Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

Των ανθρώπων οι ζωές...

  Χρήσιμη μέρα ήταν η σημερινή. Κυρίως γιατί με προβλημάτισε, αλλά και με έκανε να μπω πάλι σε μια διαδικασία που είχα ξεχάσει... Είχα ξεχάσει πως των ανθρώπων οι ζωές μπλέκουν πολλές φορές με περίεργο τρόπο και τα μυστικά που κρύβονται είναι πολλες φορές μεγάλα και δυσβάσταχτα... Η συζήτηση που είχα με έναν συνάδελφο ήταν λοιπόν το γεγονός της ημέρας...
  Το τι κρύβει ο κάθε άνθρωπος είναι πραγματικά συγκλονιστικό. Μικρά μεγάλα, απαγορευμένα μυστικά που όταν τα μαθαίνεις πολλές φορές πέφτεις από τα σύννεφα. Σχέσεις που χαλάσανε για ασήμαντο λόγο, για σημαντικό, για ψύλλου πήδημα ή για...κανονικό πήδημα, για οικονομικούς λόγους, φιλίες χρόνων με απίστευτα μυστικά, μεγάλες ανεκπλήρωτες αγάπες, θέματα υγείας, οικογενειακά μυστικά...Απ όλα έχει ο μπαξές...
  Αυτό που με τρόμαζε πάντοτε σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ο άλλος εαυτός των ανθρώπων. Ο άσχημος... Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε μυστικά που τα ξέρουν μόνο οι πολύ κοντινοί μας ή ακόμα μονάχα εμείς. Το τρομακτικό είναι πως η σκληρότητα των ανθρώπων είναι μερικές φορές απάνθρωπη. Μου έχει τύχει το έχω κάνει και το παραδέχομαι. Δεν βγάζω την ουρά μου απ' έξω.
  Έχει τύχει να γνωρίσω άνθρωπο να σχολιάζω αρνητικά ή με περιπαικτικό τρόπο τον χαρακτήρα, την συμπεριφορά του και τελικά όταν έρθω πιο κοντά του και μάθω τα μυστικά του να ντρέπομαι για τον εαυτό μου... Η εικόνα η ρημάδα πολλές φορές μας οδηγεί σε λανθασμένα συμπεράσματα. Έχω σταματήσει εδώ και καιρό να συμπεραίνω πριν ολοκληρώσω την άποψη για κάποιον που γνωρίζω. Στεναχωρήθηκα ιδιαίτερα με την ιστορία του συναδέλφου σήμερα...
 Τελικά οι άνθρωποι κρύβουν μέσα τους πράγματα που τους πληγώνουν, ιστορίες δύσκολες και επίπονες και μερικές φορές αυτό που χρειάζεται δεν είναι τίποτα παραπάνω από το να τους ακούσεις πριν τους κρίνεις...
  Είναι τέτοιος ο ψυχισμός μας που σε πολλές περιπτώσεις ντρεπόμαστε για ότι έχουμε κάνει, ντρεπόμαστε για καταστάσεις που έχουμε ζήσει αλλά από την άλλη κρατάμε μυστικά αυτά τα γεγονότα, εστω και αν έχουμε όλη την καλή διάθεση να διορθώσουμε τα λάθη μας, γιατί...οι άλλοι μας περιμένουν στην γωνία για να μας κρίνουν... Όταν τελικά βγάζουμε προς τα έξω ότι έχουμε μέσα μας τότε έρχεται η εξιλέωση...
  Η διαφορά είναι να μην γίνεται αυτό σε κάποιους που έχουν σκοππό να μας πληγώσουν και σχολιάζουν με επικριτικό τρόπο ότι λέμε, αλλά σε αυτούς που έχουν κάτι να μας πουν...αυτούς που ενδιαφέρονται για αυτό που είμαστε και όχι για αυτό που φαίνεται.
  Έτσι είναι ευτυχώς η δυστυχώς τα πράγματα σε αυτή τη ζωή. Εμείς τα τραβάμε όλα, εμείς παίρνουμε τις αποφάσεις, εμείς είμαστε αυτό που κάνουμε..Μακάρι τα πράγματα να ήταν διαφορετικά 
  Αλλά δεν είμαστε Θεοί..Έχουμε ελλατώματα, προβληματισμούς, εύθραυστη ψυχολογία και εγωισμό...Πολύ εγωισμό.
  Γι'αυτό είμαστε άνθρωποι λοιπόν. Άλλα όχι μόνο...Υπάρχουν και θετικά. Ας νιώσουμε τον συνάνθρωπο μας. Ας του δώσουμε την ευκαιρία να μας πει τελικά ποιος στα αλήθεια είναι... Δεν ξέρω αν σας μπέρδεψα...Έτσι τα είχα μέσα μου έτσι τα έγραψα...Οι ζωές μας είναι αυτές ρε παιδιά...

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2012

Valerie...

Well Sometimes I Go Out, By Myself, And I Look Across The Water...

And I Think Of All The Things, Of What You're Doing, And in my head I Paint A Picture...

Since I've Come Home, Well My Body's Been A Mess, And I Miss Your ginger Hair, And The Way You Like To Dress...

Oh Wont You Come On Over, Stop Making A Fool Out Of Me, Why Dont You Come On Over, Valerie...

Valerie, Valerie, Valerie...

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012

Κάτι καλοκαίρια γεμάτα μυρωδιές...

  Δε ξέρω αν φταίει η όσφρηση μου. Δε νομίζω πάντως. Αλλά όσο πάω και "χάνω" εκείνες τις μυρωδιές του καλοκαιριού. Ξέρετε οι δικές μου καλοκαιρινές διακοπές ως παιδί, ήταν στο βουνό. Δεν είχα θέμα. Το είχα αγαπήσει και το αγαπάω πολύ το χωριό μου στις Σέρρες. Πέρασα εκεί μερικά από τα ωραιότερα καλοκαίρια μου της ζωής μου. Γεμάτα παιχνίδι και ανεμελιά...
 Οι εύφορες πεδιάδες προσφέρονταν άλλωστε. Αλλά και τα καλοκαίρια στην θάλασσα...Μια από τα ίδια. Τρέξιμο στην άμμο, παιχνίδια με την μπάλα, βουτιές και στο τέλος της βραδιάς μια αίσθηση απόλυτης ευτυχίας.
 Όλα τα παραπάνω τα έφερα στο μυαλό μου με την βοήθεια της οσμής. Οι μυρωδιές ήταν ο οδηγός μου. Και πως να μην ήταν άλλωστε. Μόλις έκλειναν τα σχολεία τίποτα δε μας ένοιαζε. Η ζέστη μπορεί να ήταν το ίδιο αφόρητη αλλά για μας περνούσε τουλάχιστον...απαρατήρητη. Βάζαμε τα καπέλα μας και... βουρ στο δρόμο. Με το παγωτό στο χέρι και ενίοτε με κάποιο από εκείνα τα γλειφιτζούρια που είχαν απίθανες γέυσεις. Βύσσινο, φράουλα, λεμόνι...  Ή ακόμη και κεινες τις καραμελίτσες που σκάγανε μέσα στο στόμα..Τις θυμάστε?
  Ο δρόμος μας σταματούσε σε κάποια από τις αλάνες (ναι, ναι τις πρόλαβα και αυτες...) και τότε γινότανε το σώσε... Η μπαλα πηγαινοερχότανε πάνω κάτω και μεις νομίζαμε πως ήμασταν τουλάχιστον ο επόμενος Σαραβάκος... Αυτοί που δεν ήθελαν παίζανε κάρτες. Εκείνες με τα αεροπλάνα και τα αυτοκινητάκια που αναλόγως τα χαρακτηριστικά τους σε κάνανε η νικητή ή χαμένο. Μα δεν υπήρχε τότε νικητής η χαμένος... Παίζαμε για την χαρά του παιχνιδιού και όχι για οτιδήποτε άλλο.
 Καθόμασταν κάτω στον δρόμο. Και την μυρωδιά της ασφάλτου ακόμη την θυμάμαι... Όπως θυμαμαι πως όταν πίναμε νερό από τις βρύσες μόνο που δεν δαγκώναμε τον σωλήνα... Ακουμπούσαμε τα χείλη μας και γευόμασταν ένα απίθανο νερο...
 Εγώ προσωπικά λάτρευα το τρέξιμο στα χόρτα. Η μυρωδιά του χώματος ήταν για μένα τόσο οικεία εκείνη την εποχή. Λογικό βέβαια αν σκεφτείτε πόσες φορές πέφταμε κατά την διάρκεια ενός παιχνιδιού. Γεμίζανε τα πόδια μας αίματα και γρατζουνιές αλλά όλα καλά...Άλλωστε ξέραμε πως η μαμά θα φροντίσει το βράδυ να μας βάλει από εκείνο το κόκκινο υγρό που δεν ξέραμε πως το λένε, που ναι μεν τσούζει λιγάκι αλλά την δουλειά του την κάνει... Θυμάμαι και αυτή την μυρωδιά. Όπως επίσης και αυτή του νυχτολούλουδου (που πήγανα άραγε αυτά τα δεντράκια...χαθήκανε???), που όταν έπεφτε το βράδυ μοσχομύριζε η γειτονια...
  Στη θάλασσα ήταν ονειρικά...Σαββατο απόγευμα ή Κυριακή πρωί, κρεμόμασταν από τα χείλη του μπαμπά για να ακούσουμε τα ευχάριστα νέα. "Παιδιά πάμε θάλασσα!!!". Και τότε άλλαζε ο κόσμος μας. Ετοιμάζαμε και φουσκώναμε τα μπρατσάκια μας, φορούσαμε τις παντόφλες μας, τα σάντουιτς και τα κεφτεδάκια μέσα στο τάπερ και την κάναμε για παραλία...Συνήθως η παρέα μας ήταν μεγάλη. Οικογενειακοί φίλοι, συγγενείς. τα πλατσουρίσματα μέσα στο νερό έδιναν και έπαιρναν...
 Τα κάστρα (τρόπος του λέγειν) στην άμμο είχαν επίσης την τιμητική τους. Η μαμά μας έκανε κατακκόκινους από το αντηλιακό και η μυρωδιά του τριγυρνάει ακόμη στο μυαλό μου... Η γεύση του θαλασσινού νερού όμως μου έχει μείνει χαραγμένη μέσα μου... Ξέρετε και τώρα καταπίνω νερό στη θάλασσα, αλλά τότε ήταν αλλιώς...Το καναμε περισσότερο ως πλάκα. Βουτούσαμε καταπίναμε νερόκαι τσουπ αμέσως βγαίναμε στην επιφάνεια βήχοντας, πνιγμένοι δήθεν, με τον μπαμπα και την μαμά, ή τα αδέρφια να προσπαθούν να μας ηρεμήσουν χτυπώντας μας την πλάτη τόσο δυνατά που αν γλιτώναμε το πνίξιμο  δε γλιτώναμε σίγουρα το κοκκίνισμα στο πίσω μέρος μας...
  Λυπόμασταν όταν παίρναμε τον δρόμο του γυρισμού και μόλις πέφταμε για ύπνο στο βράδυ και μας κατέκλυζε ακόμα η μυρωδιά της παραλίας, κάναμε ήδη όνειρα τις επόμενες εξορμήσεις μας...
 Η αλήθεια είναι πως μου λείπουν αυτές οι μυρωδιές. Οι μυρωδίες από αλλοτινά καλοκαίρια, από φίλους και συναισθήματα που δεν πρόκειται να ξαναέρθουν ποτέ.
 Η μελαγχολία όμως έχει μια γλυκιά αίσθηση. Ίσως επειδή μέσα μας οι περισσότεροι παραμένουμε παιδια...Και ακόμα και τώρα είμαστε έτοιμοι για παιχνίδι...

Παρασκευή 3 Αυγούστου 2012

Τα καλοκαίρια που βιάζονται να φύγουν...

 Είμαστε αρχές Αυγούστου. Έχω την άδεια μου και είμαι εδώ. Στην Αθήνα ντε... Και μάλλον θα παραμείνω εδω. Διακοπές σου λέει μετά. Βέβαια αν μιλήσουμε κυριολεκτικά η λέξη διακοπή σημαίνει να σταματάς απο κάτι, να διακόπτεις κάτι...
 Οπότε οκ ναι έχω σταματήσει για 15 μέρες να εργάζομαι. Αλλά συχρόνως εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχω σταματήσει να πηγαίνω και...διακοπές. Διακοπή από διακοπή έχει διαφορά.
 Εντάξει το παραδέχομαι. Μια άδεια Αθήνα είναι πολύ πιο γοητευτική από μια γεμάτη. Περπατάς ελεύθερα, δεν ακούς κορναρίσματα, διαβαίνεις τα στενά σοκάκια της πόλης χωρίς να συνωστίζεσαι, πας μαι βόλτα στον Λυκαβηττό να δεις την πανσέληνο (καλή ώρα χτες...), η παραλιά είναι μισή ώρα πιο κοντά...αλλά???  Αλλά κάτι λείπει. Ξέρω, ξέρω σας φαίνεται πως μεμψιμοιρώ. Αλλά δεν είναι αυτό. Απλά γκρινιάζω. Σκορπιός γαρ, να μην ενισχύσω όσα λένε για το ζώδιο μου???
 Καθε καλοκαίρι που περνάει έχω την εντύπωση ότι βιάζεται να φύγει. Και δεν το λέω με την κυριολεκτική έννοια. Αλλά με την μεταφορική. Τα καλοκαίρια μας έχουν γίνει άοσμα, δίχως το συναίσθημα των παλιών χρόνων. Μια εποχή που χάνει την αίγλη της, μια πόλη που βυθίζεται στα προβλήματα της.
 Ας μην γκρινιάζω όμως. Δεν αλλάζει και κάτι. Κι ας μένω εδώ... Πιστός στρατιώτης σε μια πόλη μπουχτισμένη από καλοκαίρια που προσπερνάνε...Η αγάπη για ότι ζήσαμε μας κάνει να κρατάμε ακόμη...Έτσι είναι γλυκιά μου Αθήνα...



Αναγνώστες

Page translation