Όταν το είδε αυτό ο Φαρισαίος που τον είχε προσκαλέσει, είπε από μέσα του: "Αν ο άνθρωπος αυτός ήταν προφήτης, θα γνώριζε ποια και τι είδους γυναίκα είναι αυτή που τον αγγίζει γιατί είναι αμαρτωλή". Ο Ιησούς διαισθάνθηκε και απάντησε σ’ αυτές τις σκέψεις λέγοντας: "Σίμων, έχω κάτι να σου πω".
"Δύο άνθρωποι χρωστούσαν λεφτά σε κάποιον δανειστή. Ο ένας πεντακόσια δηνάρια κι ο άλλος πενήντα. Επειδή όμως δεν είχαν να τα επιστρέψουν, τα χάρισε και στους δυο.
"Ορθά έκρινες", του είπε ο Ιησούς και ρίχνοντας τη ματιά του στη γυναίκα τού είπε: "Βλέπεις ετούτη τη γυναίκα; Όταν μπήκα στο σπίτι σου, δε μου έπλυνες με νερό τα πόδια. Αυτή, αντίθετα, με δάκρυα μου έπλυνε τα πόδια και μου τα σκούπισε με τα μαλλιά της. Ένα φίλημα δε μου ’δωσες ενώ αυτή, από τη στιγμή που μπήκε, δεν έπαψε να μου φιλάει τα πόδια. Το κεφάλι μου δεν μου το άλειψες με λάδι, ενώ αυτή μου άλειψε με μύρο τα πόδια.
Γι’ αυτό, λοιπόν, σε βεβαιώνω πως οι πολλές της αμαρτίες συγχωρήθηκαν, όπως δείχνει η πολλή της αγάπη. Σ’ όποιον συγχωρούνται λίγες αμαρτίες, αυτός λίγο αγαπάει". Γυρνώντας είπε στην γυναίκα: "Οι αμαρτίες σου συγχωρήθηκαν.Η πίστη σου σ’ έσωσε πήγαινε στο καλό".
Ας έρθουμε στο σήμερα λοιπόν. Πολλοί από εμάς, βάζουμε στην ζυγαριά ανόμοια πράγματα και καταστάσεις, βιαζόμαστε να κρίνουμε και ακόμα και στις άσχημες στιγμές μας, προσπαθούμε, όχι πάντα αλλά πολύ συχνά, να ντύσουμε την αποτυχία μας με το μανδύα του ορθού, του λογικού και του αλάθητου.
Το χειρότερο απ όλα είναι ότι δε μπορούμε να διακρίνουμε την κακία, την κακεντρέχεια, την μισαλλοδοξία, την λανθασμένη συμπεριφορά μας απέναντι στους άλλους. Ίσως γιατί δε μας νοιάζει; Ίσως γιατί δεν έχουμε την δυνατότητα να σκεφτούμε ότι πράττουμε αδικα; Η πολύ απλά ίσως γιατί έτσι είμαστε φτιαγμένοι; Έτσι έχουμε γαλουχηθεί;
Αυτό όμως δεν είναι δικαιολογία. Ούτε είναι θεμιτό να σκεφτόμαστε πάντα, πως εμείς σε σχέση με κάποιον άλλο, έχουμε πάντα δίκιο λες και ανήκουμε σε κάποια μοναδική και ιδιαίτερη κάστα του ανθρώπινου είδους. Όχι. Από τέτοιου είδους σκέψεις ξεκινάνε όλα τα δεινά. Ο καθένας από εμάς, είναι διαφορετικός αλλά παραμένει πάντα άνθρωπος. Με φοβίες, ενοχές, ψυχολογικές μεταπτώσεις, ανασφάλειες κα ιδιαιτερότητες.
Σημασία έχει να μην βλέπουμε τον συνάνθρωπο μας ως εμπόδιο και ως κάτι παράταιρο, αλλά ως μέλος της ίδιας ομάδας. Ειδικά την σημερινή εποχή, αυτές τις μέρες που όλοι δοκιμαζόμαστε. Δύσκολο το ξέρω. Τα έχουμε ξαναπεί άλλωστε. Δε πειράζει. Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως. Και για μένα το λέω...
ΥΓ. Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα με Υγεία. Να αγαπιέστε παιδιά...
