Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Λογοτεχνικό Σάββατο..." Το πίσω μέρος"

Πίσω Ολοταχώς...

Μια παράδοξη φράση, μη συνηθισμένη μιας και το λογικό θα ήταν το προς ολοταχώς... Και όμως στη σημερινή κατάσταση που έχει φτάσει η κοινωνία μας μπορεί να μην είναι ώρα για πισωγύρισμα με την έννοια των ίδιων καταστάσεων άρα και των ίδιων λαθών, αλλα σίγουρα είναι ώρα για μια...βουτιά στο παρελθόν. Εκεί πίοω στα παιδικά μας χρόνια που όλα τα σκεφτόμασταν αθώα, πίσω στα πρώτα μας βήματα ως μωρά, πίσω στις πρώτες μας λέξεις, πίσω στα πρώτα μας σκιρτήματα. Στην πρώτη μέρα στο σχολείο και στην πρώτη μας ερωτική απογοήτευση. Πίσω στις σκανταλιές μας, στην απομόνωση μας, πίσω στις σκέψεις μας, πίσω στις όμορες στιγμές που ζήσαμε με αγαπημένα πρόσωπα... Το πίσω έχει πάντα μια γοητεία και γεννά μια μελαγχολική διάθεση. Από το πίσω όμως μπορούμε να αντλήσουμε τη δύναμη, την ορθή σκέψη για ένα καλύτερο μέλλον. Γιατί εκεί, στο ΠΙΣΩ είναι ότι έιμαστε, ότι έχουμε ονειρευτεί να γίνουμε. Εκεί στο ΠΙΣΩ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΜΑΣ...

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Φοβού τις χηρεύσασες...

Κι ύστερα λένε πως ζούμε σε φαλλοκρατική κοινωνία... Έχε χάρη που είμαι καλό (λέμε τώρα...) παιδί και δεν θέλω να βωμολοχήσω (sic). Οι γυναίκες δε παίζονται. Είναι πλάσματα αψυχολόγητα. Κανόνας. Τέλος.
Διάβαζα που λέτε για τις Μαύρες Χήρες. Τις γνωστές αράχνες-δολοφόνους που τρέφονται όταν κάτι πιαστεί στον ιστό τους... Μέχρι να φτάσουμε εκεί όμως τι γίνεται? Πάνω στο ψάξιμο λοιπόν (νa’ναι καλά το google) είδα πως με την ονομασία των φονικών αραχνών συγκρίνονται οι γυναίκες. «Σώπααααα» σκέφτηκα ειρωνικά από μέσα μου μιας και είχα ήδη κάνει τον συνειρμό.

Γυναίκες-δολοφόνοι
Όσο έψαχνα όμως έβρισκα πληροφορίες που μου κινούσαν περισσότερο το ενδιαφέρον. Όπως για παράδειγμα οι μητέρες, σύζυγοι, κόρες Τσετσένων αυτονομιστών που η δράση τους έγινε ευρέως γνωστή στο μακελειό που έγινε στο Θεάτρου Πολιτισμού της Μόσχας το βράδυ της 25ης Οκτωβρίου του 2002. Αυτές οι γυναίκες στρατολογήθηκαν στο αυτονομιστικό κίνημα, όταν κατά τη διάρκεια μαχών με τις ρωσικές δυνάμεις, έπεσαν νεκροί οι δικοί τους άνθρωποι... Έπειτα από αυτό το περιστατικό μια ομάδα γυναικών μαζί κυρίως με άντρες Τσετσένους αυτονομιστές έδρασε και στην σφαγή που έγινε σε σχολείο στο Μπεσλάν. Εκείνο το διάστημα 334 πολίτες σκοτώθηκαν, εκ των οποίων 186 μαθητές. Ωστόσο, από τους 32 απαγωγείς, ένας μόλις σώθηκε, αλλά στην συνέχεια συνελήφθη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση.


Χήρες που δεν αστειευόντουσαν...
 Η Khava Barayeva είναι η πρώτη γνωστή "μαύρη χήρα". Ανατινάχτηκε η ίδια επάνω σε μια ρωσική βάση στρατού στην Τσετσενία, τον Ιούνιο του 2000.

Τον Μάιο του 2003, η Shakhida Baimuratova, ανατινάχτηκε σκοτώνοντας 14 άτομα και τραυματίζοντας 150, σε μια απόπειρα δολοφονίας του προέδρου της Τσετσενίας Akhmad Kadyrov σε ένα φεστιβάλ στην Γιουρτ.

Στις 5 Ιουνίου 2003, μια γυναίκα με άσπρο παλτό και ζωσμένη με εκρηκτικά εισέβαλε σε ένα λεωφορείο που μετέφερε Ρώσους στρατιώτες. 17 στρατιώτες σκοτώθηκαν κατά την έκρηξη και 15 τραυματίστηκαν σοβαρά.

Στις 6 Ιούλη 2003, δύο βομβιστές αυτοκτονίας σκότωσαν 16 άτομα σε μια συναυλία ροκ στο αεροδρόμιο Tushino στη Μόσχα.

Τον Δεκέμβριο του 2003, μια "μαύρη χήρα" σκότωσε 46 άτομα και τραυμάτισε αλλά στη πόλη Yessentuki στη Νότια Ρωσία.

Στις 9 Δεκεμβρίου 2003 μια βόμβα εξερράγη έξω από ξενοδοχείο στην Μόσχα μερικές εκατοντάδες μέτρα από το Κρεμλίνο. Θεωρείται ότι ο στόχος ήταν το κτήριο της Δούμα και η βόμβα είχε εκραγεί πρόωρα. Έξι άνθρωποι σκοτώθηκαν και 13 τραυματίστηκαν κατά την έκρηξη.

Αλλαγή στη συμπεριφορά
 Συμπερασματικά λοιπόν μπορώ με βεβαιότητα να πως ένα πράγμα. Φοβού τις χηρεύσασες... Ο πόνος μιας χήρας είναι τόσο μεγάλος που είτε θα γυρίσει σε τέτοια σπάνια περιστατικά τυφλής εκδίκησης ή όπως συνήθως γίνεται η χήρα θα είναι μια τελείως διαφορετική γυναίκα απ’ότι ήταν πριν χάσει τον πολυαγαπημένο άντρα της... Μια γυναίκα πιο επιθετική, πιο πονηρεμένη, πιο σκληρή... Ξέρω γυναίκες που έχουνε «θάψει» τους άντρες τους και ξαναπαντρεύτηκαν πολύ σύντομα, ξέρω γυναίκες που μετά τον χαμό του συζύγου τους έγιναν αυτές οι... άντρες του σπιτιού, ξέρω γυναίκες που το μίσος (χωρίς συγκεκριμένο λόγο), η αρνητική σκέψη έγινε τρόπος ζωής όταν ο αντρούλης της απεβίωσε.
 Στην πλειοψηφία όμως (για να μην παρεξηγηθώ πάλι δεν γενικεύω...) αυτό που διακρίνω στις χήρες είναι ότι δεν έχουν κανένα φραγμό όταν βάλουν κάτι στο μυαλό τους.... Αυτό ναι μεν είναι ένα κύριο χαρακτηριστικό των περισσοτέρων γυναικών αλλά σε μια χήρα το αίσθημα της επιβίωσης δίχως το αρσενικό προκαλεί κλυδωνισμούς μέσα της που την οδηγούν σε ακραίες καταστάσεις σε πολλές περιπτώσεις στην καθημερινότητα της.

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Ψυχαναγκασμός: Το προπύργιο της κατάθλιψης

  Διακρίνω μια κοινωνία που κοντεύει να «εκραγεί». Ανθρώπους που έχουν μπουχτίσει από τις υποσχέσεις, έχουν πληγωθεί από συνανθρώπους τους και γίνονται έρμαιο, λόγω του ακέραιου χαρακτήρα τους,  από τους άλλους τους πιο δυνατούς, τους πιο έξυπνους, τους πιο πονηρούς, τους πιο «σκληρούς» συναισθηματικά...
Ιατρικός ορισμός
Ο λεγόμενος ψυχαναγκασμός σε τούτη τη κοινωνία καλά κρατεί. Στη δουλειά μας, στα προσωπικά μας, παντού. Το άγχος μας καταβάλλει και ετσιθελικά αναγκαζόμαστε να υποκύπτουμε στις ορέξεις και στις παραξενιές του καθένα από μόνοι μας. Η μήπως όχι?
Ιατρικά ο ψυχαναγκασμός είναι μια διαταραχή, μια πάθηση, όπως επακριβώς αναφέρει και η Βικιπαιδεία «...οι ψυχαναγκασμοί εμφανίζονται με τη μορφή εξωτερικών ή εσωτερικών πράξεων που επιβάλλονται από το ίδιο το άτομο. Συχνά παίρνουν τη μορφή τελετουργίας, έτσι ώστε να μειωθεί το άγχος που είχε δημιουργηθεί. Μπορεί να συνοδεύουν τις φοβικές ή ιδεακές ιδεοληψίες για να εξαλείψουν το φόβο ή αμφιβολία που αυτές προκαλούν. Για παράδειγμα, ο ψυχαναγκασμός του πλυσίματος μπορεί να συνοδεύει τις φοβικές ιδεοληψίες της ακαθαρσίας, οι ψυχαναγκασμοί της επανάληψης τις ιδεακές ιδεοληψίες που περιλαμβάνουν την αμφιβολία για τη σωστή διεκπεραίωση ορισμένων πράξεων. Ωστόσο μπορεί να υπάρχουν και ανεξάρτητα από τις ιδεοληψίες, όπως στις περιπτώσεις της ονοματομανίας ή της αριθμομανίας».
Κατάθλιψη
 Με πιο απλά και κατανοητά λόγια βάσει των εμπειριών που είχα από συνανθρώπους μου, ο ψυχαναγκασμός είναι ι χειρότερη μορφή ψυχολογικής βίας και παρόλο που φαίνεται πως τον δημιουργούμε εμείς στον εαυτό μας, ουσιαστικά προκαλείται από άλλους...
Στις περισσότερες των περιπτώσεων αυτή η ψυχολογική πάθηση οδηγεί στην κατάθλιψη. Κατάθλιψη που ανάλογα και με τον άνθρωπο μπορεί να είναι ελαφριάς η βαριάς μορφής. Δεν χρειάζεται να είσαι γιατρός, ούτε ψυχολόγος για να κατανοήσεις πως επαναλαμβανόμενες αρνητικές σκέψεις, άγχη στον εργασιακό και προσωπικό τομέα, άτυχες στιγμές, άσχημες οικογενειακές καταστάσεις, οδηγούν σε ένα αδιέξοδο... Αδιέξοδο από το οποίο ο κάθε άνθρωπος προσπαθεί να «δραπετεύσει» με διαφορετικό τρόπο.
Υπερνικώντας τον ψυχαναγκασμό
Υπολογίζεται ότι τουλάχιστον όλοι μας έχουμε περάσει από το στάδιο του ψυχαναγκασμού παραπάνω από μία φορά στη ζωή μας... Και λίγο λέω θα μου πείτε... Υπάρχει όμως φως στο τούνελ... Σύμφωνα με ιατρικές απόψεις ο ψυχαναγκασμός θέλει ευθεία αντιμετώπιση. Πείτε το ομοιοπαθητική, πείτε το άμεση επαφή με το πρόβλημα, η λύση, όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, βρίσκεται μέσα μας... Πρέπει να έρθουμε σε σύγκρουση με ότι φοβόμαστε, ότι μας καταπιέζει, ότι μας εξουσιάζει... Να σκεφτούμε ορθολογικά, ξεκάθαρα, να αποτινάξουμε από πάνω μας τα άβουλα χαρακτηριστικά μας.
Μπορούμε παραδείγματος χάριν να σκεφτούμε που πραγματικά είμαστε δυνατοί, πρωταγωνιστές και να κλέψουμε ιδέες από εκεί για την αντιμετώπιση των προβλημάτων μας. Σημαντικό ρόλο επίσης παίζουν και οι γύρω μας.  Σίγουρα θα υπάρχει κάποιος άνθρωπος που εμπιστευόμαστε, που μας κάνει και νιώθουμε καλά... Ας μιλήσουμε μαζί του. Ας τον συμβουλευτούμε. Μερικές φορές όταν ένα πρόβλημα μοιράζεται γίνεται ελαφρύτερο... Η δύναμη για να νικήσουμε τις φοβίες, τις άσχημες σκέψεις μας, την εξάρτηση μας από ανθρώπους που εκμεταλλεύονται το αληθινό και ανθρώπινο στοιχείο του χαρακτήρα μας, είναι ΜΕΣΑ ΜΑΣ. Μπορούμε να τα καταφέρουμε...

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Ανεμο-blogia και ευ-bloges σκέψεις

Καλησπέρα, καλησπέρα... Αρρώστια αυτά τα blog. Σαν ανεμοβλογιά ρε παιδί μου ένα πράμα. Εκεί που όλα είναι καλά να σου ξαφνικά τα κόκκινα σπυράκια από αυτά που διαβάζεις... Μια ζέστη μια κρύο... Blogs καλοσχηματισμένα, ευανάγνωστα, διαφορετικά και από την άλλη blogs πρόχειρα, μπερδεμένα, ανούσια..Μπέρδεμα τελείως.... Η Βιβούλα από το «Άρωμα Γυναίκας» (http://spirtokoyto.blogspot.com/) επεξεργάστηκε τις ανησυχίες μας για το μεράκι μας που ενίοτε γίνεται αρρώστια για τους άλλους με τα τραγελαφικά, τα λεκτικά, τα ορθογραφικά και εν πάση περιπτώσει ανθρώπινα λάθη μας... Τι μου αρέσει και τι δε αρέσει...  λέει λοιπόν η Βιβή και θέλει τη γνώμη μου...

NOT LIKE (ε ναι δε μου αρέσει λοιπόν...)

1) Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει...
Διαβάζω, ξαναδιαβάζω και νομίζω πως κάπου το έχω ξαναδιαβάσει αυτό... Η κάνω λάθος...? Μπα όντως κάπου το έχω ξαναδιαβάσει... Συμπέρασμα? Δεν βλάπτει που και που ρε παιδιά να βάζουμε και την πηγή μας, η τον συγγραφέα του κειμένου, η από που δανειστήκαμε αυτό που γράφουμε...
2) Ακαταστασία...
Είμαι άνθρωπος της τάξης. Τη πειθαρχίας εν μέρη θα έλεγα... Οπότε δεν μ’αρέσει να βλέπω δεξιά και αριστερά εικόνες, media player, ερωτησούλες όπως ναναι...
3) Σχόλια...
Τα σχόλια σε ένα blog είναι το αλάτι και το πιπέρι. Από αυτά μαθαίνουμε, γνωριζόμαστε, αποκτάμε επικοινωνία, σχέση με το όποιο κοινό μας. Οπότε τα σχόλια μόνο και μόνο για να... σχολιάσουμε με εκνευρίζουν.
4) Τα λανθασμένα ελληνικά...
Όλοι μας και όταν λέω όλοι μας εννοώ ΟΛΟΙ ΜΑΣ κάνουμε λάθη όταν γράφουμε. Εγώ τα κάνω μαζεμένα ίσως από την βιασύνη μου ίσως για να μην χάσω τον ειρμό μου. Αλλά βρε παιδιά έχουμε και την αυτόματη διόρθωση...  Ένα κλικ είναι άσε που οι λανθασμένες λέξεις υπογραμμίζονται με κόκκινο οι ριμάδες... Τι τα έχουμε τα vista, ta windows τα 7...Για ομορφιά???
5) Μέτρο...
Η ελευθερία έκφρασης είναι το Α και το Ω ενός blog.  Παντού όμως υπάρχει και εάν όριο. Και αν μερικά πράγματα πρέπει να λέγονται πάντα υπάρχει  ο κατάλληλος τρόπος. Ακόμη και οι βωμολοχίες επιτρέπονται. Μηδενισμός, εξευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, λαϊκισμός μακριά από μας όμως...

 LIKE (Να αυτά γουστάρω...)

1) Φαντασία
Λατρεύω το διαφορετικό. Το καινούργιο. Το έξω από τα συνηθισμένα. Μ’αρέσουν τα κείμενα που διαβάζω στα blog. Η πολυκοσμία που συναντάται πλέον σε αυτά αυξάνει τις πιθανότητες να διαβάσεις κάτι πραγματικά φανταστικό και όμως αληθινό. Παράξενες ιστορίες, διαφορετική οπτική... Σούπερ!!!
2) Εσωτερικός κόσμος
Στα blog ο κάθε άνθρωπος βγάζει τον εξωτερικό του κόσμο. Εκεί ανακαλύπτεις το συναίσθημα, το αίσθημα, την σκέψη, τον κόσμο του. Έτσι διαπιστώνεις πως υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι εκεί έξω...
3) Καλά ελληνικά
 Το αντίθετο  του αριθμού 4 που βρίσκεται στο not like. Με ενθουσιάζει η καλή ελληνική γραφή. Οι λέξεις που για πρώτη φορά μαθαίνω και τρέχω αμέσως στο λεξικό να δω την ετυμολογία τους. Το ελληνικό λεξιλόγιο είναι τόσο πλούσιο που στα blogs, επειδή οι περισσότεροι γράφουν επειδή το έχουν μεράκι συναντάται πολύ συχνά το φαινόμενο των καλών ελληνικών...
4)Συναναστροφή
 Τα blogs είναι ένας κόσμος διαφορετικός. Μέχρι τώρα είχα την χαρά και την τιμή να γνωρίσω εξαιρετικούς χαρακτήρες. Ανθρώπους που ανταλλάσουμε απόψεις, συζητάμε αστειευόμαστε. Είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι για  μένα....
5)  Ελευθερία
 Τα blogs είναι συνώνυμα της ελευθερίας της έκφρασης άσχετα αν στην Ελλάδα θέλουν να τα ...συμμορφώσουν.  Μ’αρέσει λοιπόν η αίσθηση της ελευθερίας, της μη φίμωσης, του μη υποκινούμενου ελέγχου. Άλλωστε οι πραγματικά ενσυνείδητοι bloggers ξέρουν τι να γράψουν και πως να το διατυπώσουν. Δεν χρειάζονται μπαμπούλα...

Αυτά...και πολλά άλλα που θα τα πω εν καιρώ. Παρακαλώ λοιπόν την Αντάρτισσα από την Πλατεία Αδιαφορίας (http://adiaforia.pblogs.gr/), την Ρεγγίνα (http://anemondixtia.blogspot.com/), τον Οβελίξ (http://obelix7.blogspot.com/), τον Nostos ( http://nostos-terra-incognita.blogspot.com/) και την αγαπημένη μου a Pink Dreamer (http://apinkdreamer.blogspot.com/) να μας πουν την δική τους άποψη...

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Σπύρος Μουστακλής: Σαράντα εφτά μέρες

  Δεν θέλω να μπω στην λογική του συνηθισμένου (από ΜΜΕ, ιστορικούς αναλυτές) εορτασμού της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, όπως κατ επανάληψη γίνεται όλα αυτά τα χρόνια. Δεν θέλω να θυμηθώ δακρύβρεχτες ιστορίες, γιατί οι περισσότερες  με τον τρόπο που διατυπώνονται και ακούγονται είναι άκρατος λαϊκισμός... Και όλα αυτά στον βωμό του «να πούμε κάτι και εμείς», «να γίνουμε αρεστοί», «να γίνουμε μέρος του όλου», «να φανούμε λιγάκι βρε αδερφέ»... Την ηρωική προσπάθεια εκείνης της γενιάς, εκείνων των παιδιών την έχει καταγράψει η Ιστορία όπως μόνο εκείνη ξέρει.  Χωρίς τυμπανοκρουσίες, δήθεν τιμές , ψεύτικους εορτασμούς, φλας και ενσταντανέ...     Με σοβαρότητα, μεγαλοσύνη, αξιοπρέπεια όπως πραγματικά αρμόζει στη πιο ένδοξη σελίδα της  ιστορίας της νεότερης Ελλάδας.
 Σκοπός του κειμένου μου είναι να θυμηθούμε παρέα ένα πρόσωπο που ενσάρκωσε με τον καλύτερο τρόπο το κλίμα εκείνης της εποχής και την δίψα του ελληνικού λαού για ένα καλύτερο αύριο, άσχετα αν αυτό δεν ήρθε ποτέ...
  Ο Σπύρος Μουστακλής γεννήθηκε το 1926 στο Μεσολόγγι και ήταν από τους ικανότερους στρατιωτικούς της εποχής του. Σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και αργότερα έλαβε μέρος στις στρατιωτικές επιχειρήσεις (1946-49) και συμμετείχε στο κίνημα του Ναυτικού όπου συνεργάστηκε με τους αξιωματικούς του ναυτικού με τον βαθμό του Ταγματάρχη. Το κίνημα του Ναυτικού προδόθηκε πριν την εκδήλωσή του, με αποτέλεσμα μεταξύ των αξιωματικών να συλληφθεί και ο ίδιος στις 22 Μαίου 1973.

  Εκεί αρχίζει και το δράμα του ηρωικού Ταγματάρχη. Κρατήθηκε στα κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ για 47 ημέρες όπου βασανίστηκε άγρια από τους γνωστούς βασανιστές της εποχής. Χτυπήματα στα γεννητικά όργανα, στις πατούσες των ποδιών, με ξύλα, σίδερα, ότι μπορούσε να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Κάψιμο με τσιγάρο, ξερίζωμα μαλλιών, ψυχολογικά βασανιστήρια...  Και όλα αυτά επειδή απλά δεν μίλησε, δεν έδωσε πληροφορίες... Τα βράδια στο κελί ήταν δύσκολα και τα βασανιστήρια ατελείωτα. Κατά τη διάρκεια αυτών των βασανιστηρίων που από τους βασανιστές του χαρακτηρίστηκαν «απρόσεκτα», ένα βίαιο χτύπημα στην καρωτίδα προκάλεσε εγκεφαλικό με αποτέλεσμα να διακομιστεί στο ΚΑΤ. Εκεί παρέμεινε δύο χρόνια. Το εγκεφαλικό του προκάλεσε ολική παραλυσία..

 Η  Ντία Τσερμπίνη, φυσιοθεραπεύτρια στο ΚΑΤ εκείνο το διάστημα αναφέρει στην «Κυριακάτικη»... «Ήταν ένα μαύρο σώμα με πληγές παντού. Ήταν φρικτό. Ύστερα από πέντε μήνες ο Σπύρος Μουστακλής άρχισε να σηκώνεται, με τη βοήθεια της Χριστίνας, της γυναίκας του, και των νοσοκόμων του ΚΑΤ, μόνο με βοηθητικά μηχανήματα...»

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που σηκώθηκε. Είχε βουίξει όλος ο έκτος όροφος: - Ο Σπύρος σηκώθηκε! Ο Σπύρος σηκώθηκε! Από στόμα σε στόμα. Είχαμε ανατριχιάσει από χαρά όλοι...»
Καθημερινή συντροφιά του μετά τη μεταπολίτευση ήταν ο Αλέκος Παναγούλης, ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, ο Γιάννης Αλευράς. Αυτοί που ήξεραν και βίωσαν και το πριν και το μετά.
Έζησε δυόμισι χρόνια στο δωμάτιο 609 και κατάφερε να βγει από το νοσοκομείο, γιατί ήταν ήρωας όχι μόνο πριν... αλλά και μετά.

 Από το Μάιο του 1973 έως τις 28 Απριλίου του 1986 που πέθανε δεν μίλησε ποτέ όπως όλοι οι άνθρωποι. Οι μόνες λέξεις που έβγαιναν από το στόμα του ήταν οι βρισιές που έλεγε στους βασανιστές του τις ώρες της φρίκης. Ήταν οι μόνες που έμειναν χαραγμένες στον εγκέφαλό του. Οι άλλες σβήστηκαν από τα χτυπήματα...
Μετά τον θάνατο του Σπύρου Μουστακλή η Πολιτεία τον τίμησε με τον βαθμό του Αντιστρατήγου... Αυτή ήταν η τιμή του συντεταγμένου, δημοκρατικού  κράτους για τις 47 μέρες που πέρασε στην Κόλαση...


πηγές : «Κυριακάτικη», Βικιπαιδεία

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Δωράκια...

Να, με κάτι τέτοια με σκλαβώνουν... Έγραφα, γράφω και θα γράφω με σκοπό να νιώθω καλα, να αναλύω, να θυμάμαι...Είναι πολύ σημαντικό για μένα το ότι μερικά απο τα γραπτά μου αγγίζουν πολλούς απο εσάς... Όπως για παράδειγμα την Pink Dreamer...Μου έκανε δύο υπέροχα δωράκια... Την ευχαριστώ πολύ πολυ πολύ πολύ...

                                                                                                                
                              

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης

  Πόσο δυνατά μπορεί να είναι τα συναισθήματα ενός ανθρώπου για ένα συνάνθρωπο του, έστω και αν αυτός του έχει κάνει κακό? Είναι συμπτώματα μαζοχισμού, χαμηλής αυτοεκτίμησης, η ανάγκης για αγάπη και συμπόνια? Ποια λεπτή γραμμή είναι αυτή που ξεπερνιέται για να δημιουργηθεί το σύνδρομο της Στοκχόλμης? Αυτό το σύνδρομο (μια από τις πιο γνωστές πλέον ψυχολογικές παθήσεις) είναι μια ψυχολογική αντίδραση που εμφανίζεται σε άτομα που είναι σε ομηρία και τα οποία δείχνουν σημάδια συμπάθειας, πίστης ή ακόμα και εθελοντικής συμμετοχής στην ομηρία, ανεξαρτήτως του κινδύνου που μπορεί να εκτεθούν. Το σύνδρομο αυτό, συναντάται επίσης και σε περιπτώσεις ξυλοδαρμού γυναικών, βιασμό ή σε κακοποιημένα παιδιά.
  Το όνομα αυτό «γεννήθηκε» έπειτα από τη ληστεία μιας τράπεζας στη Στοκχόλμη της Σουηδίας, κατά την οποία οι δράστες, κράτησαν σε ομηρία το προσωπικό και τους πελάτες της τράπεζας από τις 23 έως και 28 Αυγούστου το 1973.
  Σε αυτή την περίπτωση, τα θύματα είχαν δεθεί συναισθηματικά με τους δράστες σε σημείο να αρνηθούν να καταθέσουν εναντίον τους, όταν έληξε η ομηρία μετά από 6 ημέρες. Αργότερα, όταν οι δράστες δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε φυλάκιση, ένας από αυτούς, παντρεύτηκε μια γυναίκα που είχε σαν όμηρο.
  Παρακάτω θα διαβάσετε την Δρ Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγο-Ψυχοθεραπεύτρια, η οποία δίνει απαντήσεις για τον σύνδρομο της Στοκχόλμης, μέσα από ένα άρθρο της

Τι είναι το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης;
 «Καταρχήν θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι πρόκειται για μια ψυχολογική διαταραχή, με την έννοια ότι πρόκειται για μια φυσιολογική αντίδραση σε μία αφύσικη κατάσταση. Πρόκειται για μια ψυχολογική αντίδραση που παρατηρείται μερικές φορές σε ομήρους, όταν οι όμηροι αναπτύσσουν συναισθηματικούς δεσμούς και δείχνουν αφοσίωση στους θύτες τους, παρά τον κίνδυνο στον οποίο είναι εκτεθειμένοι οι όμηροi».
 «Το σύνδρομο αυτό εμφανίζεται και σε άλλες ομάδες ανθρώπων, όταν υπάρχει σχέση θύτη-θύματος, εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου, όπως:

    * Κακοποίηση γυναικών
    * Κακοποίηση παιδιών
    * Θύματα αιμομιξίας
    * Φυλακισμένοι πολέμου
    * Μέλη σεκτών
    * Σχέσεις που βασίζονται στην άσκηση εξουσίας και το φόβο.


 «Aτομα που βρίσκονται σε μια σχέση εξουσίας και φόβου συχνά δημιουργούν συναισθηματικούς δεσμούς με το άτομο που τα κακοποιεί (συναισθηματικά, σωματική, ή πνευματικά). Στο γραφείο του ψυχολόγου μερικά από τα άτομα που επιδεικνύουν έντονη έκπληξη αλλά και σοκ είναι αυτά που είχαν εμπλακεί σε εξουσιαστικές σχέσεις.
  Όταν τελειώνει η σχέση, συχνά σχολιάζουν: «ξέρω πόσο με πλήγωσε αυτός ο άνθρωπος, αλλά ακόμα τον αγαπάω», «δεν ξέρω γιατί, παρόλα όσα μου έκανε, μου λείπει», «ξέρω ότι ακούγεται τρελό, αλλά την θέλω ξανά στη ζωή μου". Πρόσφατα, κάποιο άτομo εξομολογήθηκε ότι «με το ζόρι κατάφερα να ξεφύγω από αυτή τη σχέση που μου δηλητηρίασε τα καλύτερά μου χρόνια με το ξύλο και τις βρισιές που ανέχτηκα από αυτόν τον άνδρα. Έμαθα ότι βγαίνει με μια άλλη κοπέλα και της κάνει ακριβώς τα ίδια. Ξέρω ότι ακούγεται εντελώς παλαβό, αλλά ομολογώ ότι ζηλεύω».

  «Οι συγγενείς και οι φίλοι των ανθρώπων οι οποίοι καταφέρνουν να βγουν από τέτοιες άσχημες σχέσεις αισθάνονται ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη και σοκ όταν ακούν τέτοιου είδους σχόλια από τους δικούς τους ανθρώπους που έχουν γίνει το θύμα κάποιου άλλου. Τέτοιες καταστάσεις δύσκολα βγάζουν νόημα και σαφώς δε στέκουν κοινωνικά. Ωστόσο, έχουν ψυχολογικό νόημα».


Συμπτώματα του «Συνδρόμου της Στοκχόλμης

    * Θετικά συναισθήματα από το θύμα προς το άτομο που το κακοποιεί ή το ελέγχει
    * Αρνητικά συναισθήματα από το θύμα προς την οικογένειά του, τους φίλους ή τις αρχές που προσπαθούν να το «σώσουν»
    * Υποστήριξη για τους λόγους που οδηγούν το θύτη στη συγκεκριμένη συμπεριφορά
    * Θετικά συναισθήματα του θύτη προς το θύμα
    * Υποστηρικτική συμπεριφορά του θύματος προς τον θύτη, τον βοηθάει και τον στηρίζει
    * Ανικανότητα του θύματος να φερθεί με τρόπο που να διαλύσει το δεσμό του με τον θύτη του.

Γιατί το θύμα αγαπά το βασανιστή του;

  «Το συναισθηματικό δέσιμο με τον θύτη αποτελεί στην ουσία μια στρατηγική επιβίωσης για τον άνθρωπο που έγινε θύμα κακοποίησης και φόβου. Το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» αποτελεί κοινή γνώση και συχνά χρησιμοποιείται από την Αστυνομία ως τακτική που αυξάνει τις πιθανότητες επιβίωσης των ομήρων. Η αντίδραση του ψυχολογικού δεσμού με τον θύτη μπορεί να εντοπιστεί και σε ερωτικές ή οικογενειακές σχέσεις, όπου ένα μέλος είναι το θύμα και το άλλο θύτης, ο οποίος με κάποιον τρόπο κακοποιεί το θύμα».
 «Από ψυχολογική άποψη, το άτομο που γίνεται θύμα και αναπτύσσει συναισθηματικό δέσιμο με τον θύτη του φέρεται, κατά κάποιον τρόπο, κι εντελώς ασυνείδητα, με τον τρόπο που θα λειτουργούσε κι ένα βρέφος, προκειμένου να επιβιώσει. Το βρέφος συνδέεται, δημιουργεί συναισθηματικό δεσμό με έναν ενήλικα προκειμένου να μεγιστοποιήσει τις πιθανότητές του να το φροντίσει αυτός ο ενήλικας κι έτσι να επιβιώσει. Βάσει ενός ανάλογου μηχανισμού, το θύμα αναπτύσσει έναν συναισθηματικό δεσμό ή ψυχολογικό δέσιμο με τον θύτη του, γιατί αυτός είναι ένας τρόπος να αυξήσει τις πιθανότητές του να επιβιώσει».
Πότε δημιουργείται το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης;

 «Η ψυχολογική αυτή αντίδραση του συναισθηματικού δεσίματος δε δημιουργείται σε κάθε περίπτωση ομηρίας ή σχέσης κακοποίησης. Φαίνεται ότι υπάρχουν τέσσερις καταστάσεις που καθορίζουν την εμφάνιση του συνδρόμου σε καταστάσεις ομηρίας ή μέσα σε σχέσεις:

    * Η αίσθηση του θύματος ότι υπάρχει απειλή στην φυσιολογική ή ψυχολογική επιβίωση του ατόμου και η πεποίθηση ότι ο θύτης θα εκτελέσει την απειλή του
    * Η αίσθηση του θύματος ότι υπάρχει μια έστω και μικρή καλοσύνη από τον θύτη προς το θύμα
    * Απομόνωση του θύματος από τη γνώμη άλλων ατόμων εκτός από του θύτη
    * Η αίσθηση του θύματος ότι δεν υπάρχει δυνατότητα να ξεφύγει από αυτή την κατάσταση».

Αναγνώστες

Page translation