Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Αυτοεκτίμηση: Η «καρδιά» του εαυτού μας

«Πίσω από τις μεγαλύτερες αδυναμίες μας, κρύβονται οι μεγαλύτερες δυνατότητές μας. Οι φόβοι και οι ανασφάλειες είναι κίνητρα τόλμης και δύναμης...» Η φράση αυτή σίγουρα δίνει κίνητρο σε όσους έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση... Η φράση ως φράση από μόνη της όμως, σίγουρα δεν κάνει τους ανασφαλείς, φοβισμένους και απογοητευμένους ανθρώπους να ξαναβρούν τον «χαμένο» τους εαυτό... Σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζεται κάτι πολύ πιο δραστικό... Αλλαγή σκέψης και οπτικής. Στροφή τριακοσίων εξήντα μοιρών.
Ορισμός της αυτοεκτίμησης
Ιατρικά η αυτοεκτίμηση ορίζεται  ως «η εκτίμηση της αξίας και της σημαντικότητάς μου και η ικανότητα να είμαι υπεύθυνος για τον εαυτό μου και προς τους άλλους». Πόσοι από μας όμως  δε νιώθουμε ασήμαντοι, «αχρείαστοι», παραγκωνισμένοι πολλές φορές? Πόσοι από μας δεν κλεινόμαστε με την πρώτη δυσκολία στον εαυτό μας? Νομίζω πως όλοι μας έχουμε νιώσει έστω μια φορά κάτι από τα παραπάνω... Το θέμα είναι πως με την σημερινή δύσκολη καθημερινότητα αυτού του είδους τα συναισθήματα δημιουργούν ανθρώπους με έλλειψη πρωτοβουλίας, ανθρώπους που δεν πιστεύουν στον εαυτό τους και στις δυνατότητες τους. Ενεργό ρόλο βέβαια σε αυτό παίζουν και οι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά μας. Η οικογένεια και οι φίλοι, τα άτομα που είναι ουσιαστικά πιο κοντά μας, όσο εύκολα μπορούν να μας «ανεβάσουν» ψυχολογικά άλλο τόσο εύκολα μπορούν να μας «ρίξουν» στον βάλτο της χαμηλής αυτοεκτίμησης...
 Χαμηλή αυτοεκτίμηση-Χαρακτηριστικά
Ο Νικήτας Καύκιος, κλινικός ψυχολόγος, λέει σωστά πως... «Οι άνθρωποι με χαμηλή αυτοπεποίθηση-αυτοεκτίμηση αισθάνονται ασφαλείς μόνο αν οι άλλοι τους αγαπούν χωρίς να τους κρίνουν ή να τους απορρίπτουν. Αισθάνονται σημαντικοί όταν οι άλλοι τους αναγνωρίζουν επειδή κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους ή πετυχαίνουν τα σχέδιά τους. Κατά βάθος πιστεύουν ότι για να αξίζουν και να τους δεχτούν οι άλλοι δεν θα έπρεπε να είχαν ελαττώματα και να έκαναν λάθη. Λόγω της ευαισθησίας που τους χαρακτηρίζει αισθάνονται συχνά πληγωμένοι, ταραγμένοι και θυμωμένοι από τις απόψεις και τις κριτικές των άλλων...»
Πως λοιπόν καταλαβαίνουμε αν πάσχουμε από χαμηλή αυτοεκτίμηση? Ο κ. Καύκιος λέει: «Τα άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση χαρακτηρίζονται από:
1) Αισθήματα κατωτερότητας και ανασφάλειας.
2) Δυσκολία κοινωνικής ένταξης και αισθήματα μοναξιάς.
3) Υπερβολική ευθιξία και χαμηλές αντοχές στις συντροφικές σχέσεις.
4) Παραμέληση ικανοποίησης βασικών προσωπικών αναγκών.
5) Παραμέληση της εξωτερικής εμφάνισης.
6) Υπερβολική ενασχόληση με αυτό που οι άλλοι σκέπτονται για αυτούς.
7) Υπερβολική ανησυχία μήπως και ενοχλήθηκε κάποιος άλλος εξ’ αιτίας τους.
8) Διάχυτο άγχος και συχνά αισθήματα απογοήτευσης.
9) Δυσκολία να ερμηνεύσουν με ειλικρίνεια την πραγματικότητα.
10) Επικέντρωση στα αρνητικά στοιχεία μιας κατάστασης.
11) Μειωμένες κοινωνικές δεξιότητες.
12) Δυσκολία να δέχονται φιλοφρονήσεις.
13) Έλλειψη εμπιστοσύνης στις προσωπικές τους απόψεις.
14) Χαμηλές προσδοκίες από τη ζωή.
15) Αναπάντεχες εκρηκτικές συμπεριφορές.
16) Αποφυγή των προκλήσεων.
17) Κοινωνική απόσυρση.
18) Διαταραχές στη συγκέντρωση, τον ύπνο και τη διατροφή»,
 Αντιμετώπιση και λυσεις
Είμαι σίγουρος πως πολλά από τα παραπάνω, μη πω όλα, τα έχουμε ζήσει οι ίδιοι αρκετές φορές...
Τι κάνουμε λοιπόν? Για μένα το πιο σημαντικό είναι να κατανοήσουμε τις δυνατότητες μας. Ούτε να τις μηδενίσουμε ούτε όμως να τις υπερεκτιμήσουμε. Είμαι πεπεισμένος πως ο καθένας από μας ξέρει τι μπορεί να κάνει. Έστω και μια φορά στη ζωή του το έχει διαπιστώσει. Δε πρέπει να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους. Δεν πρέπει να μπαίνουμε στην λογική να αισθανόμαστε όμορφα μόνο μετά από μια επιτυχία. Σημασία άλλωστε τις περισσότερες φορές δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι... Σημαντικό επίσης είναι να αντιμετωπίζουμε τους φόβους μας. Άλλωστε στην πραγματικότητα οι φόβοι είναι δημιουργήματα του μυαλού μας και όχι κάτι αληθινό. Όταν αντιμετωπίζεις τον φόβο σου αυτομάτως τον αποδυναμώνεις. Σκεφτήκατε ποτέ να κάνετε μια λίστα με τα προτερήματα σας? Κάντε το! Στις δύσκολες στιγμές αυτή η θύμηση θα σας κάνει να νιώθετε καλύτερα... Ας διαλέξουμε επιτέλους τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας. Η, ας προσπαθήσουμε να φέρουμε «στα νερά μας», αυτούς που λόγω καταστάσεων (οικογένεια-συγγενείς) αποτελούν μέρος της ζωής μας.
Οι διαπιστώσεις αυτές (για να μην το παίζω και ξερόλας) γίνονται να ξέρετε, από έναν άνθρωπο που «πέφτει» ψυχολογικά αρκετές φορές, κλείνεται αρκετά στον εαυτό του,  συχνά αναθεματίζει την τύχη του, άρα επί του πρακτέου ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων με όχι και τόσο ανεβασμένη αυτοεκτίμηση. Αυτό όμως δε με κάνει να ΜΗΝ προσπαθώ. Δεν με κάνει να τα παρατάω. Δεν με κάνει να απολογούμαι για ότι είμαι. Δεν με κάνει να τα βλέπω όλα μαύρα. Κυρίως γιατί έχω καταλάβει μέσα μου πως οι δυσκολίες και τα άσχημα είναι για τους ανθρώπους. Για μας. Κυρίως γιατί έχω διαπιστώσει σε μένα ένα χαρακτηριστικό που αρκετές φορές με ηρεμεί. Είμαι αληθινός. Παράξενος μπορεί, σπαστικός επίσης, μερικές φορές μπορεί και κακός, αλλά αληθινός όμως. Έχω αποδεχτεί σε μεγάλο βαθμό αυτό που είμαι. Κατανοώ τα λάθη μου, ζητάω συγνώμη όταν νιώθω ότι πρέπει να το κάνω... Νομίζω πως τελικά εκεί είναι το μονοπάτι που θα με-μας βγάλει από τον δύσκολο αυτό δρόμο που μας κουράζει ψυχολογικά και σωματικά... Γιατί η αυτοεκτίμηση είναι η «καρδιά» του εαυτού μας... Είναι η αφετηρία για να φτάσουμε στην κάθαρση, στην απόλυτη εσωτερική και ψυχολογική μας ηρεμία...

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

Ξεπουλάμε λέμε...

 Ρε δε μας τα λέτε καλά... Καθόλου καλά... Εκεί που πάμε να καταπιούμε τη ξεδιαντροπιά σας, την, εκ του φυσικού ορμώμενη, βλακεία που σας χαρακτηρίζει, την απανθρωπιά σας, τον εαυτουλισμό σας (συγχωρέστε με για το αδόκιμο της έκφρασης), να σου πάλι καινούργια θέματα... «Ψαλίδι» λέει στις συντάξεις, στους μισθούς, στα επιδόματα και πάει λέγοντας... Ε ρε Ψαλιδοχέρης που σας χρειάζεται εκπρόσωποι του λαού...  Να σας τα πάρει με την ψιλή... Να δείτε την γλύκα... Πως την βλέπετε τώρα την δουλειά δηλαδή? Κόψε από δω κόψε από κει, στο τέλος δεν θα μείνει και τίποτα να κόψουμε... (έλα, δεν θέλω πονηρές σκέψεις αυτό που σκέφτεστε δεν κόβεται με τίποτα...).
Έλεγχοι λέει σε μικρομεσαίες, υποψήφιες για κλείσιμο λέω εγώ, επιχειρήσεις, περικοπές στις συντάξεις και «αξιοποίηση» της εθνικής περιουσίας... Πως είπατε? Γιατί βάζω την λέξη αξιοποίηση σε εισαγωγικά? Μα για να μην της αλλάξω την έννοια και αρχίζουν και με κυνηγάνε δέκα γράμματα..  Γιατί άλλο αξιοποίηση άλλο ξεπούλημα κύριοι  της Κυβέρνησης και της Αντιπολίτευσης... Εγώ προτείνω να δώσουμε την Ακρόπολη... Ούτως η άλλως το εισιτήριο για να μπεις, να δεις και να μάθεις την Ιστορία σου είναι πανάκριβο... Ούτως η άλλως ένα μπουκαλάκι νερό έξω από αυτή κοστίζει όσο ένα υδραγωγείο...(πάντα ακραίος... αλλά με τους ακραίους). Και μετά την Ακρόπολη γιατί δεν δίνετε και όσα αγάλματα μας έχουνε μείνει? Αφού έτσι και αλλιώς τα περισσότερα, από καλλιτεχνικής άποψης, είναι αποτυχημένα. Βλέπεις τον Κολοκοτρώνη σου μοιάζει για Ανδρούτσος, βλέπεις την Μπουμπουλίνα λες «ωπ να ο Καραϊσκάκης!!! » Ακόμα και εκεί μίζες έπεφταν... Μαλώνατε για το ποιος θα κατασκευάσει το άγαλμα... Που αν είχαν στόμα τα έρμα θα προτιμούσαν να ήταν πρωταγωνιστές στο τραγούδι του Νότη «Αγάλματα» παρά σε αυτή την ιλαροτραγωδία...
 Τώρα που το καλοσκέφτομαι μιας και την Μέρκελ δεν την βλέπω να φτουράει για πολύ ακόμα, γιατί δεν της δίνετε της γυναίκας κανένα νησάκι να χει να παίζει τώρα που θα βγει σε σύνταξη? Να πηγαίνει ρε παιδί μου να κάνει τις διακοπές της η γυναίκα... Η Κάλυμνος νομίζω πως είναι μια χαρά. Αφού είναι που είναι ξεχασμένη από τον Θεό και από σας, αφού αργά η γρήγορα θα την πάρουν που θα την πάρουν οι Τούρκοι... Δώστε την μια ώρα αρχύτερα να βγείτε και από την δύσκολη θέση να δικαιολογείτε συνέχεια τις παραβιάσεις των άσπονδων γειτόνων μας...
Ε ρε Ψαλιδοχέρης που σας χρειάζεται... Δώστε να δούμε πόσα θα δώσετε.. Ρουφήξτε να δούμε πόσο θα ρουφήξετε... Εμείς είμαστε εδώ... Ούτως η άλλως μια ζωή μας παίρνατε... Και δεν δίνατε... Μας παίρνατε τις καλύτερες στιγμές της ζωής μας, τα όνειρα μας, τις φιλοδοξίες μας, τη ψυχή μας την ίδια.... Αλλά που θα πάει... Εδώ είναι τα πάντα... Και η Κόλαση και ο Παράδεισος... Καθένας, λέει ο λαός μας, παίρνει στη ζωή αυτό που του αξίζει... Και μπρος σε αυτή να ξέρετε πως δεν σας σώζουν ούτε οι γραβάτες ούτε τα ψεύτικα λόγια σας...

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Σαν τον Φόρεστ και εμείς...

«Τρέχα Φόρεστ, τρέχα...» έλεγε η Τζίνι στον Φόρεστ Γκαμπ στην ομώνυμη ταινία. Να τρέξει... Να φύγει μακριά από ότι τον κυνηγούσε... Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να είναι στη θέση του Φόρεστ Γκαμπ. Όλοι μας νομίζω πως ήμασταν, είμαστε ή θα «γίνουμε» σαν τον Φόρεστ στη ζωή μας...
Αν το καλοσκεφτείτε όλα τα χαρακτηριστικά του «ήρωα» της ταινίας είμαστε... εμείς!
Άνθρωποι με ιδιαίτερες, ή όχι τόσο ιδιαίτερες δυνάμεις. Άνθρωποι συνηθισμένοι, άνθρωποι τυχεροί ενίοτε και άτυχοι σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Άνθρωποι με συναίσθημα και χωρίς συναίσθημα κάποιες άλλες φορές. Άνθρωποι με προβλήματα. Υγείας, συναισθηματικά, συνεννόησης, κατανόησης και πάει λέγοντας...
Πόσοι και πόσοι δεν έχουν νιώσει μειονεκτικά λόγω της εμφάνισης τους η λόγω ενός «κουσουριού» που είχαν η έχουν? Πόσοι έζησαν έναν ανεκπλήρωτο έρωτα ή όταν τον έζησαν αυτόν τελείωσε άδοξα, όπως ο Φόρεστ με την Τζίνι του? Πόσοι από εμάς δεν μπόρεσαν ή δεν μπορούν να κατανοήσουν γιατί τόση κακία, απανθρωπιά, φτήνια γύρω μας? Σαν τον Φόρεστ και εμείς... Μοχθούμε, προσπαθούμε, χανόμαστε μέσα στο χάος που επικρατεί... 
Γινόμαστε ήρωες για λίγο... Για πολύ... Σαν τον Φόρεστ και εμείς... Υπομονετικοί, επίμονοι, ωραίοι τρελοί και αναντίρρητα διαφορετικοί... Δακτυλοδεικτούμενοι (τις περισσότερες φορές για κακό λόγο...), πιστοί οι περισσότεροι στις αξίες και στα ήθη, υπέρμαχοι της αγνής φιλίας...
Περνάμε από ποτάμια, λάσπες, βουνά, δρόμους και τρέχουμε... τρέχουμε να φύγουμε μακριά όπως ο Φόρεστ όταν τον παράτησε η Τζίνι... Δείχνουμε ανήμποροι να καταλάβουμε γιατί χάνονται αγαπημένα μας πρόσωπα όπως ο Φόρεστ όταν έχασε την μάνα του και στο τέλος τον μεγάλο έρωτα του... Νευριάζουμε και είμαστε ικανοί να φτάσουμε στα άκρα όταν δεν συμπεριφέρονται οι άνθρωποι όπως πρέπει σε άλλους ανθρώπους... Κάνουμε λάθη και μας πιάνουνε κακίες, κρατάμε μούτρα όπως ο Φόρεστ όταν πείραζαν την Τζίνι... Γινόμαστε μάρτυρες και πρωταγωνιστούμε σε σημαντικά γεγονότα και δεν το καταλαβαίνουμε όπως ο Φόρεστ στον πόλεμο του Βιετνάμ ή στη συνάντηση του με τον Τζων Λένον...
Εν κατακλείδι, το ρεζουμέ είναι πίσω από όλα αυτά και μέσα σε όλα αυτά... Η δύναμη που κρύβουμε μέσα μας οι άνθρωποι είναι μεγάλη... Μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω, να μας δώσει ώθηση να γίνουμε καλύτεροι συναισθηματικά, να ξεπεράσουμε δυσκολίες, αρρώστιες, να μας κάνει να ταξιδέψουμε, να είμαστε αληθινά διαφορετικοί μέσα στην ψεύτικη διαφορετικότητα της σημερινής κοινωνίας... Σαν το Φόρεστ και εμείς σε αυτό το ταξίδι της ζωής... Παράξενοι και ωραίοι... Γιατί  όπως είπε και ο ίδιος  «η ζωή είναι σαν ένα κουτί σοκολατάκια. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου τύχει...»

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Αν γύριζε ο χρόνος πίσω...

Αν γύριζε ο χρόνος πίσω θα ήμουν σίγουρα πιο διαλλακτικός... Αν γύριζε ο χρόνος πίσω θα ήμουν και πιο αποφασιστικός και πιο άμεσος... Αν γύριζε ο χρόνος πίσω θα ήμουν πιο ξεκάθαρος. Αν γύριζε ο χρόνος πίσω θα ήμουν σίγουρα πιο σκληρός. Οι αποφάσεις που θα έπαιρνα θα ήταν με γνώμονα το δικό μου καλό και όχι (όπως σε αρκετές περιπτώσεις έχει γίνει έως τώρα) για το καλό των άλλων... Αν γύριζε ο χρόνος πίσω θα έλεγα λέξεις που δεν είπα και δεν θα έλεγα λέξεις που είπα... Αν γύριζε ο χρόνος πίσω θα ήμουν σίγουρα πιο τολμηρός... Αν γύριζε ο χρόνος πίσω θα προσπαθούσα να κάνω πιο απλά τα πράγματα και σίγουρα να μην τα μπερδεύω... Θα έβαζα σίγουρα το προσωπείο του άτεγκτου ανθρώπου που δεν λογαριάζει συναισθήματα και σκιρτήματα... Αν γύριζε ο χρόνος πίσω οι διαφορές μου με τους άλλους ανθρώπους θα ήταν σίγουρα λιγότερες γιατί θα έκανα μερικά βήματα πίσω σε συγκεκριμένες περιπτώσεις... Η ξεροκεφαλιά άλλωστε δεν βοηθάει πάντα (!). Αν γύριζε ο χρόνος πίσω το βλέμμα μου θα ήταν πιο μαλακό με σκοπό να φέρω τους συνανθρώπους μου πιο κοντά μου...  Αν γύριζε ο χρόνος πίσω θα ήταν τρόπος ζωής για μένα η καλοπέραση αλλά όχι στις πλάτες άλλων ανθρώπων... Για όλα άλλωστε υπάρχει η «χρυσή τομή»... Αν γύριζε ο χρόνος πίσω οι φιλίες μου θα ήταν ακόμη πιο δυνατές γιατί οι φίλοι που έχω τώρα (μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού) είναι εξαιρετικοί άνθρωποι... Αν γύριζα το χρόνο πίσω θα ήμουν πιο χαλαρός με το γυναικείο φύλο και όχι τόσο Μεταξάς (όλο όχι και όχι...) Αν όμως γύριζε ο χρόνος πίσω θα ήμουν και πιο προσεκτικός με τις γυναίκες...
 Τέλος, αν γύριζε ο χρόνος πίσω θα ήταν σκοπός της ζωής μου να διασφαλίζω (όσο μπορώ) την καλή υγεία των ανθρώπων γύρω μου με ότι «όπλο» θα μπορούσα να το κάνω (καλή διατροφή, γυμναστική, συχνές εξετάσεις)...  Όχι, δεν έχω μετανιώσει για όλα αυτά και θέλω να γυρίσει ο χρόνος πίσω... Ούτε είναι απόρροια της νοσταλγικής διάθεσης που με διακρίνει... Απλά ώρες-ώρες αναλογίζομαι πως μια δεύτερη ευκαιρία για να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα είναι πάντα πολύτιμη... Επειδή ξέρω όμως πως δεν υπάρχουν μηχανές χρόνου θα προσπαθήσω να κάνω κάτι πιο ουσιαστικό... Θα προσπαθήσω να κάνω όλα τα παραπάνω από δω και πέρα... Άλλωστε ποτέ δεν είναι αργά...

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Ο παλιός Φάρος...

«Τι κρύο απόψε και αυτό Θεέ μου... Και αυτός ο αγέρας... Μανιασμένος, ουρλιάζει σα να μη θέλει να με αφήσει να ξεκουραστώ... Σα να μου λέει, το νου σου, έχε το νου σου κι απόψε...» Οι σκέψεις τυραννούσαν τον Μηνά, τον νεαρό φαροφύλακα που είχε ακούσει τόσες και τόσες ιστορίες για αυτόν τον φάρο... Ιστορίες παράξενες, απόκοσμες, για πλοία που χάθηκαν και δεν εμφανίστηκαν ξανά και για στιγμές που τα κύματα, θεόρατα, λες και θα τον γκρέμιζαν και θα χανόταν στο απέραντο της θάλασσας...
 «Και οι φωνές; Αυτές οι φωνές μου έμοιαζαν σαν ψαλμωδίες και που ο Καπεταν Διονύσης, ο πιο παλιός φαροφύλακας της περιοχής, τις ονόμαζε ψαλμωδίες του διαβόλου;» O Μηνάς προσπαθούσε να σκεφτεί λογικά μα οι ιστορίες των παλιών δεν τον άφηναν. Τα κύματα μανιασμένα χτυπούσαν τον πέτρινο φάρο, ενώ ο αέρας ήταν τόσο δυνατός που θαρρείς πως θα τον σήκωνε στον αέρα...  Οι σκέψεις επανήλθαν αυτή την φορά πιο έντονες. Οι φαροφύλακες από παλιά αντιμετωπίζονταν από τους ανθρώπους με επιφύλαξη. Πολλοί ήταν εκείνοι που έβλεπαν με θαυμασμό τους «φύλακες της θάλασσας» όπως τους ονόμαζαν, αλλά περισσότεροι εκείνοι που θεωρούσαν πως η απομόνωση τους έκανε να χάνουν τα λογικά τους....
 Τούτο το βράδυ ο νεαρός φαροφύλακας αναλογιζόταν την ζωή του... Από μικρός ήθελε να γίνει φαροφύλακας. Τον μάγευε η θάλασσα, το απέραντο γαλάζιο, η σκέψη πως βοηθούσε τα καράβια να βρουν τον χαμένο δρόμο τους, να συνεχίζουν την πορεία τους με ασφάλεια. Απ’ την άλλη ποτέ δεν έζησε τις χαρές της ζωής. Η οικογένεια του ήταν πολύ φτωχή και έπρεπε από πολύ μικρός να δουλέψει για να βγάλει τα προς το ζην.
 Θυμάται όμως με νοσταλγία την μάνα του. Την κυρά-Λενιώ με τα μεγάλα μυγδαλωτά μάτια... και τον πατέρα του τον μπαρμπά-Γιάννη τον ναυτικό... Μοναχοπαίδι και  όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις του κάνανε όλες τις χάρες. Όσες άντεχαν τα οικονομικά τους βέβαια. «Να κάνεις αυτό που θέλεις γιέ μου. Μα να προσέχεις τη θάλασσα. Είναι μεγάλη καρδιοκλέφτρα...» του έλεγε ο μπαρμπά-Γιάννης ο πατέρας του όταν σεργιανίζανε μαζί δίπλα στην θάλασσα... «Πόσο δίκιο είχε» αναλογίστηκε ο Μηνάς και αμέσως ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο του... Του λείπανε οι γονείς του... Μόνος στον κόσμο πλέον, με μοναδική ασχολία του, λειτούργημα όπως έλεγε ο ίδιος, να είναι φαροφύλακας σκέφτεται πόσο του έχει λείψει η ανθρώπινη επαφή...  Η ώρα πήγε τρεις τα ξημερώματα. Ο αέρας συνέχιζε να  φυσάει μανιασμένος... Τα βλέφαρα του Μηνά με δυσκολία μένουνε ανοιχτά. Καθισμένος στην ξύλινη καρέκλα, παρατηρεί με κάθε λεπτομέρεια τι συμβαίνει στην θάλασσα και ο σκέτος καφές τον βοηθάει πολύ σε αυτό μιας και τον κρατάει ξύπνιο.  Το φως του φάρου φωτίζει το σκοτεινό τοπίο και μέσα σε αυτό το λίγο διάστημα που φωτίζονται τα απόμακρα σημεία ο Μηνάς προλαβαίνει και ελέγχει αν όλα είναι καλά... Ακριβώς πάνω από το κεφάλι του, στον άσπρο τοίχο είναι κρεμασμένη η εικόνα του Αγίου Νικολάου, του προστάτη των ναυτικών. Πολλές είναι οι φορές που ο Μηνάς την κοιτάζει και κάνει την προσευχή του να πάνε όλα καλά για όσους βρίσκονται εκεί έξω... «Ότι πέρασε, πέρασε. Ώρα για ύπνο» σκέφτηκε ο Μηνάς καθώς η ώρα είχε πάει τρεισήμισι. 
 Αφού έβγαλε τα παπούτσια του και έριξε λίγο νερό στο πρόσωπο του, ξάπλωσε στο κρεβάτι και έριξε τα σκεπάσματα πάνω του μιας και το κρύο ήταν τσουχτερό...  Ξαφνικά οι φόβοι του για τις ιστορίες του φάρου έφυγαν... Χάθηκαν. Ο ήχος των κυμάτων δεν τον φόβιζε πια... Ο παφλασμός τους πάνω στις πέτρες ηχούσε σαν τραγούδι στα αυτιά του. Ένα τραγούδι τόσο γνωστό για αυτόν. Το αγαπημένο του. «Τον φίλο μου τον φάρο τον πιο παλιό, απ όλους μου τους φίλους τον πιο καλό, μες στο βαθύ σκοτάδι παρακαλώ φέξε το νυχτωμένο μου μυαλό... Φώτισε τ’όνειρο μου να θυμηθώ, τη ρότα μου να πάρω να ξαναβρώ, να λάμψει σαν αλήθεια ρίξε το φως, συ που σαι τόσο μόνος κι είσαι σοφός...»

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Οι σχέσεις και ο... άσχετος

  Αυτός ο καιρός ώρες-ώρες με αρρωσταίνει.  Μια κρύο, μια ζέστη. Έτσι μας πήγε όλος ο χειμώνας φέτος. Και σήμερα πάλι τα ίδια.... Προχωρώντας στο στενό δρομάκι που οδηγεί σπίτι μου έπειτα από μια κουραστική μέρα στην δουλειά με φωνές, φασαρίες, πάρε δώσε τουλάχιστον με εκατό άτομα, η ριμάδα η σκέψη μου με πήγε άλλου... αλλά σε ένα θέμα τόσο «άρρωστο» όπως ο καιρός...   Μ’ αρέσει να σχετίζομαι αλλά χωρίς να θέλω να έχω σχέση!!! «Ρε φίλε πλάκα μας κάνεις??? Τι είναι αυτά που λες? Δεν υπάρχεις, δεν γίνονται αυτά...» θα σκέφτονται κάποιοι και κάποιες... Συμφωνώ εν μέρει. Στο δεν υπάρχω. Αλλά αυτά γίνονται... Τουλάχιστον με μένα. Πείτε το φόβο, πείτε το κόμπλεξ, αλλά εμένα να με συγχωρέσετε το λέω αυτογνωσία. Ξέρω ποιος είμαι, ξέρω τι θέλω, ξέρω τι μπορώ να δώσω. Και εντάξει στις διαπροσωπικές, επαγγελματικές, φιλικές σχέσεις. Εκεί το παλεύω ένεκα του χαρακτήρα μου που όσο να ’ναι  σε αυτού του είδους τις σχέσεις είναι λογικός. Παράλογος γίνομαι στις άλλες. Εκεί που όπως λέω εγώ κάνει τζιζζζζ...
  Δεν ξέρω τι παθαίνω. Αφού φανταστείτε και η Μισέλ Φάιφερ να μου καθότανε που λέει ο λόγος (και μόνο αυτός...) σχέση δεν θα έκανα...  Την αποφεύγω την σχέση όπως η λογική την Μπεζεντάκου!   Τόσο απόμακροι είμαστε... Και να φανταστείτε πως υπάρχουν φορές που λέω «έλα ρε Μάκη προσπάθησε αγόρι μου, καλό θα σου κάνει...».  Κάτι γίνεται στην αρχή αλλά επειδή ήδη έχω δει το τέλος... δίνω ένα τέλος. Δύσκολα πράγματα αυτά για μένα. Κυρίως γιατί την έχω πατήσει αλλά και γιατί ευθύνομαι εγώ. Βάζω τους κανόνες μου, κάποιες φορές τους καταπατώ ελέω κυριαρχίας ανώτερων (κατώτερων μάλλον, πολύ κατώτερων...) δυνάμεων, κάποιες άλλες τους ακολουθώ κατά γράμμα, αλλά στο τέλος μένω πάλι μόνος. Λες και είμαι άσχετος κάνω. Όταν ακούω σχέση τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω ( ε ας με σταματήσει κάποιος ρε παιδιά...).
  Δεν το κάνω από κακία πάντως ούτε από συμφέρον (πηδήξαμε και κουνήσαμε μαντήλι...). Όχι. Δεν είμαι ούτε τέτοιος. Είμαι κάτι ενδιάμεσο. Και θέλω και δεν θέλω. Και νιώθω και δεν νιώθω. Και πανάθεμα τον χαρακτήρα μου ξεφουρνίζω και αλήθειες ο μπαγλαμάς... Χάθηκε ο κόσμος να πω ένα ψεματάκι, ένα παραμυθάκι ντε από αυτά που λένε οι ξυρισμένοι νεανίες της εποχής μας? Και όμως χάθηκε. Γιατί για μένα εκεί μπαίνουνε οι Ερινύες.   Ναι αυτές... Με κυνηγούν, περιστρέφονται γύρω μου, με πλησιάζουν, τις νιώθω να με ακουμπάνε... Και μετά νιώθω άσχημα για ένα φιλί που έδωσα και ίσως έπρεπε να συγκρατηθώ, για μια αγκαλιά που έκανα και ίσως δεν έπρεπε να κάνω, για μια λέξη που είπα και ίσως δεν έπρεπε να πω. Ε πείτε μου τώρα δεν είναι αυτό θέμα για διατριβή σε πανεπιστήμιο?
  Τελικά νομίζω πως μια είναι η λύση. Να συνεχίσω τον δρόμο που διάλεξα γιατί ουσιαστικά αυτός με εκφράζει. Το μόνο που σκέφτομαι είναι τις κοπέλες που γνωρίζοντας με μπαίνουν σε ένα κυκεώνα προβλημάτων και που μόνη διέξοδος είναι η σύγκρουση μαζί μου. Και συνήθως όταν συγκρούεσαι με έναν άσχετο από σχέσεις, με έναν τρομοκρατημένο, από όσα έχει δει, άνθρωπο ο δρόμος είναι δύσβατος και τραχύς...

Αναγνώστες

Page translation