Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

New Year's Day...




Ας είμαστε ευγνώμονες για όσα μας έχει χαρίσει η ζωή... Ας φυλάξουμε βαθιά μέσα μας αναμνήσεις, πρόσωπα και καταστάσεις... 
 Ας υποσκελίσουμε κακίες πάθη και εγωισμούς. Ο νέος χρόνος που ανοίγεται μπροστά μας ας φέρει την αλλαγή που περιμένει ο καθένας από εμάς.
 Μικρή η μεγάλη δεν έχει σημασία. Αν καταφέρουμε και παραμείνουμε δυνατοί και αισιόδοξοι, τα πράγματα θα πάρουν τον δρόμο που πρέπει. Δώστε μορφή στα όνειρα σας...

Υ.Γ. Καλή Χρονιά να έχουμε...



All is quiet on New Year's Day
A world in white gets underway
I want to be with you
Be with you night and day
Nothing changes on New Year's Day
On New Year's Day

I will be with you again
I will be with you again

Under a blood red sky
A crowd has gathered in black and white
Arms entwined, the chosen few
The newspapers says, says
Say it's true it's true

And we can break through
Though torn in two
We can be one

I...I will begin again
I...I will begin again

Oh...
Maybe the time is right
Oh...maybe tonight

I will be with you again
I will be with you again

And so we're told this is the golden age
And gold is the reason for the wars we wage
Though I want to be with you
Be with you night and day

Nothing changes
On New Year's Day
On New Year's Day...


U2

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2015

Το παιδί με την σάλπιγγα...


 
Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την ψυχή μου
να την πας ως την άκρη του κόσμου...

Να την κάνεις περιπατητικό αστέρι ή ξύλα
αναμμένα για τα Χριστούγγενα – στο τζάκι του Νέγρου
ή του Έλληνα χωρικού... 

Να την κάνεις ανθισμένη μηλιά
στα παράθυρα των φυλακισμένων. 
Εγώ μπορεί να μην υπάρχω ως αύριο...

Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την ψυχή μου
να την κάνεις τις νύχτες, ορατές νότες, έγχρωμες,
στον αέρα του κόσμου...

Να την κάνεις αγάπη...


Νικηφόρος Βρεττάκος


Υ.Γ. Καλά Χριστούγεννα σε όλους με Υγεία. Αγαπήστε τον διπλανό σας με όλη σας την ψυχή...


Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2015

Μικρή Χριστουγεννιάτικη ιστορία: Η χιονοθύελλα...

 Παραμονή Χριστουγέννων, κάπου στις Άλπεις.  Το χιόνι έπεφτε πυκνό και το μόνο που ακούγονταν ήταν τα ουρλιαχτά των λύκων και ο μανιασμένος αέρας που δεν έλεγε να κοπάσει... 
 "Μα πως βρέθηκα εδώ?" αναρωτήθηκε ο Κλάρενς προσπαθώντας να ανοίξει τα μάτια του, κοιτώντας με δέος τα βουνά που τον περικύκλωναν.

 Το ρολόι έδειχνε περασμένες 12 και αυτά τα μεσάνυχτα ήταν τα πιό δύσκολα της ζωής του νεαρού εξερευνητή. Το κρύο διαπερνούσε το σώμα του και δεν μπορούσε να σκεφτεί καθαρά... Πως χάθηκε από την υπόλοιπη ομάδα? Τι θα κάνει τώρα?
 Η σκέψη του Κλάρενς έτρεχε όλο και πιό γρήγορα γιατί ο καιρός χειροτέρευε και όλα έδειχναν πως μια μεγάλη χιονοθύελλα ήταν προ των πυλών... Με μια ματιά επεξεργάστηκε το τοπίο και διέκρινε ένα ξύλινο σπίτι, 500 μέτρα περίπου από εκεί που ήτανε. Τα παράθυρα του φεγγοβολούσαν και καπνός έβγαινε από την καμινάδα του, στοιχεία που έδειχναν πως κάποιος ήταν μέσα. Αυτή την σκέψη την διέκοψε ένας τρομερός αέρας...

 Σηκώθηκε αμέσως και ξεκίνησε να περπατάει με βήμα αργό και σταθερό. Οι μπότες του βυθίζονταν στο χιονισμένο έδαφος και τα πόδια ήταν παγωμένα, αλλά διάολε, έπρεπε να συνεχίσει... 
 Αν δεν το έκανε θα χανόταν στο χιόνι μιά για πάντα. Δεν θα έβλεπε ξανά τους φίλους του, τους συγγενείς του μα πάνω απ΄ολα την γυναίκα της ζωής του, την Έλμα... 
 Η χιονοθύελλα ήταν πια γεγονός. Ο Κλάρενς συνεχίζει να περπατάει. Ξαφνικά, από την ένταση της θύελλας και του χιονιού, παραπατάει και σωριάζεται στο έδαφος... Προσπαθεί να σηκωθεί αλλά μάταια. Καθαρίζει το πρόσωπο του από το χιόνι και νιωθει τα χείλη του παγωμένα και ξερά. "Δεν... δεν... αντέχω άλλο" ψελλίζει και αμέσως λιποθυμάει. Ονειρεύεται... Είναι σε ένα σπίτι. Τόσο γνωστό σε αυτόν. Αυτά τα κάδρα στον τοίχο."Μα ναι, είμαι σπίτι μου, στο σπίτι των γονιών μου..." σκέφτεται ανεπαίσθητα. Ο Κλάρενς έχει χάσει τους γονείς του 5 χρόνια πριν σε ένα αεροπορικό δυστύχημα...



 Προχωρώντας προς το σαλόνι ακούει φωνές. Οικείες και ζεστές. "Μαμά, μπαμπά" φωνάζει δυνατά βλέποντας τους γονείς του να είναι καθισμένοι στο τραπέζι και να τρώνε... Δεν τον ακούνε όμως. 
 Ο Κλάρενς φωνάζει δυνατά αλλά μάταια. Δεν τον ακούν ούτε τον βλέπουν. Πηγαίνει κοντά τους να ακούσει τι λένε. Είναι χαρούμενοι και γελάνε... Κοιτάνε φωτογραφίες ενός μωρού. Μα ναι, είναι ο ίδιος. Ο Κλάρενς σε μικρή ηλικία. 
 Ξαφνικά η μητέρα του σηκώνεται και πηγαίνει προς το υπνοδωμάτιο. Γυρίζει αγκαλιά με ένα μωρό... Τα μάτια του Κλάρενς γεμίζουν με δάκρυα, καθώς συνειδητοποιεί πως το μωρό στην άγκαλιά της μητέρας του είναι αυτός... Το ρολόι στον τοίχο του σπιτιού δείχνει 12.30. 

 Ο Κλάρενς παρατηρεί πως το σπίτι είναι στολισμένο. Ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο δίπλα στο παράθυρο, μια γαλοπούλα ψημένη και μυρωδάτη στο τραπέζι... Και οι γονείς του, κρατώντας στην αγκαλιά αυτόν... Τα δάκρυα του νεαρού εξερευνητή δεν σταματάνε να τρέχουν. Νιώθει πλημμυρισμένος από αγάπη. αλλά και θλίψη. Για το άδικο χαμό των γονιών του. Επειδή δεν πρόλαβε να τους αποχαιρετήσει, επειδή δεν προλαβε να ζητήσει συγγνώμη για τα λάθη που έκανε μικρός και τους πίκρανε...  Για τις φορές που μιλούσε άσχημα, και για τότε που έκανε μέρες να πάει επίσκεψη στο σπίτι του, γιατί ήταν.. πνιγμένος στην δουλειά. Είχε τόσα πολλά να τους πει... Τόσα πολλά να ζήσουν μαζί. Μα τώρα είναι αργά...
 Αυτές του τις σκέψεις διέκοψε μια γνώριμη φωνή. "Κλάρενς, Κλάρενς... Με ακούς? " Ανοίγοντας τα μάτια του παρατηρεί μια φιγούρα σκυμμένη από πάνω του. Κοιτάζει δεξιά και αριστερά και νιώθει παγωμένος  και ξαπλωμένος στο ίδιο χιονισμένο τοπίο που βρίσκονταν πριν λιποθυμήσει.

 Όμως, αυτό που διακρίνει δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Η φιγούρα που του μιλάει είναι ο πατέρας του. Με μια γρήγορη κίνηση τον σηκώνει και τον αγκαλιάζει, προτρέποντας τον να συνεχίσει τον δρόμο του.
  "Έλα Κλάρενς   προσπάθησε αγόρι μου, συνέχισε να περπατάς..." Μηχανικά σχεδον ο Κλάρενς, συνέχιζει αν και νιώθει καταπονημένος και εξαντλημένος από την υπερποσπάθεια. Το σπίτι φαίνεται όλο και πιό κοντά. Μετά από λίγα λεπτά φτάνουν στο κατώφλι του. Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και από πίσω της εμφανίζεται η μητέρα του Κλάρενς. ""Ηρθατε επιτέλους? Σας περίμενα. Άντε, ελάτε, βιαστείτε θα κρυώσει το φαί..." τους λέει και αυτοί μπαίνουν στο σπίτι. Η ζεστασιά από το τζάκι είναι βάλσαμο για το παγωμένο κορμί του Κλάρενς που σιγά σιγά αρχίζει και συνέρχεται.

 Το τραπέζι είναι γεμάτο από λιχουδιές και φαγητά που έχει έτοιμάσει η μητέρα του. "Εμείς πρέπει να φύγουμε Κλάρενς"¨του λέει ο πατέρας του, ενώ ο ίδιος έχει καθίσει στο τραπέζι. "Μααα μισό λεπτό, που θα πάτε δεν θα καθίσετε μαζί μου?" λέει ο Κλάρενς στον πατέρα του. "Τώρα που σας βρήκα έπειτα από καιρό θα φύγετε?' λέει με τρεμάμενη φωνή.

 "Ναι παιδί μου πρέπει να φύγουμε. Δεν μπορούμε να μείνουμε άλλο. Αυτό που έπρεπε να κάνουμε το κάναμε. Να ξέρεις μόνο πως σε αγαπάμε πολύ και είσαι για μας το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής μας" λέει ο πατέρας του και με μιά κίνηση ανοίγει την πόρτα. 
 Η μητέρα του Κλάρενς σκύβει και φιλάει τρυφερά στο μάγουλο τον γιό της, σκουπίζοντας του τα δάκρυα..." Μη κλαίς παιδί μου, μην κλαίς, εμείς θα είμαστε πάντα δίπλα σου. Κοντά σου, σε ότι χρειαστείς..." 

 Με μιάς, η πόρτα κλείνει με δύναμη και οι γονείς του Κλάρενς εξαφανίζονται. Ο ίδιος σηκώνεται και προσπαθεί να τους ακολουθήσει. Ανοίγει την πόρτα αλλά δεν τους βλέπει. Δεν είναι κανείς εκεί έξω... Η χιονοθύελλα είναι τρομερή. "Τώρα καταλαβαίνω" σκέφτεται ο Κλάρενς.

Το ρολόι δείχνει 1.15 μετά τα μεσάνυχτα. Είναι ήδη Χριστούγεννα. Ο νεαρός εξερευνητής είναι πλέον ζεστός και ασφαλής, σκεπασμένος με μια κουβέρτα στο ξύλινο σπίτι, στους πρόποδες του βουνού. 
 Αυτά τα Χριστούγεννα για αυτόν ήταν τα πιό περίεργα αλλά συγχρόνως και τα πιό όμορφα. Όπως τότε που ήταν παιδί. Τα μάτια του σιγά σιγά κλείνουν... "Τίποτα δεν είναι πιό δυνατό από την αγάπη τελικά. Τίποτα. Όταν οι καρδιές είναι ζεστές, γεμάτες από συναισθήματα και μυρωδιές, καμία θύελλα δεν μπορεί να τις ραγίσει..." σκέφτεται και αποκοιμιέται...


Υ.Γ. Να αγαπάτε τους γονείς σας και να το δείχνετε...


* Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στην καταπληκτική ιδέα της Αριστέας για την Μικρή Χριστουγεννιάτικη ιστορία. Όλες τις ιστορίες θα τις βρείτε γραμμένες εδώ. Αριστέα μου, σε ευχαριστώ! 

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2015

Ο ταχυδρόμος...


Κάποιος μ' έστειλε εδώ κάτω,κάποιος μου είπε να σε βρω,
να βουλιάξουμε ως τον πάτο για να βρούμε ουράνο...

Κάποιος μου είπε να σου πω χίλια χρόνια περιμένω,
το μισό μου μυστικό, είναι μέσα σου κρυμμένο...

Κάποιος μ' έστειλε εδώ να μου μάθεις το σκοπό.
Κάποιος μ' έστειλε εδώ να σε σώσω, να σωθώ...

Είν' οι θάλασσες μεγάλες και το πλοίο μου μικρό.
Κάποια μέρα σαν τις άλλες θα μ' ακούσεις να χτυπώ...

Ξέρω κάποιος σου `χει πει μην ανοίγεις σε κανένα.
Ξέρω πόνεσες πολύ και φοβάσαι σαν κι εμένα...

Κάποιος μ' έστειλε εδώ να μου μάθεις το σκοπό.
Κάποιος μ' έστειλε εδώ να σε σώσω, να σωθώ...

Κάποιος μ' έστειλε εδώ μ' ένα γράμμα σφραγισμένο,
ταχυδρόμο και φρουρό στην αγάπη ορκισμένο...



Στίχοι-Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2015

Ακόμα και οι τοίχοι έχουν... μιλιά Νο5

Η στήλη που αγαπώ επέστρεψε δριμύτερη! Συνθήματα νέα, κουλτουριάρικα, αγαπησιάρικα, τρελιάρικα και γενικά όλα τα... άρικα! Τα συνθήματα στους τοίχους και στους δρόμους των ελληνικών πόλεων είναι πραγματική απόλαυση. Διαπιστώστε το παρακάτω...

Άστο σε πρόλαβε η Βιτάλη φιλαράκι...









Έτσι μπράβο κοριτσάρα μου, ύψωσε ανάστημα...










Εγκώ να ντης...









Ας πει κάποιος στην κυρία ότι μας τελειώσανε οι πρίγκιπες...











Αυτό μας έλειπε τώρα... Α ρε ΣΥΡΙΖΑ με τις... ελευθερίες σου










Ρε φίλε, μη χαλάς την πιάτσα...








Ποιός έχει λερωμένη την φωλιά του...?









Κοπελιά σόρυ που στο λέω αλλά σα να...άργησες λιγάκι










Νάτος και ο ποιητής...









Κατάλαβα, κάποιος δάγκωσε φιλέτο...













Το παίζεις και ανήξερος ε? (ακολουθεί ήχος ιπτάμενης παντόφλας)

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2015

Μισήστε το AIDS, όχι τους ανθρώπους...

 Η σελίδα http://www.hivaids.gr/i/pliroforisi/hivaids αναφέρει: "Ο ιός του AIDS είναι ένας ρετροϊός: έχει δηλαδή γενετικό υλικό το RNA, το οποίο με τη δράση ενός ενζύμου που λέγεται αντίστροφη μεταγραφάση μετατρέπεται σε DNA για να ενσωματωθεί στο γονιδίωμα του ανθρώπου.

 Το χαρακτηριστικό του ιού HIV είναι το πολύ υψηλό ποσοστό μετάλλαξής του, ο γρήγορος ρυθμός αναπαραγωγής του και το τεράστιο μέγεθος του πληθυσμού του."

 Το σύνδρομο της Επίκτητης Ανοσοανεπάρκειας λοιπόν. Μια ασθένεια που στις αρχές της δεκαετίας του 80΄ και κυρίως στα μέσα της, όταν και μπήκε στις ζωές μας, προκάλεσε φόβο και τρόμο σε όλη την Υφήλιο.

 Στους φτωχούς που νοσούσαν και πέθαιναν από μια απλή ίωση αλλά και σε πλούσιους, γνωστούς, ανθρώπους που έδειχναν άτρωτοι και λαμπεροί.

 O Anthony Perkins, o Rock Hudson, o χορογράφος Rudolph Nureyef, o μεγαλύτερος καλλιτέχνης της rock Freddie Mercury, o ηθοποιός από το "Εξπρές του Μεσονυχτίου"  Brad Davis, o δικός μας Billy Bo, ο σκηνοθέτης Αλέξης Μπίστικας, ο μπασκετμπολίστας Magic Jonshon, ο πορνοστάρ John Holmes  και πολύ πρόσφατα ο ηθοποιός Charlie Sheen, ήταν και είναι μερικά από τα μεγάλα ονόματα και θύματα του ιού. Κάποιοι κατάφεραν να ζήσουν καποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι συνεχίζουν να παλεύουν...

 Το AIDS ξεκίνησε ως σπάνια μορφή καρκίνου, συνέχισε ως ασθένεια των ομοφυλοφίλων και καταλήγει ως μια μάστιγα που έχει τρόπο αντιμετώπισης... Ο κόσμος φοβάται αλλά μαθαίνει, παθαίνει αλλά πλέον προλαμβάνει. Όχι σε όλες τις κοινωνίες και σε όλες τις χώρες. Στην Αφρική τα ποσοστά του ιού είναι τεράστια. Η ενημέρωση ανεπαρκής και η πρόληψη μηδαμινή. 

 Στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο τα πράγματα ναι μεν είναι καλύτερα, αλλά η φύση και η πονηριά της ασθένειας την καθιστά προς το παρόν δύσκολα ιάσιμη. Φάρμακα έχουν βγει, θεραπείες υπάρχουν, αλλά το νερό θα μπει στο αυλάκι όταν σταματήσουμε να εθελοτυφλούμε... 
  Η μεγαλύτερη αρρώστεια από όλες είναι η ανθρώπινη κακία. Η μικροπρέπεια και ο φθόνος. Η φτήνια και ο εγωισμός. Όταν κάτι δεν μας ακουμπάει, δεν είναι δικο μας πρόβλημα αλλά των άλλων. Και όταν γίνεται πρόβλημα δικό μας, τότε πάλι οι άλλοι φταίνε...

 Πολλοί συνάνθρωποι μας άντεξαν την ασθένεια, αλλά πέθαναν μεταφορικά και κυριολεκτικά από την ασθένεια της ανθρώπινης απαξίωσης. Την περιφρόνηση και την σκληρότητα. Οι άνθρωποι που έχουν AIDS είναι σαν και μας. Δεν κολλάμε απο μιά αγκαλιά, δεν νοσούμε από μια καλή κουβέντα η ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο. Δεν θα μας κάνει κακό μιά χειραψία, ούτε ένα φιλί στο μάγουλο... Αγάπη ρε παιδιά. Αγάπη για να διώξουμε τον φόβο. Για να τελειώσουμε μιά για πάντα το AIDS...

Υ.Γ. Καλό μήνα να έχουμε...

Αναγνώστες

Page translation