Μ-Α-Ν-Α...

Μιλάς και γω δε σε ακούω
              "Αναίσθητος είσαι παιδί μου?" απορείς
       "Ναι, ναι εντάξει"  λέω και φεύγω
   "Αντε σταμάτα τώρα να χαρείς"

          Μετά το σκέφτομαι και μετανιώνω
       Αντί να μου θυμώσεις μου γελάς
"Ντάξει ρε μάνα, έχεις δίκιο"
                "Αχ θα με σκάσεις" λες,  "είσαι μπελάς!"

Μην ξεκινήσω να βγω έξω,
     Αρχίζεις πάλι τρέλες να μου λες
   "Ντύσου καλά και να προσέχεις"
          "Αν πάθω κάτι", λέω, "έσύ θα φταις!"

  Μα όταν το βράδυ γυρίσω σπίτι
      Αμέσως, σκέφτομαι, τι σου χω πει
        "Να, πάρτα, μη στα χρωστάω βλάκα!"

 "Αυτή η μάνα ρε, για σένα ζει..."

 Ένα ακόμη Συμπόσιο έφτασε στο τέλος του. Ο ιθύνων νους αυτού του υπέροχου ταξιδιού, η Αριστέα (http://princess-airis.blogspot.gr), δίνει... πόνο όλο και περισσότερο κάθε φορά. Βάζει μεράκι, προσωπικό χρόνο και στο τέλος δημιουργεί κάτι απροσδόκητα ποιοτικό στον χώρο του διαδικτύου και των blogs. Εγώ την ευχαριστώ για μιά ακόμη φορά, καθώς όσους και όσες βαθμολόγησαν αλλά κυρίως διαβάσανε η ρίξανε μιά ματιά σε αυτό που έγραψα. 

 Κλείνοντας, θέλω να πω τούτο: Όταν διάβασα την λέξη Μάνα που έπρεπε να χρησιμοποιηθεί σε αυτό το Συμπόσιο Ποίησης, η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν τα λόγια του αξεπέραστου Νίκου Καββαδία: "εκτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού..." 

 Τα ξαναλέμε.