Ελπίδας χάραμα...

Τέλος εποχής χαράζει,

γέλια παιδιών λάμπουν στο σκοτάδι.

Γέννα ελπίδας κυοφορείται...

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 14ο επετειακό Συμπόσιο που διοργανώνει η Αριστέα (http://princess-airis.blogspot.gr/). Ένα Συμπόσιο που το έχω αγαπήσει από την αρχή και που με έχει βάλει στο τρυπάκι, σχεδόν πάντα, να μην διστάζω να δοκιμάζω κάτι διαφορετικό στον τρόπο γραφής μου. Ευχαριστώ την Αριστέα για την διόρθωση περί χαϊκού (ξέρει η ίδια...) και θερμά συγχαρητήρια στη νικήτρια αλλά και σε όλους και όλες που συμμετείχαν, είτε γράφοντας, είτε διαβάζοντας τα κείμενα. 

Είναι το τελευταίο κείμενο για το 2016 και χαίρομαι που είναι αυτό που... είναι. Για πολλούς συνανθρώπους μας αυτή η χρονιά ήταν δύσκολη ή ιδιαίτερη, για κάποιους είχε θετικό πρόσημο και για κάποιους άλλους δυσβάσταχτη... Το παραπάνω κείμενο αλλά και ο τίτλος είναι αφιερωμένο περισσότερο στους τελευταίους. Γιατί καλό θα είναι να θυμόμαστε, πως η ελπίδα κρατάει ασίγαστη την φλόγα μέσα μας μέχρι την τελευταία στιγμή. Μας δίνει δύναμη να σταθούμε όρθιοι, ξεπερνώντας ακόμα και τις μεγαλύτερες δυσκολίες. Ας πιστεύει λοιπόν ο καθένας μας σε ότι τον κρατάει δυνατό... Καλή Χρονιά με Υγεία για όλο τον κόσμο.

Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί που θα 'χει σβήσει το κερί στην καταιγίδα,
Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα...

Η πόλη που έψαχνε το γέλιο της...

  Ήταν από αυτές τις δύσκολες, χειμωνιάτικες μέρες. Το κρύο στους δρόμους ήταν τσουχτερό και ο αέρας λυσσομανούσε, θαρρεις και θα ξερίζωνε τα δέντρα της πόλης.  
Μεγάλες νιφάδες χιονιού έπεφταν ασυνάρτητα πάνω στα αυτοκίνητα και στα σπίτια και ένα λευκό πέπλο άρχιζε να τυλίγει τα πάντα. 

 Πλησίαζαν Χριστούγεννα και σε όλο τον πλανήτη οι ετοιμασίες έδιναν και έπαιρναν. Όχι όμως και σε αυτή την πόλη. Βλέπετε η Αγαπούπολη, αυτό ήταν το όνομα της, είχε εδώ και χρόνια χάσει το γέλιο της. Κανένας από τους κατοίκους της δεν χαμογελούσε. 
 Στα σούπερ μάρκετ, στους δρόμους, στα καφενεία, στα ζαχαροπλαστεία, στα κομμωτήρια, στο ταχυδρομείο και βεβαίως σε όλα τα σπίτια, ήταν όλοι αγέλαστοι και θλιμμένοι. Παιδιά, και μεγάλοι, γέροι και νέοι ήταν τόσο μουρτζούφληδες και θυμωμένοι και αυτός ήταν ο λόγος που κανένας επισκέπτης δεν έρχονταν πιά στην Αγαπούπολη.

 Δεν ήταν έτσι όμως η πόλη. Παλιά, και ειδικά την περίοδο των Χριστουγέννων, όλοι μα όλοι οι κάτοικοι, γιόρταζαν, πρόσφεραν δώρα ο ένας στον άλλο, πλημμύριζαν τους δρόμους τραγουδώντας, αγκάλιαζαν τον διπλανό τους και το κυριότερο, ήταν αγαπημένοι και χαμογελαστοί. 

 Ήταν πριν λίγα χρόνια, ένα φθινοπωρινό απόγευμα, όταν ξαφνικά άνευ ουσιαστικού λόγου και ουσίας, ξέσπασαν ταραχές στην όμορφη πόλη. Ένα ψέμα, μια υπόσχεση που δεν κρατήθηκε και κάποια οικονομικά προβλήματα, έκαναν τους κατοίκους της Αγαπούπολης να μισήσουν ο ένας τον άλλο. 

Κανένας πιά δεν γελούσε και όταν συναντιόντουσαν στον δρόμο, φίλοι, συγγενείς, γνωστοί, που μέχρι εκείνη την στιγμή αντάλλαζαν θερμές αγκαλιές και καλημέρες, γύριζαν απαξιωτικά το κεφάλι τους από την άλλη πλευρά. Θεωρούσαν βλέπετε πως τα πολλά πολλά και οι συναναστροφές δεν έκαναν καλό τόσα χρόνια...

Κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν κάποιους άλλους, τους κλέψανε,τους κοροϊδέψανε και έτσι η μόνη λύση ήταν να προχωρήσει ο καθένας μόνος του.  Αυτό αποφάσισαν σε μιά άτυπη συνέλευση στο Δημαρχείο, αυτό και έπραξαν...

Παρά αυτή την αντίδραση όμως, τα πράγματα στην Αγαπούπολη δεν καλυτέρεψαν. Το αντίθετο. Τα οικονομικά προβλήματα διογκώνονταν, οι κλεψιές και οι κοροϊδίες αυξάνονταν και μέσα σε όλα αυτά, δεν άκουγες πουθενά γέλιο. 
 Απλούστατα γιατί κανένας κάτοικος της πόλης δεν ήταν ευτυχισμένος. Διέκρινες μια θλίψη στα πρόσωπα των ανθρώπων. Τα παιδιά έκλαιγαν, οι γονείς δεν ένιωθαν τις ανάγκες τους και οι μεγαλύτεροι ηλικιωμένοι άνθρωποι, ήταν στο περιθώριο. Η δυστυχία... τύλιξε την μικρή πόλη και όλα έμοιαζαν γκρίζα και σκοτεινά. Ωσπού μια μέρα, έγινε το αναπάντεχο...

Μια μικρούλα, ένα κορίτσι με σοκολατί δέρμα και δυό υπέροχα καταγάλανα μάτια, η Χόουπ (Ελπίδα), τριγυρνούσε στους δρόμους χοροπηδώντας και τραγουδώντας. Μαζί της έσερνε και ένα κουτί και από πίσω της περπατούσαν με γοργό βήμα οι γονείς της. Ήταν ο κύριος και η κυρία Λοβ (Αγάπη). 

 Είχαν ένα μικρό ξύλινο σπιτάκι λίγο έξω από την Αγαπούπολη. Φτωχοί μεν, αλλά τόσο καλόκαρδοι άνθρωποι. Είχαν ουσιαστικά εκδιωχθεί σε εκείνο το σημείο, επειδή δεν άρεσε στους υπόλοιπους κατοίκους της πόλης το χρώμα του δέρματος τους... Αλλά τι κουβαλούσαν μέσα στα κουτιά που σέρνανε? 

 Ο αέρας σταμάτησε και το χιόνι έπεφτε πλέον απαλά. Το τραγούδι της μικρούλας Χόουπ, έκανε πολλούς από τους κατοίκους της Αγαπούπολης να κοιτάξουν μέσα από τα τζάμια των σπιτιών τους για να δουν τι συνέβαινε και κάποιους άλλους να βγουν στην αυλόπορτα τους. 
Αυτό που έβλεπαν, ήταν κάτι που δεν μπορούσε να ειπωθεί με λόγια. Η οικογένεια Λοβ είχε φτιάξει για όλες τις οικογένειες της Αγαπούπολης μικρά ψάθινα δωράκια που είχαν επάνω τους την εξής επιγραφή: "Το μόνο που χρειάζεσαι είναι Αγάπη...". Τα μοιράζανε σε κάθε σπιτικό της πόλης, παρά το τσουχτερό κρύο.

 Οι πιό πολλοί από τους σκληρούς και θυμωμένους ανθρώπους δάκρυσαν. Άλλοι αφησαν ένα βαθύ αναστεναγμό να βγει από μέσα τους. Οι  γυναίκες της Αγαπούπολης βγήκαν στον δρόμο και αγκάλιασαν την μικρή Χόουπ και τους γονείς της. Τα παιδιά έτρεχαν στους δρόμους και γελούσαν με την ψυχή τους.

 Ξαφνικά, λες και κάποιος άναψε τον διακόπτη και η Αγαπούπολη φωτίστηκε με ένα μεγάλο και λαμπερό χαμόγελο.Το γέλιο επέστρεψε στα χείλη των ανθρώπων, οι κακίες και οι μικροπρέπειες εξαφανίστηκαν μονομιάς και όλοι ζήσανε ευτυχισμένοι και αγαπημένοι. Γιατί τελικά αυτό που κατάλαβαν οι κάτοικοι της μικρής και πλέον ευτυχισμένης πόλης, είναι πως το νόημα και ο προορισμός του ανθρώπου, είναι να αγαπήσει και να αγαπηθεί...


Υ.Γ. Καλά Χριστούγεννα για όλους μας...

Γιατί οι γυναίκες γλυκαίνουν τα Χριστούγεννα?

 Δε ξέρω γιατί, δε ξέρω πως, αλλά τα Χριστούγεννα είναι η περίοδος που περιτριγυριζόμαστε από γλυκά. Όλων των ειδών. Του κουταλιού, του ταψιού και πάει λέγοντας. Μέσα σε αυτά, τσουπ, να σου και οι γυναίκες.
 Εεεε γλυκά και γυναίκες έννοια ταυτόσημη. Απορία το΄χω όμως πως τα καταφέρνουν και γλυκαίνουν τα Χριστούγεννα. Τον υπόλοιπο χρόνο στην γκρίνια και με μούτρα μέχρι το πάτωμα και ξαφνικά το μοχθηρό τσιτάχ μεταμορφώνεται σε γλυκιά γατούλα. Πάντα με προυποθέσεις όμως....

Ποιες είναι αυτές? Σκέφτηκα τους λόγους, έστυψα το αντρικό μυαλό μου και κατέληξα...

1) Δώρα, δώρα, δώρα

 Ε ναι είναι η εποχή τους. Αν και για τις γυναίκες όλες οι εποχές έχουν το σχήμα του φιόγκου στο μυαλό τους.
 Δώρα μικρά (ακριβά να είναι και το μέγεθος δεν μετράει-στην μόνη περίπτωση που το μέγεθος δεν μετράει), δώρα μεγάλα και φανταχτερά, ρούχα, εσώρουχα, ταξίδια απ΄ όλα έχει ο μπαξές. 
 Τι και αν έχουμε οικονομική κρίση? Την προσωπική στη σχέση μας να γλιτώσουμε και έχει ο Θεός...

 Αυτή η προσμονή λοιπόν είναι που κάνει το σαρδόνιο χαμόγελο, αισθησιακό μειδίαμα και το θανατηφόρο βλέμμα το μετατρέπει σε λάγνες ματιές. Το νου σας όμως ε. Μη τυχόν και δεν κάνετε δώρο μαντράχαλοι. Γιατί μετά εύκολα έρχονται τα πάνω κάτω και τα αγγελούδια έσονται διαόλια...


2) Γιορτές ίσον πιθανότητα επισημοποίησης της σχέσης

 Έτσι πάει. Βρήκαμε παπά, να θάψουμε δυό-τρεις που λέει και ο θυμόσοφος λαός μας. "Δε μπορεί", σου λέει το πονηρό θηλυκό. "Τώρα τα Χριστούγεννα θα με γνωρίσει στους δικούς του. Ίσως μου κάνει και πρόταση για να αρραβωνιαστούμε ή ακόμα και να παντρευτούμε..." 

 Ντύνεται καλά, βάφεται ακόμη καλύτερα και αναμένει στο διάστημα των εορτών (είναι και πολλές οι ευκαιρίες πανάθεμα τες), να έρθει ο καλός της καβάλα πανω στο άλογο και την Άγια νύχτα των Χριστουγέννων ή της Πρωτοχρονιάς, ή των Φώτων, ή του Αγίου Νικολάου, ή  του Αϊ Γιαννιου (τελευταία ευκαιρία), να σκάσει μύτη με το μονόπετρο και να την κάνει βασίλλισα του. 
 Αν η πρόταση δε γίνει, αναμένουμε το Πάσχα. Και μέχρι τότε αγόραρε μου θα σε έχει στη νηστεία... Αααα, αφού την έχεις μάθει στις εκπλήξεις δε φταίει. Και οκ να συμφωνήσω πως δεν ήξερες. Δεν ρώταγες όμως?


3) Διαγωνισμός ομορφιάς

  Ενώ οι περισσότεροι άντρες γουστάρουμε τα Χριστούγεννα γιατί μας θυμίζουν την παιδική μας ηλικία και επειδή κραιπαλιάζουμε, οι γυναίκες το έχουν πάει ένα βήμα παραπάνω.

  Οι γιορτές είναι μαζί με όλα τα άλλα και ένας διαγωνισμός ματαιοδοξίας, εεεε ομορφιάς ήθελα να πω. Δηλαδή τι παραπάνω έχει η κακάσχημη γειτόνισσα από το μωρό μας το μπαμπάτσικο? Είναι μήπως πιό όμορφη?Ντύνεται καλύτερα? Η μήπως έχει πιό ωραία τακούνια του λόγου της? Όχι δα.

 Γιάυτό και τα κορίτσια μας τα δίνουν όλα. Ανανεώνονται στα κομμωτήρια, δοκιμάζουν όλα τα ρούχα που έχουν στην ντουλάπα τους και ακόμα και όταν κοιμούνται προσέχουν μη σπάσουν κανά νύχι η χαλάσουν το μαλλί. Και οι άντρες οι σκληροί μένουν με την απορία. Με άλλη γυναίκα ξυπνάνε το πρωί, με άλλη κοιμούνται το βράδυ, τρομάζουν να αναγνωρίσουν τa κορίτσια τους, αλλά τι να κάνεις, ας όψεται ο διαγωνισμός κάλλους (ενίοτε και με ένα λάμδα παρακαλώ)...

4) Δε... νιώθω ενοχές

 Παραφράζω το τραγούδι των Μπλε και σκεφτείτε την Θεοδόσία Τσάτσου να το λέει και να χλαπακιάζει γλυκά, γαλοπούλες και  βασιλόπιτες. Ε κάπως έτσι τα μωρά μας, που από την μία θέλουν να κρατήσουν την σιλούετα τους για να δείχνουν λαμπερές στα ρεβεγιόν και από την άλλη να τρώνε τον αγλέορα μιας και το... επιτάσσουν οι ημέρες.
 Σαν δε ντρεπομαστε λέω εγώ. Μου θυμίζει τον Παπά σε μιά ταινία με τον Σωτήρη Μουστάκα που είχε διπλή προσωπικότητα (οποία ομοιότης με την περίπτωση): "Ωωω κεφτεδάκια" λέει ο Πάτερ. "Μααα σήμερα είναι μέρα νηστείας", απαντάει ο Μουστάκας. "Μη σε νοιάζει θα τα βαφτίσω", συνεχίζει ο Πάτερ. "Εεε τι τα βαφτίσατε?" ρωτάει αποσβωλομένος ο Μουστάκας." Φασόλια!!!" λέει ο παπάς και τον αποτελειώνει...

 Περίπτωση τα φαγανά μωρά μας. Ντιπ για ντιπ ντροπή δεν έχουν. Τα φέρνουν όλα στα μέτρα τους και... κατεβάζουν αμάσητα όλα τα καλούδια των γιορτών. Καλά το λεγε η Μαλβίνα: "Απενοχοποιηθείτε μωρά μου..."

Υ.Γ. Τυχόν υπερβολές θέλουν να καταδείξουν τα προβλήματα και τίποτε παραπάνω. Λυπηθείτε με, μέρες που'ναι!χαχα! That's all folks!

Facebook vs blogging...

 Καλησπέρα, καλησπέρα. Μιά πολύ σύντομη κουβέντα που είχα διαδικτυακά με την Πέτρα- http://pistos-petra.blogspot.gr/, της οποία τον τρόπο γραφής και έκφρασης εκτιμώ ιδιαίτερα όλα αυτά τα χρόνια στον χώρο των blogs, με έβαλε σε σκέψεις τις οποίες δεν είχα κάνει πρωτύτερα.
  Ο λόγος ήταν μιά ερώτηση της σε μένα για την συνήθεια αρκετών bloggers (συμπεριλαμβανομένης και της... χάρης μου θα προσθέσω εγώ), να σχολιάζουν πιό συχνά στο facebook παρά στο εκάστοτε blog. Ασυναίσθητα σκέφτηκα δυό-τρία πράγματα τα οποία αναθεώρησα, σκέφτηκα,επεξεργάστηκα και τελικά κατέληξα σε κάποια συμπεράσματα.

 Γράφω σε αυτόν τον χώρο απο το 2009. Γενικότερα γράφω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου... Ξεκίνησα να γράφω γιατί λατρεύω αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας και εξωτερίκευσης των σκέψεων και των συναισθημάτων μου. Αυτό που κατάλαβα με το πέρασμα των χρόνων είναι πως ο χώρος των blogs δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μιά μικρογραφία της κοινωνίας μας. Το blogging σε όλες του τις εκφάνσεις περιέχει όλα εκείνα τα συστατικά που συναντάμε στην καθημερινότητα μας.

 Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται το φαινόμενο της σταδιακής απομάκρυνσης πολλών bloggers απο τον χώρο τους, αυτοθέλητα η μη, είτε λόγω κούρασης είτε λόγω έλλειψης χρόνου ή ακόμα και λόγω μείωσης τους ενδιαφέροντος τους γενικότερα για το blogging.Θεμιτό και δικό τους θέμα.
 Τα περισσότερα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επίσης, με κυριότερο το... αδηφάγο facebook, παίζουν τον ρόλο τους σε αυτό. Αυτό που πιστεύω όμως είναι πως ο καθένας από εμάς κάνει τις επιλογές του και αυτές οι επιλογές κρίνονται, επικρίνονται ή διακρίνονται.

 Είναι επίσης απολύτως ξεκάθαρο στο δικό μου μυαλό, πως αν δεν είχαμε έστω και ελάχιστα το ψώνιο της προβολής μέσα μας δεν θα γράφαμε με όνομα, επώνυμο (έστω και προσωνύμιο) και φωτογραφία αυτά που σκεφτόμαστε δημόσια.
 Θα παίρναμε ένα φύλλο χαρτί, θα πληκτρολογούσαμε πέντε λέξεις στον υπολογιστή και θα διαβάζαμε τα κείμενα μας βυθισμένοι στoν μοναχικό μας κόσμο, απελευθερωμένοι πλήρως και από τον επιπρόσθετο φόβο της δημόσιας έκθεσης. 

 Όχι ότι αυτό δεν γίνεται απο πολλούς, αλλά κατα βάση θεωρώ και πιστεύω πως όσοι και όσες έχουν προσωπικό ιστολόγιο το έχουν γιατί έχουν την ανάγκη, θέλουν, επιθυμούν να ταυτιστούν, να συναναστραφούν και να μεταδώσουν τις απόψεις τους σε άλλους ανθρώπους. Εννοείται πως το ιστολόγιο είναι για αυτούς, πέρα από ένα άρμα επικοινωνίας, μιά έκφραση ελευθερίας και ψυχολογικής ανάτασης.

  Στα πρώτα χρόνια της ενασχόλησης μου με το blog, οι αναγνώστες μου ήταν ελάχιστοι και θεωρώ πως η κύρια υπαιτιότητα για αυτό ήταν η μηδαμινή διαφήμιση του.

 Τον ρόλο αυτό έπαιξε, ευτυχώς για μένα, το facebook και λέω ευτυχώς όχι γιατί με ενδιαφέρει τόσο η ποσότητα αυτών που με διαβάζουν και διαβάζω, όσο η ποιότητα τους. Μέσω του blogging γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους, συνεργάστηκα, γέλασα, συγκινήθηκα, προβληματίστηκα, διαφώνησα και ουσιαστικά επικοινώνησα, κάτι που για μένα είναι το σημαντικότερο πράγμα σε αυτό τον χώρο.

 Πιστεύω λοιπόν, πως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι το λάθος. Ο τρόπος που θα χειριστούμε εμείς αυτό που παράγουμε είναι το σημαντικό. Το blogging δεν πρόκειται να εξαλειφθεί έστω και αν μόνο ένας blogger συνεχίσει να γράφει. Ακόμα και για την πάρτη του. Όσοι βρέθηκαν σε αυτό τον χώρο και δεν είχαν σκοπό την δημιουργική επικοινωνία, είτε τoυς απέβαλλε ο χώρος είτε την έκαναν μόνοι τους με... ελαφρά για "άλλες πολιτείες".

 Συνοψίζοντας τις σκέψεις μου και χωρις να θέλω να σας κουράσω παραπάνω, αυτή η κοινωνία, η κοινωνία μας, χρειάζεται την στήριξη όλων όσων αποτελούν μέρος της. 

 Ο καθένας με τον τρόπο του. Ποιήματα, αστεία κείμενα, πολιτικές απόψεις, προσωπικές εκμυστηρεύσεις, διαδικτυακοί διαγωνισμοί, οδοιπορικά ταξιδίων, χειροποίητες κατασκευές, αθλητισμός, έρωτας και ότιδήποτε άλλο μπορεί να έχει κάποιος στο μυαλό του, είναι ευπρόσδεκτο, αρκεί να είναι αληθινό, έντιμο και όχι επι σκοπού πονηρό η κουτοπόνηρο και κατινίστικο. 
 Όλες οι γνώμες και οι σκέψεις είναι ελεύθερες όπως ορίζει η έννοια του blogging. Αυτή είναι η θέση μου και ευχαριστώ και πάλι την Πέτρα γιατί, έστω και ασυναίσθητα, μου έδωσε την ευκαιρία να την καταθέσω. Σας φιλώ.


Υ.Γ. Και επειδή είναι πρωτομηνιά σας αφιερώνω παρακάτω και μιά κομματάρα.Καλό εορταστικό μήνα να έχουμε!