Από τον Αλ στον Χάρυ

Δύο σταρ παγκοσμίου βεληνεκούς. Ο καθένας στον τομέα του. Με ένα κοινό παρονομαστή. Γεννημένοι και οι δύο στο πολύπαθο αλλά ιστορικό Χάρλεμ της Νέας Υόρκης.

 Ο ένας κλείνει σήμερα τα 83 του και ο άλλος μας άφησε για το ταξίδι χωρίς γυρισμό, πλήρης ημερών, στα 96 του χρόνια. Αλ Πατσίνο και Χάρυ Μπελαφόντε. Χάρυ Μπελαφόντε και Αλ Πατσίνο.

 Ο μεγάλος, ανυπέρβλητος και αναντικατάστατος Αλ Πατσίνο, ο ηθοποιός με τα χίλια πρόσωπα, ο παθιασμένος Καρλίτο Μπριγκάντε στο Υπόθεση Καρλίτο, ο Μάϊκλ Κορλεόνε, γιός του Μάρλον Μπράντο στο Νονό, ο λάτρης του ωραίου φύλου, ο μπον βιβέρ και ταυτόχρονα σκληρός Συνταγματάρχης Σλέιντ στο Άρωμα γυναίκας, ο αδίστακτος και φιλόδοξος μέχρι θανάτου Τόνι Μοντάνα στον Σημαδεμένο, ο ακέραιος αστυνομικός Φρανκ Σέρπικο στην ομώνυμη ταινία (με την υπέροχη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη), ο διάβολος μεταμορφωμένος σε άνθρωπο ως Τζιν Μίλτον στον Δικηγόρο του διαβόλου και τόσοι άλλοι χαρακτήρες, που αυτή η σπουδαία προσωπικότητα, ένας απο τους 4-5 κορυφαίους ηθοποιούς όλων των εποχών κατά την γνώμη μου, έκανε να μοιάζουν τόσο φυσικοί και αληθινοί με το παίξιμο του. 

Ασύλληπτης πάστας υποκριτική ικανότητα, ένας Χαμαιλέοντας της Τέχνης, που δύσκολα θα μπορέσει μελλοντικά να σταθεί κάποιος διπλα του ως αξία. Ηθοποιός μιας εκπληκτικής γενιάς ηθοποιών, ανάμεσα τους ο ισάξιος Ρόμπερτ Ντε Νίρο, το alter ego του όλα αυτά τα χρόνια, που συνεχίζει ακόμα και σήμερα να μας μαγεύει με την φυσική απλότητα που παίζει τους ρόλους του.

Εξαιρετικός συνάδελφος με όλους και ειδικότερα τους νέους συναδέλφους του, επικοινωνιακός και ατακαδόρος. Ακμαίος ακόμη και στα 83 του, καταδεικνύει ότι η επιτυχία και η ποιότητα είναι ένας συνδυασμός που αφήνει ένα αποτύπωμα που αντέχει στον χρόνο και όχι μόνο δεν χάνεται αλλά ζωντανεύει συνεχώς στο μυαλό όσων ψάχνουν την ουσία και την μαγεία σε οποιαδήποτε πτυχή της ζωής.  Και όπως έχει πει και ο ίδιος, και αυτό είναι κάτι που δείχνει την δυναμική και τον τρόπο σκέψης του: "Πότέ μην αφήνεις κάποιον που δεν έχει κάνει τίποτα στην ζωή του, να σου πει τι να κάνεις".

 Από την άλλη ο Χάρυ Μπελαφόντε. Μια βελούδινη, ιδιαίτερη, τεράστια φωνή που είχε και σπουδαίο ακτιβιστικό έργο. Ο τραγουδιστής με την εξωτική εμφάνιση και χροιά στην φωνή του, ο ερμηνευτής τεράστιων επιτυχιών. Από την Matilda, το viral πριν απο τα σημερινά viral τραγούδια, Banana Boat, το μαγευτικό Try to remember, το Island in the sun, μέχρι το εκπληκτικό ντουέτο με την Νανά Μούσχουρη και τον Ντάνι Κέι το 1965 με το Σήκω χόρεψε κουκλί μου και την εκπληκτική εκτέλεση στο Θάλασσα πλατιά του Μάνου Χατζιδάκι, αλλά και και τις υπόλοιπες επιτυχίες, που τον έκαναν ένας από τους πιο περιζήτητους καλλιτέχνες εκείνης της εποχής. 

 Συν τοις άλλοις ηθοποιός, ακτιβιστής, πολέμιος της πολιτικής των ΗΠΑ στην διάρκεια του Ψυχρού πολέμου, φίλος με τους ηγέτες της Κούβας και της Σοβιετικής Ένωσης. Πάνω απ΄ολα ήταν από τους πρώτους ανθρώπους της σόου μπιζ που έδωσαν μάχες για να εκλείψουν οι φυλετικοι διαχωρισμοί, σε μια ταραγμένη εποχή και κάτω απο δύσκολες συνθήκες. 

 Άλλωστε ο ίδιος είχε ζήσει στο πετσί του αυτές τις συμπεριφορές όντας γεννημένος στο γκριζαρισμένο Χάρλεμ, με ρίζες που κρατούσαν από την Μαρτινίκα και την Τζαμάϊκα. Έφυγε σήμερα στα 96 του, ζώντας μια ζωή έντονη και γεμάτη.

 Δύο πορείες με κοινή αρχή, διαφορετικές στην συνέχεια αλλά τελικά τόσο ίδιες. Μαχητικότητα, ταλέντο, αμεσότητα, ειλικρίνεια στην επαφή με τον κόσμο και διάρκεια. Δύο καλλιτέχνες που με κάνουν να χαίρομαι, όταν τους βλέπω και τους ακούω, αλλά ταυτόχρονα νιώθω και μια χαρμολύπη γιατί αντιλαμβάνομαι, αν και δεν την έχω ζήσει, πως μια εποχή που είχε κάτι να πει και να δώσει στην ανθρώπότητα (είτε στον πολιτισμό, είτε στον αθλητισμό, στην επιστήμη, στην παιδεία η όπου αλλού) φεύγει ανεπιστρεπτί. 

 Δεν θα πω αν τότε ήταν καλύτερα και τώρα χειρότερα. όμως η αίσθηση είναι ότι σπανίζουν πλέον οι άνθρωποι που έχουν αυτή την σπίθα, αυτό το κάτι που θα τραβήξει μπροστά όλους τους άλλους, από όποιο μετερίζι και αν εργάζονται και προσφέρουν.

 Ακόμα και αυτοί που έχουν ταλέντο, ικανότητες και μυαλό και σίγουρα είναι πολλοί, "χάνονται" στην ασχήμια αυτού που μεταμορφωνόμαστε σιγά σιγά. Παρολ'αυτά υπάρχει πάντα η ελπίδα, ένα καλύτερο αύριο...

Τα ξαναλέμε.