Ένα παιδί, μιά τσίχλα και ο... χορός στη βροχή

 Καλησπερα, καλησπέρα. Μερικές φορές αρκεί ένα συμβάν για να μας φτιάξει η να μας χαλάσει τη διάθεση.  Η ιστορία που θα σας διηγηθώ είναι σημερινή και αποδεικνύει του λόγου το αληθές.   

 Ήταν περίπου 8 το απόγευμα και στο κατάστημα κινητής τηλεφωνίας που εργάζομαι δεν είχε καθόλου κόσμο.  Η διάθεσή μου δεν ήταν και η καλύτερη. 

 Η κούραση και τα καθημερινά θέματα που τρέχουν με είχαν ήδη...προικίσει με ένα δυνατό πονοκέφαλο. 

 Την στιγμή που επεξεργαζόμουν κάποιες εκκρεμότητες στον υπολογιστή, μπήκε στο κατάστημα για να πληρώσει λογαριασμό ένας πατέρας μαζί με την μικρή κορούλα του. Εγώ καθόμουν ακριβώς απέναντι από το ταμείο και μετά την σύντομη ματιά που έριξα για να τσεκάρω οτι θα εξυπηρετήσουν οι συνάδελφοι, συνέχισα την δουλειά μου. 

 Ο πατέρας της μικρής, αφού πήρε την αποδειξη της πληρωμής έκανε να φύγει... Τότε αυτή τον έπιασε από το χέρι και ήρθανε προς το μέρος μου. "Τι θέλεις Μυρσίνη" είπε ο πατέρας στην μικρή του και αυτή του έδειχνε προς το μέρος μου. Σήκωσα το κεφάλι βλέποντας αυτό το κατάξανθο αγγελούδι να χαμογελάει και να δείχνει εμένα. "Εσύ πρέπει να είσαι η Μυρσίνη" της είπα. 

 Η Μυρσίνη, που είναι δεν είναι 3 ετών, έγνεψε καταφατικά το κεφαλάκι της. "Τι θέλεις παιδί μου?" ξαναρώτησε ο πατέρας της. Στα χέρια της είχε ένα πακέτο τσίχλες. Έτεινε το χέράκι της προς εμένα, δίνοντας μου να καταλάβω πως ήθελε να μου δώσει μια τσίχλα!!! "Ααα θέλεις να δώσεις στον κύριο τσίχλα? Ναι παιδί μου δώσε...Σας συμπάθησε!" είπε ο πατέρας της μικρούλας. Εγώ, όπως και οι συνάδελφοι μου, είχαμε μείνει αποσβολωμένοι. 

 Στην προσπάθεια της να ανοίξει την τσίχλα για να μου την δωσει και επειδή κατάλαβε πως καθυστερούσε μίλησε για πρώτη φορά λέγοντας μου (θα σας το γράψω όπως ακριβώς το είπε) "μισό λετό να το ανοίτσω...". 

 "Με την ησυχία σου Μυρσίνη μου" της απάντησα εγώ, μη πιστεύοντας ακόμα αυτό που συνέβαινε. Αφού έβγαλε την τσίχλα και μου την έδωσε της λέω "Λοιπόν επειδή μου έκανες ένα τέτοιο δώρο κάτσε να σου κάνω και γω ένα ε?  τι λες?". Μου έγνεψε ξανά το κεφάλι. 

 Πήγα στην αποθήκη και πήρα ένα από αυτά τα πλαστικά κινητά που δειγματίζουμε και μόλις της το έδωσα μου γέλασε ξανά και το έδειξε στον πατέρα της. Καταχάρηκε και κάνοντας μια κίνηση (σα να λέει ευχαριστώ) έπιασε τον μπαμπά από το χέρι, μας καληνύχτησαν και έφυγαν από το κατάστημα.

 Έχουν περάσει περίπου 2 ώρες που ειμαι σπίτι από την δουλειά. Έγινα... παπί στο δρόμο. Πηρα τον ηλεκτρικό, κατέβηκα μετά από 5 στάσεις και η απόσταση που χωρίζει τον σταθμό από το σπίτι μου ήταν αρκετή για να βραχώ περισσότερο από ποτέ. Ακόμα και τώρα που σας γράφω η βροχή έξω είναι καταρρακτώδης... Οι δρόμοι έχουν πλημμυρίσει και το κυκλοφοριακό κομφούζιο στους δρόμους της Αθήνας είναι απίστευτο. 

 Παρόλ'αυτά απόψε ένιωσα σαν τον Gene Kelly στο υπέροχο singin in the rain. Περπατούσα μέσα στα νερά και είχα ένα χαζό χαμόγελο στο πρόσωπό μου. 

 Γελούσα, και παρά τον χαμό γύρω μου, με τους ανθρώπους να τρέχουν κάτω από τα υπόστεγα, τα αυτοκίνητα να κορνάρουν και τους δρόμους να θυμίζουν Αμαζόνιο, εγώ σιγοσφύριζα χαρούμενους σκοπούς... Η μικρή Μυρσίνη, που με συγκίνησε απίστευτα, ήταν ο λόγος. Μου θύμισε, με την παιδική της αφέλεια και ειλικρίνεια, ότι πήγα να ξεχάσω. 

 Τι είναι αυτό? Τα σημαντικά πράγματα με τα βαθιά νοήματα δεν είναι ούτε στα χρήματα, ούτε στα υλικά αγαθά. Αλλά στην αγάπη. Τα παιδιά και όσοι νιώθουν έτσι ξέρουν τον τρόπο. Ευχαριστώ πολύ μικρούλα μου...

Βραβείο αλά... Πράσινο μίλι (και ο νοών νοείτω...)

 

 Συνειρμικά σε μας τους Παναθηναϊκούς το πράσινο μίλι μας θυμίζει τον Εμάνουελ Ολισαντέμπε, τον έγχρωμο στράικερ που...μάτωνε τα αντίπαλα δίχτυα πριν από περίπου μια δεκαετία. Σε άλλους θυμίζει την υπέροχη ταινία με πρωταγωνιστή τον Τομ Χανκς....Και τα δύο έχουν ένα κοινό.
 Οι έγχρωμοι λένε πως έχουν πλούσια και μεγάλα σε μήκος...σωματικά προσόντα (πιπέρι Μάκη...) και η ταινία είχε έναν μεγάλο και μακρύ διάδρομο που περπατούσανε οι μελλοθάνατοι πριν την ηλεκτρική καρέκλα. Άρα θα καταλάβετε πως αφού το συγκεκριμένο βραβείο που παρέλαβα από την καλή μου Εύη (http://beloved-ideas.blogspot.gr/) θα πρέπει να έχει τους παρακάτω κανόνες, τότε ο παραπάνω συνειρμός μου είναι σωστος...

Κανόνες...

• Να γράψεις 11 πράγματα για τον εαυτό σου.
• Να απαντήσεις στις 11 ερωτήσεις αυτού που σου έκανε tag  και να γράψεις  11 ερωτήσεις γι' αυτούς που θα κάνεις εσύ tag.
• Βράβευσε 11 άτομα (κάτω των 200 μελών τα blog τους.)
• Ενημερώνεις τα άτομα που βράβευσες.       

11 πράγματα για τον εαυτό μου...

1. Γενικά είμαι οκ παιδί. Περίεργος τύπος, ίσως και λίγο παλαιών αρχών, ειλικρινής (σχεδόν πάντα). Δεν μαρέσουν τα ψέμματα, τα φασολάκια, το κριθαράκι, τα σκισμένα τζιν, ο Ολυμπιακός, οι ποζεράδες και οι άντρες που δε τιμάνε τα παντελόνια τους...
2.  Προσπαθώ να κρατάω μούτρα όταν με πειράζει κάτι αλλά δεν τα καταφέρνω. Γίνομαι ένα με τους ανθρώπους που μου ανοίγουν την καρδιά τους και πε΄φτω εύκολα ψυχολογικά όταν κάτι αφορά τους ανθρώπους που αγαπώ... Για μένα υπομένω  τα πάντα.
3. Είμαι εκνευριστικός όταν το θέλω σε σημείο που νομίζω πως αυτό το...ταλέντο το έχω έμφυτο! Γενικά δεν είμαι των γρήγορών αποφάσεων αλλά άμα μου την βαρέσει δεν σκέφτομαι και τίποτα!
4. Παλαιότερα που έπαιζα handball με φωνάζανε "Γατο" λόγω της ικανότητας που είχα να ξεγλιστράω ανάμεσα από τους αντιπάλους μου...(ψωνάρα...)   
5. Είμαι αρκετά αυτοσαρκαστικός και μαρέσει να κάνω τους ανθρώπους να γελάνε...
6. Έχω εντονο μέσα μου το αίσθημα της νοσταλγίας
7. Η αξιοπρέπεια για μένα είναι το παν. Α είμαι και ξεροκέφαλος!
   
8. Μαρέσουν πολύ τα θρίλερ. Τα λατρεύω. Και ιδίως τα ψυχολογικά. Αλλά και τα splatter.
9. Αγαπάω την ροκ μουσική και νιώθω άβολα με τα κοπλιμέντα.
10. Η μεγάλη μου αδυναμία είναι ο 14χρονος αδερφος μου.
11. Θα ήθελα να γράφω καλύτερα.

Και πάμε στις ερωτήσεις της Εύης... και τις απαντήσεις μου

1. Θυμάσαι περισσότερο τις φορές που έχεις δακρύσει ή τις φορές που έχεις γελάσει; Βέβαια και τις θυμάμαι. Τις πιο πολλές. Οι πιο σημαντικες? Θυμάμαι το κλάμα μου όταν έμαθα πως χάσαμε την γιαγια μου. Την αγαπούσα πολύ. Έμενε μαζί μας και ουσιαστικά μας μεγάλωσε και αυτη. Για το γέλιο? Θυμάμαι μιά φορά πουμε είχε πιάσει νευρικό γέλιο επειδή είδα έναν τύπο να σαβουρώνεται στον δρόμο!χαχα! Ααα και άλλη μια όταν πήρα το Lower (με B+ παρακαλώ). Χαμόγελο ήταν περισσότερο. Κράτησε κανά δεκάλεπτο όμως!
2. Τι είναι πιο σημαντικό για σένα, η ψυχική ή η σωματική σου υγεία; (επέλεξε ένα και αιτιολόγησε) Η ψυχική υγεία. Αυτή ουσιαστικά επηρρεάζει και την σωματική! Νους υγιής εν σώματι υγιεί έλεγαν οι αρχαίοι μας. Και είχαν απόλυτο δίκιο.
3. Ποιο είναι το πιο τρελό σου όνειρο; Να μπορούσα να βρω ένα φάρμακο που να κάνει όλους τους ανθρώπους ευτυχισμένους...
4. Αν έπρεπε να διαλέξεις ανάμεσα σε μια φίλη γυναίκα ή σε ένα φίλο άντρα, ποιον θα διάλεγες και γιατί; Φίλο άντρα. Με τις γυναίκες δεν μπορώ να έχω δυνατή φιλική σχέση! Μια απλή φιλική σχέση εκτίμησης και ειλικρίνειας ναι. Αλλά άμα μου χαμογελάσουν με νάζι περνάω στο άλλο επίπεδο! χαχαχα!
5. Ποια φάση της ζωής σου θα επέλεγες, αν σου έλεγαν να διαλέξεις μια που θα σε συντροφεύει για πάντα; Χμμμ δε ξέρω. Ίσως την παιδική μου ηλικιά! Εκείνη η περίοδος ήταν ως τώρα η καλύτερη μου.
6. Αν σου έλεγαν να αποκαλύψεις ένα κρυφό μυστικό ενός φίλου σου με αντάλλαγμα χρήματα, θα το έκανες; Όχι ποτε.
7. Ποιο είναι το καλύτερο και ποιο το χειρότερο πράγμα που σου έχει τύχει στη ζωή; Το καλύτερο είναι πως έχω ελάχιστους φίλους αλλά καλούς. Το χειρότερο, είναι όταν είδα τον αδερφό μου να παρασέρνεται από λεωφορείο μπροστά στα μάτια μου ενω ήμασταν πιασμένοι χέρι χέρι και περνούσαμε απέναντι τον δρόμο σε ηλικιά περίπου 10 ετων. Ευτυχώς απέφυγε τα χειρότερα και τώρα μας έχει μείνει μόνο η άσχημη ανάμνηση...
8. Τι θα έκανες για να αλλάξεις τον κόσμο; Αν υπήρχει κάτι που έπρεπε να κάνω καί ήξερα πως θα είχε άμεσο αποτέλεσμα θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη!
9. Έχεις απωθημένα στη ζωή σου; Αρκετά! Τη Μισελ Φάιφερ, τη Νικολ Κίντμαν την Πάμελα Άντερσον, Champions Leauge με τον Παναθηναικο, μια Ferrari και κάμια 100αριά ακόμα που δεν με παίρνει να τα γράψω!
10. Πες μου 3 λόγους που θα σε έκαναν να μεταναστεύσεις. Δεν θέλω να μεταναστεύσω. Αν έπρεπε θα έλεγα πως μόνο οικονομικοί λόγοι θα με έκαναν να το πράξω. Και ίσως και η εμπειρία να ζήσω σε μια χώρα με διαφορετική κουλτούρα από την δική μας.
11. Τι γνώμη έχεις για τον εαυτό σου; Ντάξει μωρέ καλός είμαι!

Εύη σε ευχαριστώ, 

Τώρα πρέπει να βρω έντεκα ερωτήσεις και έντεκα bloggers που θα έχουν και λιγότερα από 200 μέλη που θα συνεχίσουν αυτό το παιχνίδι. Δε παίζει με την καμία αλλά οκ...Για πάμε  λοιπόν. Οι ερωτήσεις πρώτα.

1. Περιέγραψε μου τον εαυτό σου με 3 λέξεις
2. Αληθινή αγάπη ή παράφορος έρωτας?
3. Ποιο είναι το χειρότερο και το καλύτερο χαρακτηριστικό του εαυτόυ σου?
4. Αγαπημένη λέξη-έκφραση?
5. Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου?
6.  Αν είχες την δυνατότητα να εξαφανίσεις κάτι από αυτό τον κόσμο, τι θα ήταν και γιατι?
7. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα?
8.  Ποιο θεωρείς το σημαντικότερο γεγονός της ιστορίας?
9. Ποιο είναι το χειρότερο σαρδαμ που έχεις κανει ποτέ?
10. Έχεις μετανιώσει για κάτι που έχεις κάνει στη ζωή σου?
11. Ποια είναι η πιο γλυκιά σου ανάμνηση?

 Αυτές ήταν λοιπόν οι τελείως ξεκάρφωτες ερωτήσεις μου και θα ήθελα να της απαντήσουν τα παρακάτω ιστολόγια: 

 Αλεξιάννα: http://alexiannatsotsou.blogspot.gr/

 Νικολέτα  http://littlemeandlittleyou.wordpress.com

 Βιβή http://viviknst.blogspot.gr/

 Μαρία http://www.syllegw-stigmes.gr/

 Ξύλινος Ιππότης http://xilinosippotis.blogspot.gr/

 Χριστίνα  http://taelia88.blogspot.gr/

 Μία http://mia-nancy.blogspot.gr/

 Κίτσος Μήτσος http://kitsosmitsos.blogspot.gr/2014/01/blog-post_22.html

 Τίνιος http://tiniakos12.blogspot.gr/

 Evie http://dr-evie.blogspot.gr/

 Κόρκος http://www.korkos.blogspot.gr/

Ουφ...τελείωσα! Παρ'ολαυτά άξιζε τον κόπο! Ευχαριστω και πάλι Εύη μου!

Το σύνδρομο της Λίμα

 Ο Frank Herbert, Αμερικανός συγγραφέας, είχε πει κάποτε, πως η λογική είναι το πρώτο θύμα των δυνατών συγκινήσεων... 

 Η περίπτωση της απαγωγής του επιχειρηματία Μανώλη Καραμολέγκου πριν από κάποιες μέρες, έφερε στο μυαλό μου ένα κείμενο που είχα διαβάσει πριν από χρόνια και αφορούσε αυτού του είδους την παράξενη σχέση που μπορεί να αναπτυχθεί στον απαγωγέα και σε αυτόν που έχει απαχθεί, με την λογική να είναι απούσα και το συναίσθημα να...φωνάζει για την υπεροχή του.

 Σε ένα, αρκετά παλαιότερο, κείμενο μου είχα αναφερθεί στο, παγκόσμια γνωστό, σύνδρομο της Στοκχόλμης, που το βασικό του χαρακτηριστικό είναι η συμπάθεια και το συναισθηματικό δέσιμο που αναπτύσσεται από αυτούς που έχουν απαχθεί ή αντιμετωπίζουν άσχημες και ακραίες συμπεριφορές προς τους απαγωγείς τους ή τους ανθρώπους που τους καταδυναστεύουν με οποιοδήποτε τρόπο... Σήμερα θα πάμε στο αντίθετο άκρο και στο λεγόμενο Σύνδρομο της Λίμα.

  Το συγκεκριμένο σύνδρομο έκανε για πρώτη φορά την εμφάνιση του τον Δεκέμβριο του 1996, όταν 14 μέλη του επαναστατικού κινήματος Tupac Amaru (MRTA), κατέλαβαν την Ιαπωνική πρεσβεία του Περού στη Λίμα.

  Οι όμηροι, που αποτελούνταν από διπλωμάτες, κυβερνητικούς και στρατιωτικούς υπαλλήλους, στελέχη επιχειρήσεων και ήταν από διάφορες εθνικότητες, παρέμειναν όμηροι στον χώρο της πρεσβείας από τις 17 Δεκεμβρίου έως τις 22 Απριλίου του 96'. 

  Όλο αυτό το χρονικό διάστημα αναπτύχθηκε μια ιδιαίτερή σχέση ανάμεσα στους απαχθέντες και τους απαγωγείς που είχε ως συνέπεια κάτι το μοναδικό. 

 Μέσα σε μερικές ημέρες, οι μαχητές είχαν απελευθερώσει τους περισσότερους από τους αιχμαλώτους, με φαινομενική αδιαφορία για τη σημασία τους, συμπεριλαμβανομένου και του μελλοντικού Προέδρου του Περού, καθώς και ανώταντων κυβερνητικών υπαλλήλων και διπλωματών, που θεωρητικά και πρακτικά θα μπορούσαν να παίξουν σημαίνοντα ρόλο στις διαπραγματεύσεις τους με την Αστυνομία και τις κρατικές Αρχές.

 Το αποτέλεσμα ήταν, έπειτα από μήνες ανεπιτυχών διαπραγματεύσεων, όλοι οι υπόλοιποι όμηροι να ελευθερωθούν με μια επιδρομή από τους περουβιανούς καταδρομείς που έληξε και την ομηρία!

 Πέρα από αυτή την πρωτόγνωρη περίπτωση, υπήρχαν και υπάρχουν και δεκάδες άλλες παρόμοιες περιπτώσεις σε μικρότερη κλίμακα, με το Σύνδρομο της Λίμα μάλιστα να κάνει την εμφάνιση του και στον κινηματογράφο και συγκεκριμένα στην ταινία James Bond: The world is not enough, με την πρωταγωνίστρια (Sophie Marceau) να φαίνεται πως έχει αισθήματα και συμπάθεια προς τον απαγωγέα της (Robert Carlyle), αλλά στο τέλος να αποδεικνύεται πως αυτός ήταν που είχε αναπτύξει μέσω αυτού του γεγονότος αισθήματα απέναντι της!

  Αυτό λοιπόν που οι επιστήμονες πιστεύουν, είναι πως η οικειότητα που εμφανίζεται ανάμεσα σε απαγωγείς και απαχθέντες σε τέτοιες δύσκολα συναισθηματικές καταστάσεις, οφείλεται στο γεγονός πως και οι δύο πλευρές έχουν οδηγηθεί σε αυτή την διαδικασία, χωρίς ουσιαστικά να το θέλουν... 

 Οι μεν απαγωγείς, λόγω των αιτημάτων τους (που τα θεωρούν απόλύτως φυσιολογικά) και των αισθημάτων ντροπής και αδικίας που νιώθουν, οι δε απαχθέντες λόγω της...ατυχίας να βρεθούν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή... Τα αίτια βέβαια για άλλους είναι πολύ διαφορετικά και προέρχονται από τα πιο βαθιά και απόκρυφα ένστικτά της ανθρώπινης φύσης.

 Όπως και να'χει, αυτή η ιδιαίτερη κατάσταση σε περιπτώσεις, κυρίως, ομηριών που έχουν αίσιο τέλος, είναι εξόχως ενδιαφέρουσα και μελετάται από τους επιστήμονες και τους ψυχολόγους με την πρέπουσα προσοχή.

 Η δική μου άποψη είναι πως οι άνθρωποι αντιδρούμε κυρίως με το ένστικτό και το συναίσθημα όταν βιώνουμε τέτοια δυνατά γεγονότα. Και εκεί παίζουμε πλέον με..ανοιχτά χαρτιά.

  Ίσως λοιπόν το Σύνδρομο της Λίμα να είναι μια ψυχική ακροβασία μεταξύ της Αγάπης και του Μίσους, μεταξύ του Καλού και του Κακού. Σαν και αυτό που είχε πει κάποτε ο Νίτσε : "Ο άνθρωπος είναι σαν ένα σκοινί τεντωμένο μεταξύ κτήνους και υπερανθρώπου – ένα σκοινί πάνω από την άβυσσο..."

Βασίλης Τσιτσάνης: Όλου του κόσμου οι Κυριακές...

 "Εδώ ‘ναι η στάχτη ενός λαού, που είταν αιώνια φλόγα..." είχε πει κάποτε ο Κώστας Βάρναλης, ο ποιητής της συνείδησης μας. Μιας συνείδησης που στα χρόνια του μεσοπολέμου κινδύνευε να χαθεί...

 Στις 18 Ιανουαρίου, σαν σήμερα δηλαδή, του 1915 γεννήθηκε στα Τρίκαλα ο άνθρωπος που, μαζί με κάποιους ακόμα εκλεκτούς, κράτησε αυτή τη συνείδηση ζωντανή, τραγούδησε, τις πίκρες, τους καημούς, τους έρωτες, τις χαρές, την καθημερινότητα μιας Ελλάδας που μετρούσε τις πληγές της. Ο τεράστιος, Βασίλης Τσιτσάνης.

 Ο πατριάρχης του ρεμπέτικου τραγουδιού, ο στιχουργός που ενσωμάτωσε με τον πιο απόλυτο τρόπο, την ψυχοσύνθεση ενός ταλαιπωρημένου αλλά περήφανου  λαού, μέσα σε μουσικές που...μύριζαν Ελλάδα.

 Μάγκας, με την ατόφια έννοια της λέξης, κιμπάρης και μεγάλο μουσικό ταλέντο συνεργάστηκε, μέχρι τον θάνατο του (κατά εκπληκτικό τρόπο την ίδια ημερομηνία που γεννήθηκε, στις 18 Ιανουαριού του 1984) με μερικές από τις μεγαλύτερες φωνές του ελληνικού πενταγράμμου.

 Ανέδειξε τραγουδιστές και άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στην μουσική αυτού του τόπου, αφήνοντας παρακαταθήκε μερικά από τα πιο σημαντικά τραγούδια στην ιστορία της ελληνικής μουσικής.

  Η μεγαλύτερη επιτυχία από αυτές, η "Συννεφιασμένη Κυριακή". Ο...κανονικός εθνικός ύμνος της Ελλάδας, όπως λένε μερικοί. Λίγο τραβηγμένο θα μου πείτε. Ίσως. Αλλά ίσως και όχι.

 Άλλωστε το συγκεκριμένο τραγούδι αγγίζει  τις καρδιές των Ελλήνων για ένα σημαντικό λόγο. Καταδεικνύει, με την φωνή της ανεπανάληπτης Σωτηρίας Μπέλλου, την ψυχοσύνθεση του λαού μας.

  Πόνος, δάκρυα, φτώχεια, αγώνες...Με το μπουζούκι να είναι το βάλσαμο για τις πληγές μας... Με τους στίχους να μας θυμίζουν μια Ελλάδα που ξεχάσαμε... 

 Τελικά τώρα που το ξανάσκέφτομαι ο Βασίλης Τσιτσάνης δεν είναι μόνο μια Συννεφιασμένη Κυριακή, αλλά είναι για μας όλου του κόσμου οι Κυριακές. Τα ξαναλέμε...

Χαμένοι στην ασημαντότητα...

 Καλησπέρα, καλησπέρα. Πως θα ορίζατε εσείς το σημαντικό? Πως θα δίνατε αξία και προσοχή στα έργα και τις ημέρες των συναθρώπων μας? 

 Έχω παρατηρήσει τελευταία ανθρώπους να είναι χαμένοι στην ασημαντότητα των πραγμάτων. 

Δέσμιοι του ανάξιου, "φυλακισμένοι" στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του μυαλού τους, αυτοί οι άνθρωποι έχουν ένα συγκεκριμένο σκοπό. Να νιώσουν, η μάλλον να νομίζουν πως νιώθουν δυνατοί και σημαντικοί. 

  Αυτό σε μια πρώτη ανάγνωση δεν είναι κακο. Ακόμα και η αίσθηση του να νιώθεις κάτι, είναι αν μή τι άλλο ένδειξη ότι παραμένεις άνθρωπος και δεν έχεις μεταλλαχθεί σε ρομπότ ή σε μηχανή που μόνο παράγει και δεν αισθάνεται...

 Από την άλλη αυτού του είδους η ψευδαίσθηση αν παραμένει τέτοια με το πέρασμα του χρόνου, όχι μόνο δεν οδηγεί στην ευτυχία αλλά κατατάσσει τον άνθρωπο που βιώνει αυτή την κατάσταση στην, ολοένα και αυξανόμενη και όπως εγώ την ονομάζω, "δυστυχισμένη κάστα ανθρώπων".

 Η αλήθεια είναι πως λίγο πολύ, όλοι μας έχουμε περάσει τη συγκεκριμένη κατάσταση. Κάποιοι από εμάς ίσως συνεχίζουμε να βρισκόμαστε μέσα σε αυτή. Οι λόγοι είναι απλοί.  

 Προσπαθώντας να αποφύγουμε στην καθημερινότητα μας εκείνες τις πράξεις που όντως είναι σημαντικές και μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, προσπαθούμε να επικεντρωθούμε σε ανούσια πράγματα, δίνοντας τους μάλιστα υποσυνείδητα, αξία μεγαλύτερη από αυτή που έχουν. 

 Έτσι θεωρούμε πως και κάτι σημαντικό κάνουμε, αλλά και πως αυτός είναι τελικά ο σωστός δρόμος...

Για να μην είμαι και άδικος, δεν είναι εύκολο να ακολουθείς πάντα το σωστό δρόμο. Η ιδιοσυγκρασία μας και η λεπτή γραμμή που υπάρχει ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα, μας οδηγούν τις περισσότερες φορές σε λάθη  ουσιαστικά ηθελημένα...

 Μόνο όταν πια, είναι εμφανής, η λάθος διαχείριση που κάναμε και που αγγίζει και την ζωή μας πρακτικά και άλυτα, μια κατάσταση καταλαβαίνουμε πως ο εύκολος δρόμος δεν είναι ο σωστός...

 Είναι πολύ δύσκολο να καταστήσουμε σαφές στους γύρω μας, ότι οι αποφάσεις που παίρνουμε είναι πάντα με γνώμονα το σημαντικό και όχι το ασήμαντο. Οι ίδιες οι πράξεις μας είναι αυτές που ουσιαστικά αναιρούν ότι ιδεατά θα θέλαμε να γίνει.

 Φανταστείτε πως πολλοί άνθρωποι ζούνε την ίδια ρουτίνα κάθε μέρα και όχι μόνο δεν προσπαθούν να την αλλάξουνε, αλλά νομίζουν κιόλας πως τα ίδια πράγματα που κάνουνε είναι και διαφορετικά... 

 Δεν λέω πως είναι εύκολο. Όμως χρειάζεται προσπάθεια. Πραγματική. Με αλλαγές, δύσκολες αποφάσεις και ευθύτητα απέναντι στην ασημαντότητα που μας κατακλύζει...

"Το ουράνιο τόξο που διαρκεί πάνω από 15 λεπτά, δεν το προσέχει πια κανείς..." είχε πει αλληγορικά ο Βόλφγκανγκ Γκαίτε. Και πείτε μου, είχε άδικο?