Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014

Αλλάζω, σημαίνει ζω...

 Είναι τα γεγονότα που μας κάνουν και θέλουμε να αλλάξουμε ή μήπως η εσωτερική ανάγκη για αλλαγή και ανανέωση? Και αν τελικά αποφασίσουμε πως πρέπει να δοκιμάσουμε... πως καταλαβαίνουμε ότι τωρα είναι η στιγμή?
 Πόσο εύκολο είναι να ξεπεράσουμε τον φόβο του αγνώστου και την υποταγή στην συνήθεια και το βόλεμα? Και τελικά, πως ξέρουμε πως η οποιαδήποτε αλλαγή θα έχει θετική επίδραση στην ζωή μας?

 Οι ερωτήσεις σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πολλες και γεννιούνται συνεχώς, αλλά η απάντηση είναι μία δεν αμφισβητείται. Η αλλαγή επιδρά πάντοτε στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση ως φάρμακο στις δύο... ανίατες ασθένειες, την πλήξη και την στασιμότητα. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Το αν η αλλαγή έχει σε όλες τις περιπτώσεις θετικά αποτελέσματα έχει να κάνει με τις καταστάσεις αλλά και τον τρόπο που αυτή επιδιώκεται...

 Αν μπορούσαμε να βάλουμε από την μιά πλευρά τους υπέρμαχους της αλλαγής και από την άλλη τους πολέμιους της, οι πρώτοι θα ήταν συντριπτικά περισσότεροι. Γιατί όμως? Θέλω να πω, είναι δυνατόν να μην θέλουμε να εξελισσόμαστε, να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, να ζήσουμε τα οφέλη του διαφορετικού και να θέλουμε να παραμένουυμε σκλάβοι του συνηθισμένου? 

 Εγώ νομίζω πως όλοι μας θέλουμε να ζούμε καλύτερα. Ας ξεκινήσουμε από αυτό. Αλλά μπορεί κάποιος να τολμήσει να αλλάξει όταν δεν έχει τα κατάλληλα εχέγγυα (ψυχικά, οικονομικά, συναισθηματικά) και όταν η καθημερινότητα του είναι ένας κλοιός που σφίγγει ολοένα και περισσότερο μέρα με την μέρα, ώρα με την ώρα?

 Ξέρω, ξέρω. Όλα είναι θέμα απόφασεων και επιλογών. Είναι αυτό που λέμε ελέυθερη βούληση. Επειδή όμως άγνωσται αι βουλαί... των ανθρώπων, ας θεωρήσουμε πως έχουμε όλοι μας την δύναμη και το σθένος να αλλάξουμε. Πότε ξέρουμε πως έχει φτάσει αυτή η ώρα? Πως θα νιώσουμε έτοιμοι για κάτι τέτοιο? 

 Αν σκεφτούμε ήρεμα και χωρίς βιασύνες, αυτό που πρέπει να παρατηρήσουμε είναι το εξής. Το ρίσκο της δοκιμής τουλάχιστον αξίζει. Και πότε ρισκάρουμε? 

 Όταν κάτι δεν..τσουλάει, όταν κάτι παραμένει σαθρό, στάσιμο,ίδιο, όταν τα αρνητικά είναι περισσότερα από τα θετικά, όταν ζούμε για να εργαζόμαστε και δεν εργαζόμαστε για να ζούμε (ανθρώπινα, ποιοτικά), όταν έχουμε χάσει την έννοια της έκπληξης και του αιφνιδιασμού από τις ζωές μας, όταν ξυπνάμε και ζούμε συνεχώς την μέρα της... μαρμότας, τότε σημαίνει πως έχει έρθει η στιγμή. Τότε παίρνουμε το ρίσκο που έιτε θα μας ανεβάσει στον Όλυμπο, είτε θα μας ρίξει στα Τάρταρα.

 Και κοιτάξτε μην μπερδευτείτε. Στα Τάρταρα πέφτεις αφού έχεις κάνει προσπάθεια να σκαρφαλώσεις, να αναριχηθείς στον Όλυμπο. Αυτό σημαίνει πως τουλάχιστον προσπάθησες. Έπεσες? Ξανασηκώνεσαι. Και ξανα το ίδιο.

 Αυτή άλλωστε είναι η ζωή. Μια συνεχής προσπάθεια αναζήτησης του κάλλιστου. Ένας αγώνας δίχως αύριο που δεν παίρνει αναβολές. Επιβάλλεται να το δοκιμάσουμε αυτό. Ένας ακόμη λόγος είναι πως θα είναι κρίμα για τον εαυτό μας να πούμε έπειτα από χρόνια πως δεν... τολμήσαμε. 

  Αν προσέξουμε γύρω μας υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα ανθρώπων που αποφάσισαν να αλλάξουν και τα κατάφεραν. Και όσοι δεν μπόρεσαν τουλάχιστον προσπάθησαν. Kαι έμαθαν κάτι απο αυτό. Έγιναν σοφότεροι. Έζησαν. Ναι αυτό.  Γιατί έτσι γινόμαστε διαφορετικοί. Έτσι, δίνουμε το δικό μας στίγμα. 
 Ο Μαρκ Τουαίην είχε πει κάποτε: "Εάν βλέπετε πως είστε με το μέρος της πλειοψηφίας, αυτό είναι μια ισχυρή ένδειξη ότι πρέπει ν' αλλάξετε". Δεν είχε άδικο. Γιατί αλλάζω, σημαίνει ζω...

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014

Brazil 2014: Λάμψη και φτώχεια...

 Και να που ξεκινάει το Μουντιάλ. Άλλο ένα Μουντιαλ δηλαδή. Και μάλιστα όχι όπου και όπου, αλλα στην χώρα που... γέννησε το ποδόσφαιρο, τη Βραζιλία. 

Το πραγματικό ποδόσφαιρο, όχι το...μουσαντένιο των Άγγλων με τις γιόμες και τα σκληρά μαρκαρίσματα. 
Αλλά αυτό της μπαλιάς των 40 μέτρων, αυτό της ντρίμπλας, του ξεπετάγματος και της άριστης τεχνικής κατάρτισης.
 Στην χώρα του καφέ και της σάμπα λοιπόν, γίνεται απόψε η έναρξη του Παγκοσμίου κυπέλλου. Τα βλέμματα εκατομμυρίων ανθρώπων, ποδοσφαιρόφιλων και μη, είναι "καρφωμένα" στην χώρα της Λατινικής Αμερικής. 
 Μιας χώρας που, παρά τα όποια προβλήματα υπήρχαν στην οργάνωση και στην διαδικασία των έργων, είναι έτοιμη σύμφωνα με τους υπευθύνους, να φιλοξενήσει χιλιάδες τουρίστες από όλο τον κόσμο και μερικά από τα μεγαλύτερα αστερια του ποδοσφαίρου.

 Το άγαλμα του Χριστού που έχει ανοιχτά τα χέρια στο Ρίο Ντε Τζανέϊρο, δείχνει σα να θέλει να αγκαλιάσει όσους ανθρωπους βρεθούν στην Βραζιλία, αυτές τις μέρες.  Διαφημίσεις, ωραίες γυναίκες, ξενοδοχεία πολλών αστέρων και χρήμα. Πολύ χρήμα.

 Η διοργανώτρια αρχή του Μουντιάλ, η FIFA (παγκόσμια ομοσπονδία ποδοσφαίρου), καθώς και οι μεγάλες εταιρίες που σπονσοράρουν την διοργάνωση, κάνουν τα πάντα για να προωθήσουν το προϊον τους. Και όταν λέμε τα πάντα, εννοούμε τα πάντα...
 Γιατι πέρα από την "βιτρίνα" όλων αυτών που προανέφερα, υπάρχει και μια άλλη Βραζιλία. Η Βραζιλία της φτώχειας και της ανέχειας. Η Βραζιλία της πείνας, των ανήλικων παιδιών που βγαίνουν στην πορνεία, των φαβέλων και της μαφίας. Από την μια τα χρώματα και από την άλλη η απόλυτη μαυρίλα. Το απόλυτο σκοτάδι. 

 Χιλιάδες άνθρωποι, σύμφωνα με έρευνες ανθρωπιστικών οργανώσεων, έχουν εκδιωχθεί από τα παραπήγματα τους στις κατώτερες κοινωνικά περιοχές της πρωτεύουσας και άλλων πόλεων, για να μην φανεί η...γύμνια της χώρας στο εξωτερικο. 
 Δεκάδες ανήλικα παιδιά, όπως βέβαια και γυναίκες καταφεύγουν και θα καταφύγουν αυτές τις μέρες στην πορνεία για να μπορέσουν να βγάλουν τα προς το ζην.  

 Το news.com  αναφέρει πως διεθνείς ομάδες με πρακτικές μαφίας έχουν οργανώσει ένα ολόκληρο δίκτυο παιδικής πορνείας στις πόλεις που θα διεξαχθούν οι αγώνες, ενώ η UNICEF  υποστηρίζει πως τουλάχιστον 250.000 νεαρά κορίτσια αναμένεται να...προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους τουρίστες που θα επισκεφθούν την χωρα.
 Αυτό που πραγματικά εξοργίζει όμως, τους υγιείς σκεπτόμενους ανθρώπους, είναι πως αυτό που συμβαίνει και πρόκειται να συμβεί στην Βραζιλία, έχει την υποστήριξη της κυβέρνησης! Πριν από λίγο διάστημα μάλιστα, μια καμπάνια ωθούσε και τελικά προωθούσε το μήνυμα σε όλον τον κόσμο, πως στην Βραζιλία μπορεί το οποιοδήποτε αρρωστημένο μυαλό να βρει αυτό που ψάχνει... 

 Η συγκεκριμένη διαφήμιση είχε τίτλο "Είμαι χαρούμενη που είμαι πόρνη" και στόχο είχε να υπαραμυνθεί της νόμιμης πορνείας, θεωρώντας την ως κάτι το φυσιολογικό ! Έπειτα από πολλες αντιδράσεις η καμπάνια αποσύρθηκε. Η λογκή τη κυβέρνησης όμως παραμένει ίδια. 

 Στα γήπεδα που χτίστηκαν και ανακατασκευάστηκαν, καθως και στις βοηθητικές εγκαταστάσεις, εργάστηκαν ως επί το πλείστον άνθρωποι που ζουν στις φαβέλες από τις γύρω περιοχές, με μισθούς πείνας και απαράδεκτες συνθήκες εργασίας. Τα ναρκωτικά και ιδιαίτερα το κρακ, κάνουν θραύση στις παραγκουπόλεις και ο κόσμος αναζητά μέσω των ψεύτικων απολαύσεων την έξοδο από την μιζέρια του.

 Συνυπολογίζοντας όλα τα παραπάνω το συμπέρασμα είναι τουλάχιστον αποκρουστικό. Στον βωμό του κέρδους, τσαλαπατώνται ανθρώπινες ψυχές, βιάζονται ανήλικα παιδιά και λεηλατούνται ζωές και συνειδήσεις.

  Ένα, πραγματικά, ιδιαίτερο αθλητικό γεγονός που θα έπρεπε, επί της ουσίας, να ενώνει τους ανθρώπους και να τους γεμίζει χαρά και ελπίδα για ένα καλύτερο άυριο, μέσα από το ιδανικά που προσφέρει ο αθλητισμός, μεταμορφώνεται σε ένα έκτρωμα που σκοπό και στόχο έχει να...φουσκώσει τους τραπεζικούς λογαριασμούς των ηγεμονικών εταιριών διαφήμισης και marketing, αλλά και να ικανοποιήσει το διογκωμένο Εγώ των αχόρταγων τεχνοκρατών και πολιτικών που κάνουν κουμάντο στη παγκόσμια αθλητική, και όχι μόνο, σκηνή. 

  Οι άνθρωποι που αγαπάνε ειλικρινά τον αθλητισμό και τα οφέλη του, είναι οι μοναδικοί που μπορούν να βάλουν stop σε αυτό το παράλογο σκηνικό. 

 Η ομορφιά του απρόβλεπτου, του "ευ αγωνίζεσθαι", της συλλογικής προσπάθειας και του ταλέντου, θα πρέπει να παραμερίσει την φτήνια του εύκολου κέρδους, την βία, την πορνεία και την εκλογίκευση αρρωστημένων καταστάσεων... Καλό Μουντιάλ να έχουμε.

Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

Ντράζεν Πέτροβιτς: Ο πρίγκιπας του Σίμπενικ...

Αέρινος και ταλαντούχος. Οξυδερκής και πονηρός. Θρασύς, πεισματάρης και ονειροπόλος. Μα πάνω απ όλα νικητής... Ο, γεννημένος στο Σίμπενικ της Κροατίας το 1964, Ντράζεν Πέτροβιτς, ήταν η επιτομή της ρήσης του Γάλλου ζωγράφου Ενγκάρ Ντεκάς που είχε πει: "Η τέχνη δεν είναι αυτό που βλέπεις, αλλά αυτό που κάνεις τους άλλους να δουν." 

 Και ναι, όταν ο Ντράζεν έπιανε την πορτοκαλί μπάλα του μπάσκετ στα χέρια του, τα λέϊ απ του έμοιαζαν σαν ζωγραφίες του Πικάσο, τα τρίποντα του σαν στίχοι ποιημάτων του Νερούδα και οι κινήσεις του σαν μαγευτικές μουσικές του Μότσαρτ...

Οι πρώτες... παραστάσεις

 Ο ένας και μοναδικός Ντράζεν Πέτροβιτς, ο κορυφαίος ίσως μπασκετμπολίστας όλων των εποχών στην Ευρώπη μαζί με τον Νίκο Γκάλη, έδειχνε από μικρός ότι θα γίνει... μεγάλος. Γαλουχημένος στην μπασκετομάνα Κροατία της τότε Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, ξεκίνησε τα πρώτα του βήματα στον αθλητισμό από την γενέτειρα του, το Σίμπενικ. Σε ηλικία μόλις 13 ετών ήταν μέλος της παιδικής ομάδας της τοπικής Σιμπένκα. Εκεί ξεδίπλωσε για πρώτη φορά το ταλέντο του σκοράροντας αρκετά συχνά 50 και 60 πόντους, ενώ στην ηλικία 15 ετών ήταν ήδη αναπόσπαστο μέλος της αντρικής ομάδας...

 Το 1982 ήρθε η πρώτη πραγματικά μεγάλη επιτυχία στην καριέρα του, καθώς έφτασε με την Σιμπένκα στο τελικό του Κυπέλλου Κόρατς χάνοντας όμως το κύπελλο από την γαλλική Λιμοζ, κάτι που επαναλήφθηκε και την επόμενη χρονιά με τον ίδιο αντίπαλο!  Το 1983 μάλιστα, ο 18χρονος Πέτροβιτς με δυο εύστοχες βολές έδωσε το πρωτάθλημα Γιουγκοσλαβίας στην ομάδα του, που νίκησε έτσι την Μπόζνα Σαράγεβο, αλλά η Ομοσπονδία την επόμενη κιόλας ημέρα της αφαίρεσε τον τίτλο, επικαλούμενη αντικανονική διαιτησία.

Η καταξίωση...

Μετά το τέλος της στρατιωτικής του θητείας, ο Ντράζεν ακολούθησε τον αδερφό του Αλεξάντερ στην κορυφαία ομάδα της Κροατίας εκείνη την εποχή την Τσιμπόνα Ζάγκρεμπ. 

Στην πρώτη του μόλις σεζόν στον σύλλογο, κερδίζει πρωτάθλημα και κύπελλο Γιουγκοσλαβίας και ακολουθεί η επική του εμφάνιση (σκόραρε 39 πόντους) απέναντι στην Βασίλισσα Ρεάλ Μαδρίτης στον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών του 1984, δημιουργώντας έτσι ντόρο γύρω από το όνομα του. 

 Η κατάκτηση για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά του κυπέλλου πρωταθλητριών, απέναντι στην Ζαλγκίρις Κάουνας, του "θαύματος της φύσης" Άρβιντας Σαμπόνις, έκανε τον Ντράζεν το πιο...hot όνομα στον χώρο του αθλητισμού.

 Επόμενος σταθμός, η βασίλισσα Ρεαλ Μαδρίτης. 1988 και ήδη όλη η Ευρώπη παραμιλάει γα τα κατορθώματα του Μότσαρτ του ευρωπαικού μπάσκετ. Στην πρώτη του χρονιά στην Ισπανία χάνει στις λεπτομέρειες το πρώτάθλημα από την Μπαρτσελόνα, αλλά όχι και το κύπελλο με αντίπαλο πάλι τους μπλαουγκράνα της Βαρκελώνης. 

 Εκεί ο Πέτροβιτς κάνει ένα εκπληκτικό ματς αλλά το χαι λάϊτ της χρονιάς ήταν η κατάκτηση του Κυπέλλου κυπελλούχων με αντίπαλο την ιταλική Καζέρτα του δεινού Βραζιλιάνου σκόρερ Οσκαρ Σμιντ. Σε έναν τελικό που έγινε στο κατάμεστο Στάδιος Ειρήνης και Φιλίας, ο Πέτροβιτς κυριολεκτικά κάνει...όργια στο παρκέ πετυχαίνοντας 62 πόντους (!!!). 

 Η συνολική συγκομιδή του όλα αυτά τα χρόνια σε Τσιμπόνα και Ρεαλ, καταδυκνείουν το μεγαλείο αυτού του τεράστιου αθλητή. 37,7 μέσος όρος πόντων, Μεγάλη ευστοχία σε τρίποντα, πρώτος σε  κερδισμένα φάουλ, πρώτος στς πάσες και σε κλεψίματα στις περισσότερες διοργανώσεις που πηρε μέρος!


H εθνική Γιουγκοσλαβίας...

 Με τα χρώματα της εθνικής ομάδας ο Ντράζεν οργιάζει. Απόλυτος ηγέτης ανάμεσα σε "ιερά τέρατα" της εποχής,όπως ο Ράτζα, ο Ντίβατς, ο Βράνκοβιτς, ο Πάσπαλι, ο Κούκοτς και ο Ζντοβτς, ο Πέτροβιτς είναι αυτός που κρατάει την...μπαγκέτα ενος συνόλου που όμοιο του δεν ξαναείδαν τα γήπεδα του μπάσκετ. 
 Από το 1984 (κατάκτηση μεταλλίου στους Ολυμπιακούς αγώνες του Λος Άντζελες), μέχρι και το 1990 στην τελευταία παράσταση των πλάβι στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Αργεντινης (που ένας πανηγυρισμός ήταν η αιτία να...χαλάσει η φιλία του με τον "αδερφό" του Βλάντε Ντίβατς) ο "γιος του διαβόλου" όπως τον αποκαλούσαν, κατέκτησε τα πάντα!  

Χρυσό μετάλλιο στην Πανεπιστημιάδα του 86', τρίτη θέση στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας το 87', δεύτερη θέση στους Ολυμπιακούς αγώνες του 88', χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του Ζάγκρεμπ το 1989 (καλύτερος παίχτης του τουρνουά) και βέβαια, χρυσό μετάλλιο στο παγκόσμιο του 1990, στο κύκνειο άσμα εκείνης της ανεπανάληπτης ομάδας.

Ένας...Κροάτης στο ΝΒΑ

  Το 1989, ο κορυφαίος, όπως ψηφίστηκε από δημοσιογράφους και αθλητές, Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας, περνάει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού για λογαριασμό των Πορτλαντ Τρειλ Μπλεϊζερς. Ο Πέτροβιτς γίνεται ο πρώτος Κροάτης που συμμετέχει στο πρωτάθλημα του NBA, αλλά η τύχη δεν είναι με το μέρος του. 
 Ο δαιμόνος Κλάιντ Ντρέξλερ και ο Τέρι πόρτερ παίρνουν περισσότερο χρόνο συμμετοχής από τον "Μότσαρτ," που συνεχίζει όμως να δουλεύει σκληρά στις προπονήσεις, όπως έκανε άλλωστε πάντα σε όλη την διάρκεια της καριέρας του.  
 Στην δεύτερη χρονιά στην ομάδα και μόλις στα 26 του χρόνια αποφασίζει πως ήρθε η ώρα να τον μάθουν για τα καλά και οι Αμερικάνοι. Παίρνει χρόνο συμμετοχής και το επόμενο έτος έρχεται η ώρα της ανταμοιβής για τον ταλαντούχο Κροάτη.

Στις 23 Ιανουαριόυ ο Πέτροβιτς γίνεται παίχτης των Νιου Τζέρσευ Νετς.  Αποφασισμένος να μην αφήσει το περιστατικό με το Πόρτλαντ να επαναληφθεί, ανταποκρίνεται άμεσα στον αυξημένο αγωνιστικό του χρόνο (20,5 λεπτά ανά παιχνίδι), μετρώντας ένα μέσο όρο 12,6 πόντων ανά παιχνίδι και 43 συνολικά παιχνίδια με την ομάδα του Νιου Τζέρσευ. Η πρώτη του ολοκληρωμένη περίοδος ήταν πραγματικά φανταστική: χωρίς να έχει χάσει ούτε ένα παιχνίδι, ο "Πέτρο" όπως τον αποκαλούσαν οι Αμερικάνοι, είχε ένα μέσο όρο 20,6 πόντων σε 36,9 λεπτά στο παρκέ, ενώ ήταν και ο κορυφαίος όλων των γκαρντ του NBA σε ποσοστό ευστοχίας εντός πεδιάς (51%).

Kαθιερώθηκε ως ο ηγέτης της ομάδας και ανακυρήχτηκε MVP της. Η επιτυχία του συνοδεύτηκε και με μια άλλη επιτυχία, καθώς οι Νετς σημείωσαν 14 περισσότερες νίκες από την προηγούμενη περίοδο και κατάφεραν να φτάσουν στα πλέι οφ.

 Ο Ντράζεν συνέχισε την ανοδική του πορεία, αύξησε το μέσο όρο πόντων του (22,3) την περίοδο 1992-1993 και επανέλαβε τα εξαιρετικά ποσοστά ευστοχίας σε σουτ τριών πόντων από την προηγούμενη σεζόν (45%), για να ηγηθεί και πάλι όλων των γκαρντ του πρωταθλήματος σε ποσοστό ευστοχίας στα δίποντα (52%). Τα Αμερικανικά μέσα ενημέρωσης τον τίμησαν, επιλέγοντας τον στην τρίτη καλύτερη ομάδα ολόκληρου του πρωταθλήματος εκείνη την περίοδο. 

Το ρέκβιεμ του πρίγκιπα του Σίμπενικ...

Το 1992 στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης, ο Ντράζεν θαμπώνει τον κόσμο με την εθνικη ομάδα της Κροατίας, κατακτώντας την δεύτερη θέση, χάνοντας μόνο από την θρυλική Dream Team του Μάτζικ, του Μπερντ και του Τζόρνταν... Ο ίδιος ο...Θεός του μπάσκετ ειχε δηλώσει: Ήταν ο μόνος παίκτης που με κοίταγε στα μάτια χωρίς να φοβάται"...  Σαν σήμερα, στις 7 Ιουνίου του 1993, ο Ντράζεν Πέτροβιτς επιστρέφει οδικώς από την Πολωνία έπειτα από έναν αγώνα της εθνικής ομάδας. 

 Σύμφωνα με την αναφορά της αστυνομίας του Ίνγκολστατ, εκείνο το απόγευμα, ένα διερχόμενο φορτηγό προσέκρουσε και εισχώρησε στην οδική διαχωριστική νησίδα. Όλα αυτά συνέβησαν καθώς ο οδηγός προσπαθούσε να αποφύγει τη σύγκρουση με ένα ιδιωτικό όχημα στη δική του λωρίδα και έχασε τον έλεγχο του φορτηγού, το οποίο προσέκρουσε στο οδικό διάφραγμα. 
 Δευτερόλεπτα αργότερα, ένα VW Golf, το οποίο μετέφερε τον κοιμισμένο Πέτροβιτς στη θέση του συνοδηγού, προσέκρουσε στο φορτηγό, σκοτώνοντας μόνον αυτόν και αφήνοντας την οδηγό - Κλάρα Ζάλαντζι, μοντέλο από τη Γερμανία, με την οποία ο Πέτροβιτς ήταν ερωτευμένος, με σοβαρούς τραυματισμούς. 

 Το γεγονός έγινε γρήγορα γνωστό και ολόκληρος ο κόσμος του αθλητισμού βυθίστηκε στο πένθος. Ο Μότσαρτ του μπάσκετ, ο πολυαγαπημένος Ντράζεν Πέτροβιτς έχασε την ζωή του άδοξα, στα 29 του μόλις χρόνια... Οι συμπαίκτες του στην εθνικη ομάδα και στους συλλόγους, φίλοι, συγγενείς και εχθροί δεν μπορούσαν να δεχθούν την αλήθεια. 

 Από τότε έως και σήμερα τιμάται την συγκεκριμένη μέρα η μνήμη αυτού του μοναδικού αθλητή και άνθρωπου. Ο "Πέτρο" ήταν η απόλυτη ενσάρκωση της επιτυχίας. Εργασιομάνής, ώς την τελευταία λεπτομέρεια, αγαπούσε το μπασκετ όπως την ζωή του. Το ταλέντο, το πάθος και η μεγαλοσύνη του χαρακτήριζαν κάθε κίνηση του και κάθε λέξη του. Και αν οι Αρχαίοι ποιητές είχαν κάτι να πουν για ανθρώπους όπως ο Ντράζεν, τότε η φράση του Ομήρου είναι η χαρακτηριστικότερη: "Θαύμα ιδέσθαι..."

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

Σωτήρης Μουστάκας: "Η κωμωδία είναι φάρμακο..."

Ταλαντούχος, όσο λίγοι καλλιτέχνες στην χώρα μας. Σίγουρα ο κορυφαίος, μεταπολεμικά, Έλληνας ηθοποιός. Γιατί ο Κύπριος Σωτήρης Μουστάκας ήταν ένας αυθεντικός Έλληνας της Μεγαλονήσου. Άσσος στις μεταμφιέσεις, ατακαδόρος, με έντονο το στοιχείο του αυτοσαρκασμού και της σάτιρας, μεγαλούργησε στα θέατρα της χώρας αλλά και στην μικρή οθόνη για παραπάνω από 40 χρόνια...

Εφυγε από την ζωή σαν σήμερα, στις 4 Ιουνίου του 2007, αλλά οι ταινίες του, οι ρόλοι του, οι θεατρικές παραστάσεις στις οποίες πρωταγωνίστησε και κυρίως η σοβαρότητα και η ευγένεια που εξέπεμπε ως άνθρωπος, μένουν ως παρακαταθήκη σε μια χώρα που χάνει την φυσιογνωμία της...

  • "Η ηθοποιία είναι σαν ένα απάτητο κι ανεξερεύνητο βουνό. Σκαρφαλώνεις με κόπο, φτάνεις στην κορυφή και βλέπεις ότι υπάρχει κι άλλη κορυφή, κι ύστερα κι άλλη. Όταν πεις έφτασα, το έχεις χάσει το παιχνίδι"
  • "Νιώθω τριάντα χρονών. Κι αυτό βοηθάει το θέατρο. Γιατί στο θέατρο πρέπει να υπάρχει μια παιδικότητα. Aυτό που κάνουμε είναι ένα παιχνίδι. Πώς όταν είμαστε μικρά θέλουμε να βάζουμε μάσκες, να μεταμφιεζόμαστε, να κάνουμε διάφορα;"
  • "Εργάζομαι ως ηθοποιός πάνω από σαράντα χρόνια, αλλά ποτέ δεν τα υπολόγισα, όπως κάνουν ορισμένοι που γιορτάζουν τα είκοσί τους χρόνια κτλ. Για μένα πέρασαν χωρίς καν να το καταλάβω".
  • "Προτιμώ την κωμωδία. Η κωμωδία είναι φάρμακο".
  • "Είμαι αληθινός σ' αυτό που κάνω, χωρίς ψεύτικα τερτίπια, χωρίς χυδαιότητες και αυτό το νιώθει ο κόσμος. Για μένα το θέατρο είναι χαρά, κατάθεση ψυχής".

Αναγνώστες

Page translation