Ο Δημήτρης ένιωσε έναν κόμπο να ανεβαίνει στο λαιμό του και η καρδιά του κόντευε να σπάσει. Το όλο σκηνικό τον εκανε να νιώθει σα να ζούσε κάτι που δεν υφίσταται, ένα όνειρο, ένα ψέμα. Δεν θυμάται πως συνδύασε τα στοιχεία, αλλά να, στέκονταν στην πόρτα του εξοχικού του καλύτερου του φίλου. Η Κλειώ έτρεξε προς τον Γιάννη, ο οποίος την αγκάλιασε δίνοντας της ένα τρυφερό φιλί και λέγοντας της να πάει μέσα να παίξει με τα παιχνίδια της. Αμέσως μετά, με ένα βλέμμα χαμένο και ένοχο ταυτόχρονα, γύρισε και κοίταξε τον Δημήτρη, αναλογιζόμενος σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα, τι θα μπορούσε να πει για να δικαιολογήσει αυτό που συνέβαινε.
Η Ερατώ από την άλλη, μετά την αρχική της έκπληξη, ζούσε και αυτή στην δίνη του παράταιρου και του παράλογου, αλλά ανέμενε. Ανέμενε την αντίδραση των δύο αντρών. "Δημήτρη να, σου εξηγήσω", ψέλλισε ο Γιάννης, αλλά πριν προλάβει να τελειώσει την πρόταση του, ο Δημήτρης Οικονόμου, ο παλιός καλός του φίλος, (που τόσο τον εμπιστεύονταν και τόσα είχε κάνει για αυτόν), έφυγε με γοργά βήματα από την είσοδο του λευκού σπιτιού. Η Ερατώ με μια ανεπαίσθητη κίνηση, έπιασε το χέρι του Γιάννη σα να του έλεγε "άστον, άστον Γιάννη, σε παρακαλώ". Ο Γιάννης κατένευσε. Περπατώντας γρήγορα και με το κεφάλι κατεβασμένο ο Δημήτρης, μπήκε με γρήγορες κινήσεις στο αυτοκίνητό του και γκάζωσε χωρίς να κοιτάξει πίσω. Ο ήχος του καμμένου λάστιχου βάραινε την ατμόσφαιρα. Μα πιο πολύ, αυτές οι σκιές που πλανιόνταν τριγύρω ήταν που την έκαναν βαριά και ασήκωτη...
--------------------
Το κοντέρ έδειχνε διακόσια, αλλά ο Δημήτρης συνέχιζε να πατάει με δύναμη το γκάζι. Δεν έβλεπε πλέον μπροστά του. Ήταν λες και έτρεχε σε έναν δρόμο δίχως τέλος. Η εικόνα του Γιάννη με την Θάλεια και η μικρή κόρη τους- "ναι δε μπορεί να κάνω λάθος, κόρη τους είναι"- ήταν καρφωμένη στο μυαλό του. Ο ήλιος του καταχείμωνου έριχνε τις ακτίνες στο πρόσωπο του. Θαμπό και κάτωχρο. Οι σκέψεις που τον κύκλωναν έκαναν την κατάσταση αφόρητη. Μα ταυτόχρονα όλο αυτό που συνέβαινε του φαίνονταν και αστείο. Ένιωθε πως χάνει τα λογικά του. Δεν ήταν η πρώτη φορά το τελευταίο διάστημα. Αλλά αυτές οι σκέψεις... Έρχονται και φεύγουν γρήγορα, μα τον πονάνε. "Όπως οι άνθρωποι στις ζωές μας", σκέφτηκε ανεπαίσθητα. Μειδίασε, μέσα στον παράλογο κόσμο του. Πάτησε σχεδόν άψυχα το κουμπί του ραδιοφώνου. Το τραγούδι ταιριαστό στην περίσταση:"Και χαμογελούσε χαμένος στα μισά του τίποτα, πώς μια ζωή μπορεί να χαθεί ξαφνικά, όταν ο ήλιος χαράξει, έρχεται η σκοτεινιά..." (1) Ξαφνικά έγινε ένα κλικ μέσα του. Πάτησε απότομα το φρένο και αυτή η κίνηση τον επανέφερε στην πραγματικότητα. ¨Μα ναι, η Κάτια!", σχεδόν ούρλιαξε και η μορφή του πήρε την μορφή της έκπληξης! "Η Κάτια!". Οι σκέψεις, αν και περισσότερες αυτή την φορά, ήταν πια καθαρές. Μα τρομακτικές. Η γυναίκα που τον χαιρέτησε στο μπαρ όταν πήγε να βρει τον Αυγερινό ήταν η Κάτια, η παλιά του γραμματέας στο δικηγορικό γραφείο που είχε επί της Αμφίσσης, δίπλα στον σταθμό του τραίνου. Αλλά πως; Γιατί; Οι θύμησες διαδέχονταν η μία την άλλη. Ένα ρίγος διαπέρασε το κορμί του Δημήτρη ενθυμούμενος κάτι που είχε διαγράψει τελείως από τον ¨σκληρό δίσκο"¨του μυαλού του. Η γνωριμία του με την Κάτια είχε γίνει προ 15ετίας. Και στην αρχή της, υπήρχε αυτή η έλξη αναμεσα τους. Μια έλξη που τελικά μετουσιώθηκε σε μια κρυφή παθιασμένη σχέση για λίγους μήνες. Την Κάτια την πρότεινε για την θέση της γραμματέως στον Δημήτρη ο Αυγερινός. Αυτή η συνειδητοποίηση έκανε τον Δημήτρη να τρομάξει ακόμα πιό πολύ. Πάτησε ξανά το γκάζι με προορισμό το νοσοκομείο. Έπρεπε να μιλήσει με τον Άλκη. Ξανά.
--------------------
Ο καπνός από τα τσιγάρα είχε γεμίσει ασφυκτικά το δωμάτιο. Ο Γιάννης κουνούσε νευρικά τα πόδια του και η Ερατώ περίμενε την αντίδραση του. Η Κλειώ ήταν στο δωμάτιο της. Ευτυχώς είχε αποκοιμηθεί. "Δεν έπρεπε. Δεν έπρεπε να το κάνω αυτό στον Δημήτρη. Είναι ο καλύτερος μου φίλος. Αυτός που μου έχει συμπαρασταθεί όσο κανένας άλλος!". "Γιάννη, αγάπη μου, δεν έγινε δα και τόσο μεγάλο κακό", είπε διστακτικά η Ερατώ (αναλογιζόμενη τι θα συνέβαινε αν ο Γιάννης μάθαινε ότι τελικά δεν ήταν η Θάλεια). Ο Γιάννης την κοίταξε αγριεμένα. "Δεν έγινε τίποτα; Το ότι ο καλύτερος φίλος μου, με είδε μαζί σου μετά από ότι έχει συμβεί, το ότι εδώ και τόσα χρόνια ζω μια δεύτερη κρυφή ζωή, επειδή πίστεψα στα λόγια σου, το ότι έχουμε ένα παιδί που δεν ξέρει τι κουμάσι είναι ο πατέρας της, εσύ το λες τίποτα;"
Η Ερατώ στεκόταν αμίλητη. Ήξερε ότι δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή να πει κάτι παραπάνω. Ένιωθε βρώμικη."Μια συνουσία μυστική, μια συνουσία μυστική της διαφθοράς, χώροι στενοί μες στη μιζέρια, δε νιώθεις τίποτα..." (2)
Αλλά δε τη ένοιαζε πια.Άλλωστε είχε ένα σχέδιο. Έπρεπε να παραμείνει προσηλωμένη σε
αυτό που πίστευε και υπηρετούσε τόσα χρόνια. Το ότι εκμεταλλεύτηκε τους δύο πιο σημαντικούς άντρες της ζωής
της, αυτή την στιγμή δεν την απασχολούσε. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα δε
λένε άλλωστε; Ο Γιάννης από την άλλη χάθηκε στις σκέψεις του. Αυτή δεν
ήταν η πρώτη φορά που έπαιξε παιχνίδια πίσω από την πλάτη του Δημήτρη. Έπρεπε να του μιλήσει.
--------------------
Τον λίγο αυτό καιρό που είναι εκτός φυλακής, όλα του μοιάζουν κάπως. Λεφτά έχει, δεν το απασχολεί αυτό το κομμάτι. Αλλά νιώθει, είναι σχεδόν σίγουρος, ότι έχει αλλάξει ο κόσμος από τότε που πρωτομπήκε στη ψειρού. Σίγουρα έχει αλλάξει και ο ίδιος. Δεν είναι πια ο παλιός Αυγερινός. Και τώρα, σε αυτή την τελευταία... μπίζνα, δε κάνει ότι κάνει για τα λεφτά. Αλλά για το γαμώτο. Να δεις πως το έλεγε ο Άκης Πάνου όταν του κράταγε συντροφιά με τα τραγούδια του πίσω από τα κάγκελα: "Αφού το κρίμα, κρίνεται και ο αίτιος ευθύνεται, το πίνεις και δε πίνεται, εξαίρεση δε γίνεται, αφού το κρίμα κρίνεται". (3) Έτσι είναι. Αυτό το άθλιο υποκείμενο ο Δημήτρης, ήθελε ένα μάθημα. Σάπισε στην φυλακή εξαιτίας του. "Ελπίζω να ένιωσες πως είναι να πονάς παλιόφιλε, όταν έχασες την αγαπημένη σου γυναικούλα". Έβλεπε την Κάτια να ξαπλώνει δίπλα του και σκέφτηκε πως αν δεν ήταν αυτή, δεν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί το σατανικό του σχέδιο. Πως τα φερε η μοίρα όμως. Μια από τις πρώτες κοπέλες που είχε στα μαγαζιά του, κατέληξε να είναι η πιο σημαντική γυναίκα στη ζωή του. Αυτή τον πλησίασε πρώτη και του έριξε την ιδέα. Είχε θέματα με τον Δημήτρη και η ίδια. "Η ισχύς εν τη ενώσει" σκέφτηκε ο Αυγερινός και άρχισε να γελάει υστερικά. Βέβαια πλέον, δεν ήταν μόνο ο Δημήτρης το πρόβλημα...
--------------------
Η ένδειξη με το βελάκι έδειχνε προς τα κάτω. Σε λίγα δευτερόλεπτα θα έμπαινε στο ασανσέρ και θα βρίσκονταν ξανά πρόσωπο με πρόσωπο με τον Άλκη. Αυτή την φορά έπρεπε να του αποσπάσει αυτό που ήταν σίγουρος, μετά το περιστατικό στο σπίτι της Θάλειας και του Γιάννη, ότι ήξερε. Την αλήθεια δηλαδή. Το ένστικτό του δεν λάθευε αυτή την φορά. Ο κλασσικός ήχος της άφιξης του ασανσερ διέκοψε τις σκέψεις του Δημήτρη. Μπήκε και πάτησε το κουμπί για τον τρίτο όροφο. Δίπλα του, η μουσική που έβγαινε από τα ακουστικά ενός νεαρού που πήγαινε και αυτός προς τα πάνω, τον έκανε για λίγο να ξαναχαθεί στις θύμησες:
"Πες θέλεις θάρρος ή αλήθεια, στα βαθιά μπες κι εσύ, της αγάπης τα δίχτυα ήδη έχουν βραχεί...." (4)
Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δρώμενο "¨Μια ιστορία από στιχάκια" της αγαπημένης μου φίλης Κατερίνας Βερίγκα, από το https://pause-theblog.blogspot.com/,
την οποία και ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσε να δοκιμάσω κάτι
διαφορετικό. Στο blog της μπορείτε να διαβάσετε τις προηγούμενες
συμμετοχές.
Εδώ θέλω να τονίσω πως συμμετέχω πρώτη φορά σε κάτι τέτοιο.
Δεν μου ήταν εύκολο. Γιάννη σε ευχαριστώ (https://idipoton.blogspot.com/). Με βοήθησες πολύ. Πιστεύω να μην έχω κάνει κάποιο "σεναριακό" λάθος. Συνεχίζουμε και οδεύουμε πια προς το τέλος!
----
Χρησιμοποιήθηκαν στίχοι από τα παρακάτω τραγούδια:
Ορυμαγδός. Μάχες σώμα με σώμα. Κατακραυγή. Κατάρες. Καταστροφές. Ο θάνατος ενός ανθρώπου με ένα πόδι απάνω στο λαιμό του είναι η ενσάρκωση των όσων ζούμε από την στιγμή που γεννιόμαστε. Μεταφορικά, και δυστυχώς στην προκειμένη περίπτωση, κυριολεκτικά. Οι γνώμες και οι απόψεις χιλιάδες. Ο κόσμος επαναστατεί στην χώρα των... ίσων ευκαιριών, την μαμά Αμερική. Το απότέλεσμα όμως θα είναι το ίδιο. Ο ρατσισμός όσο περνάνε τα χρόνια γιγαντώνεται. Η απαξίωση στην ανθρώπινη ζωή ολοένα και αυξάνεται. Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο. Τίποτα.
Ο κόσμος μας, οι άνθρωποι δεν θελουν πραγματικά να αλλάξουν. Γιατί η αλλαγή έχει προσωπικό κόστος. Τέτοιο, που κάθε συλλογική προσπάθεια καταπνίγεται πολυ εύκολα από τους ραδιούργους κυβερνώντες της εκάστοτε χώρας. Αυτούς που ΕΜΕΙΣ εκλέγουμε και υποστηρίζουμε. Ούτως η άλλως θεωρώ ότι ζούμε σε καιρούς χαλεπούς και πονηρούς. Με την διαφορετικότητα άλλοτε να γίνεται παντιέρα σε παρελάσεις και άλλοτε να στοχοποιείται από τους δήθεν ανοιχτόμυαλους και νεωτεριστές.
Ζούμε σε έναν κόσμο σκληρό και άδικο. Μας καταδυναστεύουν οι πιό δυνατοί από μας και με την σειρά μας καταδυναστεύουμε και μεις οι ίδιοι τους πιο αδύναμους. Δεν λέω κάτι καινούργιο. Ο έτερος πολύ μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης είχε γράψει κάτι που καλύπτει ότο το φάσμα των παραπάνω σκέψεων μου: "Θέλει, λέει, να'ναι λεύτερος. Σκοτώστε τον!". Τα ξαναλέμε.
ΥΓ. Καλό μήνα!
ΥΓ2. Σας αφήνω με Στέρεο Νόβα και την "Εποχή των θαυμάτων".
