Η κανονικότητα που χάνεται...

 Εξηγούμαι από την αρχή για να μην παρεξηγηθώ. Είμαι λάτρης της διαφορετικότητας. Της αυθεντικής και όχι της επιτηδευμένης. Μ΄αρέσουν οι άνθρωποι και οι καταστάσεις που διαφέρουν. 

 Αυτό όμως, είναι ένα άλλο κομμάτι των σκέψεων μου που δεν που θέλω να εκθέσω σε αυτό το κείμενο.
 Αυτό που πραγματικά είναι άξιο αναφοράς την συγκεκριμένη χρονική περίοδο, είναι η έ(κ)λλειψη κανονικότητας που αρχίζει να διακατέχει τις ζωές μας.

 Σε κοινωνίες που η κρίση ακμάζει και οι αξίες βουλιάζουν στην άβυσσο της ευκολίας, του συμφέροντος και της απαξίωσης των πάντων, αρχίζουν να διαφαίνονται αχνά, αλλά ολοένα και πιο συχνά όμως, τα πρώτα σημάδια του παραλογισμού της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

 Άνθρωποι που ξέραμε, από τον γειτονά μας μέχρι τον υπάλληλο του κοντινού φούρνου, ή που δεν ξέραμε, συνεπιβάτες στα μέσα μεταφοράς, περαστικοί στον δρόμο, λειτουργούν περίεργα και ακανόνιστα.

  Είναι αυτή η άσχημη και απότομη αλλαγή όμως, απόρροια των συνεχόμενων προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε, ή  έχουμε μέσα μας απωθημένα και πάθη που περιμένουν να βρουν... πρόσφορο έδαφος για να αναδυθούν στην επιφάνεια?

 Αν κάτι με φοβίζει στους ανθρώπους και δε το είχα νιώσει και σκεφτεί παλαιότερα, αυτό είναι η μεταμόρφωση τους. Και δεν είναι αυτό που λέμε μεταμόρφωση προς το καλύτερο. Και εννοείται πως για αυτήν δεν ευθύνεται ένα άσχημο γεγονός που σημαδεύει την ζωή μας. Όλη αυτή η διάχυτη αίσθηση μίσους και φόβου  που υπάρχει στην ατμόσφαιρα οφείλεται σε ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων και καταστάσεων, μεγαλυτέρων απο εμάς. 

 Όλοι, λίγο πολύ, νιώθουμε αυτή το κάτι στην ατμόσφαιρά και στους χώρους που κινούμαστε. Ο κόσμος μοιάζει παγιδευμένος στην ροή της καθημερινότητας και πολλές φορές λες και κάποια αόρατα σχοινιά μας καθοδηγούν σαν μαριονέτες δίχως βούληση και κριτική σκέψη.

 Οι άνθρωποι που δεν αντέχουν αυτό που ζούμε πολλαπλασιάζονται και δείχνουν να τα έχουν χαμένα. Πράγματα που μέχρι τώρα θεωρούσαμε δεδομένα, μοιάζουν άλλες φορές ρευστά και άλλες σα να μην έχουν αρχή και τέλος.

 Η έντονη ανάγκη άκοπης και γρήγορης οικονομικής ευμάρειας, έχει βάλει σε δεύτερη μοίρα στον τομέα της εργασίας τα θετικά χαρακτηριστικά του εργαζομένου από τον εργοδότη, που επικεντρώνεται μόνο στην μείωση εξόδων και στην άυξηση εσόδων με  οποιοδήποτε κόστος.
 Το χειρότερο απ'όλα είναι πως αυτή η περιθωριοποίηση των ανθρώπινων χαρακτηριστικών, οδηγεί όχι μόνο σε μιά νέα εποχή ρομποτοποιημένης κοινωνίας, αλλά και στην άνευ όρου παράδοση της στις ορέξεις αυτών που είναι υπέυθυνοι για την παρακμή της. 

 Αλλάζουν όλα γύρω μας και μεις ζουμε σε μια σιέστα χωρις να θέλουμε να ξυπνήσουμε.  Παραδομένοι, κουρασμένοι και αγανακτισμένοι μεν, άβουλοι, εγωιστές και αναξιοπρεπείς δε.

Μια κανονικότητα που δείχνει να χάνεται και να παρασέρνει μαζί της όλόκληρο τον κόσμο, τουλάχιστον με την μορφή και τις αξίες που τον ξέραμε.

 Και σαφώς ο κόσμος μας δεν ήταν πριν αγγελικά πλασμένος. Ίσα ίσα. Η μοχθηρία, το μίσος, η αλαζονεία, ο φθόνος υπήρχαν και θα υπάρχουν.
 Η κοινή λογική όμως, που τώρα παλεύει με νύχια και με δόντια να μείνει κοινή, λειτουργούσε ως ένα καταφύγιο ανθρωπισμού.Τώρα, αυτό το καταφύγιο δείχνει να βάλλεται από τα πιό σκοτεινά μονοπάτια του ανθρώπινου μυαλού...