Κομανέτσι: Αγγίζοντας την τελειότητα...

  12 Νοεμβρίου 1961. Ονέστι. Ρουμανία. Η Στεφανία-Αλεξαντρίνα φέρνει στον κόσμο ένα υγιέστατο μωρό που έμελλε να μείνει στην ιστορία ως το κορίτσι θαύμα στην ιστορία του αθλητισμού... Η Νάντια Κομανέτσι (το όνομα Νάντια συμβολίζει την ελπίδα...) ήταν το πρώτο από τα δύο παιδιά της οικογένειας, καθώς αργότερα γεννήθηκε και ο αδερφός της Άντριαν. Ο πατέρας της Γκεόργκι, ήταν υπάλληλος σε μια εταιρία και τα προς το ζην έβγαιναν δύσκολα...
Η κλίση στον αθλητισμό
 Η μικρή Νάντια  όμως έδειχνε από μικρή πως είχε αστέρι...  Η ενέργεια που είχε μέσα της, παρά το γεγονός πως ήταν μικροκαμωμένη, έπρεπε κάπου να διοχετευτεί. Άρχισε την ενασχόληση με τη γυμναστική στα 6 της χρόνια, ενώ μόλις στα 7 της, μπήκε στη σχολή γυμναστικής του Μπέλα Κάρολι που ιδρύθηκε στο Ονέστι. Ο Κάρολι ήταν εξέχουσα προσωπικότητα του αθλητισμού της χώρας και έτσι η μικρή αλλά ταλαντούχα Νάντια βρήκε τον μέντορα της. Μέσα από σκληρή προπόνηση,  τα πρώτα αποτελέσματα άρχισαν να έρχονται.
 Στο πρώτο της Εθνικό πρωτάθλημα το 1969 τερμάτισε στη 13η θέση. Την επόμενη χρονιά όμως τερμάτισε πρώτη, κάτι που την καθιστούσε τη νεαρότερη αθλήτρια που κατάφερνε κάτι τέτοιο...   Η πρώτη της διεθνής επιτυχία ήρθε στα 13 της χρόνια, όπου και κέρδισε το χρυσό μετάλλιο σε όλα τα αθλήματα εκτός από τις ασκήσεις εδάφους, όπου κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο, στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που διεξήχθη στο Σκίεν της Νορβηγίας.
 Πλέον η μικρή Νάντια άρχισε να τραβάει επάνω της τα φλας της δημοσιότητας... 
Το απόλυτο 10άρι
  Το 1976 λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ η Κομανέτσι παίρνει το πρώτο 10άρι (τέλεια εκτέλεση της άσκησης) σε αγώνες που γίνονται στη Νέα Υόρκη και όλοι αναμένουν τους αγώνες στον Καναδά... Εκεί ολόκληρη η υφήλιος παρακολουθεί την μικροσκοπική αθλήτρια της Ρουμανίας να εκτελεί τις ασκήσεις  στο έδαφος, στις παράλληλες μπάρες και στην δοκό ισορροπίας με τέτοια άνεση και χάρη και το πρώτο 10άρι στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων είναι γεγονός.
 Η Κομανέτσι είναι το αδιαμφισβήτητο αστέρι των αγώνων. Την ίδια χρονιά βραβεύεται ως «Αθλήτρια της Χρονιάς» από το Ασσοσιέιτετ Πρες, αλλά παίρνει και τον τίτλο του «Ήρωα της Σοσιαλιστικής Εργασίας», βραβείο που θέσπισε ο δικτάτορας Νικολάι Τσαουσέσκου, όντας η μικρότερη σε ηλικία που κατάφερε κάτι τέτοιο...
 Σταρ αλλά και χαμηλών τόνων   

Η χαρισματική αθλήτρια είχε ξεφύγει πλέον από τα στενά όρια του δικτατορικού καθεστώτος που επικρατούσε στην Ρουμανία. Τα χρήματα που έβγαζε από διαφημίσεις και αγώνες ήταν αρκετά για να ζήσει και η οικογένεια της και μοναδικός στόχος της ήταν να παραμένει στην κορυφή. Μέσα σε όλο αυτό τον πανζουρλισμό, η νεαρή ακόμη Νάντια, κατάφερνε να παραμείνει αυθεντική όπως ήταν στα πρώτα δύσκολα χρόνια της σταδιοδρομίας της.

  Το 1977 στους Πανευρωπαϊκούς Αγώνες της Πράγας καταφέρνει να πάρει άλλα δύο χρυσά, ενώ στην Κοπεγχάγη δύο χρόνια αργότερα κατακτάει άλλα τρία αγωνιζόμενη στο έδαφος, στην δοκό ισορροπίας και στους ασύμμετρους ζυγούς. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας το 1980 κατακτάει συνολικά πέντε μετάλλια, τρία χρυσά και δύο ασημένια με τα χρώματα της αγαπημένης της Ρουμανίας...
 Συγκλονιστική στιγμή των αγώνων όταν οι Ρώσοι θεατές της φώναζαν «πέσε, πέσε» αδυνατώντας να παραδεχτούν πως ένα κορίτσι από την Ρουμανία κατατρόπωσε τις Ρωσίδες αθλήτριες...      Πλέον η Νάντια γευότανε το νέκταρ της επιτυχίας... Όλα έδειχναν ρόδινα... Η μήπως όχι? Το νόμισμα σε αυτές τις περιπτώσεις έχει πάντοτε δύο όψεις...
Η άσχημη πλευρά της επιτυχίας
 Η Κομανέτσι ήταν εθνικό κεφάλαιο για τη Ρουμανία, αλλά και το καθεστώς των Τσαουσέσκου.  Η ιστορία που έμεινε χαραγμένη στο μυαλό όσων παρακολούθησαν την πορεία της ήταν με τον  Νίκου Τσαουσέσκου, γιό του Ρουμάνου δικτάτορα. Λέγεται ότι ο Νίκου, όχι μόνο τη θαύμαζε, αλλά την έκανε ερωμένη του. Και τη βασάνιζε...
 Μετά το τέλος της αθλητικής της καριέρας  το 1981 ότι γράφονταν για αυτήν ήταν αντικρουόμενο... Το 1989 λίγο πριν τη πτώση του καθεστώτος, ένας παντρεμένος οικοδόμος, ο Κονσταντίν Παναίτ τη βοήθησε να διαφύγει στο εξωτερικό. Η εικόνα της Κομανέτσι είχε αλλάξει. Με έντονο μακιγιάζ και διχτυωτά καλσόν δεν θύμιζε σε τίποτα το γλυκό κορίτσι που είχε μάθει όλος ο κόσμος. Η ίδια δικαιολογήθηκε αργότερα ότι ήταν απλά φοβισμένη κι ο φόβος της έβγαζε επιθετικότητα...
Παντοτινή λάμψη
 Σήμερα η Νάντια Κομανέτσι είναι μια γοητευτική κυρία, παντρεμένη με τον Αμερικανό πρώην Ολυμπιονίκη Μπατ Κόνερ και διατηρούν μια σχολή γυμναστικής στην Οκλαχόμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Το σημαντικό στην πορεία του «χρυσού» κοριτσιού ως σήμερα είναι πως η λάμψη της παραμένει αναλλοίωτη στον χρόνο.
 Η Κομανέτσι παραμένει πρότυπο για τα νέα κορίτσια που θέλουν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό και ακόμα και τώρα βλέποντας την κάποιος, μπορεί να διακρίνει στο χαμόγελο και στο βλέμμα της, εκείνο το φοβισμένο αλλά τόσο γλυκό κορίτσι που άφησε άφωνο τον κόσμο με το μοναδικό της ταλέντο...

Λογοτεχνικό Σάββατο: Η Απουσία...

Μόλις σε άφησα,
έρχεσαι μαζί μου, κρυστάλλινη
ή τρεμάμενη,
ή ανήσυχη, πληγωμένη από μένα
ή ξέχειλη από έρωτα,
καθώς τα μάτια σου
σφαλίζονται πάνω στο δώρο της ζωής
που αδιάκοπα σου αφήνω.

Αγάπη μου,
συναντηθήκαμε
διψασμένοι και
ήπιαμε όλο το νερό και το αίμα,
βρεθήκαμε
πεινασμένοι
και δαγκωθήκαμε
όπως δαγκώνει η φωτιά,
αφήνοντας πάνω μας πληγές.

Αλλά περίμενέ με,

φύλαξέ μου τη γλύκα σου.

Εγώ θα σου δώσω
κι ένα τριαντάφυλλο.


Πάμπλο Νερούντα

Έχει και άλλον έξυπνο η μάνα σας?

  Ε δεν γίνεται. Οι τύποι είναι άπαιχτοι... Δύο ονόματα θα σας πω και μετά θα σας εξηγήσω αναλυτικά τι εννοώ. Στρος Καν και Τσόου Καμ Γουάχ. Ο ένας αφεντικό του ΔΝΤ. Ο άλλος εξορκιστής λέει από το Χονγκ Κονγκ. Τι είπατε? Τι κοινό έχουν οι δυο τους? Ε λοιπόν και τα δύο παλικάρια εκτός από την ίδια ηλικία (62 ετών και οι δύο) είναι και μπήχτουλες. Τόσο μπήχτουλες που ακόμη και αν δεν τους... κάθεται κάποια έρμη χριστιανή αυτοί πρέπει να... μπήξουν.
 Απόπειρα βιασμού (εγώ λέω κανονικός βιασμός μάλλον...) καμαριέρας για τον άνθρωπο που μας σφίγγει το ζωνάρι και αφήνει λυτό το δικό του... Τρομάρα του... Ο κύριος Ντομινικ Στρος Καν λοιπόν την έπεσε σε μια καμαριέρα... Η κοπέλα δεν ήθελε, ο Ντομινίκ ήθελε και τελικά ετσιθελικά της τον... ακούμπησε.
 Επειδή η Αμερική όμως παρά τα εκατοντάδες στραβά της έχει και μερικά καλά και δεν είναι Βαλκάνια  όπως εδώ, οι χειροπέδες αντικατέστησαν το πανάκριβο ρολόι του Γαλλόεβραίου δικηγόρου και μπορώ να πω ότι του πάνε φίνα... Όταν μάγκα μου εκμεταλλεύεσαι με τέτοιο τρόπο και για τέτοιο σκοπό την θέση σου είναι τουλάχιστον αποτροπιαστικό...
 Δεύτερη περίπτωση.  Ο εξορκιστής από το Χονγκ Κονγκ  Καμ Γουάχ είναι πιο ιδιαίτερη περίπτωση. Έταξε λέει σε μια κοπέλα πως αν κάνει σεξ μαζί του θα φύγουν τα φαντάσματα που την κυνηγούν. Αν αφήσουμε στην άκρη την  18χρονη κοπέλα που σκέφτηκε τουλάχιστον χαζά  μέσα στην εικονική της πραγματικότητα (γιατί περί τέτοιας πρόκειται όταν νομίζεις πως σε κυνηγάνε φαντάσματα...), ο τύπος, που σκαρφίστηκε και ολόκληρο τελετουργικό για να πηδήξει, είναι ανεκδιήγητος. Και τις τρεις φορές που συνευρέθηκε  ερωτικά με την νεαρή γυναίκα, χρησιμοποίησε μαντζούνια, ζωγράφισε κάτι περίεργα σύμβολα και αυτό που ήθελε το έκανε...
  Και αναρωτιέμαι εγώ. Ρε πάτε καλά? Το παίζετε εξυπνόπουλοι? Μήπως έχεις και άλλους έξυπνους η μάνα σας? Ρε σεις αυτά δεν τα κάνουν οι άντρες... Οι πραγματικοί άντρες είναι ξεκάθαροι. Κοφτοί αλλά ξεκάθαροι.
 Προφανώς η λέξη σεβασμός, αξιοπρέπεια δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο των δύο κυρίων.  Το σημαντικό πάντως (δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε) είναι πως πρόκειται για ανθρώπους μεγάλους ηλικιακά που ασχολούνται και οι δύο με «σοβαρά» πράγματα. Ο ένας οικονομολόγος, δικηγόρος  και αφεντικό του Διεθνούς Νομισματικού  Ταμείου και ο άλλος παλιός κληρικός (με πολλούς ανθρώπους να μιλάνε με τα καλύτερα λόγια για το έργο που έχει κάνει στην περιοχή του...), που θεωρητικά τουλάχιστον βοηθάει ανθρώπους να ξεπεράσουν τις ψυχολογικές τους δυσκολίες... Σα δε ντρέπεστε λέω εγώ... Σάτυροι...

Κρισναμούρτι: «Περί Αγάπης ο λόγος...»

«Δεν αγαπιόμαστε γιατί δεν γνωρίζουμε πως να αγαπήσουμε. Τι είναι η αγάπη? Η λέξη είναι τόσο πολύ φορτωμένη και διεφθαρμένη που αποφεύγω να την χρησιμοποιώ. Όλοι μιλάνε για αγάπη-κάθε περιοδικό και εφημερίδα και κάθε ιεραπόστολος μιλούν συνεχώς για αγάπη. Αγαπώ την πατρίδα μου, αγαπώ τον βασιλιά, αγαπώ κάποιο βιβλίο, αγαπώ το βουνό, αγαπώ την απόλαυση, αγαπώ την γυναίκα μου, αγαπώ τον θεό. Είναι η αγάπη μια ιδέα? Αν όντως είναι, τότε μπορεί να καλλιεργηθεί,  να τραφεί, να περιβληθεί με στοργή, να επιβληθεί, να αλλάξει κατά το δοκούν?.»

«Επειδή δεν μπορούμε να λύσουμε αυτό το ανθρώπινο ζήτημα καταφεύγουμε σε αφαιρέσεις. Η αγάπη μπορεί να είναι η υστάτη λύση σε όλες τις δυσκολίες του ανθρώπου, τα προβλήματα και τις επώδυνες προσπάθειες, όποτε πως θα βρούμε τι είναι η αγάπη? Απλώς ορίζοντας την? Η εκκλησία την όρισε με τον ένα τρόπο, η κοινωνία με άλλο τρόπο και υπάρχουν ένα σορό αποκλίσεις και διαστρεβλώσεις. Λατρεύουμε κάποιον, κοιμόμαστε με κάποιον, η ανταλλαγή συναισθημάτων, η συντροφικότητα- είναι αυτό που λέμε αγάπη?»

«Μπορεί η αγάπη να χωρίσει στην ιερή και την ανίερη, την ανθρωπινή και την θεϊκή, η απλά υπάρχει μονό μια αγάπη? Είναι η αγάπη ένα πράγμα και όχι πολλά πράγματα? Αν πούμε "σε αγαπώ" αυτό αποκλείει την αγάπη για κάποιον άλλον? Είναι η αγάπη προσωπική η μη προσωπική? Ηθική η ανήθικη? Οικογενειακή η μη οικογενειακή? Αν αγαπάς την ανθρωπότητα αγαπάς και τον καθένα ξεχωριστά? Είναι η αγάπη συναίσθημα? Είναι η αγάπη αίσθημα? Είναι η αγάπη απόλαυση και επιθυμία? Όλες αυτές οι ερωτήσεις δείχνουν, έτσι δεν είναι, ότι έχουμε ιδέες για την αγάπη, ιδέες για το τι πρέπει να είναι και τι δεν πρέπει να είναι η αγάπη, έναν κανόνα η κώδικα που έχει δημιουργήσει η κοινωνία στην όποια ζούμε.»
  
«Τώρα πως θα βρω τι είναι αυτή η φλόγα που λέμε αγάπη? Όχι πως να βρούμε έναν τρόπο να την εκφράσουμε διαφορετικά αλλά να βρούμε την σημασία της. Πρώτα θα απορρίψω ότι έχουν πει η εκκλησία, η κοινωνία, οι φίλοι και οι γονείς μου, κάθε βιβλίο και άνθρωπος διότι θέλω να βρω μόνος μου τι είναι η αγάπη. Έδω είναι ένα τεράστιο πρόβλημα που εμπεριέχει όλη την ανθρωπότητα, υπάρχουν χιλιάδες τρόποι να την ορίσεις και εγώ έχω φυλακιστεί σε κάποιον τρόπο να την ορίζω. Για αυτό τον λόγο δεν πρέπει να διώξω όλες τις τάσεις και τις προκαταλήψεις μου? Είμαι μπερδεμένος, διαλυμένος από τις δίκες μου επιθυμίες όποτε λέω στον εαυτό μου "πρώτα καθάρισε το δικό σου μπέρδεμα. Ίσως να μπορέσουμε να δούμε τι είναι αγάπη καταλαβαίνοντας τι δεν είναι.»

«Το να ανήκεις σε κάποιον, το να σε φροντίζει κάποιος και να εξαρτάσαι από αυτόν-σε όλο αυτό πρέπει να υπάρχει πάντα άγχος, φόβος, ζήλεια, ένοχη, και όσο υπάρχει φόβος δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη. Ένα μυαλό γεμάτο πικρές δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι αγάπη. Η αισθηματικότητα και συναισθηματικότητα δεν έχουν καμία σχέση με την αγάπη. Έτσι, η αγάπη δεν έχει σχέση με την επιθυμία και την απόλαυση.»

«Η αγάπη δεν είναι προϊόν της σκέψης, η όποια με την σειράς της δεν περιορίζεται και δεσμεύεται από την ζήλεια, γιατί η ζήλεια είναι το παρελθόν. Η αγάπη είναι το τώρα, το παρόν. Δεν είναι το "θα αγαπήσω" ούτε το "αγάπησα". Όταν αγαπάς δεν πρόκειται να ακολουθούσης κανέναν. Η αγάπη δεν υπακούει. Όταν αγαπάς δεν υπάρχει ούτε σεβασμός ούτε ασέβεια. Δεν γνωρίζετε τι θα πει να αγαπάς αληθινά κάποιον? Να αγαπάς χωρίς μισός, χωρίς ζήλεια, χωρίς θυμό, χωρίς να θέλετε να επηρεάσετε το τι σκέφτεται η τι κάνει ο άλλος, χωρίς να καταδικάζετε, χωρίς να συγκρίνετε? Όταν υπάρχει αγάπη υπάρχει σύγκριση? Όταν αγαπάτε κάποιον με όλη σας την κάρδια, με όλο σας τον νου, με όλο σας το σώμα, με όλη σας την ύπαρξη, υπάρχει σύγκριση? Όταν αφήνεσαι ολοκληρωτικά στην αγάπη δεν υπάρχει ο άλλος.» 

«Αλλά αν θέλετε ακόμα να βρείτε (τι είναι η αγάπη), θα δείτε ότι δεν είναι φόβος, η εξάρτηση,  η ζήλεια, η κτητικότατα, η υπευθυνότητα και το χρέος, η αυτολύπηση, η αγωνιά του να μην αγαπηθείς. Λοιπόν, αφού τα διώξετε όλα αυτά, όχι με την βία, αλλά ξεπλένοντας τα όπως η βροχή ξεπλένει την σκόνη πολλών ήμερων από ένα φύλλο, τότε ίσως βρείτε αυτό το περίεργο λουλούδι που ο άνθρωπος αναζητά τόσο πολύ. Θα σας υπαγορέψει κάποια εξουσία, κάποια μέθοδος, κάποιο σύστημα πως να αγαπάτε? Αν κάποιος σας πει πως να αγαπάτε τότε αυτό δεν είναι αγάπη. Γίνεται να πείτε "θα εξασκήσω την αγάπη. Θα κάτσω κάτω και θα το σκεφτώ μέρα με την ήμερα. Θα εξασκήσω τον εαυτό μου να είναι καλός και ευγενικός και θα τον πιέσω να δίνει προσοχή στους άλλους?»

«Η αγάπη είναι κάτι νέο, φρέσκο, ζωντανό. Δεν έχει χτες ούτε και αύριο. Είναι περά από το μαρτύριο της σκέψης. Μονό το αθώο μυαλό μπορεί να καταλάβει τι είναι η αγάπη, και το αθώο μυαλό μπορεί να ζήσει σε έναν κόσμο που δεν είναι αθώος. Το να βρεις αυτό το καταπληκτικό πράγμα που ο άνθρωπος αναζητά αιωνία μέσα από την θυσία, μέσω της λατρείας, μέσω των σχέσεων, μέσω του σεξ, μέσω κάθε μορφής απόλαυσης και πόνου, είναι δυνατό μονό όταν η σκέψη κατανοήσει τον εαυτό της και  φτάσει στο τέλος της. Τότε η αγάπη δεν έχει αντίθετο, τότε η αγάπη δεν έχει σύγκρουση.»

 
* Ο Τζίντου Κρισναμούρτι γεννήθηκε στο χωριό Μαντάναπαλι της Ινδίας, στις 12 Μαΐου του 1895.  Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους φιλόσοφους-διδασκάλους στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Απεβίωσε στις 17 Φεβρουαρίου 1986 στο Οχάιο της Καλιφόρνιας. Τα τελευταία έτη της ζωής του επέτρεψε να ηχογραφούν και να μαγνητοσκοπούν τις ομιλίες του, έτσι ώστε μετά το θάνατό του να μπορεί οποιοσδήποτε να έρχεται σε άμεση επαφή με όσα είπε και να μη χρειάζεται ενδιάμεσους ερμηνευτές ή σχολιαστές...

ΝΑΜΑ ~ Να διώξω τα σύννεφα

"Όταν αποφεύγεις τις μακρινές σκέψεις, τότε δε μπορείς να αποφύγεις τις κοντινές στενοχώριες."

Πιάσε το χέρι μου...

  Ξέρω πως τα λόγια μερικές φορές δεν φτάνουν... Ξέρω πως όταν όλοι χρειαζόμαστε κάποιον δίπλα μας τον θέλουμε με «σάρκα και οστά»... Θέλουμε να μας αγκαλιάσει, να μας πει δυο κουβέντες...  Όχι γιατί τα προβλήματα μας θα λυθούν μονομιάς... Όχι γιατί αυτά που μας κυνηγάνε θα σταματήσουν να το κάνουν...
  Η ψυχολογία μας... Αυτή είναι που χρειάζεται τόνωση εκείνη την στιγμή... Όταν νιώθουμε τον κόσμο μας να «γκρεμίζεται»,, όταν οι δύσκολες καταστάσεις σε κάνουν να έχεις ένα κόμπο στο λαιμό κι αυτό που θες να βγάλεις από μέσα σου σταματάει στα χείλη σου... τότε χρειάζεσαι ένα χέρι να σου ακουμπήσει τον ώμο... Να σου απλώσει το χέρι... Η επαφή... Η σκέψη πως κάποιος νοιάζεται για εμάς. Ξέρω... Είναι δύσκολο. Πολύ.  Όταν είσαι χαμένος στις σκέψεις σου, νιώθεις πως θα σκάσεις... νιώθεις πως κουβαλάς τον δικό σου σταυρό του μαρτυρίου... Αναρωτιέσαι αν αξίζει αυτό σε σένα, αναρωτιέσαι αν αξίζει πραγματικά να συνεχίσεις να προσπαθείς... Γεμίζει το μυαλό σου από υπαρξιακά ερωτήματα. Μπερδεύεσαι, υποθέτεις, «πέφτεις» ψυχολογικά...
  Που θα πάει αυτό το πράγμα? Πόσο πια? Πόσο να αντέξω? Όταν δίνεις και δεν παίρνεις... Όταν γίνεσαι έρμαιο στις διαθέσεις ανθρώπων που σε φορτώνουν με τα δικά τους προβλήματα λες και εσύ είσαι από σίδερο και τα αντέχεις όλα... όταν δε σε καταλαβαίνουν,  όταν τα προβλήματα, οικονομικά, συναισθηματικά, υγείας πληθαίνουν... τότε φτάνεις στο σημείο μηδέν.

   Η όχι? Κοίτα καλύτερα. Δες. Όχι όπως συνηθίζουμε. Με «τα μάτια της ψυχής» κοίτα. Είμαι εδώ. Σε σκέφτομαι. Γίνομαι ένα με σένα. Στεναχωριέμαι. Αξίζεις πολλά. Μπορεί να μην το λένε συχνά αλλά να το ξέρεις αξίζεις... Και όχι μόνο επειδή στο λέω εγώ... Τα χαρακτηριστικά σου είναι τέτοια... Άνθρωπος που αντέχει τόσα πολλά... Που νοιάζεται για τους άλλους... Στο τέλος πάντα αυτό μένει. Ο χαρακτήρας. Αυτός είναι που θα μας χαρίσει μια ζωή γεμάτη αξιοπρέπεια και αγάπη. Ξέρεις εσύ. Όχι από την ψεύτικη αγάπη. Από την άλλη την αυθεντική. Οι πραγματικά  διαφορετικοί άνθρωποι είναι αυτοί που μπαίνουμε στο μυαλό μας χωρίς να χρειαστεί να το αλλάξουμε.
  Γι’αυτό σου λέω. Στύλωσε τα πόδια σου. Και πολέμησε. Δυστυχώς έτσι είναι η ζωή μας πλέον. Ένας καθημερινός πόλεμος. Ευτυχώς όμως που υπάρχουν άνθρωποι όπως εσύ. Πραγματικοί, ειλικρινείς, τρυφεροί, μοναδικοί. Κάνε ασπίδα τον χαρακτήρα σου στις δυσκολίες. Εγώ σου είπα. Θα είμαι εδώ. Δεν σε αφήνω. Όπως δεν το έκανες εσύ... Πιάσε το χέρι μου και μην φοβάσαι τίποτα...

Υ.Γ. Το κείμενο είναι αφιερωμένο σε μια φίλη... Η μάλλον σε κάτι παραπάνω από φίλη... Σε έναν δικό μου άνθρωπο...