Αποχωρισμός: Ένα τέλος και μιά αρχή...

 Ποτέ δε μου άρεσαν οι αποχωρισμοί. Θα μου πείτε και σε ποιον αρέσουν? Λογικά, σε κανέναν.
 Εγώ όμως σε τέτοιες περιπτώσεις κάνω το εξής αντιφατικό. Ακόμη και σε καταστάσεις που έχουν τελειώσει (αν και η αλήθεια είναι πως τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν είναι σίγουρο), προσπαθώ να αποχωρίζομαι χωρίς να... αποχωρίζομαι. Αποχαιρετώ ανθρώπους λες και θα βρεθώ μαζί τους την επόμενη μέρα ή θα βγω για καφέ αύριο-μεθαύριο. 
 Αυτό το κάνω και με τα μέρη. Και με τα ζώα.Τα σπίτια. Τους χώρους εργασίας. Γιιατί είναι και αυτή η ρημάδιασμένη "μελαγχολία όλων των τελειωμένων πραγμάτων", που είχε πει και ο Φρήντριχ Νίτσε...

  Πολλές φορές αυτή μου η αντιμετώπιση στα αντίο, δεν είναι η ενδεδειγμένη. Και σαφώς δεν έχει και αποτέλεσμα αλλά επιπροσθέτως δε μπορεί να εφαρμοστεί σε κάθε περίπτωση. Στο τέλος θα με κοιτάνε περίεργα και θα πιστεύουν πως τα έχω χάσει. 

 Το θέμα είναι πως, όπως σχεδόν όλοι μας, έχουμε βιώσει αποχωρισμούς που μας στοίχισαν. Είτε αυτό αφορούσε απώλεια αγαπημένου προσώπου, είτε μετακόμιση στο εξωτερικό, είτε απλά το τέλος μιας σχέσης οποιασδήποτε μορφής...
Γενικότερα το αίσθημα της νοσταλγίας που μας περιβάλλει όταν αποχωριζόμαστε κάτι η κάποιον μεταμορφώνεται πολλές φορές σε λύπη και ψυχικό πόνο. 
 Έτσι, τουλάχιστον από τις δικές μου εμπειρίες, το να προσπαθεί κάποιος να ξεπεράσει αυτό τον συναισθηματικό σκόπελο όσο πιό ανώδυνα γίνεται, είναι ένα δεδομένο, μια επιλογή. Το αν θα τα καταφέρει η όχι αυτό είναι άλλο κομμάτι. Το αν θα μπορέσουμε να βγάλουμε αυτό το καρφί από την καρδιά μας, είναι στο δικό μας χέρι...

 Ο χρόνος πιστεύω, σε αυτές τις περίπτώσεις βοηθάει. Όσο και αν ακούγεται κλασσικό και χιλιοειπωμένο. Το ζητούμενο για κάποιον που βρίσκεται σε αυτό τον ψυχικό λαβύρινθο, είναι να φύγει η θύμηση από το μυαλό και να πάει στην καρδιά. Έτσι θα μαλακώσει το μέσα μας. Έτσι θα σταματήσουμε να είμαστε λυπημένοι. 

 Γιατί τα παιχνίδια του μυαλού είναι δύσκολα. Δε σε αφήνουν να δεις καθαρά αυτό που σου συμβαίνει. Δε σου δίνουν την δυνατότητα να προχωρήσεις. Ίσως πάλι και η βεβαιότητα ότι κάποια στιγμή υπάρχει ένα τέλος για όλα να μας δυσκολεύει να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση. Ίσως ακόμα και η τάση να θεωρούμε δικά μας πρόσωπα και πράγματα να είναι ένα στοιχείο αυτού του προβλήματος.

 Αυτό που σκέφτομαι όταν περνάω τέτοιες καταστάσεις, είναι πως η ζωή κάνει κύκλους. Κάθε αρχή της έχει ένα τέλος και το αντίστροφο. Αυτό δεν είναι μόνο παρήγορο αλλά και ουσιαστικά αναζωογονητικό. Λυτρωτικό.

 Εννοείται, είμαι της άποψης πως ότι μας συμβαίνει πρέπει να το αντιμετωπίζουμε ευθέως και χωρίς μακιγιάζ, μιάς και έτσι αντιλαμβανόμαστε πλήρως την σημασία του. 

 Αλλά δεν θεωρώ κακό η άστοχο να πράττουμε διαφορετικά εάν αυτό ταιριάζει περισσότερο στον χαρακτήρα και την ψυχοσύνθεση μας. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει. Και αν αυτό σημαίνει ότι στο τέλος θα είμαστε καλά, όλα, τηρουμένων των καταστάσεων, είναι θεμιτά. 

 Άλλωστε, είναι προτιμότερο να βλέπουμε μέσα απο θετική σκοπιά τους δύσκολους αποχωρισμούς. Ας κάνουμε τα αντίο, εις το επανειδείν. Με κάθε μορφή κάθε τρόπο. Ψυχικό ή συναισθηματικό, μεταφορικό, ή ουσιαστικό. Μπολιάζοντας τον εσωτερικό μας κόσμο  με όμορφες θύμησες, γέλια ακόμη και κλάματα, τρυφερές σκέψεις και δύσκολες αλλά αληθινές στιγμές. Αυτό είνα η ζωή μας επί της ουσίας. Ένας αέναο τέλος μιας καινούργιας αρχής...


Υ.Γ.  Τίποτα δεν τελειώνει ποτέ, αρκεί λίγη ευτυχία γιά να ξαναρχίσουν όλα. Τάδε έφη, Εμιλ Ζολά...