Η κανονικότητα που χάνεται...

 Εξηγούμαι από την αρχή για να μην παρεξηγηθώ. Είμαι λάτρης της διαφορετικότητας. Της αυθεντικής και όχι της επιτηδευμένης. Μ΄αρέσουν οι άνθρωποι και οι καταστάσεις που διαφέρουν. 

 Αυτό όμως, είναι ένα άλλο κομμάτι των σκέψεων μου που δεν που θέλω να εκθέσω σε αυτό το κείμενο.
 Αυτό που πραγματικά είναι άξιο αναφοράς την συγκεκριμένη χρονική περίοδο, είναι η έ(κ)λλειψη κανονικότητας που αρχίζει να διακατέχει τις ζωές μας.

 Σε κοινωνίες που η κρίση ακμάζει και οι αξίες βουλιάζουν στην άβυσσο της ευκολίας, του συμφέροντος και της απαξίωσης των πάντων, αρχίζουν να διαφαίνονται αχνά, αλλά ολοένα και πιο συχνά όμως, τα πρώτα σημάδια του παραλογισμού της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

 Άνθρωποι που ξέραμε, από τον γειτονά μας μέχρι τον υπάλληλο του κοντινού φούρνου, ή που δεν ξέραμε, συνεπιβάτες στα μέσα μεταφοράς, περαστικοί στον δρόμο, λειτουργούν περίεργα και ακανόνιστα.

  Είναι αυτή η άσχημη και απότομη αλλαγή όμως, απόρροια των συνεχόμενων προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε, ή  έχουμε μέσα μας απωθημένα και πάθη που περιμένουν να βρουν... πρόσφορο έδαφος για να αναδυθούν στην επιφάνεια?

 Αν κάτι με φοβίζει στους ανθρώπους και δε το είχα νιώσει και σκεφτεί παλαιότερα, αυτό είναι η μεταμόρφωση τους. Και δεν είναι αυτό που λέμε μεταμόρφωση προς το καλύτερο. Και εννοείται πως για αυτήν δεν ευθύνεται ένα άσχημο γεγονός που σημαδεύει την ζωή μας. Όλη αυτή η διάχυτη αίσθηση μίσους και φόβου  που υπάρχει στην ατμόσφαιρα οφείλεται σε ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων και καταστάσεων, μεγαλυτέρων απο εμάς. 

 Όλοι, λίγο πολύ, νιώθουμε αυτή το κάτι στην ατμόσφαιρά και στους χώρους που κινούμαστε. Ο κόσμος μοιάζει παγιδευμένος στην ροή της καθημερινότητας και πολλές φορές λες και κάποια αόρατα σχοινιά μας καθοδηγούν σαν μαριονέτες δίχως βούληση και κριτική σκέψη.

 Οι άνθρωποι που δεν αντέχουν αυτό που ζούμε πολλαπλασιάζονται και δείχνουν να τα έχουν χαμένα. Πράγματα που μέχρι τώρα θεωρούσαμε δεδομένα, μοιάζουν άλλες φορές ρευστά και άλλες σα να μην έχουν αρχή και τέλος.

 Η έντονη ανάγκη άκοπης και γρήγορης οικονομικής ευμάρειας, έχει βάλει σε δεύτερη μοίρα στον τομέα της εργασίας τα θετικά χαρακτηριστικά του εργαζομένου από τον εργοδότη, που επικεντρώνεται μόνο στην μείωση εξόδων και στην άυξηση εσόδων με  οποιοδήποτε κόστος.
 Το χειρότερο απ'όλα είναι πως αυτή η περιθωριοποίηση των ανθρώπινων χαρακτηριστικών, οδηγεί όχι μόνο σε μιά νέα εποχή ρομποτοποιημένης κοινωνίας, αλλά και στην άνευ όρου παράδοση της στις ορέξεις αυτών που είναι υπέυθυνοι για την παρακμή της. 

 Αλλάζουν όλα γύρω μας και μεις ζουμε σε μια σιέστα χωρις να θέλουμε να ξυπνήσουμε.  Παραδομένοι, κουρασμένοι και αγανακτισμένοι μεν, άβουλοι, εγωιστές και αναξιοπρεπείς δε.

Μια κανονικότητα που δείχνει να χάνεται και να παρασέρνει μαζί της όλόκληρο τον κόσμο, τουλάχιστον με την μορφή και τις αξίες που τον ξέραμε.

 Και σαφώς ο κόσμος μας δεν ήταν πριν αγγελικά πλασμένος. Ίσα ίσα. Η μοχθηρία, το μίσος, η αλαζονεία, ο φθόνος υπήρχαν και θα υπάρχουν.
 Η κοινή λογική όμως, που τώρα παλεύει με νύχια και με δόντια να μείνει κοινή, λειτουργούσε ως ένα καταφύγιο ανθρωπισμού.Τώρα, αυτό το καταφύγιο δείχνει να βάλλεται από τα πιό σκοτεινά μονοπάτια του ανθρώπινου μυαλού...

Μ-Α-Ν-Α...

Μιλάς και γω δε σε ακούω
              "Αναίσθητος είσαι παιδί μου?" απορείς
       "Ναι, ναι εντάξει"  λέω και φεύγω
   "Αντε σταμάτα τώρα να χαρείς"

          Μετά το σκέφτομαι και μετανιώνω
       Αντί να μου θυμώσεις μου γελάς
"Ντάξει ρε μάνα, έχεις δίκιο"
                "Αχ θα με σκάσεις" λες,  "είσαι μπελάς!"

Μην ξεκινήσω να βγω έξω,
     Αρχίζεις πάλι τρέλες να μου λες
   "Ντύσου καλά και να προσέχεις"
          "Αν πάθω κάτι", λέω, "έσύ θα φταις!"

  Μα όταν το βράδυ γυρίσω σπίτι
      Αμέσως, σκέφτομαι, τι σου χω πει
        "Να, πάρτα, μη στα χρωστάω βλάκα!"

 "Αυτή η μάνα ρε, για σένα ζει..."

 Ένα ακόμη Συμπόσιο έφτασε στο τέλος του. Ο ιθύνων νους αυτού του υπέροχου ταξιδιού, η Αριστέα (http://princess-airis.blogspot.gr), δίνει... πόνο όλο και περισσότερο κάθε φορά. Βάζει μεράκι, προσωπικό χρόνο και στο τέλος δημιουργεί κάτι απροσδόκητα ποιοτικό στον χώρο του διαδικτύου και των blogs. Εγώ την ευχαριστώ για μιά ακόμη φορά, καθώς όσους και όσες βαθμολόγησαν αλλά κυρίως διαβάσανε η ρίξανε μιά ματιά σε αυτό που έγραψα. 

 Κλείνοντας, θέλω να πω τούτο: Όταν διάβασα την λέξη Μάνα που έπρεπε να χρησιμοποιηθεί σε αυτό το Συμπόσιο Ποίησης, η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν τα λόγια του αξεπέραστου Νίκου Καββαδία: "εκτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού..." 

 Τα ξαναλέμε.

Ακόμα και οι τοίχοι έχουν... μιλιά Νο9

 Ακούσατε, ακούσατε... Η μάλλον διαβάσατε, διαβάσατε... Οι τοίχοι συνεχίζουν να βγάζουν μιλιές, ενίοτε και κραυγές. Πονάνε, κλαίνε, συζητάνε, προτείνουν, αναθεωρούν, αντιδρούν, προβληματίζουν, ψυχαγωγούν. 
 Στη σημερινή ανάρτηση σας έχω μερικά πολύ καλά κομμάτια. Τι νομίζατε, ξεχνάω εγώ πως οι αναρτήσεις μου περί τοίχων ειναι οι αγαπημένες σας? Εμμμμ ξέρω εγώ τι κοινό με διαβάζει...Νταλγκαδιάρικο και έξυπνο. Όπως τα παρακάτω συνθήματα...

Ααα ναι και είσαι η ζουζούνα μου. Το θερμοσιφωνο μην ξεχάσεις. Και πάνες για το μωρο. Ααααα και το παντελονι να πάρεις απο το καθαριστηριο. Φιλιά. Ααα ναι μην το ξεχάσω. Μου λειπεις...

Ψεύτης. Σε είδα. Χλαπάκιαζες σουβλάκια. Ανηλεώς...

Άδεια η πόλη, που πήγαν όλοι...

Που πήγε ο κούκος ρε παιδια???

Και τι είναι ρε να την χορτάσεις μπιφτέκι στα κάρβουνα?

Α να χαθείς, σατράπη...

Ωωωωω Σουλτααααάν!!!

Εγώ αυτό το παθαίνω με τους κώλους...

Σώπαινε ρε μούργο...

Η πιό όμορφη... σφαγή

Ο Μάϊος των αντιθέσεων...

“Κι ο Μάης με τον Έρωτα τον ψυχοκυνηγάρη είναι ηλιογέννητο ζευγάρι…”

Κωστής Παλαμάς

 Μάϊος. Ο μήνας-προάγγελος του καλοκαιριού. Της ανεμελιάς, των δυνατών συναισθημάτων και της ελπίδας. Γιατί ναι, όταν πλησιάζει το καλοκαίρι και η ώριμη Άνοιξη φεύγει σιγά-σιγά, όλα δείχνουν πιό εύκολα, περισσότερο αληθινά. Και από την άλλη, η μιζέρια, οι δυσκολίες και η κακία. Φάτσα κάρτα μπροστά μας, στις ζωές, στα σπίτια, στις σκέψεις μας. Μια ολική έκλειψη φωτός στην εποχή του ήλιου.

 Όσο περνάνε οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια, νιώθω πως όλα και όλοι γύρω μας αλλάζουν. Και δε νιώθω πως αλλάζουν προς το καλύτερο... Ας οπλιστούμε με υπομονή, καθαρή σκέψη και ανθρωπιά για να τα καταφέρουμε. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Όπως είναι και το όνομα αυτής εδώ της γωνιάς. Όπως το λέει και το τραγούδι...
 

 Yes, there were times, I'm sure you knew
When I bit off more than I could chew.

But through it all, when there was doubt,
I ate it up and spit it out.

I faced it all and I stood tall,
And did it my way...

Frank Sinatra

Υ.Γ. Καλό Μήνα!