2020-2021...

 Υπάρχει μια ρήση που λέει: Τα πάντα ήταν διαφορετικά πριν αλλάξουν όλα. Αυτή η χρόνια που φεύγει και που οι περισσότεροι από εμας θεωρούμε πως ήταν καταστρεπτική για την κοινωνία και τις ζωές μας, μου αφήνει αυτή την αίσθηση και την γλυκόπικρή γεύση. Ότι όλα έχουν αλλάξει, αλλά κατά κάποιο τρόπο παραμένουν ίδια.

 Δε θα μπω σε ατέρμονες εξηγήσεις και περισπούδαστες αναλύσεις για το τι έχει συμβεί ή τι πρόκεται να έρθει από δω και πέρα. Κάθε χρόνο όταν γράφω αυτό το κείμενο αποχαιρετισμού στην χρόνια που φεύγει, σκέφτομαι ότι ήταν μια χρονιά δύσκολη, περίεργη, μερικές φορές ανυπόφορη, με στιγμές ευτυχίας και ελάχιστες στιγμές ξενοιασιάς. Δεν αλλάζει κάτι φέτος, αν παραδεχτούμε ίσως ότι τα πράγματα ήταν λίγο πιο δύσκολα για όλο τον πλανήτη. Η και πολύ. Δεν θέλω να διαφωνήσουμε εκεί.

 Αλλού θέλω να εστιάσω. Και θέλω να συμπεριλάβω και τον εαυτό μου σε ότι γράφω. Έχουμε κάνει κάποια ουσιαστική αυτοκριτική; Είμαστε σίγουροι ότι εμείς τα κάνουμε όλα σωστά και οι άλλοι όλα λάθος; Φταίμε ο καθένας ξεχωριστά για την κατάντια μας; 

 Ξέρετε τι πιστεύω; Ότι ο κορωνοϊος θα φύγει. Η απανθρωπιά και ο εγωισμός μας θα μείνει όμως.  Η πανδημία έβγαλε στον αφρό μερικά από τα πιο ωραία χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης. Θεωρώ ότι ανέδειξε όμως και τις προπατορικές μας αδυναμίες.

 Ξέρω ότι μπορεί να φαίνεται πως δασκαλίζω. Δεν το κάνω. Πιο πολύ τα λέω στον εαυτό μου. Γιατί πιστεύω ότι η αλλαγή ξεκινάει καταρχήν από μας τους ίδιους. Γιατί ξέρουμε εδώ και χρόνια, αιώνες μάλλον, πως αυτοί που μας κυβερνάνε πολιτικά και οικονομικά, μόνο το καλό μας δεν θέλουν. 

 Μα εγώ μιλώ για κάτι πιο χειροπιαστό και ατόφιο. Την ανθρωπιά μας. Προσπαθήστε. Γιατί ακόμα και στην εσχατιά που ζούμε, σε αυτές τις μέρες οργής, υπάρχει αυτό που μια λατινική ρήση υποστηρίζει και με βρίσκει σύμφωνο. "Όλα εκφυλίζονται, όμως τίποτα δεν χάνεται".

 Εύχομαι για όλους και όλες η νέα χρόνιά να φέρει γαλήνη, υγεία και όμορφες στιγμές. Τα ξαναλέμε.

 

 

"I walked across an empty land
I knew the pathway like the back of my hand
I felt the earth beneath my feet
Sat by the river and it made me complete

 

Oh simple thing, where have you gone?
I'm getting old and I need something to rely on
So tell me when you're gonna let me in
I'm getting tired and I need somewhere to begin.."

Που πήγαν οι άνθρωποι;

 

Ψάχνουμε την αγάπη σε χρόνια μισερά
την ανθρωπιά ψαχουλεύουμε σε κάδους απορριμμάτων
Τρέχουμε να προφτάσουμε την ζωή
μα τα σχολειά είναι κλειστά όπως οι ψυχές μας

Αναζητούμε άσκοπα τα γέλια στις παιδικές χαρές
και εκείνα τα βλέμματα που μας κρατάνε ζωντανούς
Που πήγαν όλοι;

Καλλωπίζουμε τη μοναξιά μας με ψηφιακά μασκαρέματα
και οι φωνές που αγαπήσαμε όλο και ξεμακραίνουν

Κι αν συναντώνται οι δρόμοι μας, παράλληλα περπατάμε
Κι όταν φοβόμαστε την αγκαλιά, τι άλλο μένει να δούμε;
Έρημη η πόλη, μα ακόμα πιο έρημη η καρδιά μας
Που πήγαν οι άνθρωποι;

 

 

Καλημέρα και Χρόνια πολλά με Υγεία! Ιδού! Η συμμετοχή μου στο 26ο Συμπόσιο ποίησης που διοργανώνει η Αριστέα (http://princess-airis.blogspot.com/). Και βέβαια μπορώ να πω με περίσσια τόλμη, ότι πατώσαμε αδέρφια! χαχαχα! 

 Το καταχάρηκα όμως. Και το... πάτωμα και την συμμετοχή. Για ακόμη μια φορά. Θέλω να δώσω συγχαρητήρια σε όσους και όσες έγραψαν, διάβασαν, ψήφισαν, νικήτριες και νικητές, κόσμο και κοσμάκη, την Αριστέα που για μια ακόμη φορά, παρά τις όποιες δυσκολίες που προέκυψαν, έβγαλε εις πέρας και αυτό το Συμπόσιο. Την συνήθεια που έγινε λατρεία.

 Την είχα ανάγκη αυτή την συμμετοχή. Προχωράμε και ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες. Γα όλους. Τα φιλιά μου. τα σέβη μου και τα δέοντα στην κυρία μαμά σας...

Merry Christmas...

 

 Είναι αυτή η εποχή του χρόνου που οι πιο πολλοί από μας γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, γελάμε, συγκινούμαστε, αγκαλιαζόμαστε, προσφέρουμε. 

 Τα φετινά Χριστούγεννα είναι ιδιαίτερα από κάθε άποψη, οπότε κάποια από τα παραπάνω ενδεχομένως να μη γίνουν. 

 Μπορεί να εκνευριζόμαστε πιο εύκολα, να μας έχει λείψει η ανθρώπινη επαφή χωρίς πρέπει και μη, μπορεί να γελάμε πιο δύσκολα, αλλά σημασία έχει να δείχνουμε κατανόηση στον διπλανό μας, να αγαπάμε όσο γίνεται τον εαυτό μας και να συγχωρούμε...

Σας αφήνω με δύο τραγούδια-έκπληξη! Τρελή έκπληξη λέμεεεεεε!

ΥΓ. Σας αγαπώ!

 Καλά Χριστούγεννα με Υγεία!!!

 

 

 "Πέφτει το χιόνι απαλά
Κι οι καμπάνες κτυπούν Χριστούγεννα
Πέρσι για πρώτη φορά
Σου χάρισα τη καρδιά μου..."

 

"Xριστούγεννα, Χριστούγεννα
Ευτυχισμένα
Δε γίνονται, δε γίνονται
Χωρίς εσένα..."

 

5 "μωρά" με τα οποία θέλω να περάσω τα Χριστούγεννα...

 Ώπα ώπα ρε κορίτσια μην... πυροβολείτε τον συγγραφέα (είπε ο Μάκαρος και μερικά χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο του Στίβεν Κινγκ). Ξέρετε πολύ καλά ότι θα σας ήθελα όλες μαζί σε ένα Χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν. Αλλά αναγκαστικά για λογους δημόσιας υγείας και λόγω χώρου εδώ στο μπλογκ, πρέπει να διαλέξω πέντε. 

 Δύσκολη απόφαση. Αλλά σαν έτοιμος από καιρό, έχω ήδη καταλήξει. Να τονίσω ότι έλαβα υπόψη μου πέρα από τα σωματικά προσόντα (οποία έκπληξις) και το πόσο νοικοκυροκόριτσα είναι τα... μωρά. Όπως και να χει μια γαλοπούλα, ένα ριζότο, δύο τοστ πρέπει να ξέρουν να κάνουν βρε αδερφέ. Γιορτινό τραπέζι είναι αυτό. Οπότε τι λέτε, φύγαμε;

1) Μπρίτνεϊ Σπίαρς

 Το θέλω το Μπριτνεάκι γιατί το έχω άχτι από παλιά. Τότε που ήταν όλο oops και oops και ήταν ντυμένη στα κόκκινα Διαβολάκι μεν, Χριστουγεννιάτικο χρώμα δε. Οπότε συνειρμικά τώρα που έγινε μιλφάρα την θέλω. Απο φαγητό πιθανόν θα την κάνει την μαλακία της και θα είμαστε όλη την ώρα όλο oops i did it again και οh baby, baby. Delivery και άγιος ο Θεός. Το προσπερνάω όμως. Όπως και το γεγονός ότι έμοιαζε στην Καλομοίρα. Ή η Καλομοίρα σε αυτήν; Πωωωω σαν το η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Τι δίλλημα και αυτό! Και πάλι δε με πειράζει όμως, καθώς μετά  θα πάμε στα ενδότερα και εκεί θα γίνει του... Βόρειου κώλου, εεεε Πόλου ήθελα να γράψω! Χαλάλι της.

 2) Σακίρα

  Είδατε ε, σήμερα έχω μια τάση στις μικροσκοπικές. Δεν ξέρω γιατί. Είτε γιατί μου θυμίζει την Πίπη Φακιδομύτη (παιδική σειρά που αγάπησα), είτε γιατί πέρα από κοντοπούτανο (μπιιιιιιιιιπ ρε σάτυρε Χριστούγεννα έχουμε) και πέρα απο φωνάρα, οπότε θα μου τραγουδάει τον μικρό τυμπανιστή όλο το βράδυ, νιώθω ότι ξέρει και να μαγειρεύει. 

  Από που το νιώθω; Ένστικτο λέγεται κυρίες και κύριοι. Ένστικτο. Καλού κακού ας έχω έτοιμο πανέτοιμο το e-food, γιατί οκ να λέμε καμια μαλακία να περάσει η ώρα αλλά εγώ το τερμάτισα. Ας την έχω εγω αγκαλιά όλο το βράδυ και ας μασουλάω τις τρίχες των έξαλλων μαλλιών της και τα άλλα περισσεύουν...

3) Μαρίνα Βακτ

  Χα, σας την έσκασα. Άγνωστο όνομα φαντάζομαι ε; Ίσως όχι για όλους. Και όμως και γω φέτος την ανακάλυψα και πραγματικά αναθεώρησα για τις Γαλλίδες που τις θεωρούσα νερόβραστες. Τι μωρό είναι αυτό ρε παιδιά; Τι μωρό; Γαλλίδα λοιπόν, που σημαίνει ότι μας βλέπω για ρεβεγιόν ή στην Μονμάρτη ή στον Σηκουάνα βαρκάδα.

 Και να μην χλαπακιάσω  τίποτα γιορτινές μέρες δε με πειράζει, αρκεί να είμαι μαζί της. Λογικά ίσως μου βγει κομματάκι ακριβό το μπαλάρισμα μαζί της που θα έλεγε και ο Πυργίδης στο Big Brother, μιας και θα θέλει σαμπάνιες χαβιάρια, αυγά ποσέ, χωσέ και δε συμμαζεύεται. Τι να κάνω; Θα σπάσω τον κουμπαρά μου για πάρτη της.

ΥΓ. Όποιος δεν την γνωρίζει και θέλει να την μάθει ας δει την ταινία Young and beautiful.

 4) Τζενιφερ Λοπεζ

 Ξέρω καταντάει κουραστικό. Αλλά εδώ την προτιμούσα νταρντανομωρό, τώρα που έγινε σαν την Πετρουλάκη θα πω όχι; Γυμνασμένη όσο δεν πάει, Λατίνα, καυτή, με οπίσθια που δεν ξέρουν από Silent night, Holy night, σε προκαλεί και είναι σα να σου λέει: Άμα θες να κάνουμε τα Χριστούγεννα, 4η Ιουλίου, κόπιασε.

  Κι ας είναι απ'ότι πήρε το μάτι μου με έναν θηριώδη και άσβερκο γορίλα. Δε μασάω εγώ.  Πάντως να ξέρετε φαγωμένος θα πάω γιατί που καιρός για φαί όταν έχεις μπροστά σου την Jenny from the block...

5) Τίφανι Άμπερ Θίεσεν

 Ναι, ναι καλά καταλάβατε. Θέλω την Βάλερι Μαλόουν. Μα την θέλω ρε παιδιά. Γιατί δηλαδή να την έχει πάρει το μισό μπεβερλι Χιλς και γω όχι; Και την θέλω και τώρα που είναι μια μιλφάρα περιωπής και σέξυ μαμά. Με δύο μηνύματα την έχω. Θα πάμε σε κανά σαλέ κάπου στα μέρη της. 

 Οπωσδήποτε θα φοράει ντεκολοτέ που έλεγε και ο Βουτσάς στον τελευταίο άντρα. Και επειδή την έχω και διαδικτυακή φίλη (τι νομίζετε τυχαία λέω ότι την έχω με δύο μηνύματα;), βλέπω ότι μαγειρεύει κιόλας. Κάτι strawberries, cranberries, rasberrries, γενικά κάτι σε berries συνέχεια κάνει. Αααααα κάνει και apple pies, οπότε κάτι γίνεται. 

 Νταξ το στομάχι μου θα με πιάσει αλλά οκ σε σχέση με τις άλλες θα φάμε καλα. Και μεταφορικά και κυριολεκτικά. 23 Δεκεμβρίου έφυγα. Βαλεράκι σου έρχομαι! Ετόιμασου για... πίτες!

 Εντάξει ξέρω τώρα, θα σκέφτεστε πως γίνεται να έχω τόσο αχαλίνωτη φαντασία. Τζάμπα είναι όμως. Άκοπα, απροβλημάτιστα και ακομπλεξάριστα, γέμισε το μυαλό μου νοερά με μωρά. Και τι μωρά. Για όλα τα γούστα. Εσείς άραγε με ποιές/ποιούς θα θέλατε να περάσετε τις γιορτές των Χριστουγέννων, αν είχατε την δυνατότητα; 

 

ΥΓ. Σχόλια τύπου "θα ήθελα να περάσω τις γιορτές με την οικογένεια μου, τον άντρα μου, την γυναικάρα μου, τον παππού και την γιαγιά", θα εξετάζονται πριν την δημοσίευση! χαχα! Τα σέβη μου!

Ακόμα και οι τοίχοι έχουν... μιλιάΝο14

 Χαιρετώ τα πλήθη. Έσκασε μύτη και ο... Δεκέμβρης. Φορτσάτος δεν θα το έλεγα, αλλά σίγουρα τον ανέμενε με αγωνία ο μισός και βάλε... πλανήτης. 7 του μήνα λέει το ημερολόγιο. Όσο πιο κοντά το τέλος του 2020, τόσο πιό καλά δε νομίζετε; Αν και εδώ που τα λέμε η φάση κορωνοϊος θα τραβήξει σίγουρα χρονικά μέχρι το καλοκαίρι όπως το κόβω. Το σημαντικό είναι να έχουμε την υγεία μας και να προσέχουμε. Γενικά και αόριστα. Ειδικά και συγκεκριμένα. Τι βλέπουμε, τι ακούμε, τι ζούμε.

 Δεν έχω σκοπό από δω και πέρα όμως να μιζεριάζω στα κείμενα μου. Ο Δεκέμβρης ανέκαθεν ήταν μήνας γιορτινός, μήνας γεμάτος αγάπη και ελπίδα. Παρά τις αντιξοότητες, που ειδικά τα τελευταία χρόνια, για άλλους λίγο για άλλους πολύ, υπάρχουν, πρέπει να προσπαθήσουμε παρέα να κάνουμε την ζωή μας όσο πιο όμορφη γίνεται. Δώστε αγάπη και σεβασμό για να λάβετε πίσω...

 Είπα, εφόσον ο Δεκέμβρης είναι  περίεργος συναισθηματικά, να ξεκινήσω εγώ αυτή την φορά φορτσάτος τον μήνα. Με συνθήματα των τοίχων. Ας μιλήσουν αυτά λοιπόν για άλλη μια φορά (νταξ και γω λίγο στον σχολιασμό, αφού με ξέρετε δεν κρατιέμαι!) Για πάμε.

Α να χαθείς πρόστυχε...

Ένας ένας παιδιά, δεν θέλω συνωστισμούς...

Α είσαι μαζοχάκι...

Ας μην ήσουν γυμνή. Τι να κανα;

Κάτι θέλει να πει ο ποιητής...

"σκέφτηκε το σουβλάκι". Όπερ και εγένετο.

 

 

 

 

 

 

2 μερίδες μουσακά φάγαμε ρε. Θα σκάσουμε!

.

Εγώ σε έλκηθρο, αποκλείεται...

Μετά απο τόσα γλυκά, θα μείνουν, θα μείνουν...

Τσα πρρρρρ, κιτς κιτς.

Η φαντασία στην εξουσία...

Χωρίς λόγια...

Κωνσταντίνος Βήτα: Σκέψεις...

"Κάθε μέρα που περνάει έχω την ανάγκη να πετάω πράγματα από πάνω μου, να γίνομαι όλο και πιο πολύ αυτό που θέλει η καρδιά μου και ο νους μου. Προσπαθώ να πετάξω κομμάτια εγωισμού από πάνω μου γιατί πιστεύω ότι ο εγωισμός είναι ένας ζωντανός θάνατος που τρώει τον άνθρωπο. Έχω μείνει με λίγα πράγματα και λίγους αληθινούς φίλους στη ζωή μου. Δεν έχουν απαντηθεί οι ερωτήσεις μου, συνεχίζω να πιστεύω στις αξίες της ζωής, δεν με ενδιαφέρουν οι αποδείξεις. Τα ερωτήματα είναι στοιχείο επαγρύπνησης, αμφισβήτησης, επαναστικότητας. Η ερώτηση είναι η ίδια η ζωή. Δεν έχει τόση σημασία η απάντηση."

 "Ποτέ δεν είχα άγχος, γιατί είμαι σίγουρος για αυτό που κάνω. Αλλιώς δεν θα το έκανα. Άγχος φαντάζομαι έχουν αυτοί που χτυπάνε νούμερα. Οι σταρς, ας πούμε. Εγώ δεν είμαι." 

mic.gr - 10/06/2002

"Από το άλμπουμ ‘Για Σένα Με Αγάπη’ του 2002, άρχισα τη νέα μου πορεία και αισθανόμουν πιο δυνατός. Υπάρχει μια φράση του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη που λέει «Όλα έπρεπε να ‘ρθουν καθώς ήρθαν»… Μιλά για την νομοτέλεια, να αποδεχθείς αυτό που τελικά είσαι μέσα στο σχέδιο. Η καθημερινότητα είναι ένας αγώνας για επιβίωση. Για όλα χρειάζεται σθένος, θέληση, παρρησία, μακροθυμία. Αυτά είναι και τα συστατικά της δημιουργίας νομίζω, της ζωής. Ένα μεγάλο μέρος της ηλεκτρονικής μουσικής την φτιάχνουν άνθρωποι που δεν ξέρουν μουσική και δεν θεωρούν τον εαυτό τους μουσικό. Πολλές φορές έχω νιώσει πως δεν ξέρω τι κάνω στην μουσική και αυτό μου δίνει περισσότερη ελευθερία."

 "Ένας άνθρωπος που νιώθει πως βυθίζεται ανακτά όλες του τις δυνάμεις, τις ενεργοποιεί και προσπαθεί να ανέβει στην επιφάνεια για να αναπνεύσει. Νομίζω πως πρέπει να βρω τις δυνάμεις μου, να βρω τη θέληση, να ξεπαγώσω την συνείδησή μου, να ρωτήσω τι πρέπει να κάνω και κάπου θα με οδηγήσει η αναζήτησή μου πιστεύω."

 rockrooster.gr- 11/6/2016

  "Διαβάζω από νεαρός πολλή ποίηση, περισσότερο και από λογοτεχνία ίσως. Είναι ένα μέσο για να αντιληφθείς την ύπαρξη, τη ζωή, το σύμπαν. Νομίζω ότι στην «Οδύσσεια» του Ομήρου βρίσκουμε τον βασικό σκελετό ή την παραβολή για την ποίηση. Ο Οδυσσέας  έχει μια επείγουσα ερώτηση για τον δρόμο, την πορεία του μέσα στον κόσμο. Αυτός που επιλέγει είναι υπεύθυνος· ο θεός δεν έχει ευθύνη. Για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου τίθεται το θέμα της ελεύθερης επιλογής με επίγνωση των συνεπειών, που σημαίνει ότι ο ίδιος ο άνθρωπος δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη δυστυχία του, πέρα από ό,τι του όρισε η μοίρα. Μέσα στο πλαίσιο αυτό βρίσκεται ολόκληρη η ποίηση. Νομίζω ο Όμηρος καθόρισε την ποίηση. Μέσα από αυτή την παραβολή σίγουρα η ποίηση λειτουργεί μέσα μου…"

 Monopoli.gr- 15/1/2020

 

"Πολλές φορές πιστεύω πως όλα μου τα τραγούδια, από «Το κλεμμένο ποδήλατο» μέχρι και σήμερα, είναι ένα και μόνο τραγούδι. Νιώθω πως όλα συνδέονται παρ’ όλες τις διαφορές τους, αλλά στην ουσία έχω γράψει ένα τραγούδι σε όλη τη ζωή μου που ακόμα δεν έχει σταματήσει, κάπως έτσι. Πολλά διαπραγματεύονται την έλλειψη ουσίας, το έλλειμμα της αγάπης, την προσπάθεια να υπάρχει επίγνωση, την μοναξιά που υπάρχει μέσα στο παροδικό, το εφήμερο, πολλά από αυτά είναι τραγούδια για την παρακμή."

Popaganda.gr  - 20/4/2016

 
"Στου απέραντου κόσμου, τις άδειες ταράτσες
τα όνειρά μου καθρεφτίζονται απάνω στους χάρτες
κι αυτά τα σύννεφα δείχνουν πως η μέρα τελειώνει
είμαι τόσο μόνος που κανείς δε με γλιτώνει..."

 

 ΥΓ. Ο Κωνσταντίνος Βήτα (Ιούνιος 1961) είναι Έλληνας συνθέτης και στιχουργός. Είναι γνωστός επίσης ως Κ.Β.  Το 1992, ο ίδιος μαζί με τονΜιχάλη Δέλτα και τον Αντώνη Πι ίδρυσαν το συγκρότημα Στέρεο Νόβα. Μετά από πέντε χρόνια το συγκρότημα διαλύθηκε, αλλά τα μέλη του συνεχίζουν να δραστηριοποιούνται μέχρι και σήμερα ως μουσικοί, συνθέτες και παραγωγοί.

Οι γαλάζιοι λόφοι είναι μακριά από δω...

 Ο τίτλος είναι αλληγορικός και δε πίστευα ποτέ ότι μια Αγγλική παροιμία θα μου έδινε το πάτημα για να μπορέσω, ξεκάθαρα πλέον, να διακρίνω πως στα χρόνια του εγκλεισμού και της απαγόρευσης κυκλοφορίας, στα χρόνια του φόβου για το άγνωστο, κλείνουν και οι καρδιές των ανθρώπων.

 Οι καταστάσεις που ζούμε ως ανθρωπότητα τους τελευταίους μήνες, δείχνουν πως η απόσταση από τους γαλάζιους λόφους, τους λόφους της αρετής και της ανθρωπιάς, της αξιοπρέπειας και της καλοσύνης, ολοένα και μεγαλώνει.

 Όπως τα καράβια που χάνονται από το οπτικό μας πεδίο μας στο βάθος του ορίζοντα, έτσι αλλοιώνεται και η ανθρώπινη φύση μας. Και απλά παρακολουθούμε. Με θλίψη, με νοσταλγία, με τρόμο. Κι είναι τόσες πολλές οι αλλαγές που συμβαίνουν εντός μας, που αυτές που συμβαίνουν εκτός, μοιάζουν σταγόνα στον ωκεανό...

 Δε ξέρω γιατί, διαχρονικά, οι άνθρωποι βγάζουν προς τα έξω τον κακό τους εαυτό σε περιόδους κρίσης. Όπως δεν ξέρω επίσης πως βγάζουν και τον καλό τους σε αρκετές περιπτώσεις.

 Αυτό που ξέρω είναι ότι τελευταίο προτάσσουν το ανθρώπινο κομμάτι τους. Ίσως δεν υπάρχει απάντηση σε αυτό. Στην Φύση όλα έχουν μια απόκοσμη αρμονία. Το Γιν και το Γιανγκ, το Καλό και το Κακό. 

 Από την άλλη, είναι τρομακτικό, πέρα από κάθε εφιάλτη, να τρέμουμε τον συνάνθρωπο μας. Ουσιαστικά είναι σα να φοβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό. Οι πιο σκοτεινές μας πτυχές εμφανίζονται όταν κινδυνεύει το Εγώ μας. Όταν το πρόβλημα φτάνει στην αυλή του σπιτιού μας. Όταν πονάμε και πληγωνόμαστε, ενώ αυτά συνήθως συνέβαιναν... στους άλλους.

 Το δικό μας ένστικτο επιβίωσης πολλές φορές έρχεται αντιμέτωπο με το ένστικο επιβίωσης του συνανθρώπου μας. Και εκεί υπάρχει η αιώνια μάχη για το ποιος ζει και ποιος πεθαίνει. Το αρχέγονο συστατικό της ύπαρξης του ανθρώπου είναι αυτό. Ούτε η Αγάπη, ούτε το Μίσος. Αλλά η ανάγκη για επιβίωση. Μπορεί να είναι σκληρό ως συμπέρασμα. Για κάποιους μπορεί και να μην ισχύει.

 Αυτό που βλέπω να έρχεται όμως, αν συνεχίσουμε να πορευόμαστε με την παράλογη λογική  του"δε με νοιάζει ο άλλος", δεν θα επιδέχεται αμφισβήτησης.

 Τα ευχολόγια που πολλές φορές χρησιμοποιούμε (το έχω κάνει και το κάνω και γω άπειρες φορές), ίσως τελικά είναι πλέον γραφικά. Χρειάζεται δραστική αλλαγή, μια ολόκληρη και γεμάτη στροφή γύρω από τον εαυτό μας. Μια αναθεώρηση αξιών, αναγκών και καταστάσεων. 

 Μια επανεκκίνηση δίχως καλούπια και όρους. Κάτι που θα συνταράξει τον εσωτερικό μας κόσμο. Δεν ξέρω κατα πόσο είναι εφικτό, αλλά φαντάζομαι ότι όπως φτιάξαμε τον κόσμο μας, έτσι θα μπορέσουμε να τον χαλάσουμε και να τον δημιουργήσουμε από την αρχή.

 Έχω απογοητευτεί από την συμπεριφορά μας σε αυτή την δύσκολη στιγμή για όλους μας. Ναι υπάρχουν αυτοί που δίνουν, αυτοί που προσφέρουν από το υστέρημα τους, αυτοί που εργάζονται χωρίς ανταμοιβή, αυτοί που νοιάζονται και το δείχνουν με κάθε πράξη που μπορεί να βοηθήσει, αλλά υπάρχει και η αντίθετη πλευρά που υπερτερεί. 

Υπάρχουν αυτοί που τρομοκρατούν, αυτοί που απαιτούν, αυτοί που κανιβαλίζουν πάνω στα "πτώματα"¨των συναθρώπων τους. Υπάρχει η κακία, το μίσος, ο φθόνος η μισαλλοδοξία, η άγνοια, η αχαριστία... 

 Πόσο δύσκολο είναι να είμαστε άνθρωποι; Πόσο τραγικό είναι να μην μπορούμε να χαρούμε με την χαρά του άλλου; Πόσο ηλίθιο είναι να είμαστε ματαιόδοξοι, κυνικοί και φανατισμένοι; Τι άλλο πρέπει να γίνει για να βάλουμε τις σωστές προτεραιότητες στην ζωή μας, Για να καταλάβουμε επιτέλους ότι είμαστε άνθρωποι που έχουν ανάγκη τους άλλους ανθρώπους;

 

"Εκεί που υπάρχει φόβος δεν υπάρχει αγάπη, 

στα πιο μεγάλα πάθη κρύβονται λάθη.

 Η άγνοια φέρνει άρνηση, μια ρωγμή στο στήθος 

 και μες στο χάος τρέχει κατάλευκη σαν λύκος, 

στα δόντια αυτά που σάπισαν η μνήμη ας ανθίσει 

κι ο άσωτος υιός στο σπίτι να γυρίσει.

 Και είναι σαν εσύ κι εγώ να είμαστε ένα, 

όταν όλα γύρω μου , δείχνουν χαμένα, 

σαν ένα φορτηγό να θυμάμαι τα μέρη που άφηνα ,

 χιλιάδες χιλιόμετρα , ατέλειωτα χρυσάνθεμα...."

 Κωνσταντίνος Βήτα

Πάμε μια βόλτα;

Ας αρχίσω διαφορετικά αυτή την φορά. Πριν ξεκινήσετε να με διαβάζετε, πατήστε το play στο παρακάτω τραγούδι του Αττίκ από την φωνή της Δανάης Στρατηγοπούλου. Προσδεθείτε. Φύγαμε...

 Η χρονομηχανή με αφήνει σε ένα μια στοα λαμπερή και γεμάτη με ανθρώπους. Ευτυχώς δε καταλαβαίνουν πως εμφανίστηκα. Παλιά Αθήνα. Οδός Σταδίου. Άκρον Ίλιον Κρυστάλ. Χαυτεία. Μινιόν. Η οδός Αθηνάς γεμάτη από καλούδια.  Βαρβάκειος αγορά. Δραγώνας. Αφοί Λαμπρόπουλοι. Λατέρνες και πλανόδιοι πωλητές που πουλάνε τις πραμάτειες τους. Σάμαλι, κωκ, παστέλι. 

 Πιο πέρα μερικά παιδιά κλωτσάνε μια μπάλα, γεμάτα λάσπες και με σκισμένα παπούτσια, μα με ένα μεγάλο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο τους. Στους δρόμους επικρατεί το αδιαχώρητο. Κυρίες με τα τεράστια καπέλα και τα ταγιέρ τους, κύριοι καλοντυμένοι με σμόκιν και κοστούμια, περπατάνε, συζητάνε, γελάνε. Ένας λούστρος γυαλίζει τα παπούτσια ενός νεαρού. 

 Στο φαρμακείο του Μπακάκου, νεαρά ζευγάρια δίνουν το καθιερωμένο ραντεβού τους. Βραδιάζει. Στα Χαυτεία, 2-3 πόρνες κάνουν την εμφάνιση τους. Κάποιες γυναίκες τις κοιτάνε με... μισο μάτι. Οι άντρες, γελάνε πονηρά. Το "Αριστοκρατικόν" και ο "Κρίνος"¨, περιμένουν τους πελάτες τους, αυτούς που προτιμούν τα περίφημα γλυκά τους. Εκεί πίνουν το καφέ και την πορτοκαλάδα τους. Τεράστιες λιμουζίνες κορνάρουν και χάνονται στην στροφή λίγο πριν την Ομόνοια.

  Και μετά λίγο πιο κάτω, σε ένα στενό, ένα ζευγαράκι περπατάει αγκαλιασμένο. Το ελαφρύ αεράκι σηκώνει την φούστα της κοπέλας που προσπαθεί να την κατεβάσει. Ο νεαρός κοντοστέκεται. την κοιτάζει, γέρνει και την φιλάει τρυφερά. Η μυρωδία απο γιασεμί κάνει την ατμόσφαιρα γλυκιά και παραμυθένια. Τους κοιτάζω και ανεπαίσθητα κοιτάζω και το ρολόι μου. Πρέπει να φύγω. Κατευθύνομαι στην στοά που πρωτοήρθα. Περπατάω και ξαφνικά νιώθω πως μπαίνω ξανά στην χρονομηχανή...

 1/11/20. 12 το βράδυ. Βρίσκομαι στην ίδια στοά, μόνο που τώρα είναι σκοτεινή και με μια άσχημη μυρωδία να αιωρείται στον αέρα. Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω έναν άνθρωπο να ξαπλώνει στο τσιμέντο. Στο κρύο και βρώμικο τσιμέντο. Σκεπάζεται και προσπαθεί να κοιμηθεί. 

 Παραδίπλα, μια νεαρή κοπέλα παίρνει την δόση της. Βγαίνω στον κεντρικό δρόμο. Άδεια η πόλη. Αυτοκίνητο ούτε για δείγμα. Αυτή η αόρατη ασθένεια που έχει κάνει την εμφάνιση της, έχει φοβίσει τους ανθρώπους  και τα μέτρα της κυβέρνησης απαγορεύουν την κυκλοφορία τις βραδινές ώρες.

Η Αθήνα συνεχίζει και υπάρχει. Μια πόλη που ζει και αναπνέει, όσο υπάρχουν και οι άνθρωποι της. Αυτοί που την χαρακτηρίζουν. Πλέον οι εποχές έχουν αλλάξει και η Αθήνα είναι αυτή που πρέπει να βοηθήσει ώστε να θυμηθούμε ξανά την μαγεία και την σημασία της. Γιατί τα συναισθήματα που νιώσατε διαβάζοντας τις παραπάνω γραμμές, οι εικόνες που φτιάξατε στο μυαλό σας για την παλιά Αθήνα, πλημμυρίζουν από αγάπη και αξιοπρέπεια.

 Και τότε υπήρχαν κακώς κείμενα. Και φτώχεια. Καλές και κακές στιγμές. Δύσκολες και ξέγνοιαστες. Αλλά σίγουρα υπήρχε μια αυθεντικότητα και ανθρωπιά (ίσως γιατί ήταν πρόσφατοι οι πόλεμοι), που σήμερα δυστυχώς δεν υπάρχει, παρά μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις, που είναι και οι εξαιρέσεις.

 Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να τα παρατάμε. Η παρακμή της σημερινής Αθήνας, δείχνει κα την παρακμή της κοινωνίας μας. Είναι ο καθρέφτης όσων είμασταν και όσων γίναμε. Όσο υπάρχει όρθια αυτη η ευλογημένη κατ εμέ, πόλη, τότε θα υπάρχουμε και εμείς. Και όλα μπορούν να αλλάξουν.

 

ΥΓ. Αχ ρε Δανάη...

 ΥΓ2. Καλό μας μήνα...

Ξημέρωμα...

 "O πατέρας φορούσε συνήθως έναν κατιφέ στο πέτο, κι η μητέρα
    μια ρόμπα με ζωγραφιστά αρχαία ειδύλλια
κι όταν παίζαμε στην αυλή πατούσαμε μόνο στις άσπρες πλάκες:
    έτσι δε βγήκαμε ποτέ απ' τ' όνειρο
η μικρή Άρκτος ερωτοτροπούσε με τον Σεπτέμβριο
ω παιδικότητα: αιωνιότητα αμετάφραστη
κι ο Θεός που απ' τις δακρυσμένες προσευχές των παιδιών που
    φοβούνται τη νύχτα
φτιάχνει τις πρώτες γαλάζιες γραμμές της μέρας που στέλνουν
    την ελπίδα στους ναυαγούς..."

 

Τάσος Λειβαδίτης

Φθινοπωριάζουσες...

 "Συγχώρεσε, Κύριε, τα μικρά αστεία που κάνω σε βάρος Σου και θα συγχωρέσω το μεγάλο αστείο που κάνεις σε βάρος μου..." Τάδε έφη, όχι η... Έφη -στα κρεβάτια τα ξένα- Σαρρή, αλλά ένας ποιητής από το Αμέρικα, ο Ρόμπερτ Φροστ. 

Μεγάλη η χάρη του ποιητή, τα είπε όλα ο άτιμος και έριξε και την μπηχτή του (ποια μπηχτή  δηλαδή, εδώ μιλάμε για... πετσόκομα), στον Θεό, που τι να κάνει και αυτός ο έρμος, με ότι τραγελαφικά συμβαίνουν σε αυτή την περιστρεφόμενη κωλόμπαλα που ονομάζεται Γη. Ούτε παράσταση στην Επίδαυρο να ανεβάζαμε... Νταξ ρε παιδιά σόρι, ξεκίνησα επιθετικά, γράψτε λάθος. Θα το πάω... ακόμη επιθετικότερα!

Το ημερολόγιο δείχνει 5 Οκτωβρίου, μόλις ανακοινώθηκε ότι δεν θα γίνει παρέλαση στις 28, ο Μικρούτσικος έδωσε τελευταία προειδοποίηση για σοβαρότητα στο Big Brother, γιατί αλλιώς, πάει τον χάσαμε,  ο Τραμπ ζει και δεν ζει, έχει και δεν έχει κορωνοϊο, του τα φοράει δεν του τα φοράει η Μελάνια (μωροοοοοοό μουυυυ) και γενικώς είμαστε μια πολύ ωραία, μα πάρα πολύ ωραία ατμόσφαιρα.

 Μάσκες παντού, λένε τα κανάλια, οι ειδικοί, οι εξιδικευμένοι ανιδίκευτοι, οι σχετικοάσχετοι, γιατροί, μεγαλοδικηγόροι, πρόεδροι ποδοσφαιρικών ομάδων, παρουσιαστές και τηλεοπτικές γλάστρες. Καταλήψεις, αναλήψεις (λέμε και κανα αστείο να περνάει η ώρα), διαλήψεις και εκπλήξεις!

 Θα φτάσουμε τα τρεις χιλιάδες κρούσματα, θα γίνουμε Γιουχάν, Παρίσι, Μαδρίτη, Άνω και Κάτω Ιταλία, μαζί! Έτσι λένε, έτσι σας παραπληροφορώ και γω.

Αλλού είναι τα δράματα όμως παιδιά. Φθινοπώριασε και εκτος των δραμάτων και των κωμωδιών, που τύφλα να χουν οι αρχαίοι τραγικοί και κωμωδοί μας, χάνουμε σιγά σιγά και τα... μίνια. 

Τα στριγνκ στην παραλία, τα ξώβυζα, τα σώβυζα και πάει λέγοντας. Κλείνουν και τα μαγαζίά στις 12, αλλιώς θα είμασταν μέχρι πρωίας στα κλαμπς και στα μπουζούκια, να χτυπιόμασταν σαν τα κριάρια, τρομάρα μας!

Λοιπον, αυτό ήταν, δεν είμαι για χόρταση ρε κορίτσα (ζητώ ταπεινά συγνώμη από τους 1-2 άντρες που με διαβάζουνε, αλλά η πλειοψηφία μετράει), πάω να βάλω την μάσκα μου και να πιω καφέ. Ερώτηση. Την βγάζουμε την μασκα για να πιούμε καφέ ή στα πλαίσια της ανάπτυξης των καλλιτεχνικών μας δεξιοτήτων πίνουμε τον καφέ πάνω από την μάσκα και την κάνουμε καμβά ζωγραφικής;;;

ΥΓ. Μεθαύριο θα ξημερώσει μια πολύ σημαντική μέρα στην ιστορία αυτού του δύσμοιρου τόπου, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Οι Ναζί και οι ιδέες τους δεν ανήκουν στο ανθρώπινο είδος και σίγουρα ούτε ανάμεσα μας...

ΥΓ2. Καλό μήνα να έχουμε. Σας αφήνω με τους Joker.

Ήρθες...

 

 Ήρθες,

Ήρθες άξαφνα σαν τα πρωτοβρόχια του Σεπτέμβρη

Σαν την δροσοσταλίδα που πέφτει στο μέτωπο

από το θρόισμα των φύλλων

Σαν το γλυκό φως της αυγής

τις μέρες του καλοκαιριού


Ήρθες,

Ήρθες σαν το χρυσό μανδύα

 που ντύνει το λιόγερμα

Σαν τις φωνές των παιδιών

 που αντηχούν στις γειτονιές τα απογεύματα

Σαν το κλάμα του μωρού

που πρωτοαντίκρυσε τον κόσμο


Ήρθες,

Και όπως άξαφνα ήρθες, έτσι και έφυγες

Σαν τα καλοκαίρια που δεν θέλαμε να τελειώσουν

Σαν την σχολική εκδρομή που έληγε

 με τον πνιχτό ήχο της σφυρίχτρας

Σαν το κορίτσι στο απέναντι μπαλκόνι

που μετακόμισε ένα βροχερό πρωινό


Μακάρι να ερχόσουν ξανά,

έστω για λίγο

κι ας έφευγες πάλι....

Αλαλούμ...

  Μασκαράδες (όχι αυτοί που φοράνε μάσκα, οι άλλοι... wannabe Zoro), ψεκασμένοι (όχι αυτοί που δέχονται ψεκασμούς από ψηλά, αλλά αυτοί που βλέπουν πίσω από τον κορωνοϊο μέχρι και τον... King Elvis), o Big Brother της νέας εποχής (χίλιες φορές... Τσάκας) και οι... καμμένοι, στο καζάνι όλοι βρασμένοι. 

Θα μπορούσε, χωρίς τις παρενθέσεις να ήταν και ο τίτλος του σημερινού κειμένου μου. Αλλά δεν πειράζει, ο Δάκης τα είπε όλα. Αλαλούμ. Α ρε προφήτη Δάκη...

 Έχω βάσιμες υποψίες πως το 2020... συνουσιάζεται πατόκορφα, για να μη πω καμιά πιό βαριά κουβέντα. Ε δε πάει άλλο. Από κορωνοϊο, μέχρι κυκλώνες, από Τούρκους, μέχρι αστεροειδείς που θα μας επισκεφτούν, λιμούς, καταποντισμούς, σεισμούς, με τα κανάλια να συναγωνίζονται για το ποιο δείχνει τα ωραιότερα... σκουπίδια και πάει λέγοντας.

 

 

 Το ότι ο κόσμος έχει γονατίσει οικονομικά, ότι τα σχολεία άνοιξαν και είναι σίγουρο ότι θα ξανακλείσουν, το ότι στους δρόμους γίνεται πανικός, ο ένας πάνω στον άλλο, τσακωμοί, σφαλιάρες, οι ΜΕθ γεμίσανε, γιατροί, νοσηλευτές, καθηγητές, δάσκαλοι, απλοί εργαζόμενοι είναι στα όρια τους, δε μας αφορά, δε μας νοιάζει. 

 Τις μασκούλες μας, δουλειά-σπίτι και τούμπαλιν και έχει ο Θεός. Το θέμα είναι ότι δεν έχουμε εμείς πια. Υπομονή, λεφτά, αξοπρέπεια. Τα χάσαμε ή άντε για να μη φανώ υπερβολικός, αρχίζουμε και τα χάνουμε όλα σιγα σιγά...

 

 Λοιπόν παίδες, γκομενάκια, ωραίες μου κυρίες, φίλοι, συγγενείς, εργοδότες, γιατροί, νοσηλευτές, γιαγιάδες, παππούδες και μαθητές, σας έχω την λύση. Μην σκάτε. Φύγαμε για Χαρτούμ που λέει και ο Δάκης. Νοερά βεβαίως βεβαίως, γιατί έρχεται και lockdown που να τους καεί το στέρεο...

"Ένα αλαλούμ ο κόσμος έγινε
όλοι το παίζουνε τρελοί
τίποτα όρθιο δεν έμεινε
το λένε και μες στη βουλή
 
Πάμε σου λέω να του δίνουμε
εδώ δεν έχει προκοπή
δεν τους χρωστάμε και μας γδύνουνε
και μένουμε πάντα ταπί
 
Αλαλούμ αλαλούμ
Αλαλούμ αλαλούμ
άλλη γλώσσα μιλάμε
μάζεψέ τα να πάμε
πιο καλά στο Χαρτούμ..."

Στίχοι: Θάνος Σοφός - Μουσική: Χάρης Χαλκίτης

Αντίμετρα αδιεξόδων...

 Να πω ότι ξεκινάει το φθινόπωρο καλά, θα είναι ψέματα  Να πως ότι είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό, πάλι ψέματα θα είναι. 

 So what? Αν είναι να πορευόμαστε με το "κάθε πέρσι και καλύτερα" ή να κινούμαστε στην λογική του "υπάρχουν και χειρότερα", δεν βγαίνει τίποτα. Δεν προχωράμε μπροστά. 

 Κι όμως. Μερικές φορές και επειδή όντως υπάρχουν χειρότερα, μια βαθιά ανάσα, μια κουβέντα με έναν φίλο, ένα καλό βιβλίο, μια βόλτα στο δάσος, αλλά κυρίως η σκέψη πως είμαστε και πρέπει να παραμείνουμε άνθρωποι, βοηθάει. Ξελασπώνουμε. Ξεκινάμε ξανά. Και ξανά. Γιατί η ζωή, όσο παραμένουμε ζωντανοί και όρθιοι, είναι πάντα ένα νέο ξεκίνημα.

 Αν μπορέσοουμε και το καταφέρουμε αυτό, δεν θα χρειάζεται να μας συμβεί κάτι για να κατανοήσουμε την αξία της ζωής.  

 Αν παρατηρούμε τις δυσκολίες που περνάει ο γείτονας, τα προβλήματα που έχουν οι συγγενέις και οι φίλοι, την τύχη που μπορεί να έχουμε μέσα στις ατυχίες μας, τότε, κατα βάση, όλα θα πάνε καλύτερα. Στον βαθμό που εμείς μπορούμε να επηρρεάσουμε τις καταστάσεις.

  Είμαι μερικά πράγματα που λειτουργούν ως αντίμετρα στην παράνοια, στην ασχήμια, στην ματαιοδοξία, στον κυνισμό, στην απάθεια, στον φανατισμό και σε οτιδήποτε άσχημο υπάρχει σε αυτή την ζωή. Είναι απλά. Δύσκολα εφαρμόσιμα ίσως, αλλά απλά. Ηρεμία, ανθρωπιά, ευγνωμοσύνη, προνοητικότητα, καλοσύνη, αγάπη.

 Σε έναν κόσμο που τίποτα δεν είναι δεδομένο, που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, που άνθρωποοι πεθαίνουν από την φτώχεια, τις κακουχίες, την πείνα, τους πολέμους, τις αρρώστιες, ο Άνθρωπος πρέπει, οφείλει να προτάσσει την φύση του. 

Αυτή δεν είναι μόνο κακή. Όχι. Είναι και καλή.
Μερικές φορές η διέξοδος είναι η αποδοχή και όχι τα γιατί και τα αν, τα ίσως και τα μήπως.

Καλό μήνα να έχουμε, με Υγεία.


ΥΓ. Το κείμενο προέκυψε από κάποια περιστατικά που συνέβησαν σε δικόυς μου ανθρώπους. Είμαι δίπλα τους. Νοερά και φυσικά. Τα ξαναλέμε.

"Cause all of the stars
Are fading away
Just try not to worry
You'll see them some day

Take what you need
And be on your way
And stop crying your heart out..."

Oasis

Και τώρα τι κάνουμε με τόση ευτυχία;

 Ο Άλμπερ Καμύ έχει γράψει το εξής: "Κανείς δεν είναι ελεύθερος όσο υπάρχουν δυστυχίες". Και εγώ δεν είμαι κάποιος σπουδαίος, αλλά αν ας πουμε αντιτείνω ένα άλλο ερώτημα; Νιώθουμε ελεύθεροι όταν είμαστε ευτυχισμένοι; Μπορούμε να διαχειριστούμε μεγάλες δόσεις χαράς; Μας φοβίζει κάτι στην ευτυχία; 

  Σε αντίστοιχο παλαιότερο κείμενο μου, έγραφα για τον φόβο της χαράς. Εδώ θέλω να το πάω ένα βήμα παρακάτω και να ψάξω τα γιατί αυτής της αταίριαστής κατάστασης.
Στην πραγματικότητα όμως, πιστεύω πως ευτυχία και δυστυχία είναι δύο αλληλένδετες έννοιες. Αντίθετες αλλά τόσο ίδιες, σχετικές και παράταιρες. Όπως οι διακυμάνσεις στη ίδια μας την ζωή.

 Σε μια καθημερινότητα που δεν σου αφήνει πολλα περιθώρια για να ονειρεύεσαι και να δημιουργείς, που σε σκλαβώνει και σε κάνει δέσμιο των φόβων και των παθών σου, οι μικρές και ξαφνικές δόσεις ευτυχίας (δεν το συζητάω για τις μεγάλες γιατί εκεί χάνεται άμεσα ο έλεγχος) σε γεμίζουν με προβληματισμό και φοβίες.

 Σε μεταμορφώνουν κυριολεκτικά σε έναν άλλο άνθρωπο, που μοιάζει ξένος και άγνωστος. Αναρωτιέσαι πως έκρυβες μέσα σου τόσα πράγματα και συναισθήματα. Ταυτόχρονα όμως βγαίνουν στην επιφάνεια και οι ανασφάλειες σου. Χάνεις την ψυχραιμία και τον έλεγχο της σκέψης σου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αν όμως έχεις ανθρώπους δίπλα σου που θα σε βοηθήσουν να το διαχειριστείς.

 Το ίδιο αυμβαίνει και όταν δυστυχείς. Μόνο που υπάρχει μια τεράστια, χαώδης διαφορά. Στις λύπες συνήθως υπάρχει κάποιος να σου κρατήσει το χέρι. Στις χαρές σου όμως, λίγοι είναι εκείνοι που πραγματικά χαίρονται μαζί σου και είναι δίπλα σου. Πολλοί το κάνουν γιατί πρέπει, λόγω συγγένειας, λόγω φιλίας, λόγω των καταστάσεων που το υπαγορεύουν, αλλά ελάχιστοι είναι αυτοί που το νιώθουν με όλη τους την καρδιά. Ο λόγος είναι απλός και προέρχεται από τα βάθη των αιώνων. Ο άνθρωπος ζηλεύει τον συνάνθρωπο του. Τον φθονεί και τελικά τον μέμφεται.

Εκεί λοιπόν είναι που χάνουμε την μπάλα. Συνειδητοποιούμε ότι η ευτυχία που περιμέναμε να έρθει και τελικά μας χτύπησε την πόρτα μετά από τόσο κόπο και προσπάθεια, ήρθε αλλά μοναχή της. Ήρθε για να μας υπενθυμίσει ότι δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός η κατάκτηση της αλλά η ουσία της αξίας της.

  Πραγματικά ευτυχισμένοι νιώθουμε μόνο όταν η χαρά μας έχει να κάνει με την χαρά των άλλων ανθρώπων και την βελτίωση της ζωής τους, κάτι που έχει άμεσο αντίκτυπο και στην δική μας ζωή. Αν δεν μπορέσουμε να κατανοήσουμε αυτό το τόσο απλό και λιτό χαρακτηριστικό της, τότε κάθε φορά που θα έρχεται θα μας γεμίζει τρόμο και άγχος.

 Ο φόβος της απώλειας, υλικής η φυσικής, είναι ένα ακόμη σημείο που παίζει τον ρόλο του στην λανθασμένη διαχείριση της ευτυχίας. 

 Όταν η χαρά που βιώνουμε έχει να κάνει με κάποιον δικό μας άνθρωπό η με κάποια κατάκτηση  σε εργασιακό και προσωπικό επίπεδο, ή ακόμη και με την απόκτηση υλικών αγαθών, η σκέψη και μόνο ότι αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους μπορεί να χαθεί κάποια στιγμή, μας βραχυκυκλώνει. Μας μπερδεύει και στο τέλος μας εγκλωβίζει σε έναν δαιδαλώδες λαβύρινθο ατέρμονων σκέψεων. 

 Λύση δεν ξέρω αν υπάρχει για αυτό. Κυρίως γιατί η ανθρώπινη φύση μας είναι εύθραυστη, ευαίσθητη και περίεργη. Ξέρω όμως τι μπορεί να απλοποιήσει τα πράγματα. Η πίστη και η πεποίθηση ότι στο μεγαλύτερο ποσοστό του συνόλου των όσων μας συμβαίνουν, την ευθύνη την έχουμε εμείς, θα βοηθήσει να διαγράψουμε από το μυαλό μας καταστάσεις τις οποίες θεωρούμε δεδομένες, ξεκινώντας να κάνουμε ένα βήμα την φορά. Ανοιχτοί σε νέες ιδέες, που θα σέβονται και θα λογαριάζουν τις λεπτομέρειες που τελικά κάνουν την διαφορά.

 Η αποδοχή της φύσης και της μεταβαλλόμενης ψυχοσύνθεσης μας, είναι επιπροσθέτως κάτι που θα βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Άλλωστε, τίποτα δεν είναι απόλυτο και δεδομένο στη ζωή μας. Και το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις.  Το λίγα και καλά ισχύει συνήθως, σε μια ζωή γεμάτη ανούσια κατανάλωση με ατελείωτα κυνήγια υλικών αγαθών...

 Και όπως αναφέρει και ο Δημόκριτος: "Ευτυχισμένος αυτός που με λίγα πράγματα είναι χαρούμενος και δυστυχισμένος εκείνος που έχοντας πολλά πράγματα, δεν μπορεί να χαρεί..." Αν το καταφέρουμε αυτό, η ευτυχία θα μας βρει χωρίς αλλά, πρέπει και ίσως...