας. Λυπάμαι πολύ για αυτούς τους παιδικούς φιλους. Πως γίνεται να αλλάζουν έτσι ξαφνικά οι άνθρωποι; Και το χειρότερο είναι ότι υπάρχουν φορές που γίνονται και επικριτικοί εκτός από αγνώμονες. Και κάνουν πως σε ξεχνάνε και σε επικρίνουν. Άλλοι άνθρωποι τελείως.
Και το άνθρωποι με ερωτηματικο για να μην ξεχνιόμαστε...
Θίγεις μια πτυχή των ανθρώπινων σχέσεων Μάκη, που όλοι έχουμε βιώσει έστω και μια φορά και σαφώς προβληματίζει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια εμένα βέβαια, είναι σημάδι εγωισμού. Όταν δεν "λαμβάνεις υπόψιν" ανθρώπους που μοιράστηκες στιγμές και τους προσπερνάς στο διάβα της ζωής, για εμένα είναι εγωισμός. Είναι "ας κάνω εγώ μωρέ τη δουλίτσα μου και δεν πειράζει, οι σχέσεις είναι για να ξεχνιούνται". Όπως ορθά αναφέρεις όμως η ζωή επιστρέφει συμπεριφορές ή λαϊκιστί karma is a bitch! 😂
Σε ευχαριστούμε για τις σκέψεις που μοιράστηκες μαζί μας.
Καλό ξημέρωμα :)
Ε ναι Μαρίνα, εγωισμός είναι παιδί μου. Τι θα ήταν άλλωστε; Μια απι τις χειρότερες μορφές εγωισμού αλλά και ταυτόχρονα αγνωμοσύνης. Είναι κενοί αυτοί οι άνθρωποι. Αυτό πιστεύω.
ΔιαγραφήΚαι γω σε ευχαριστώ για το σχόλιο!
Καλή σου μέρα. Γνωστή σε όλους μας θα τολμήσω να πω τέτοια συμπεριφορά. Εγώ πάλι την κρίνω ως επακόλουθο της εξέλιξης του ανθρώπου. Πολλοί πιστεύω ότι δεν αφήνουν κάποιες αναμνήσεις ζωντανές επειδή η εποχή εκείνη δεν ήταν ό,τι καλύτερο γι αυτούς. Αλλάζει ο άνθρωπος. Οι καταστάσεις τον αλλάζουν και αυτοπροσδιορίζεται ξανά. Διαγράφει και ξαναγράφει σχέσεις και συμπεριφορές. Ίσως πάλι να μην ήμασταν εμείς για εκείνους ό,τι εκείνοι για εμάς. Δεν ξέρω, αλλά κάτι που πέθανε τελείωσε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σου μέρα Μάκη
Καλησπέρα Άννα. Συμφωνώ εν μέρει για την αλλαγή. Καλά κανουν και αλλάζουν οι άνθρωποι. Αυτή είναι η διαδικασία της εξέλιξης όντως.
ΔιαγραφήΑλλά να εξελίσσονται, όχι να ελίσσονται και να ξεχνούν. Και σίγουρα μπορεί να μην είμασταν εμείς για εκείνους η εκείνοι για μας, αλλά το θεωρώ θέμα ανθρωπιάς. Και δεν μιλάω για τελειωμένες καταστάσεις που είχαν άσχημο τέλος. Το ξεκαθαρίζω.
Νομίζω, χωρίς να είναι καθολικό αυτό που θα γράψω, πως ο κάθε άνθρωπος που βρίσκεται στη ζωή μας, είναι ο καθρέφτης κάποιου σημείου του εαυτού μας για την εκάστοτε χρονική περίοδο. Οπότε και αυτός ο "ρόλος" που μπορεί να είχε απέναντί μας, ίσως σημαίνει κάτι και για εμάς (επίσης χωρίς να είναι απαραίτητο πως όντως σημαίνει).
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε κάθε περίπτωση, είναι σημαντικό να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας και το πώς έχουμε φερθεί σε αυτόν τον -πλέον- ξένο άνθρωπο. Θα στεναχωρηθούμε, θα εκνευριστούμε ή θα ξενερώσουμε που αποξενωθήκαμε και δεν τον αναγνωρίζουμε πια, αλλά οκ... The show must go on!
Καλά κάνεις και χρησιμοποιείς τα λόγια απο το τραγούδι του Μέρκιουρι. Γιατι στο τέλος αυτό πρέπει να γίνεται.
ΔιαγραφήΑλλά αν ο κάθε άνθρωπος είναι κάποιο σημείο του εαυτού μας στην εκάστοτε χρονική περίοδο και αυτό ενδεχομένως να σημαίνει κάτι και για μας, τότε μήπως αυτό σημαίνει ότι είτε εμείς είτε ο αλλος παίζουμε κάποιον ρόλο στην πραγματικότητα και όχι με εισαγωγικα;
Και αν αυτό ισχύει μήπως τελικά είναι κάτι που συμβαίνει σε όλες μας τις σχέσεις;
Εγώ δεν θεωρώ ότι είναι θέμα προσαρμοστικότητας η ρόλου. Θέμα ευγένειας, ανθρωπιάς, αυτοπροσδιορισμού νομίζω πως είναι. Θέλω να είμαι ψεύτικος και όπου φυσάει ο άνεμος; Θέλω να είμαι εγωιστής; Να χρησιμοποιώ τους ανθρώπους; Αν είναι έτσι κατανοητά όλα. Όχι αποδεκτά όμως.
Είναι άλλο θέμα το καταλάθος και άλλο το επίτηδες!