Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2023

Οι εαυτούληδες και η ουσία των πραγμάτων

Γεια και χαρά, τα δέοντα σε όσους αγαπάτε και κυρίως σε όσους σας... σπάνε τα νεύρα. Άνθρωποι είναι και αυτοί με αδυναμίες.

 Αυτή η αδιανόητη τραγωδία που διαδραματίζεται σε Τουρκία και Συρία αυτές τις μέρες, κάποιες άδολες παρατηρήσεις σε συμπεριφορές ανθρώπων και ο... ιδιαίτερος τρόπος που συνηθίζω να συνδέω γεγονότα και καταστάσεις, είναι η αφορμή τοου παρακάτω κειμένου. Τι θα γίνει τελικά με τους εαυτούληδες; Μέχρι που θα φτάσει η... χάρη τους:

 Ξέρω ξέρω, προσπαθώ τώρα εγώ να λύσω το αιώνιο πρόβλημα της ανθρωπότητας σε ένα μπλογκ που μετά από ένα ποιήμα (λέμε τώρα), ακολουθεί ένα κείμενο για τις πιο σεξυ-από κορμί- φωνάρες της σόου μπιζ. Νταξ δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά. Ρωτάω όμως κάτι απλό. Είναι η αίσθηση ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου αυτό που φταίει και λειτουργούμε πάντα ως μονάδες με βάση μόνο το δικό μας συμφέρον ή φταίει κάτι άλλο που έχουμε φτάσει σε επίπεδα "είμαι πολυ ωραίος βεβαίως βεβαίως" που έλεγε και ο Θέμης Ανδρεάδης;

 Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι η τάση να κρίνουμε και να επικρίνουμε εκ του ασφαλούς και σε περιπτώσεις που και λάθος να κάνουμε δεν χάλασε και ο κόσμος βρε αδερφέ, είναι δεδομένη. Επίσης, ο σχολιασμός καταστάσεων που δεν μας αφορούν ή δεν μας επηρρεάζουν άμεσα είναι πάρα πολυ συχνός, που συχνά αναρωτιέμαι το γιατί. 

Και δεν είναι τόσο ο σχολιασμός τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, αλλά ο τρόπος που γίνεται. Μια κακία, μια ζήλια (χωρίς λογική), μιά απαξίωση ανθρώπων και συναισθημάτων και βέβαια μια σιγουριά για όλους και όλα, την στιγμή που πρακτικά δεν βλέπουμε πέρα από την μύτη μας.

 Η απίστευτη ελαφρότητα και αμετροέπεια με την οποία αναφερόμαστε σε καταστάσεις που δεν μας αφορούν και κανείς δεν ζήτησε την γνώμη μας, ή ακόμη και σε καταστάσεις που εμπλεκόμαστε και παίζουμε ρόλο (μικρό η μεγάλο δεν έχει σημασία), δείχνει τον πυρήνα αυτής της-είμαι σίγουρος από την εποχή του Μαθουσάλα και του Νώε- καταστροφικής λειτουργίας της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης. Απλά, πολύ απλά, δεν μας νοιάζει τίποτε άλλο παρα μόνο ο εαυτός μας.

Ακόμα και στις σχέσεις μας, είτε είναι διαπροσωπικές, είτε εργασιακές, είτε οτιδήποτε άλλο, κινούμαστε για ίδιον όφελος και συμφέρον. Και οκ, μέχρι ένα σημείο το κατανοώ. Αλλά που πήγε η αλληλεγγύη; Που πήγε η ανάγκη για προσφορά; Η αίσθηση να δώσουμε χωρίς να έχουμε να λαμβάνουμε; Η άδολη αγάπη προς τον συνάνθρωπο;

 Ξέρω ότι φαίνεται ως γενίκευση όλο αυτό, αλλά δεν μιλάω για τις συγκεκριμένες πάγιες καταστάσεις, όπως λόγου χάρη για την αγάπη πχ μιας μάνας προς το παιδί της που θεωρείται η μέγιστη απόδειξη αγάπης στην Γη (που ακόμη και αυτό δεν είναι πάντα έτσι).

 Η γενική εικόνα δείχνει ότι ο εγωισμός και η κακία κυριαρχεί στις ζωές των ανθρώπων. Πάντα κάτι θα περιμένουμε απο τους άλλους χωρίς να θέλουμε να δώσουμε και πάντα θα περιμένουμε την αποτυχία του άλλου για να νιώσουμε επιτυχημένοι. Είναι ένας φαύλος κύκλος όλο αυτό. Που κάτω από την δομή και τον "μανδύα" που λειτουργούν οι σύγχρονες κοινωνίες, τα κράτη και κυρίως με τον τρόπο που το χρήμα κινεί τα νήματα σε αυτόν τον κόσμο, δεν πρόκειται να κλείσει. Η ζωή αντιμετωπίζεται πλέον ως κάτι ευτελές. Μόνο η ανθρωπιά μπορεί να νικήσει το σκοτάδι στο οποίο ζούμε. 

 Επί της ουσίας δηλαδή, μόνο οι άνθρωποι, αυτοί οι ίδιοι, που τρέφονται από τον εγωισμό, το μίσος, την αχρειότητα την μία στιγμή και μοιράζουν άδολα την αγάπη, την καλοσύνη, την αλληλεγγύη, μετά απο λίγο, μπορούν να φέρουν την αλλαγή στον κόσμο. Αυτό είναι και το δύσκολο. 

 Οι εικόνες μέσα απο τα ερείπια στην Τουρκία και στην Συρία όμως, το χάδι στο κεφαλάκι των μικρών παιδιών που βγαίνουν ζωντανά από τα χαλάσματα, τα δάκρυα χαράς η ακόμα και λύπης μετά απο κάθε προσπάθεια για την ανθρώπινη ζωή, πρέπει να είναι ο μπούσουλας μας. Αρκεί να μην ξεχνάμε. Απο που ερχόμαστε και που πάμε...


ΥΓ.  Έλειψα καιρό και μου λείψατε. Τα ξαναλέμε.


Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2022

Οι συνδαιτυμόνες...


Πέντε καρέκλες. Και οι πέντε άδειες
Έμεινε μονάχο του το τραπέζι να στέκει
Ντυμένο με κεντήματα, κηροπήγια
και ασημιά μαχαιροπίρουνα

Γεμάτο γλυκά και ψητά της κατσαρόλας
Και οίνο που ευφραίνει τις καρδιές
Αλλά χωρίς συνδαιτυμόνες

Χωρίς παιδικές φωνές και τραγούδια.
Χωρίς ανέκδοτα και πολιτικές συζητήσεις
Ένα τραπέζι μόνο, ολομόναχο
Γεμάτο από καλούδια αλλά άδειο από ανθρώπους  

"Γιορτή δεν είναι σήμερα; Με ξέχασαν;"
είπε και άφησε ένα βαθύ αναστεναγμό
Αυτό, το τραπέζι, είχε φωνή
Μα οι συνδαιτυμόνες, ούτε φωνή ούτε ακρόαση...

 

Και ναι, αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 29ο Συμπόσιο ποίησης που διοργανώνει η Αριστέα μας (https://princess-airis.blogspot.com/), κάθε φορά με μεράκι και αγάπη. Θέλω να δώσω συγχαρητήρια στην Σταυρούλα (https://st-dekouloupapadimitriou.blogspot.com/) για την πρώτη θέση και το εξαιρετικό ποιήμα της, καθώς σε όσους και όσες διάβασαν, ψήφισαν, συμμετείχαν γράφοντας και σε αυτό το Συμπόσιο.

 Ένας ακόμη χρόνος φεύγει. Οι απολογισμοί δεν είναι το φόρτε μου, οπότε θα ευχηθώ απλά να έχουμε την υγεία μας, να έχουμε δίπλα μας τους ανθρώπους που αγαπάμε και να είμαστε δυνατοί για να αντέχουμε την δύσκολη καθημερινότητα.

 Σας φιλώ, εύχομαι Καλή χρονιά και τα... μυαλά στα κάγκελα!

 

ΥΓ. Τεχνηέντως παρέλειψα να αναφερθώ στην αφεντιά μου σε αυτό το Συμπόσιο. Νταξ τα γνωστά. Πάτωσα! Αλλά που στε... Επίτηδες το κάνω. Η Αριστέα είπε  αυτολεξεί: " Θα σταματήσω τα Συμπόσια αν κερδίσει ο Μάκης". Έτσι είπε. Άρα και γω κάνω κράτει. Επίτηδες. Τι θέλετε δηλαδή, να σαρώσω και να σταματήσει αυτό το δρώμενο που μας ταξιδεύει σε κόσμους όμορφους και μαγικούς; Οπότε, άντε βρε, μας βλέπω να Συμποσιάρουμε και στην άλλη ζωή!

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2022

Δεκέμβρη... αυτά που ξερες να τα ξεχάσεις

 Να' μαι, να' μαι πετιέμαι! Επανήλθα. Έτσι λέω δηλαδή. Είπα να σταματήσω το σερί των ημερών που είμαι μακριά απο το blogging. 

 Πάει μήνας πλέον, κάπου ώπα! Νταξ νταξ μην φωνάζετε. Ξέρω σας έλειψα, πέσατε σε κατάθλιψη, έλειψε αυτό το spicy από την καθημερινότητα σας, αλλά ορκίζομαι να μην προλάβω να πω milf, ότι θα προσπαθήσω να γράφω συχνότερα.

 Φτάνει με μένα όμως. Το ημερολόγιο λέει 9 του Δεκέμβρη και μπηκαμε στον μήνα τον γιορτινό, τον μήνα που γεννάει ελπίδα (άσχετα αν έρχεται ένας Κούγιας και μας προσγειώνει στην πραγματικότητα), τον μήνα που η Μαράϊα Κάρεϊ ακούγεται  σε όλα τα σπίτια και τα μαγαζιά, τον μήνα που... τελοσπάντων γίνεται τζέρτζελο.

 Ααααα εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Όχι, δεν έχω πιει κάτι. Νηφάλιος γράφω. Είναι το στυλ μου τέτοιο. Τι λέγαμε; Α ναι. 

 Ένας χαμός γενικότερα γύρω μας. Predator, Μίχος (αλήθεια τι έγινε ξαφνικά και η υπόθεση του Κολωνού εξαφανίστηκε απο την επικαιρότητα;), Ερντογάν και Τσαβούσογλου, Κούλης και Τσιπρας, εκλογές εν όψει, πυροβολισμοί στο ψαχνό από την Αστυνομία, κιβωτός του κόσμου, ο Λιάγκας τον χαβά του και πολλα πολλά σοβαρά και ευτράπελα, που όση ανάλυση και να κάνω δεν φτάνει μια ανάρτηση για να τα περιγράψει.

 Και μη νομίζετε, ο τίτλος του κειμένου έχει λογική.  Τα χώνω στον Δεκέμβρη λοιπόν, γιατί ετοιμάζεται πάλι να μας ρίξει... στάχτη στα μάτια με την λάμψη του , θα αρχίσουμε τα ευχολόγια, τα δώρα (αν περισσέψει κάτι απο το καλάθι της νοικοκυράς) και στο τέλος θα μπούμε στον Γενάρη κα θα αρχίσει πάλι το πήδημα εεεεε  το μεροδούλι μεροφάι ήθελα να γράψω, τα πετρέλαια, τα ρεύματα, ο βαρύς χειμώνας, οι έκλογες και ξανάμανα απο την αρχή. Μια ψεύτικη όαση στην έρημο δηλαδής, ένα τόσο δα kit kat και τότε καμία Κάρεϊ και κανένα μελομακάρονο δεν θα μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα.

 Και ορθά μπορείτε να αναρωτηθείτε. Και τι προτείνεις ρε Μάκαρε; Καλά τα λές αλλά δώσε και καμια ιδεά, καμια πρόταση για εξεύρεση λύσης. Καλά, αν μπορούσα να το κάνω αυτό θα είχα λύσει όχι μόνο τα προβλήματα της ανθρωπότητας αλλά και τα... δικά μου! 

 Αυτό που ξέρω και σίγουρα μπορούμε να κάνουμε, είναι να πάρουμε βαθιές ανάσες, να ακούμε περισσότερο από όσο μιλάμε (εγώ το παράκανα πάλι σήμερα), να μην σκεφτόμαστε μόνο την πάρτη μας και να προσέξουμε τι θα ψηφίσουμε. Νταξ ξέρω τα λέω απλά για να τα πω. Και όχι, δεν είναι πως δεν σέβομαι τους ανθρώπους. Απλά δεν μπορώ να παραβλέψω την δύναμη της συνήθειας, την αποχαύνωση, τον ωχαδερφισμό, Χαρακτηριστικά δηλαδή που διέπουν την ανθώπινη ψυχοσύνθεση  δεκάδες χρόνια τώρα, Κύρια, αν όχι κυριότατα χαρακτηριστικά και του λαού μας.

 Οκ, επειδή το βάρυνα λιγάκι, κοιτάξτε να αγαπηθείτε και να αγαπήσετε και όλα θα πάνε καλύτερα. Μάκαρος speaking...

 

ΥΓ. Και καλό μας μήνα!

ΥΓ2. All i want for christmas is you, αλλά όχι από την Μαράϊα, Έτσι για... σπάσιμο!

 

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2022

Η απάντηση είσαι εσύ...


 Αν το αλλιώτικο είχε υπόσταση θα ήταν η παρουσία σου

Αν η ομορφιά είχε πρωτότυπο θα ήταν το γέλιο σου

Αν η μαγεία είχε πρόσωπο θα ήταν το δικό σου

Αν η μνήμη είχε πατρίδα θα ήταν το βλέμμα σου 


Αν ο έρωτας είναι χημεία, είσαι το κύριο συστατικό της

Αν το πάθος ουρλιάζει, είσαι η τρεμάμενη κραυγή του

Αν η επανάσταση ανάβει φωτιές, είσαι η πρώτη σπίθα της

Αν του νου τα ταξίδια υπάρχουν, είσαι ο προορισμός τους


Αν η ζωή ήταν τραγούδι, θα ήσουν η μελωδία του

Αν υπάρχει ένα καλύτερο αύριο, είσαι ένας απο τους λόγους ύπαρξης του

Για όλα τα μαγικά μυστήρια αυτού του κόσμου, η απάντηση είσαι Εσύ... 

 


 

ΥΓ. Καλό μήνα ιδιαίτεροι άνθρωποι...

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2022

25 λέξεις #14


 
Με βλέπετε ρε; 
Με τα χέρια στη μέση, ποζάρω, αυθαδιάζω, 
φτύνω κατάμουτρα τον "αντρισμό" σας. 
Αλήθεια γυμνή και αγέρωχη. 
Μοντέλο αλλιώτικο. 
Αντέχετε;

 

 Καλησπέρααααα στα πιο ολιγόλεκτα μωρά της blogοσφαιρας! Επανέρχομαι, ανάμεσα σε αντιξοότητες και δυσκολίες. Ανάμεσα σε δάκρυα, μίση, πάθη, λάθη και... σκαστά χαμόγελα. Ανάμεσα σε ανθρώπους που πονάνε, που θρηνούν, που ψάχνουν από κάπου να πιαστούν. Ανάμεσα σε μια κοινωνία που εθελοτυφλεί και σε άλλη μία που παλεύει για ένα καλύτερο αύριο. Αντιφατικά συναισθήματα, δύσκολοι και περίεργοι καιροί. 

 Και μεσα σε όλα αυτά εικόνες που μιλάνε. Που έχουν κάτι να πουν. Άλλες φορές δεν σου φτάνουν ολόκληρα κατεβατά για να εκφράσεις το μεγαλείο τους, τι κρύβεται μέσα τους, τι βλέπουν σε αυτές. Άλλες πάλι, λακωνικά, με μερικές αράδες συνοψίζεις την ουσία τους, την ομορφιά και την ιδιαιτερότητα τους.

 Οι 25 λέξεις, αυτό το πολύ όμορφο δρώμενο της Μαρίας Νικολάου στο blog της, http://tokeimeno.blogspot.com/, με τσίγκλισε αυτή την φορά, ώστε να δοκιμάσω να εφαρμόσω την αρχαία ρήση "το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν". Νταξ, ξέρω το παρακάνω αλλά προσπάθησα στην παραπάνω συμμετοχή μου, μέσω της, πραγματικά πολύ ιδιαίτερης εικόνας, να παίξω με τις λέξεις, να εκφραστώ λιτά και περιεκτικά και... μ'άρεσε! Η αλήθεια είναι ότι τα ολιγόλεκτα με δυσκολεύουν, αλλά ήθελα να δοκιμάσω.

 Ευχαριστώ πρωτίστως την Μαρία, έπειτα όσους και όσες πέρασαν και διάβασαν τις συμμετοχές, ψήφισαν και τίμησαν με βαθμό το κείμενο μου. Συγχαρητήρια στην Μαρίνα (https://marinaslovelylife.com/) για την πρώτη θέση. Σας φιλώ!

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2022

Νίκος Δήμου: "Ο θάνατος του Μούψη"

"Απ' όσα έμβια όντα έχω γνωρίσει, ο άνθρωπος έχει το χαμηλότερο δείκτη αξιοπρέπειας. Είναι το μόνο ον που καταφέρνει να φέρεται αδέξια, να κάνει γκάφες, να ταπεινώνεται, να φτηναίνει, να εξευτελίζεται, να γελοιοποιείται

 Ένα ζώο δεν γίνεται γελοίο. Η κάθε του κίνηση, η κάθε του στάση έχουν ποιότητα, σιγουριά και ύφος. Κι αν, καμιά φορά, γελοιοποιηθεί είναι χάρη στην παρέμβαση των ανθρώπων. Όπως στο τσίρκο.

 Δεν σας κρύβω πως ο μόνος λόγος που πάω στο τσίρκο είναι η ελπίδα πως κάποτε θα δω την επανάσταση των ζώων. Α! πώς θα ζητωκραυγάσω από χαρά, όταν ο ελέφαντας θα πάρει στο κυνήγι τη σαχλο-ωραία αναβάτιδα, όταν το άλογο θα τινάξει κάτω την ψευτο-μπαλαρίνα, και όταν η πληγιασμένη τίγρης θα δώσει ένα καλό μάθημα στο θηριοδαμαστή της!

Και στις ταυρομαχίες είμαι φανατικά με το μέρος του ταύρου.

 Αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια είναι τα άλλα ονόματα της ελευθερίας. Και τα πιο ελεύθερα ζώα - τα μόνα που δεν δαμάζονται ούτε στο τσίρκο, τα μόνα που δεν υποτάσσονται σε αφέντη - είναι οι γάτες.

...........................................................................................................................

 Όλοι οι γάτοι είναι αξιοπρεπείς, αλλά κανείς σαν τον Μούψη... Έντεκα χρόνια έζησε κοντά μου, και ήταν τόσο σωστός, τόσο άψογος, τόσο απόλυτος, που - κάπου - με τρόμαζε.

 Ποτέ δεν ζήτησε κάτι. Ποτέ δεν ζητιάνεψε φαγητό - όσο κι αν πεινούσε. Αν του έδινες καλά - αν όχι, ήταν άξιος να πεθάνει από την πείνα, αλλά δεν θα παρακαλούσε. 

 Ποτέ δεν ενόχλησε με την παρουσία του. Ήταν πάντα τη σωστή ώρα στη σωστή θέση. Στη γωνιά του γραφείου μου, όταν έγραφα, στα πόδια του κρεβατιού μου, όταν πήγαινα να κοιμηθώ. Έδωσε όλους τους αγώνες του - τσακώθηκε, σφάχτηκε, πόνεσε, αγάπησε - χωρίς να γκρινιάξει ή να κομπάσει. Σύντροφος πιστός, αλλά ποτέ ιδιαίτερα οικείος. Πάντα κρατούσε τη σωστή (γι' αυτόν) απόσταση.

 Οι άλλοι γάτοι παίζουν, ζητιανεύουν, χαϊδεύονται, τρίβονται, γουργουρίζουν. (Πάντα βέβαια όταν αυτοί θέλουν - και πάντα με ευπρέπεια και διακριτικότητα. Ποτέ οι συμπαθητικές βαρβαρότητες των σκύλων). Ο Μούψης ήταν διαφορετικός: σαν να ανήκε σε άλλη ράτσα. Όταν ήταν παρών γινόταν το ακίνητο και αόρατο κέντρο: σιωπηλός και συλλογισμένος σαν στωικός φιλόσοφος, κέρδιζε το σεβασμό όχι μόνο των άλλων γάτων (που ούτε τον πλησίαζαν) αλλά και των ανθρώπων.

........................................................................................................................................

 Τώρα ο Μούψης δεν υπάρχει πια. Ήταν ο πιο κοντινός φίλος για έντεκα χρόνια - και ο μόνος στη ζωή μου που δεν με πρόδωσε ποτέ. Αντιμετώπισε το θάνατο με την ίδια αξιοπρέπεια με την οποία έζησε. Κι όχι μόνο τον αντιμετώπισε, αλλά τον επεζήτησε με το δικό του τρόπο.

 Κάποια μέρα, μετά από μια επώδυνη μάχη με δύο λυκόσκυλα, αποφάσισε να τελειώσει. Οι πληγές του δεν ήσαν θανατηφόρες, αλλά το παντοδύναμο ένστικτό του δεν του έκρυψε την αλήθεια. Ήταν γέρος, άρρωστος και, την επόμενη φορά, ο πρώτος τυχών σκύλος θα τον κατασπάραζε. Αυτόν που είχε τρέψει σε φυγή τόσους και τόσους! Κατάλαβε πως το μόνο που μπορούσε πια να περιμένει ήταν ο εξευτελισμός της αδυναμίας.

Αποφάσισε τότε να πεθάνει. Έπαψε να τρώει. Τα καλύτερα κομμάτια, τα πιο λιχούδικα φαγητά τον έκαναν μόνο και μόνο να αποστρέφει το κεφάλι του. Άρχισε να αδυνατίζει, να εξαφανίζεται. Αλλά η αποχή του σιδερένια. Κι εγώ σεβάστηκα και ακολούθησα τη θέλησή του.

 Τις τελευταίες ημέρες - ίσως για να δείξει πως εκτιμούσε τη φιλία τόσων χρόνων - ήρθε για πρώτη φορά πιο κοντά μου. Ανέβηκε (με πολύ κόπο) στα γόνατά μου και γουργούρισε. Άπλωσε το σκελετωμένο σαγόνι του να το χαϊδέψω. Και με αποχαιρέτισε αίροντας για μια φορά την απόσταση που ο ίδιος είχε θεσπίσει.

 Ο Μούψης βρίσκεται τώρα βαθιά σε κάποια γωνιά του κήπου. Προσπάθησα να οικοδομήσω γύρω του όση περισσότερη απόσταση, σιγουριά και γαλήνη. Να διαφυλάξω - και για μετά - την αξιοπρέπειά του.

 Σκέπτομαι τώρα, πως το γεγονός ότι πολλές φορές δανείστηκα το όνομά του για να υπογράψω επιστολές, κείμενα, μελέτες δεν ήταν (όπως τότε νόμιζα) ένα χαριτωμένο εύρημα. Ήταν μια ενδόμυχη επιθυμία, μια κρυφή θέληση να του μοιάσω σε πολλές ιδιότητές του. Έχουμε κατατάξει τα ζώα σύμφωνα με τις δικές μας αξιολογικές κλίμακες και, φυσικά, τα έχουμε τοποθετήσει κάτω από εμάς. Αυθαίρετη και εγωιστική ιεράρχηση που μας βάζει στην κορυφή της δημιουργίας....

 Αλλά, όποια κλίμακα αξιών κι αν χρησιμοποιήσετε, δύσκολα θα βρείτε άνθρωπο να έζησε και να πέθανε με την αξιοπρέπεια του Μούψη. Κυρίως εκεί, μπροστά στο θάνατο, φαίνεται -ό,τι κι αν λέμε- πόσο ανώτερο από μας είναι ένα ζώο. Τις άδειες νύχτες αναζητώ τη ζεστασιά του στα πόδια μου και σκέπτομαι: Άραγε θα αξιωθώ κι εγώ ποτέ, σε μία μου πράξη, μια τέτοια ποιότητα;

 Αλλά η φύση, που προδώσαμε, δεν απαντά. Και η νύχτα είναι κρύα και τεράστια χωρίς τον Μούψη..."

 

Νίκος Δήμου

 

ΥΓ. Σας το έχω αναφέρει ξανά ότι δεν τα πάω καλά με τις παγκόσμιες μέρες. Δίαβασα σήμερα όμως αυτό το συγκινητικό κείμενο και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Τα ζώα μας δείχνουν πάντοτε ποια είναι τα χαρακτηριστικά της άδολης αγάπης και της αξιοπρέπειας. Είναι εκεί για μας, δίπλα μας, όπως πολλοί άνθρωποι δεν ήταν ποτέ. 

ΥΓ2.: Καλό μήνα  και καλό φθινόπωρο με υγεία!

 

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2022

Γκαμπριέλα Μιστράλ: Δώσ’ μου το χέρι σου...

 
 
Δώσ’ μου το χέρι σου και θα χορέψουμε
 Δώσ’ μου το χέρι και θα μ’ αγαπάς. 
Σαν ένα λουλούδι μόνο θα είμαστε 
Σαν ένα λουλούδι – κι άλλο τίποτα πια. 
Την ίδια στροφή θα τραγουδάμε, 
Στο ίδιο βήμα χορό θα πατάς. 
 
Σαν ένα στάχυ θα κυματίζουμε, 
Σαν ένα στάχυ – κι άλλο τίποτα πια.
Σε λένε Ρόσα κι εμένα Ελπίδα,
 Όμως το ίδιο σου τ’ όνομα θα το ξεχνάς 
Γιατί σαν ένας χορός πάνω στο λόφο θα είμαστε
 Σαν ένας χορός – κι άλλο τίποτα πια…
 
 
 
* Η Γκαμπριέλα Μιστράλ, ήταν η μεγαλύτερη Χιλιανή ποιήτρια και μιά από τις σημαντικότερες παγκοσμίως.  Το 1945 έγινε η πρώτη λογοτέχνιδα από την Λατινική Αμερική, που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Απεβίωσε στις 10 Ιανουαρίου του 1957.
 
 
ΥΓ. Καλό μήνα με υγεία! 
 
 

Δώσ’ μου το χέρι σου και θα χορέψουμε Δώσ’ μου το χέρι και θα μ’ αγαπάς. Σαν ένα λουλούδι μόνο θα είμαστε Σαν ένα λουλούδι – κι άλλο τίποτα πια. Την ίδια στροφή θα τραγουδάμε, Στο ίδιο βήμα χορό θα πατάς. Σαν ένα στάχυ θα κυματίζουμε, Σαν ένα στάχυ – κι άλλο τίποτα πια. Σε λένε Ρόσα κι εμένα Ελπίδα, Όμως το ίδιο σου τ’ όνομα θα το ξεχνάς Γιατί σαν ένας χορός πάνω στο λόφο θα είμαστε Σαν ένας χορός – κι άλλο τίποτα πια…

Πηγή: https://frapress.gr/2018/06/8-latinoamerikanoi-poiites-poy-tha-se-synarpasoyn/

Δώσ’ μου το χέρι σου και θα χορέψουμε Δώσ’ μου το χέρι και θα μ’ αγαπάς. Σαν ένα λουλούδι μόνο θα είμαστε Σαν ένα λουλούδι – κι άλλο τίποτα πια. Την ίδια στροφή θα τραγουδάμε, Στο ίδιο βήμα χορό θα πατάς. Σαν ένα στάχυ θα κυματίζουμε, Σαν ένα στάχυ – κι άλλο τίποτα πια. Σε λένε Ρόσα κι εμένα Ελπίδα, Όμως το ίδιο σου τ’ όνομα θα το ξεχνάς Γιατί σαν ένας χορός πάνω στο λόφο θα είμαστε Σαν ένας χορός – κι άλλο τίποτα πια…

Πηγή: https://frapress.gr/2018/06/8-latinoamerikanoi-poiites-poy-tha-se-synarpasoyn/

Δώσ’ μου το χέρι σου και θα χορέψουμε Δώσ’ μου το χέρι και θα μ’ αγαπάς. Σαν ένα λουλούδι μόνο θα είμαστε Σαν ένα λουλούδι – κι άλλο τίποτα πια. Την ίδια στροφή θα τραγουδάμε, Στο ίδιο βήμα χορό θα πατάς. Σαν ένα στάχυ θα κυματίζουμε, Σαν ένα στάχυ – κι άλλο τίποτα πια. Σε λένε Ρόσα κι εμένα Ελπίδα, Όμως το ίδιο σου τ’ όνομα θα το ξεχνάς Γιατί σαν ένας χορός πάνω στο λόφο θα είμαστε Σαν ένας χορός – κι άλλο τίποτα πια…

Πηγή: https://frapress.gr/2018/06/8-latinoamerikanoi-poiites-poy-tha-se-synarpasoyn/

Δώσ’ μου το χέρι σου και θα χορέψουμε Δώσ’ μου το χέρι και θα μ’ αγαπάς. Σαν ένα λουλούδι μόνο θα είμαστε Σαν ένα λουλούδι – κι άλλο τίποτα πια. Την ίδια στροφή θα τραγουδάμε, Στο ίδιο βήμα χορό θα πατάς. Σαν ένα στάχυ θα κυματίζουμε, Σαν ένα στάχυ – κι άλλο τίποτα πια. Σε λένε Ρόσα κι εμένα Ελπίδα, Όμως το ίδιο σου τ’ όνομα θα το ξεχνάς Γιατί σαν ένας χορός πάνω στο λόφο θα είμαστε Σαν ένας χορός – κι άλλο τίποτα πια…

Δώσ’ μου το χέρι σου και θα χορέψουμε Δώσ’ μου το χέρι και θα μ’ αγαπάς. Σαν ένα λουλούδι μόνο θα είμαστε Σαν ένα λουλούδι – κι άλλο τίποτα πια. Την ίδια στροφή θα τραγουδάμε, Στο ίδιο βήμα χορό θα πατάς. Σαν ένα στάχυ θα κυματίζουμε, Σαν ένα στάχυ – κι άλλο τίποτα πια. Σε λένε Ρόσα κι εμένα Ελπίδα, Όμως το ίδιο σου τ’ όνομα θα το ξεχνάς Γιατί σαν ένας χορός πάνω στο λόφο θα είμαστε Σαν ένας χορός – κι άλλο τίποτα πια…

Πηγή: https://frapress.gr/2018/06/8-latinoamerikanoi-poiites-poy-tha-se-synarpasoyn/
Δώσ’ μου το χέρι σου και θα χορέψουμε Δώσ’ μου το χέρι και θα μ’ αγαπάς. Σαν ένα λουλούδι μόνο θα είμαστε Σαν ένα λουλούδι – κι άλλο τίποτα πια. Την ίδια στροφή θα τραγουδάμε, Στο ίδιο βήμα χορό θα πατάς. Σαν ένα στάχυ θα κυματίζουμε, Σαν ένα στάχυ – κι άλλο τίποτα πια. Σε λένε Ρόσα κι εμένα Ελπίδα, Όμως το ίδιο σου τ’ όνομα θα το ξεχνάς Γιατί σαν ένας χορός πάνω στο λόφο θα είμαστε Σαν ένας χορός – κι άλλο τίποτα πια…

Πηγή: https://frapress.gr/2018/06/8-latinoamerikanoi-poiites-poy-tha-se-synarpasoyn/

Αναγνώστες

Page translation