Παρασκευή 31 Μαρτίου 2017

Η ζωή είναι...


 Η ζωή, που λέτε, μπορεί να είναι παραμύθι,
η ένα ξέφωτο μαγεμένου δάσους
Μια βάρκα που πλέει μεσοπέλαγα

ή ένα κλειδί που ανοίγει μιά πόρτα

Ένα παιδί που γελάει με την ψυχή του
ή μια γυναίκα που μόλις έκλαψε
Ένα λουλούδι την πρώτη μέρα της Άνοιξης
ή το βαθύ σκοτάδι μιας νύχτας του χειμώνα

Η ζωή, φίλοι μου, είναι πολύβουος δρόμος,
ανάσα νεογέννητου και θρίαμβος αγάπης
 Η ζωή, τώρα που το σκέφτομαι, μοιάζει και με θάνατο,
 αλλά στο τέλος της μέρας σημάδια ζωής αναδίδει...
 
 
 
 Για άλλη μιά φορά τα λόγια είναι περιττά. Τι ποιηματάρα έγραψα ο... νέος Λειβαδίτης (και βααάλε), ο ακόμα πιό νέος Καζαντζάκης (και βαααάλε) ρε παιδιά? Τι πόρτες, τι βάρκες, τι ξέφωτα, τι παραμύθια. Αυτό δεν είναι ποιήμα. Αυτό είναι κάτι πολύ χειρότερο!!!
 
 Και αφού έκανα λιγάκι τον έξυπνο ας προσγειωθώ και ας σοβαρευτώ. Όσο γίνεται... Λοιπόν. Το 15ο Συμπόσιο Ποίησης από την Αριστέα (http://princess-airis.blogspot.gr/), θριάμβευσε γιά μιά ακόμη φορά. Υπέροχα, λυρικά, συναισθηματικά, χιουμοριστικά ποιήματα που δείχνουν, κατά ένα μέρος, και το επίπεδο των ανθρώπων που συμμετέχουν σε όλη αυτή την διαδικασία.
 
 Συγχαρητήρια στη νικήτρια Μαρία Κανελλάκη-http://toapagio.blogspot.gr/- (που κάποια στιγμή θα πρέπει να βάλει φρένο στα βραβεία για να αρχίσουμε να τα παίρνουμε εμείς), συγχαρητήρια στην Αριστέα για την άψογη διοργάνωση, αλλά και σε όσους και όσες συμμετείχαν γράφοντας, διαβάζοντας, βαθμολογώντας. Ευχαριστώ απο καρδιάς όσους τους άρεσε η γραφή μου. Τελικά, ζωή είναι... οι άνθρωποι.
 

Υ.Γ. Αναμένω νέο Συμπόσιο για να ξανα...σαρώσω!

Πέμπτη 23 Μαρτίου 2017

Τα παράθυρα...



Σ' αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νάβρω τα παράθυρα. 

- Οταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία. -

Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τά βρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.

Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιός ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει.


- Κωνσταντίνος Καβάφης -



Υπάρχουν στιγμές που τρέμεις το άπειρο της μοναξιάς.Υπάρχουν μέρες που φοβάσαι το βουητό των ανθρώπων.Υπάρχουν νύχτες που οι φωνές δε λένε να σταματήσουν. Αυτά τα παράθυρα φεγγγοβολάνε ζωή αλλά και θλίψη...

Παρασκευή 17 Μαρτίου 2017

Μπίλι Μπο: Από την λάμψη στο σκοτάδι...

Η τύχη, λέει ένα λατινικό ρητό, είναι ένα γυαλί: Εκεί που λάμπει, θρυμματίζεται. 

 Στην περίπτωση του ταλαντούχου και όμορφου νεαρού Πειραιώτη Βασίλη Κουρκουμέλη όμως (Μπίλι Μπο), δεν ήταν τόσο αυτή που τον καταβαράθρωσε. 
 Ούτε καν η άγνωστη τότε ασθένεια του AIDS που την πολέμησε με γενναιότητα και θάρρος. Όσο η υποκρισία, η αχρειότητα, ο φθόνος και η χυδαιότητα της λεγόμενης show biz.

 Γεννημένος το 1954 στα φτωχικά Καμίνια, έμελλε στην σύντομη αλλά πολυτάραχη, λαμπερή και τραγική ζωή του, να γίνει σημείο αναφοράς στη συντηρητική Αθήνα της δεκαετίας του 80', να φτάσει μέχρι τη Νέα Υόρκη, πετυχαίνοντας να γίνει ο πρώτος  Έλληνας σχδιαστής μόδας που καταφέρνει κάτι τέτοιο. 

Να κυριαρχήσει στον χώρο της show biz, να γοητεύσει με την ομορφιά και το ταλέντο του, ιδιαίτερους και απαιτητικούς καλλιτέχνες όπως ο Andy Warhol και να... φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο, στιγματισμένος και πικραμένος, βιώνοντας την πλήρη αντίθεση. 
Από τα φώτα της δημοσιότητας στην σκιά, από την απαστράπτουσα λάμψη στο απόλυτο σκοτάδι...

 Η Ελλάδα της δεκαετίας του 80', ήταν η Ελλάδα που διψούσε για ζωή. Η γενιά του Πολυτεχνείου ήταν στην πιό παραγωγική της ηλικία, ο Ανδρέας Παπανδρέου με το ΠΑΣΟΚ λανσάριζε νέα ήθη και έθιμα, το χρήμα έρεε άφθονο. Ο νεαρός Άδωνις (όπως τον αποκαλούσε μερίδα του Τύπου) Μπίλι Μπο, ήταν ένα από τα πρόσωπα της εποχής.

 Ένας νέος με φιλοδοξίες, ένας άνθρωπος που του άρεσε η κοσμική ζωή, αλλά ταυτόχρονα ένας εξαίρετος επαγγελματίας, που κατάφερε να βάλει την μόδα (μαζί με κάποιους λίγους ακόμα) στα σπίτια της ελληνικής κοινωνίας.

  Οι φωτογραφίες του από τα μεγάλα κλαμπ της εποχής, παρέα με την Αλίκη Βοουγιουκλακη, την Ζωή Λάσκαρη, την Βάνα Μπάρμπα, τον Βλάση Μπονάτσο, τον Ντέμη Ρούσσο και αρκετούς ακόμη γνωστούς αστέρες, κοσμούσαν τα περιοδικά και τις εφημερίδες.
 Σχεδίαζε τις στολές της Ολυμπιακής Αεροπορίας, συνεργάζονταν με τα πιό γνωστά μοντέλα της εποχής, ήταν επικοινωνιακός, είχε αίσθηση του χιούμορ και απέπνεε μια αίσθηση φρεσκάδας και ζωντάνιας που τον έκαναν ξεχωριστό. 

 Όλα πήγαιναν κατ'έυχήν. Όχι όλα. Λίγο καιρό πριν τα εγκαίνια του γραφείο του στην "πρωτεύουσα του κόσμου" Νέα Υόρκη, τα πάντα άλλαξαν. Ξαφνικά ήρθε μιά αρρώστια. Μια σχετικά άγνωστη αρρώστια, που όμως είχε ήδη δειλά δειλά κάνει την εμφάνιση της.
Το όνομα αυτής, AIDS. Σύνδρομο επίκτητης ανοσοποιητικής ανεπάρκειας. 

 Σε παγκόσμιο επίπεδο πριν λίγο καιρό ο κόσμος είχε συγκλονιστεί από τον θάνατο του πασίγνωστου ηθοποιού Rock Hudson, που πρωταγωνιστούσε στο κορυφαίο σήριαλ της εποχής, τη "Δυναστεία". 

 Ο Μπίλι Μπο νοσηλεύεται στο νοσοκομείο Παστέρ της Γαλλίας, λόγω της φήμης που είχε για την αντιμετώπιση της ασθένειας (τα θύματα της αυξάνονταν ραγδαία σε ολόκληρο τον κόσμο). Το AIDS ήταν εδώ και σκόπευε να αλλάξει τον τρόπο που έβλεπαν το σεξ οι άνθρωποι μέχρι τότε.

 Η άγνοια και η προκατάληψη, οδήγησαν, αρχικά, επιστήμονες και δημοσιογράφους, να ρίξουν το φταίξιμο στους... ομοφυλόφιλους και στους χρήστες ναρκωτικών ουσιών. Η στάμπα που ακολουθούσε ειδικά τους ανθρώπους που προτιμούσαν ερωτικά άτομα του ίδιου φύλου, άργησε να φύγει. Μέχρι να συνειδητοποιήσει η ελληνική κοινωνία το μέγεθος και τα χαρακτηριστικά της τρομερής ασθένειας συνέβησαν διάφορα ευτράπελα και ακρότητες. 

Ο Μπίλι Μπο πέρα από το φόβο της άγνωστης ασθένειας, είχε να αντιμετωπίσει τον αδηφάγο Τύπο, καθώς και την άγνοια φίλων και γνωστών, που σταμάτησαν πλέον να ψωνίζουν ρούχα από τα καταστήματα του και τα καταστήματα των κοντινών του ανθρώπων, με τον φόβο μην κολλήσουν AIDS!!!  

Ο καιρός περνούσε και η εξαφάνιση του νεαρού μόδιστρου από την κοσμική Αθήνα, γεννούσε διάφορα κουτσομπολιά και ψευδείς ειδήσεις. Μάλιστα, ένα πρωινό κάποιους μήνες πριν ο Μπίλι Μπο φύγει από την ζωή, ο ελληνικός έντυπος Τύπος τον... πέθανε πριν την ώρα του. Η φήμη κυκλοφόρησε έντονα τόσο, που δημοσιογράφοι κάλεσαν τους γονείς του για να τους ρωτήσουν πως νιώθουν για τον θάνατο του γιού τους!

 Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο και ο Μπίλι Μπο αναγκάστηκε να βγάλει μέχρι και ανακοίνωση για να διαψεύσει τα όσα λέγονται. Λίγους μήνες πριν τον Ιούνιο του 1987, παίρνει την απόφαση να επιστρέψει πίσω στην Ελλάδα. Ντυμένος γριά (!!!) πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι, μεταφέρεται σε ένα παραθαλάσσιο σπίτι στο Καβούρι. 

 Εκεί ζητάει από την δημοσιογράφο Λένα Ζαννιδάκη (στην οποία΄ έτρεφε ιδιαίτερη εκτίμηση για το ήθος και την σοβαρότητα της), να δώσει συνέντευξη. Η ίδια, στην εκπομπή "Μηχανή του Χρόνου", αναφέρει πως ο Μπίλι ήταν ένα κακέκτυπο του εαυτού του. "Από το άλλοτε ωραιότερο αγόρι της Αθήνας,  είχε μείνει μόνο μια σκιά", έγραφε η κ. Ζαννιδάκη.

 Τα όμορφα και λαμπερά μαλλιά του έμοιαζαν μαλλιά ηλικιωμένης γυναίκας, ήταν αποστεωμένος και το δέρμα του είχε χάσει την φρεσκάδα της νιότης του. "Ζω, γράψτε οτι ζω", ήταν ο τίτλος εκείνης της μοναδικής συνέντευξης που είχε ως απόρροια την βράβευση της κ. Ζαννιδάκη από την Πολιτεία. 

Σε αυτήν καταγράφεται η ανάγκη του Μπίλι Μπο να δηλώσει ζωντανός, κατηγορώντας τους ανθρώπους που ξαφνικά από την κορυφή τον έριξαν στα Τάρταρα, ασεβείς και ζηλόφθονες ακόμη και τις στιγμές που ο θάνατος του χτυπούσε την πόρτα."Να προσπαθείς να αντλήσεις κουράγιο από το βλέμμα ενός γιατρού, να εκλιπαρείς από μέσα σου και φωναχτά τον κάποιο Θεό να σε λυτρώσει από τον εφιάλτη που ζεις και εκεί ανάμεσα στον ανελέητο πόνο, στην πικρή αλήθεια και σε κάποιες αμυδρές ελπίδες, να μαθαίνεις πως είσαι ήδη νεκρός..." έλεγε και κάθε τόσο ακούγονταν και ένας λυγμός...

 Στις 13 Ιουνίου 1987, αυτό το διαφορετικό, ευαίσθητο πλάσμα όπως έλεγαν οι λίγοι και καλοί φίλοι του, το Πειραιωτάκι που έφτασε ψηλά με την αξία του, όπως του άρεσε να λέει για τον εαυτό του, ο Βασίλης Κουρκουμέλης (κατα κόσμον Μπίλι Μπο), άφησε την τελευταία του πνοή νικημένος από τo AIDS. 

 Ή μήπως από τους ανθρώπους? Δε ξέρω. Η ιστορία, άτεγκτος καταγραφέας της ζωής των ανθρώπων, δείχνει πολλές φορές με τον τρόπο της το σωστό και το λάθος.

 Ο διψασμένος για.. αίμα κόσμος της show biz, έχει την τάση από την μιά να θεοποιεί αθρώπους και από την άλλη να τους δαιμονοποιεί, όταν θέλει κάτι από αυτούς. Και τους παίρνει, τους παίρνει, τους παίρνει, χωρις σταματημό...
 Ο ταλαντούχος σχεδιαστής μόδας Μπίλι Μπο ήταν μια τέτοια περίπτωση. Πάλεψε με μιά ανίατη ασθένεια, αλλά δε μπόρεσε να αντιμετωπίσει τις ορδές των "ηθικών και αγγελικά πλασμένων" συνανθρώπων του...


Υ.Γ. Will you still love me, when I'm no longer young and beautiful?, Will you still love me, when I got nothing but my aching soul...?


Δευτέρα 13 Μαρτίου 2017

Λάμπρος Κωνσταντάρας: Ο Μποτιτσέλι της κωμωδίας...

 Έχετε δει τον πίνακα του Ιταλού ζωγράφου Σάντρο Μποτιτσέλι,"Η γέννηση της Αφροδίτης"? Ένα σπάνιο έργο ασύλληπτης ομορφίας, φινέτσας και χάρης. Παρατηρώντας αυτό το... θαύμα του αναγεννησιακού καλλιτέχνη, μένεις έκθαμβος με την εξύμνηση του ωραίου, την σημασία που έδωσε στην λεπτομέρεια και ασυναίσθητα, ένα χαμόγελο διαγράφεται στο πρόσωπο σου.
 Αν υπήρχε κάποιος στην ελληνική κωμωδία που είχε μαζεμένα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, αν θέλαμε να συνδυάσουμε την εμφάνιση, την εκλεπτυσμένη αίσθηση του χιούμορ και το στυλ, τότε δεν υπήρχε καταλληλότερος εκπρόσωπος, από τον αιώνιο εραστή του ωραίου, τον κοσμογυρισμένο μπον βιβέρ, τον σπουδαίο, Λάμπρο Κωνσταντάρα...

 Γεννημένος σαν σήμερα, στις 13 Μαρτίου του 1913 στην Αθήνα (βέρος Κολωνακιώτης με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη), έμελλε να αφήσει ιστορία στον χώρο του κινηματογράφου και του θεάτρου, ως ένας εκ των μεγαλυτέρων κωμικών της εποχής του, και όχι μόνο. 
 Όταν ο Κωνσταντάρας έπαιζε ένα ρόλο, η παρουσία του γέμιζε το σκηνικό, με κύρια συστατικά την αρχοντιά, την φινέτσα, τις ξεκαρδιστικές ατάκες και την χαρακτηριστική φωνή του. 

 Τα νεανικά του χρόνια ήταν αφιερωμένα στον αθλητισμό, μιάς και ήταν τερματοφύλακας στην δεύτερη ομάδα, της (αγαπημένης του) ΑΕΚ, την περίοδο 1929-30΄. Την ίδια χρονιά κατατάσσεται, χωρίς την θέληση του, στην Σχολή Υπαξιωματικών του Ναυτικού στην Κέρκυρα, άπο όπου ουσιαστικά... δραπευτέυει κολυμπώντας. Γλιτώνει το Στρατοδικείο και ήδη σχεδιάζει στο μυαλό του το επόμενο βήμα.

 Επόμενος σταθμός Γαλλία, Παρίσι. Ο Κωνσταντάρας πηγαίνει εκεί με σκοπό να σπουδάσει την τέχνη της χρυσοχοϊας, ώστε να αναλάβει αργότερα την οικογενειακή επιχείρηση στην Αθήνα. Δεν βρίσκει ενδιαφέρον σε αυτό και άμεσα αρχίζει να ψάχνεται για κάτι άλλο.

 Επειτα από πολλές δουλειές, καταλήγει να παίζει κομπάρσος σε μιά θεατρική παράσταση, όπου τον ανακαλύπτει ο Γάλλος σκηνοθέτης Λουί Ζουβέ και τον πείθει να σπουδάσει υποκριτική. Όπερ και εγένετο. Τελειώνει την θεατρική σχολή "Ατενέ" και έπειτα από 4χρονη παραμονή στην "Πόλη του Φωτος", επιστρέφει στην βάση του.

 Η πρώτη παράσταση που συμμετέχει είναι "Τα παράσημα της γριούλας", με τον θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη. Οι βάσεις έχουνε μπει και η... εκτόξευση είναι θέμα χρόνου. Το 1939 ακολουθούν "Ο μισάνθρωπος" του Μολιέρου και "Το Στραβόξυλο" του Δημήτρη Ψαθά. Τα επόμενα χρόνια συμμετέχει στον θίασο της Μιράντας Μυράτ και του Γιώργου Παππά και αρχίζει να γίνεται γνωστός στο ευρύτερο κοινό. Δίνει παραστάσεις στην Κύπρο, την Αλεξάνδρεια και την Κωνσταντινούπολη.

 Δειλά-δειλά, αρχίζουν να αχνοφαίνονται και τα πρώτα σημάδια της επιρροής που θα ασκούσε τα επόμενα χρόνια και στο ωραίο φύλο. 
 Τα καταγάλανα μάτια, το αρχοντικό του παράστημα και οι τρόποι του, τον κάνουν ακαταμάχητο στις γυναίκες. Στις φωτογραφίες της εποχής ο Κωνσταντάρας ποζάρει κάθε φορά και με διαφορετική γυναίκα δίπλα του. Είναι ήδη ένας σταρ, μεγαλύτερος της εποχής του...

 Τα χρόνια που ακολούθουν είναι γεμάτα επιτυχίες. Εκτός από την τεράστια γκάμα έργων που συμμετέχει θεατρικά, εμφανίζεται και στον κινηματογράφο, εκεί που οι ρόλοι του ως, ώριμου κυρίως γυναικά και πατέρα ατίθασων κοριτσιών, αφήνουν εποχή.
 "Ούτε γάτα, ούτε ζημιά", "Ο ζηλιαρόγατος", "Ένας Δον Ζουαν για κλάματα", "Η Λίζα και η άλλη", "Η Αλίκη στο ναυτικό", ¨Ο Καζανόβας", "Η χαρτοπαίχτρα", "Τζένη-Τζένη", "Η κόρη μου η σοσιαλίστρια", "Η γυναίκα μου τρελάθηκε", Τι τριάντα, τι σαράντα, τι πενήντα", "Ο γεροντοκόρος", "Βίβα Ρένα", "Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι", "Ο σπαγγοραμμένος", "Ο τρελός τα΄χει 400", "Κρίμα το μπόι σου", "Ο φαφλατάς", "Ο άνθρωπος που έσπαγε πλάκα", "Ο Λαμπρούκος μπαλαντέρ", είναι κάποιες από τις, περισσότερες από 70 (!!!), ταινίες που συμμετέχει, στις περισσότερες ως πρωταγωνιστής. 

 Συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα του θεάτρου και του κινηματογράφου. Βλαχοπούλου, Βουγιουκλάκη, Καρέζη, Παπαγιαννόπουλος, Διαλυνά, Εξαρχάκος, Κοντού, Μπάρκουλης, Αλεξανδράκης, Ρίζος, Λάσκαρη, Σακελλάριος, Κατσουρίδης, Ψαθάς, Λάσκος, Καραγιάννης, Πρετεντέρης και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. 

 Το 1963 δημιουργεί τον δικό του θίασο και πρωταγωνιστεί σε θεατρικά έργα μεγάλων συγγραφέων (Ίψεν, Ευγ. Ο΄Νηλ, Σώμερσετ Μομ, Αγκάθα Κρίστι, Ντεβάλ). Ο Κωνσταντάρας συνδυάζει το στυλ και το κωμικό στοιχείο με απόλυτα αρμονικό τρόπο. Πολλές φορές το παίξιμο του έχει τραγικά και αυτοσαρκαστικά στοιχεία και αυτό τον κάνει ακόμα πιό αγαπητό, στο τότε απαιτητικό, λόγω των τεράστιων ηθοποιών της εποχής, ελληνικό κοινό.
 Στην προσωπική του ζωή ο πρώτος γάμος έρχεται το 1945 με την Γιούλη Γεωργοπούλου, με την οποία αποκτά τον, γνωστό αργότερα δημοσιογράφο και βουλευτή, Δημήτρη Κωνσταντάρα (ο οποίος θα του χαρίσει και δύο εγγόνια, την Παυλίνα και τον Λάμπρο). Ο δεύτερος και τελευταίος γάμος του, έρχεται το 1971 με την Φιλιώ Κεκάτου. 

 Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα περνάει στην αγαπημένη του Βάρκιζα. Από το 1978 που υπέστη το πρώτο εγκεφαλικό επεισόδιο (το δεύτερο ήταν το 1983), αρχίζει η πνευματική και σωματική πτώση.
 Αρχίζει να κλείνεται στον εαυτό του και απομονώνεται, γιατί κατά τα λεγόμενα του, ήθελε ο κόσμος να τον θυμάται ακμαίο και όρθιο και όχι καταβεβλημένο, άρρωστο και ανήμπορο. Στις 28 Ιουνίου του 1985, ο μέγιστος Λάμπρος Κωνσταντάρας αφήνει στο Ασκληπιείο της Βούλας την τελευταία του πνοή. 

 Ένας τεράστιος κωμικός, ένας Κύριος (ναι, με κάπα κεφαλαίο), ένας ευγενής που χάριζε απλόχερα το γέλιο, ένας λάτρης της γυναικείας ομορφιάς, ο Κωνσταντάρας ήταν ένας διαφορετικός, αλλά γοητευτικά απλοϊκός ηθοποιός στο παίξιμο του, τόσο, που όταν τον βλέπω στις ταινίες του, μια φράση του Τσάρλυ Τσαπλιν έρχεται στο μυαλό μου: "Το μόνο που χρειάζομαι για να κάνω μια κωμωδία είναι ένα πάρκο, ένας αστυνόμος και ένα ωραίο κορίτσι."  Έτσι απλά. Τα ξαναλέμε.

Τετάρτη 8 Μαρτίου 2017

Αυτή η Άνοιξη τα φταίει όλα...

Ακόμα δε νιώσαμε στο παγωμένο κορμάκι μας λίγη ανθρώπινή ζέστη, μιάς και ο φετινός χειμώνας μας... έσκισε, ακόμα δεν μπήκε καλά-καλά η Άνοιξη, ακόμα δε ξεκινήσαμε τη νηστεία μας βρε αδερφέ, τσουπ, να σου και οι τσαπερδωνοκωλοσφυρίχτρες, που δε μας αφήνουν να αγιάσουμε!

Μη νιώσουν λίγο να ζεσταίνεται το κοκκαλάκι τους, αμέσως να πετάξουν τα περιττά ρούχα (το περιττό διαφέρει από γυνή σε γυνή), λες και δεν θα ξαναέρθει Άνοιξή, λες και θέλουν σώνει και ντε να φέρουν το καλοκαίρι από τώρα. 

Μα καλά βρε κορίτσα δεν έχετε ακούσει που λένε, Μάρτης γδάρτης και κακός παλουκοκάφτης??? Αν και είμαι σίγουρος ότι από το παραπάνω ρητό, μόνο το... παλουκοκάφτης σας θυμίζει κάτι. Το πρώτο συνθετικό του δηλαδή... Εδώ θα μου πείτε έχει μπει η Σαρακοστή  και σεις πέρα βρέχει. Δε σέβεστε τα αθώα αγοράκια που θέλουν να είναι πιστά στις γυναίκες-κοπέλες τους? Δε λυπάστε αυτούς που παλεύουν, ιδρώνουν να γίνουν θεοσεβούμενοι Χριστιανοί? Γιατί γίνεστε διαβολάκια ε?

Και όχι τίποτε άλλο, αλλά είναι σα να πολεμάτε εσείς με πυρηνκά και μεις (οι σωστοί άντρες ντε), με σφεντόνες. Γιατί το 12ποντό τακούνι, το στενό και κοντό μίνι, το μπλουζάκι με το αβυσσαλέο άνοιγμά, το σορτσάκι (!!!), στις αρχές της γλυκυτάτης έαρ, έχει χαρακτηριστικά πυρηνικού ολέθρου. 

Γιατί περί τέτοιου πρόκειται, αφού μετά από το... πέρασμα των παραπάνω πυρηνικών, γεμίζει οι δρόμοι, οι καφετέριες, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, οι χώροι εργασίας, με... πτώματα φερέλπιδων και άγριων αρσενικών, που εντέλει υπoκύπτουν στην ανωτερότητα του ωραίου φύλου.

Τίποτα, εγώ σας παραδέχομαι τρελιάρες μου. Είστε παντός καιρού.Με χιόνια, με κρύα, με βροχές και με ζέστες, εσείς δηλώνετε παρών. Μάρτης μήνας και τα εγκεφαλικά έχουν αυξητική τάση. Που να σφίξουν και οι ζέστες. 
Δε ξέρω, αλλά γιατί δε βγαίνει επιτέλους ένας σχεδιαστής μόδας, να λανσάρει καλοκαιρινή κολεξιόν από το φθινόπωρο? Γιατί δεν πιάνουν το σφυγμό του γυναικείου πληθυσμού (όχι όλου οκ, υπάρχουν και αυτές που... μονάζουν) και δεν ανακαλύπτουν αόρατα μαγιό, διαφανή σορτσάκια και ανύπαρκτα φορέματα? Αφού έτσι και αλλιώς όσο πάει και...κονταίνει το πράγμα. Εδώ είμαστε και να το θυμάστε. Δεν αργεί ο καιρός που θα θεωρείται ερωτικό το ντύσιμο μιας γυναίκας, από το γδύσιμο της...

Τέλοσπαντων, ας μην συγχυστώ άλλο (και καλά δυσανασχετώ ο τραγικούλης). Εγώ το καλό σας θέλω ρε μυστήρια πλάσματα, που λέει και ο ΛεΠά. Περισσότερο γιατί τα έχετε μπερδέψει στο μυαλό σας. Κρατήστε μια συμβουλή και θα με θυμηθείτε. 

Εμείς οι άντρες (δε θέλω γέλωτες...), θέλουμε λίγο και την τυραννία μας, το κυνηγητό μας, το κλέφτες και αστυνόμοι. Μην βλέπετε που γκρινιάζουμε. Επίτηδες. Για ξεκάρφωμα. Γουστάρουμε το μάτι, αλλά μέχρι ένα σημείο. Μη μας βγει κιόλας και τρέχουμε στον οφθαλμίατρο...
Ξέρω ότι θέλετε να μπει η... Άνοιξη μέσα σας, αλλά μην βιάζεστε. Ο καιρός γαρ εγγύς, που λέει και ο Λιακόπουλος. Έχετε καιρό να κάνετε χαμό. Το καλοκαίρι αργεί ακόμα...

Υ.Γ. Αν την βγάλω... καθαρή μέχρι το Πάσχα, θα ανάψω μιά λαμπάδα μέχρι το μπόι μου (δε θέλω χα...)

Τετάρτη 1 Μαρτίου 2017

Βόλτα στο πάρκο Τρίτση


1 Μάρτη λέει το ημερολόγιο και τα μυαλά στα... κάγκελα! Μήνας με 5 εβδομάδες, τον λές και... εφιάλτη! Αρχή της Άνοιξης και διάφορα άλλα όμορφα λοιπόν. Για όσους είναι παιδιά Άγια και σεβαστικά (πάντα μ΄άρεσε αυτή η λέξη), ξεκίνησε και η νηστεία της Σαρακοστής. Αυτό σημαίνει Μάκη (ναι σε μένα μιλάω), κομμένα τα γκομενάκια και τα οφθαλμόλουτρα. Καιρός για αποτοξίνωση! 
Και μιάς και ο καιρός τις τελευταίες μέρες μας έκανε την χάρη και ζέστανε, αποφάσισα να πάω μια πρωινή βολτίτσα σε ένα από τα πιό όμορφα πάρκα της Ευρώπης, μη σας πω και του κόσμου (μ΄αρέσει που γράφω λες και έχω πάρει αμπάριζα όλα τα πάρκα της Υφηλίου). 

Πάρκο περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης Αντώνης Τρίτσης (προς τιμήν του αειμνήστου, πρώην Δημάρχου Αθηναίων). Βρίσκεται στα σύνορα τριών περιοχών, πολύ κοντά στην περιοχή που μένω. Άγιοι Ανάργυροι-Ίλιον-Καματερό. Οι τρεις αυτοί δήμοι που συνορεύουν, έχουν αναλάβει και το κομμάτι της συντήρησης του πάρκου και η αλήθεια είναι πως δεν τα πάνε και πολύ καλά... 

Πέρυσι το καλοκαίρι δεν είχε φωτισμό τις βραδινές ώρες, τα σκουπίδια και οι αρουραίοι είναι σύνηθες φαινόμενο και κάποια κτίρια παρουσιάζουν σημάδια εγκτάλειψης. Το ενθαρρυντικό είναι πως το τελευταίο διάστημα ξεκίνησαν νέα έργα ανάπλασης, τα οποία αν συνεχιστούν στον ρυθμό που πρέπει θα δώσουν άλλη εικόνα σε αυτό τον μοναδικό πνεύμονα πρασίνου της Αττικής.

Το πάρκο χρονολογείται από το 1838, ενώ τα περίπου 1000 στρέμματα πρασίνου, ανήκαν αργότερα στον ευρύτερο χώρο 2500 στρεμμάτων, που είχε αγοράσει η βασιλική οικογένεια στην περίοδο της ακμής της (1848). Η Βασίλισσα Αμαλία επόπτευε τις εργασίες ανάπλασης μετά την αγορά και γέμισε διαφόρων ειδών ζώα αλλά και δέντρα την περιοχή, με βασικό σκοπό την ίδρυση κέντρου Γεωργίας και Κτηνοτροφίας. Μέσα στο πάρκο υπάρχει και ο Πύργος Βασιλίσσης, που ουσιαστικά είναι ένα κτίριο γοτθικού ρυθμού, απομίμηση του πύργου του Βασιλιά Όθωνα. 

Παίρνει την ονομασία Επτάλοφος (λόγω του αριθμού των λοφίσκων που βρίσκονται στι άκρες του) και ουσιαστικά ξεκινάει μια περίοδος αγοροπωλησιών, που περισσότερο κακό, παρά καλό έκανε στο πέρασμα των χρόνων. Αρκετά με την ιστορική αναδρομή όμως. Ώρα για εικόνες...

Μιά από τις εισόδους του πάρκου













Μικρά, συνεχόμενα κανάλια















Παλιά σιδηροδρομική γραμμή που καλύπτει μεγάλη έκταση
















Άποψη της τεράστιας τεχνητής λίμνης
















Μαγευτικό μονοπάτι κοντά σε λοφίσκο















Ιδιαίτερο γκράφιτι, με ιδιαίτερο νόημα...















Ένα από τα πολλά πηγάδια του πάρκου


Θέα από ψηλά...















Το μικρό θέατρο που φιλοξενεί πολλές εκδηλώσεις κάθε χρόνο

Το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία
















Το ελληνικό κέντρο ερπετών, που φιλοξενεί πολλά και σπάνια είδη
















Αυτό ήταν, η περιήγηση σε αυτό το υπέροχο σημείο της Αττικής τελείωσε. Ελπίζω να σας άρεσε η βόλτα. Εγώ πάντως την ευχαριστήθηκα. Όσοι και όσες δεν έχετε πάει σας το συνιστώ. Η ζωή στην πόλη δεν παύει εκτός απο δύσκολη, κάποιες φορές να είναι και μαγική...


Υ.Γ. Καλό μας μήνα

Αναγνώστες

Page translation