Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Αχ αυτά τα... μίνια



Η ιστορία των μίνι φορεμάτων είναι πολύ παλιά. Αρχαία μη σας πω. Κάποιοι υποστηρίζουν πως μίνι φούστες υπήρχαν και στη εποχή του Περικλή. Η πραγματική καταγραφή του φαινομένου που άλλαξε τον τρόπο που ντύνονταν οι γυναίκες και αντιστοίχως τον τρόπου που οι άντρες τις... έγδυναν αρχίζει στην δεκαετία του 20’.
Η «νέα γυναίκα» των '20s, χόρευε τσάρλεστον, κάπνιζε, έκοβε τα μαλλιά της κοντά, βαφόταν και μαζί με όλα αυτά ήρθε η στιγμή που πέταξε από πάνω της τον στενό κορσέ, φορώντας τα κοντά ασύμμετρα φορέματα που όλοι μας έχουμε δει στις παλιές ταινίες του βωβού κινηματογράφου.
Στη συνέχεια ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ευνόησε την άνοδο των μίνι, λόγω της οικονομίας που έπρεπε να γίνει σε όλα τα επίπεδα (άρα και στο ύφασμα), ενώ και στην βιομηχανία του θεάματος άρχισε να μπαίνει σιγά σιγά η ιδέα της... πρόκλησης, άρα και των κοντών φορεμάτων.
Στην
δεκαετία του 50’ η μίνι φούστα αντιμετώπισε τον πρώτο (πραγματικά) μεγάλο της αντίπαλο, που δεν ήταν άλλος από την ζαρτιέρα. Και αυτό γιατί για να μπορέσει η μίνι φούστα να γίνει πιο κοντή έπρεπε να φύγει η κατά τα άλλα κραταιά ζαρτιέρα. Κανένα πρόβλημα όμως και εκεί. Φρόντισε για αυτό η υφαντουργία Γκλεν Ρέϊβεν του Άλεν Γκραντ με την επινόηση του θρυλικού καλσόν.
Στα sixties και συγκεκριμένα στα έτη 1963-1964, ο Γάλλος σχεδιαστής Αντρέ Κουρέζ παρουσίασε την πρώτη σύγχρονη μίνι φούστα., που το στρίφωμα της έφτανε
(άκουσον άκουσον) δέκα πόντους πάνω από το γόνατο. Σημαντικοί σχεδιαστές μίνι φορεμάτων εκείνη την εποχή ήταν και οι Μαίρη Κουάντ  και Πιέρ Καρντέν. Μάλιστα η Κουάντ λάνσαρε μια πολύ κοντή μίνι φούστα πυο έφτανε στο ύψος του μηρού. Η συγκεκριμένη μίνι φούστα μάλιστα έγινε το απόλυτο must των νεαρών κυριών του Λονδίνου.  Τα μοντέλα Τουίγκι, Τζιν Σρίμπτον, η πρώτη κυρία της Αμερικής Τζάκι Κένεντι, οι θρυλικές φεμινίστριες Ζερμέν Γκριρ και Γκλόρια Στάινεμ, και πολλές σταρ του κινηματογράφου, όπως η Ούρσουλα Άντρες.. προώθησαν με τον δικό τους τρόπο τα μίνι.


Οι τρείς δεκαετίες που ακολούθησαν επιβεβαίωσαν το... ήδη επιβεβαιωμένο. Οι μίνι φούστες ήταν πλέον το φετίχ των αντρών και η... απελευθέρωση των γυναικών. Η δεκαετία του 70’ ήρθε να ολοκληρώσει ότι άφησαν ανολοκλήρωτο οι προηγούμενοι σχεδιαστές. Στην Αγγλία η Βίβιεν Γουέστγουντ και Μάλκολμ ΜακΛάρεν κατασκεύασαν την πρώτη μίνι φούστα από PVC . Η δεκαετία του 80’, ήταν η δεκαετία της αεροβικής γυμναστικής (ακόμα μού έχει μείνει ανεξίτηλη η εικόνα της αείμνηστης  Φάρα Φόσσετ σε διάφορες επιδείξεις με εφαρμοστό κολάν), του αθλητισμού και του υγιούς σώματος γενικότερα, άρα τα ωραία καλλωπισμένα και γυμνασμένα πόδια των γυναικών θα έπρεπε να συνυπάρχουν με μια ωραία μίνι φούστα και μάλιστα διαφόρων χρωμάτων πλέον.
Στην δεκαετία του 90’ έκαναν την εμφάνιση του οι micro-μίνι φούστες που σε μας στην Ελλάδα απεικονίστηκαν κυρίως στις διάφορες βιντεοταινίες. Εκεί μεσουρανούσαν η Λίντα Γίγα, η Ελένη Φιλίνη και η Βίνα Ασίκη, με φούστες τόσο κοντές, όπως πρόσταζε η μόδα.
Η δεκαετία που διανύομε και τελειώνει φέτος δείχνει πως γυρίζομε στα παλιά. Μάλλον από τα πολλά μίνι φορέματα που βλέπουμε έχει σταματήσει να μας κάνει αίσθηση το κοντό. Ίσως γιατί στη θέση του είναι πλέον το πρόστυχ, το άσχημα προκλητικό.
Πέρα από την εξέλιξη της μίνι φούστας όμως υπάρχουν και ευτράπελα γεγονότα που σχετίζονται με αυτήν. Όπως για παράδειγμα η απαγόρευση, στις 30 Νοεμβρίου 1925, από τον δικτάτορα Θεόδωρο Πάγκαλο της μίνι φούστας σε δημόσιους χώρους, εκτός εάν αυτή απέχει παραπάνω από 30 εκατοστά από το έδαφος!!! Η για παράδειγμα πολύ πρόσφατά, όταν ο Υπουργός Ηθικής (πως?) της Ουγκάντα Ενσάμπα Μπουτούρο, θεώρησε την μίνι φούστα υπεύθυνη για τα ατυχήματα στους δρόμους και πρότεινε την απαγόρευση της λέγοντας: « Στις μέρες μας δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τη μητέρα από την κόρη, είναι όλες γυμνές...»
Καταλήγοντας λοιπόν είναι φανερό πως το διαφορετικό φέρνει πάντοτε αντιδράσεις. Η επινόηση της μίνι φούστας δεν είχε να κάνει τόσο με την πρόκληση, αλλά με την κοινωνική απελευθέρωση της γυναίκας που ως τότε ήταν υπό του άντρα. Τελικά νομίζω πως για τις γυναίκες η μίνι φούστα ήταν η απαρχή της συνειδητοποίησης της δύναμης τους. Δύναμη, που, όπως και οι μίνι φούστες, χρησιμοποιήθηκε με λάθος τρόπο στη συνέχεια...

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

Οι «Βυσσινί άγγελοι» του θεσσαλικού κάμπου


5 Απριλίου 1965. Πεθαίνει ύστερα από λανθασμένες διαγνώσεις γιατρών και αιμορραγία στα νεφρά ο 18χρονος τερματοφύλακας τερματοφύλακας της Λάρισας Θοδωρής Πασσίας, που δέχθηκε χτύπημα από συμπαίκτη του σε μια προπόνηση της ομάδας.
 6 Σεπτεμβρίου 1979. Κάστρο Βοιωτίας. Στον δρόμο προς την Αθήνα, σκοτώνονται σε τροχαίο ατύχημα οι Δημήτρης Μουσιάρης και Δημήτρης Κουκουλίτσιος, νεαροί παίχτες της τοπικής ομάδας της Λάρισας και μέλη της Εθνικής ομάδας των Ελπίδων της εποχής. Σοβαρά τραυματισμένος από το τροχαίο βγαίνει, ο μετέπειτα αρχηγός και πρώτος σκόρερ στην ιστορία της ΑΕΛ, Γιάννης Βαλαώρας. Οι Μουσιάρης και Κουκουλίτσιος θεωρούνταν από τους ειδικούς του ποδοσφαίρου δύο από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά ταλέντα της εποχής και η κοινωνία της Λάρισας συγκλονίστηκε από τον χαμό των δύο νέων...
26 Οκτωβρίου 1986. Λάρισα-ΠΑΟΚ. Στάδιο Αλκαζάρ. Η φωτοβολίδα που εκτοξεύεται από την πλευρά των οπαδών της ομάδας της Θεσσαλονίκης βρίσκει τον καθηγητή μαθηματικών από το Λουτρό Ελασσόνας  Χαράλαμπο Μπλιώνα (που καθότανε απομακρυσμένος από τους άλλους φιλάθλους της ΑΕΛ) στην καρωτίδα και ο θάνατος τους επέρχεται ακαριαία.
13 Σεπτεμβρίου 1997. Ο Γιώργος Μητσιμπόνας αφήνει την τελευταία του πνοή σε ηλικία 35 ετών, λίγο έξω από την Λάρισα σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ο Λαρισαίος αμυντικός ήταν από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές στην ιστορία της ΑΕΛ και ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους αμυντικούς στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Στην καριέρα του αγωνίστηκε επίσης στον ΠΑΟΚ στον Ολυμπιακό, ενώ ήταν μέλος και της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου.
8 Μαρτίου 1997.  Άλλο ένα χτύπημα της μοίρας για την οικογένεια της ΑΕΛ. Ο Βορειοηπειρώτης Λευτέρης Μήλος σκοτώνεται σε τροχαίο δυστύχημα κοντά στην Λάρισα σε ηλικία 31 ετών. Ο, από τους πολύ αγαπητούς ποδοσφαιριστές της εξέδρας, μέσος ήταν διεθνής με την Εθνική ομάδα της Αλβανίας.
16 Νοεμβρίου 2009. Ο «Ελ Τάνο», Αντόνιο Ντε Νίγκρις είναι το τελευταίο θύμα της κατάρας του θεσσαλικού κάμπου, καθώς αφήνει την τελευταία του πνοή κατά την μεταφορά του στο νοσοκομείο της Λάρισας, έπειτα από ανακοπή καρδιάς και  δυσφορία που αισθάνθηκε στον ύπνο του. Ο Μεξικανός ποδοσφαιριστής ήταν διεθνής με την ομάδα της χώρας του και ένας πολύ ταλαντούχος επιθετικός.
Και όμως οι παραπάνω άνθρωποι δεν ήταν τα μοναδικά θύματα της απίστευτης κακοτυχίας που τριγυρνάει την ποδοσφαιρική ομάδα της Λάρισας, καθώς ούτε λίγο ούτε πολύ 17 άτομα έχασαν την ζωή τους  από την ημέρα ίδρυσης του ιστορικού συλλόγου το 1964.
Μια πόλη, η Λάρισα, που είναι από τις ομορφότερες της Ελλάδος, μια περιοχή σπάνιας ομορφιάς με επιφανείςκαιμοναδικούς ανθρώπους... κρύβει μέσα της μια πονεμένη ιστορία για τα παιδιά της που έφυγαν τόσο νωρίς αλλά και τόσο άδικα... Τους «βυσσινί αγγέλους» του θεσσαλικού κάμπου...

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

«Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στη τρέλα»



Παροξυσμός! Ψύχωση! Ναι, καλά διαβάζετε. Οι δύο αυτές ριμάδες λέξεις
είναι οι καταλληλότερες για να αποτυπώσουν την κυρίαρχη κατάσταση στην
ελληνική κοινωνία. Είμαστε και εμείς οι Έλληνες βρε παιδάκι μου λαός του…
ωχαδερφισμού και του... καφέ! Ιστορικά είμαστε ο λαός που έδωσε τα «φώτα» του
στον υπόλοιπο κόσμο. Συμφωνώ. Μόνο που ξεχάσαμε να τα πάρουμε πίσω και τώρα
κουτουλάμε λες και είμαστε ο Ορέστης Μακρής σε μια από τις αξέχαστες ταινίες
του ως μεθύστακας… Και τι να την κάνεις την φιλοξενία, τα «πεφωτισμένα μυαλά»
που διαπρέπουν σε όλους τους τομείς ακόμα και σε παγκόσμιο επίπεδο, τα
απίστευτης ομορφιάς νησιά, την ιστορία, όταν έχεις την Μπεζαντάκου να
τραγουδάει (που αν είχε... στόμα το μικρόφωνο θα έλεγε πολλά), όταν οι πολιτικοί
έχουν κάνει σλόγκαν τους το τραγούδι του αείμνηστου Στράτου Διονυσίου « Και
λέγε, λέγε, λέγε, λέγε ο Χριστιανός μπερδεύτηκα», ή όταν ακόμα πρέπει να δουλεύεις  πέντε μερόνυχτα για να πάρεις 1 κιλό ραπανάκια;
Το άλλο το καλό που το πάτε; Μαθεύτηκε λένε πως το καλοκαίρι που μας
πέρασε, το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία έστειλαν τα στελέχη τους να περάσουν
από εκπαίδευση στην σχολή «Γουότεργκέιτ» που ίδρυσε κάποιος συγγενής του
Νίξον! Τώρα εξηγείται η σκανδαλολογία που έχει ξεσπάσει… Κάνουν το
μεταπτυχιακό τους τα παιδιά!
Υπάρχουν όμως και σημαντικότερα θέματα που μας απασχολούν ως λαό. Τι
χρώμα εσώρουχο φοράει η Καλομοίρα; Που κουρεύεται ο Ρουβάς? Ποιος είναι ο νέος έρωτας της Παπουτσάκη; Τι δημητριακά τρώει για πρωινό ο Νίνο; Και άντε πείτε
μου μετά πώς να ορθοποδήσει αυτός ο λαός με τέτοια ανυπέρβλητα προβλήματα!
Και έχεις και από πάνω κάτι παράξενους τύπους που ασχολούνται με πράγματα
ανούσια, της πλάκας! Όπως για παράδειγμα με τα παιδάκια που τριγυρνούν στα
φανάρια, την ανήλικη πορνεία, την φτώχεια, την διαφθορά, την εργασιακή
εκμετάλλευση, τα απαράδεκτα που συμβαίνουν στην εκκλησία, στον στρατό, στην
δικαιοσύνη. Τις σφαγές αθώων ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο, τις ληστείες, την
εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά, τις νέες ασθένειες που εμφανίζονται, τις φυσικές
καταστροφές, την ακρίβεια και πάει λέγοντας! Σιγά τα θέματα!
Έτσι είναι και δεν σηκώνω κουβέντα! Εμείς οι Καλομοιρικοί έχουμε βρει την
ουσία των σοβαρών προβλημάτων. Τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση!
Πάντως σκεπτόμενος τα παραπάνω κάτι ήξερε ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο
Αντώνης Βαρδής και οι αδερφοί Κατσιμίχα όταν τραγουδούσαν το «Συγκάτοικοι
είμαστε όλοι στην τρέλα». Συμφωνείτε;

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Δύσκολοι καιροί για... hamburger




Ο Έλληνας έχει στο DNA του το λεγόμενο junk food. Σε σημείο να το διαφημίζει κιόλας. Τι επιστημονικές έρευνες, τι πρήξιμο από την μαμά ( «φάε λίγο σπανακόρυζο παιδί μου που είναι υγιεινό να σε τονώσει...»), τι αλματώδης αύξηση κιλών. Τίποτα. Εκεί εμείς στα σουβλάκια (ειδικά αν είναι απ’όλα...), στα «βρώμικα», στα hamburgers, στα cheezeburgers, στις πίτσες και πάει λέγοντας.
Έλα όμως που και ο Έλληνας θέλει τον... Βρετανό του. Βρετανοί επιστήμονες λοιπόν δημιούργησαν έναν νέο τρόπο για να μπορέσουν να συγκρατήσουν τα... ασυγκράτητα στόματα. Η έρευνα αναλύει την διατροφή σε νεαρά άτομα μέχρι 18 ετών και αμέσως μετά, βάσει της καθημερινής κατανάλωσης γευμάτων που περιέχουν πολλές περισσότερες θερμίδες από τις κανονικές, ολοκληρώνει το πόρισμα της με έναν ομολογουμένως πρωτοποριακό τρόπο. Έτσι με την βοήθεια της τεχνολογίας ο καθένας θα μπορεί να βλέπει σε έναν καθρέφτη τον εαυτό του ύστερα από 20-30 χρόνια, βάσει της τωρινής χρήσης junk food.
Απίστευτο? Αδιανόητο? Σίγουρα πάντως για τα δύο αδέρφια (οι πρώτοι άνθρωπου που πήραν μέρος στο πείραμα) που το δοκιμάσανε... τρομακτικό, καθώς αυτό που είδαν στον καθρέφτη τους τρόμαξε!!! Και πως να μη τους τρομάξει άλλωστε από την στιγμή που ο καθένας ξεχωριστά κατανάλωναν ημερησίως 2 λίτρα αναψυκτικό, γλυκά, hamburgers και πίτσες?
Για να μπορέσει κανείς γενικότερα λοιπόν να καταλάβει την δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται όταν καταναλώνει τέτοιου είδους τροφή χρειάζεται... ομοιοπαθητική. Η είδηση βέβαια με έκανε να αναρωτηθώ (σαν κλασσικός junkfoodistas) αν όντως η έρευνα πλησιάζει την πραγματικότητα και μάλιστα όπως αυτή θα είναι για τον εαυτό μας έπειτα από 20-30 χρόνια. Η απάντηση είναι τόσο εύκολη όσο η πιθανότητα να πεις όχι σε ένα λαχταριστό «βρώμικο» με κοτόπουλο, μαγιονέζα, πατάτες, τυρί, μπέικον και δε συμμαζεύεται. Δεν χρειάζονται τέτοιες έρευνες για να καταλάβει κανείς ότι τα φαγητά αυτά κάνουν κακό στην υγεία μας. «Παν μέτρον άριστον» έλεγαν οι αρχαίοι μας και κάτι παραπάνω ήξεραν... Μπορείς να φας το σουβλάκι σου, την πίτσα σου αλλά με μέτρο.
Απ’ την άλλη ξέρω πως το νόμισμα έχει πάντοτε δύο όψεις. Η μία είναι αυτή που ως τώρα ανέφερα. Η άλλη έχει να κάνει με τους ρυθμούς της ζωής. Είναι δύσκολο για μια οικογένεια να κάθεται καθημερινά στο τραπέζι και να απολαμβάνει σπιτικό φαγητό όπως γινότανε παλιά. Είναι δύσκολο για κάποιον που περνάει σχεδόν όλη τη μέρα του στη δουλειά να τρώει πάντοτε υγιεινά.
Εν τέλει όμως όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων, αλλά και ισορροπίας. Μπορείς να καταναλώνεις αυτό που θες με μέτρο. Άλλωστε η γεύση είναι μια από της σημαντικότερες αισθήσεις μας και σίγουρα η πιο... παινεμένη. Και μιας και είπα γεύση να θυμηθώ να παραγγείλω πίτσα το βράδυ. Αυτό το σουβλάκι το βαρέθηκα... Τιιιιιι??? Αν έχω σκεφτεί πως θα είμαι σε 20-30 χρόνια αν συνεχίσω να σκέφτομαι έτσι? Έχετε δίκιο... Μου κόπηκε η όρεξη. Λέω να την βγάλω με γιαούρτι. Με κομματάκια σοκολάτας. Ε, μη τα θέλετε και όλα δικά σας...

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Άνοιξε αυτό το κουτί, παραμύθι ν’ ακουστεί...




Απόγευμα Τρίτης και καθώς προχωράω στο στενό σοκάκι που οδηγεί στην μεγάλη λεωφόρο, η βροχή συνεχίζει να πέφτει εκνευριστικά αναγκάζοντας με να σταματήσω λιγάκι κάτω από ένα στέγαστρο, προτού αρχίσω να μεταλλάσσομαι από άνθρωπο σε «βρεγμένη πάπια.»...
Δίπλα μου ένας κύριος ηλικιωμένος, με κοτλέ σκούρο παντελόνι, πουκάμισο και μια καπαρντίνα με σηκωμένο τον γιακά... «Με συγχωρείτε νεαρέ...». «Παρακαλώ» απαντάω και πριν προλάβω να τελειώσω την φράση μου με διακόπτει... «Ξέρετε πως μπορώ να βγω από εδώ στον δρόμο που οδηγεί στο κέντρο?». Αφού τον καθοδήγησα, τελειώνοντας μου λέει... «Ευχαριστώ πολύ νεαρέ μου» και κάνοντας μια γρήγορη κίνηση άνοιξε την καφέ τσάντα που είχε μαζί του βγάζοντας από μέσα ένα βιβλίο... «Μα δεν είναι ανάγκη, σας ευχαριστώ πολύ, αλλά δεν...». «Επιμένω νεαρέ μου». Πριν καν προλάβω να τον ευχαριστήσω είχε εξαφανιστεί στρίβοντας από το στενάκι που οδηγούσε στην μεγάλη λεωφόρο.
Έπειτα από μία ώρα περίπου έφτασα επιτέλους σπίτι μου και άνοιξα την τσάντα μου θέλοντας να δω τον τίτλο του βιβλίου και την θεματολογία του. «Τα παραμύθια των ονείρων μας» έλεγε ο τίτλος του βιβλίου και αμέσως με παρακίνησε να αρχίζω να το διαβάζω. Ήταν ένα βιβλίο που εξιστορούσε σε περίληψη μερικά από τα σημαντικότερα παραμύθια που έχουν γραφτεί με ένα ιδιαίτερο τρόπο και στυλ. Άρχισα αν το διαβάζω και βυθίστηκα στις σκέψεις μου...
Το μυαλό μου γύρισε πίσω. Αρκετά χρόνια πριν. Στην παιδική μου ηλικία. Τότε που τα παραμύθια είχαν αξία. Τότε που τα παιδιά της εποχή μου μεγάλωναν διαβάζοντας την Τοσοδούλα, τον Τζακ και τη φασολιά, την Κοκκινοσκουφίτσα. Ακόμα, την Χιονάτη με τους Εφτά νάνους ή τον Παπουτσωμένο γάτο. Παραμύθια που είχαν βάση την αλληλεγγύη την αλήθεια, την πίστη την πραγματική αγάπη, την φιλία, τις αξίες... Η τηλεόραση είχε παιδικές εκπομπές που σκοπό είχαν να βάλουν τα παιδιά σε διαδικασία σκέψης, μέσα από παραμύθια ή παιχνίδια που προσέφεραν διασκέδαση.
Όλα αυτά έχουν αλλάξει σήμερα. Τα σημερινά παιδιά έχουν εγκλωβιστεί στην ολοένα και αυξανόμενη διάθεση μηδενισμού των αξιών και των αρχών. Βία, πονηρία, ζήλεια είναι μερικά από τα συστατικά των αντίστοιχων παιδικών εκπομπών ή παραμυθιών που πλασάρονται με ευκολία σε τηλεοράσεις, εφημερίδες, βιβλία, έντυπα.
Στο δικό μου το μυαλό κυριαρχεί ακόμα ο Τζακ με την φασολιά του, ο Ρούχλας και τα κινέζικα παραμύθια με τις κούκλες από την κρατική τηλεόραση. Στο δικό μου το μυαλό ο Πινόκιο μπλέκει σε νέες περιπέτειες μέχρι να ξαναγυρίσει στον αγαπημένο του πατέρα τον γερό-Τζεπέτο. Εκεί και τα στρουμφάκια, h candy candy, o φοβιτσίαρης Scooby Doo, η Αλίκη πηγαίνοντας στην Χώρα των θαυμάτων, ο ονειροπόλος Πήτερ Παν που δεν ήθελε ποτέ να μεγαλώσει...
Τα παραμύθια είναι για κάθε παιδί εχέγγυο για την μετέπειτα ζωή του. Είναι φάρος που του ανοίγει νέους ορίζοντες. Που του μαθαίνει να ξεχωρίζει το καλό από το κακό, το εύκολο από το δύσκολο. Ακόμη και αν μεγάλωσα, κρύβω μέσα μου όλα όσα με διδάξανε τα παραμύθια. Τα παραμύθια μας. Άλλωστε είμαι σίγουρος οι περισσότεροι απo εμάς έχουμε φτιάξει την δική μας Xώρα του Ποτέ ποτέ σαν άλλοι Πίτερ Παν. Μια χώρα που κυριαρχεί η αγάπη, η ξενοιασιά... Όπως τότε... Εκείνα τα χρόνια... Τα χρόνια της αθωότητας...

Αναγνώστες

Page translation