Γυμνά... ποιήματα

Ο χορός της λησμονιάς

"Εγώ ερήμωσα την ζωή μου

για να με βλέπεις από παντου",

είχε γράψει ο Λειβαδίτης.

Μα εγώ την γυμνώνω αγάπη μου,

για να την δεις πως κατάντησε,

γδυτή  και ανήλιαγη

Ψυχρή και καταρρέουσα

Χορεύοντας σαν τρελή,

στους ρυθμούς της απουσίας σου

Τον χορό της λησμονιάς...

Γυμνή ζωή

Και όχι, όσο και να τα πόθησα
δεν είναι τα φιλιά σου που λαχτάρησα
 Δεν είναι το φιλντισένιο σου κορμί
ούτε η ουράνια μυρωδιά των μαλλιών σου
Δεν είναι εκείνο το παιδικό χαμόγελο
που τη χαμένη μου ζωή ανέστησε...

Είναι η απαστράπτουσα ψυχή σου
που μέσα μου λαμπύριζε
Είναι το στιγμιαίο πετάρισμα των βλεφάρων σου
που με έκανε να ζω την αιωνιότητα
Είναι οι στιγμές που με κοίταζες
και βλεπα στα μάτια σου ολάκερο τον Παράδεισο...

Μα τώρα πιά δεν σ΄έχω και  η καρδιά  μου είναι γυμνή
Τώρα πιά τριγυρνάω σε μιά έρημο μοναξιάς
και οι ελπίδες μου μυρίζουν φόβο
Που είσαι για να με ξεδιψάσεις όαση της ζωής μου?

Αυτές ήταν οι δύο συμμετοχές μου (πρώτη φορά που γράφω δύο), για το 18ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργανώνει, πάντοτε με ολοένα και μεγαλύτερη επιτυχία, η Αριστέα (http://princess-airis.blogspot.gr/) 

 Όσες φορές και να της πω ευχαριστώ, για το νέο ορίζοντα που μου άνοιξε στο χώρο της γραφής, είναι λίγο. Αυτό για μένα ήταν το Συμπόσιο των εκπλήξεων. Καταρχήν η επιλογή της λέξης ήταν καταπληκτική! Την περίμενα καιρό μιάς και ειδικεύομαι στα... γυμνά! Μπορεί να γραπτά μου να μην ήταν μέσα σε αυτά που ξεχώρισαν αλλά πραγματικά αυτή μου την συμμετοχή την χάρηκα υπερβολικά πολύ!

 Συγχαρητήρια στη νικήτρια Ελένη (https://gialeni.blogspot.gr), σε όσους και όσες έγραψαν, βαθμολόγησαν, διάβασαν και αυτή την φορά, συγχαρητήρια στην Αριστέα για την άψογη οργάνωση και βέβαια συγχαρητήρια και στην τυχερή μου φίλη Κατερίνα Βερίγκα (http://just-k-world.blogspot.gr/) που... τσίμπησε το δωράκι της!

 Θα πρέπει επίσης να αναφερθώ στην παρατήρηση της Μαρίας (http://mytripssonblog.blogspot.gr/) για το αγγλικό ερωτηματικό που έχει το ένα από τα ποιήματα μου. Να πω οτι και γω έχω σκεφτεί αρκετά αν θα πρέπει να το χρησιμοποιώ η όχι. Πολλές φορές γίνεται πάνω στην βιασύνη μου και άλλες λόγω συνήθειας ή επίσης επειδή μου φαίνεται ότι σαν σύμβολο δίνει περισσότερη έμφαση την πρόταση που προηγείται. Όλες οι καλοπροαίρετες παρατηρήσεις είναι πάντοτε δεκτές.

  

 Αααα και μη νομίζετε πως ξεχνάω τον σκοπό μου. Θα κερδίσω κάποια μέρα των ημερών. Και μιάς και δεν το έκανα με την αγαπημένη μου λέξη, να... φυλάγεστε! 

Υ.Γ. Κλείνω με μιά ευχή και ένα τραγούδι λόγω της αυριανής μέρας. Μακάρι να ήμασταν γυμνοί από... μίση και πάθη. Ενωμένοι και αγαπημένοι μπορούμε να κάνουμε θαύματα...

 

"Ναι Κοσμά μου ή σκασμός εσύ Αντωνάκη μου"???

 Με τέτοια ερωτήματα, όχι πείτε μου, μπορείς να κλείσεις μάτι να κοιμηθείς? Ώρες ώρες πραγματικά απορώ με αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Με τις γυναίκες ντε. 

  Γυναίκες... Ύαινες, αράχνες. Καλύτερα να τις χαρακτηρίσουμε με τo: "Tης γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος. Πότε η Κόλαση και πότε ο Παράδεισος". Ευτυχώς που δε συμβαίνουν σε μένα αυτά. Γιατί δεν τα αφήνω να συμβούν (ίσα ρε άντρακλα εσύ) .
 Και επειδή πριν τελειώσω τις τελευταίες αράδες της παραπάνω παραγράφου, αναρωτηθήκατε τι μπορεί να συμβαίνει, θα σας εξηγήσω λοιπόν. Όχι για να μη λέτε ότι ειμαι προκατειλημμένος δηλαδή. Γιατί το έχω ακούσει και αυτο. "Ναι Μάκη, είσαι προκατειλημμένος."
 Ποιος? Εγώ? Ο Μάκαρος, ο Μακούλης, ο άνθρωπος που δεν κάνει σχέσεις γιατί δεν θέλει να κοροιδεύει τα κορίτσια του κόσμου. Ο άνθρωπος που δεν πουλάει φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες. Ε οοοοόχι! Πάει πολύ!

 Λοιπόν διαβάστε για να φρίξετε. Περίπτωση πρώτη. Παρατηρούσα προχτές στο δρόμο ένα ζευγάρι. Περπατούσα από πίσω τους στο δρόμο για το σούπερ μάρκετ. Νεά παιδιά.
 Αυτός ψηλός. Αυτή κοντή (δεν είμαι ρατσιστής αλλά ήταν σαν σημαδούρα η δεσποινίδα). Βάψιμο τσιρκουλέ με ολίγον από Παολέ. Αν όχι με Vernilac τότε σίγουρα με vivecryl.
 Αφού σκέφτηκα αν είχα γαρύφαλλα μαζί μου να της πέταγα μερικά. Σκουλαρίκι στο ρουθούνι και πεντάπατα, εξάπατα, εφτάπατα (ούτε και γω ξέρω) παπούτσια. Μαλλιά ουράνιο τόξο και κούνημα όπως τα καράβια όταν έχει 9 μποφόρ.
  "Κατάλαβες? Δεν θέλω κουβέντα. Θα πάμε με τα παιδιά γιατί το υποσχέθηκες. Μη τυχόν και αλλάξεις γνώμη γιατί... ξέχασε με μέτα.
-Έλα βρε μωρό μου, αφού σου είπα δεν γίνεται. Δεν με έχουν πληρώσει ακόμα.-
"Δε με νοιάζει ρε Άρη. Δανείσου. Μου το υποσχέθηκες."
-Καλά οκ. Εντάξει. Θα πάμε-
 Ντάξει Αρούλη... Αγορίνα μου, παλίκαρε μου, γίγαντά μου εσύ. Παράτα το άθλημα εραστάρα μου. Ασχολήσου με τίποτε άλλο. Όταν σε σέρνει από την μύτη η μισοριξιά που το παίζει και γκόμενα, τότε κάτι δεν πάει καλά Gosling μου. Μπορείς εναλλακτικά να ασχοληθείς με την μαγειρική ή το σιδέρωμα. Μεγαλύτερη επιτυχία θα έχεις.

Τι????? Ναι, ναι πείτε με και ακραίο, φαλλοκρατικό γουρούνι τώρα να δέσει το γλυκό. Η μήπως έχω κάπου λάθος? Σιχαίνομαι τις γυναίκες πoυ εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι είναι... γυναίκες. 

Οκ, έχει φάση και ενδιαφέρον. Μέχρι ενός σημείου όμως. Να χαϊδεύονται, να νιαουρίζουν, να κάνουν γούτσου γούτσου, έτσι γιατί είναι και στην φύση των περισσοτέρων, αλλά από αυτό μέχρι την άλλη άκρη, εεε παραπάει. Ειδικά δε, όταν βλέπω παιδιά ή άντρες που γίνονται έρμαιο στα χέρια αδίστακτων γυναικών, μπροστά σε άλλους, πωωωωωω...
 Περίπτωση δεύτερη. Ζευγάρι μεσήλικων. Στο σούπερ μάρκετ αυτό. Όχι την ίδια μέρα με τους προηγούμενους. Άλλη. Παλαιότερα. Αυτή ντυμένη σοβαρά. Μελαχρινή. Κοντά στα 50. Ωραία γυναίκα.
 Αυτός γυαλί αλά Κομπρέτι, φουλ αξυρισιά, τρομακτικό μπυροκοίλι, σέρνει το καρότσι με τα ψώνια σα να μην υπάρχει αύριο. Τον κόβω βαρύμαγκα. Και είναι. Ξάφνου διαπιστώνω ότι έχει αφήσει νυχάκι στο μικρό δάχτυλο του χεριού. Για να καθαρίζει τα μυξόνια. Αν αυτό δεν είναι ένδειξη παλιού, αληθινού αρσενικού, τότε τι είναι? Δυο παιδιά (τα παιδιά τους δηλαδή), κρατάνε απο το χέρι την μαμά. Σταματάνε στον διάδρομο με τα σαμπουάν.

"Ψιτ να σου πω ρε, ποιο σαμπουάν παίρνουμε?", λέει ο άντρας στο θήλεο.
-Εεεε αυτό Κωστή μου. Αυτό το πράσινο.-
Δείχνει ποιό.
 "Να σου πω κάτι. Αν τύχει και έχω πάλι φαγούρα με αυτό να ξέρεις θα στο δώσω να το φας". Το ακούω και μένω άναυδος. Η συνέχεια είναι χειρότερη.
-Μα βρε Κώστα μου σου έχω πει ότι μπορεί να μην φταίει το σαμπουάν. Ίσως πρέπει να πας σε κάποιον γιατρό". Τι ήθελε και το πε η έρμη.
"Γαμώ την Παναχαϊκή σου, σου έχω πεί τόσες φορές να μην λές μαλακίες μπροστά στον κόσμο. Ηλίθια"
-Συγγνώμη Κωστή μου-
"Τράβα ψώνισε μόνη σου".  Ο τύπος παράτησε γυναίκα και παιδιά και έφυγε. Μετά βέβαια φεύγοντας τους ξαναείδα μαζί μέσα στο σούπερ μάρκετ. Αλλά δεν χρειαζότανε τίποτε άλλο για να καταλάβω. Υποταγή στον πασά.

  Που θέλω να καταλήξω όμως με αυτές τις δύο ιστορίες? Γυναίκες αποφασίστε επιτέλους. Και για να έχουμε και καλό ερώτημα, γιατί δεν ψάχνετε να βρείτε μιά ισορροπία στην συμπεριφορά σας? Γιατί πρέπει σώνει και ντε να είστε ή θύτες ή θύματα? Γιατί πρέπει να μπλέκετε με ηλίθιους ή ανίκανους?

 Πραγματικά είναι απορίας άξιο. Άλλες φορές θέλετε άντρες σαν τον Κοσμά Πρίνο (που πολύ πετυχημένα τον έπαιξε ο Βουτσάς), άπο την ταινία "Ο τελευταίος άντρας" και άλλες ξυπνάει μέσα σας η Ελενίτσα Κοκοβίκου με τον Αντωνάκη της, από την ταινία "Η δε γυνή να φοβήτε τον άντρα". Η οποία βέβαια στο τέλος επαναστάτησε η κακομοίρα λόγω του... γάμου. Σε λάθος χρόνο όμως. Και με λάθος τρόπο.
 Δεν ξέρω. Κάτι δεν πάει καλά με την πάρτη σας. Και όχι τίποτε άλλο δηλαδή, αλλά επιβεβαιώνετε στο ακέραιο τα πιστεύω μου στο θέμα σχέση-οικογένεια-γάμος. Ευτυχώς που είμαι εκπαιδευμένος καλά και δεν δαγκώνω τις λαμαρίνες. Ευτυχώς...

Θιασώτες των άκρων...

 Αυτό που ζούμε σε αυτή την χώρα, μου θυμίζει πολύ τα λόγια του Φρανκ Κάφκα από την "Δίκη": "Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει τη δική του άποψη, αρκεί να συμφωνεί με τη δική μου."
 Μιά ζωή έτσι ήμασταν. Των άκρων.  Έχουμε καταργήσει την μέση εμείς. Οποιοσδήποτε διαφωνεί με την άποψη μας, γίνεται αυτομάτως εχθρός μας. Χωρίς λόγο. Χωρίς καν να μπούμε στην διαδικασία να αντιπαρατεθούμε με επιχειρήματα. Έλα μωρέ, σιγά μην ξέρει αυτός...
Αφορμή για αυτές μου τις σκέψεις, στάθηκε το μεγάλο θέμα που έχει ανοίξει για την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, με τις απόψεις για άλλη μιά φορά να διίστανται. 

Για να ξεκαθαρίσω την θέση μου, είμαι κάθετα αντίθετος  σε ένα κομμάτι αυτής της διαδικασίας. Δε μπορεί, δε νοείται να αναγνωρίζεται νομικά η ταυτότητα του φύλου ενός ανθρώπου από τα 15 του χρόνια. 

Με την ίδια λογική, εφόσον ένας 15χρονος μπορεί να επιλέγει συνειδητά κάτι τέτοιο, τότε αυτόματα, όπως πολύ σωστά διάβασα σε ορισμένα blogs και sites, θα μπορεί να ψηφίζει και να αποκτά δίπλωμα οδήγησης. Να καταναλώνει αλκοόλ στα μαγαζιά (νόμιμα, γιατί παράνομα γίνεται εδώ και χρόνια με τραγικά αποτελέσματα ορισμένες φορές) και γενικά να του επιτρέπονται μιά σειρά από πράγματα, που ώς τώρα ήταν απαγορευτικά λόγω της ηλικίας του. 

 Εφόσον του δίνεται αυτή η δυνατότητα και σημαίνει πως η κρίση του είναι σωστή για το θέμα της ταυτότητας του φύλου, γιατί να μην είναι και για τα άλλα? Κλείνω αυτό το κομμάτι, το οποίο όσο περίπλοκο και να φαίνεται, στο δικό μου το μυαλό είναι τελείως ξεκάθαρο.

Εκεί που πραγματικά θέλω να σταθώ είναι στις απόψεις. Σε αυτήν την ρημαδοχώρα, θέλουμε πάντα να προκαλούμε. Η πρόκληση, όταν συνδυάζεται με ουσία, λογική και  ευφυϊα δημιουργεί εκπληκτικές καταστάσεις.

 Όταν όμως πηγαίνει χέρι-χέρι με τα προσωπικά συμφέροντα, την πονηριά, την χυδαιότητα και την πνευματική οκνηρία, τότε γίνεται επικίνδυνο όπλο στα χέρια των λίγων που θέλουν μετά μανίας να γίνουνε πολλοί...
Από την μία υπάρχουν οι κοινότητες των gay, τραβεστί, διεμφυλικών ανθρώπων, ένα ποσοστό νέων, φυσικά οι κυβερνώντες αυτού του τόπου, οι... Αριστεροι, κάποιοι που θέλουν να φανούν ή είναι ανοιχτόμυαλοι και από την άλλη η Εκκλησία, οι κλασσικά συντηρητικές Ελληνικές οικογένειες, η... αντιπολίτευση, οι άσχετοι (οι οποίοι πάνε με τους αποδώ), η πλειοψηφία των επιστημόνων, η Χρυσή Αυγή κλπ. κλπ.

Δύο άκρα αντίθετα λοιπόν. Και στην μέση? Δυστυχώς οι συγκροτημένες απόψεις είναι λίγες. Αναλογικά δηλαδή με αυτούς που διαλέγουν πλευρά από τα άκρα, οι γνώμες και οι σοβαρές απόψεις που προσπαθούν να βρουν την ισσοροπία μέσα σε αυτό το χάος, είνα ελάχιστες.

Σε αυτό βέβαια ευθύνη έχουν και τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί, αλλα κυρίως το μυαλό μας. Οι τρόποι μας. Ο εγωισμός μας. Αυτή η αιώνια κατάρα της δηθενιάς. Της φτήνιας και του ωχαδερφισμού. Η ανίατη ασθένεια της ελληνικής ξερολίασης.
 Σφαζόμαστε και ωρυόμαστε, αλληλοσυγκρουόμαστε και τασσόμαστε αντιμέτωποι, χωρίς, σχεδόν ποτέ, να ακουμπάμε την ουσία του εκάστοτε ζητήματος. Αυτό που με λυπεί περισσότερο όμως είναι πως πλέον έχουμε φτάσει στο σημείο να... παίζουμε με σύμβολα και ήθη, τα οποία μας χαρακτήριζαν θετικά στο πέρασμα των αιώνων, ως λαό.

 Στην λογική της ανάπτυξης, της ελευθερίας της έκφρασης (που τόσο έχουμε στερηθεί ως Έλληνες ανά τους αιώνες), στην λογική της παγκοσμιοποίησης και της αρρωστημένης ανάγκης μας να ανήκουμε κάπου, επειδή ανήκουν και οι άλλοι, στην... φάση του και καλά και του άμα λάχει ή του "ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε?", γκρεμίζουμε και παρασύρουμε οτιδήποτε έχει μείνει όρθιο και θυμίζει Ελλάδα.
 

Και είναι κρίμα. Γιατι έχουμε μεγαλύτερα προβλήματα, από το να σκίζουμε ο ένας τις σάρκες του άλλου και να τσακωνόμαστε για να αποδείξουμε τον ψευδή πατριωτισμό μας ή την δήθεν διαφορετικότητα μας.

 Στο τέλος της ημέρας, αργά η γρήγορα όλα έρχονται στην επιφάνεια.Τα πρόσωπα που φιγουράρουν ως επαναστάτες, θιασώτες της αόριστης οικουμενικότητας και σωτήρες του λαού, δεν είναι τίποτα περισσότερο  από υπέρμαχους των άκρων.

 Αυτό που τελικά μπορεί να προκύψει σε βάθος χρόνου, θα είναι ένα Έθνος χαμένο στις δικές του παθογένειες. Με την ταυτότητα του φύλου νομικά αναγνωρισμένη, αλλά με αυτήν της ανθρωπιάς, των ηθών και της αξιοπρέπειας, χωμένη κάπου βαθιά, στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας...

Απόκληρος Οκτώβρης...

 Και να που μπήκε ο Οκτώβρης... Φορτσάτος και μουντός. Τι μουντός δηλαδή, καραμουντός. Πιό μουντός και από την φάτσα του...Κούλη όταν τρώει κάτι ξινό  (όχι απαραίτητα...).  

 Ποιος Κούλης? 'Ενας είναι ο Κούλης... Και δε μιλάω για τον Καραταϊδη τον πρώην παίχτη του Ολυμπιακού για όσους και όσες θυμούνται. Αλλά για έναν τύπο που χαιρετάει μέχρι και κούκλες!  

 Αν ειναι δυνατόν ρε Κυριάκο... Και μεις αγόρι μου έχουμε να πάμε με γυναίκα κάμποσο (όχι και να θέλετε να μάθετε δε σας λέω έτσι για να σκάσετε από το κακό σας!), αλλά δεν κάνουμε και έτσι!

 Από την άλλη γίνεται του...πετρελαίου! Στις παραλίες μας οσονούπω θα χτιστούν και υποθαλάσσια βενζινάδικα για όσους γουστάρουν  να πνιγούν με τα αυτοκίνητα τους ή ακόμη και για εκείνους που είναι... εναλλακτικοί και θέλουν να γεμίζουν βενζίνη η πετρέλαιο στην παραλία της επιλογής τους.  

 Αααα και μπορείτε τελικά να κάνετε μπάνιο ελεύθερα.

 Σε σας το λέω τους φθινοπωρινοχειμερινούς κολυμβητές, που ταυτόχρονα θέλετε να κάνετε και σολάριουμ με τη νέα μέθοδο της μαζουτ-οποίησης ή αλλιώς... πνιγμένης πετρελαιοκηλίδας.

 Μη κοιτάτε που δεν το λένε από την κυβέρνηση Τσιπρανδρέου. Δεν έχουν συμφωνήσει ακόμη.   Να βάλουν η να μη βάλουν φόρο και σε αυτό? Ιδού το ερώτημα...

 Μ'αυτά και μ΄αυτά και ενώ μπαίνουμε για τα καλά στο φθινόπωρο, χάνουμε και τους στόχους μας ως κοινωνία.
 
 Που χρόνος και μυαλό να παρακολουθήσουμε το Survival, τον Αϊβάζη να προσπαθεί να μοιάσει του θεού (οχι, όχι και κάτι παραπάνω του... ημίθεου) Ντάνου και την Ματσούκα να μας ταξιδεύει με τα υπέροχα κωλομέρια της, εεεε μπιππππ οπίσθια ήθελα να πω, σε τόπους μαγικούς και...απαγορευμένους?
 Που όρεξη να εντρυφήσουμε στο "Ελλάδα έχεις ταλέντο", ή ακόμη και στα θεατρικά του Άδωνι, που χρόνια τώρα ολοένα και καλυτερεύει στην υποκριτικη, δείχνοντας ότι το ταλέντο έαν υπάρχει, δε κρύβεται με τίποτα?

 Λυπάμαι, λυπάμαι πολύ γιατί πραγματικά ο Οκτώβρης είναι... ριγμένος μήνας. Να μου το θυμηθείτε στο τέλος θα είναι σε χειρότερη μοίρα από τον τραγικούλη Σεπτέμβρη. Σαν απόκληρο θα τον αντιμετωπίζουμε.

 Και όχι τίποτα αλλά έχω συνηθίσει το φθινόπωρο να παίρνω δυνάμεις για τον βαρύ χειμώνα που κάθε χρόνο μας βρίσκει. Ακολουθούν Survivor, Χfactor, Νοmads, φόροι, περικοπές συντάξεων και μισθών, οιωνοί εκλογών, Κούλης, Τσίπρας, απειλές από Τουρκία μεριά και δε συμμαζεύεται. Πως θα αντέξουμε? 

 Γιάυτό σας λέω με ρέγουλα και όλα θα πάνε καλά. Αν αρχίσουμε και εμείς να τρελαινόμαστε (όσοι γνωστικοί έχουμε απομείνει...γκουχ γκουχ βλογάω τα γένια μου), ζήτω που καήκαμε!

Τα φιλιά μου και καλό μας μήνα!

 "Απόκληρο με είπες μια βραδιά
και μου `μεινε για πάντα η ρετσινιά
όλα στα χαρίζω
το λόγο πάρε πίσω
και φύγε κι άφησέ με πια
απ’ την αρχή ν’ αρχίσω
να τα ξεκαθαρίσω
το δρόμο να μου να βρω ξανά..."

Στίχοι-Μουσική: Βαγγέλης Γερμανός