Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Εικοσιοχτώ του Οχτώβρη του 1940..

 Το γένος βουλιαγμένο μες στον αιώνα
να λυτρωθεί μονάχο του μπορεί
μα να ξυπνήσει πρέπει η πλέρια Μνήμη
βαθειά του, αδάμαστη και τρομερή.
Κανείς δε θα ξεφύγει τη γενιά του!
το βάρος της θα σπάσει ως τη στιγμή,
που βγαίνοντας από τη λησμονιά του
στο φως που πια δεν στέκουν δισταγμοί.
 Της ζωής θε να ντυθεί την πανοπλία,
και μ’ ακέριο τον άγιο σκελετό
των περασμένων, θα στηθεί στη γη του
με το κεφάλι αλύγιστο κι ορτό!
 Ελέγαμε: ένα Μαραθώνα ακόμα! Ελέγαμε: Μια Σαλαμίνα ακόμα! Ελέγαμε: Ακόμα ένα εικοσιένα! Κι ήρτες τέλος συ, Μητέρα-Μέρα, οπού αγκάλιασες κι ανύψωσες ολόκληρα τα περασμένα στον ανώτατο λυτρωτικό σκοπό τους, στον υπέρτατο τους ηθικόν Ιστορικό Ρυθμό!
 Ω δικαίωση όλων των ελληνικών αγώνων! Ω ύψιστη ηθική στροφή μέσα στο χάος ολόκληρου του  Κόσμου! Και μαζί, ω γιγάντια, πλέρια ιστορική καταβολή, από την οποία, ..Ν ι κ η τ έ ς, οι Έλληνες, θα ξεκινήσουμε αύριο, πρωτοπόροι της πνευματικής ανάπλασης ολόκληρης της γης!
 Ω Μέρα-Μάννα, που μας έσπασες ακέρια κι ως το ύστατο, όλα τα κρυφά εσωτερικά δεσμά μας! Ω κοσμοϊστορική Ελευθερία, τόσο βαθειά λαχταρισμένη! Να Σε! Σε κατέχουμε! Σε νιώθουμε! Σε θέλουμε!
 Και θε να Σε κρατήσουμε όλοι, στο τεράστιο ύψος που μας φανερώθηκες απ’ τα χαράματα των Εικοσιοχτώ του Οχτώβρη του 1940, κι ως με τη συντέλεια των αιώνων, είτε ζήσουμε, είτε, αύριο που θα φέγγεις πάνω απ’ όλο τον πλανήτη το γιγάντιο φως Σου, θα βρισκόμαστε στα σπλάχνα Σου, ω Μητέρα, αθάνατοι νεκροί!

Άγγελος Σικελιανός, 15 Νοεμβρίου 1940 - Νέα Εστία

* Αφιερωμένο στην Ελλάδα του σήμερα...

Νίκος Γκάλης: Ο... γκάνγκστερ της καρδιάς μας

 Ένας γκάνγκστερ ήταν. Ένας δεινός εκτελεστής. Ένας "φονιάς" που όμοιο του δεν είχαν δει τα ευρωπαικά γήπεδα του μπάσκετ. Ο Νίκος Γκάλης, ο κορυφαίος Έλληνας αθλητής όλων των εποχών και ένας από τους κορυφαίους παγκοσμίως, ήταν ο άνθρωπος που άλλαξε την ιστορία του ελληνικού αθλητισμου. Και αν ο ίδιος, πολύ πετυχημένα, είχε πει έπειτα από τη νίκη της Ελλάδας επί της Ιταλίας στο Ευρωμπασκετ του 87' το αξέχαστο "είδα στα μάτια τους ότι θα τους κερδίζαμε", τότε ο ελληνικός λαός είχε δει στα μάτια αυτού του χαρισματικού αθλητή, τον άνθρωπο που ενσάρκωνε τον ψυχισμό του...
  
Κάποτε στην Αμερική
 Γεννήμένος στο Νιού Τζέρσευ των ΗΠΑ στις 23 Ιουλίου 1957 από Ροδίτες γονείς, έδειξε από μικρός ότι θα γινόταν... μεγάλος. Ασχολήθηκε με την πυγμαχία μιας και οι κακόφημοι δρόμοι του Νιου Τζέρσευ προσφέρονταν για τέτοιου είδους... ενασχολήσεις, αλλά τελικά τον κέρδισε το μπάσκετ και μάλιστα λίγο καιρό πριν έρθει στην Ελλάδα, επιλέχθηκε στο νούμερο 68 του ντραφτ από τους θρυλικούς Μπόστον Σέλτικς του Λάρι Μπερντ, έπειτα απο μια εξαιρετική χρονιά που είχε στο πανεπιστήμιο Σετον Χολ. 
 Ό ίδιος όμως το 1979 προτίμησε να έρθει στον Άρη Θεσσαλονικής ξεκινώντας μια τεράστια καριέρα που ουσιαστικά τελείωσε το 1994, όταν και έφυγε από τον Παναθηναϊκό, έπειτα από διαφωνία που είχε με τον προπονητή και τους δικοικούντες της ομάδας.

Και συ Γκάλη πάρτους το κεφάλι...
 Με τον Άρη για 13 σχεδόν χρόνια κέρδισε τα πάντα. 8 πρωταθλήματα Ελλάδος, 5 κύπελλα και συμμετοχή σε τρια ευρωπαϊικά φάιναλ φορ, στα οποία όμως δεν ευτύχησε να πάρει κάποιο τρόπαιο. Τα νούμερα του? Δείτε μόνοι σας. Έπαιξε σε 854 επίσημα παιγνίδια και σημείωσε 25.995 πόντους, 30.4 κατά μέσο όρο, ενώ σε 384 αγώνες στη μεγάλη κατηγορία του μπάσκετ σημείωσε 12.849 πόντους (33,4 κατά μέσο όρο) και είναι ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών.
 Επιπλέον βγήκε πολυτιμότερος παίχτης του πρωταθλήματος παραπάνω από 4 φορές. Η εποχή στον Άρη ήταν η καλύτερη για τον Νικ. Οι απίστευτες ενέργειες του, τα απίθανα καλάθια του, τα σπασίματα μέσης, τα θρυλικά τζαμπ σουτ με ταμπλό, τα τρίποντα και οι μαγικές ασίστ του, είχα μπει για τα καλά στο σπίτι του Έλληνα που στην γενικότερη τότε ευφορία της δεκαετίας του 80, είχε βρει τον άνθρωπο που έδινε σάρκα και οστά στα όνειρα του για ένα καλύτερο αύριο.
 Ο κόσμος γέμιζε το Αλεξάνδρειο Μέλαθρο, που ζούσε μεγάλες βραδιές στα παιχνίδια του Άρη, με τον Γκάλη να παρομοιάζεται με γκάνγκστερ και τους υπόλοιπους (Γιαννάκης, Ιωάννου, Γουίλτζερ, Φιλίππου κλπ) να σιγοντάρουν και να δημιουργούν την πρώτη και μοναδική ομάδα στον ελληνικό αθλητισμό που είχε καθολική αποδοχή από όλους τους φιλάθλους.

Ο γκάνγκστερ με τα γαλανόλευκα
 Στην εθνική ομάδα, ο Γκάλης δεν έδωσε απλά άλλη οντότητα. Ουσιαστικά της έδωσε την υπόσταση που έχει σήμερα και θεωρείται μια από τις κορυφαίες στον κόσμο. Η καριέρα του στα γαλανόλευκα είχε δύο μεγάλους σταθμούς. Ο ένας ήταν το μαγικό 1987 στην Αθήνα και ο δεύτερος δυό χρόνια μετά το 1989 στο Ζάγκρεμπ.
 Και εδώ οι αριθμοί του καταπληκτικοί. 168 συμμετοχέςκαι 5.130 πόντοι. Πήρε μέρος σε 4 Ευρωμπασκετ και βγήκε πρώτος σκόρερ σε όλα. Το ρεκόρ πόντων του με την Εθνική ομάδα ήταν 53 πόντοι στο Μουντομπασκετ της Ισπανίας με αντίπαλο τον Παναμα. Εκεί βέβαια που πραγματικά έδωσε ρέστα, ήταν το ευρωμπάσκετ του 87' που έγινε στην Αθήνα. Εκεί ο Γκάλης έφτασε το μέγιστο της απόδοσης του.
 Όλες εκείνες οι μέρες ήταν απίστευτες για την ελληνική κοινωνία. Τίποτα δεν προιδέαζε για το τι θα ακολουθούσε. Η εθνική ήταν σε εξαιρετική κατάσταση και από παιχνίδι σε παιχνίδι οι προσδοκίες αυξάνονταν. Νίκη με Ρουμανία στην πρεμιέρα, νίκη με Γιουγκοσλαβία ήττα από Ισπανία και Σοβιετική Ένωση και νίκη με Ιταλία, Γαλλία και στον ημιτελικό με Γιουγκοσλαβία (δυο φορές στο ίδιο τουρνουά ενώ είχαμε να τους κερδίσουμε σε επίσημο αγώνα παραπάνω από 30 χρόνια!)
  Σε όλα τα παιχνίδια ο Γκάλης ήταν πρώτος σκόρερ και από κοντα ακολουθούσαν ο μεγάλος Παναγιώτης Γιαννάκης (το alter ego του Νικ) και οι καταπληκτικοί Π. Φασούλας και Φ. Χριστοδούλου. Στον τελικό της 14ης Ιουνίου 1987 όλη η χώρα είχε "καρφωθεί" στις τηλεοράσεις της, για τον μεγάλο τελικό.
 Εκεί ο Νικ κάνει ίσως την κορυφαία εμφάνιση της καριέρας του και με 40 πόντους είναι ο πρωταγωνιστής στην μεγαλύτερη μέχρι πρόσφατα επιτυχία του ελληνικού μπάσκετ. Το 103-101 με τις βολές του Αργύρη Καμπούρη ήταν γεγονός, η Ελλάδα ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης, αλλά ο Γκάλης είχε κλέψει τις εντυπώσεις και ανήκε πλέον στην σφαίρα του μύθου... Πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης, κορυφαίος Έλληνας αθλητής της χρονιάς και κορυφαίος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας...
 Δυό χρόνια μετά στο Ζάγκρεμπ το ίδιο σκηνικό. Ο Νικ καθοδηγούσε την Εθνική και σε όλους μας, παρά την δεύτερη θέση, έπειτα απο ήττα στον τελικό με την καλύτερη Γιουγκοσλαβία όλων των εποχών, έμεινη η κίνηση να σηκώσει τα χέρια του και να πανηγυρίσει, πριν καν μπει το απίστευτο τρίποντο του Φάνη Χριστοδούλου στον ημιτελικό με την Σοβιετική Ένωση που έληξε 81-80 υπέρ μας.

Το άδοξο τέλος και το Γκαλόσημο
 Το 1992 ο Γκάλης έπειτα από έντονη σκέψη κσι συζητήσεις καταλήγει στον Παναθηναϊκό, μετά απο 12 χρόνια παρουσίας στον Άρη, αλλα αυτή η αλλαγή δεν του βγήκε όπως ήθελε. Έτσι δυό χρόνια μετά το 1994 σε ηλικία 37 ετών αποφασίζει να  αποχωρήσει από την ενεργό δράση. Οι απόψεις ήταν διφορούμενες.. Κάποιοι κατηγόρησαν τον Γκάλη για πατριαρχική στάση που την κουβάλαγε από παλιά και άλλοι αναθεμάτιζαν τους εμπλεκόμενους που τελείωσε άδοξα μια τέτοια καριέρα.
 Το σημαντικό εδώ όμως δεν είναι αυτο... Ο Νίκος Γκάλης προσωπικά για εμένα δεν ήταν απλά ένας αθλητής. Ήταν φαινόμενο. Όπως ο Καζαντζίδης. Είναι οι δύο μοναδικοί σύγχρονοι Έλληνες που θα μπορούσαν με ένα νεύμα του χεριού τους να ξεσηκώσουν εκατομμύρια Έλληνες.
 Ο Γκάλης έφερε τον αθλητισμό στα σπίτια των ανθρώπων. Έκανε χιλιάδες παιδιά να γεμίσουν τις αλάνες και τα γήπεδα μπάσκετ, όντας ένα σωστό και υγιές πρότυπο για τη νεολαία. Έδωσε αθλητική υπόσταση στον μέτριο μέχρι τότε αθλητισμό μας. Ήταν μια φυσιογνωμία εμβληματική, ένας τύπος κουλ και ωραίος, αθλητικός, προσιτός αλλά και τόσο σταρ. Το εξέπεμπε όμως. Του έβγαινε φυσικά και αβίαστα. Σε ότι έκανε και έλεγε. Δεν ήταν φτιαχτός. Αυτο κατάλαβε ο κόσμος και τον λάτρεψε. Γι'αυτό μίλησε στην ψυχή του.
 Ο 55χρονος σήμερα Νίκος Γκάλης, διατηρεί έναν τεράστιο χώρο άθλησης  για παιδιά στην Χαλκιδική και ζει ευτυχισμένος με την οικογένεια του μακριά από τα φλας της δημοσιότητας που κάποτε τον είχαν λατρέψει. Κάποιο παράπονο ίσως το έχει μιας και η πολιτεία και οι αρμόδιοι φορείς δεν έχουν κάνει αυτό που πρέπει για να τιμήσουν την προσφορά και την αξία του στον ελληνικό αθλητισμό. 
 Ούτε ένα γήπεδο με το όνομα του. Ούτε μια προσπάθεια αξιοποίησης του. Και ρε παιδιά αν τελικά σε αυτή την ρημαδοχώρα άξιζε να πληρώνουμε κάποιον φόρο αυτός σίγουρα θα ήταν το Γκαλόσημο...

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Βάλε φωτιά σε ότι σε καίει...

 Λέτε το ταξίδι να είναι εδω?Τώρα? Λέτε να το ζούμε χωρίς να το έχουμε πάρει χαμπάρι? Είναι πολύ αυτο που νιώθουμε ή τίποτα? Το ξεχωρίζετε?Μπορείτε? Και αν ναι τι ρόλο παίζει η Αγάπη ξεχωριστά για τον καθένα από εμας? Είναι πληγή?Είναι χαρά? Είναι  γεγονότα που μας σημάδεψαν? Η μήπως γιορτή?
 Ναι. Λέτε να είναι γιορτή? Ένα φεστιβάλ ευτυχίας? Μια... συναυλία συναισθημάτων? Η μηπως όχι?Πως είστε αυτό το διάστημα?Λυπημένοι?Μπουχτισμένοι? Αηδιασμένοι άπο όσα μας συμβαίνουν?Έτοιμοι ή ανέτοιμοι? Για σκεφτείτε το λίγο. Τι είναι αυτό που ορίζει τις ζωές μας?  Οι καταστάσεις? Οι...από πάνω μας? Οι πιο πλούσιοι και πιο έξυπνοι από μας? Οι πιο πονηροί? Η μηπως όχι?
 Σας πέρασε κάτι άλλο από το μυαλό? Σκεφτείτε λίγο..Μήπως είμαστε...ΕΜΕΙΣ? Μήπως εμείς είμαστε αυτοί που επιτρέπουμε στους άλλους να μην μας λογαριάζουν, να μην μας σκέφτονται, να μας ποδοπατάνε, να μας λυπούνται?  Αυτό είναι... Η αγάπη είναι  ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτη... Ας  "βάλουμε φωτιά" σε ότι μας καίει, σε ότι μας τρώει την ψυχή...







Τα λόγια μου είναι μια γλυκιά προσευχή
κουρνιάζουν έξω από το κλεισμένο σου παράθυρο
και αν τ' άφηνες θ' ανοίγαν μια ρωγμή
απ' το μικρό κελί σου ως το άπειρο

Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
πάνω απ' τη στάχτη

Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

Τα λόγια μου είναι μια ανέλπιδη ευχή
Σβησμένα φώτα μέσα στο άχαρο δωμάτιο
Και αν τ' άφηνες θα καίγαν τη σιωπή
Και θα διαλύαν το κρυμμένο σου παράπονο

Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
πάνω απ' τη στάχτη

Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή...

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Απιστία: Το κέρατο μου μέσα...

 Λοιπόν, δύσκολο θέμα πραγματεύομαι σήμερα. Αποφάσισα να γράψω για την εκατέρωθεν απιστία.  Γιατί αυτή η απάλευτη κατάσταση... χτυπάει άντρες και γυναίκες. Είναι σαν και αυτά τα τζιν που γράφουν στην ετικέτα, αλλά και χαρακτηρίζονται, unisex. Και έτσι είναι σαφέστατα.
 Η απιστία αν και ουσιαστικό θηλυκού γένους δεν κοιτάει αν φοράς παντελόνια η φορέματα... Συμβαίνει και πικραίνει... Είναι βέβαια απολύτως κατανοητό πως οτιδήποτε το απαγορευμένο είναι και αναλόγως ποθητό. Ας πούμε για εμάς τους άντρες η γυναίκα του άλλου, η κοπέλα του ή μια παντρεμένη γειτόνισσα που όλως τυχαίως απλώνει τα εσώρουχα της στην βεράντα, ή μια συναδελφος στην δουλειά που έχει...προβλήματα με το αρραβωνιάρη της, αρχιζει και ξυπνάει μέσα μας το άσμα του Κατμαν "δωσ'μου δωσ' μου, δωσ΄μου το φιλί σου, θέλω, θέλω να'μαι ο εραστής σουυυυ".
 Ένα γέλιο, ένα κλείσιμο ματιού συοδευόμενο απο ανοιγόκλεισμα βλεφάρων, μια ατάκα που αφήνει υπονοούμενα, είναι η απαρχή της.. κερατοποίησης (sic)  της συντρόφου μας και εν τέλει το άδοξο τέλος μιας ακόμη προσπάθειας για σοβαρή σχέση που έμεινε στη μέση...
 Και από την άλλη πλευρά όμως τα πράγματα είναι πάνω κάτω τα ίδια. Ξέρω, ξέρω οι γυναίκες δεν είναι πολυγαμικά όντα, είναι μονογαμικά, άλλα λύστε μου μια απορία σας παρακαλω.
 Πως είναι δυνατόν μια ρουτινιασμένη καθημερινότητα, ένα ακόμη πλύσιμο πιάτων (για χιλιοστή και βάλε φορά...), μιά ακόμη μέρα κλεισμένη σε ένα σπίτι, κάποια όντως τραβηγμένη κουβέντα από τον σύντροφο σας, να είναι το έναυσμα για να τον κάνετε τράγο?
 Δεν λυπάστε τα κέρατα και τα παρελκόμενα τους που φυτρώνουν στο κεφαλάκι του? Δεν λυπάστε το κάζο που θα φάει από φίλους και εχθρούς, όταν μαθευτεί ότι του τα... φορέσατε?
  Αλλά για να μην είμαι άδικος πως μπορεί να αντισταθει μια στερημένη από όλες τις απόψεις γυναίκα, όταν έρχεται ο υδραυλικός σπίτι και ακουμπάει τις βρύσες με τόσο ερωτικό τρόπο, πως να αντιδράσετε όταν ο νεαρός της πολυκατοικίας σας, εξυμνεί τις χάρες σας όταν του λέτε ότι είστε 40 και αυτός δεν σας κάνει ούτε για 30?
  Πως γίνεται να κρατηθείτε όταν ο καλός σας λείπει φαντάρος και εσείς ναι μεν σκέφτεστε την σκοπιά που κάνει αλλά απ την άλλη και αυτός ο κολλητός του είναι "τόσο καλό παιδι, μα τόσο καλό παιδι..." που  τελικά φυλάει την δική σας..σκοπιά όταν νιώθετε απέραντη μοναξιά? Σας καταλαβαίνω...
 Ένας unisex εφάλτης και για τα δύο φύλα είναι η απιστία. Για τους άντρες επειδή μόνο αυτοί.. επιτρέπεται να απατήσουν και για τις γυναίκες επειδή δεν το ήθελαν πραγματικά αλλά ένιωθαν μόνες και παραμελημένες.
 Επειδή λοιπόν είμαι σίγουρος πως η απιστία θα υπάρχει εις τον αιώνα των αιώνων (αμήν...) ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να μην είμαστε ξεδιάντροποι ρε παιδιά... Δηλαδή ο μέγιστος Λυβικός που έλεγε στο άσμα ασμάτων "πάρε τηλέφωνοοοο το κερατάαα καλύτερα τώρα παρά μετααα" δεν ήξευρε τίποτα? Ντιπ για ντιπ τον είχατε τον καλλιτέχνη?  Σου λέει πάρτον τώρα που είναι νωρίς για να προλάβει και αυτός να σε απατήσει κούκλα μου! Έτσι είναι αυτά. Ξεκάθαρα πράγματα. Μια σου και μια μου...
 Μερικές φορές πραγματικά απορώ με τους ανθρώπους. Ο καθένας για τους δικούς μας λόγους, κυριώς εγωιστικούς και...αστείους, παίζουμε με τις καρδιές των άλλων, χωρίς να λογαριάζουμε καταστάσεις και πράγματα. Είμαστε μυστικοπαθείς, καταστρέφουμε οικογένειες και κάνουμε την.. ζωααααρα μας, αδιαφορώντας για το τι μπορούμε να προκαλέσουμε.
 Πιστεύω πως την απιστία στην Ελλάδα την έχουμε αναγάγει σε εθνικό σπορ... Και στο τέλος αφού έχουμε κάνει την κουτσουκέλα μας, προσπαθούμε να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα, όπως εγώ.. κακή ώρα, όταν κάποια εποχή πριν δέκα χρόνια περίπου είχα κάνει την πρώτη μου σοβαρή σχέση με μια συνάδελφο που μου είχε κρύψει ότι ήταν αρραβωνιασμένη!
 Και που στην ξαφνική επικοινωνία του αρραβωνιαστικού της μαζί μου έλεγα ότι μπορείτε να φανταστείτε, μιας και έπεσα απο τα σύννεφα όταν το έμαθα..." Εσύ ποιος είσαι ρε" του λέω. "Ο κερατάς" μου λεει. "Ποιος κερατάς ρε φίλε κάποιο λάθος θα έχει γίνει." "Τι λάθος ρε? Εσύ δεν πήδηξες την Δήμητρα την Παρασκευη κατά τις δέκα παρα το βράδυ ενώ εγώ έλειπα στην Πάτρα?"  Τι να του έλεγα εκεί του δύσμοιρου μου λέτε? "Ναι του λέω ρε φίλε αλλά δεν το θέλα...!!!" Ε, κάπου εκεί τον αποτελείωσα τον άνθρωπο... Χωρίς να φταίω αλλά το κακό είχε ήδη γίνει...
 Έτσι είναι αυτά...  Αααα και που'στε... Το να απατάτε αλλήλους σημαίνει ότι κάποια στιγμή η κουδούνα θα χτυπήσει και για την αφεντιά σας... Και τότε η αίσθηση θα είναι πολύ, μα πάρα πολύ άσχημη...

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Ήτανε λέει...

Καλησπέρα. Απόψε έτσι ξαφνικά μου ήρθε να... κινηθώ διαφορετικά.. Σε δρόμους λαϊκούς. Ένα τραγούδι λοιπόν. Τραγουδισμένο από έναν αδικημένο καλλιτέχνη με μια στεντόρεια φωνή. Άγνωστο σε πολλούς. Τον Μανώλη Τοπάλη. Και γραμμένο από τον μεγαλύτερο "λαϊκό ποιητή" που γέννησε αυτός ο τόπος. Έναν άνθρωπο δύσκολο αλλά ντόμπρο, απόμακρο αλλά ταλαντούχο. Τον μέγιστο Άκη Πάνου... Σε αυτή την χώρα που πάντα εθελοτυφλούμε ο τεράστιος αυτός στιχουργός και συνθέτης ήθελε πάντα κάτι να μας πει...Κρίθηκε από την χειρότερη στιγμή του και ουσιαστικά αγαπήθηκε γιάυτό που δεν ήτανε... Ποτέ δεν το (ν) καταλάβαμε..



Ήτανε (λέει), μια πολιτεία μαγεμένη!
ήτανε (λέει), μια χώρα δίχως φυλακή
ήτανε (λέει), όλοι μαζί κι αγαπημένοι.
Ήτανε (λέει)... ήτανε (λέει)...

Ασ' τον να λέει, η στενοχώρια του τα φταίει.
Ασ' τον να λέει, του 'χει σαλέψει το μυαλό.
Μπατίρης είναι, τον κυνηγάνε και τα χρέη...
Ασ' τον να λέει... ασ' τον να λέει...

Ήτανε (λέει), λεφτάδες, ρέστοι, μπερδεμένοι
και τραγουδούσαν από το βράδυ ως το πρωί,
σ' αυτή τη χώρα, κανείς δεν ήξερε να κλαίει!
Ήτανε (λέει)... ήτανε (λέει)...

Ασ' τον να λέει, η στενοχώρια του τα φταίει.
Ασ' τον να λέει, του 'χει σαλέψει το μυαλό.
Μπατίρης είναι, τον κυνηγάνε και τα χρέη...
Ασ' τον να λέει... ασ' τον να λέει...

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

Η Αγάπη στη χώρα με τις χαμένες ψυχές...

 Περπατώντας προσεκτικά για να μην την καταλάβει κανείς και με τα πόδια της ακάλυπτα πάνω στο κρύο έδαφος που ήταν γεμάτο από ψυχές χαμένων παιδιών και πικραμένων ανθρώπων, η Αγάπη περιεργαζότανε το σκοτεινό αυτό μέρος, με ένα αίσθημα λύπης να την κατακλύζει για την κατάντια των σημερινών ψυχών.
 Ο δρόμος της φαινότανε ατελείωτος κι οι κραυγές που άκουγε σε συνδυασμό με το μουντό τοπίο, της έφερναν κλάμματα στα μάτια για το μονοπάτι που διάλεξαν οι άνθρωποι.
  Ένα μονοπάτι μέσα στο σκοτάδι, την ψευτιά, την σκληρότητα, την απαξίωση.  Πόλεμοι, εγκλήματα, μηδενισμός των αξιών και των αρχών, εγωισμός, ζήλια, κακία, μικροψυχία συνέθεταν ένα μακάβριο μωσαικό που όμοιο του δεν είχε ξανασυναντήσει η Αγάπη...Ένα μονοπάτι που οδηγούσε τον Άνθρωπο με μαθηματική ακρίβεια στην άβυσσο με τις κατεστραμμένες ψυχές...
 Έπειτα από αρκετή ώρα σκεφτόμενη και αναλογιζόμενη τούτα τα άσχημα πράγματα, ένιωσε περισσότερο απελπισμένη από ποτε καθώς συνειδητοποίησε την δύσκολη έως ακατόρθωτη αποστολή της, μιας και οι προσπάθειες της Αλήθειας, της Αξιοπρέπειας και της Καλοσύνης, να σώσουν την χώρα με τις μουντές ψυχές, έπεσε στο κενο.
  "Τι να κάνω πια...Έδωσα, προσπάθησα, έκλαψα, πόνεσα, έγινα ένα με την ζωή των ανθρώπων και τις ψυχές τους και όλα αυτά για ένα μεγάλο τίποτα?" σκέφτηκε φτάνοντας στο τελευταίο στενό πριν την άβυσσο....
 Ξαφνικά και ενώ ένιωθε απο πριν κάτι να την παρακολουθεί, ένας θόρυβος την έκανε να γυρίσει πίσω αλαφιασμένη... Αυτό που είδε ήταν κάτι μοναδικό.
 Μια ψυχή πολύχρωμη, χαρούμενη, ζωντανή, γεμάτη υγεία και λαχτάρα για ζωή και αγάπη, την ακολουθούσε δειλά σε όλη της την διαδρομή..."Πως γίνεται, πως είναι δυνατόν?" είπε με τρεμάμενη φωνή η Αγάπη.
 "Σ'ακολουθούσα σε όλη την διαδρομή σου Αγάπη." είπε η χαρούμενη ψυχή και συνέχισε..."Είμαι καιρό εγκλωβισμένη εδώ στην χώρα με τις χαμένες ψυχές, αλλά παρο'αυτά παραμένω πολύχρωμη. Και ξέρεις γιατί? Γιατί ξέρω πως μόνο η αγάπη μπορεί να γιατρέψει τις χαμένες και μουντές ψυχές. Μόνο αυτή μπορεί να παραμερίσει τις διαφορές των ανθρώπων. Μόνο αυτή μπορεί να οδηγήσει στην αληθινή Ευτυχία. Ότι και να γίνει να ξέρεις πως αυτό που μας έδωσες είναι ότι πολυτιμότερο έχεις και αυτό δεν το ξεχνάμε... "
  Η Αγάπη έσκυψε και αγκάλιασε την χαρούμενη ψυχή, της χαμογέλασε και δάκρυά άρχισαν να κυλούν στο γερασμένο και κουρασμενο προσωπό της. Μόνο που αυτή την φορά ήταν δάκρυα χαράς...
 Τι και αν το σκοτάδι έπεφτε βαρύ στην χώρα με τις χαμένες ψυχές. Αυτή ήξερε πως ξημέρωνε μια καινούργια μέρα...
 Και ναι, βαθιά μέσα της πίστευε πως η προσπάθεια της θα είχε αντίκρυσμα. Γιατί πάντα έδινε απλόχερα στους ανθρώπους ότι πιο αγνό είχε. Την ίδια της την ύπαρξη... Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα της...

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012

Την προσοχή σας παρακαλώ, αποκαλύπτομαι...


Καιρό είχα να βραβευτώ ο ταλαντούχος (μην γελάτε...είμαι είμαι...). Οπότε η πραγματικά ταλαντούχα Αλεξιάννα μου παρέδωσε στο πολύ όμορφο μπλόγκ της (http://alexiannatsotsou.blogspot.gr/) ένα βραβείο με την προυπόθεση να αποκαλύψω 7 πράγματα για μένα. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα που λέει και ο Ρουβάς... Ας ξεκινήσουμε λοιπόν

1) Είμαι σπαστικός. Είναι γνωστό στους κοντινούς μου και ευχαριστώ που με ανέχονται.

2) Είμαι Παναθηναϊκος. Λατρεύω την Πανάθα και τώρα που περνάει δύσκολες στιγμές, δένομαι μαζί της ακόμη περισσότερο (αντρική ματαιοδοξία...)

3) Γενικά δεν είμαι αισιόδοξο άτομο όσον αφορά τον εαυτό μου. Για τους άλλους όμως είμαι στήριγμα...

4) Μου αρέσουν πολύ οι γυναίκες (σιγά το νέο...).

5) Λατρεύω την Coca-Cola και γενικά κάθε είδους αναψυκτικό  με ανθρακικό...

6) Το αγαπημένο μου φαγητό... δεν είναι είναι ένα. Μαρέσουν τα ψητά, τα γεμιστά, τα ψάρια, η μακαρονάδα με κιμά και οι σαλάτες. Ααααα και το κοτοπουλάδικο (σάντουιτς δυτικών προαστίων...)

7) Εχω παλιομοδίτικές ιδέες και ορισμένες φορές χαρακτηρίζομαι παλαιών αρχών και ξεκάρφωτος (τιμή μου και καμάρι μου...)

Ουφ. Αυτό ήταν τελείωσα. Κανονικά τώρα πρέπει να προσκαλέσω άλλα 7 μπλόγκ σε αυτό το όμορφο παιχνίδι. Δεν θέλω να δεσμεύσω κανέναν όμως. Όσοι πιστοί προσέλθετε....

Υ.Γ. Ευχαριστώ πολύ την Αλεξιάννα για το βραβείο. Η εκτίμηση είναι αμοιβαία.

Τα όμορφα λόγια και η αδυναμία των πράξεων

 Από την στιγμή της γεννησής του ο άνθρωπος έχει μάθει να αγαπάει, να ερωτεύεται, να συναναστρέφεται με κύριο χαρακτηριστικό την ακοή και την εικόνα.
 Ο εύθραυστος ανθρώπινος κόσμος έχει  λοιπόν περισσότερο ανάγκη από μια καλή κουβέντα, έναν έπαινο, από λέξεις στομφώδεις και δυνατές, από μια όμορφη, στοργική και γλυκιά παρουσία.
 Και ας πούμε πως αφήνουμε στην άκρη την εικόνα που έχει και ενναλακτικά μονοπάτια που οδηγούν στην ουσία...Τα όμορφα λόγια όμως, όμορφα "καίγονται"...
 Είναι απορίας άξιο πως οι περισσότεροι από εμας ενώ γνωρίζουμε την ανύπαρκτη ουσιαστικά αξία των λέξεων, όταν αυτες χρησιμοποιούνται κατα κόρον χωρίς να ακολουθούνται από τις ανάλογες πράξεις, συνεχίζουμε και αποζητούμε μια λέξη, μια κουβέντα, που απλά θα μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα...
 Είναι εξαιρετικά ανθρώπινο όμως αν το καλοσκεφτείτε. Έτσι έχουμε μάθει. Στο δίπτυχο λόγια-πράξεις υπάρχει μια ανακολουθία που αν ξεπεραστεί τότε θα μιλάμε για την απόλυτη ενσάρκωση του ανθρώπινου ονείρου. Πόσο εύκολο είναι να γίνει αυτό όμως?
 Η ψυχική κατάσταση ενός ανθρώπου είναι τόσο ευμετάβλητη που ενώ την μια στιγμή προσδοκά κάτι συγκεκριμένο, αμέσως μετά κάνει στροφή 180 μοιρών και θέλει κάτι άλλο. Η δυσκολία έγκειται σε αυτούς που έχουμε απέναντι μας.
  Όταν δύο πλάσματα που σχετίζονται με κάποιο τρόπο αλλάζουν συνεχώς τα θέλω, τις απόψεις και τις γνώμες τους, τότε ο μοναδικός τρόπος να βρεθεί σημείο σύγκλισης είναι τα λόγια.
  Εκεί βεβαίως-βεβαίως είναι και το σημείο που απαιτέται η μεγαλύτερη προσοχή. Η συνήθεια είναι μεγάλος μπελάς και ειδικά στις ανθρώπινες σχέσεις μπορεί να αποδειχτεί καταστροφικός παράγοντας...
 Αυτό που πιστεύω είναι πως η δυσκολία της μετάβασης από τα λόγια στις πράξεις περιλαμβάνει πέρα από την λογική δυσκολία και ένα σωρό άλλα ζητήματα που έχουν να κάνουν με τον χαρακτήρα του εκάστοτε ανθρώπου.    Είναι πολυ πιο εύκολο και άκοπο να μοιράζεις όμορφα και δυνατά λόγια και σαφώς πιο δύσκολο να δρας, να κάνεις πράγματα για κάποιον, να του δείχνεις έμπρακτα αυτό που νιώθεις....
 Δυστυχώς έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Στις περιπτώσεις που νιώθουμε πως κάνουμε κάτι περισότερο από τον απέναντι, αμέσως ο εγωισμός κάνει την εμφάνιση του. Πριν φτάσουμε όμως σε αυτό το σημείο έπρεπε να έχουμε συνειδητοποιήσει πως όταν μετρας αυτά που δίνεις τότε δεν δίνεις με την ψυχή σου και την καρδιά σου. Και πως έχεις μπει ήδη στο μονοπάτι δίχως γυρισμό. Ο εγωισμός γίνεται δεύτερη φύση σου και η αδυναμία να πράξεις αυξάνεται συνεχώς.
 Κάποιοι από μας που έχουν περάσει παρόμοιες καταστάσεις μπορεί να γνωρίζουν τι και πως αλλά και πάλι δε μπορούν να το αλλάξουν.
Το ζητούμενο όμως ξέρετε ποιο είναι? Να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας... Αυτό γίνεται όταν αγαπάμε και εκτιμάμε αληθινά κάποιον και αυτό θα μας οδηγήσει στην απόλυτη εναρμόνιση των δύο "άσπονδων εχθρών και φίλων". Γιατί τα λόγια θα πρέπει να ακολουθούνται από τις πράξεις.
 Έτσι, η ολοκλήρωση του ιδεατού αυτού συμβάντος θα είναι ακόμη πιο όμορφη, πιο δυνατή συναισθηματικά και θα έχει επίκεντρο εμάς τους ανθρώπους και όχι τα ελλατώματα μας.
 Γιατί μια γλυκιά κουβέντα πρέπει να συνοδεύεται πάντα και από μια ζεστή αγκαλιά...

Αναγνώστες

Page translation