Αν θέλεις να σε αγαπούν, να αγαπάς...

  "Αυτό το κείμενο δεν ήταν για να δημοσιευθεί. Αλλά να, πες πως η ενδόμυχη σκέψη μου ότι ίσως θα το διαβάσεις, με έκανε να τολμήσω. 

 Αλλά ας μην τρέφω αυταπάτες. Δεν υπάρχει αυτή η πιθανότητα. Αν υπήρχε, αν έστω είχα την παραμικρή υποψία οτι με διαβάζεις, ισως να μην το δημοσίευα.. Μάλλον φταίει ο Χατζηγιάννης για το αποψινό. Ένα του τραγούδι αρκούσε. Ο τραγουδιστής της νιότης μας βλέπεις. Όχι ότι μας πήρανε τα χρόνια, αλλά όσο να'ναι πάνε, γεμάτα, 16 χρόνια από τότε που σε πρωτοείδα. Εσύ στα δεκαέξι σου, εγώ στα δεκαεννιά...

 

 Και είναι παράξενο, από αυτά τα περίεργα παιχνίδια της μοίρας, που δεν "κολλήσαμε" αμέσως στην παρέα. Σιγά σιγά δημιουργήθηκε το δέσιμο μας. Για μένα μια αίσθηση, που όμοια της δεν είχα βιώσει μέχρι τότε, και που είμαι απόλυτα σίγουρος, πως δεν πρόκειται να βιώσω ξανά. 

 Για σένα δεν ξέρω. Η μάλλον ξέρω. Ήμουν ο μόνος που σε καταλάβαινα απόλυτα. Μου το είπες και τώρα πρόσφατα, που συναντήθηκαν οι δρόμοι μας, στον γάμο ενός κοινού φίλου, 11 ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία μας συνάντηση... 

  Και να ξέρεις, είχα και ήθελα τόσα να σου πω. Αλλά τελικά όταν μιλάνε τα μάτια, τα λόγια περισσεύουν. Συζητήσαμε, γελάσαμε, άκουσα την φωνή σου έπειτα απο καιρό. Κι ένιωσα όπως τότε. Ευάλωτος αλλά τόσο ελεύθερος. Αυτο μάρεσε μαζί σου. Ότι ένιωθα ελεύθερος. Δε στο είχα πει ποτέ, αλλά ήσουν το πιό μακρινό, το πιό μαγευτικό μου ταξίδι... 

Τα χρόνια περάσανε όμως. Και μαζί με τα χρόνια, αλλάξαμε. Άλλαξα μάλλον. Στα δικά μου μάτια παραμένεις εκείνο το χαμογελαστό και ονειροπόλο κορίτσι. Έτσι είσαι, είμαι σίγουρος. Σε πείσμα των  πονηρών καιρών, σε αντίθεση με την βαρβαρότητα που ζούμε, είσαι μια όαση ελπίδας. 

 Και γω να ξέρεις, αν και δε στο είπα, είδα μέσα σου, ακόμα και τώρα που είσαι μια πανέμορφη γυναίκα, εκείνο το 16χρονο κορίτσι που με έκανε να νιώθω ελεύθερος. Αλλά έχω να σου πω και κάτι ακόμα. Θυμάσαι πως χώρισαν οι δρόμοι μας? Εγώ πήρα την απόφαση. Τη πιό σωστή και συγχρόνως την πιό λάθος απόφαση της ζωής μου. Ήθελα, θέλω, να σου πω μιά συγγνώμη γιαυτό. Που ακόμα και τώρα δεν είμαι ξεκάθαρος... Ξέρω πως ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω και πως οι άντρες πρέπει να στηρίζουν τις αποφάσεις τους. Αν όμως, αν μπορούσε να γυρίσει πίσω ο χρόνος, ίσως να την άλλαζα. Ίσως...

 Χαρηκα πολύ που σε ξαναείδα. Και χάρηκα που είσαι καλά στην ζωή σου. Σου αξίζει. Και να ξέρεις πως από όσα ένιωσα και νιώθω για σένα, δεν σου έδειξα ούτε τα μισά. Άλλωστε δεν ήταν σωστό γιατί ήμασταν φίλοι. 

  Και ακόμη και σήμερα αν με ρωτούσαν, θα τους έλεγα πως θα προτιμούσα να σε είχα κοντά μου ως φίλη. Και αν μερικές φορές τα λόγια δεν μπορούν να αποτυπώσουν αυτό που νιώθεις, αυτή η στιγμή είναι μιά από αυτές. Και άλλοι λένε πως η μαγεία χάνεται με το πέρασμα των χρόνων. Σιγά μην ξέρουν αυτοί. Μόνο η καρδιά έχει την απάντηση. Και συ στην δική μου έμαθες τούτο: "Αν θέλεις να σε αγαπούν, να αγαπάς..."

Υ.Γ. Αφιερωμένο σε εκείνους τους ανθρώπους που μας έμαθαν να αγαπάμε. Σε αυτούς που μεγάλωσαν, αλλά παραμένουν παιδιά...

Όλοι δηλώνετε ιδιότητα...

Όλοι δηλώνετε ιδιότητα,
καταναλώνετε ποσότητα,
και μου στερείτε τον ήλιο.
Κι εγώ δεν έχω καν ταυτότητα
κι αν είμαι μια μηδαμηνότητα,
φτιάχνω δικό μου βασίλειο...

Αν μου ξηγιόσουνα αλάνικα,
τραγούδια μεξικάνικα,
θα σου ‘φτιαχνα πολλά.
Και ξεπερνώ τη Λολομπρίτζιτα,
σαν το ‘ριξα στη βίζιτα,
αντικανονικά...

Δε χαμπαριάζετε ρε μόμολα, 

όταν σας έδινα τα πόμολα,
να διαλύστε τον τοίχο.
Κολλήσατε στο μποτιλιάρισμα
κι ας σας το `χα κάνει χάρισμα,
να ξεπεράστε τον φρίκο...

Κι αν η ζωή σου θέλει βλήματα,
τελειώσανε τα θύματα
και πάλι απ’ την αρχή.
Θε να σε φτιάξω εγώ αθάνατη,
παράτα τη και γάμα τη,
τη σχετική ζωή...

Ρε μη μου πια τους κύκλους τάραττε,
τσιτατοχάφτη τρισκατάρατε
και μια πορδή μου θα φτάσει.
Και σαν ο πεντεφρής σου σε πονεί,
Θε να του βάλω λουκουμόσκονη,
να λουκουμιάσει η πλάση...

Εσύ ξεφούσκωνες τα λάστιχα,
σε γράψαν στα κατάστιχα,
των τεντυμποϊστών.
Κι εγώ έχω γίνει γομολάστιχα,
που σβήνει τα τετράστιχα,
ανθρώπων και θεσμών...

 Ποιός δεν θα ήθελε να νιώθει τόσο ελεύθερος όσο ο Νικόλας Άσιμος, σήμερα? Και ω τι κόσμος μπαμπά που λέει και ο ποιητής. Όλοι όσοι τον κράζανε και τον θεωρούσαν φρικιό την εποχή που σουλατσάριζε στην πλατεία Εξαρχείων, που ξάπλωνε στην μέση του δρόμου και έκοβε την κυκλοφορία, που κυνηγούσε με την μαγκούρα τους καθωσπρέπει περαστικούς, που έκανε καταλήψεις σε εγκαταλελειμμένα κτίρια, που έψαχνε κροκανθρώπους (χρωματιστούς ανθρώπους), τώρα πιά, εδώ και χρόνια, τον θεωρούνε προφήτη και μέγα καλλιτέχνη. Αυτοί και όλοι όσοι "προσεταιρίστηκαν" τις σκέψεις και τα λεγόμενα του...

 Ο Νικόλας Άσιμος, για όσους δεν έχουμε ζήσει την εποχή του, ήταν προφανώς αυτό που λέμε αντισυστημικός.  Επί της ουσίας ήταν θήραμα σε ένα τσίρκο που δίνει παραστάσεις με σκοπό την ψυχαγωγία του "κοινού" του, με οποιοδήποτε κόστος.

Θέλει πολλά κιλά... αξιοπρέπειας και δύναμης για να πας κόντρα (πραγματική κόντρα) σε αυτό το συνονθύλευμα ανθρώπων που ονομάζουμε σύγχρονη κοινωνία.

 Ο τρόπος ζωής, η πιεστική καθημερινότητα, οι ματαιόδοξοι στόχοι μας, το ίδιο συμφέρον, η έλλειψη αλληλεγγύης, ο ωχαδερφισμός, η κατάρρευση των ηθών, αντιμετωπίζεται δραστικά μόνο με αξιοπρέπεια και δύναμη. Για τον Άσιμο τα δύο αυτά συστατικά μεταφράζονταν σε τρέλα. Μεταφορική και κυριολεκτική. Ποιός είναι όμως, ο δικός μας τρόπος αντιμετώπισης σε ότι παράλογο ζούμε?

Είμαστε μιά ωραία ατμόσφαιρα...

"Λοιπόν σήμερα δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα είμαστε...", έλεγε ο μέγιστος Ντίνος Ηλιόπουλος πριν απο πολλά πολλά χρόνια. 
 Που να ήξερε ομως ότι η ατάκα του θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί κάτι παραπάνω από μισο αιώνα μετά για τα... ανδραγαθήματα και τα ευτράπελα μας. 

 Φεβρουάριος 2017 λέει το ημερολόγιο. Και έχουμε... και τι δεν έχουμε! Απο τη μιά "τα παιδιά, τα παιδιά τα φιλαράκια τα καλά" που έλεγε και ο Κοινούσης, οι Τούρκοι.

 Τι να πεις γι΄αυτά τα τζαναμπέτια βρε! Θέλουν τα Ίμια (Καρντάκ να είναι οι ώρες τους...), θέλουν το Αιγαίο, στο τέλος θα μας πουν πως ονειρεύονται μια δεύτερη Οθωμανική Αυτοκρατορία. 
 Καθίστε καλά ρε χαϊβάνια γιατί έτσι και... λύσουμε τον Καμμένο μαύρο φίδι που σας έφαγε.
Αξιολόγηση λέει μετά. Χαχα εδώ γελάνε! Ποιος να αξιολογήσει ποιόν?  Η Μέρκελ τον Τσίπρα, ο Ντάϊσεμπλουμ τον Τσακαλώτο, ο Ρουβάς την Παπαρίζου, ή η Σκορδά τον Λιάγκα? Αν και εδώ που τα λέμε αυτό είναι το μοναδικό μας πρόβλημα. Να κλείσει η αξιολόγηση. Όλα τα άλλα τα έχουμε λυμένα. 
 Οι συντάξεις ανεβαίνουν, η ανεργία μειώνεται και με την ανάπτυξη που έρχεται θα τρίβουμε τα μάτια μας. Εγώ πάλι γιατί νομίζω ότι... αναπτυσσόμαστε όπως οι μερακλήδες που χορεύουν το άσμα "Ώρε πως το τρί, πως το τρί, πως το τρίβουν το πιπέρι??", τουτέστιν αργά και βασανιστικά και μάλιστα με την...όπισθεν?

Δε ξέρω, δε ξέρω που οδεύουμε. Έχουμε και την ραγδαία άνοδο τη ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Εμείς εδώ με Κασιδιάρη-Λαγό (the right-eous Brothers), το έχουμε προχωρήσει ένα βήμα πιό πέρα.
 Μπαίνουμε στα σχολεία, τα σπάμε,χτυπιόμαστε με τους γονείς και μετά το βαφτίζουμε... αγώνα για την Παιδεία. Α ρε παιδο-βούβαλα...
 Τι να πω, τα βλέπει αυτά και ο Κούλης και φουντώνει και γιγαντώνει μέσα του το αίσθημα ευθύνης για να σώσει την χώρα. Και θέλει καλά και ντε να γίνει άμεσα ο σωτήρας της. Όπως οι προηγούμενοι προκάτοχοι του. Τίποτα μόνο ο Τραμπ θα μας σώσει. Αφου πρώτα ξεκάνει όλο τον πλανήτη...

 Με την σόου-μπιζ δεν ασχολούμαι αυτόν τον μήνα γιατί τα μέτωπα είναι πολλά (Voice, Rising Star, X-Factor, μονδέλα, πρωϊνάδικα) και θα μου πάρει κάμποσες ώρες να τελειώσω. 

 Θέλω να κλείσω με μια παράκληση προς τους αιώνιους βασανιστές μας, τις γυναίκες: Ξέρω ότι κάνει κρύο ακόμα (δύσκολος ο φετινός χειμώνας), αλλά κάντε μου την χάρη και πετάξτε κανά μπούτι και βυζί έξω, νωρίτερα από το κανονικό, να νιώσουμε λίγο ζέστη και μεις που δεν πήραμε (ακόμα) επίδομα θέρμανσης ρε κορίτσια...

Υ.Γ. Καλό Μήνα, σας φιλώ!