απ' του πόθου την πλάνη κι απ' του νου τα τερτίπια;
Δαιδαλώδεις οι μέρες και οι νύχτες πονάνε
Πως αλήθεια να αγγίξεις κάτι που ξεμακραίνει;
Στου ονείρου την ζάλη όλα μοιάζουν παιχνίδι,
μα στο ξύπνημα νιώθεις της αλήθειας το κόστος
Μόνος και έρημος είσαι μα η αγάπη επιμένει,
να σου δείξει τον τρόπο την ψυχή σου να σώσεις...
Καλησπέρα ξανά και ξανά και να τος ο Ιούνης μπήκε φορτσάτος, προεκλομετεκλογικός και κοσμοϊστορικός ένα περίεργο πράγμα ρε παιδί μου. Έτσι πάει γιατί έτσι είναι. Όταν γίνονται εκλογές, να σου και οι διαστροφές (όχι ότι στο μεσοδιάστημα πετάμε χαρταετό, αλλά λέμε τώρα...).
Το παραπάνω ποιήμα, κείμενο, όπως θέτε πείτε το, το έγραψα ένα βράδυ κατά τις 3. Ξύπνησα δηλαδή και το έγραψα. Άλλη διαστροφή κι αυτή, από τα παλιά. Σκεφτόμουν "να το ανεβάσω, να μην το αναβάσω;". Ε, το ανέβασα.
ΥΓ. Σας αγαπώ, σας ασπάζομαι νοερά και τι και αν λείπω το τελευταίο διάστημα. Το μυαλό μου είναι πάντα (και) εδώ.
ΥΓ2. Σας αφήνω, με ένα υπέροχο τραγούδι απο μια φωνή που αγάπησα πολύ, εκεί κάπου κοντά στην εφηβεία μου και λίγο αργότερα. Η ανεπανάληπτη και πραγματικά αναντικατάστατη Τίνα Τάρνερ μας έγνεψε αντίο στα 83 της χρόνια. Μια γυναίκα μύθος. Καλό μας μήνα!
"There really is no difference When you look beneath the skin Someday I know we'll go beyond This world we're living in..."
Δύο σταρ παγκοσμίου βεληνεκούς. Ο καθένας στον τομέα του. Με ένα κοινό παρονομαστή. Γεννημένοι και οι δύο στο πολύπαθο αλλά ιστορικό Χάρλεμ της Νέας Υόρκης.
Ο ένας κλείνει σήμερα τα 83 του και ο άλλος μας άφησε για το ταξίδι χωρίς γυρισμό, πλήρης ημερών, στα 96 του χρόνια. Αλ Πατσίνο και Χάρυ Μπελαφόντε. Χάρυ Μπελαφόντε και Αλ Πατσίνο.
Ο μεγάλος, ανυπέρβλητος και αναντικατάστατος Αλ Πατσίνο, ο ηθοποιός με τα χίλια πρόσωπα, ο παθιασμένος Καρλίτο Μπριγκάντε στο Υπόθεση Καρλίτο, ο Μάϊκλ Κορλεόνε, γιός του Μάρλον Μπράντο στο Νονό, ο λάτρης του ωραίου φύλου, ο μπον βιβέρ και ταυτόχρονα σκληρός Συνταγματάρχης Σλέιντ στο Άρωμα γυναίκας, ο αδίστακτος και φιλόδοξος μέχρι θανάτου Τόνι Μοντάνα στον Σημαδεμένο, ο ακέραιος αστυνομικός Φρανκ Σέρπικο στην ομώνυμη ταινία (με την υπέροχη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη), ο διάβολος μεταμορφωμένος σε άνθρωπο ως Τζιν Μίλτον στον Δικηγόρο του διαβόλου και τόσοι άλλοι χαρακτήρες, που αυτή η σπουδαία προσωπικότητα, ένας απο τους 4-5 κορυφαίους ηθοποιούς όλων των εποχών κατά την γνώμη μου, έκανε να μοιάζουν τόσο φυσικοί και αληθινοί με το παίξιμο του.
Ασύλληπτης πάστας υποκριτική ικανότητα, ένας Χαμαιλέοντας της Τέχνης, που δύσκολα θα μπορέσει μελλοντικά να σταθεί κάποιος διπλα του ως αξία. Ηθοποιός μιας εκπληκτικής γενιάς ηθοποιών, ανάμεσα τους ο ισάξιος Ρόμπερτ Ντε Νίρο, το alter ego του όλα αυτά τα χρόνια, που συνεχίζει ακόμα και σήμερα να μας μαγεύει με την φυσική απλότητα που παίζει τους ρόλους του.
Εξαιρετικός συνάδελφος με όλους και ειδικότερα τους νέους συναδέλφους του, επικοινωνιακός και ατακαδόρος. Ακμαίος ακόμη και στα 83 του, καταδεικνύει ότι η επιτυχία και η ποιότητα είναι ένας συνδυασμός που αφήνει ένα αποτύπωμα που αντέχει στον χρόνο και όχι μόνο δεν χάνεται αλλά ζωντανεύει συνεχώς στο μυαλό όσων ψάχνουν την ουσία και την μαγεία σε οποιαδήποτε πτυχή της ζωής. Και όπως έχει πει και ο ίδιος, και αυτό είναι κάτι που δείχνει την δυναμική και τον τρόπο σκέψης του: "Πότέ μην αφήνεις κάποιον που δεν έχει κάνει τίποτα στην ζωή του, να σου πει τι να κάνεις".
Από την άλλη ο Χάρυ Μπελαφόντε. Μια βελούδινη, ιδιαίτερη, τεράστια φωνή που είχε και σπουδαίο ακτιβιστικό έργο. Ο τραγουδιστής με την εξωτική εμφάνιση και χροιά στην φωνή του, ο ερμηνευτής τεράστιων επιτυχιών. Από την Matilda, το viral πριν απο τα σημερινά viral τραγούδια, Banana Boat, το μαγευτικό Try to remember, το Island in the sun, μέχρι το εκπληκτικό ντουέτο με την Νανά Μούσχουρη και τον Ντάνι Κέι το 1965 με το Σήκω χόρεψε κουκλί μου και την εκπληκτική εκτέλεση στο Θάλασσα πλατιά του Μάνου Χατζιδάκι, αλλά και και τις υπόλοιπες επιτυχίες, που τον έκαναν ένας από τους πιο περιζήτητους καλλιτέχνες εκείνης της εποχής.
Συν τοις άλλοις ηθοποιός, ακτιβιστής, πολέμιος της πολιτικής των ΗΠΑ στην διάρκεια του Ψυχρού πολέμου, φίλος με τους ηγέτες της Κούβας και της Σοβιετικής Ένωσης. Πάνω απ΄ολα ήταν από τους πρώτους ανθρώπους της σόου μπιζ που έδωσαν μάχες για να εκλείψουν οι φυλετικοι διαχωρισμοί, σε μια ταραγμένη εποχή και κάτω απο δύσκολες συνθήκες.
Άλλωστε ο ίδιος είχε ζήσει στο πετσί του αυτές τις συμπεριφορές όντας γεννημένος στο γκριζαρισμένο Χάρλεμ, με ρίζες που κρατούσαν από την Μαρτινίκα και την Τζαμάϊκα. Έφυγε σήμερα στα 96 του, ζώντας μια ζωή έντονη και γεμάτη.
Δύο πορείες με κοινή αρχή, διαφορετικές στην συνέχεια αλλά τελικά τόσο ίδιες. Μαχητικότητα, ταλέντο, αμεσότητα, ειλικρίνεια στην επαφή με τον κόσμο και διάρκεια. Δύο καλλιτέχνες που με κάνουν να χαίρομαι, όταν τους βλέπω και τους ακούω, αλλά ταυτόχρονα νιώθω και μια χαρμολύπη γιατί αντιλαμβάνομαι, αν και δεν την έχω ζήσει, πως μια εποχή που είχε κάτι να πει και να δώσει στην ανθρώπότητα (είτε στον πολιτισμό, είτε στον αθλητισμό, στην επιστήμη, στην παιδεία η όπου αλλού) φεύγει ανεπιστρεπτί.
Δεν θα πω αν τότε ήταν καλύτερα και τώρα χειρότερα. όμως η αίσθηση είναι ότι σπανίζουν πλέον οι άνθρωποι που έχουν αυτή την σπίθα, αυτό το κάτι που θα τραβήξει μπροστά όλους τους άλλους, από όποιο μετερίζι και αν εργάζονται και προσφέρουν.
Ακόμα και αυτοί που έχουν ταλέντο, ικανότητες και μυαλό και σίγουρα είναι πολλοί, "χάνονται" στην ασχήμια αυτού που μεταμορφωνόμαστε σιγά σιγά. Παρολ'αυτά υπάρχει πάντα η ελπίδα, ένα καλύτερο αύριο...
Οι πινακίδες προειδοποιούν το ένστικτο ρισκάρει Ελεύθερη βούληση με όρια και πρέπει υπάρχει;
Αφήνεις πίσω σου ανθρώπους Σκόνη, λάσπες και συντρίμμια Μια βροχή, μια ζέστη Κι αυτός ο άνεμος λυσσομανάει
"Λίγο ακόμα", σκέφτεσαι "και έφτασα" μα όλο ξεμακραίνει το τέρμα Φρενάρεις απότομα και σταματάς Συνειδητοποιείς. Αφουγκράζεσαι. Νιώθεις.
Φώτα πορείας. Και συνεχίζεις. Ήρεμος πλέον. Γιατί το βλέπεις πια καθαρά Σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι...
Καλησπέρα, καλησπέρα. Η παραπάνω συμμετοχάρα, που... μάγεψε για άλλη μια φορά τα πλήθη του Συμποσίου ήταν δική μου συμμετοχή. Εεεεεεμ τι νομίζατε; Θα έλειπα από το 30ο Συμπόσιο της Αριστέας μας; Όοοοοχι. Σάρωσα; Όοοοοχι.Θα κερδίσω ποτέ; Όοοοοοοχι! Πάμε στα ναι τώρα. Ήταν εξαιρετικές οι συμμετοχές; Ναιιιιι! Τα κατάφερε για άλλη μια φορά η Αριστέα να μας παρακινήσει; Ναιιιιι! Είναι και γαμώ τις φάσεις το Συμπόσιο; Ναιιιιι! Συγχαρητήρια στη νικήτρια, στα κορίτσια τα δευτερότριτα (που μόνο πρώτα είναι στις καρδιές μας) και γενικά συγχαρητήρια στις γυναίκες του Συμποσίου. Σε όσους και όσες διάβασαν, ψήφισαν αλλά και συμμετείχαν.
Ήθελα να'ξερα εμείς οι άντρες της παρέας που πάμε να τα βάλουμε με τέτοιες ταλαντούχες γυναικάρες; (έλα χαλάρωσε Μάκαρε μην αρχίζεις τα μαρσαρίσματα).
Έχω να πω κάτι τελευταίο και κλείνω. Το χάρηκα και αυτό το Συμπόσιο. Ήταν ωραίο με αισθαντικά κείμενα-ποιήματα.
Γεια και χαρά, τα δέοντα σε όσους αγαπάτε και κυρίως σε όσους σας... σπάνε τα νεύρα. Άνθρωποι είναι και αυτοί με αδυναμίες.
Αυτή η αδιανόητη τραγωδία που διαδραματίζεται σε Τουρκία και Συρία αυτές τις μέρες, κάποιες άδολες παρατηρήσεις σε συμπεριφορές ανθρώπων και ο... ιδιαίτερος τρόπος που συνηθίζω να συνδέω γεγονότα και καταστάσεις, είναι η αφορμή τοου παρακάτω κειμένου. Τι θα γίνει τελικά με τους εαυτούληδες; Μέχρι που θα φτάσει η... χάρη τους:
Ξέρω ξέρω, προσπαθώ τώρα εγώ να λύσω το αιώνιο πρόβλημα της ανθρωπότητας σε ένα μπλογκ που μετά από ένα ποιήμα (λέμε τώρα), ακολουθεί ένα κείμενο για τις πιο σεξυ-από κορμί- φωνάρες της σόου μπιζ. Νταξ δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά. Ρωτάω όμως κάτι απλό. Είναι η αίσθηση ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου αυτό που φταίει και λειτουργούμε πάντα ως μονάδες με βάση μόνο το δικό μας συμφέρον ή φταίει κάτι άλλο που έχουμε φτάσει σε επίπεδα "είμαι πολυ ωραίος βεβαίως βεβαίως" που έλεγε και ο Θέμης Ανδρεάδης;
Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι η τάση να κρίνουμε και να επικρίνουμε εκ του ασφαλούς και σε περιπτώσεις που και λάθος να κάνουμε δεν χάλασε και ο κόσμος βρε αδερφέ, είναι δεδομένη. Επίσης, ο σχολιασμός καταστάσεων που δεν μας αφορούν ή δεν μας επηρρεάζουν άμεσα είναι πάρα πολυ συχνός, που συχνά αναρωτιέμαι το γιατί.
Και δεν είναι τόσο ο σχολιασμός τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, αλλά ο τρόπος που γίνεται. Μια κακία, μια ζήλια (χωρίς λογική), μιά απαξίωση ανθρώπων και συναισθημάτων και βέβαια μια σιγουριά για όλους και όλα, την στιγμή που πρακτικά δεν βλέπουμε πέρα από την μύτη μας.
Η απίστευτη ελαφρότητα και αμετροέπεια με την οποία αναφερόμαστε σε καταστάσεις που δεν μας αφορούν και κανείς δεν ζήτησε την γνώμη μας, ή ακόμη και σε καταστάσεις που εμπλεκόμαστε και παίζουμε ρόλο (μικρό η μεγάλο δεν έχει σημασία), δείχνει τον πυρήνα αυτής της-είμαι σίγουρος από την εποχή του Μαθουσάλα και του Νώε- καταστροφικής λειτουργίας της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης. Απλά, πολύ απλά, δεν μας νοιάζει τίποτε άλλο παρα μόνο ο εαυτός μας.
Ακόμα και στις σχέσεις μας, είτε είναι διαπροσωπικές, είτε εργασιακές, είτε οτιδήποτε άλλο, κινούμαστε για ίδιον όφελος και συμφέρον. Και οκ, μέχρι ένα σημείο το κατανοώ. Αλλά που πήγε η αλληλεγγύη; Που πήγε η ανάγκη για προσφορά; Η αίσθηση να δώσουμε χωρίς να έχουμε να λαμβάνουμε; Η άδολη αγάπη προς τον συνάνθρωπο;
Ξέρω ότι φαίνεται ως γενίκευση όλο αυτό, αλλά δεν μιλάω για τις συγκεκριμένες πάγιες καταστάσεις, όπως λόγου χάρη για την αγάπη πχ μιας μάνας προς το παιδί της που θεωρείται η μέγιστη απόδειξη αγάπης στην Γη (που ακόμη και αυτό δεν είναι πάντα έτσι).
Η γενική εικόνα δείχνει ότι ο εγωισμός και η κακία κυριαρχεί στις ζωές των ανθρώπων. Πάντα κάτι θα περιμένουμε απο τους άλλους χωρίς να θέλουμε να δώσουμε και πάντα θα περιμένουμε την αποτυχία του άλλου για να νιώσουμε επιτυχημένοι. Είναι ένας φαύλος κύκλος όλο αυτό. Που κάτω από την δομή και τον "μανδύα" που λειτουργούν οι σύγχρονες κοινωνίες, τα κράτη και κυρίως με τον τρόπο που το χρήμα κινεί τα νήματα σε αυτόν τον κόσμο, δεν πρόκειται να κλείσει. Η ζωή αντιμετωπίζεται πλέον ως κάτι ευτελές. Μόνο η ανθρωπιά μπορεί να νικήσει το σκοτάδι στο οποίο ζούμε.
Επί της ουσίας δηλαδή, μόνο οι άνθρωποι, αυτοί οι ίδιοι, που τρέφονται από τον εγωισμό, το μίσος, την αχρειότητα την μία στιγμή και μοιράζουν άδολα την αγάπη, την καλοσύνη, την αλληλεγγύη, μετά απο λίγο, μπορούν να φέρουν την αλλαγή στον κόσμο. Αυτό είναι και το δύσκολο.
Οι εικόνες μέσα απο τα ερείπια στην Τουρκία και στην Συρία όμως, το χάδι στο κεφαλάκι των μικρών παιδιών που βγαίνουν ζωντανά από τα χαλάσματα, τα δάκρυα χαράς η ακόμα και λύπης μετά απο κάθε προσπάθεια για την ανθρώπινη ζωή, πρέπει να είναι ο μπούσουλας μας. Αρκεί να μην ξεχνάμε. Απο που ερχόμαστε και που πάμε...
