"Αυτό το κείμενο δεν ήταν για να δημοσιευθεί. Αλλά να, πες πως η ενδόμυχη σκέψη μου ότι ίσως θα το διαβάσεις, με έκανε να τολμήσω.
Αλλά ας μην τρέφω αυταπάτες. Δεν υπάρχει αυτή η πιθανότητα. Αν υπήρχε, αν έστω είχα την παραμικρή υποψία οτι με διαβάζεις, ισως να μην το δημοσίευα.. Μάλλον φταίει ο Χατζηγιάννης για το αποψινό. Ένα του τραγούδι αρκούσε. Ο τραγουδιστής της νιότης μας βλέπεις. Όχι ότι μας πήρανε τα χρόνια, αλλά όσο να'ναι πάνε, γεμάτα, 16 χρόνια από τότε που σε πρωτοείδα. Εσύ στα δεκαέξι σου, εγώ στα δεκαεννιά...
Και είναι παράξενο, από αυτά τα περίεργα παιχνίδια της μοίρας, που δεν "κολλήσαμε" αμέσως στην παρέα. Σιγά σιγά δημιουργήθηκε το δέσιμο μας. Για μένα μια αίσθηση, που όμοια της δεν είχα βιώσει μέχρι τότε, και που είμαι απόλυτα σίγουρος, πως δεν πρόκειται να βιώσω ξανά.
Και να ξέρεις, είχα και ήθελα τόσα να σου πω. Αλλά τελικά όταν μιλάνε τα μάτια, τα λόγια περισσεύουν. Συζητήσαμε, γελάσαμε, άκουσα την φωνή σου έπειτα απο καιρό. Κι ένιωσα όπως τότε. Ευάλωτος αλλά τόσο ελεύθερος. Αυτο μάρεσε μαζί σου. Ότι ένιωθα ελεύθερος. Δε στο είχα πει ποτέ, αλλά ήσουν το πιό μακρινό, το πιό μαγευτικό μου ταξίδι...
Τα χρόνια περάσανε όμως. Και μαζί με τα χρόνια, αλλάξαμε. Άλλαξα μάλλον. Στα δικά μου μάτια παραμένεις εκείνο το χαμογελαστό και ονειροπόλο κορίτσι. Έτσι είσαι, είμαι σίγουρος. Σε πείσμα των πονηρών καιρών, σε αντίθεση με την βαρβαρότητα που ζούμε, είσαι μια όαση ελπίδας.
Και γω να ξέρεις, αν και δε στο είπα, είδα μέσα σου, ακόμα και τώρα που είσαι μια πανέμορφη γυναίκα, εκείνο το 16χρονο κορίτσι που με έκανε να νιώθω ελεύθερος. Αλλά έχω να σου πω και κάτι ακόμα. Θυμάσαι πως χώρισαν οι δρόμοι μας? Εγώ πήρα την απόφαση. Τη πιό σωστή και συγχρόνως την πιό λάθος απόφαση της ζωής μου. Ήθελα, θέλω, να σου πω μιά συγγνώμη γιαυτό. Που ακόμα και τώρα δεν είμαι ξεκάθαρος... Ξέρω πως ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω και πως οι άντρες πρέπει να στηρίζουν τις αποφάσεις τους. Αν όμως, αν μπορούσε να γυρίσει πίσω ο χρόνος, ίσως να την άλλαζα. Ίσως...
Και ακόμη και σήμερα αν με ρωτούσαν, θα τους έλεγα πως θα προτιμούσα να σε είχα κοντά μου ως φίλη. Και αν μερικές φορές τα λόγια δεν μπορούν να αποτυπώσουν αυτό που νιώθεις, αυτή η στιγμή είναι μιά από αυτές. Και άλλοι λένε πως η μαγεία χάνεται με το πέρασμα των χρόνων. Σιγά μην ξέρουν αυτοί. Μόνο η καρδιά έχει την απάντηση. Και συ στην δική μου έμαθες τούτο: "Αν θέλεις να σε αγαπούν, να αγαπάς..."
Υ.Γ. Αφιερωμένο σε εκείνους τους ανθρώπους που μας έμαθαν να αγαπάμε. Σε αυτούς που μεγάλωσαν, αλλά παραμένουν παιδιά...
Πολύ προσωπική ανάρτηση για να σχολιάσω επ'αυτής Μάκη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά να σου πω ότι κάπου ανάμεσα στις γραμμές σου είδα και δικές μου σκέψεις. Όταν αγαπάς με την καρδιά, αληθινά, δεν σταματάς να αγαπάς, ακόμα κι αν δεν ήσουν ή δεν είσαι με τον άνθρωπο αυτό μαζί (πια).
Και ναι! "Αν θέλεις να σε αγαπούν, να αγαπάς..." αν και δεν είναι σίγουρο ότι θα γίνει αυτό οπότε καλό είναι να μην υπάρχουν προσδοκίες!
(είπε η σοφή, γρια κουκουβάγια και αποσύρεται! Ήταν ένα πέρασμα-αστραπή! Τι δεν με πιστεύεις; Καλά έχεις δίκιο! Δεν είμαι σοφή! Αλλά για το γρια.... νια πια δεν με λες, και όχι, δεν θέλω κοπλιμέντα!)
υγ: σε φιλώ!
ΔιαγραφήΣοφή κουκουβάγια (το γριά δεν υπάρχει στο λεξικό μου), έχεις απόλυτο δίκιο! Δεν είναι σίγουρο οτι θα αγαπηθείς αν αγαπήσεις! Αλλά αν αυτό γίνει όπως πρέπει τότε αυτος που λαμβάνει το συναίσθημα, αργά η γρήγορα, κάποια στιγμή ρης ζωής του, λόγω αυτών που έχει ζήσει, θα το καταλάβει! Εκτος αν μιλάμε για ανθρώπους δίχως καρδιά και ψυχή (που υπάρχουν πολλοί τριγύρω μας όντως). Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο. Ήταν πολύτιμο. Υ.Γ. Και χωρις κοπλιμέντα. Το προσπάθησα πολύ. Φιλιά Αριστέα μου!
Μάκη μου φοβερή και δυνατή κατάθεση ψυχής!!!! Ειναι εκείνοι οι άνθρωποι που αλλάζουν με κάποιον τρόπο το μέσα μας και μας αφήνουν σημάδια για μια ολόκληρη ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτούς πάντα πρεπει με κάποιο τρόπο να τους έχουμε μέσα μας και ας μην είναι δίπλα μας.
Άλλο ένα ξεχωριστό κείμενο από εσένα φίλε μου
Σε ευχαριστώ πολύ Μαρία μου. Αυτούς τους ανθρώπους του έχουμε μέσα στην καρδιά μας, πολλές φορές χωρις να το καταλαβαίνουμε. Γιατί απλά έχουν γίνει κομμάτι του εαυτού μας...
Διαγραφή♡
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ ότι είναι πολύ προσωπικό για να σου σχολιάσουμε.
Ωστόσο έχω μια ερώτηση, αλλά θα στην κάνω από κοντά.
Με συγκίνησες ρεεε
Εννοείται πως θα στην απαντήσω κιόλας Κατερίνα μου. Χαίρομαι πολύ που σε άγγιξε το κείμενο. Γιατί πραγματικά ήταν αληθινό και αυθόρμητο...
ΔιαγραφήΥ.Γ.Οταν συγκινώ τους άλλους, συγκινούμαι και γω! Φιλιά!
Υπέροχη η φράση που σου είπε Μάκη...και ξέρεις κάτι; όλα για κάποιο λόγο γίνονται...άσε που ποτέ δεν ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή! Οι αναμνήσεις πάντα θα μας συντροφεύουν στη ζωή.. να χαμογελάς και να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι...και να αγαπάς φυσικά! ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως είναι σημαντική η φράση. Ναι αυτό πιστεύω και γω. Η ζωή είναι ένα περίεργο, δύσκολο μα όμορφο ταξίδι...
ΔιαγραφήΥ.Γ. Σε ευχαριστώ για τις τόσο όμοφρες ευχές Εύη μου!
1) Όλα είναι σχετικά! (την κολλάω παντού αυτή την..σοφία!
ΑπάντησηΔιαγραφή2) Ανήκω σε εκείνη την κατηγορία τών ανθρώπων που πιστεύουν ότι, (ΜΌΝΟ) μέσα στην σχέση, επέρχεται αργά ή γρήγορα, η απομυθοποίηση...
3) Με τόσο ευαίσθητη ψυχή, άντε να βρεις το έτερον ήμισυ...και να το ξεχωρίσεις ανάμεσα σε τόσα...μπουτάκια εκτεθειμένα αχαχα! :))
1) Συμφωνώ Πέτρα μου, όλα είναι σχετικά!
Διαγραφή2) Η απομυθοποίηση έρχεται όντως με την τριβή, με την καθημερινότητα αλλά κυρίως με το πέρασμα του χρόνου. Υπάρχουν βέβαια και οι σχέσεις που το αίσθημα που είχες πριν γίνεται ακόμα πιο δυνατό...
3) Η αλήθεια είναι πως είναι δύσκολο. Κα δεν το λέω λόγω της ευαίσθητης ψυχής (που δεν μπορω να το κρίνω εγώ αυτό), αλλά λόγω των πολλών... μπουτακίων που κυκλοφορούν εκεί έξω!χαχα!
Αυτός ο Χατζηγιάννης έχει πάρει πολύ κόσμο στο λαιμό του τελικά:-)))
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάκη σ' ευχαριστώ που μ' έκανες κοινωνό σε μια προσωπική σου εμπειρία. Κι ο λόγος που σχολιάζω είναι γιατί μου έκανε εντύπωση μια τέτοια εκ βαθέων εξομολόγηση, να γίνεται από άντρα. Θέλει μεγάλα... "μπούτια" τέτοιο τσαλάκωμα. Είμαι σίγουρη πως ακολούθησες το ένστικτό σου, που σπάνια λαθεύει στους ανθρώπους που διαθέτουν συναισθηματική νοημοσύνη. Οπότε, πάμε γι άλλα και να ξέρεις πως μερικές φορές, και τα ... "μπουτάκια" έχουν ψυχή;-)
Μαρία εγώ σε ευχαριστώ καταρχήν για το πολύτιμο σχόλιο σου! Η αλήθεια είναι πως δεν το πολυσκέφτηκα όταν το έγραφα! Ότι διάβασες είναι απροετοίμαστο, αμακιγιάριστο, αλλά αληθινό.
ΔιαγραφήΥ.Γ. Έχεις απόλυτο δίκιο, ακολούθησα το ένστικτό μου, το οποίο σε βάθος χρόνου με έκανε να πιστεύω. για πολλούς και διάφορους λόγους, πως ήταν σωστή η απόφαση. Αυτό που νιώθω όμως παραμένει σε ένταση το ίδιο... Φύγαμε για άλλα μπουτάκια! χαχα!