Η απατηλή γοητεία της εξιδανίκευσης...

 "Όλα όσα βλέπουμε, είναι η σκιά που ρίχνουν αυτά που δεν βλέπουμε". Το είπε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.Υιοθετώ. Όχι επειδή ο Κινγκ ήταν ο κάτοχος της μίας και μοναδικής αλήθειας, αλλά κυρίως λόγω του ότι αυτή η σκέψη του με βρίσκει  (όχι με την απόλυτη αλλά με την συμπερασματική έννοια της) σύμφωνο. Μου κάθεται σωστή ρε παιδι μου. Και εξηγούμαι παρακάτω.

Οι άνθρωποι έχουμε ανάγκες. Φυσικές και συναισθηματικές. Μία από αυτές, είναι η ανάγκη να εμπιστευτούμε κάποιον και πολλές φορές να τον τοποθετήσουμε ως καθοδηγητή στη ζωή μας.
 
Αυτό συμβαίνει με το μεγαλύτερο ποσοστών των ανθρώπων. Ακόμα και αυτών με ισχυρή προσωπικότητα. Ακόμα και αυτών που ασχολούνται με τα κοινά. Των πολιτικών, των καλλιτεχνών, των αθλητών.

 Ακόμα και αυτοί που επηρρεάζουν τα πλήθη, έχουν την ανάγκη να εξιδανικεύσουν μια ανθρώπινη μορφή ως την τέλεια, την υπέρτατη. Ο Νίτσε αναφέρει την εξιδανίκευση ως τον απόλυτο μηχανισμό άμυνας της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης. Αφήνω τα ψυχαναλυτικά όμως. Ας τα γράψω με τον τρόπο μου.

  Πόσοι και πόσες από εσάς δεν έχετε στηριχτεί σε έναν άνθρωπο, δεν τον έχετε εξυψώσει στο μυαλό σας, δεν τον έχετε αναγάγει ως μέντορα σας, ως το άλλο σας μισο; Ένα μεγάλο ποσοστό σίγουρα. Και γω την έχω πατήσει έτσι. Γιατί όμως γίνεται πρακτικα αυτό;  Ναι, σίγουρα αυτό είναι μια μορφή άμυνας. Εγώ όμως απλοικά και ίσως ανόητα αλλά ειλικρινά, θα πω πως υπάρχουν και αυτοί που  "πατάνε" πάνω στην ανάγκη μας. Οι πονηροί, οι εγωιστές, οι παρτάκηδες. Τόσο απλά.

Δεν είναι ευκολο για έναν άνθρωπο που έχει ανάγκη να αγαπηθεί, να εμπιστευτεί, να λειτουργεί πάντα με την λογική. Ίσα ίσα, όταν μιλάμε για τέτοιου είδους ανάγκες το συναίσθημα έρχεται πρώτο. Εκεί είναι όμως που μπαίνουν στο παιχνίδι οι επαγγελματίες σωτήρες. Αυτοί που βλέπουν το κενό και αυτο-τοποθετούνται ως απόλυτες μορφές εξιδανίκευσης στις ζωές μας. 

Οι περισσότεροι το κάνουν επίτηδες, υπάρχουν όμως και αυτοί που στην αρχή ξεκινάνε από την ίδια αφετηρία με τους ανθρώπους που πραγματικά θέλουν να δώσουν και να δοθούν, αλλά στην πορεία η γοητεία της υπερίσχυσης έναντι του άλλου και η πιθανότητα εξουσιασμού του, τους μεταμορφώνουν σε ιερά τοτεμ, που τελικά μόνο τέτοια δεν είναι.

 Όταν το θύμα καταλαβαίνει τον θύτη και τον σκοπό του συνήθως είναι αργά. Σίγουρα χάνουμε πολλά, ίσως και τα πάντα. Το ζητούμενο είναι να προσπαθήσουμε εκτός από την καρδιά να έχουμε ανοιχτό και το μυαλό μας. Να βρισκόμαστε σε συνεχή εγρήγορση και να δίνουμε βάση ακόμα και στα πιο απλά πράγματα που μας συμβαίνουν.
 
 Γιατί το σίγουρο είναι ότι τα δείγματα δίνονται στις πιο ανύποπτες στιγμές και ο χαρακτήρας του ιδανικού ανθρώπου που θεωρουμε ότι είναι δίπλα μας διαφαίνεται και κάνει και... μπαμ. Για να μην παρεξηγηθώ ή θεωρηθώ "θολός" στις σκέψεις μου, δεν λέω ούτε να λειτουργούμε ως ρομπότ, ούτε να είμαστε αρνητικοί απέναντι στους ανθρώπους. Απλά ας είμαστε επιφυλακτικοί.

 Ξέρετε πόσες οικογένειες έχω δει να καταστρέφονται; Πόσους και πόσες συζύγους έχω δει να... πέφτουν από τα σύννεφα διαπιστώνοντας ότι είχαν δίπλα τους έναν άλλον άνθρωπο από αυτόν που πίστευαν πως είχαν; 
 Συγγενείς που ένιωσαν προδομένοι, ζευγάρια που χώρισαν μετά απο χρόνια σχέσης, επαγγελματικές σχέσεις που βασίζονταν στην ειλικρίνεια και τον σεβασμό και άφησαν τελικά πίσω τους μόνο αποκαϊδια. Καταστάσεις επώδυνες αλλά δυστυχώς αληθινές. 

  Ξέρω πως δεν είναι εύκολη η αντίληψη της πραγματικότητας μέσα στην όμορφη αλλά τελικά απατηλή αίσθηση της ευτυχίας, όταν αυτή στηρίζεται σε τοτέμ και ιδανικά που έχουμε δημιουργήσει εμείς οι ίδιοι, πλάθοντας την εικόνα τους και όχι κατανοώντας την.

 Άλλωστε όπως είπε και ο Τσέχωφ, "εκείνη η ψευδαίσθηση που μας συναρπάζει είναι προτιμότερη από δέκα χιλιάδες αλήθειες". Σίγουρα επίσης έχουμε ανάγκη να δοθούμε ολοκληρωτικά και να αγαπηθούμε.Θα τολμούσα να πω, σε πολλές περιπτώσεις είναι θεμιτό αλλά και αναγκαίο.

 Παρολ'αυτά, εγώ θέλω να πιστεύω ότι οι άνθρωποι θα πληγωνόμαστε λιγότερο μόνο αν λειτουργούμε ενωμένοι κα όχι εξαρτημένοι ο ένας με τον άλλο. Μόνο έτσι. Τα ξαναλέμε.

Τώρα και τότε...

Τώρα που η απουσία σου

 γεμίζει τα κενά μου

Τώρα που πιο πολλά σημαίνει

 για μένα το όνομα σου

Τώρα που πασχίζω να θυμηθώ

 το κελάρυσμα της φωνής σου

Τώρα που οι ζωές μας φαντάζουν

 όλο και πιο ξένες

Τώρα που αναρωτιόμαστε 

ποιοι είμαστε και που πάμε

Τώρα που χάνουμε τους εαυτούς μας 

και αλίμονο αν τους βρούμε ξανά

Τώρα καταλαβαίνω γιατί σε έχω

 ανάγκη περισσότερο από ποτέ

Γιατί...

Τότε που περίμενα τα απογεύματα 

σα μικρό παιδί που του τάξανε παγωτό

Τότε που οι εποχές δεν ήτανε γκρίζες

όπως ο μουντός κόσμος μας

Τότε που ένα σου βλέμμα

 ήταν μια φωταγωγημένη πολιτεία

Τότε που έκανες τα περίπλοκα

να φαίνονται τόσο απλά

Τότε που το χαμογελό

 σου έμπαινε μέσα μου

Τότε που οι ζωές μας

έγιναν ένα

Τότε που οι μέρες μου 

ήσουν Εσύ 

Τότε, μικρό παιδί,
νόμιζα πως αυτό το τότε

θα κράτούσε για πάντα.

Αλλά φευ, ο χρόνος είναι αμείλικτος

με τα παιδιά που βιάζονται να μεγαλώσουν...

Aldous Huxley: Θαυμαστός καινούργιος κόσμος...

 «ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΜΑΖΙΚΟ ΔΗΜΟΦΙΛΕΣ ΚΙΝΗΜΑ για την αποκέντρωση και την αυτοβοήθεια μπορεί να ανατρέψει τη σημερινή τάση. Μέχρι στιγμής τέτοιο κίνημα δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. 

Δεν υπάρχει φυσικά κανείς λόγος για να μοιάζει ο νέος ολοκληρωτισμός με τον παλιό. Οι κυβερνήσεις με τα ρόπαλα και τα εκτελεστικά αποσπάσματα, με τους τεχνητούς λοιμούς, τις μαζικές φυλακίσεις και εκτοπίσεις δεν είναι μόνο απάνθρωπες (γεγονός που σήμερα δεν ενδιαφέρει κανέναν), αλλά και αναποτελεσματικές -και στον αιώνα της τεχνολογίας, η αναποτελεσματικότητα είναι ιεροσυλία».

«ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ θα είναι η διεξαγωγή μιας τεράστιας έρευνας για ό,τι οι πολιτικοί και συμμετέχοντες επιστήμονες ονομάσουν "το πρόβλημα της ευτυχίας" -με λίγα λόγια, το πρόβλημα να κάνουν τους ανθρώπους να αγαπάνε τις υπηρεσίες που προσφέρουν. Δίχως οικονομική εξασφάλιση κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. 'Ομως η οικονομική ασφάλεια μπορεί να επιτευχθεί· είναι μια επιφανειακή, εξωτερική επανάσταση. Η αγάπη των προσφερόμενων υπηρεσιών δεν μπορεί να εξασφαλιστεί παρά ως αποτέλεσμα μιας βαθιάς, προσωπικής επανάστασης στα ανθρώπινα μυαλά και σώματα».

«ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΙ Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΤΗΤΑ του Θαυμαστού καινούργιου κόσμου δεν φαίνεται πολύ μακρινή. Σε ορισμένες αμερικάνικες πόλεις ο αριθμός των διαζυγίων είναι ίδιος με τον αριθμό των γάμων. 

Σε λίγα χρόνια οι άδειες γάμου θα πουλιούνται όπως οι άδειες για τα σκυλιά, με δωδεκάμηνη ισχύ και δικαίωμα αλλαγής σκύλου ή αγοράς και δεύτερου. Όπως η πολιτική και οικονομική ελευθερία μειώνεται, αυξάνει η σεξουαλική ελευθερία.
 Οι δικτάτορες καλά θα κάνουν να την ενθαρρύνουν. Σε συνδυασμό με την ελευθερία ονειροπόλησης υπό την επήρεια των ναρκωτικών, του κινηματογράφου ή του ραδιοφώνου, βοηθάει τη συμφιλίωση του ανθρώπου με τις προσφερόμενες υπηρεσίες του».

  «ΟΛΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΤΙ Η ΟΥΤΟΠΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ σ' εμάς απ' ό,τι θα μπορούσε να φανταστεί κανείς πριν δεκαπέντε χρόνια. Τότε, την είχα φανταστεί σαν κάτι υπαρκτό μετά 600 χρόνια. Σήμερα μου φαίνεται πολύ πιθανό ο τρόμος να μας αγκαλιάσει έπειτα από έναν αιώνα. Αν δεν τιναχθούμε μόνοι μας στον αέρα.

Πράγματι, εκτός αν διαλέξουμε την αποκέντρωση και την εφαρμοσμένη επιστήμη, όχι ως σκοπό αλλά ως μέσον για μια γενιά ελεύθερων ατόμων, έχουμε μόνο δύο εναλλακτικές: είτε έναν αριθμό στρατοκρατικών, ολοκληρωτικών, εθνικών καθεστώτων, που θα εκπηγάζουν από τη χρήση του τρόμου της ατομικής βόμβας και θα έχουν ως αποτέλεσμα την καταστροφή του πολιτισμού (ή, αν ο πόλεμος είναι περιορισμένος, τη διαιώνιση του μιλιταρισμού), είτε ένα υπερεθνικό ολοκληρωτικό καθεστώς, που θα προκύψει από το κοινωνικό χάος μιας γρήγορης τεχνολογικής ανάπτυξης, ειδικά της εξάπλωσης της ατομικής ενέργειας, και θα μετεξελιχθεί, από τη δυνατότητα και την ανάγκη για σταθερότητα, στην τυραννική ευημερία της Ουτοπίας. Η εκλογή είναι δική σας».
 

Πηγή: https://www.doctv.gr/
 
ΥΓ. Ο Aldous Huxley ήταν  Άγγλος μυθιστοριογράφος. Ο "Θαυμαστός καινούργιος κόσμος", είναι ένα προφητικό βιβλίο του που εκδόθηκε το 1932 (!!!) Νομίζω  πως τα αποσπάσματα τα λένε όλα. Καλό μήνα και καλό κουράγιο να έχουμε...

Στίχοι-Μουσική: ΚΒ-Stereo Nova

«ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΜΑΖΙΚΟ ΔΗΜΟΦΙΛΕΣ ΚΙΝΗΜΑ για την αποκέντρωση και την αυτοβοήθεια μπορεί να ανατρέψει τη σημερινή τάση. Μέχρι στιγμής τέτοιο κίνημα δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Δεν υπάρχει φυσικά κανείς λόγος για να μοιάζει ο νέος ολοκληρωτισμός με τον παλιό. Οι κυβερνήσεις με τα ρόπαλα και τα εκτελεστικά αποσπάσματα, με τους τεχνητούς λοιμούς, τις μαζικές φυλακίσεις και εκτοπίσεις δεν είναι μόνο απάνθρωπες (γεγονός που σήμερα δεν ενδιαφέρει κανέναν), αλλά και αναποτελεσματικές -και στον αιώνα της τεχνολογίας, η αναποτελεσματικότητα είναι ιεροσυλία». «ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ θα είναι η διεξαγωγή μιας τεράστιας έρευνας για ό,τι οι πολιτικοί και συμμετέχοντες επιστήμονες ονομάσουν "το πρόβλημα της ευτυχίας" -με λίγα λόγια, το πρόβλημα να κάνουν τους ανθρώπους να αγαπάνε τις υπηρεσίες που προσφέρουν. Δίχως οικονομική εξασφάλιση κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. 'Ομως η οικονομική ασφάλεια μπορεί να επιτευχθεί· είναι μια επιφανειακή, εξωτερική επανάσταση. Η αγάπη των προσφερόμενων υπηρεσιών δεν μπορεί να εξασφαλιστεί παρά ως αποτέλεσμα μιας βαθιάς, προσωπικής επανάστασης στα ανθρώπινα μυαλά και σώματα». «ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΙ Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΤΗΤΑ του Θαυμαστού καινούργιου κόσμου δεν φαίνεται πολύ μακρινή. Σε ορισμένες αμερικάνικες πόλεις ο αριθμός των διαζυγίων είναι ίδιος με τον αριθμό των γάμων. Σε λίγα χρόνια οι άδειες γάμου θα πουλιούνται όπως οι άδειες για τα σκυλιά, με δωδεκάμηνη ισχύ και δικαίωμα αλλαγής σκύλου ή αγοράς και δεύτερου. Όπως η πολιτική και οικονομική ελευθερία μειώνεται, αυξάνει η σεξουαλική ελευθερία. Οι δικτάτορες καλά θα κάνουν να την ενθαρρύνουν. Σε συνδυασμό με την ελευθερία ονειροπόλησης υπό την επήρεια των ναρκωτικών, του κινηματογράφου ή του ραδιοφώνου, βοηθάει τη συμφιλίωση του ανθρώπου με τις προσφερόμενες υπηρεσίες του». «ΟΛΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΤΙ Η ΟΥΤΟΠΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ σ' εμάς απ' ό,τι θα μπορούσε να φανταστεί κανείς πριν δεκαπέντε χρόνια. Τότε, την είχα φανταστεί σαν κάτι υπαρκτό μετά 600 χρόνια. Σήμερα μου φαίνεται πολύ πιθανό ο τρόμος να μας αγκαλιάσει έπειτα από έναν αιώνα. Αν δεν τιναχθούμε μόνοι μας στον αέρα. Πράγματι, εκτός αν διαλέξουμε την αποκέντρωση και την εφαρμοσμένη επιστήμη, όχι ως σκοπό αλλά ως μέσον για μια γενιά ελεύθερων ατόμων, έχουμε μόνο δύο εναλλακτικές: είτε έναν αριθμό στρατοκρατικών, ολοκληρωτικών, εθνικών καθεστώτων, που θα εκπηγάζουν από τη χρήση του τρόμου της ατομικής βόμβας και θα έχουν ως αποτέλεσμα την καταστροφή του πολιτισμού (ή, αν ο πόλεμος είναι περιορισμένος, τη διαιώνιση του μιλιταρισμού), είτε ένα υπερεθνικό ολοκληρωτικό καθεστώς, που θα προκύψει από το κοινωνικό χάος μιας γρήγορης τεχνολογικής ανάπτυξης, ειδικά της εξάπλωσης της ατομικής ενέργειας, και θα μετεξελιχθεί, από τη δυνατότητα και την ανάγκη για σταθερότητα, στην τυραννική ευημερία της Ουτοπίας. Η εκλογή είναι δική σας». [Πηγή: www.doctv.gr]