Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

Τα πάθη δε κάνουν διακρίσεις...

Όλοι οι άνθρωποι, μπροστά στα πάθη μας και στην ανικανότητα μας να τα ελέγξουμε, είμαστε ίσοι... Σκεφτόμουν σήμερα, με αφορμή τον θάνατο της ιδιαιτέρως ταλαντούχας τραγουδίστριας Amy Winehouse, πως τελικά οι άνθρωποι είμαστε πολλές φορές δέσμιοι του άλλου μας εαυτού. Ενός εαυτού που όταν βγαίνει προς τα έξω, δεν λογαριάζει ούτε από χρήματα, ούτε από δημοσιότητα, λάμψη, φώτα. Ενός εαυτού που λες και είναι βγαλμένος από τους χειρότερους εφιάλτες μας... Η Amy Winehouse μόλις στα 27 της χρόνια, άφησε τον μάταιο (όπως πολλές φορές αποδεικνύεται) τούτο κόσμο, πιθανότητα από συνδυασμό ναρκωτικών και φαρμάκων, που έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα στον ήδη ταλαιπωρημένο από τις καταχρήσεις οργανισμό της... Να σας πω την αλήθεια μου, την Winehouse, την έμαθα καλύτερα τώρα με τον θάνατο της. Είχα ακούσει για τις περιπέτειες της με τα ναρκωτικά για το μοναδικό της ταλέντο στην μουσική και ήξερα και 2-3 τραγούδια της. Μέχρι εκεί. Βλέποντας όλες αυτές τις μέρες στις ειδήσεις στιγμές από την ζωή της, από την εφηβεία της, από συναυλίες της, συνειδητοποίησα τον στρουθοκαμηλισμό που μας διακρίνει ως κοινωνία. Έβλεπα τους μουσικούς που την συνοδεύουν στις συναυλίες της να γελάνε ενώ αυτή παραπατούσε στη σκηνή στη τελευταία συναυλία που έδωσε στο Βελιγράδι, έβλεπα τους επωνύμους «φίλους» της να την αποχαιρετάνε με ένα συγκινητικό μήνυμα στο twitter, αλλά δεν είδα κανέναν να νοιάζεται πραγματικά για αυτήν... Αν νοιαζόταν κάποιος, αν πραγματικά είχε μπει στη διαδικασία να την καταλάβει, να δει γιατί δεν μπορεί αν αντισταθεί στα πάθη της, ίσως δεν είχε αυτό το τραγικό τέλος... Εδώ βέβαια σκέφτομαι και λέω πως πάντα όταν ένα πρόβλημα δεν μας ακουμπά και δεν έχει φτάσει στην πόρτα μας δεν μας νοιάζει... Στεναχωριόμαστε, συμπονούμε αλλά μέχρι εκεί...
 Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες Amy Winehouse ανά τον κόσμο που έχουν το ίδιο τραγικό τέλος, υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες παιδιά, νέοι που πέφτουν στα ναρκωτικά καθημερινά, που ικετεύουν για βοήθεια αλλά εμείς τους γυρνάμε την πλάτη. Ξέρω, γιαυτό ευθύνη έχει και η κάθε αρμόδια Αρχή, η κοινωνία ως σύνολο, η Πολιτεία της κάθε χώρας... Ο θάνατος της Amy Winehouse, όμως για μένα ήταν μια γροθιά στο στομάχι. Όχι γιατί δεν γίνονται αυτά  στον χώρο της show-biz και μου φάνηκε παράξενο, όχι γιατί είναι άλλη μια καλλιτέχνιδα που «φεύγει» από την ζωή στην καταραμένη ηλικία των 27 ετών (στην ίδια ηλικία απεβίωσαν οι Τζιμ Μόρισον, Τζίμυ Χέντριξ, Τζάνις Τζόπλιν κ.α.), αλλά γιατί διακρίνω μια αδηφάγα κοινωνία που ενώ γνωρίζει σιωπά... Εδώ και χρόνια. Αυτό είναι αρρωστημένο. Γιατί όταν αυτά τα φαινόμενα πάρουνε την μορφή χιονοστιβάδας, αυτή θα μας παρασύρει όλους στο διάβα της.... Και τότε θα είναι αργά. Τότε ταλαντούχα παιδιά, όπως η Amy Winehouse, θα χάνονται γιατί δεν είχαν δίπλα τους κάποιον που να νοιάζεται πραγματικά  για αυτούς... 

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Οι λεζάντες και ο... άλλος πλανήτης

 Τελικά οι γυναίκες δεν παίζονται με τίποτα... Ξέρω, πολλοί από εσάς θα πούνε ειρωνικά από μέσα τους: «Σωωωωωωπα ρε φίλε...», αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι πως γίνεται να είναι έτσι... Πως έτσι? Λοιπόν θα εξηγήσω για να καταλάβετε. Αφορμή για την βραδινή μου έξαψη (ψυχολογική εννοώ...) έπαιξε η χτεσινή έξοδος που είχα με τον κολλητό μου και δύο κοπέλες. Και με καμιά 100αριά που είδαμε ακόμη στον δρόμο. Έβλεπα όλο αυτό το γυναικείο πλήθος που κατέκλυζε τους δρόμος της παραλιακής οδού και πρωτίστως αναρωτιόμουν πως πολλαπλασιάζονται έτσι σε σχέση με τους άντρες και δευτερευόντως ότι είναι βιονικές...
  Τι εννοώ? Εννοώ πως ακόμη και τις καθημερινές (οκ εδώ ήταν Σάββατο) και έπειτα από μια κουραστική μέρα στη δουλειά οι γυναίκες έχουν όρεξη να βγούνε. Και οκ αυτό λύνετε μόνο και μόνο αν σκεφτείτε πως είναι το μοναδικό πλάσμα στην Γη που χάνει αίμα κάθε μήνα και παραμένει ζωντανό (ξέρω, ξέρω κακία αλλά από τις πετυχημένες...), συν ότι τις λένε εφτάψυχες όπως τις γάτες, συν ότι οι χήρες είναι περισσότερες από τους χήρους...
  Αλλά το άλλο είναι που με εκνευρίζει. Μπρος στα κάλλη τι είναι ο πόνος από την μια και φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο από την άλλη. Πολύ λεζαντιά ρε παιδί μου. Μίνι μέχρι τον αφαλό, τακούνι που σκοτώνει τουλάχιστον3 κατσαρίδες με την μια, χαχαχα και χαχαχου, βάψιμο του στυλ είμαι ο Μπόζο ο κλόουν και γουστάρω και στο τέλος της βραδιάς (σε αυτό δεν σηκώνω κουβέντα) σεξ μέχρι αηδίας και την επόμενη το πρωί «δεν άκουσα, πως είπατε, ορίστε, συγνώμη κύριε ποιος είστε?» Και μετά φρέσκες-φρέσκες στην δουλειά, με προσοχή όμως μην σπάσουν τα νύχια και το βραδάκι ξανά-μανά τα ίδια...
Οκ. Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Και όχι μόνο για τις λεζάντες. Αλλά και για τα γραμματόσημα που θέλουν να λέγονται άντρες. Πληρώνουνε, ξαναπληρώνουνε, χτυπιούνται όταν οι... γυναίκες της ζωής τους, τους παρατάνε για κάποιον με μεγαλύτερη τσέπη ή μεγαλύτερο τσίου-τσίου  η πιο χλιδάτο μπιπ-μπιπ και στο τέλος «οι γυναίκες είναι πόρνες». Δεν είναι έτσι αδέρφια. Ας προσέχατε.
  Μα τι λεζάντες είναι  όμως και αυτές ρε παιδάκι μου? Λούσα, ψώνια, κους-κους, γκόμενοι και άγιος ο Θεός. Είναι αυτό που λέμε, εδώ ο κόσμος χάνεται και το... μπιπ χτενίζεται. Ε μααα, έλεος επιτέλους. Σε άλλον πλανήτη ζούνε? Προσέξτε, η ένσταση μου δεν αφορά στο να βγούνε και να διασκεδάσουνε. Αφορά στον τρόπο ζωής που έχουνε διαλέξει και  που τις οδηγεί με μαθηματικά ακρίβεια σε κατεστραμμένους γάμους, χωρισμούς, φτήνια, εκμετάλλευση και πάει λέγοντας.
  Έχω καταφέρει να κρίνω και συνήθως χωρίς να πέφτω πολλές φορές έξω. Άλλωστε δεν είναι επιστήμη.  Εδώ έχουν αλλάξει όλα στους ανθρώπους από το κακό στο χειρότερο. Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο. Αξίες, φιλίες, σχέσεις. Όλα. Και δυστυχώς οι γυναίκες έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό.  Ειδικότερα τα νεαρά κορίτσια Αλλάξανε τα δεδομένα πια. Άλλαξε ο πολιτισμός μας. Ο νόμος της ζούγκλας κυριαρχεί πλέον στην χώρα του ωχαδερφισμού. Η λαμπερή και εύκολη ζωή όμως να ξέρετε είναι όπως τα όμορφα χωριά. «Καίγεται» εύκολα...

Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

Η χαμένη πριγκίπισσα...

 Το βλέμμα της καρφώθηκε επάνω μου και τα κατάμαυρα βλέφαρα της ανοιγόκλεισαν, όπως οι κουρτίνες που ανοίγουν και αφήνουν το φως του ήλιου να μπει στο δωμάτιο ... Χαμογέλασε σκερτσόζικα, χωρίς όμως να αφήσει περιθώρια για κάτι διαφορετικό...
Ήμουν πεπεισμένος πως είχα να κάνω με μια χαμένη πριγκίπισσα.. Σαν και αυτές που μάθαμε από τα παραμύθια... Τις ονειροπόλες, ανθρώπινες, διαφορετικές πριγκίπισσες. Αυτές που ονειρευόμασταν όταν ήμασταν μικροί, να έχουμε στο πλάι μας όταν μεγαλώσουμε... Αυτές που έχουνε μείνει ελάχιστες πάνω στην Γη.
Αυτή όμως είχε και ένα άλλο πλεονέκτημα. Ήταν δοτική. Οι πριγκίπισσες των παραμυθιών δεν είναι έτσι... Μα τι? Είναι δυνατόν να έχω βρει ένα τόσο διαφορετικό άνθρωπο??? Προσπάθησα να  βρω κάποιο μειονέκτημα σε αυτό το (σίγουρα θεόσταλτο) πλάσμα που έβλεπα μπροστά μου. Και βρήκα... Είναι πολύ καλή Ναι αυτό δυστυχώς στη σημερινή κοινωνία είναι μειονέκτημα. Η καλοσύνη δεν ανταμείβεται σε αυτή την ζωή. Ίσως σε κάποια άλλη. Εδώ, είσαι καλός σε πατάνε. Μα, όσο πέρναγε ο καιρός αυτή όλο και γινότανε καλύτερη. Ήταν ώρα αν ανοιγοκλείσω τα δικά μου μάτια να δω αν αυτό που ζούσα ήταν παραμύθι η πραγματικότητα. Η αλήθεια μου ήταν πολύ δύσκολη. Όντως αυτό το πλάσμα υπάρχει ανάμεσα μας. Θεέ μου... Είναι δυνατόν... Πως προστατεύεται από την φτήνια της σημερινής εποχής? Πως δεν εκρήγνυται εσωτερικά από την αδιάφορη συμπεριφορά των δικών της ανθρώπων? Πως μπορεί να αντέχει να είναι σωστή, ενώ οι άλλοι είναι λάθος,,, Έπειτα από πολλές σκέψεις κατέληξα στο συμπέρασμα... Αυτή η «χαμένη πριγκίπισσα» είναι το τρανό παράδειγμα πως η ανθρωπιά, η αξιοπρέπεια, ο ερωτισμός, η καλοσύνη δεν πρόκειται να εκλείψουν... Υπάρχουν πλάσματα, όπως αυτή, που λες και βρίσκονται ανάμεσα μας μόνο και μόνο για να μας το υπενθυμίζουν όταν τα πράγματα εκτραχύνονται...  Γυναίκες  με όνειρα, σκέψεις, προβληματισμούς, ανησυχίες. Το πιο σημαντικό, Κυρίες με κ κεφαλαίο...Βυθίστηκα στις σκέψεις μου αναλογιζόμενος πόσο τυχερός είμαι που την έχω γνωρίσει... Μα κάτι με τσίγκλαγε μέσα στο μυαλό μου... Ναι... Ναι... Αυτό είναι... Δεν μπορεί... Είμαι σίγουρος... Κρατήστε τον σαν φυλαχτό κύριοι... Η ατέρμονη ευτυχία κρύβεται στο βλέμμα μιας γυναίκας...

Αναγνώστες

Page translation