Σάββατο 20 Απριλίου 2013

Μια ζωή στο πρέπει...

 Τι και αν προσπαθείς... Τι και αν μερικές φορές για να μην καταλάβουν την ανάγκη σου και τα θέλω σου...κρύβεσαι πίσω από την μάσκα του απόμακρου και του δύσκολου ανθρώπου. Όταν την...πατήσεις, όταν αρχίσεις και νιώθεις περνά η ζωή μπροστά από τα μάτια σου. Για άλλη μια φορά.
 Και τότε στήνεις απέναντι τον εαυτό σου και τον σφυροκοπείς ανελέητα γιατι δεν μπορεί να είναι λίγο αλλιώς, ενώ το θέλει. Κατηγορείς αυτό που μια ζώη ήθελες να είσαι για να αποφεύγεις τις κακοτοπίες... Είναι μερικές φορές μεγαλύτερο από σένα αυτό που σου συμβαίνει και συ αδύναμος μπροστά του...
 Καταλήγεις τελικά να ελέγχεις τα συναισθήματα σου και για άλλη μια φορά να μην μπορείς να χαρείς την χαρά της καρδιάς σου. Έτσι ρομποτικός, χαμένος στον κόσμο που σε οδηγεί στο πουθενά... "Δεν ξέρω ποιον παλεύω να νικήσω, φτάνω στην πόρτα και ζυγίζω την ζωή μου,νοιώθω τα μάτια σου να με τραβάνε πίσω, να μ' αγαπάνε δυο φορές για να γυρίσω...τι μαλακίες είπα για να ξεμπερδέψω..."


Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

Η αμετροέπεια δεν λογαριάζει συναισθήματα...

 "Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα. Μα τότε που στη μοίρα μου μιλούσα, είχες ντυθεί τα αρχαία σου τα λούσα..."
 Απόψε επαναφέρω ένα θέμα από το παρελθόν μιας και έχω κάνει αναφορά στο συγκεκριμένο θέμα σε παλαιότερη ανάρτηση (http://makdel82.blogspot.gr/2012/10/blog-post.html- Τα όμορφα λόγια και η αδυναμία των πράξεων) μόνο που σήμερα λοιπόν θα αναλύσουμε την, με σκοπό, αδυναμία των πράξεων...
 Οι στίχοι του Νίκου Γκάτσου "ντυμένοι" από την μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου στην αρχή του κειμένου λοιπόν, αποτυπώνουν πλήρως τον κολασμένο χορό των βαρύγδουπων λέξεων  και εκφράσεων πάνω στην, ταλαιπωρημένη και παρατημένη στην μοίρα της, καρδια που σκέφτεται μονάχα με τους χτύπους της... Είναι και αυτό ένα από τα αρνητικα χαρακτηριστκά των ανθρώπων.
 Η αμετροέπεια και η μεγαλορρημοσύνη όταν χρησιμοποιούνται με σκοπό να πλησιάσουμε ή να συναναστραφούμε ανθρώπους, γίνεται η θεμέλια λίθος ενός δρόμου που έχει ως σκοπό την επίτευξη του προσωπικού μας στόχου αναξαρτήτως κόστους.
 Μπροστά στον εγωισμό μας οι άνθρωποι λογίζονται ως εμπόδια ή ως αναγκαίο κακό αν έχουμε βάλει στο μυαλό μας να πετύχουμε αυτό που θα χορτάσει τον αδηφάγο εσωτερικό μας κόσμο.
 Ένα από τα κλασσικά παραδείγματα χρήσης αμετροεπούς λόγου που δεν έχει ίχνος αλήθειας συμβαίνει συχνά στις σχέσεις άντρα-γυναίκας.
 Και για τα δύο φύλα ο πιο εύκολος δρόμος να πλησιάσουν τον απέναντι είναι η χρήση λέξεων και εκφράσεων τόσο δυνατών και πρωτάκουστων που βάζουν αυτόν η αυτή που τις ακούει στην διαδικασία πριν τις επεξεργαστεί να τις αποδεχτεί...
 Και οκ συμφωνώ πως πλέον οι περισσότεροι είμαστε ψυλλιασμένοι και καταλαβαίνουμε όσους πουλάνε φουμαρα για μεταξωτές κορδέλες.
 Όμως πείτε μου και βάσει της προσωπικής σας εμπειρίας, πόσες φορές την πατάμε και μετά το...φυσάμε και δεν κρυώνει.  Λίγο η ανάγκη για δέσμευση η ή ανάγκη επίσης να πιστέψουμε σε όμορφα λόγια, η ομορφιά αλλά προπαντώς το συναίσθημα, μας βάζουν χωρίς να το καταλάβουμε στον δρόμο χωρίς γυρισμό.
 Αυτό που πραγματικά με λυπεί είναι πως τα λόγια πάντοτε υπερίσχυαν των πράξεων γιατί χρονικά έχουμε μάθει, ως ευκολόπιστοι άνθρωποι να τα βάζουμε μπροστά από μια πράξη που πραγματικά μας δείχνει, τις αρχικές έστω, προθέσεις του άλλου...
Και έπειτα κατηγορούμε τους άλλους, τον γείτονα και πάει λέγοντας. Έχουμε μπει ποτέ στην διαδικασία να μην πιστεύουμε πριν δούμε (και ας μας αποκαλούν άπιστους Θωμάδες...), να επεξεργαζόμαστε τις καταστάσεις, να ορίσουμε τις πράξεις σημαντικότερες του λόγου?
Σίγουρα ο αρμονικός συνδυασμός και των δύο είναι το ιδεατό. Αλλά επειδή όπως είπαμε ο εγωισμός συνήθως ορίζει τον άνθρωπο, η αλλαγή πρέπει να έρθει από τον καθένα μας ξεχωριστά. Έτσι, πιστέψτε με, θα γλιτώσουμε κόπο, χρόνο, ραγισμένες καρδιές, βρώμικες συνειδήσεις, αλλά το πιο σημαντικό... θα είμαστε περισσότερο άνθρωποι και λιγότερο απάνθρωποι...

Σάββατο 6 Απριλίου 2013

Το σπήλαιο του Πλάτωνα: Αλήθειες και αληθοφάνειες...

 Καλησπέρα, καλησπέρα. Είναι κάποιες φορές που δύσκολα μπορούμε να διακρίνουμε την αλήθεια. Πιο εύκολη και χρήσιμη φαίνεται στον άνθρωπο η αληθοφάνεια, παρά η δύσκολη και ασυμβίβαστη αλήθεια...
 Ο ανθρωπος από την γέννηση του είχε την τάση να ακολουθεί τα ψέμματα και τις παραισθήσεις. Να ζει σε ψεύτικους κόσμους, με ψεύτικα συναισθήματα. Η αποκάλυψη του ισχύοντος δε, τον έβγαζε και τον βγάζει εκτός των...νερών του. Είναι τέτοια η διαφορετικότητα του αληθινού που δεν διαχειρίζεται εύκολα ως διαδικασία...
 Αυτό το χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ψυχής αλλά και του νου, εκφράστηκε με τον πιο ουσιαστικό τρόπο στην περίφημη "Πολιτεία" του Πλάτωνα, έργο που σημάδεψε την ιστορία του ανθρώπου... Εκεί λοιπόν ο Πλάτωνας περιγράφει με γλαφυρό τρόπο την ζωή των δεσμωτών παρομοιάζοντας τους με τους ανθρώπους που έχουν αποδεχτεί αυτό που βλέπουν, χωρίς να μπαίνουν στην διαδικασία να σκεφτούν εαν υπάρχει αλλά και σε τι μορφή...

  Η αλληγορία του Σπηλαίου λοιπόν, περιγράφει μια ομάδα ανθρώπων ζουν σε ένα σπήλαιο όλη τους τη ζωή, αλυσοδεμένοι σε έναν τοίχο, χωρίς να μπορούν να δουν έξω από το σπήλαιο...  Τους απαγορεύεται να μιλάνε μεταξύ τους αλλά και να γυρίζουν δεξιά και αριστερά τα κεφάλια τους...  
  Πίσω τους λοιπόν  βρίσκεται μια φλόγα που φωτίζει τα αντικείμενα που κινούνται και ρίχνει τις σκιές τους στα τοιχώματα του σπηλαίου.  Οι φυλακισμένοι αρχίζουν να αποδίδουν αυτά τα σχήματα με όρους και έννοιες, ενώ πιστεύουν ότι οι σκιές αυτές είναι πραγματικές. Το ότι οι φυλακισμένοι, ωστόσο, μπορούν να δουν μόνο τις σκιές αυτές, δε σημαίνει ότι ο υπαρκτός κόσμος περιορίζεται μόνο μέσα στο σπήλαιο.
 Αν κάποιοι καταφέρουν να λυθούν από τις αλυσίδες και βγουν από το σπήλαιο, θα τυφλωθούν από τη λάμψη του Ήλιου και θα επιστρέψουν πίσω. Αν,πάλι, συνηθίσουν το φως, θα δουν καθαρά τον Ήλιο, που συμβολίζει το Αγαθό, και θα καταλάβουν ότι όσα έβλεπαν μέσα στο σπήλαιο ήταν απλά προβολές, σκιές της αλήθειας.

  Ίσως σκεφτούν να επιστρέψουν πίσω, λυπούμενοι τους φυλακισμένους συντρόφους τους. Πίσω, όμως, στο σπήλαιο, δε θα μπορούν να συνηθίσουν στο σκοτάδι, και, προσπαθώντας να διδάξουν στους υπόλοιπους την αλήθεια, ίσως δεχτούν το μίσος και την αντίδρασή τους. Αυτοί όμως που ελευθερώθηκαν, οι φιλόσοφοι, έχουν χρέος να επιστρέψουν πίσω και να διδάξουν και τους υπόλοιπους...
 Αυτή λοιπόν η περιγραφή δεν αντικατροπτίζει αυτό που σήμερα ζούμε? Είμαστε δεσμώτες, άβουλα πλάσματα στις ζωές άλλων, απλοί διεκπαιρεωτές γεγονότων και όχι διαχειριστές της δικής μας ζωής. Πιστεύουμε σε ότι βλέπουμε χωρίς να ελέγξουμε σε βάθος τι μπορεί να υπάρχει πίσω από αυτό που μας φαντάζει ως αληθινό και αποδεκτό...
 Ας προσπαθήσουμε να δούμε στο φως. Ας συμπαρασύρουμε μαζί μας τους συνανθρώπους μας. Ας αντιληφθούμε ότι υπάρχει κάτι εκεί έξω που είναι διαφορετικό από τα συνηθισμένα και που με πολλή προσπάθεια θα μας δειξει τον δρόμο για την ευτυχία! Ρίξτε μια ματιά στο παρακάτω βίντεο, Αξίζει...



Αναγνώστες

Page translation