Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

Ακόμα και οι τοίχοι έχουν... μιλιά Νο8

 Και λίγο πριν... εκπνεύσει ο Νοέμβρης και μπούμε στα... Δεκεμβριανά, με τσίτωσε το θετικό κορίτσι (λέγε με Κατερίνα -http://just-k-world.blogspot.gr/) και τσουπ, να σου πάλι οι λαλίστατοι τοίχοι που λένε, λένε, λένε και σταματημό δεν έχουν. 
 Συνθήματα φλογισμένα απο έρωτα, φράσεις πολιτικές με κοινωνικές προεκτάσεις (αυτή η γνώση μου δεν παλεύεται...), ατάκες έξυπνές και κλασσικές, λόγια απο στίχους τραγουδιών και πάει λέγοντας. Τι? Δεν με πιστεύετε? Για ρίξτε ένα βλέφαρο παρακάτω...

Γιώργο Μαρίνο... εσύ???










2-0 από τα αποδυτήρια...













Και ψεύτης και σαλιάρης...











Τι μυαλό, τι γνώσεις...












Η Μπρουκ τα φταίει όλα, αυτή η κάρχια...













Η εθνική μας... μοναξιά

Άραβας θέλω να γίνω και να ζω και με τις δύο...

Respect...  


Άουτς, αυτό πρέπει να πόνεσε...


Πωωω.... πόσο εγώ!       





















Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016

Η Κόλαση, ο Παράδεισος και η άλλη οπτική...

 Ένας αρχαίος κινέζικος μύθος λέει ότι κάποιος μαθητής ρώτησε το δάσκαλό του: "Ποιά η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση?"

Ο δάσκαλος, του απάντησε: "Πολύ μικρή, αλλά ωστόσο με μεγάλες συνέπειες. Έλα να σου δείξω την Κόλαση".

 Μπήκαν σε ένα δωμάτιο όπου μια ομάδα ανθρώπων καθόταν γύρω από μία μεγάλη χύτρα με ρύζι. Όλοι ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι και καθένας είχε από ένα κουτάλι που το κρατούσε από την άκρη με προσοχή και έφτανε ως τη χύτρα. Κάθε κουτάλι, όμως, είχε τόσο μακρύ χερούλι, που δεν μπορούσαν να το φέρουν στο στόμα. Η απελπισία τους ήταν φοβερή.


 "Έλα", είπε ο δάσκαλος λίγο μετά. "Τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο". Μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο, πανομοιότυπο με το πρώτο, υπήρχε η χύτρα του ρυζιού, η ομάδα των ανθρώπων, τα ίδια μακριά κουτάλια, όμως όλοι εκεί ήταν ευτυχισμένοι και χορτάτοι.

"Δεν καταλαβαίνω", είπε ο μαθητής. Γιατί είναι τόσο ευτυχισμένοι εδώ ενώ στο άλλο δωμάτιο είναι τόσο δυστυχισμένοι, τη στιγμή που όλα είναι ίδια?" 

"Δεν το κατάλαβες?" αποκρίθηκε και χαμογέλασε ο δάσκαλος. "Καθώς τα κουτάλια έχουν μακριά χερούλια και δεν μπορούν να φέρνουν το φαγητό στο στόμα τους, εδώ έμαθαν όλοι να ταΐζουν ο ένας τον άλλον..."

 Αυτός ο κινέζικος μύθος που έρχεται απο τα βάθη των αιώνων λοιπόν, καταδεικνύει, με τον πιό απόλυτο και απλοϊκό τρόπο την διαφορετικότητα στον τρόπο σκέψης των ανθρώπων. Τελικά είναι όλα θέμα οπτικής? Αλλάζει μιά κατάσταση αν προσπαθήσουμε να την δούμε υπό διαφορετικό πρίσμα?


 Αλλάζει θα έλεγα αν με ρωτούσαν. Όχι τόσο η κατάσταση όσο ο τρόπος που θα την αντιμετωπίσουμε. Που στην τελική αυτό θα παίξει τον σημαίνοντα ρόλο στην θετική η αρνητική έκβαση της.
 Εννοείται πως η σφαιρική αντιμετώπιση των όσων μας συμβαίνουν δεν είναι εύκολα εφαρμόσιμη. Ειδικά όταν στο σύνολο μας (ευτυχώς υπάρχουν εξαιρέσεις που κάνουν την διαφορά), λόγω της καθημερινότητας και της συνήθειας, έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε και να αντιμετωπίζουμε ότι μας συμβαίνει, με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Εκεί είναι το λάθος μας.

 Το πιό σημαντικό κομμάτι του παραπάνω μύθου όμως είναι η έννοια της αλληλεγγύης. Στις σύγχρονες, κατά το κοινώς λεγόμενο αλλά αναχρονιστικές κατ' εμέ, κοινωνίες που ζούμε, αυτή η έννοια δεν υφίσταται. 

 Τουλάχιστον όχι στον βαθμό που πρέπει, γα να μην είμαι και απόλυτος. Έχει χαθεί ο σεβασμός  και η αγάπη προς τον διπλανό μας. Η προσπάθεια να κάνουμε όσους ζουν κοντά μας ευτυχισμένους, κάτι που κατ΄επέκταση θα κάνει ευτυχισμένους και μας τους ίδιους.
 Εκεί νομίζω πως είναι το κλειδί. Ακόμη και τα πιό μεγάλα προβλήματα που θα μπορούσαν να παρουσιαστούν στο δρόμο μας, με μιάς μοιάζουν μικρά και διαχειρίσιμα αν έχουμε την βοήθεια των ανθρώπων που μας νοιάζονται, μας αγαπάνε και αποτελούν κομμάτι της καθημερινοτητας μας. 

Μήπως τελικά αυτή είναι ή... άλλη οπτική που αναζητούμε εναγωνίως?

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016

Αυτός που σωπαίνει...

 Τὸ σούρουπο ἔχει πάντα τὴ θλίψη ἑνὸς ἀτέλειωτου χωρισμοῦ.
 Κι ἐγὼ ἔζησα σὲ νοικιασμένα δωμάτια μὲ τὶς σκοτεινὲς σκάλες τους ποὺ ὁδηγοῦνε ἄγνωστο ποῦ…

  Μὲ τὶς μεσόκοπες σπιτονοικοκυρὲς ποὺ ἀρνοῦνται, κλαῖνε λίγο κι ὕστερα ἐνδίδουν καὶ τ᾿ ἄλλο πρωί, ἀερίζουν τὸ σπίτι ἀπ᾿ τοὺς μεγάλους στεναγμούς.

 Στὰ παλαιικὰ κρεβάτια μὲ τὰ πόμολα στὶς τέσσερις ἄκρες
πλάγιασαν κι ὀνειρεύτηκαν πολλοὶ περαστικοὶ αὐτοῦ τοῦ κόσμου κι ὕστερα

ἀποκοιμήθηκαν γλυκεῖς κι ἀπληροφόρητοι σὰν τοὺς νεκροὺς στὰ παλιὰ κοιμητήρια...
 

Ὅμως ἐσὺ σωπαίνεις… Γιατί δὲ μιλᾷς; Πές μου! Γιατί ἤρθαμε ἐδῶ; Ἀπὸ ποῦ ἤρθαμε;
Κι αὐτὰ τὰ ἱερογλυφικὰ τῆς βροχῆς πάνω στὸ χῶμα;Τί θέλουν νὰ ποῦν;

Ὤ, ἂν μποροῦσες νὰ τὰ διαβάσεις!!! Ὅλα θὰ ἄλλαζαν…

Ὅταν τέλος, ὕστερα ἀπὸ χρόνια ξαναγύρισα… δὲ βρῆκα παρὰ τοὺς ἴδιους ἔρημους δρόμους, τὸ ἴδιο καπνοπωλεῖο στὴ γωνιά.
Κι ὁλόκληρο τὸ ἄγνωστο τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει…




Τάσος Λειβαδίτης



 

 Μουσική: Σταμάτης Σπανουδάκης

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2016

Leonard Cohen: Ο ποιητής των ψυχών...

 Μερικοί άνθρωποι έρχονται εδώ για να μας δείξουν τον δρόμο. Να δουν μέσα μας, να νιώσουν τις αγωνίες, τον πόνο, τις σκέψεις μας. Να τραγουδήσουν τον έρωτα και την μοναξιά, τον πόνο και το πάθος. 
 Και όταν και αυτοί "φεύγουν" απο την ζωή που τόσο αγάπησαν και τίμησαν, είναι σα να χάνουμε ένα ακόμη κομμάτι του εαυτού μας. 

 Απο χτες, η παγκόσμια μουσική σκηνή είναι φτωχότερη. Ο Καναδός τραγουδοποιός, ο ποιητής των ψυχών, ο υπέρμαχος του έρωτα και της αγάπης, Leonard Cohen δεν είναι πλέον μαζί μας. "Έφυγε" σε ηλικία 82 ετών και δήλωσε έτοιμος για τον θάνατο του ένα μήνα πριν: "Είμαι έτοιμος να πεθάνω. Ελπίζω να μην γίνει δύσκολα. Κάπου εδώ είναι το τέλος για μένα", είχε πει σε μια συνέντευξη του, ταλαιπωρημένος από την άσχημη κατάσταση της υγείας του.

 Μεγάλος λάτρης της Ελλάδας και του ελληνικού πολιτισμού, ήταν κάτοικος της Ύδρας για αρκετά χρόνια, γράφοντας μάλιστα εκεί αρκετά τραγούδια του που έγιναν επιτυχίες καθώς και μυθιστορήματα. 
 Στην Ύδρα γνώρισε και την Marianne του, μιά κοπέλα από τη Νορβηγία που αγάπησε πολύ, κάτι που φαίνεται και στο υπέροχο τραγούδι του "So long Marianne". 

Η Marianne Ihlen γνωρίστηκε με τον Cohen στην Ύδρα και από τότε ξεκίνησε μια σχέση απόλυτου έρωτα και για τους δύο. Τον Ιούλιο που μας πέρασε, η Ihlen άφησε την τελευταία της πνοή σε ηλικία 81 ετών και ο Cohen διαισθανόμενος το τέλος της, έστειλε το παρακάτω συγκινητικό γράμμα: "Να ξέρεις ότι είμαι τόσο κοντά  σου, πίσω σου, που αν απλώσεις το χέρι σου, νομίζω ότι μπορεί να φτάσεις το δικό μου. Και ξέρεις ότι πάντα σε αγαπούσα για την ομορφιά σου και τη σοφία σου, αλλά εγώ δεν χρειάζεται να πω τίποτα περισσότερο για αυτό, γιατί το ξέρεις. Αλλά τώρα, θέλω μόνο να σου ευχηθώ ένα πολύ καλό ταξίδι. Αντίο παλιά μου φίλη.  Ατελείωτη αγάπη, θα σε δω στο τέλος του δρόμου…"

Απο το απόλυτα ερωτικό "Dance me to the end of love", το σπαρακτικό "Bird on a wire", το μαγικό και πολυτραγουδισμένο "Hallelujah", το μυστικιστικό "A thousand kisses deep", ή το παθιασμένο "Suzanne", το "So long Marianne", το "I'm your man"  και δεκάδες άλλα τραγούδια του, ο Cohen εξέφραζε μέσα από αυτά την θέληση για έρωτα, την σαρκική επιθυμία και το πάθος, την μοναξιά, την λύπη, την αιώνια αγάπη. 

 Ήταν ένας καλλιτέχνης με την απόλυτη έννοια του όρου, ένας ονειροπόλος και ταυτόχρονα ιδιαίτερος άνθρωπος που είχε ανάγκη να αγαπηθεί όπως όλοι μας. Ήταν ο ταξιδευτής του έρωτα και της αγάπης. 
 Κάπου διάβασα ότι ήταν ο ποιητής των ψυχών. Κάπου αλλού, ότι ήταν ο οραματιστής της αγάπης. Αυτό που ξέρω είναι ένα. Αν κάποια λόγια μου έρχονται στο μυαλό από σήμερα το πρωί που διάβασα την είδηση του θανάτου του είναι αυτά του Νίκου Καββαδία: "Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής των μακρισμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές, χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων..." 

So long Leonard...


Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2016

Αλέκος Αλεξανδράκης: Ένας παράξενος, ωραίος ταξιδιώτης...

 Ήταν από αυτούς τους άντρες που τα συνδύαζαν όλα. Παρουσιαστικό, μυαλό, σοβαρότητα, εκλεπτυσμένο χιούμορ, δυναμική. 
 Εξαίρετος ηθοποιός, ιδιαίτερος άνθρωπος, ένας σταρ... αντιστάρ στην "χρυσή" εποχή του ελληνικού κινηματογράφου, ήταν αυτό που λέμε μια κατηγορία μόνος του. Με κύρια χαρακτηριστικά την στιβαρή φωνή και την εμφάνιση ζεν πρεμιέ, έμεινε στην ιστορία ώς ένας εκ των μεγαλυτέρων ελλήνων ηθοποιών. 
 Ο Αλέκος Αλεξανδράκης ήταν ένας παράξενος ταξιδιώτης σε αυτόν τον αδηφάγο χώρο του θεάματος. Η μάλλον για να το διορθώσω, ένας παράξενος, ωραίος ταξιδιώτης...

 Ελπιδοφόρο ξεκίνημα

 Γεννημένος στις 27 Νοεμβρίου του 1928 στην Αθήνα, φοίτησε στο σχολείο του Ελβετού καθηγητή Κάρολου Μπερζαν. Παράλληλα με το σχολείο ξεκίνησε να ασχολείται με την ξιφασκία και στην ηλικία των 15 ετών έγινε μέλος της εθνικής ομάδας. 

 Πολυπράγμων καθώς ήταν, μπήκε την επόμενη χρονιά στν Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, ενώ η μεγάλη του επιθυμία ήταν να σπουδάσει κινηματογραφική σκηνοθεσία στην Αμερική.
 Όλα αυτά όμως πέρασαν σε δεύτερη μοίρα την ημέρα που παρακολούθησε την Έλλη Λαμπέτη σε μιά παράσταση του Κάρολου Κουν. Όπως αναφέρει η Βικιπαίδεια, ο φίλος του, ηθοποιός Νίκος Καζής τον προτρέπει να παρακολουθήσει μαθήματα στη δραματική σχολή του εθνικού θεάτρου. Οπερ και εγένετο. 
 Ο Δημήτρης Χορν διαβλέπει στον Αλεξανδράκη τον επόμενο ζεν πρεμιέ του ελληνικού κινηματογράφου και η Κατερίνα Ανδρεάδη του δίνει πρωταγωνιστικό ρόλο στην "Φθινοπωρινή Παλίρροια". Στις 9 Ιουλίου 1949, κάνει το ντεμπούτο του στο θέατρο αφήνοντας πολύ καλές εντυπώσεις. Μια μεγάλη καριέρα ανοίγεται μπροστά του...

Τεράστια καριέρα...

 Ο "Μίδας" του ελληνικού κινηματογράφου, Φιλοποίμην Φίνος του κάνει πρόταση συνεργασίας. Πρώτη ταινία το 1949. "Δυό κόσμοι", με σκηνοθέτη τον Γρηγόρη Γρηγορίου. Ακολούθησαν τεράστιες επιτυχίες σε θέατρο και μεγαλη οθόνη. Θιασάρχης και πρωταγωνιστής, ένα ατόφιο ταλέντο υποκριτικής και σκηνοθεσίας.

 Ιδιαίτερα αγαπητός στο γυνακείο κοινό. Έπαιξε σε παραπάνω απο 75 ταινίες, ανάμεσα στις οποίες "Ο βαφτιστικός", "Στέλλα", "Το νησί των γενναίων", "Δεσποινίς Διευθυντής", "Δάκρυα για την Ηλέκτρα", "Όμορφες μέρες", "Η κόμισσα της Κέρκυρας", "Η Μαρία της σιωπής", "Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο" και πολλές άλλες ακόμα με τεράστια επιτυχία.
 Συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής. Μελίνα Μερκούρη, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Τζένη Καρέζη, Μάρω Κοντού, Ζωή Λάσκαρη, Μάνος Κατράκης, Γιώργος Φούντας, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Ρένα Βλαχοπούλου, Αλέκος Τζανετάκος, Λίλη Παπαγιάννη, Μίμης Φωτόπουλος, Βασίλης Αυλωνίτης, και Νίκος Ρίζος, ήταν μερικά από αυτά.

 Κορυφαία του στιγμή η ταινία "Συνοικία το όνειρο" το 1961. Και σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής. Σταθμός στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Μια ταινία που προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων, λογοκρίθηκε αλλά αγαπήθηκε όσο λίγες.

 Στο θέατρο πρωταγωνίστησε και σκηνοθέτησε μερικά από τα μεγαλύτερα έργα του παγκοσμίου ρεπερτορίου. "Ταξίδι της μέρας μέσα στην νύχτα", "Ήταν όλοι τους παιδιά μου", "Μαντάμ Μπάτερφλαϊ","Η γυναίκα με τα μαύρα", "Τέσσερα δωμάτια με κήπο", "Έγκλημα και τιμωρία", "Τα μεγάλα χρόνια" και δεκάδες άλλα που μείνανε στην ιστορία για την άρτια παρουσίαση τους και αυτό το κάτι που προσέδιδε ο Αλεξανδράκης με το παίξιμο και την σκηνοθεσία του.

Μεγάλοι έρωτες και επιτυχίες 

 Ο Αλέκος Αλεξανδράκης ήταν μεγάλος γόης. Γνωστό. Από τους μεγαλύτερους της εποχής του και όχι μόνο. Μεταξύ άλλων είχε σχέση με την Έλλη Λαμπέτη, ενώ παντρεύτηκε πρώτη φορά την Μαρτζ Βάλβη που γνώρισε στο Σουδάν. 
 Χωρίζει και παντρεύεται έπειτα από τρια χρόνια την Γαλλίδα Κλοντ Σαμπαντού, ενώ ξανά μετά από το ίδιο χρονικό διάστημα ξαναχωρίζει, για να παντρευτεί εκ νέου, τρίτη φορά το 1956, την Αλίκη Γεωργούλη. 
 Το 1961 παντρεύεται τέταρτη και τελευταία φορά την Ελβετή  Βερένα Γκάουερ με την οποία στα πέντε χρόνια έγγαμου βίου αποκτά δύο παιδιά. Η πιό σημαντική γυναίκα της ζωής του όμως και αυτή που αγάπησε περισσότερο ήταν η ηθοποιός Νόνικα Γαληνέα. Την γνωρίζει το 1969 και μέχρι το τέλος της ζωής του ζει μαζί της έναν παράφορο, δυνατό και μεγάλο έρωτα. Δεν παντρεύονται ποτέ αλλά ζουν σαν... παντρεμένοι.

Φινάλε...

 Το 1972 πρωταγωνιστεί στην μικρή οθόνη σε μιά σειρά που άφησε εποχή."Ο παράξενος ταξιδιώτης" έπαιξε 176 επεισόδια στην τότε ΕΙΡΤ και σημείωσε τεράστια επιτυχία. Το 1976 πρωταγωνιστεί στον "Γιούγκερμαν" και απο εκεί και ύστερα περιορίζεται σε κάποιες εμφανίσεις σε σειρές όπως το "Τμήμα Ηθών", "Ο Χαρτοπαίχτης", "Ξενοδοχείο Αμόρε",  "Ανατομία ενός Εγκλήματος", "Οι Δικηγόροι της Αθήνας" και μερικές ακόμα που ήταν και το κύκνειο άσμα του ως ηθοποιός. 

 Στις 8 Νοεμβρίου (σαν σήμερα) του 2005 αφήνει την τελευταία του πνοή χτυπημένος από τον καρκίνο. Στο ενδιάμεσο τιμάται από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής, ενώ παράλληλα δίδασκει υποκριτική στο εργαστήρι του Βασίλη Διαμαντόπουλου.

 Μέχρι και τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Αλεξανδράκης παρέμενε ένας υπηρέτης του θεάτρου και λάτρης του ωραίου φύλου. 

 Για κάποιους ήταν ο Βασίλι Κάρλοβιτς Γιούγκερμαν στην ομώνυμη σειρά, για άλλους ο Αλέξης Αρσένης από τον "Παράξενο ταξιδιώτη". Για τις γυναίκες ήταν ο αιώνιος γόης που σαγήνευε, με αυτή την σοβαρή και απόμακρη γοητεία που εξέπεμπε και τον έκανε ακαταμάχητο.
 Στην πραγματικότητα ο Αλέκος Αλεξανδράκης ήταν ένας άνθρωπος που έζησε με πάθος, απλότητα και τόλμη το ταξίδι της ζωής του. Σα να ήταν θαρρείς, η φράση του Γάλλου συγγραφέα  Άλφρεντ Ντε Βινύ: "Είναι πάντα απλή η ιστορία μιάς παθιασμένης καρδιάς..."

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2016

Τρέλανε μας ρε Νοέμβρη...

 Νοέμβρης το λοιπόν και όπως έλεγε ο Nat King Cole.. Autumn Leaves. Το Φθινόπωρο φεύγει, την κάνει σιγά σιγά με... ελαφρά.
 Δε ξέρω γιατί, δε ξέρω που, δε ξέρω πότε, αλλά αυτά τα φθινόπωρα πάντα μας αφήνουν μιά γλυκόπικρη γεύση ρε παιδί μου... 

Λίγο η κατάθλιψη μετά τα καλοκαιρινά μπάνια του λαού, λίγο το ξεφούρνισμα νέων φοροκαταιγίδων, λίγο η αλλαγή της ώρας, λίγο το ένα πολύ το άλλο, εύκολα χάνεις την μπάλα...

 Οι επικουρικές κουτσουρεμένες, ο Ομπάμα μας θυμήθηκε στα πολιτικά στερνά του και μάλιστα εν μέσω Πολυτεχνείου, ο Τραμπ με την Χίλαρι συνεχίζουν να συναγωνίζονται στο ποιός θα πει περισσότερες... μαλακίες (συγγνώμη κυρίες μου έπρεπε να το γράψω), η Πανάγια Εκκλησία μας αγριεύει και το επίδομα θέρμανσης last year και oh my dear...
 Αααα μην ξεχαστώ,  συντάξεις χηρείας για να... κλαις τον μακαρίτη, ο μεγάλος σεισμός ολοένα και πλησιάζει (προμηθευτείτε μακαρόνια, κονσέρβες, τσοντοπεριοδικά και espresso) και κάπως έτσι με όλα αυτά νιώθω σα να ζούμε τις ίδιες και τις ίδιες καταστάσεις κάθε μήνα. 

 Κάτι να μας συνταράξει, να αλλάξει τον κόσμο μας, να διαλύσει το σύννεφο μουροχαβλίασης  (πωπω τι άσχημη λέξηηη)  που αιωρείται πάνω από τα αδειανά και κουρασμένα μυαλά μας υπάρχει?
 Ευτυχώς σε κανά μήνα μπαίνουμε σε mood Χριστουγέννων και όσο να΄ναι θα φάμε κανά μελομακάρονο, θα πάρουμε μάτι καμιά sexy Αγιοβασιλίτσα και θα γουστάρουμε τρόπον τινά... 

 Αυτό που πάντως με εκπλήσσει, είναι η  διάθεση ασανσερ που μας διακρίνει ως λαό.  Φάση ολίγον έγκυος και Καλο Παράδεισο να έχει (λες και υπάρχει κακός παράδεισος), τουτέστιν τρέλα, παράνοια και όλα τα συναφή και αδηφάγα. Δε ξέρεις από που να την πιάσεις και που να την αφήσεις. 
 Μπερδεway κατάσταση σας λέω, ή αλλιώς La καταστασιόν tres απελπιστικ που λέει και το σύνθημα του τοίχου. Τι να πω, το γνωστο μόνο: Τα δέοντα στην κερία μαμά σας...


Υ.Γ. Καλό μήνα αγάπες μου!


Αναγνώστες

Page translation