Η Κόλαση, ο Παράδεισος και η άλλη οπτική...

 Ένας αρχαίος κινέζικος μύθος λέει ότι κάποιος μαθητής ρώτησε το δάσκαλό του: "Ποιά η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση?"

Ο δάσκαλος, του απάντησε: "Πολύ μικρή, αλλά ωστόσο με μεγάλες συνέπειες. Έλα να σου δείξω την Κόλαση".

 Μπήκαν σε ένα δωμάτιο όπου μια ομάδα ανθρώπων καθόταν γύρω από μία μεγάλη χύτρα με ρύζι. Όλοι ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι και καθένας είχε από ένα κουτάλι που το κρατούσε από την άκρη με προσοχή και έφτανε ως τη χύτρα. Κάθε κουτάλι, όμως, είχε τόσο μακρύ χερούλι, που δεν μπορούσαν να το φέρουν στο στόμα. Η απελπισία τους ήταν φοβερή.


 "Έλα", είπε ο δάσκαλος λίγο μετά. "Τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο". Μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο, πανομοιότυπο με το πρώτο, υπήρχε η χύτρα του ρυζιού, η ομάδα των ανθρώπων, τα ίδια μακριά κουτάλια, όμως όλοι εκεί ήταν ευτυχισμένοι και χορτάτοι.

"Δεν καταλαβαίνω", είπε ο μαθητής. Γιατί είναι τόσο ευτυχισμένοι εδώ ενώ στο άλλο δωμάτιο είναι τόσο δυστυχισμένοι, τη στιγμή που όλα είναι ίδια?" 

"Δεν το κατάλαβες?" αποκρίθηκε και χαμογέλασε ο δάσκαλος. "Καθώς τα κουτάλια έχουν μακριά χερούλια και δεν μπορούν να φέρνουν το φαγητό στο στόμα τους, εδώ έμαθαν όλοι να ταΐζουν ο ένας τον άλλον..."

 Αυτός ο κινέζικος μύθος που έρχεται απο τα βάθη των αιώνων λοιπόν, καταδεικνύει, με τον πιό απόλυτο και απλοϊκό τρόπο την διαφορετικότητα στον τρόπο σκέψης των ανθρώπων. Τελικά είναι όλα θέμα οπτικής? Αλλάζει μιά κατάσταση αν προσπαθήσουμε να την δούμε υπό διαφορετικό πρίσμα?

 Αλλάζει θα έλεγα αν με ρωτούσαν. Όχι τόσο η κατάσταση όσο ο τρόπος που θα την αντιμετωπίσουμε. Που στην τελική αυτό θα παίξει τον σημαίνοντα ρόλο στην θετική η αρνητική έκβαση της.
 Εννοείται πως η σφαιρική αντιμετώπιση των όσων μας συμβαίνουν δεν είναι εύκολα εφαρμόσιμη. Ειδικά όταν στο σύνολο μας (ευτυχώς υπάρχουν εξαιρέσεις που κάνουν την διαφορά), λόγω της καθημερινότητας και της συνήθειας, έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε και να αντιμετωπίζουμε ότι μας συμβαίνει, με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Εκεί είναι το λάθος μας.

 Το πιό σημαντικό κομμάτι του παραπάνω μύθου όμως είναι η έννοια της αλληλεγγύης. Στις σύγχρονες, κατά το κοινώς λεγόμενο αλλά αναχρονιστικές κατ' εμέ, κοινωνίες που ζούμε, αυτή η έννοια δεν υφίσταται. 

 Τουλάχιστον όχι στον βαθμό που πρέπει, γα να μην είμαι και απόλυτος. Έχει χαθεί ο σεβασμός  και η αγάπη προς τον διπλανό μας. Η προσπάθεια να κάνουμε όσους ζουν κοντά μας ευτυχισμένους, κάτι που κατ΄επέκταση θα κάνει ευτυχισμένους και μας τους ίδιους.
 Εκεί νομίζω πως είναι το κλειδί. Ακόμη και τα πιό μεγάλα προβλήματα που θα μπορούσαν να παρουσιαστούν στο δρόμο μας, με μιάς μοιάζουν μικρά και διαχειρίσιμα αν έχουμε την βοήθεια των ανθρώπων που μας νοιάζονται, μας αγαπάνε και αποτελούν κομμάτι της καθημερινοτητας μας. 
Μήπως τελικά αυτή είναι ή... άλλη οπτική που αναζητούμε εναγωνίως?