Πάει ο παλιός ο χρόνος...

  To 2018 φεύγει και μαζί με αυτό, όλες οι στιγμές που ζήσαμε και άλλοτε μας έκαναν χαρούμενους, άλλες μας απογοήτευσαν, άλλοτε (ελπίζω) μας έμαθαν κάτι.

 Μεγαλώνοντας έχω καταλάβει ότι η ζωή, πέρα από οτιδήποτε άλλο είναι στιγμές. Δυστυχώς η ευτυχώς χανόμαστε στην ολότητα αυτού του κόσμου. Δεν υπάρχει κανόνας ούτε κάτι γενικευμένο σε χαρακτηρισμό για ότι ζούμε. Αυτό πιστεύω.
 Έχω επίσης την εντύπωση (που γίνεται πιά σιγουριά), ότι ως άνθρωποι έχουμε επιλέξει να βάλλουμε κατα πάντων. Ακόμη και κατά του ίδιου μας του εαυτού πολλές φορές (συνειδητά ή μη). Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δε μπορούμε να υπάρχουμε χωρίς τους... άλλους. Οι συνάνθρωποί μας είναι το άλλο μισό μας. Η συνύπαρξη μας, οδηγεί στο φως, έξω από το σκοτεινό τούνελ. Το αν επιθυμούμε να βγούμε ή θέλουμε απλά να τριγυρίζουμε μέσα του άσκοπα, αυτό είναι κάτι που έχει να κάνει καθαρά με το πως θέλουμε να εξελιχτούμε σε αυτή την ζωή.

 Η φτώχεια, το συμφέρον, το χρήμα, η ματαιοδοξία, η κακία είναι αυτά που κυβερνούν τον κόσμο μας. Το έχω ξαναγράψει και θα το ξαναγράψω.

 Αν ξεκινήσουμε σιγά σιγά, ένα βήμα την φορά, μπορούμε τους παραπάνω... κυβερνήτες να τους κάνουμε έκπτωτους και εκπεσόντες και στην θέση τους να ανέλθουν η Αγάπη, η Αλληλεγγύη, η Συντρόφικότητα και η Ανθρωπιά. Στο χέρι μας είναι. Ή μάλλον καλύυτερα, στο μυαλό μας. Και κάτι τελευταίο. Το νου μας στα παιδιά. Αυτά είναι η Ελπίδα μας. Καλή Χρονιά σε όλους και όλες με Υγεία...

"

"Let the rain come down and wash away my tears 

Let it fill my soul and drown my fears 

Let it shatter the walls for a new, new sun 

A new day has come..."

Οι απουσίες των Χριστουγέννων...

 

 

Ένα άδειο ποτήρι, μια καρέκλα κενή
Μια καρδιά μονάχη και άδεια
απουσία χαράς και πληγή
'Ενα πιάτο αχνιστό στο τραπέζι
ψάχνει άθικτο το δικό του γιατί

Ένα γέλιο ντυμένο στα μαύρα
Μια χαρά κεντημένη στα γκρί
Να'τανε λέει η απουσία
μια φευγαλέα, μονάχα, στιγμή

Οι απουσίες των Χριστουγέννων
γιορτή γλυκιά μα και στυφή
Μια ανολοκλήρωτη αγάπη
 Μια θέση άδεια μες στη ψυχή...

 

 

 Αυτή ήταν η συμμετοχή μου, στο 22ο επετειακό Συμπόσιο που διοργανωνει η Αριστέα (https://princess-airis.blogspot.com/). Αυτή την φορά τα πήγα καλύτερα από οποιαδήποτε προηγούμενη, κυρίως βαθμολογικά. Αυτό όμως ειλικρινά δε με απασχολεί (ντάξει... λιώνω για την πρώτη θέση  και κάποια στιγμή θα τα καταφέρω). Με αυτό το κείμενο ήθελα να θυμήσω και να θυμηθώ ο ίδιος, όλους εκείνους και όλα αυτά που μας λείπουν τις ημέρες των γιορτών...

 

 Το συγκεκριμένο Συμπόσιο έκρυβε εκπλήξεις. Ισοβαθμίες, γκρανκινιολικό τέλος, αλλά πάνω απ'όλα ευαίσθητες συμμετοχές. Στην εποχή μας, στην εποχή του φαίνεσθαι και του ωχαδερφισμού, στην εποχή της σκληρότητας και της κακίας, οι ευαισθησίες και η αγάπη είναι ότι μας έχει απομείνει. Χαίρομαι ιδιαίτερα κάθε φορά που συμμετέχω στο δρώμενο της Αριστέας (που την υπερ-ευχαριστώ για μιά ακόμη φορά), κυρίως γιατί ο καθένας απο εμάς εξωτερικεύει γραπτώς το... μέσα του. Και αυτό πιστέψτε με, είναι από μόνο του μιά μεγάλη ελπίδα.

 Συγχαρητήρια σε όσους και όσες έγραψαν, διάβασαν, βαθμολόγησαν. Στις νικήτριες και κυρίως στα ποιήματα που είχαν τις λιγότερες (η και καθόλου) βαθμολογίες. Η συμμετοχή είναι το μεγαλύτερο κέρδος γιατί οδηγεί στην αλληλεπίδραση και επί της ουσίας στην ανθρώπινη επικοινωνία, που τόσο μας λείπει την σημερινή εποχή. Σε αναμονή του επόμενου Συμποσίου λοιπόν...

 

ΥΓ. Δεν σας λέω ακόμα καλή χρονιά, γιατί θα υπάρξει και ένα ακόμη τελευταίο κείμενο γι΄αυτόν τον λόγο.

 

ΥΓ2. Αααααα μην ξεχαστώ. Για έναν βαθμό ρε γμτ, για έναν βαθμοοοοοοοοό! 

Γένεσις...

"Ενα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα. 

Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. 

Μου 'δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό.
-Είδες - μου λέει - γεννήθηκε η ευσπλαχνία-.
Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.
Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες 

και δε θα 'χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ' αυτό..."

Τάσος Λειβαδίτης

 Μέρες γιορτινές, μέρες περισυλλογής, αγάπης και προσφοράς. Έτσι θα πρέπει να είναι. Πάντοτε. Όχι μόνο τώρα. Η λύτρωση που όλοι περιμένουμε να'ρθει, δε θα βρεθεί στο δρόμο μας καθώς περπατάμε. Θα γεννηθεί εκ των έσω. Θα βγει απ' τα σωθικά μας, όπως η δυνατότερη κραυγή. Και όταν αυτό γίνει, θα κάνει τόσο θόρυβο που η ζωή μας δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Αρκεί να το θελήσουμε. Να το θελήσουμε πραγματικά και να αφήσουμε στην άκρη μίση και πάθη. 

 Το επόμενο βήμα της ανθρώπότητας και ουσιαστικά της ίδιας της ύπαρξης μας, θα πρέπει να έχει ποιοτικά και όχι ποσοτικά χαρακτηριστικά. Θα πρέπει να επικεντρώνει στον Άνθρωπο και όχι στα υλικά αγαθά. Δύσκολο ε; Και έτσι να είναι, η ζωή, για ένα μυστήριο και ανεξήγητο λόγο, κάνει κύκλους. Κάποια στιγμή θα αναθεωρησουμε. Ελπίζω πριν είναι πολύ αργά. Καλά Χριστούγεννα σε όλους και όλες με Υγεία, Αγάπη και Ανθρωπιά... 

Santa babies...

 Είμαι σίγουρος ότι όσες και όσοι με διαβάζετε χρόνια, θα καταλάβατε ότι ο τίτλος του σημερινού μου κείμενου μόνο τυχαίος δεν είναι. Έχω μια τάση να συνδέω τις γιορτές των Χριστουγέννων με τα λατρευτά μου κοριτσόπουλα. Δε θα μπορούσε να γίνονταν και αλλιώς, μιας και αυτή η περίοδος έχει πολύ από... γυναίκα. 

 Ρεβεγιόν, μπουζούκια (Θεέ μου που ζω στο 1980;;;), ψώνια (καθαρά γυναικεία διαδικασία), μελομακάρονα (θηλυκά και αυτά γι'αυτό και τόσο γλυκά τι νομίζατε;) και πάει λέγοντας. Αφού και τώρα που γράφω αυτές τις αράδες, ακούω την Mariah Carey Π.π.β. (προ πλαστικών βυζιών είναι αυτό), να τραγουδάει το "All i want for Christmas is you" και έτοιμάζομαι να αυτοπακεταριστώ και να σκάσω μύτη στην φτωχική της επαυλίτσα, συνάμενος κουνάμενος και Χριστουγεννιάτικος για στενές επαφές... Αμερικάνικου τύπου με ολίγον απο Βαλκάνια αγριάδα (για μένα το είπα αυτό).

  Επειδή αρχίζω να κουράζω λοιπόν, παρακάτω θα σας παρουσιάσω, με την ανάλογη ενδυμασία βέβαια,τα 5 κορυφαία Χριστουγεννιάτικα μωρά των ονειρώξεων, εεεεεε ονείρων μου ήθελα να πω. Έχουμε και λέμε

1) Michelle Pfeiffer

  Ακόμα και έτσι, σαν Χριστουγεννιάτικο-κάτι- σαν δέντρο, μη μου πείτε ότι δεν είναι για φάγωμα. Εγώ πάντως θα την έτρωγα και ας πάθαινα και ηλεκτροπληξία. Με το αστεράκι της κατακέφαλα, με τα υπέροχα μάτια της που φεγγοβολάνε σαν λαμπιόνια, με το ψηλοτάκουνο της που αυτόματα την μετατρέπει σε πτυσσόμενο δέντράκι, με τα όλα της ρε παιδί μου.

 Για μένα μακράν της δεύτερης το πιο σέξυ μωρό που έχει εμφανιστεί πάνω στην Γη την Χριστουγεννιάτικη περίοδο. Σσσσστ ξέρω τι λέω, Pfeiffer είναι αυτή. Τουμπανέϊρος λέμεεεεεεεεεε. Michelle μου τα... μπαλάκια σου τελειωμό δεν έχουν!!!

2) Marilyn Monroe

 Αυτή είναι το σήμα κατατεθέν των Santa Babies μου. Μπουτάκι αγριοκέρασο, μάγουλο βερίκοκο, φιλήδονο βλέμμα (πςςςςςςςςςςςςςςςς), μαλλί πλατίνα και κορμοστασία που τονίζει τα κάλλη της, το Μεριλινάκι είχε βαλθεί να τρελάνει κόσμο στις δεκαετίας 50' και 60΄. Μια επανάσταση ήταν από μόνη της αυτή η πλασματάρα. 

 Στα συν, η κόκκινη μπότα (που στην χώρα μας οι Ελληνίδες  φόρεσαν χρόνια αργότερα) και η πόζα-όχι δεν είμαι bimbo πως σας πέρασε από το μυαλό- που κράτησε παρέα σε χιλιάδες φανταράκια που τότε υπηρετούσαν την στρατιωτική τους θητεία. Τίποτα, για ένα βράδυ την ήθελα. Να δεις μετά πως θα άλλαζε το παραμυθάκι και από "Happy birthday mr President" ή "Santa baby", θα το γύρναγε στο "Μάκη πούντιασα" και στα κλαρινοτσιφτετέλια...


3) Mariah Carey

 Η επιτομή της σέξυ Αγιοβασιλίτσας. Εδώ την βλέπετε να τουρλώνει τον ποπο της (η την ποπάρα της καλύτερα) στον συμπαθητικό παππούλη, ΄Άγιο-κωλόφαρδο-Βασίλη, για να φάει τις σφαλιαρίτσες της επειδή ήταν κακό... κορίτσι τα τελευταία 30 χρόνια! Εεε, έπειτα από τέτοια αυτογνωσία είναι δυνατόν να μην έχει θέση στην λίστα μου;

 Καταρχάς το κορίτσι όπως όλοι μας διακρίνουμε, δεν... μασάει από κρύο. Η αλήθεια είναι ότι το στήθος της είναι... πέτρα βέβαια άλλα όχι λόγω πολικών θερμοκρασιών. Η σιλικόνη είναι ο φταίχτης. Ακόμα και έτσι, η Mariah, εκτός απο φωνάρα, εκτός του ότι τραγούδησε ένα από τα πιό γνωστά hit των Χριστουγέννων, έχει και άλλα ταλέντα. Κυρίως... φανερά! Που την βάζουν στην καρδιά μας!

ΥΓ. Ο τύπος με το κλαρινέτο πίσω τυχαία βρέθηκε στην φωτογραφία;


4) Jenny mcCarthy 

 Να και το Τζενάκι το Μακαρθάκι, το οποίο συνήθως κυκλοφορεί όπως την βλέπετε. Ρίχνει ένα περιτύλιγμα κουτιού γλυκών επάνω της και βγαίνει βόλτα. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι έχει περάσει από ουκ ολίγες εκπομπές της Αμερικάνικης τηλεόρασης ντυμένη στα κόκκινα των Χριστουγέννων, αλλά για την Jenny, Χριστουγεννιάτικες γιορτές σημαίνουν λίγα ρούχα και... καλά.

  Εδώ, ο Άγιος Βασίλης κοιτάει κουτοπόνηρα (για να μην το πάρει χαμπάρι η ΑγιοΒασίλαινα), αυτό το άτακτό αλλά καλό κορίτσι όπως λέει και ο τίτλος της φωτογραφίας. Το σκυλάκι από την άλλη έχει το βλέμμα της απόλυτης κατάντιας. Αλήθεια όμως δεν το καταλαβαίνω. Αν ήμουν εγώ δίπλα σε αυτό το Χριστουγεννιάτικο μωρό θα γιόρταζα... Ανάσταση και Γέννηση μαζί! Αχ ρε Jenny...


Katy Perry

 Η Katy είναι πραγματικά το κάτι άλλο. Μωρό με βλέμμα βυθισμένο στον μυστικισμό (ποιητική... αηδία), υπέροχο σώμα, σου δίνει την αίσθηση της γυναίκας που όλη την χρονιά έκανε μαλακίες (μπιππππππ) αλλά δεν το κατάλαβε. 

 Αυτό έχει ως συνέπεια να περιμένει τα δωράκια της όπως κάθε θηλυκό που σέβεται τον εαυτό του και ταυτόχρονα, όπως φαίνεται και την εν λόγω φωτό, να πατάει με τις τακουνάρες της τους άντρες, με τις μέγαιρες φίλες της να παρακολουθούν νωχελικά το ταξίδι της προς την αλήθεια (δεύτερη ποιητική... αηδία στο ίδιο κείμενο). Παρολ'αυτά, με τέτοιο σκέρτσο που έχει μπορούμε άνετα να την βάλουμε στο σημερινό μας top-5. Μιλάμε για άτακτο μωρό που όμως στο τέλος θα πάρει όλα τα... δώρα της!


  Μετά κόπων και βασάνων... τελείωσα. Το κείμενο εννοώ. Άφησα έξω υπέροχα Χριστουγεννιάτικα πλάσματα, που ελπίζω να συμπεριλάβω σε άλλη λίστα μου. Ώρες ώρες, πραγματικα αισθάνομαι, τέτοιες μέρες κάθε χρόνο, πως οι γιορτές των Χριστουγέννων είναι για δύο κατηγορίες ανθρώπων. Για τα παιδιά και για τις θηλυκές τυραννίες. Ας είναι. Γυναίκες είναι αυτές...

Εσωτερικές αναθεωρήσεις...

 Είναι πράγματι, αυτά που μας συμβαίνουν, ευκαιρία να διαπιστώσουμε τα λάθη και τα σωστά μας; Υπάρχει αλήθεια, μόνο ένας δρόμος να ακολουθήσουμε στην ζωή ή είναι ένα σύμπλεγμα παράδρομων που στο τέλος οδηγούν στον όποιο προορισμό; 

 Νομίζω πως η απάντηση εδώ δεν είναι ούτε ναι ούτε όχι, σε καμία από τις ερωτήσεις. 
 Και αυτό γιατί, θεωρώ πως οι δρόμοι, σαφώς και προυπάρχουν αλλά το αν θα δημιουργήσουμε εμείς νέους με άλλον τελικό προορισμό από αυτόν που... διαφαίνεται, έχει να κάνει με την δική μας θεώρηση των πραγμάτων.

 Οι μέρες γιορτών είναι για μένα πάντοτε μέρες αναθεώρησης. Δε ξέρω πως γίνεται αυτό, αλλά για παράδειγμα οι δύο προηγούμενες Χριστουγεννιάτικες περίοδοι, μου δίδαξαν πολλά πράγματα. Το ίδιο φαίνεται να ισχύει και για αυτήν που έρχεται και ήδη αρχίσαμε να διανύουμε.
 Παρακολουθώντας μάλιστα τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας, στην κοινωνία, στην Παιδεία, στην πολιτική, στην καθημερινότητα μας, αρχίζω και σκέφτομαι σοβαρότατα πως, αυτό που εμείς μπορούμε να ορίσουμε στην ζωή μας, όσο και αν δείχνει να... λιγοστεύει, είναι τόσο σημαντικό που αν καταφέρουμε και το επηρρεάσουμε θετικά, τότε υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

 Ίσως το κλίμα των γιορτινών ημερών να με συνεπαίρνει, μιάς και η κοινωνία των ανθρώπων μοιάζει ολοένα και περισσότερο απάνθρωπη, αλλά μερικές φορές για να καταλάβουμε ξεκάθαρα αυτό που μας συμβαίνει, πρέπει να βλέπουμε μισογεμάτο το ποτήρι και όχι μισοάδειο.

 Αυτό το "όλα συμβαίνουν για κάποιον λόγο" και "ο καθένας κάποια στιγμή παίρνει στη ζωή αυτό που του αξίζει" από την μία με τρομάζει από την άλλη με φέρνει κάποιες στιγμές προ των ευθυνών μου. Με βοηθάει θα έλεγα. Σίγουρα υπάρχουν καταστάσεις που  μοιάζουν μεγαλύτερες από εμάς. Γιγαντιαίες και τρομακτικές. Πρωτόγνωρες και δυσβάσταχτες.
 Σίγουρα όμως, η ανθρώπινη υπόσταση μας, μας έχει διδάξει πως η δύναμη που κρύβουμε μέσα μας, οι αντοχές, τα όνειρα που ξαφνικά δημιουργούνται από το πουθενά, έχουν την δυνατότητα να υπερνικούν οτιδήποτε αρνητικό προκύψει. Και αν δεν το υπερνικήσουν, τότε τουλάχιστον να ευχηθούμε να είναι έμας μάθημα για μας αυτό. Αυτό είναι το πιό σημαντικό.

 Απορώ με την κακία και τον εγωισμό κάποιων συνανθρώπων μας. Ενδεχομένως όμως να έχω υπάρξει και γω στο παρελθόν εγωιστής και κακός. Ενδεχομένως, αν μπορέσω κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσω, το πόσο επηρρεάζουμε οι άνθρωποι ο ένας τον άλλο, να αποφύγω κάποια λάθη στο μέλλον. 

 Πρέπει, οφείλουμε στον εαυτό μας αν θέλουμε να λεγόμαστε αλλά κυρίως να... εννοούμαστε άνθρωποι, να έχουμε έναν στόχο: Να φτάσουμε μια μέρα των ημερών να μπορούμε να κοιτάμε τον άλλον στα μάτια. Με ειλικρίνεια και αγάπη. Τα ξαναλέμε.

Ταραχή...

 Και μπήκαμε που λέτε και στον... ταραγμένο Δεκέμβρη. 1η του μήνα του Χριστουγεννιάτικου λέει το ημερολόγιο. Και λέω ταραγμένου, γιατί έτσι προβλέπω να είναι. Δε βλέπετε τι γίνεται;
 
 Τι αναπτύξεις, τι επιδόματα, τι καταλήψεις, τι Ρουβίκωνες, τι ενεχυροδανειστές, της Πόπης σας λέω! Και μέσα σε όλα βέβαια έχουμε και τις γιορτές που έρχονται. Αλλά αυτές είναι για καλό. Μονιάζουμε, κάνουμε δώρα ο ένας στον άλλο, χωρίζουμε, τσακωνόμαστε στα οικογενειακά μας τραπέζια, απ όλα έχει ο μπαξές!

 Το τι ψώνιο έχει να πέσει, τι πιστωτικές να δεινοπαθήσουνε, τι κορίτσα να λικνιστούνε στα κέντρα ψυχαγωγίας, δε λέγεται! Θα... λιώσουμε στα "Μόνος στο Σπίτι", στα κάλαντα και πάει λέγοντας! Αμ το άλλο; Κουραμπιέδες, δίπλες, μελομακάρονα, μελομακάρονα, μελομακάρονα, μελομακάρονα... (κόλλησε το ριμαδιασμένο το πληκτρολογιο), θα σκάσουμε στο τέλος.

 Το σημαντικό είναι να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στην καταναλωτική λαίλαπα της εορταστικής περιόδου, γιατί προβλέπεται δύσκολος χειμώνας. Εγώ κιόλας που έγινα για τρίτη φορά θείος (ναι, ναι και μάλιστα για πρώτη φορά θείος...κοριτσιού), πρέπει να αρχίσω να βάζω στην άκρη για βαφτίσια, νονές, μαμάδες-ξαδέρφες των νονών και πάει λέγοντας). 

   Ααααα και να βρω άμεσα (πριν τα βαφτίσια) κανα γκομενάκι έτσι περίεργο, πρόστυχο, ντυμένο ελαφριά όπως η Κέλι Λε Μπροκ στην "Γυναικάρα με τα κόκκινα" -ναι, σωστά μαντέψατε θέλω να είμαι ο  αγαπητικός της Τζιν Γουάιλντερ- να κάνουμε παιχνίδι βρε αδερφέ!
 
Και όχι μόνο να είμαι, αλλά ει δυνατόν, να μπορούσα να της κάνω και μιά καντάδα ρε παιδί μου, να τώρα δα σκέφτηκα μια πρόχειρη που πολύ θα της άρεσε: 
"Ήτανε τύχη ήτανε σύμπτωση, θα έλεγα ήταν περίπτωση κι όμως της μοιάζει. Μέσα στο πλήθος προσπαθώ επίμονα να την κοιτώ και βλέπω πως της μοιάζει. Και νιώθω νιώθω νιώθω νιώθω... Ταραχή στην καρδιά μου να φέρνει, ταραχή να με παρασέρνει,ταραχή η μορφή της  Θεέ μου με απειλεί..." 

  Ντάξει ρε παιδιά μη βαράτε Λε-Πα είναι αυτός, μιλάμε για ποιότητα παλαιάς κοπής! Σαν και μένα ένα πράμα! Σας αφήνω έτσι χαρωπά... βασανισμένα μου πλάσματα και σας εύχομαι ολόψυχα έναν, υπέροχο μήνα, Τα ξαναλέμε!

Στίχοι-Μουσική: Κ. Γιοβάνης- Ερμηνεία: Λευτέρης Πανταζής