Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2019

Αλλά τα βράδια...



"Καὶ νὰ ποὺ φτάσαμε ἐδῶ
Χωρὶς ἀποσκευὲς
Μὰ μ᾿ ἕνα τόσο ὡραῖο φεγγάρι
Καὶ ἐγὼ ὀνειρεύτηκα ἕναν καλύτερο κόσμο
Φτωχὴ ἀνθρωπότητα, δὲν μπόρεσες
οὔτε ἕνα κεφαλαῖο νὰ γράψεις ἀκόμα
Σὰ σανίδα ἀπὸ θλιβερὸ ναυάγιο
ταξιδεύει ἡ γηραιά μας ἤπειρος

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Βέβαια ἀγάπησε
τὰ ἰδανικά της ἀνθρωπότητας,
ἀλλὰ τὰ πουλιὰ
πετοῦσαν πιὸ πέρα
Σκληρός, ἄκαρδος κόσμος,
ποῦ δὲν ἄνοιξε ποτὲ μίαν ὀμπρέλα
πάνω ἀπ᾿ τὸ δέντρο ποὺ βρέχεται

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Ὕστερα ἀνακάλυψαν τὴν πυξίδα
γιὰ νὰ πεθαίνουν κι ἀλλοῦ
καὶ τὴν ἀπληστία
γιὰ νὰ μένουν νεκροὶ γιὰ πάντα
Ἀλλὰ καθὼς βραδιάζει
ἕνα φλάουτο κάπου
ἢ ἕνα ἄστρο συνηγορεῖ
γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Καθὼς μένω στὸ δωμάτιό μου,
μοῦ ᾿ρχονται ἄξαφνα φαεινὲς ἰδέες
Φοράω τὸ σακάκι τοῦ πατέρα
κι ἔτσι εἴμαστε δύο,
κι ἂν κάποτε μ᾿ ἄκουσαν νὰ γαβγίζω
ἦταν γιὰ νὰ δώσω
ἕναν ἀέρα ἐξοχῆς στὸ δωμάτιο

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Κάποτε θὰ ἀποδίδουμε δικαιοσύνη
μ᾿ ἕνα ἄστρο ἢ μ᾿ ἕνα γιασεμὶ
σὰν ἕνα τραγοῦδι ποὺ καθὼς βρέχει
παίρνει τὸ μέρος τῶν φτωχῶν..."


Τάσος Λειβαδίτης

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2019

Που οδηγεί ο εγωισμός;

 "Κάτω από το φως των εγωισμών μας είμαστε όλοι εκθρονισμένοι μονάρχες", είχε πει ο Τσάρλι Τσάπλιν. Απίστευτη σκέψη. Αιρετική. Αλλά συνάμα τόσο πραγματική, που λες και είναι φτιαγμένη με σάρκα και οστά. 

 Στις μέρες μας, ο εγωισμός είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να τον προτάσουμε στις σχέσεις μας. Να μας ορίζει. Και στο τέλος να γίνεται ένα με μας, να κατατρώει το μέσα μας, να μας κάνει να νιώθουμε (και επί της ουσίας να είμαστε) μόνοι, έστω και αν περιτριγυριζόμαστε απο ανθρώπους.

 Όλη η λογική της επαγγελματικής και προσωπικής μας "επιτυχίας και ευτυχίας", έχει στηθεί γύρω από τον εγωισμό. Αυτές οι δύο λέξεις είναι στην πραγματικότητα παρακλάδια του. Τόσο πολύ έχουμε αφομιώσει τον εγωισμό που τα αποτελέσματα του τα βαφτίζουμε αγάπη, ενδιαφέρον, ανθρωπιά, έρωτα. Αν κάτι μας εκνευρίσει, μας θίξει, μας πειράξει, στυλώνουμε τα πόδια, αρχίζουμε τα κατηγορώ, βγάζουμε από μέσα μας παλιά μίση και πάθη, έρχονται στην επιφάνεια ιστορίες που μας πλήγωσαν και ο άτυχος αποδέκτης όλων των παραπάνω... πληρώνει τον λογαριασμό.

 Είναι πραγματικά απορίας άξιο γιατί συνεχίζουμε να λειτουργούμε με τον ίδιο τρόπο, όταν έχουμε διαπιστώσει ότι δεν μας οδηγεί πουθενά. Ή μάλλον γράψτε λάθος. Μας οδηγεί κάπου. Στην μιζέρια, την μοναξιά, την ατέρμονη λύπη. 
 Δεν μας νοιάζει; Δεν το βλέπουμε; Αρνούμαστε να το παραδεχτούμε; Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και δεν αλλάζει. Βυθιζόμαστε σε ένα πηγάδι χωρίς πάτο και οι λέξεις που βλέπουμε γραμμένες στα τοιχώματα του καθώς πέφτουμε, είναι λέξεις τρομακτικές και απάνθρωπες.

 Πρέπει να το κατανοήσουμε πιά. Και τα παραδείγματα έχουμε γύρω μας (έστω και λίγα αλλά... φωτεινά) και την δυνατότητα να κοιτάξουμε στο παρελθόν. Ρίξτε μιά ματιά πίσω. Τα παθήματα πρέπει να γίνουν μαθήματα. Η ζωή τρέχει, τα χρόνια περνούν και οι άνθρωποι φεύγουν. Είναι εντελώς χαζό να παίζουμε πάντοτε το παιχνίδι των εντυπώσεων και της κυριαρχίας. Εγώ προσωπικά έχω κουραστεί να ασχολούμαι με το δέντρο και να χάνω την ομορφιά του δάσους.


 Θα πρέπει να μάθουμε να ευγνωμονούμε και να το δείχνουμε, θα πρέπει να μάθουμε να λέμε ευχαριστώ και συγνώμη όταν χρειάζεται, να δείχνουμε την αγάπη μας και όχι απλά να την διαλαλούμε, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτόν τον πλανήτη και πως το μαζί από το μόνος οδηγεί στην  πραγματική ευτυχία.
 Πρέπει να μάθουμε να ορίζουμε τις προτεραιότητες μας. Να διαχειριζόμαστε με γνώμονα την ειλικρίνεια, την δοτικότητα και την ανθρωπιά τις καταστάσεις που μας παρουσιάζονται καθημερινά και όχι να αναθεματίζουμε ότι μας συμβαίνει. Δεν βοηθάει, είναι αδιέξοδο πως αλλιώς να το γράψω...

 Ξέρω ότι η μετάβαση δεν είναι εύκολο πράγμα. Και εγώ το προσπαθώ. Ας ξεκινήσουμε σιγά σιγά. Βήμα βήμα. Μιλήστε  σε κάποιον και πείτε του αυτά που θέλετε. Ζητήστε συγνώμη αν κατι τον πείραξε. Εξηγήστε του την γνώμη σας χωρίς ειρωνείες και παραδείγματα που περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό σας. Ακόμα και να μην αλλάξει κάτι, ακόμα και να μην καταλάβει, εσείς θα έχετε κάνει την προσπάθεια σας. Θα είστε συνεπής με τον εαυτό σας. Και αργά η γρήγορα θα καταλάβει και ο αποδέκτης. Το αν το αποδεχτεί είναι άλλο θέμα που δεν έχει να κάνει μόνο με σας. 
 Πάντα πίστευα και θα πιστεύω, ότι η αλλαγή έρχεται εκ των έσω. Πηγάζει από μέσα μας. Και όταν αντιληφθούμε το μεγαλείο της, τότε όλα θα γίνουν πιο εύκολα. Θα αγαπηθούμε και θα αγαπήσουμε, θα δώσουμε και θα λάβουμε, θα ζούμε με τους άλλους και οι άλλοι θα ζουν μαζί μας.
 Αυτό δεν είναι πιο ωραίο; Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον και όπου βγει. Με σεβασμό και ειλικρίνεια. Απλά και ανθρώπινα... Τα ξαναλέμε.

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2019

Η Μαρία και Εκείνος... (Παίζοντας με τις λέξεις)


Ντρινννννννννν! Ντρινννννννν! Ο τραχύς ήχος από το ξυπνητήρι... έσκισε στα δύο την ανατριχιαστική ησυχία της επερχόμενης αυγής. Η Μαρία, αν και έβαλε στοίχημα με τον εαυτό της το προηγούμενο βράδυ ότι δεν θα το ξανακάνει, σηκώθηκε βιαστικά, έριξε πάνω της ένα μάλλινο πανωφόρι και κατευθύνθηκε ξυπόλητη και με γοργά βήματα, παραπατώντας από την επήρεια του ύπνου, στο μπάνιο. Αφού έριξε λίγο νερό στο πρόσωπο της και βούρτσισε μηχανικά τα δόντια της, βγήκε αλαφιασμένη και έφτασε στην κουζίνα. Άνοιξε το ψυγείο, το οποίο ήταν μισοάδειο και το έκλεισε σχεδόν άμεσα. Αυτοματοποιημένα, το δεξί της χέρι βρήκε μέσα στο σκοτάδι το κουμπί του βραστήρα. Ο ήχος του νερού που κόχλαζε περισσότερο την κοίμιζε παρά την ξυπνούσε και κάθε φορά που συνέβαινε αυτό αναρωτιόταν πως στο καλό μπορεί να γίνεται κάτι τέτοιο.

Δεν ήταν όμως ώρα για  ανούσιες σκέψεις. Έπρεπε να ετοιμαστεί για τη δουλειά. Πήρε στα χέρια της την αγαπημένη της κούπα και έριξε μιάμιση κουταλιά ζάχαρη και άλλη τόση καφέ. Έσταξε από την βρύση  λίγο νερό και ξεκίνησε να ανακατεύει με κουτάλι, με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο. Ο σύντομος ξαφνικός ήχος του βραστήρα σήμαινε ότι το νερό ήταν έτοιμο. Με μια κίνηση άνοιξε το παλιό τρανζιστοράκι, δώρο της λατρεμένης της γιαγιάς και το τραγούδι ήχησε σαν βάλσαμο στην πληγωμένη της καρδιά. "Η σωτηρία της ψυχής, είναι πολύ μεγάλο πράγμα, σαν ταξιδάκι αναψυχής με ένα κρυμένο τραύμα...".
Ξαφνικά όμως η ανακούφιση έδωσε την θέση της στο παράπονο. Δάκρυα γέμισαν τα υπέροχα καστανά της μάτια. 
Ακούμπησε την κούπα με τρεμάμενα χέρια στο τραπέζι και ο νους της ταξίδεψε χρόνια πίσω. Στην βραδιά που εκείνος, ο μοναδικός άνθρωπος που την καταλάβαινε όπως έλεγε, ο καλύτερος φίλος της, ορθά-κοφτά την έβγαλε ουσιαστικά από την ζωή του. Με λέξεις και λόγια που ακόμα και σήμερα τα θυμάται και την πονάνε σα να΄ναι η πρώτη φορά. Την πείραξε αυτό το τέλος. Και τον ίδιο τον πείραξε. Της το είχε πει άλλωστε σε ανύποπτο χρόνο, κάποια στιγμή που έγινε προσπάθεια επανασύνδεσης. Η πηγή του κακού ήταν ο εγωισμός. Και από τις δύο πλευρές. Αυτός, που χωρίζει ανθρώπους. Αυτός, που ορίζει ζωές.

 "Μα τι σε έπιασε Μαρία μες στα άγρια χαράματα, μου λες;", αναρωτήθηκε σχεδόν φωναχτά, με τα δάκρυα πλέον να τρέχουν ασταμάτητα στα ροδοκόκκινα μάγουλα της. Ζαλισμένη και χαμένη από την θύμηση έφυγε τρέχοντας από την κουζίνα, έφτασε στο δωμάτιο της και έπεσε, συνεχίζοντας να κλαίει απαρηγόρητα, στο κρεβάτι της. Τα δάκρυα έτρεχαν πλέον πάνω στο κατάλευκο σεντόνι της. Δεν την ένοιαζε αν θα το "λερώσει" όμως. Γι'αυτήν, αυτά τα δάκρυα, ήταν κατά κάποιον τρόπο μια κάθαρση. Γιατί συνειδητοποίησε. Κατάλαβε. Συγχώρεσε με μιας τον εαυτό της και Εκείνον. "Δυστυχώς όμως", σκέφτηκε ανεπαίσθητα, "οι στιγμές και πολύ περισσότερο οι άνθρωποι, δε γυρίζουν πίσω..."


* Αυτή ήταν η πρώτη μου συμμετοχή στο εξαιρετικό δρώμενο "Παίζοντας με τις λέξεις" που διοργανώνεται με επιτυχία στο blog της Μαρίας (https://mytripssonblog.blogspot.com/). Αυτός ο τρόπος γραφής, να δίνονται δηλαδή κάποιες λέξεις και να βγάζεις μιά ιστορία, είναι πέρα από δύσκολος και πρωτότυπος! Μ' άρεσε ειλικρινά που τα κατάφερα και έβγαλα ένα κείμενο. Πρώτη συμμετοχή με έναν βαθμό! Το λες και παταγώδη αποτυχία! 

Αλλά δεν το βλέπω έτσι. Με τόσο όμορφα, και πλούσια σε συναισθήματα και λεξιλόγια, κείμενα, με το να συναναστρέφεσαι με δημιουργικούς ανθρώπους, μόνο κερδισμένος μπορεί να βγεις. Από όλες τις πλευρές και τις απόψεις. Θα ξαναδοκιμάσω στα σίγουρα! Φυλαχτείτε!χαχα!

ΥΓ. Το κείμενο είναι αφιερωμένο σε μιά Μαρία που σημάδεψε τα μετα-εφηβικά μου χρόνια. Και όχι μόνο... Καλό μήνα να έχουμε!

Αναγνώστες

Page translation