Τρίτη 28 Ιουλίου 2015

Θανάσης Βέγγος: Η αέναη κίνηση της καλοσύνης...

 Γεννήθηκε στον Πειραιά στις 29 Μαϊου του 1926. Μοναχοπαίδι, γόνος μικροαστικής οικογένειας με έντονο αντιστασιακό παρελθόν. Υπερκινητικός, αστείος, σπιρτόζος, έμελλε να μείνει στην ιστορία ως ένας από τους μεγαλύτερους κωμικούς (και όχι μόνο) ηθοποιούς της χώρας μας. 

 Περισσότερο απ' όλα όμως, ήταν ένας φάρος καλοσύνης, σε μια χώρα που όπως τα πλοία, εχάνε συχνά τον δρόμο της. Αυτός ήταν πάντα εκεί. Να μας κάνει να γελάμε, να κλαίμε, να ξεφεύγουμε από την δύσκολη καθημερινότητα, να μαθαίνουμε από το ήθος του. Γιατί, ο Θανάσης Βέγγος ήταν, είναι και θα είναι ο καλός μας άνθρωπος...

Τα πρώτα δύσκολα χρόνια

Μέχρι να μπει στον χώρο του θεάτρου και του κινηματογράφου, ασχολήθηκε με διάφορες δουλείες για να βγάλει τα προς το ζην. Λόγω της αντιστασιακής δράσης του πατέρα του, υπηρέτησε ως ανεπιθύμητος στρατιώτης στην Μακρόνησο την περίοδο 1948-50.
 
 Εκεί η γνωριμία του με τον σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο είναι καταλυτική. Πρώτη εμφάνιση στην "Μαγική Πόλη" το 1954. Το νερό είχε ήδη μπει στο αυλάκι, αλλά ο δρόμος προς την καταξίωση δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Για τα επόμενα πέντε χρόνια ο Θανάσης Βέγγος κάνει κάποιες εμφανίσεις σε μικρούς ρόλους, ενώ κάποιες φορές εργάζεται και ως φροντιστής! 
 Η καθημερινότητα είναι δύσκολη, όμως η επιτυχία, έστω και καθυστερημένα έρχεται. Συμμετέχει στις ταινίες "Ο Δράκος", "Διακοπές στην Αίγινα, "Ο Ηλίας του 16ου" με τον Κώστα Χατζηχρήστο, στην "Μανταλένα" με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τέλος στο αριστούργημα "Ποτέ την Κυριακή" του Ζυλ Ντασσέν, με πρωταγωνίστρια την Μελίνα Μερκούρη. 

Και τρέχει, τρέχει, τρέχει...

 Ο πρώτος του μεγάλος ρόλος έρχεται στην ταινία "Οι Δοσατζήδες" το 1960 με συμπρωταγωνιστή τον τεράστιο Νίκο Σταυρίδη. Ένα χρόνο νωρίτερα το 1959 παίρνει την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος του ηθοποιού και συμμετέχει στην πρώτη του θεατρική παράσταση, μια επιθεώρηση με τίτλο " Ομόνοια Πλατς-πλουτς" με πρωταγωνιστές τους Γιάννη Γκιωνάκη και Νίκο Ρίζο.

 Εκείνη είναι και η περίοδος που ο σκηνοθέτης Πάνος Γλυκοφρύδης, βρίσκει στο πρόσωπο του Βέγγου, τον τρεχαλατζή, νευρικό, υπερκινητικό και συγχρόνως γκαφατζή τύπο, που σάρωνει στο περασμά του τα πάντα, σκορίζοντας άφθονο γέλιο. Ο χαρακτήρας αυτός ακολουθεί τον ηθοποιό μέχρι το τέλος της καριέρας του... 
 Ταινίες όπως "Ζήτω η τρέλλα", "Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης", "Μην είδατε τον Παναή" τον καθιερώνουν στη συνείδηση του κοινού. Είχε έρθει όμως ο καιρός για το παραπάνω βήμα...

ΘΒ-ταινίες γέλιου...


 Προς τα τέλη της δεκαετίας του 60', ο Βέγγος, αποφασίζει να φτιάξει μιά εταιρία παραγωγής και να σκηνοθετήσει μερικές ταινίες. Συνεργάζεται και πάλι με τον Πάνο Γλυκοφρύδη και τον Ερρίκο Θαλασσινό, δημιουργώντας, κατα γενική ομολογία, μερικές από τις πιό κωμικοτραγικές και αστείες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. 
 "Φανερός Πράκτωρ 000, Τρελός, παλαβός και Βέγγος, "Ποιος Θανάσης?", είναι μερικές από αυτές. Κύριο χαρακτηριστικό τους, οι ατελείωτες γκάφες, ο σουρρεαλισμός, ο αυτοσαρκασμός και βέβαια η πηγαία ερμηνεία του Θανάση Βέγγου. Παρά την μεγάλη επιτυχία των ταινιών όμως, η εταιρία του κλείνει και η οικονομική καταστροφή είναι γεγονός.

Η δεύτερη καριέρα...

  Τι και αν η αποτυχία τον γονάτισε οικονομικά? Ο Βέγγος παρέμενε το ίδιο αγαπητός στο κοινό και αυτό φάνηκε στην μετέπειτα πορεία του. Βραβείο πρώτου ανδρικου ρόλου στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1971, στην αντιπολεμική και κοινωνικόπολιτική ταινία του Ντίνου Κατσουρίδη, "Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση?" 

 Το ίδιο βραβείο απέσπασε και την επόμενη χρονιά για την ταινία "Θανάση πάρε τ'όπλο σου", ενώ σημαντική επιτυχία της δεκαετίας του 70', ήταν και το φιλμ "Ο Θανάσης στην χώρα της σφαλιάρας" το 1976. 
Στο διάστημα της Χούντας ο Θανάσης Βέγγος, είχε έντονη αντιδικτατορική δράση, με έναν μύθο να αναφέρει πως την περίοδο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, έκρυψε κάτω απο τα σκεπάσματα του αυτοκινήτου του νεαρούς φοιτητές, για να μην γίνουν αντιληπτοί από τις αστυνομικές Αρχές! 

 Από τα τέλη αυτής της δεκαετίας και έως το 1983, ο Βέγγος σταματάει να πρωταγωνιστεί στον κινηματογράφο.  Από τα μέσα του 80΄ και έπειτα, γυρίζει 6 βιντεοταινίες, ενώ η σειρά "Βεγγαλικά" που πρωταγωνιστεί, παίζει στην τηλεόραση το 1988. Το 1990 μας συστήνεται ως Αστυνόμος Θανάσης Παπαθανάσης, στην ομωνυμη σειρά του ΑΝΤ1.

Χρόνια μεστά και τελευταία...

 Τα τελευταία χρόνια, κατεβεβλημένος αλλά γεμάτος από τις εμπειρίες της ζωής, συνεργάστηκε με τον Παντελή Βούλγαρη στην ταινία "'Ησυχες μέρες του Αυγούστου" και στο φιλμ "Όλα είναι δρόμος" το 1998. Απο το 1997 και μετά μεγαλουργεί σε δύο παραστάσεις στην Επίδαυρο. Στον ρόλο του Δικαιόπολι στους "Αχαρνής" και το 2001 στην "Ειρήνη" του Αριστοφάνη.
 Για εμάς τους πιο νέους, χαρακτηριστική ηταν και η συμμετοχή του στην σειρά του Mega "Περί ανέμων και υδάτων", όπου και εκεί ήταν συγκλονιστικός. Το 2009 είναι ουσιαστικά το κύκνειο άσμα του. Στην "Βαθιά Ψυχή" του Παντελή Βούλγαρη, δίνει ρεσιταλ ηθοποιίας. Άφησε την τελευταία του πνοή, "χτυπημένος" από εγκεφαλικό επεισόδιο στις 3 Μαϊου 2011, στα 84 χρόνια του...


  Η  παρακαταθήκη που άφησε αυτός ο εξαιρετικός ηθοποιός, είναι τεράστια και αξεπέραστη. Δεκάδες ταινίες, κινηματρογράφος, θέατρο, ατάκες, γέλιο, δάκρυα, μα πάνω απ'όλα ανθρωπιά.
 Αυτό που μου έχει μείνει ανεξίτηλο όμως, είναι η σκηνή από το "Βλέμμα του Οδυσσέα" του Θόδωρη Αγγελόπουλου το 1995. "Ξέρεις κάτι? Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σαν λαός. Κάναμε τον κύκλο μας. Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια, ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα... και πεθαίνουμε!", λέει στον Χάρβεϊ Καϊτελ, αφήνοντας μας εμβρόντητους...

 Αυτό ήταν ο Βέγγος. Ο άνθρωπος που προέβλεψε το άγχος και το ατελείωτο τρέξιμο της καθημερινότητας μας πενήντα χρόνια πριν. Ένας μέγιστος ηθοποιός και συχρόνως σοβαρός άνθρωπος, γεμάτος καλοσύνη και συμπόνοια για τους γύρω του. 
 Μέσα από τις κακουχίες και τις δυσκολίες της ζωής, αναδείκνυε την θετική της πλευρά και μας έδινε κουράγιο να συνεχίσουμε. "Το θέατρο, έλεγε, μου οφείλει ελάχιστα. Το μόνο που ξέρω, είναι πως ήμουν μια ιδέα υπεύθυνος, για το χαμόγελο κάποιων συναθρώπων μου... " Ο δικός μας Θανάσης Βέγγος. Ο καλός μας άνθρωπος...


Τετάρτη 8 Ιουλίου 2015

Κανείς δε θα μάθει ποτέ...


¨Κανείς δε θα μάθει ποτέ με πόσες αγρυπνίες συντήρησα τη ζωή μου, γιατί έπρεπε να προσέχω, κινδυνεύοντας κάθε στιγμή απ’ την καταχθόνια δύναμη, που κρατούσε αυτήν την αδιατάρακτη τάξη, φυσικά, όπως ήμουν φιλάσθενος, τέτοιες προσπάθειες με κούραζαν, προτιμούσα, λοιπόν, πλαγιασμένος να βλέπω κρυμμένο το μυστικό που φθείρουμε ζώντας, και πώς θα επιστρέψουμε με άδεια χέρια...

……και συχνά αναρωτιόμουν, πόσοι να υπάρχουν, αλήθεια, στο σπίτι, καμιά φορά, μάλιστα, μετρούσα τα γάντια τους για να το εξακριβώσω, μα ήξερα πως ήταν κι οι άλλοι, που πονούσαν με γυμνά χέρια, άλλοτε πάλι έρχονταν ξένοι που δεν ξανάφευγαν, κι ας μην τους έβλεπα, έβλεπα, όμως, τους αμαξάδες τους που γερνούσαν και πέθαιναν έξω στο δρόμο,
……ώσπου βράδιαζε σιγά σιγά, κι ακουγόταν η άρπα, που ίσως, βέβαια, και να μην ήταν άρπα, αλλά η αθάνατη αυτή θλίψη που συνοδεύει τους θνητούς...¨ 





 * Νυχτερινός επισκέπτης-Τάσος Λειβαδίτης

Σάββατο 4 Ιουλίου 2015

Ας ξεσκίσουμε τις σάρκες μας λοιπόν...

 Δεν είχα σκοπό να γράψω αυτές τις μέρες. Γιατί έχω μέσα μου σκέψεις που δεν θα αρέσουν. Όσοι και όσες με διαβάζουν θα το έχουν διαπιστώσει. Δεν έχω κάνει κανένα σχόλιο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και εδώ στο μπλογκ μου (παρά μόνο ένα χιουμοριστικό κείμενο τις προηγούμενες μέρες), κυρίως επειδή δεν θέλω.
 Πρέπει όμως. Έτσι νιώθω.... ΝΑΙ η ΟΧΙ λοιπόν. Η και το αντίστροφο για να μην παρεξηγηθώ. Ένας ορυμαγδός από  απόψεις, από επαναστάτες με και χωρίς αιτία, από γνωστούς και αγνώστους από υπέρμαχους η πολέμιους της μίας και της άλλης πλευράς. Ο θάνατος της λογικής είναι πιά εδώ, δίπλα μας, μέσα μας.

  Πολιτικάντηδες και πρώην πρωθυπουργοί της κακιάς ώρας, μέσα μαζικής ενημέρωσης η καλύτερα προπαγάνδας, κύριοι και κυρίες του καλλιτεχνικού χώρου και απλοί πολίτες. Θέλουν λέει, να μείνει η χώρα στην Ευρώπη. 
 Η ερώτηση του δημοψηφίσματος δεν είναι καθαρή για αυτούς. Παρολάυτά το Ναι σαν επιλογή σημαίνει μένουμε Ευρώπη. Ποια Ευρώπή όμως? Αυτή που θέλει να μας ρουφήξει και το μεδούλι? Αυτή που τόσα και τόσα χρόνια με τις πολιτικές της οδήγησε χιλιάδες ανθρώπους σε αυτοκτονίες και δεκάδες κράτη σε οικονομική και κοινωνική ύφεση? 
 Τα κανάλια από το πρωί ως το βράδυ περνάνε την γραμμή τους και όσοι βγαίνουν έχουν και από κάτι να προσάψουν στους δημοσιογράφους. Κυρίως αυτοί του ΟΧΙ. 

 Κατηγορούν τα μέσα ενημέρωσης για χουντικές μεθόδους, προκαθορισμένες και προμελετημένες κινήσεις υπέρ των λίγων και εκλεκτών, υπέρ του κεφαλαίου, υπέρ των μεγάλων επιχειρηματιών. Πως γίνεται όμως ρε παιδιά? Πείτε μου έναν από όσους βγαίνουν στην τηλεόραση που δεν έχει...σκοπό? Το κακό Mega, το πολύ κακό Σκάι και πάει λέγοντας. Κλείνουμε λέει τα κανάλια μέχρι το δημοψήφισμα, διαβάζω από τους υπέρμαχους του ΟΧΙ. 

 Συγχωρέστε με, αν όμως είναι έτσι πως γνωρίζουν τι γίνεται στο λεπτό? Πως ξέρουν τι είπε εκείνος και τι είπε ο άλλος? Και πως σε άλλς περιπτώσεις εστερνίζονται τις όντως καθοδηγούμενες απόψεις των ιδιωτικών η μη καναλιών?

 Τα έχουν κλειστά τα κανάλια η λιώνουν ολημερίς στο ζάπινγκ περιμένοντας τον ξεφτιλισμό της τάδε παρουσιάστριας η παρουσιαστή, από έναν "επαναστάτη" ηθοποιό ή μια βολεμένη τραγουδίστρια ή ακόμη από έναν απλό πολίτη που έως τώρα έχει ψηφίσει Παπανδρέου, Καραμανλή ξανάμανα , Μητσοτάκη, Παπανδρέου, Καραμανλή, Σημίτη, Σαμαρά και έπειτα από κάποια χρόνια αποφάσισε ψηφίζοντας Τσίπρα να κάνει την επανάσταση του?


 Είναι απόλυτα σεβαστή η γνώμη του καθένα.  Όμως εγώ πιστεύω πως αν έχεις το μυαλό μέσα στο κεφάλι σου γνωμη δε σου διαμορφώνει κανείς. Κανένα κανάλι και κανένας πολιτικός. Εκείνο που με πειράζει είναι ο τρόπος επιβολής της άποψης μας στον διπλανό μας. Από την μιά κατηγορούμε για δικτατορικούς τρόπους τους άλλους κι την ίδια στιγμή τους επιβάλλουμε εμείς. 

 Βλέπω ανθρώπους να τσακώνονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, φίλους, γνωστούς, στον δρόμο, στην δουλειά μου, ανθρώπους που μέχρι πριν 10 μέρες είχαν... λυμένα τα προβλήματα τους και σκεφτόντουσαν που θα πάνε διακοπές και όλως τυχαίως ήρθε η καταστροφή...

 Και ξαφνικά... επανάσταση. Ξαφνικά θυμηθήκαμε τους παλαίμαχους της δουλειάς, τους περήφανους ηλικιωμένους μας που στήνονται στα ΑΤΜ. Και άλλους στα 50-55 που παίρνουνε 1000 και 2000 χιλιάρικά σύνταξη τον μήνα -από τι δουλειά αραγε-? 

 Ανθρώπους που κονομήσανε με τις πλάτες άλλων και ξάφνου κατηγορούν το ίδιο το σύστημα που τους γαλούχησε και τους χρύσωσε. ΌΧΙ ΟΛΟΙ προς Θεού. Βλέπω τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, τον Καραμανλή και τον Σημίτη, ανθρώπους που τσάκισαν τα όνειρα μας,  προστάτες του ελληνικού λαού.  
 Βλέπω όμως επίσης και μια κυβέρνηση που έταξε λαγούς με πετραχείλια, που αντιμετώπισε το θέμα εξαρχής πολύ χαλαρα και που τελικά όσο και να προσπαθεί να μας πείσει ήξερε τι θα γινότανε και είχε και τον χρόνο να προσπαθήσει να αποφύγει το... μοιραίο. 


 Όμως... Στην Ελλάδα πάντα έτσι γίνεται. Όποιος δεν τάζει, δεν κυβερνάει. Τώρα είναι αργά πιά για δάκρυα. Οι μεν κατήγορουν τους δε, το δημοψήφισμα από μέγιστο εργαλείο δημοκρατίας, έγινε εργαλείο διχασμού ενός άρρωστου λαού και είναι λογικό. 

 Ο καθένας μεταφράζει την ερώτηση του κατά το δοκούν. Οι κυβερνώντες μετακύλισαν την ευθύνη στον λαό και η νωπή λαική εντολή έγινε γιορτή της Δημοκρατίας Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα λέω εγώ. Ντροπή μας! Σε όλους μας! Για τα τόσα χρόνια που κουνούσαμε τις σημαίες  στις πολιτικές συγκεντρώσεις, για τα βολέματα μας στα Υπουργεία και της Δημόσιες Υπηρεσίες, για την άγνοια του δρόμου που μεθυσμένοι από τον εγωισμό μας ακολουθήσαμε. Εμείς και οι άλλοι...ας πάνε να κουρεύονται.


 Και τώρα? Σαν άλλοι Σπαρτιάτες, το παίζουμε επαναστάτες. Βλέπουμε το ΌΧΙ σαν εκείνο του 1940 και το ΝΑΙ σαν δήθεν ευρωπαϊκή σφραγίδα. Αριστερά και Δεξιά σου λέει μετά.  Ταμπέλες και χαρακτηρισμοί. Χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα και θεωρούμε σωστό αυτό που ο τρισάθλιος εγωισμός μας επιτάσσει! Τα παιδιά μας λέει, τα γερόντια μας λέει, το μέλλον μας λέει...

 Η φτώχεια, οι χιλιάδες που έχουν αυτοκτονήσει, οι άρρωστοι και ανασφάλιστοι συμπολίτες μας, η μιζέρια, ο ωχαδερφισμός μας,  η πάρτη μας, τα παιδιά που μεταναστεύουν στο εξωτερικό, τι έχουν να μας πουν? Τίποτα? Ποιος ορίζει τι είναι σωστο? Ποιος ξέρει πραγματικά τι σημαίνει το ΝΑΙ και τι το ΟΧΙ? Και γιατί όσοι υποστηρίζουν το ένα και το άλλο θα πρέπει να κατηγορούνται? Δηλαδή με αυτή την παράλογη λογική όλοι θέλουμε το... κακό μας. Σωστά?

 Αυτός ο τόπος όσο ευλογημένος και να είναι θα υποφέρει πάντα από τους ανθρώπους του. Γιατι μην γελιέστε, όσο και να θέλουμε να ανεβάσουμε το ηθικό μας, είναι ντροπή να θεωρούμαστε απόγονοι του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Περικλή και γνήσιοι συνεχιστές της  ένδοξης ελληνικής ιστορίας
Ίσως να είναι σκληρά τα λόγια μου, αλλά είναι η δική μου αλήθεια. Δεν αποποιούμαι τις ευθύνες μου και παίρνω το μερίδιο που μου αναλογεί.


 Είναι διχαστικό αυτό που γίνεται. Εγώ συντάσσομαι με εκείνους και εκείνες που είναι ισσοροπιστές σε μια ανισσόροπη κοινωνία. Εκείνους και εκείνες που σέβονται την γνωμη του άλλου. Λάθη κάνουμε όλοι. 
 Το θέμα είναι να μαθαίνουμε από αυτά. Και αν ίσως αναρωτιέστε τι θα ψηφίσω, ξεκάθαρα (και αυτό είναι γνώμη και άποψη) σας λέω πως συνειδητά θα απέχω. Γιατί αν και το δημοψήφισμα είναι μια δημοκρατική διαδικασία, σε τούτη την χώρα η Δημοκρατία έχει πεθάνει προ πολλού. Άντε λοιπόν, ας ξεσκίσουμε τις σάρκες μας για άλλη μια φορά...


Υ.Γ.  Ξέρω την ποιότητα των ανθρώπων που συναναστρέφομαι μέσω αυτού του blog και έχω παρατηρήσει αυτές τις μέρες την άποψη τους. Σέβομαι απόλυτα οτιδήποτε καλοπροαίρετο. Ελπίζω ότι θα συγχωρέσουν το ύφος και τα σκληρά λόγια του κειμένου μου.  Είναι μια κατάθεση ψυχής, που σε ορισμένα σημεία μπορεί να μην έχει την ροή που πρέπει. 

* Η κοινωνική επανάσταση ξεκινάει από την προσωπική μας ζωή...

Αναγνώστες

Page translation