Παρασκευή 28 Ιουλίου 2017

Λιωμένο παγωτό...


Κάποιος κοιτάει την ώρα
κάποιος στο δρόμο τρέχει
κάπου σε κάποια χώρα
τώρα μπορεί να βρέχει

Και μένα τι με νοιάζει
εδώ έχει πάντα ήλιο
μόνο που με τρομάζει
οπότε λέω θα φύγω
είχα πει θα φύγω, είχα πει

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ
κι αυτό το καλοκαίρι
λιωμένο παγωτό κολλάει στο χέρι
κάποιος κοιτάει την ώρα
κάποιος στον δρόμο τρέχει
είμαι ακόμα εδώ

Έχει αδειάσει η πόλη
γυρνάω στη παραλία
έχουνε φύγει όλοι
η ώρα πήγε μια

Και μένα τι με νοιάζει
εδώ έχει πάντα ήλιο
μόνο που με τρομάζει
οπότε λέω θα φύγω
είχα πει θα φύγω είχα πει

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ
κι αυτό το καλοκαίρι
λιωμένο παγωτό κολλάει στο χέρι...

 

Στίχοι-Μουσική: Ξύλινα Σπαθιά

Τρίτη 25 Ιουλίου 2017

Αποχωρισμός: Ένα τέλος και μιά αρχή...

 Ποτέ δε μου άρεσαν οι αποχωρισμοί. Θα μου πείτε και σε ποιον αρέσουν? Λογικά, σε κανέναν.
 Εγώ όμως σε τέτοιες περιπτώσεις κάνω το εξής αντιφατικό. Ακόμη και σε καταστάσεις που έχουν τελειώσει (αν και η αλήθεια είναι πως τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν είναι σίγουρο), προσπαθώ να αποχωρίζομαι χωρίς να... αποχωρίζομαι. Αποχαιρετώ ανθρώπους λες και θα βρεθώ μαζί τους την επόμενη μέρα ή θα βγω για καφέ αύριο-μεθαύριο. 
 Αυτό το κάνω και με τα μέρη. Και με τα ζώα.Τα σπίτια. Τους χώρους εργασίας. Γιιατί είναι και αυτή η ρημάδιασμένη "μελαγχολία όλων των τελειωμένων πραγμάτων", που είχε πει και ο Φρήντριχ Νίτσε...

  Πολλές φορές αυτή μου η αντιμετώπιση στα αντίο, δεν είναι η ενδεδειγμένη. Και σαφώς δεν έχει και αποτέλεσμα αλλά επιπροσθέτως δε μπορεί να εφαρμοστεί σε κάθε περίπτωση. Στο τέλος θα με κοιτάνε περίεργα και θα πιστεύουν πως τα έχω χάσει. 

 Το θέμα είναι πως, όπως σχεδόν όλοι μας, έχουμε βιώσει αποχωρισμούς που μας στοίχισαν. Είτε αυτό αφορούσε απώλεια αγαπημένου προσώπου, είτε μετακόμιση στο εξωτερικό, είτε απλά το τέλος μιας σχέσης οποιασδήποτε μορφής...
Γενικότερα το αίσθημα της νοσταλγίας που μας περιβάλλει όταν αποχωριζόμαστε κάτι η κάποιον μεταμορφώνεται πολλές φορές σε λύπη και ψυχικό πόνο. 
 Έτσι, τουλάχιστον από τις δικές μου εμπειρίες, το να προσπαθεί κάποιος να ξεπεράσει αυτό τον συναισθηματικό σκόπελο όσο πιό ανώδυνα γίνεται, είναι ένα δεδομένο, μια επιλογή. Το αν θα τα καταφέρει η όχι αυτό είναι άλλο κομμάτι. Το αν θα μπορέσουμε να βγάλουμε αυτό το καρφί από την καρδιά μας, είναι στο δικό μας χέρι...

 Ο χρόνος πιστεύω, σε αυτές τις περίπτώσεις βοηθάει. Όσο και αν ακούγεται κλασσικό και χιλιοειπωμένο. Το ζητούμενο για κάποιον που βρίσκεται σε αυτό τον ψυχικό λαβύρινθο, είναι να φύγει η θύμηση από το μυαλό και να πάει στην καρδιά. Έτσι θα μαλακώσει το μέσα μας. Έτσι θα σταματήσουμε να είμαστε λυπημένοι. 

 Γιατί τα παιχνίδια του μυαλού είναι δύσκολα. Δε σε αφήνουν να δεις καθαρά αυτό που σου συμβαίνει. Δε σου δίνουν την δυνατότητα να προχωρήσεις. Ίσως πάλι και η βεβαιότητα ότι κάποια στιγμή υπάρχει ένα τέλος για όλα να μας δυσκολεύει να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση. Ίσως ακόμα και η τάση να θεωρούμε δικά μας πρόσωπα και πράγματα να είναι ένα στοιχείο αυτού του προβλήματος.

 Αυτό που σκέφτομαι όταν περνάω τέτοιες καταστάσεις, είναι πως η ζωή κάνει κύκλους. Κάθε αρχή της έχει ένα τέλος και το αντίστροφο. Αυτό δεν είναι μόνο παρήγορο αλλά και ουσιαστικά αναζωογονητικό. Λυτρωτικό.

 Εννοείται, είμαι της άποψης πως ότι μας συμβαίνει πρέπει να το αντιμετωπίζουμε ευθέως και χωρίς μακιγιάζ, μιάς και έτσι αντιλαμβανόμαστε πλήρως την σημασία του. 

 Αλλά δεν θεωρώ κακό η άστοχο να πράττουμε διαφορετικά εάν αυτό ταιριάζει περισσότερο στον χαρακτήρα και την ψυχοσύνθεση μας. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει. Και αν αυτό σημαίνει ότι στο τέλος θα είμαστε καλά, όλα, τηρουμένων των καταστάσεων, είναι θεμιτά. 

 Άλλωστε, είναι προτιμότερο να βλέπουμε μέσα απο θετική σκοπιά τους δύσκολους αποχωρισμούς. Ας κάνουμε τα αντίο, εις το επανειδείν. Με κάθε μορφή κάθε τρόπο. Ψυχικό ή συναισθηματικό, μεταφορικό, ή ουσιαστικό. Μπολιάζοντας τον εσωτερικό μας κόσμο  με όμορφες θύμησες, γέλια ακόμη και κλάματα, τρυφερές σκέψεις και δύσκολες αλλά αληθινές στιγμές. Αυτό είνα η ζωή μας επί της ουσίας. Ένας αέναο τέλος μιας καινούργιας αρχής...


Υ.Γ.  Τίποτα δεν τελειώνει ποτέ, αρκεί λίγη ευτυχία γιά να ξαναρχίσουν όλα. Τάδε έφη, Εμιλ Ζολά...

Παρασκευή 14 Ιουλίου 2017

Όταν ο Μπράντον συνάντησε τον Δόγκανο και τον Λάζαρο...


 Επανάληψις, μήτηρ πάσης μαθήσεως, λέει ένα αρχαίο ελληνικό ρητό. Από την άλλη έχουμε το... "Ρετιρέ". Η "Tης Ελλάδος τα παιδιά". Η το "Άκρως οικογενειακόν". Η το "Κωνσταντίνου και Ελένης". Ακόμη και το... "Χουάνα η παρθένα" έχουμε (τόσα χρόνια αυτή όχι μόνο παρθένα, αλλά από...πίσω μπαίνουν τρένα θα έχει γίνει). Απ΄'όλα έχουμε. 
 Τώρα θα μου πείτε που κολλάνε όλα αυτά μαζί. Κολλάνε, κολλάνε. Αφού από τις πολλές επαναλήψεις τηλεοπτικών σειρών προηγούμενων χρόνων στα κανάλια, δεν έχουμε απλά μάθει, σιχαθήκαμε σας λέω. Βαρεθήκαμε ρε παιδί μου τους "Φρουρούς της Αχαϊας" και τον Φοίβο το γκαρσόνι που ήταν τσιμπημένος με την Έλντα Πανοπούλου. Βαρεθήκαμε τις... παρθένες και της Μαρίες της γειτονιάς. 

 Και επειδή δεν έχω μάθει μόνο να γκρινιάζω αλλά ταυτόχρονα να προτείνω και λύσεις, όρίστε παρακάτω οι δικές μου προτάσεις για επαναλήψεις. Όχι οτι δεν τις έχουμε ξαναδεί, αλλά έχουν περισσότερο ενδιαφέρον...


Εκείνες κι εγώ


 1996. Ζάχος Δόγκανος. Ντάξει έναν... Γιάννη Μπέζο πρέπει να τον έχουμε κάθε καλοκαίρι. Έτσι απο συνήθεια. Αλλά όχι μόνο. Στο "Εκείνες κι εγώ" (θεατρικό του Κώστα Πρετεντέρη) δίνει ρεσιτάλ. 
 Κατά την δική μου υποκειμενική (δεν υπάρχει αντικειμενικότητα) άποψη, ξεπερνάει ακόμα και τον Λάμπρο Κωνσταντάρα που έπαιξε αρχικά στην σειρά 20 χρόνια πριν από αυτόν.. 
Ριμέικ καλύτερο του αρχικού. Με την Δεβόρα και της σπακανόπιτες της. Με τον αιώνιο τζαναμπέτη που πάντα τον κατάφερναν, Παπαπέτρου. Με τον  Μαρίκο που είχε ιώβεια υπομονή και άντεχε τα πάνδεινα από τον πρωταγωνιστή. Με την... κερατού και πιστή αρραβωνιαστικά Ελένη. Τον χαζούλη ανηψιό Πετράκη και την γλωσσού και τσαμπουκαλού Λίλη. Μα πάνω απ όλα και όλους τον ατίθασο ζεν πρεμιέ-γυναικά, αστείο μεχρις εσχάτων, μποέμ, πανέξυπνο και καταφερτζή, Ζάχο Δόγκανο.

 
 Απίστευτες ατάκες, ιδιαίτερο σενάριο, με έναν τύπο που αντανακλούσε (και το κάνει μέχρι και σήμερα), την ψυχοσύνθεση του Έλληνα εραστή. Του μπερμπάντη και... στρίβειν δια του αρραβώνος αρσενικού. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, άντρες και έφηβοι ταυτίστηκαν έστω και μιά φορά με αυτό τον τιτάνα του φλέρτ. Ο σκηνοθέτης Ανδρέας Μορφονιός απογείωσε το σενάριο, αλλά ο Γιάννης Μπέζος είναι το Α και το Ω αυτής της τηλεοπτικής όασης...


Είσαι το ταίρι μου


 Οκτώβριος 2001. Μπαίνει ξαφνικά στις ζωές μας μια παρέα που έμελλε να αφήσει ιστορία στο τηλεοπτικό γίγνεσθαι. Ήταν η εποχή του... "Κορίτσια ο Σωτήρης" (Αλέξης Γεωργούλης), ήταν η εποχή που όλοι μας ερωτευτήκαμε μιά γυναίκα ("Στέλλα"- Βίκυ Σταυροπούλου) που δεν ήταν στα πρότυπα που μας  πλασάρει η σοου μπιζ, αλλά πολύ περισσότερο ήταν η εποχή που ταυτιστήκαμε με τα αυτοκόλλητα φιλαράκια, τον Λάζαρο (Άρης Σερβετάλης) και τον Γρηγόρη (Βασίλης Χαραλαμπόπουλος). 

 Ο Λάζαρος ήταν, είναι και θα είναι ο πιό αγαπητός αλλά συγχρόνως ξεκάρφωτος τηλεοπτικός χαρακτήρας της τηλεόρασης. Τρελό γέλιο, ακόμη πιό τρελά μπερδέματα και ένα τέλος που δεν το περίμενε κανείς. Ξεκαρδιστικά αστεία, συγκίνηση, τρυφερότητα, όλα σε μία σειρά που κράτησε μόλις έναν χρόνο αλλά μνημονεύεται ακόμη. 



 Για μένα ήταν η περίοδος της αρχής της ενηλικίωσης μου, οπότε ίσως το βλέπω και λίγο συναισθηματικά. Το υπόλοιπο καστ ήταν εξαιρετικό (Συσσοβίτης, Καμπερίδης, Λέχου, Γεννατάς, Βουτσα, Λαμπρογιάννη και άλλοι), αλλά είπαμε. Λάζαρος και ξερό ψωμί. Αααααα και το θρυλικό ιγκουάνα, ο... Μήτσος! Λαϊκή απαίτηση λοιπόν. Φέρτε πίσω αυτή την σειράραααααα!


Χτυποκάρδια στο Beverly Hills


 Όποιος αποδοκιμάσει να του καεί το... Dvd, (μιάς και δεν υπάρχει πλέον στέρεο για δείγμα). Ε ρε παιδιά αδυναμίες είναι αυτές. Όταν παρακολουθείς μιά σειρά κοντά δέκα χρόνια. Όταν απο παιδάκι γίνεσαι ολόκληρος άντρακλας (δεν θέλω γέλια...), όταν ταυτίζεσαι τόσο πολύ με τον Ντίλαν, τον Μπράντον, την Μπρέντα, την Κέλι, την Ντόνα, την Άντρεα, τον Στιβ, τον Ντέιβιντ, την Βάλερι, την Κλερ ακόμη και τον... Νατ, είναι δυνατόν μα μην θες να βλέπεις συνέχεια και συνέχεια και συνέχεια αυτή την σειρά??? 

 Καταρχήν μόνο και μόνο που διαβάζω τον τίτλο είμαι έτοιμος να...κλάψω. Ξεχνιούνται τα ξέφρενα πάρτι στο σχολείο και στις παραλίες της Αμέρικα? Οι μεγάλοι έρωτες? Οι αλλαξοκωλιές (οκ αυτές ξεχνιούνται δε με συμφέρει να τις θυμάμαι αν θέλω να αναφερθώ στην ποιότητα της σειράς), η φοιτητική ζωή με τα πάνω της και τα κάτω της? Οι κίνδυνοι που αντιμετώπιζαν οι νέοι της εποχής (ναρκωτικά, κατεστραμμένες οικογένειες κλπ κλπ)? Όχι δε ξεχνιούνται.



 Πέρα από πλάκα είναι η σειρά που σημάδεψε τα εφηβικά μου χρόνια. Με έναν τρόπο, μπορεί αυτά τα παιδιά να ζούσαν στο κοσμοπολίτικο Beverly Hills και γω στους εξωτικούς... Άγίους Αναργύρους, αλλά ήταν σα να ήμουν ένα μαζί τους. Ισχύει. Στην παρέα δε, ας το εκμυστηρευτώ και αυτό, ήμουν πάντοτε ο Ντίλαν...(αργότερα προτιμούσα τον Μπράντον βέβαια). Ααααααα ναι, την ημέρα του μεγάλου σεισμού στην Αθήνα (1999) έβλεπα και γω Χτυποκάρδια! Θέλω πίσω το Beverly Hills τωωωωωωώρα...

 Αυτό ήταν, τελείωσαν οι προτάσεις μου. Τρεις για ένα καλοκαίρι είναι αρκετές. Θα μπορούσα ακόμα να βάλω και τους "Απαράδεκτους" ή το "Στο κάμπινγκ" που έπαιζε πιό παλιά και πολλές σειρές ακόμα που αγαπήσαμε. Μη λιώσουμε και στο χαζοκούτι όμως. Όκ ξέρω,τις έχουμε ξαναδει. Υπάρχει ακόμα και το You tube. Αλλά ρε σεις, θέλω να νιώσω όπως τότε. Αραλίκι, γλυκιά αναμονή και φύγαμεεεεεε...

Κυριακή 2 Ιουλίου 2017

Ζέστη και γυναίκες...

 Ντάξει ξέρω, το τερμάτισα με τις κουκουρούκου αναρτήσεις. Αλλά ρε παιδί μου με τόση ζέστη που φάγαμε και τρώμε, με τόσα ευτράπελα που συμβαίνουν γύρω μας, με το καλοκαιράκι που μπήκε δυναμικά από τέλη Ιουνίου, έχω όρεξη μόνο για δύο πράγματα. Χαζομάρες και γυναίκες...

 2 του Ιούλη λέει το ημερολόγιο και.. ψηθήκαμε ρε παιδιά! Φοβερός και τρομερός καύσωνας και έτσι συνειρμικά μου ήρθε στο μυαλό η σκηνή στην παραλία από το έργο "Ο Ροζ γάτος", με τον αείμνηστο Σωτήρη Μουστάκα, την Βάνα Μπάρμπα και τον Πάνο Μιχαλόπουλο. Απλά επική. 

Ο Μουστάκας με τον Μιχαλόπουλο πάνε για μπάνιο. Ο ένας μπερμπάντης και μέγα καμάκι (Μιχαλόπουλος), ο άλλος καταπιεσμένος, αυστηρών αρχών και ηθών καθηγητης (Μουστάκας). Η προτροπή του Μιχαλόπουλου προς τον Μουστακα να γνωριστεί και να κάνει μασάζ σε μιά υπερσέξυ και καλλίγραμμη νεαρή, καταλήγει σε ένα ανεπανάληπτο τέλος, υπό τους ήχους του καλοκαιρινού και πλέον retro άσματος "Cherry cherry lady" των Modern Talking...

 Τώρα θα αναρωτιέστε που κολλάει όλο αυτο. Κολλάει, κολλάει. Παρακάτω λέω να απαριθμήσω τις 3 (δικές μου) περιπτώσεις των cherry cherry ladies, που θα... κάψουν καρδιές και αυτό το καλοκαίρι. Ξέρω πως είναι πολλές παραπάνω, αλλά θα ήθελα ένα...blog για να τις αναφέρω όλες.


1) Η ξεδιάντροπη-εύκολη-wannabe famous χαζομπίμπο

 Εύκολα την καταλαβαίνετε αυτή. Μετρημένα τατουάζ σε σημεία-κλειδιά του κορμιού της (στήθος-οπίσθια-γλουτοί-γραμμή μπικίνι), έντονο βάψιμο, χειλάκι πετροκέρασο, βυζόμπαλο βερίκοκο ρίκο ρίκο ρίκοκο, ρίκο, ρίκο κο και πάει λέγοντας. Έχει τον αέρα διάσημης σταρ και κυκλοφορεί πάντοτε με 2-3 κλαρινογαμπρούς που παίρνουν λίγο από την λάμψη της. 
 Το πλησίασμα της απο άντρα, προυποθέτει τρία πράγματα. Λεφτά, λεφτά και επαγγελματική αποκατάσταση (βλ. ερασιτεχνικές τσόντες, ταξίδια αναψυχής στην Μύκονο, παρέα σε Άραβες, ακριβά δώρα κλπ). I.Q. ραδικιού, αλλά μπρος στη δόξα όλα τα άλλα είναι απλά οδοντόκρεμες...

2) Το σιγανό ποταμακι

 Αυτή σε αντίθεση με την παραπάνω, δε την καταλαβένετε εύκολα. Σαν την Μαρία την άσχημη ένα πράγμα. Κάτω από το ξεπερασμένο και ντεκαβλέ ντύσιμο της, κρύβεται μια ϋαινα που θέλει να σας φάει τον γκόμενο (ναι σε σας τις γυναίκες το λέω)  και να σας κάνει λυπημένα να τραγουδάτε το "Μη μου μιλάς για καλοκαίρια" της Σοφίας Αρβανίτη. 

 Κολλάει πάντα ανάμεσα στο ζευγάρι παίζοντας το λυπημένη πριγκήπισσα που την αδίκησε η παλιοζωή και μόλις στρέψετε το βλέμμα σας αλλού, τσουπ, να σου το βλέμμα όλο υποσχέσεις στον γκόμενο, να σου  το ξαφνικό ξεκούμπωμα του πουκαμίσου που μέχρι πριν την έκανε να μοιάζει γεννημένη για Γαλλικά και πιάνο, να και οι καταλάθος χειρονομίες στο αγόρι σας. 
 Το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι οτι τελικά σας τον τρώει τον γκόμενο και μένετε με την απορία. Εμ, τι να σας κάνω βρε κορίτσια. Όλα έτοιμα στο πιάτο (μπούτια, στήθη, κώλοι).  Κρύφτε και κάτι για να έχετε και σεις να δείχνετε αύριο μεθαύριο...

3) Η αξύριστη, μαγκιόρα, γυναίκα αράχνη

  Υπάρχουν και αυτές. Είναι άγριες, τσαμπουκαλούδες, συνήθως νταρντάνες με φωνή Έλληνα βαρύμαγκα της Τρούμπας. 
Δεν χρησιμοποιούν αποσμητικό, τα νύχια τους είναι βαμμένα κατά το ήμισυ (έτσι για την επανάσταση), οι τρίχες στο σωμα τους μεγάλες, ορατές και σκληρές, αλλά μην σας ανησυχω άλλο.

 Το brazilian-string μαγιό, το μίνι μέχρι τις οπισθιάρες, το σμίξιμο του υπερχειλίζοντος στήθους και το βάψιμο λες και παίζανε τρίλιζα, είναι εκεί, για να φέρει τα πράγματα στην σωστή τους θέση. 

 Οι γυναικάρες δικοί μου και δικές μου, έτσι είναι. Βρώμα, θηλυκότητα, μα πάνω απ'ολα αξυρισιά. Έτοιμες να σας φάνε. Στην κυριολεξία...


 Αυτό ήταν για σήμερα. Ξέρω ότι θα σκεφτείτε πως για άλλη μιά φορά είμαι υπερβολικός. Εγώ όμως, μια απλή καταγραφή των γεγονότων και των πεπραγμένων στους ελληνικούς δρόμους και τις παραλίες (στο διάστημα του καλοκαιριού) κάνω. 
 Μη μου πείτε οτι δεν έχετε παρατηρήσει και σεις τα παραπάνω. Θα σκίσω τα... πτυχία μου! Τεσπα, που λένε και οι νέοι. Σας αφήνω με τον Μουστάκα να λέει όλη την αλήθεια...





Υ.Γ. Καλό μήνα σε όλους και όλες!

Αναγνώστες

Page translation