Θανάσης Βέγγος: Η αέναη κίνηση της καλοσύνης...

 Γεννήθηκε στον Πειραιά στις 29 Μαϊου του 1926. Μοναχοπαίδι, γόνος μικροαστικής οικογένειας με έντονο αντιστασιακό παρελθόν. Υπερκινητικός, αστείος, σπιρτόζος, έμελλε να μείνει στην ιστορία ως ένας από τους μεγαλύτερους κωμικούς (και όχι μόνο) ηθοποιούς της χώρας μας. 

 Περισσότερο απ' όλα όμως, ήταν ένας φάρος καλοσύνης, σε μια χώρα που όπως τα πλοία, εχάνε συχνά τον δρόμο της. Αυτός ήταν πάντα εκεί. Να μας κάνει να γελάμε, να κλαίμε, να ξεφεύγουμε από την δύσκολη καθημερινότητα, να μαθαίνουμε από το ήθος του. Γιατί, ο Θανάσης Βέγγος ήταν, είναι και θα είναι ο καλός μας άνθρωπος...

Τα πρώτα δύσκολα χρόνια

Μέχρι να μπει στον χώρο του θεάτρου και του κινηματογράφου, ασχολήθηκε με διάφορες δουλείες για να βγάλει τα προς το ζην. Λόγω της αντιστασιακής δράσης του πατέρα του, υπηρέτησε ως ανεπιθύμητος στρατιώτης στην Μακρόνησο την περίοδο 1948-50.
 
 Εκεί η γνωριμία του με τον σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο είναι καταλυτική. Πρώτη εμφάνιση στην "Μαγική Πόλη" το 1954. Το νερό είχε ήδη μπει στο αυλάκι, αλλά ο δρόμος προς την καταξίωση δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Για τα επόμενα πέντε χρόνια ο Θανάσης Βέγγος κάνει κάποιες εμφανίσεις σε μικρούς ρόλους, ενώ κάποιες φορές εργάζεται και ως φροντιστής! 
 Η καθημερινότητα είναι δύσκολη, όμως η επιτυχία, έστω και καθυστερημένα έρχεται. Συμμετέχει στις ταινίες "Ο Δράκος", "Διακοπές στην Αίγινα, "Ο Ηλίας του 16ου" με τον Κώστα Χατζηχρήστο, στην "Μανταλένα" με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τέλος στο αριστούργημα "Ποτέ την Κυριακή" του Ζυλ Ντασσέν, με πρωταγωνίστρια την Μελίνα Μερκούρη. 

Και τρέχει, τρέχει, τρέχει...

 Ο πρώτος του μεγάλος ρόλος έρχεται στην ταινία "Οι Δοσατζήδες" το 1960 με συμπρωταγωνιστή τον τεράστιο Νίκο Σταυρίδη. Ένα χρόνο νωρίτερα το 1959 παίρνει την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος του ηθοποιού και συμμετέχει στην πρώτη του θεατρική παράσταση, μια επιθεώρηση με τίτλο " Ομόνοια Πλατς-πλουτς" με πρωταγωνιστές τους Γιάννη Γκιωνάκη και Νίκο Ρίζο.

 Εκείνη είναι και η περίοδος που ο σκηνοθέτης Πάνος Γλυκοφρύδης, βρίσκει στο πρόσωπο του Βέγγου, τον τρεχαλατζή, νευρικό, υπερκινητικό και συγχρόνως γκαφατζή τύπο, που σάρωνει στο περασμά του τα πάντα, σκορίζοντας άφθονο γέλιο. Ο χαρακτήρας αυτός ακολουθεί τον ηθοποιό μέχρι το τέλος της καριέρας του... 
 Ταινίες όπως "Ζήτω η τρέλλα", "Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης", "Μην είδατε τον Παναή" τον καθιερώνουν στη συνείδηση του κοινού. Είχε έρθει όμως ο καιρός για το παραπάνω βήμα...

ΘΒ-ταινίες γέλιου...

 Προς τα τέλη της δεκαετίας του 60', ο Βέγγος, αποφασίζει να φτιάξει μιά εταιρία παραγωγής και να σκηνοθετήσει μερικές ταινίες. Συνεργάζεται και πάλι με τον Πάνο Γλυκοφρύδη και τον Ερρίκο Θαλασσινό, δημιουργώντας, κατα γενική ομολογία, μερικές από τις πιό κωμικοτραγικές και αστείες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. 
 "Φανερός Πράκτωρ 000, Τρελός, παλαβός και Βέγγος, "Ποιος Θανάσης?", είναι μερικές από αυτές. Κύριο χαρακτηριστικό τους, οι ατελείωτες γκάφες, ο σουρρεαλισμός, ο αυτοσαρκασμός και βέβαια η πηγαία ερμηνεία του Θανάση Βέγγου. Παρά την μεγάλη επιτυχία των ταινιών όμως, η εταιρία του κλείνει και η οικονομική καταστροφή είναι γεγονός.

Η δεύτερη καριέρα...

  Τι και αν η αποτυχία τον γονάτισε οικονομικά? Ο Βέγγος παρέμενε το ίδιο αγαπητός στο κοινό και αυτό φάνηκε στην μετέπειτα πορεία του. Βραβείο πρώτου ανδρικου ρόλου στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1971, στην αντιπολεμική και κοινωνικόπολιτική ταινία του Ντίνου Κατσουρίδη, "Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση?" 

 Το ίδιο βραβείο απέσπασε και την επόμενη χρονιά για την ταινία "Θανάση πάρε τ'όπλο σου", ενώ σημαντική επιτυχία της δεκαετίας του 70', ήταν και το φιλμ "Ο Θανάσης στην χώρα της σφαλιάρας" το 1976. 

Στο διάστημα της Χούντας ο Θανάσης Βέγγος, είχε έντονη αντιδικτατορική δράση, με έναν μύθο να αναφέρει πως την περίοδο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, έκρυψε κάτω απο τα σκεπάσματα του αυτοκινήτου του νεαρούς φοιτητές, για να μην γίνουν αντιληπτοί από τις αστυνομικές Αρχές! 

 Από τα τέλη αυτής της δεκαετίας και έως το 1983, ο Βέγγος σταματάει να πρωταγωνιστεί στον κινηματογράφο.  Από τα μέσα του 80΄ και έπειτα, γυρίζει 6 βιντεοταινίες, ενώ η σειρά "Βεγγαλικά" που πρωταγωνιστεί, παίζει στην τηλεόραση το 1988. Το 1990 μας συστήνεται ως Αστυνόμος Θανάσης Παπαθανάσης, στην ομωνυμη σειρά του ΑΝΤ1.

Χρόνια μεστά και τελευταία...

 Τα τελευταία χρόνια, κατεβεβλημένος αλλά γεμάτος από τις εμπειρίες της ζωής, συνεργάστηκε με τον Παντελή Βούλγαρη στην ταινία "'Ησυχες μέρες του Αυγούστου" και στο φιλμ "Όλα είναι δρόμος" το 1998. Απο το 1997 και μετά μεγαλουργεί σε δύο παραστάσεις στην Επίδαυρο. Στον ρόλο του Δικαιόπολι στους "Αχαρνής" και το 2001 στην "Ειρήνη" του Αριστοφάνη.
 Για εμάς τους πιο νέους, χαρακτηριστική ηταν και η συμμετοχή του στην σειρά του Mega "Περί ανέμων και υδάτων", όπου και εκεί ήταν συγκλονιστικός. Το 2009 είναι ουσιαστικά το κύκνειο άσμα του. Στην "Βαθιά Ψυχή" του Παντελή Βούλγαρη, δίνει ρεσιταλ ηθοποιίας. Άφησε την τελευταία του πνοή, "χτυπημένος" από εγκεφαλικό επεισόδιο στις 3 Μαϊου 2011, στα 84 χρόνια του...

  Η  παρακαταθήκη που άφησε αυτός ο εξαιρετικός ηθοποιός, είναι τεράστια και αξεπέραστη. Δεκάδες ταινίες, κινηματρογράφος, θέατρο, ατάκες, γέλιο, δάκρυα, μα πάνω απ'όλα ανθρωπιά.
 Αυτό που μου έχει μείνει ανεξίτηλο όμως, είναι η σκηνή από το "Βλέμμα του Οδυσσέα" του Θόδωρη Αγγελόπουλου το 1995. "Ξέρεις κάτι? Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σαν λαός. Κάναμε τον κύκλο μας. Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια, ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα... και πεθαίνουμε!", λέει στον Χάρβεϊ Καϊτελ, αφήνοντας μας εμβρόντητους...

 Αυτό ήταν ο Βέγγος. Ο άνθρωπος που προέβλεψε το άγχος και το ατελείωτο τρέξιμο της καθημερινότητας μας πενήντα χρόνια πριν. Ένας μέγιστος ηθοποιός και συχρόνως σοβαρός άνθρωπος, γεμάτος καλοσύνη και συμπόνοια για τους γύρω του. 
 Μέσα από τις κακουχίες και τις δυσκολίες της ζωής, αναδείκνυε την θετική της πλευρά και μας έδινε κουράγιο να συνεχίσουμε. "Το θέατρο, έλεγε, μου οφείλει ελάχιστα. Το μόνο που ξέρω, είναι πως ήμουν μια ιδέα υπεύθυνος, για το χαμόγελο κάποιων συναθρώπων μου... " Ο δικός μας Θανάσης Βέγγος. Ο καλός μας άνθρωπος...